Wat is er aan de hand met mijn kind?

Als je kind moeilijk is in zijn of haar gedrag, dan kun je je als ouder behoorlijk zorgen maken. Enerzijds over de situatie thuis en anderzijds over hoe het nou verder moet met je kind. Twijfel en gepieker sluipt binnen in je leven: “Wat is er toch aan de hand met mijn kind?”

Het begint met dat je kind niet reageert zoals je verwacht. Je geeft voor je gevoel toch duidelijk grenzen aan. Je corrigeert het gedrag, je geeft soms straf. Maar het helpt niet. Je kind doet dingen, die je niet wilt, blijft ze doen. Waardoor er steeds meer conflicten ontstaan.

En hoe ouder je kind wordt, hoe moeilijker het wordt. Je kind doet anders dan andere kinderen. Ook van anderen krijgt je kind negatieve reacties door zijn gedrag. Dan begint het gepieker. Wat is er met mijn kind aan de hand? Wat moet ik doen? Wat moeten wij doen?

Moeten we ermee naar een psycholoog? Maar misschien komt er wel een diagnose uit als autisme of ADHD en wil ik dat eigenlijk wel? Bovendien, hoe zal het voor mijn kind zijn, als hij een onderzoek en misschien wel een diagnose krijgt?

Hoe leg ik dat uit aan mijn kind, zonder dat hij zich dat aantrekt? Zonder dat ze denkt dat er iets mis is met haar? Ik maak me zorgen over zijn zelfbeeld. Mijn kind krijgt toch al zoveel negativiteit over zich heen. En toch is het ook een heel lief kind, dat weet ik zeker.

Herken je dit? Voor mij was dit mijn mijn grootste drempel om naar de hulpverlening te stappen. Ik was erg bang, dat alleen al het feit, dat er onderzoek plaats ging vinden, mijn kind nog onzekerder zou maken. Ik wilde mijn kind niet het gevoel geven, dat er iets ‘mis’ was.

Dus ging ik zelf op onderzoek uit. Regelmatig las ik iets wat me bekend voorkwam. Maar ik had nooit het idee, dat mijn kind helemaal in zo’n hokje paste. Net of er van allerlei verschillende labels stukjes van toepassing waren op mijn kind.

Tegenwoordig kom ik dat in mijn werk veel tegen. Pittige kinderen zijn in zekere zin ‘afwijkend’, d.w.z. anders dan de meeste kinderen, maar passen niet precies in een bestaand ‘hokje’. Toch laten ze wel probleemgedrag zien en hebben ze speciale aandacht en een speciale aanpak nodig.

Nu weet ik, dat het allerbelangrijkste is dat je je kind leert begrijpen. Door goed te kijken en te luisteren naar mijn kind, begreep ik hem steeds beter. Waardoor ik mijn gedrag erop kon aanpassen. Ook kon ik mijn kind helpen om zichzelf te leren begrijpen. Iets wat ik daarvoor nog niet kon.

Voor mij is dit de oplossing gebleken, zelf leren onderzoeken hoe mijn kind in elkaar steekt. En dat is wat ik ouders gun, die in dezelfde positie zitten als ik vroeger. Ook omdat je pas dan werkelijk je gedrag kunt aanpassen. En een opvoedingsstrategie kunt hanteren, die past bij jouw kind.

Dus, is er iets mis met je kind? Nee. Je kind is een pittig kind, heeft bepaalde kenmerken en eigenschappen, waardoor de normale, gebruikelijke manier van opvoeden niet werkt.

Je kind heeft geen correctie nodig, maar je hulp en steun. En het zien van haar of zijn kwaliteiten. Want die zijn er altijd ook. En hoe beter de omgeving met zijn of haar lastige kant om kan gaan, hoe meer de kwaliteiten zichtbaar worden.

PS. Vind je dit interessant en wil je meer weten? In mijn gratis onlinetraining ‘Waarom strenger opvoeden niet de oplossing is (en wat dan wél) vertel ik hier veel meer over en krijg je tips om er beter mee om te gaan.

