Als er veel ruzie is in huis, dan is de beste oplossing natuurlijk conflicten te voorkomen. Dat is waar ik ook aan werk met ouders. Maar niet elk conflict is te voorzien of te voorkomen. Belangrijk is dan dat je weet hoe je kunt zorgen dat het conflict niet verder escaleert.
Als ik met ouders werk, zijn ze vaak erg open over hun eigen gedachten en gevoelens. Dat waardeer ik zeer. En het is ook belangrijk. Want het is nodig, om de problemen op te kunnen lossen. Daarvoor moet je weten wat er in jou omgaat, als je ruzie hebt met je kind.
Het gedrag van de ouder speelt een grote rol in conflicten met een kind. Hoe jij reageert op een boos kind, maakt het verschil. Het kan maken dat je kind bedaart of het kan maken dat het ontaardt in een ruzie waarbij zowel het kind als jij ontploft.
Nu vind ik het heel belangrijk om te zeggen, dat het feit dat jouw gedrag een grote rol speelt, niet betekent dat het jouw schuld is. Schuld bestaat niet, zeg ik altijd. Het is een bedenksel van mensen. Uit schuldgevoel is nog nooit iets goeds voortgekomen. Schaamte of spijt hebben kan wel, maar dat is iets anders. (Dat betekent dat je de pijn wilt toelaten en erkennen over wat er gebeurd is).
Het gaat dus niet om goed of fout. Maar wel over inzicht in wat er eigenlijk gebeurt. Want pas als je het patroon ziet, waar je in stapt met je kind, kun je er iets aan veranderen. Bewust zijn is altijd de eerste stap.
Het patroon ziet er meestal als volgt uit. Je kind is ergens boos over en wil niet doen wat jij zegt. Weigert te doen wat je zegt, blijft schreeuwen of roept nare dingen tegen jou. Dat triggert een emotie bij jou. Je voelt je machteloos, gefrustreerd of genegeerd en dat kan opeens een enorme boosheid doen opvlammen.
Als je in deze emotie meegaat, ga je terug schreeuwen naar je kind. Je moet en je zal je kind bereiken. Hij moet en zal snappen, dat dit niet kan. Herkenbaar? Iets in jou neemt het over en je zit in een fuik. De fuik van de machtsstrijd. Gaat het je lukken? Nee.
Want je kind is boos of anderszins emotioneel en daarmee onbereikbaar. Wat nu het eerste nodig is, is dat jullie allebei bedaren. Je kunt je kind pas kalmeren als je zelf gekalmeerd bent. Misschien is het daarvoor nodig, dat je even de ruimte verlaat. Ga even naar een andere kamer, naar buiten of naar de WC en geef dat ook aan.
Haal een paar keer diep adem. Wacht tot je gekalmeerd bent en ga dan terug naar je kind. Kijk wat je kind nodig heeft om te kalmeren. Erkenning waarschijnlijk, over wat je kind ervaart. Over dat ie boos was. En dat het niet fijn is, dat jij zo boos werd.
Onthou: een kind dat emotioneel is, kun je niet bereiken met woorden. Hoe graag je ook wil, het gaat je niet lukken. Bespaar je kind een escalatie met een woedende ouder en neem verantwoordelijkheid voor je eigen emoties. Wat je kind nodig heeft, is een ouder, die de emoties van het kind kan hanteren.
Hoe eerder je voelt, dat je boos wordt, hoe eerder je eruit kunt stappen. Probeer te zien, dat je kind alleen maar iets in je oproept, waar je niet in mee hoeft te gaan. Alleen als jij rustig kunt blijven, ben je in staat om je kind iets te bieden waar hij of zij wat aan heeft.
Wat er in jou gebeurt is één kant van het probleem. Wat er in jouw kind gebeurt, is de andere kant. Beide kanten worden onderzocht tijdens een VIP-dag. En juist deze combinatie maakt een VIP-dag zo succesvol in het oplossen van de problemen met je kind.
