Veel pittige kinderen zijn slechte eters. Je kunt er redelijk wanhopig van worden. Omdat het strijd geeft, waardoor het niet meer leuk is aan tafel. Of omdat je je zorgen maakt of je kind wel genoeg eten binnenkrijgt. Hierbij 5 tips om hiermee om te gaan.
Tip 1 is de moeilijkste, maar ook meteen de belangrijkste: maak er geen strijd van. Want die verlies je. Eten is namelijk één van de weinige dingen waarbij je je kind niet kan dwingen. Je kunt een kind wel te eten geven, maar niet voeden. Je kind bepaalt uiteindelijk zelf of het iets opeet of niet. Dus als je een kind hebt, dat tot het bittere eind gaat, dan wordt het einde ook heel bitter.
Bovendien, door er een strijd van te maken, leg je er teveel druk op. Eten wordt steeds meer een issue. Wat je aandacht geeft, groeit. Dus als je veel aandacht geeft aan het probleem van niet eten, wordt het probleem steeds groter.
Pittige kinderen hebben strijden thuis voor hun autonomie én zijn prikkelgevoelig. Als een kind juist met het eten heel erg dwars ligt, kan het zijn dat ie gewoon weinig lust. Het kan goed zijn dat je kind erg gevoelig is voor geuren of smaken. Of voor de textuur van het eten in de mond.
Maar de kans is ook groot, dat je kind in opstand komt, omdat hij te weinig autonomie in zijn leven ervaart. Juist de dingen waar hij zelf het laatste woord heeft, gebruikt hij dan om zelf de baas te zijn. Dat kan ook verklaren waarom een kind iets soms wel wil eten en soms niet.
Tip 2 is daarom: kijk eens of jij je kind meer ruimte kan geven om zelf baas te zijn. In welke situaties, bij welke beslissingen en keuzes kun je je kind meer zeggenschap geven? Het zou zo maar kunnen, dat daarmee het eten een veel kleiner probleem wordt. Vooral als je een kind hebt met een sterke eigen wil.
Tip 3: Zorg dat je kind overdag al de nodige voedingsstoffen binnenkrijgt. Zorg dat wat ze aan tussendoortjes krijgt, alleen maar gezond is. Vooral groentes en fruit zijn onmisbaar voor de nodige voedingsstoffen. Denk dus aan stukjes (rauwe groente) en fruit. Maar vergeet ook de eiwitten niet, zuivel bijv. of noten. Het avondeten kan dan ook uit een boterham of een bord pap bestaan.
Koop allerhande verschillende soorten groente en fruit. Probeer uit wat je kind lekker vindt. Wortels of komkommer, maar misschien ook wel bietjes of koolraap. Gedroogd fruit is een heel geschikt alternatief voor snoep. Lekker zoet en toch gezond. Controleer wel of er geen suiker aan toegevoegd is. Als je kind er oud genoeg voor is, zijn noten ook heel gezond, het liefst ongebrand. Ook olijven kun je eens proberen, er zijn genoeg kinderen die ze lekker vinden.
Tip 4: zoek op internet naar ideeën. Er zijn tegenwoordig veel goede blogs te vinden met ideeën voor gezonde, lekkere snacks. Verdiep je in wat goede voeding eigenlijk is, wat je kind nodig heeft. Google eens op “lekker en gezond eten voor kinderen”, dan vind je een hele lijst aan sites met interessante tips.
Tip 5: betrek je kind bij het voorbereiden van het eten. Overleg wat hij lekker vindt, kijk waar hij kan helpen met klaarmaken (kun je ondertussen vast iets proeven). Laat haar de tafel dekken en het gezellig maken, bijvoorbeeld kaarsjes aan. Zorg dat de maaltijd een prettig moment blijft. Een gezellig samenzijn, waarbij ondertussen gegeten kan worden.
Tenslotte: een kind hongert zichzelf doorgaans echt niet uit. Als jij maar zorgt dat wát er binnenkomt veel voedingsstoffen bevat, hoef je je geen zorgen te maken. Maak je je wel ongerust of is je kind moe en lusteloos, overleg dan met de huisarts of op het consultatiebureau of je kind risico loopt op ondervoeding.
Is jouw kind een moeilijke eter? Hoe ga jij daar mee om? Laat het hieronder weten, ik hoor graag van je. Delen is ook fijn, dank je wel!