Wil je dit blog delen op social media, zodat we nog meer ouders kunnen bereiken? Dank je wel.

Het grootste gevaar van een diagnose voor je kind

Heb jij een kind met moeilijk gedrag? In twee eerdere blogs (kijk hier en hier) heb ik al een aantal voor- en nadelen van een diagnose voor je kind op een rijtje gezet. Er zit echter nog een risico aan, die ik hier graag even wil belichten.

Op internetfora kun je heftige discussies vinden, waarin ouders hun standpunt verdedigen. Ouders, die voor zijn, vergelijken een diagnose als ADHD op PDD-NOS weleens met doof of blind zijn. En al snap ik heel goed, dat die ouders erkenning willen voor hun kind, toch is dat te kort door de bocht. Een dergelijke fysieke handicap is echt iets anders. Een blind kind kan niet zien, een doof kind kan niet horen. Dat zijn éénduidige stoornissen, die objectief vast te stellen zijn.

Maar een diagnose als bijv. ADHD of PDD-NOS is bedacht door psychiaters. Het zijn concepten, eigenlijk niet meer dan een verzameling beschrijvingen van zwakheden,onvermogens of problematisch gedrag van een kind. Om aan de diagnose te voldoen, moet een kind een bepaald deel van deze kenmerken vertonen. Bij ADHD nog niet eens de helft. Het kan daarom zelfs zo zijn, dat twee kinderen totaal verschillende kenmerken hebben en toch allebei ADHD hebben.

Het is dus goed om je te realiseren dat het gaat om begrippen. Pogingen van wetenschappers om grip te krijgen op bepaald gedrag. En in eerste instantie bedoeld om onderzoek te vergemakkelijken.

De beoordeling van wat afwijkend is of wat problematisch is,  is bovendien altijd mede cultuurbepaald. Op dit moment is bijvoorbeeld een discussie gaande of een deel van de jongens die nu het stempel ADHD krijgen, vroeger niet gewoon lekker een kwajongen konden zijn. Pietje Bell zou in deze tijd zeker weten een stempel krijgen.

Een diagnose kan ook nog als een excuus werken om onvoldoende hulp te bieden. Ik heb meerdere malen kinderen gezien, die zeiden: “Ik ben druk, hoor. Want ik heb ADHD. Dus ik kan er niet aan doen.”   Als zo’n kind dan geen hulp krijgt om zijn eigen gedrag beter te reguleren, laten we het kind in feite in de kou staan. Want niet alleen de omgeving moet zich aanpassen, ook voor het kind is er werk aan de winkel. Hij of zij moet er per slot van rekening ook mee verder in het volwassen leven.

Maar het grootste gevaar van een diagnose is misschien wel, dat het ieders blik gaat bepalen. Alles wat het kind doet of niet doet, wordt beoordeeld in het licht van de diagnose. Ook dingen die elk kind nu eenmaal doet of laat. Het kan leiden tot tunnelvisie. Maar je kind is altijd meer dan zijn probleem. En kan leren en zich ontwikkelen, net als ieder ander kind.

Als jouw kind dus wel een diagnose heeft of krijgt, zie het dan vooral als een aanwijzing in welke richting jij moet kijken bij het zoeken naar hulp en tips om jouw gedrag aan te passen aan je kind. En help je kind zichzelf te helpen. Maar voorkom dat je kind zijn of haar diagnose “wordt”, laat je kind zich er niet mee identificeren. Laat het niet alles bepalen, maar blijf in de eerste plaats jouw kind zien als zijn of haar unieke zelf.

Wist je dat je ook zonder diagnose heel goed geholpen kan worden? Mijn aanpak is gericht op het begrijpen van jouw kind, zonder het te labelen, maar wel met inzicht in zijn of haar zwakheden. Zodat jij je gedrag er beter op kunt afstemmen. Meer weten? Neem dan contact op of kijk hier hoe ik jou kan helpen

Geef hieronder je reactie en deel dit blog via de Share-knop, dank je wel alvast!

