Het lijkt soms zo moeilijk, om het een beetje soepel te laten verlopen allemaal. Elk gezin kent wel periodes, waarin het niet zo lekker gaat, de sfeer regelmatig verstoord is en er meer irritaties zijn dan normaal. Maar soms is het geen fase meer, dan lijkt het eerder of het erger wordt. Hoe hard je ook je best doet, het lukt je niet om het tij te keren. Wat is er aan de hand?
Wat ik vaak zie (en herken) bij ouders, die ik begeleid, is dat ze van alles proberen om weer grip te krijgen op het gedrag van hun kind(eren). Ze worden strenger, straffen meer of proberen beloningssystemen uit. Vaak helpt dit niet echt. Soms werkt het helemaal niet en soms maar tijdelijk.
Wat er aan de hand is, is dat ouders en kinderen tegenover elkaar zijn komen te staan. De ouder gaat hard aan het werk om het gedrag van het kind beter te krijgen. En, hoe wrang ook, het omgekeerde is vaak het resultaat. Het kind laat het ongewenste gedrag juist vaker zien of er komen andere problemen bij.
Dit leidt tot machteloosheid en frustratie aan beide kanten. Want, vergis je niet, het kind wil vaak ook graag dat het anders gaat. (Ook al denk jij aan zijn of haar houding iets anders af te lezen.) Maar ouder en kind zitten samen vast in een negatieve dynamiek.
Het probleem is dat ouder en kind elkaar niet meer bereiken. Zelfs als je als ouder hierover in gesprek probeert te gaan met je kind, leidt dat vaak tot niets. Je voelt ergens ook wel, dat je je kind niet bereikt, maar het is moeilijk om te snappen wat er gebeurt.
Wat er gebeurt , is dat de verbinding weg is. Je zou kunnen zeggen, dat er twee hoofden tegen elkaar zitten te praten. Maar het hart ontbreekt. Om de problemen op te lossen, moet dus eerst de verbinding hersteld worden. Want verbinding is de basis een gelukkig gezinsleven.
Hoe doe je dat dan, hoor ik je denken. Dat doe je door in gesprek te gaan, maar op een andere manier. Met een open hart en een open houding. Een gesprek waarbij jij geen uitkomst voor ogen hebt. Een gesprek wat leidt tot wederzijds begrip.
Daarvoor is luisteren heel belangrijk. Echt luisteren naar elkaar. En dat moet jij als ouder starten, door naar je kind te luisteren. Hoe je dat doet, heb ik al eens vaker beschreven, bijvoorbeeld hier.
En je doet het door samen naar oplossingen te zoeken. Stop met het zelf, alleen willen oplossen. Alleen al het feit dat je hierin samenwerkt met je kind, werkt bevorderlijk voor de verbinding. Ineens sta je niet meer tegenover elkaar, maar naast elkaar.
Herken jij wat ik hierboven schrijf? Raakt het je en voel je dat dit is wat jouw gezin nodig heeft? Kies dan voor het onlineprogramma Stap voor stap een gelukkig gezin. Dit programma leert je precies hoe je dat doet, de verbinding herstellen en nog veel meer. Wat ervoor zorgt dat er weer rust en een goede sfeer en samenwerking komt in jouw gezin. Lees hier hoe het programma jou helpt om de rust en verbondenheid in je gezin te herstellen.
Herken jij dit? Wat heb jij hierin ontdekt? Laat het me weten, ik hoor altijd graag van je.
Ook fijn als je dit blog wilt delen, dank je wel alvast.
Kinderen kunnen soms tegendraads of lastig zijn, zonder dat je begrijpt waarom. Dat alleen al vergroot je frustratie. Waarom doet mijn kind zo moeilijk, vraag je je af. Je bent naar jouw idee toch duidelijk, toch doet je kind niet wat de bedoeling is. Wat is er aan de hand?
Wat ik je in dit artikel vooral duidelijk wil maken is dat er altijd een waarom is. Er is altijd een reden waarom je kind doet zoals-ie doet. En dat is meestal niet om jou te pesten. Ook al kan dat weleens heel erg zo lijken 🙂
Als je je dat realiseert scheelt dat al een stuk in je eigen irritatie. Stop met te denken dat je kind iets met opzet doet. Want dan wil jij als reactie dat je kind daarmee stopt en voilà: je zit in een machtsstrijd. En dan wordt de situatie alleen maar erger.
Om de werkelijke reden achter gedrag te vinden, moet je een laagje dieper kijken. En pas dan kun je een goede oplossing vinden. Het maakt nogal uit of je kind iets niet doet uit angst of omdat ie moe is bijvoorbeeld. Of dat je kind zijn of haar zusje plaagt uit verveling of uit een gevoel van jaloezie.