Wil je weten of een VIP-dag geschikt is voor jou? Op deze pagina lees je er meer over.
Ben jij je kind de baas? Of heb je wel eens het idee dat je kind de baas is in huis? Een pittig kind kan heel dwars zijn. En heel vasthoudend. Hoe hou jij daar grip op? Ik zal je laten zien hoe eenvoudig dat eigenlijk is.
Een interessante uitdrukking: de baas zijn. Iemand kan de baas zijn over een ander, dat vindt die laatste meestal niet zo fijn. Jouw kind wil dan ook niet dat jij de baas bent, misschien hoor je dat wel letterlijk: ‘jij bent niet de baas over mij’.
Maar de baas zijn kun je ook opvatten als dat je iets aankunt. Je kunt ook een situatie de baas zijn, dat betekent dan dat je er tegen opgewassen bent. Bijvoorbeeld de uitdagingen die het opvoeden van een pittig kind met zich meebrengt.
Hoe word jij nu je kind de baas zonder de baas te spelen? Dat is eigenlijk niet zo ingewikkeld, er zijn maar een paar dingen voor nodig. Ik zal je laten zien welke dat zijn.
DUIDELIJKE STRUCTUUR
Zorg voor heldere afspraken en routines. Hoe voorspelbaarder je bent, hoe beter je kind daar bij gedijt. En er is nog een belangrijk voordeel.
Hoe meer de dingen al geregeld zijn, hoe minder je je kind in het moment hoeft te ‘sturen’. Je hoeft alleen maar aan de afspraak of gewoonte te herinneren. Herinneren voelt voor een kind heel anders dan dat jij opeens, ‘uit het niets’ iets van hem of haar wil.
ACHTEROVER LEUNEN
Nu je kind weet wat er verwacht wordt, mag je de verantwoordelijkheid veel meer bij je kind laten. Ook als je kind nog jong is. Herinner je kind aan wat de bedoeling is, ga ervan uit dat dit gebeurt. En laat het idee los dat jij de hele dag moet zorgen dat je kind doet wat er (volgens jou) gedaan moet worden.
Het is verrassend hoeveel rust en ruimte dat geeft. Bovendien: de controle die jij zo graag wil, is in feite een illusie. Hoe vaak gaat het leven niet anders dan jij had gewild, ook al had je nog zo je best gedaan?
Het leven wat meer zijn gang laten gaan, maakt alles veel makkelijker. Het scheelt zoveel energie als je stopt met alles te willen voorkómen. Of te willen fixen als er iets ‘mis’ is gegaan.
ALLES IS EEN LEERPROCES
Nu ben je altijd druk met de korte termijn. Altijd maar zorgen dat je kind …. (doet wat er verwacht wordt of moet gebeuren). Maar dat is eindeloos! Elke ochtend is er weer een nieuwe dag. Geen wonder dat je er ’s ochtends al tegenop kunt zien.
Maar je mag dat loslaten, het gaat om de lange termijn. Alles is een leerproces. Ook al gaat het in het begin niet zoals jij wilt, op de langere termijn zal je kind leren om zich aan regels en afspraken te houden. En dan wordt alles makkelijker. Zeker als jij je er niet zo druk meer over maakt.
BLIJF RUSTIG BIJ WEERSTAND
Emoties horen bij het leven, dat is niet erg. Het is niet erg als je kind boos wordt. Hooguit is het handig om te zorgen dat je kind geen brokken maakt of jou geen pijn doet. Maar voor schreeuwen of schelden hoef je niet bang te zijn. Niet dat het wenselijk is natuurlijk, maar het is niet erg.
Natuurlijk roept het gedrag van je kind van alles bij jou op. Gedachten en (daardoor) ook emoties. Dat is logisch. Maar ook dat kun je leren zien als iets wat er gebeurt en wat niet erg is. Omdat het menselijk is. En daardoor wordt het allemaal veel minder erg. Bovendien zijn er technieken om jezelf te kalmeren, als dat nodig is.