 

 

Geen diagnose maar hulp!

 

Het is bedroevend, maar waar. Ik hoor steeds vaker dat een diagnose deuren opent, die anders gesloten blijven. Als je als ouder hulp nodig hebt bij het omgaan met je kind, word je daardoor bijna gedwongen om een diagnostisch onderzoek te laten doen. Hoe ontsnap je daar aan?

 

Want veel ouders willen dat helemaal niet. En ik kan me dat goed voorstellen. Een diagnose is toch een label. Je zet je kind daarmee vast. ‘Zo ben jij’. En het komt ook erg op de voorgrond te staan. Voor anderen kan je kind de diagnose worden i.p.v. dat ie er één heeft: je kind wordt ‘een ADHD-er’ of een PDD-NOSser’.

Alles wat je kind doet, wat hij of zij lastig vindt, niet goed in is, hoe je kind reageert, wordt dan gezien in het licht van de diagnose. Maar je kind is altijd veel meer dan dat. Elk kind blijft unieke combinatie van eigenschappen, ongeacht een diagnose.

Het kan ook ervaren worden als een ‘eindstation’: hier kom je nooit meer van af. En dat kan een rem op ontwikkeling zetten. Want ook al heb je bepaalde kenmerken, ook al heb je problemen omdat je op een bepaalde manier in elkaar steekt, elk kind, elk mens kan leren, kan groeien. En dat perspectief wil je je kind graag geven, toch?

Bovendien: wat zegt een diagnose nu precies over jouw kind? De procedure van het diagnosticeren zit namelijk zo in elkaar, dat het ene kind met ADHD heel andere kenmerken kan hebben dan de andere. Om de diagnose te krijgen moet je kind voldoen aan een aantal kenmerken die op een lijst staan, ongeveer de helft.

Nog een reden om huiverig te zijn voor een diagnose is dat je niet weet wat het doet met het zelfvertrouwen van je kind. Het kan voelen alsof je je kind vertelt dat het ‘niet goed’ is, dat er iets mis is met hem of haar. En dat wil je eigenlijk niet.

Tenslotte blijkt in de praktijk vaak, dat een kind niet in één hokje past. Er zijn heel wat kinderen, die wisselende diagnoses krijgen. Was het eerst ADHD, nu is het PDD-NOS. Of je kind krijgt een diagnose en je blijft toch twijfelen, omdat het niet helemaal past met wat je erover leest en meekrijgt aan informatie.

TOCH: laten we eerlijk zijn, je kind is echt anders (dan de meeste kinderen). Dat is zo en dat moet ook benoemd worden. Dat moet begrepen worden. Dat geeft rust. En dat is zeker een positief effect als je een diagnose laat stellen.

MAAR:  daarvoor hoef je niet perse een diagnostisch onderzoek te laten doen. Je kunt ook ‘gewoon’ uitgaan van het feit dat het je kind anders is en uitzoeken hoe je kind anders is. Dat het gedrag van je kind dus geen onwil is, maar onmacht. Uitgaan van je kind helpen i.p.v. corrigeren. Achterhalen hoe en wat je kind ervaart, je kind daarin serieus nemen. Proberen te leren begrijpen wat je niet in eerste instantie niet snapt. Met respect voor de eigenheid van je kind.

Als dit een weg is, die jij graag zou inslaan met je kind, dan is mijn onlineprogramma heel interessant voor jou. Want daarin leer je een andere aanpak, eentje die je leert om je kind beter te begrijpen, om je eigen gedrag beter af te stemmen op je kind. Anders om te gaan met situaties en emoties.  Zodat je veel minder conflicten hebt, de sfeer verbetert en jij je kind steeds beter gaat begrijpen.

Meld je om te beginnen aan voor het gratis webinar hierover, dat ik woensdag 11 en vrijdag 13 november geef.

Vind je dit interessant voor anderen? Deel het dan via de shareknop, dank je wel!