Nu kan ik je niet vertellen waarom je kind zo doet. Dat moet je zelf ontdekken. Dat doe je in de eerste plaats door goed te observeren en jezelf af te vragen: wat kan er aan de hand zijn? Zeker bij jong kinderen, die het jou nog niet kunnen vertellen, is dat van belang.
Veel voorkomende redenen van lastig gedrag (boos zijn, iets niet willen, niet luisteren) zijn moeheid, dorst en trek. Daar doe je iets aan door je kind wat te eten of te drinken geven en een rustige activiteit.
Ook is het slim om je verwachtingen bij te stellen. Soms zit iets er niet (meer) in, bijvoorbeeld tanden poetsen of douchen. Of zichzelf aankleden, het eten opeten. Dan sla je het een keertje over of jij doet het voor je kind, geen probleem. Wees niet bang dat het voortaan altijd zo zal gaan, het is alleen maar nu even zo.
Een andere oorzaak kan zijn het afreageren van spanning of ongemak. Spanning kan een kind op veel plekken opdoen, door teveel prikkels op school, het kinderdagverblijf of iets vervelends wat je kind heeft meegemaakt. Probeer dan uit, wat helpt. Misschien heeft je kind een knuffel nodig, even in bad spelen of juist op de trampoline springen om spanning kwijt te raken.
Je kunt het natuurlijk ook aan je kind vragen. Stel dan echter niet de vraag “Waarom …?”. Daar kan een kind niet mee uit de voeten. Vaak weten ze het zelf niet, dus krijg je geen antwoord of ze verzinnen een aannemelijke reden, omdat ze toch graag antwoord willen geven.
Een betere vraag is “Wat is er aan de hand?”. Dat nodigt uit om te vertellen wat er op dat moment in je kind omgaat. Dat kan zijn wat je kind denkt of ervaart, maar ook over gevoelens. Door goed te luisteren en in te gaan op wat je kind zegt, kom je vaak wel een stap verder in het oplossen van de vervelende situatie.
Dus wees alert op te snelle conclusies over waarom je kind zo doet. Neem ietsje afstand en probeer vanuit openheid en nieuwsgierigheid uit te vinden wat er aan de hand is. Dat kan veel frustratie en conflicten schelen!
Herken je dit? Lukt het je om te achterhalen wat er bij jouw kind speelt? Ik ben benieuwd naar jouw ontdekkingen, laat het hieronder weten.
Dit blog delen helpt ook anderen, wil je dat doen? Dank je wel!
Als je kind moeilijk is in zijn of haar gedrag, dan kun je je als ouder behoorlijk zorgen maken. Enerzijds over de situatie thuis en anderzijds over hoe het nou verder moet met je kind. Twijfel en gepieker sluipt binnen in je leven: “Wat is er toch aan de hand met mijn kind?”
Het begint met dat je kind niet reageert zoals je verwacht. Je geeft voor je gevoel toch duidelijk grenzen aan. Je corrigeert het gedrag, je geeft soms straf. Maar het helpt niet. Je kind doet dingen, die je niet wilt, blijft ze doen. Waardoor er steeds meer conflicten ontstaan.
En hoe ouder je kind wordt, hoe moeilijker het wordt. Je kind doet anders dan andere kinderen. Ook van anderen krijgt je kind negatieve reacties door zijn gedrag. Dan begint het gepieker. Wat is er met mijn kind aan de hand? Wat moet ik doen? Wat moeten wij doen?
Moeten we ermee naar een psycholoog? Maar misschien komt er wel een diagnose uit als autisme of ADHD en wil ik dat eigenlijk wel? Bovendien, hoe zal het voor mijn kind zijn, als hij een onderzoek en misschien wel een diagnose krijgt?
Hoe leg ik dat uit aan mijn kind, zonder dat hij zich dat aantrekt? Zonder dat ze denkt dat er iets mis is met haar? Ik maak me zorgen over zijn zelfbeeld. Mijn kind krijgt toch al zoveel negativiteit over zich heen. En toch is het ook een heel lief kind, dat weet ik zeker.
Herken je dit? Voor mij was dit mijn mijn grootste drempel om naar de hulpverlening te stappen. Ik was erg bang, dat alleen al het feit, dat er onderzoek plaats ging vinden, mijn kind nog onzekerder zou maken. Ik wilde mijn kind niet het gevoel geven, dat er iets ‘mis’ was.
Dus ging ik zelf op onderzoek uit. Regelmatig las ik iets wat me bekend voorkwam. Maar ik had nooit het idee, dat mijn kind helemaal in zo’n hokje paste. Net of er van allerlei verschillende labels stukjes van toepassing waren op mijn kind.