EN DAN …
ja, dan komt er werkelijk rust. Wordt thuis weer een plek om te ontspannen. Kun je het weer leuk hebben met je kind. Is het gedenk en het gepieker en het harde werken voorbij.
Lijkt je dat wat? Ik heb een nieuwe online workshop ontwikkeld, waarin je ontdekt, hoe je deze 4 elementen precies in praktijk brengt. Er is maar plek voor een beperkt aantal deelnemers, waardoor er veel ruimte is om je persoonlijke vragen in te brengen.
Interessant? Hier lees je wat het jou in slechts één dagdeel oplevert!
Delen wordt zoals altijd gewaardeerd. Je reacties lees ik ook graag. Heb je vragen over de workshop, stuur dan even een mailtje naar karla[at]ontspannenopvoeden.nl
Een driftbui van je kind is niet leuk, daar weet ik alles van. En zeker niet als het regelmatig gebeurt. Dus het is niet meer dan logisch dat je probeert dat te voorkomen. En toch is het beter om er niet bang voor te zijn.
Links
Veel ouders die ik spreek vertellen dat ze ‘op eieren lopen’. Misschien herken je dat zelf ook wel. Altijd bezig om het zo te sturen dat er geen driftbui komt.
En dat is logisch, want het is echt niet leuk. Ouders houden, zoals zoveel mensen, van harmonie en gezelligheid in huis. Pittige kinderen kunnen veel invloed hebben op de sfeer in huis.
Toch werkt het averechts. Want dat ‘op eieren lopen’ geeft spanning in jezelf. En die spanning voelt je kind ook. Dus je verhoogt onbewust de spanning in de sfeer, die je kind ook weer kwijtmoet. En dus vergroot je de kans op een boze bui.
Van mij mag je dus per direct stoppen met het lopen op eieren. Scheelt ook veel energie trouwens (!). En weet je wat ook zo is? Je hoeft eigenlijk helemaal niet bang te zijn voor een boze bui.
Want een boze bui is alleen maar precies dat. Een boos kind. En dat gaat ook weer over. Als je je er niet meer tegen verzet, maar het kan accepteren zoals het komt, scheelt dat enorm. De boosheid kan makkelijker weg. En zelf kun je kalm blijven, waardoor er ook geen escalatie volgt.
Een boze bui hoeft helemaal geen scène te worden. Het kan gewoon blijven wat het is, een boze bui. Het enige wat nog inspanning vraagt van jou, is je kind te begeleiden bij het uiten van de boosheid.
Want boosheid is oké, dat hoort bij het leven en heeft zeker ook een functie. Want zonder boosheid weet je ook niet waar je grenzen en liggen. Dus die moet je altijd accepteren als ouder. Alleen de manier waarop je kind de boosheid uit, daar heeft hij of zij meestal wat te leren.
En ook dat hoort bij het leven. Het zal niet in één keer ‘goed’ gaan (het helpt trouwens ook enorm om niet meer te denken in termen van goed en fout, maar het leven te nemen zoals het komt. Maar dat terzijde). Het is een leerproces, zoals het hele leven dat eigenlijk is. Niets om je druk over te maken als je het goed beschouwt 😊
Ik ben benieuwd naar je reactie, kun je hier wat mee? Laat het hieronder weten. Ook fijn als je het deelt op social media, dank je wel!
Wij mensen interpreteren de hele dag door. Vaak is dat handig. Maar het kan ons ook in de weg zitten. Als we gedrag van anderen gaan labelen bijvoorbeeld. Een negatieve interpretatie leidt tot een negatieve reactie. Ook in het opvoeden heeft dit een grote invloed.
Als een kind de strijd met ons aangaat, hebben wij daar vaak direct een verklaring voor. We maken onbewust onmiddellijk een interpretatie en die bepaalt onze reactie. Lang niet altijd handig. Want vaak is die ook nog negatief. En dat bevordert nou niet direct een open communicatie.
