Je hebt het vast weleens bij mij gelezen, het advies om in gesprek te gaan met je kind. Want het is immers de bedoeling dat jij je kind gaat helpen in plaats van te corrigeren. Daarvoor moet je weten wat er precies gebeurde. Maar dat in gesprek gaan is best lastig, zo blijkt.
Wat er zo maar kan gebeuren, is dat je kind opnieuw boos wordt, zodra je het onderwerp aanroert. En misschien is dat wel niet zo gek. Niemand wil graag terugkijken op iets wat niet leuk was. Liever vergeet je wat er gebeurd is, toch?
Het kan ook zijn dat je kind er niet graag aan terugdenkt, omdat hij ook wel weet dat hij te ver is gegaan. Misschien schaamt hij of zij zich wel. Pittige kinderen leggen de lat voor zichzelf vaak hoog. Ook als het gaat om dit soort dingen vinden ze het moeilijk om hun eigen gedrag onder ogen te komen.
Dat is, denk ik, ook de reden dat ze de schuld vaak bij een ander leggen. Omdat het te confronterend is, te pijnlijk voelt, om te erkennen dat ze zelf iets hebben gedaan dat niet zo fijn was.
Overigens geloof ik niet in schuld. Want ook al lijkt het zo, op een dieper niveau is een kind altijd onschuldig (wij overigens ook). Er is altijd een reden waardoor je kind doet zoals ze doet.
Wat ook mee speelt bij de weerstand om te praten, is dat je kind waarschijnlijk bang is om op zijn kop te krijgen. Want vergeet niet dat kinderen gewend zijn dat dit gebeurd in een nagesprek met volwassenen. Ze krijgen te horen wat ze fout hebben gedaan. Logisch dus ook dat je kind daar geen trek in heeft.
Om toch met je kind in gesprek te komen, moet je daar dus rekening mee houden. Het kind moet gerustgesteld worden, weten wat het doel van het gesprek is (dus geen standje of verwijt). En horen dat iedereen dingen doet waarvan je achteraf denkt ‘oeps, niet zo handig’. Dat is normaal menselijk.
Dus vooral in het begin als je start met dit soort gesprekken, is er zorgvuldig voorwerk nodig. Om te zorgen dat je zo ver komt, dat je in gesprek kunt gaan. Dat vraagt aandacht en zorg. En een open houding, waarbij je zelf ook (weer) rustig bent.
Maar het is zeker de moeite waard. En het mooie is, hoe vaker je dit doet, hoe meer je kind eraan went. Op een gegeven moment kan het zo zijn, dat hij of zij zelf aangeeft iets te willen bespreken. Hoe waardevol is dat.
Door in gesprek te gaan, kom je samen met je kind tot oplossingen voor terugkerende situaties. Waardoor er minder conflicten ontstaan. Maar daarnaast verbetert de relatie met je kind, er is meer verbinding. Meer verdraagzaamheid en meer openheid. En ook dat leidt weer tot minder aanvaringen.
Wil jij ook graag vaker en beter in gesprek komen met je kind? In de online module Het oplossingsgerichte gesprek ontdek je precies hoe je dit voor elkaar krijgt. Inclusief stappenplan dat je als reminder tijdens het gesprek erbij kunt hebben.
Ik hoor graag van je wat jouw ervaringen zijn. Ook fijn als je dit blog voor me wilt delen, dank je wel!
Wij mensen interpreteren de hele dag door. Vaak is dat handig. Maar het kan ons ook in de weg zitten. Als we gedrag van anderen gaan labelen bijvoorbeeld. Een negatieve interpretatie leidt tot een negatieve reactie. Ook in het opvoeden heeft dit een grote invloed.
Als een kind de strijd met ons aangaat, hebben wij daar vaak direct een verklaring voor. We maken onbewust onmiddellijk een interpretatie en die bepaalt onze reactie. Lang niet altijd handig. Want vaak is die ook nog negatief. En dat bevordert nou niet direct een open communicatie.
Er zijn verschillende vormen van negatieve interpretaties, die veel voorkomen. Bijvoorbeeld: Mijn kind probeert me op de kast te jagen. Daarmee stop je met luisteren naar je kind. Je bent alleen nog bezig om je niet op de kast te laten jagen. Je hoort niet meer echt wat je kind zegt.
Nog zo eentje is: mijn kind wil alleen aandacht. Gevolg: je wilt het kind die aandacht niet geven. Je probeert het kind te negeren of neemt het op zijn minst niet serieus. Je negeert wat er werkelijk aan de hand is, je hoort en ziet het niet, omdat je daar niet meer voor open staat.
Ook een veelvoorkomende: mijn kind wil perse zijn zin hebben. Je kijkt naar je kind als een klein egoïstisch wezen, dat gestopt moet worden. Dus vooral niet zijn zin moet hebben. Zo zijn er nog veel meer: mijn kind probeert me boos te maken, wil kijken hoe ver hij of zij kan gaan, is mij aan het manipuleren, enz.
Wat al deze negatieve labels gemeen hebben, is dat ze maken dat je stopt met kijken en luisteren naar je kind. Je bent niet meer open voor wat er werkelijk aan de hand is. Sterker nog, vaak roept jouw reactie vervolgens alleen maar meer strijd op. Omdat je kind zich onbegrepen voelt en daardoor onmachtig.