Tegenwoordig kom ik dat in mijn werk veel tegen. Pittige kinderen zijn in zekere zin ‘afwijkend’, d.w.z. anders dan de meeste kinderen, maar passen niet precies in een bestaand ‘hokje’. Toch laten ze wel probleemgedrag zien en hebben ze speciale aandacht en een speciale aanpak nodig.
Nu weet ik, dat het allerbelangrijkste is dat je je kind leert begrijpen. Door goed te kijken en te luisteren naar mijn kind, begreep ik hem steeds beter. Waardoor ik mijn gedrag erop kon aanpassen. Ook kon ik mijn kind helpen om zichzelf te leren begrijpen. Iets wat ik daarvoor nog niet kon.
Voor mij is dit de oplossing gebleken, zelf leren onderzoeken hoe mijn kind in elkaar steekt. En dat is wat ik ouders gun, die in dezelfde positie zitten als ik vroeger. Ook omdat je pas dan werkelijk je gedrag kunt aanpassen. En een opvoedingsstrategie kunt hanteren, die past bij jouw kind.
Dus, is er iets mis met je kind? Nee. Je kind is een pittig kind, heeft bepaalde kenmerken en eigenschappen, waardoor de normale, gebruikelijke manier van opvoeden niet werkt.
Je kind heeft geen correctie nodig, maar je hulp en steun. En het zien van haar of zijn kwaliteiten. Want die zijn er altijd ook. En hoe beter de omgeving met zijn of haar lastige kant om kan gaan, hoe meer de kwaliteiten zichtbaar worden.
PS. Vind je dit interessant en wil je meer weten? In mijn gratis onlinetraining ‘Waarom strenger opvoeden niet de oplossing is (en wat dan wél) vertel ik hier veel meer over en krijg je tips om er beter mee om te gaan.
Wil je dit blog delen op social media, zodat we nog meer ouders kunnen bereiken? Dank je wel.
Als jouw kind moeilijk gedrag vertoont, thuis of op school, of beide, is het niet verkeerd om op zoek te gaan naar hulp. Immers, dit moeilijke gedrag leidt meestal tot problemen met andere kinderen of met de volwassenen om hem heen. Daar wordt je kind niet gelukkig van en jij ook niet. Maar wees voorzichtig met het laten stellen van een diagnose.
Diagnostisch onderzoek in geval van AD(H)D en ASS is vaak gebaseerd op kenmerken van het gedrag van je kind. Er wordt wel gespeculeerd over de oorzaak (of het een afwijking in de hersenen is bijvoorbeeld), maar daar is nog onvoldoende over bekend. Er wordt naar mijn idee te weinig gekeken naar wat zich in het kind afspeelt.
Als je kind eenmaal een diagnose heeft gekregen als AD(H)D of PDD-NOS, is de kans groot, dat het vervolgens medicijnen voorgeschreven krijgt. Dat wordt vaak ook van jou verwacht. Je hebt als het ware geen reden meer om nog een kind met lastig gedrag naar school te sturen. Ik zal niet ontkennen, dat het bij extreme problematiek effectief kan zijn, maar het gebeurt te vaak en te makkelijk. Meer weten hierover? Lees het boek van Laura Batstra – Hoe voorkom je ADHD.
Veel kinderen passen helemaal niet in één diagnose. Vaak hebben ze van allerlei hokjes wel kenmerken, bijv. AD(H)D, ASS (autisme-spectrum stoornis), hoogbegaafd, hooggevoelig,….. Als je een diagnose laat stellen, versmal je de kenmerken van je kind tot één categorie. Een kind wordt als het ware ergens ‘ingeperst’, nl wat het beste lijkt te passen.
Goede hulp geeft je handvatten om de situatie te verbeteren. Maar het stellen van een diagnose is nog geen hulp. De hulp die je krijgt is vaak is vaak gebaseerd op het gemiddelde kind met die diagnose, dus algemene richtlijnen. Maar is dit voldoende voor jouw kind en is het de juiste hulp voor jouw kind? Lang niet altijd, is mijn ervaring. Dus heb geen te hoge verwachtingen van alleen een diagnostisch onderzoek.
Je loopt het risico alles wat een kind doet, in het licht te zien van de diagnose. Of teveel te focussen op het probleemgedrag. Een kind is altijd veel meer dan zijn diagnose. Ook kan het kind zich onbewust naar zijn diagnose gaan gedragen, net als de omgeving. Je krijgt een te sterke identificatie met de diagnose.