Voor veel ouders is het geven van een complimentje een vast onderdeel van het opvoeden. Maar regelmatig hoor ik dat het bij hun pittige kind niet werkt, eerder averechts lijkt te werken. Hoe komt dat en zijn er alternatieven?
Natuurlijk gaf ik, net als andere ouders, ook complimentjes aan mijn kind. Maar ik kan me nog goed herinneren dat het bij mijn pittige kind vaak verkeerd uitpakte. Het leek eerder een uitnodiging om negatief gedrag te laten zien.
Ik heb me vaak afgevraagd wat daar nu gebeurde. En ik denk dat het wellicht te maken heeft met de behoefte van een pittig kind om autonoom te zijn, om zelf de regie te hebben.
Als je vader of moeder dan zegt dat je iets goed gedaan hebt, dan zegt hij of zij dus iets over jou. Die heeft dan kennelijk de positie om over jou te oordelen. En daar houdt een pittig kind niet van.
Dus zeg jij dat iets goed gedaan is, of goed gaat? Wees dan niet verbaasd als je kind vervolgens kennelijk wil laten zien dat dat helemaal niet waar is.
Nu ik dit zo opschrijf, bedenk ik mij ook dat het klopt. Want sommige complimenten zijn voor ons volwassenen best prettig. Maar als een ander je vertelt dat je je goed gedragen hebt, dat zou best gek zijn. Hoezo bepaalt die ander dat? Zo ervaart een pittig kind het ook, hij of zij wil serieus genomen worden.
Er kan echter ook iets anders aan de hand zijn. Zo besprak ik laatst met een ouder dat een compliment bij haar kind angst leek op te roepen. Angst om het daarna fout te doen. Want misschien lukt dat wat nu goed ging, een andere keer wel niet. Ongemak, dat ook weer kan leiden tot een negatieve reactie na het compliment.
Dat klopt dan weer met de theorie van de fixed mindset. Complimenten kunnen voor een fixed mindset zorgen. Dat betekent dat wie je bent en wat je kunt vastligt. In tegenstelling tot de growth mindset, waarbij een kind weet dat er dingen te leren vallen. Wat nu niet lukt, kan een volgende keer wel lukken.
Het geven van (teveel) complimenten is sowieso niet bevorderlijk voor de innerlijke motivatie van een kind. Het gaat dingen doen die de volwassen graag zien, in plaats van waar ze zelf gemotiveerd voor zijn. Een kind kan ook onzeker worden van teveel complimenten, want wat betekent het als een compliment uitblijft? Heb je het dan niet goed gedaan?
Gelukkig zijn er alternatieven. Je hoeft niet niks te zeggen. Je kunt je kind ook positieve feedback geven zonder dat je een compliment geeft.
Je kunt bijvoorbeeld je eigen gevoel over een situatie delen: “Wat fijn dat je al zelf je pyjama hebt aangedaan. Nu hebben we tijd om lekker veel verhaaltjes te lezen”. Of “ik werd helemaal blij toen ik zag dat je je kleine broertje hielp op het klimrek”.
Daarnaast is het goed om alleen een situatie te beschrijven, zonder oordeel. Bijvoorbeeld “ik zag dat je heel hard geoefend hebt” of “je hebt je kamer helemaal opgeruimd”. Zodat je kind zelf de conclusie kan trekken dat hij iets goed kan.
In het bekende boekje How2talk2kids noemen ze dat ‘effectief prijzen’. Ondanks het gebruik van het woord ‘prijzen’, wat ik zelf toch weer een oordeel vind, vind ik het wel een mooie aanpak.
Herken jij dit bij je kind? En helpt het dan om het anders te doen? Laat het weten, ik lees het graag. Ook fijn als je het artikel voor me wilt delen, dank je wel!
Ik heb het al vaker gezegd: kinderen zijn net mensen 🙂 Ze houden er ook niet van om de hele dag te horen wat ze moeten doen of laten. Ze willen net als wij graag de dingen zelf bepalen en zelf uitzoeken en zelf uitproberen. Autonomie heet dat. En juist pittige kinderen zijn hier heel gevoelig voor. Wees niet bang om aan die autonomiebehoefte tegemoet te komen, het zal je kind meer ontspanning en rust brengen (en jou dus ook). Lees hier hoe je dat op een eenvoudige manier kunt toepassen.