Deze reacties van ons als ouder zijn dus totaal ineffectief. Ze gooien eerder olie op het vuur dan dat ze helpen conflicten te voorkomen. Daarnaast doen ze je kind ook tekort.
Want pittige kinderen hebben vaak boze buien door onmacht. Ze willen wel anders, maar ze kunnen het niet. Ze schieten vaak te kort in bepaalde vaardigheden. Waardoor ze eerder boos worden dan een ander kind.
Je kunt hierbij denken aan dingen als impulsiviteit en inflexibiliteit. Je kind is misschien dusdanig impulsief, dat hij nog niet in staat is om eerst na te denken over de consequenties van zijn handelen. Hij heeft het dus al gedaan voordat hij het weet. Of je kind is rigide en star, kan niet snel schakelen naar andere opties. Kan niet zomaar mee in veranderingen, al zijn die nog zo klein.
Uitgaan van ‘niet kunnen’ i.p.v. ‘niet willen’ is eerlijker en effectiever. Dus zet de bril op van “wat lukt mijn kind niet?” Het kost natuurlijk oefening, maar door zo naar je kind te kijken kun je leren om negatieve interpretaties achterwege te laten. Je hoeft niet meer de strijd aan te gaan, maar kunt je focussen op wat je kind nodig heeft om tot minder uitbarstingen te komen.
Ik zeg niet, dat het gemakkelijk is of dat het altijd lukt. Zeker niet als jij een pittig kind hebt. Jij bent ook maar een mens en je kunt erg geprikkeld raken door je kind. Maar het is wel de moeite waard om het te blijven oefenen. Je zult merken dat de escalaties afnemen.
Er zijn kinderen, die vaker dan anderen problemen geven. Dat zijn kinderen, die niet zo makkelijk op te voeden zijn, met wie je snel strijd hebt. Kinderen die de sfeer in het gezin sterk beïnvloeden. Deze kinderen zijn geen vervelende kinderen, maar zijn wel een uitdaging voor jou als ouder. Een voortdurende uitdaging, want de problemen gaan niet vanzelf over. Ik noem ze pittige kinderen.
Als ouder kun je gemakkelijk in een cirkeltje van elkaar opvolgende fases terechtkomen. Eerst denk je dat het komt omdat je te losjes bent, te soft en te begripvol. Dus je doet je best om harder op te treden. Dat lijkt misschien wel eventjes te helpen, het geeft je in elk geval een goed gevoel.
Maar al snel komt er weer strijd met je kind. En ben je weer in gevecht. Je verliest je goede moed, je wordt moedeloos. Je gaat piekeren, over wat er toch aan de hand is met je kind. En over wat je verkeerd doet. Zou je toch niet streng genoeg zijn?
En soms is er ook ‘zo maar’ een betere periode. Een periode waarin er minder ruzies zijn. Je denkt, ‘ha, we zijn op de goede weg’. Het kind wordt ouder, hij of zij groeit er vast wel overheen. Je bent weer hoopvol. Maar helaas duurt dat niet zo lang. En vind je jezelf weer terug in strijd en machteloosheid.
Dit kan heel veel impact hebben op je leven. Je gunt je kind iets anders, daar maak je je zorgen over. Je hebt misschien gedoe erover met je partner, omdat jullie het niet helemaal eens zijn over de aanpak.
En je probeert ruzies en conflicten te voorkomen. Door goed te letten op wat je zegt en wat je doet, probeer je een conflict voor te zijn, maar behalve dat dit veel energie kost, levert het meestal weinig op. Het gekke is, dat het soms lijkt of het alleen maar erger wordt daardoor (en dat is ook zo, maar dat is een ander verhaal).
Ik weet precies hoe dit gaat en hoe het voelt, omdat ik het zelf meegemaakt heb. En ik schrijf dit voor jou, die in deze situatie zit. Want jou wil ik zeggen: het gaat niet vanzelf over. Maar je kunt er wel uit komen. Je kunt echt uit de strijd komen, uit de patronen waar je nu in vast zit. Er is een oplossing en ik kan je daarbij helpen.
Je kunt een eerste stap zetten door je aan te melden voor mijn eerstvolgende gratis webinar . Daarin vertel ik je meer over hoe dit zit. Waarom je zo vaak strijd hebt met je kind en hoe je daaruit komt. Wat het te maken heeft met hoe jouw kind in elkaar steekt.
Doe mee en ontdek of wat ik vertel ook voor jouw kind geldt. En of mijn oplossing ook de jouwe kan zijn. Je bent van harte welkom! Meld je nu hier gratis aan
PS Deel dit artikel alsjeblieft via de shareknop en stuur het door naar iemand die in deze situatie zit, zodat ik hem of haar kan helpen. Dank je wel!
Door de site te te blijven gebruiken, ga je akkoord met het gebruik van cookies. Privacyverklaring
De cookie-instellingen op deze website zijn ingesteld op 'toestaan cookies "om u de beste surfervaring mogelijk. Als u doorgaat met deze website te gebruiken zonder het wijzigen van uw cookie-instellingen of u klikt op "Accepteren" hieronder dan bent u akkoord met deze instellingen.