Er zijn verschillende vormen van negatieve interpretaties, die veel voorkomen. Bijvoorbeeld: Mijn kind probeert me op de kast te jagen. Daarmee stop je met luisteren naar je kind. Je bent alleen nog bezig om je niet op de kast te laten jagen. Je hoort niet meer echt wat je kind zegt.
Nog zo eentje is: mijn kind wil alleen aandacht. Gevolg: je wilt het kind die aandacht niet geven. Je probeert het kind te negeren of neemt het op zijn minst niet serieus. Je negeert wat er werkelijk aan de hand is, je hoort en ziet het niet, omdat je daar niet meer voor open staat.
Ook een veelvoorkomende: mijn kind wil perse zijn zin hebben. Je kijkt naar je kind als een klein egoïstisch wezen, dat gestopt moet worden. Dus vooral niet zijn zin moet hebben. Zo zijn er nog veel meer: mijn kind probeert me boos te maken, wil kijken hoe ver hij of zij kan gaan, is mij aan het manipuleren, enz.
Wat al deze negatieve labels gemeen hebben, is dat ze maken dat je stopt met kijken en luisteren naar je kind. Je bent niet meer open voor wat er werkelijk aan de hand is. Sterker nog, vaak roept jouw reactie vervolgens alleen maar meer strijd op. Omdat je kind zich onbegrepen voelt en daardoor onmachtig.
Deze reacties van ons als ouder zijn dus totaal ineffectief. Ze gooien eerder olie op het vuur dan dat ze helpen conflicten te voorkomen. Daarnaast doen ze je kind ook tekort.
Want pittige kinderen hebben vaak boze buien door onmacht. Ze willen wel anders, maar ze kunnen het niet. Ze schieten vaak te kort in bepaalde vaardigheden. Waardoor ze eerder boos worden dan een ander kind.
Je kunt hierbij denken aan dingen als impulsiviteit en inflexibiliteit. Je kind is misschien dusdanig impulsief, dat hij nog niet in staat is om eerst na te denken over de consequenties van zijn handelen. Hij heeft het dus al gedaan voordat hij het weet. Of je kind is rigide en star, kan niet snel schakelen naar andere opties. Kan niet zomaar mee in veranderingen, al zijn die nog zo klein.
Uitgaan van ‘niet kunnen’ i.p.v. ‘niet willen’ is eerlijker en effectiever. Dus zet de bril op van “wat lukt mijn kind niet?” Het kost natuurlijk oefening, maar door zo naar je kind te kijken kun je leren om negatieve interpretaties achterwege te laten. Je hoeft niet meer de strijd aan te gaan, maar kunt je focussen op wat je kind nodig heeft om tot minder uitbarstingen te komen.
Ik zeg niet, dat het gemakkelijk is of dat het altijd lukt. Zeker niet als jij een pittig kind hebt. Jij bent ook maar een mens en je kunt erg geprikkeld raken door je kind. Maar het is wel de moeite waard om het te blijven oefenen. Je zult merken dat de escalaties afnemen.
In tijden van stress (dus ook in deze ‘coronatijd’) neemt het moeilijk gedrag van pittige kinderen vaak toe. Dat betekent meer weerstand, meer driftbuien en meer dwingend gedrag. Wat je kind nodig heeft is ‘ontprikkelen’ oftewel spanning kwijtraken.
In dit blog, dat ik kortgeleden schreef, vind je al wat tips over hoe je kind spanning kan ontladen. Op deze plek wil ik er nog eentje aan toevoegen, namelijk diepe druk.
Diepe druk is een methode die gebruikt wordt voor kinderen die overprikkeld zijn. Het zenuwstelsel is overbelast, de spanning is te groot, er kan niets meer bij. De ontploffing is nabij, zeg maar. Kinderen zoeken die ontlading soms ook echt op door steeds de confrontatie aan te gaan.