Als je kind met een vraag komt, luister dan goed. Weersta de verleiding om direct antwoord te geven. Probeer eerst goed te luisteren naar je kind. Wat vraagt ze precies en waarom? Laat het even op je inwerken en beschouw de verschillende kanten. Als je de neiging hebt om ‘nee’ te antwoorden, onderzoek dit dan. Kan het ook een ‘ja’ zijn onder voorwaarden, misschien?
Wat helpt is om te beginnen met zeggen ‘Daar moet ik even over nadenken’. Dat voorkomt dat je te snel ‘nee’ zegt. Vervolgens heb je dan tijd om nog wat door te vragen. Laat je overtuigen door je kind, daar is niks mis mee. Het is niet zo dat je dan over je heen laat lopen. Je neemt je kind gewoon serieus en dat is belangrijk.
Bovendien kun je tegelijkertijd nadenken over je eigen grenzen, zorgen of behoefte die communiceren. “Ja, ik snap dat je dat graag wilt, maar ik ben wel een beetje bang dat het dan een grote kliederboel wordt en daar heb ik niet zo’n zin in. Hoe kunnen we zorgen dat dat niet gebeurt?”. Dat klinkt toch heel anders dan “Nee hoor, dat wordt teveel geklieder”.
Als je merkt dat je wilt ingrijpen bij je kind, je kind wilt sturen of iets wilt verbieden, probeer dan eerst te kijken wat er precies speelt. Bij jouw kind en bij jezelf. Stel jezelf vragen, bijvoorbeeld:
Door dit te onderzoeken krijg je helder of het klopt dat je wilt ingrijpen en waarom. En zul je regelmatig ontdekken dat jij iets misschien lastig vindt (het irriteert je, je maakt je zorgen of je wilt dat je kind anders is dan ze laat zien), maar dat het voor jouw kind helemaal niet nodig is dat je ingrijpt. Hoe beter je kunt dealen met je eigen gevoel en gedachten, hoe makkelijker het wordt om je kind ruimte te geven zijn eigen dingen te doen.
Geef je kind de ruimte om de dingen op haar eigen manier te doen. Geef alleen aan wat er moet gebeuren, niet hoe. Laat je kind zelf uitvinden wat de handigste manier is om bijv. de tas in te pakken, op te ruimen, brood te smeren, kleren op te vouwen, enz. Pas als je ziet dat je kind iets lastig vindt kun je vragen of hij hulp nodig heeft. Geef zo min mogelijk ongevraagd advies, laat het aan je kind of hij dat wil.
Kijk in welke situaties je je kind meer keuzevrijheid kan geven. Laat je kind bijvoorbeeld zelf haar kleding uitzoeken als ze dat graag wil. Of wanneer er huiswerk gemaakt moet worden: ‘ Wil je nu woordjes oefenen of na het eten?’, ‘wanneer ga je muziek oefenen?’. Natuurlijk geef je hierbij ook je eigen behoeftes of grenzen aan ‘Lieverd, ik heb nu tijd om je te helpen of direct na het eten, voordat ik je zusje naar bed breng’of ‘je kunt nu piano spelen of direct na het eten. Later kan niet, want dan ligt je zusje op bed’.
Het leuke van deze tips is dat ze doorwerken. Niet alleen op het moment zelf kunnen ze conflicten voorkomen doordat je je kind ruimte geeft. Ook zal je kind ontspannen naarmate het meer momenten van autonomie ervaart en daardoor makkelijker om kunnen gaan met momenten waarop dat niet kan.
Welke van deze tips pas jij al toe? En wat heeft je op een idee gebracht? Laat het hieronder weten, ik vind het fijn om wat van je te horen.
En als je het goede tips vindt, deel dit blog dan via de shareknop hieronder, zodat nog meer ouders hier van kunnen profiteren.
Door de site te te blijven gebruiken, ga je akkoord met het gebruik van cookies. Privacyverklaring
De cookie-instellingen op deze website zijn ingesteld op 'toestaan cookies "om u de beste surfervaring mogelijk. Als u doorgaat met deze website te gebruiken zonder het wijzigen van uw cookie-instellingen of u klikt op "Accepteren" hieronder dan bent u akkoord met deze instellingen.