Let wel: ik zeg niet dat een diagnose nooit een goed idee is. Het kan in bepaalde, duidelijke, gevallen zeker wel een nuttige functie hebben. Maar ik vind dat het op dit moment met teveel kinderen te gemakkelijk gebeurt. Dus heeft jouw kind gedragsproblemen en overweeg je diagnostisch onderzoek, neem bovenstaande dan mee in je overwegingen. Want er kan namelijk ook heel goede hulp geboden worden zonder zo’n diagnose. Als je maar goed kijkt en onderzoekt hoe je kind in elkaar steekt. In samenwerking met je kind.
PS Samen met jou of jullie onderzoeken hoe je kind in elkaar steekt en hoe jij je daar beter op af kunt stemmen, dat is precies wat ik doe tijdens een VIP-dag
Help je mij om mijn inspiratie en informatie te verspreiden? Deel dit artikel dan via onderstaande knoppen op de sociale media. Dank je wel!
Natuurlijk worden er ook ouders goed geholpen door de reguliere hulpverlening. Gelukkig wel 🙂 Maar het komt ook nog weleens voor dat dat niet zo is. Ik kom dat nog al eens tegen. En ik wil graag met je delen wat mijn ideeën hierover zijn. Voor degenen onder jullie die deze ervaring ook hebben of mensen kennen die dit ervaren.
Onder mijn klanten bevinden zich veel ouders, die hulp zoeken voor de problemen met hun kind maar niet voor het reguliere traject kiezen. Omdat ze niet willen dat hun kind een diagnostisch onderzoek krijgt en vervolgens wellicht een diagnose. En daar is heel wat voor te zeggen, dat heb ik in eerdere blogs ook wel gedaan.
Maar er komen ook ouders bij mij, die wel een kind hebben met een diagnose, maar die onvoldoende geholpen worden door hulpverlening. Ze krijgen traject na traject, maar de problemen blijven, de ouders worstelen voort.
Meestal bestaan die problemen vooral uit veel strijd. Veel ruzie. Boze kinderen, boze ouders. Wanhopige ouders ook soms. Ze weten niet meer wat ze moeten doen, de strijd put hen uit. Vooral bij oudere kinderen is het soms erg moeilijk om uit de strijd te komen.
Wat er naar mijn idee soms mis gaat in de reguliere hulpverlening is dat deze teveel focust op gedrag. En de kinderen die het betreft, laten nogal wat ongewenst gedrag zien. Brutaal, snel boos, weigeren om dingen te doen, schelden, kortom gedrag wat als respectloos wordt gezien.
Maar er wordt niet gekeken naar wat er achter het gedrag zit. Er wordt bovenal geen verbinding gelegd met het kind. En dat is wel cruciaal.
Want neem van mij aan dat geen kind gelukkig wordt van ruzie met zijn of haar ouders. Ook al lijkt het of het hen niks doet, dat is maar schijn. Diep in hun hart doet het hen ook pijn. Maar dit is de manier waarop ze hun eigen onvermogen uiten.
En meestal is er dan ook al een geschiedenis van negativiteit en ruzie. Het kind voelt zich niet begrepen en niet gezien. Net zoals de ouders waarschijnlijk, maar ja, de ouders zijn volwassen, zij moeten naar mijn idee de eerste stap zetten.
En dat is de verbinding herstellen. Zorgen dat je weer in gesprek komt. Dat je naar het kind gaat luisteren, ongeacht wat hij of zij aan negatiefs heeft laten zien. Zodat je kind zich weer kan openen voor jou.
En dat is wat te vaak niet gebeurt. Dan wordt er gewerkt aan afspraken en structuren en maatregelen en noem maar op. Maar het kind wordt niet gehoord of op zijn minst voelt het kind zich niet gehoord en dat is voor het kind hetzelfde.
Dus als jij in die situatie zit van strijd met je kind en je weet niet hoe je eruit moet komen, onthoud dan dat je als allereerste weer in gesprek moet komen met je kind. Je kind moet voelen dat je je uiterste best doet om hem of haar te begrijpen. Dat je de verbinding zoekt.
Vind je dit moeilijk, weet dan dat ik je kan helpen. Kijk naar mijn onlineprogramma of coaching of stuur me een mail dat je hulp nodig hebt, maar nog niet weet hoe of wat.
Vind je dit artikel de moeite waard? Deel hem dan via de shareknop hieronder, zodat je andere mensen daarmee kunt helpen. Dank je wel.
En zoals altijd hoor ik ook graag je reactie. Wat is jouw ervaring?
Door de site te te blijven gebruiken, ga je akkoord met het gebruik van cookies. Privacyverklaring
De cookie-instellingen op deze website zijn ingesteld op 'toestaan cookies "om u de beste surfervaring mogelijk. Als u doorgaat met deze website te gebruiken zonder het wijzigen van uw cookie-instellingen of u klikt op "Accepteren" hieronder dan bent u akkoord met deze instellingen.