Een ontploffing in de vorm van een driftbui of huilbui is ook inderdaad een ontlading. Je herkent vast wel van je eigen pittige kind dat die daarna weer een stuk rustiger is. ‘Zo mak als een lammetje’, dacht ik dan altijd.
Maar je kunt dus ook proberen om diepe druk toe te passen. Vergelijk het maar met een stevige knuffel of het inbakeren van een baby. Daar zijn materialen voor (daar kom ik zo op), maar je kunt het ook zelf doen.
Ik hoorde eens het volgende verhaal. Tijdens een uitje van een schoolklas wat één jongetje superdruk. Door de spanning van het onbekende werd hij hyperactief. Zijn leerkracht ging toen achter hem staan, legde zijn handen op de schouders van het kind en ‘duwde’ hem a.h.w. de grond in.
Het effect was verbluffend. Het jongetje werd op slag kalm, kon weer gewoon rustig bij de andere kinderen staan en zijn aandacht richten op wat er verteld werd. Hoewel ik deze techniek niet uit eigen ervaring ken, wilde ik het graag met je delen, zodat je het eens kunt uitproberen.
Een andere manier is je kind bij wijze van spel stevig vastpakken. Jouw armen en benen vormen een kooi, waaruit je kind probeert te ontsnappen. Ook hierbij ervaart je kind diepe druk van jouw lichaam dat hem tegenhoudt. Bovendien gebruikt hij zijn eigen spieren om los te komen, wat ook helpt om te ontstressen.
Dan nog iets over speciale materialen. Er is een drukvest op de markt, dat je kind diepe druk geeft op haar romp. De druk is door een simpel opblaassysteem zelf in te stellen. Sommige kinderen hebben hier veel baat bij en zijn door het dragen van het vest veel rustiger. Of slapen beter door.
Een andere mogelijkheid is een ballendeken of verzwaringsdeken. Door het gewicht van deze dekens ervaart je kind diepe druk, dat het zenuwstelsel dus kalmeer. Hierdoor slapen kinderen vaak makkelijker in en beter door.
Zowel het drukvest als een verzwaringsdeken zijn te huur om uit te proberen voordat je tot aanschaf overgaat. Want ze zijn niet echt goedkoop. Maar wellicht toch een goede optie als het werkt voor jouw kind.
Heb je baat bij mijn tips en wil je nog meer concrete handvatten voor deze lastige tijd? Bestel dan de onlinetraining Corona met -pittige- kids: zo hou je het gezellig thuis. Deze twee-en-een-half-uur durende training zit vol met inzichten, concrete handvatten en praktische tips. Na betaling krijg je direct toegang en je hebt meerdere malen toegang, dus je hoeft het niet in één keer af te kijken. Bestellen doe je hier.
Pittige kinderen kunnen in een mum van tijd van heel erg boos worden. Om iets wat in jouw ogen een kleinigheid is. En soms overkomt het je zomaar. Dat je denkt “Huh? Waar komt dit vandaan? Hoe ben ik hierin verzeild geraakt?” Herkenbaar? Ik geef je wat tips over het handelen bij een driftbui.
Geef erkenning
Start altijd zo snel met te erkennen dat je kind boos is. “Je wilde graag nog een keertje, hè?” of “Stom, hè, dat je niet nog een keertje mocht”. En als je geen idee hebt wat er aan de hand is “Jee, je bent echt heel boos, hè”. Soms, als je kind nog niet op flippen staat, is dit voldoende om te de-escaleren.
Hou je stil
Soms echter, is elk woord teveel. Sommige kinderen roepen ook letterlijk “hou je mond!” of ze doen hun handen voor hun oren. Neem dat serieus. Je kind is overprikkeld door de situatie en de emotie en kan er echt niks meer bij hebben. Dus ook erkenning geven kun je dan beter achterwege laten.
Alles gaat voorbij
Realiseer je dat alles voorbij gaat. Ook deze boze bui. Zie het als een onweersbui. Je hebt het niet in de hand, het komt en het gaat. Hoe minder jij je ertegen verzet, hoe minder last je ervan hebt en hoe eerder je kind waarschijnlijk kalmeert.
Kalmeer jezelf
Merk je dat de emotie ook in jou oplaait, neem dan even de tijd om jezelf te kalmeren. Haal jezelf uit de fuik waar je in zit (de stroom van gedachten als ‘dit is niet normaal, dit moet stoppen, hij/zij moet nu echt …., help wat moet ik nu, enz.) door even diep in en uit te ademen. Voel je lichaam, focus op je zintuigen. Ervaar je emotie, laat die ‘er zijn’, zonder je erin mee te laten zuigen.
Accepteer de boosheid, maar begrens de uiting ervan
Boos zijn mag. Afkeuren werkt averechts en het is ook niet de boodschap die je je kind wilt geven. Wel wil je je kind leren dat niet elke uiting acceptabel is.
Bij jongere kinderen kun je hun hand vastpakken als ze willen slaan of met iets gooien. “Het is oké dat je boos bent. Slaan mag niet. Gebruik maar woorden”. Eventueel kun je het kort houden “gebruik maar woorden”.
Wat ook kan is je kind leren het fysiek op een wel acceptabele manier te uiten. Je kunt je kind bijvoorbeeld aanmoedigen om te gaan stampvoeten. Misschien helpt het als je zelf mee gaat doen.
Je kunt ook een kussen geven om op te slaan of tegenaan te schoppen. Of een oude krant om te verscheuren. Verzin alternatieven met je kind en probeer uit.
Mijn ervaring is wel, dat ze tijdens een driftbui zichzelf niet meer kunnen sturen. Ze lopen dan niet uit zichzelf naar de boksbal bijvoorbeeld. Geef ze daarom het kussen in de hand of hou het voor hun benen met de woorden “trap hier maar tegenaan”.
Creëer een ruimte om te kalmeren
Je kunt in overleg een plek met je kind maken waar hij of zij zich kan terugtrekken om te kalmeren. Ik las eens over een jongen die een eigen ‘chillplek’ had in huis waar hij dan heen ging. Ook op school kreeg hij zo’n eigen plekje.
Ga uit de situatie
Je wilt natuurlijk het liefst dat je kind zelf uit de situatie gaat, bijvoorbeeld naar zo’n chillplek. Maar sommige kinderen zijn te boos en weigeren dat. Ga in dat geval, zeker bij oudere kinderen, zelf uit de situatie. Het voelt onnatuurlijk, want jij bent niet de ‘boosdoener’, maar je bent wel een trigger. Door weg te lopen, kan je kind makkelijker kalmeren en kun jij jezelf ook kalmeren.
Bespreek dit wel van tevoren, zodat je kind weet dat je dit niet doet om hem of haar nog bozer te maken, maar om zelf rustig te worden. Je kunt daar eventueel ook een codewoord voor afspreken, bijv. ‘cool down’ of ‘time out’ of gewoon ‘afkoeltijd’.
Bespreek na
Probeer zo veel mogelijk op een rustig moment, als je kind bedaard is, te achterhalen wat er aan de hand was. Dit geeft je informatie over wat je kind precies triggerde. Zodat je er mogelijk een afspraak over kunt maken om dit een volgende keer te voorkomen.
Als je dit fijne tips vindt, wil je ze dan voor me delen? Dan kunnen er nog meer ouders van profiteren. Dank je wel!
Heb je nog aanvullingen, dan lees ik ze graag hieronder!
Iedereen kent het verschijnsel wel. Een kind met een driftbui in een winkel of op straat. Een moeder (of vader) die zich opgelaten voelt. Voor de meesten van ons is dit een ongemakkelijke situatie maar waarom eigenlijk? En hoe los je het op?
Ik denk dat het te maken heeft met het hardnekkige idee, dat je kind zich hoort te ‘gedragen’ en dat jij daar verantwoordelijk voor bent. En dat een driftbui valt onder slecht gedrag. Hierin zien we een aantal misvattingen terug.
Ten eerste, jij hebt je kind niet onder controle. Dat zouden wij volwassenen misschien wel willen, maar je kind is een zelfstandig wezen, apart van jou. (Trouwens, niemand heeft zelfs zichzelf altijd onder controle, maar dat terzijde…).
Ten tweede, een driftbui is doorgaans geen bewust gekozen gedrag. Een echte driftbui is iets wat je kind overkomt en je kind doet wat er ‘moet’ gebeuren, namelijk het uiten van de emoties. Je kind is erg teleurgesteld en boos over het feit dat het anders gaat dan gedacht of gehoopt.
Wat de situatie extra lastig maakt, is het feit dat het in het openbaar gebeurt. Er is een soort tegenstrijdigheid bij veel ouders. Zelfvertrouwen, zelfstandigheid en een eigen mening zijn belangrijker in het opvoeden geworden dan gehoorzaamheid. Behalve buiten de deur, daar vinden we het toch wel erg fijn, dat ons kind gewoon doet wat we zeggen, toch?
Wat helpt je nu om hier anders en makkelijker mee om te gaan? Ten eerste: realiseer je dat het om je kind gaat. Er zijn voor je kind is jouw eerste taak, die heeft jouw aandacht nodig. Niet de mensen om je heen. En trouwens, er zijn ook heel veel mensen die met je meevoelen, hoor. De door jou gevoelde afkeuring kan ook pure projectie zijn natuurlijk.
Stel jezelf dus gerust: “er is niks aan de hand, mijn kind is boos, dat is alles. Ik kan daar mee dealen, ik ken mijn kind het beste. En als er al commentaar komt, hoef ik daar niks mee. Het zegt meer over die ander dan over mij en mijn kind”. Bedwing je neiging om je kind te dwingen om te stoppen met boos zijn of huilen.
Erken vervolgens de emotie van je kind. Voel mee met hem of haar. “Ik snap het helemaal lieverd. Jij had zo’n zin in een ijsje en nu krijg je die niet omdat we al genoeg gesnoept hebben vandaag, jammer, hè. Nu moeten we wachten tot een andere keer” of “Het was leuk geweest als ik dat … (speelgoed) voor je had kunnen kopen, maar het gaat niet. Misschien is het een idee om het op te schrijven voor je verjaardag?”
Of gewoon alleen maar “Jeetje, je bent wel erg boos. Wat is er aan de hand”. Zo help je je kind om zijn emoties te uiten en zijn hart te luchten. Boosheid die je even de ruimte geeft, gaat meestal ook snel weer over. Geef je die ruimte niet, dan kan het nog lang blijven hangen. Daarom is het zo belangrijk om het te kunnen accepteren.
Tenslotte nog iets over het voorkomen van dit soort situaties: weet dat het op de loer ligt als je kind moe of hongerig is. Dan kan ze weinig hebben, dus vraag je af of je nu echt nog met je kind naar de winkel wilt. Zorg bij een uitje dat er op tijd gegeten en gedronken wordt en vertrek weer op tijd naar huis, voordat je kind té moe wordt.
Herken je dit soort situaties? Heb jij weleens last van “wat anderen zullen denken” of trek jij je daar niks van aan? Ik lees graag hieronder je reactie.
En ook fijn als je het blog wilt delen, dank je wel!
Door de site te te blijven gebruiken, ga je akkoord met het gebruik van cookies. Privacyverklaring
De cookie-instellingen op deze website zijn ingesteld op 'toestaan cookies "om u de beste surfervaring mogelijk. Als u doorgaat met deze website te gebruiken zonder het wijzigen van uw cookie-instellingen of u klikt op "Accepteren" hieronder dan bent u akkoord met deze instellingen.