Vaak hoor ik, dat gedrag waar ouders niet blij van worden, zoals zeuren, boos zijn, niets willen, ruzie maken, het ergste lijkt te zijn aan het eind van de dag. Zeg maar, de avondspits. Net thuis van je werk en het is totaal niet gezellig. Je verlangt alleen nog maar naar het moment dat ze in bed liggen.
Herken je dat? Betrap jij jezelf er ook weleens op dat je denkt ‘ik zal blij zij als ze er in liggen?’ Hoe begrijpelijk ook, leuk is het niet natuurlijk. Hoe zorg je er nu voor dat je ook op die momenten van je kind(eren) kunt genieten?
Laat ik beginnen met te zeggen dat je heus niet altijd van je kind kunt of zou moeten genieten. Natuurlijk zijn er ook momenten dat het even niet zo leuk is. Dat geeft ook niet, dat hoort nu eenmaal bij het leven.
Maar dat structurele ongezellige, dat geruzie eind van de dag, dat hoeft er niet bij te horen. Dat kan echt anders. Door een paar dingen net iets anders te doen en vooral door je bewust te worden van je eigen aanwezigheid.
Om te beginnen: één van de belangrijkste oorzaken is een kind dat geen verbinding voelt. In deze wereld wordt veel van ouders gevraagd. Of in elk geval, lijkt dat zo te zijn. Zeer regelmatig lijkt het leven een afvinklijstje van to-do’s. En voor je het weet wordt de zorg voor je kind ook een to-do. Jammer, toch?
Dus gaat het vaak zo: Ouder komt van zijn of haar werk, nog volop ‘in het hoofd’, want dat is toch voor de meesten van ons de plek waar we rondhangen tijdens ons werk, hoe leuk je werk ook is. En als je dan vergeet om ‘daar uit te komen’ (dat kan natuurlijk niet, maar je snapt vast wat ik bedoel), dan zit je daar nog steeds als je thuiskomt.
Met andere woorden, je bent niet echt aanwezig. En je kind voelt dat. Zeker een gevoelig kind als pittige kinderen zijn. Ook al kunnen ze het niet zo benoemen. Ze missen de verbinding en worden ‘vervelend’. En als je niet oplet, denk je dat het aan je kind ligt.
Maar hoe zou het zijn als je op weg naar huis, op weg naar je kind, weer even met je aandacht in het hier en nu komt? (De enige plek overigens waar je ooit bent geweest en waar je ooit zult zijn). Als je even je zintuigen gebruikt om ‘uit je hoofd te komen’?
Zou je dan niet meer aanwezig zijn? Je kind werkelijk opmerken? Ik denk van wel. Als je weer bewust aanwezig bent, dan kun je er zijn voor je kind. Dan maak je echt contact. Dan is er tijd voor een echte knuffel, echt luisteren of even samen lachen of wat ook maar. Dan voelt je kind dat je er bent.
En dat maakt zoveel uit. Dan ben je ook veel beter in staat om te zien wat je kind nodig heeft. Of er onrust uit moet, of er hoognodig iets van eten of drinken in moet. In plaats van dat je je kind als ‘vervelend’ ervaart. ‘Het kind vraagt’ alleen maar’ aandacht’, wordt er dan gezegd. Ja, dat klopt, en die aandacht heeft het kind dan ook echt nodig.
Ook een praktische tip: praat niet over je werk (of iets anders) met je partner, totdat je kind/je kinderen op bed liggen. Kinderen voelen zich dan al snel buitengesloten en dat is niet het goede moment daarvoor. Je kind heeft jou immers ook de hele dag moeten missen.
Leg telefoons buiten bereik en geef aandacht voor elkaar een vaste plek in de structuur van de avondmaaltijd (zie bijvoorbeeld dit blog). En maak van het eten geen strijd, maar een moment van saamhorigheid. Doe wat je kind helpt, misschien wil het op schoot bij jou, of gevoerd worden. Je kind is moe van alle indrukken, help het te ontspannen. En vergeet alle ideeën over wat je kind op dat moment zelfstandig zou moeten kunnen.
Verbinding is en blijft de basis. Ik hoop dat dit blog je helpt om jezelf daaraan te herinneren. En dat het je inspireert om van het eind van de dag een fijn moment te maken, met echte aandacht voor elkaar. Want daar was het om begonnen toch, toen je aan kinderen begon?
Zit jij ook teveel in je hoofd? Ben je te weinig aanwezig in het hier en nu? Heb je geen tijd om een half uur te gaan zitten mediteren? Geeft niet, je kind kan je helpen.
Op de eerste plaats, als je jonge kinderen hebt tenminste, kun je profiteren van hun gave om altijd in het hier en nu te zijn. In plaats van je te ergeren omdat een peuter of kleuter geen idee van tijd heeft en niet weet wat opschieten betekent, kun je je er ook aan overgeven.
En dat kan misschien wel vaker dan je denkt. Natuurlijk niet als je geacht wordt op enig tijdstip ergens te verschijnen, al dan niet met kind. Hoewel, dat kan wel, als je maar een half uur eerder begint met vertrekken 😊
Maar het kan zeker als er niet iemand op je wacht. Let maar eens op hoe vaak je ongeduldig wordt, zonder dat het nodig is. Omdat jij in je hoofd al bij het volgende bent. Maar je kind heeft geen idee.
Het kan heerlijk ontspannend en verfrissend zijn om in het tempo van je kleintje mee te gaan. Ga er eens rustig bij zitten, kijk wat je kind zo boeit en ervaar dat je daarmee met je aandacht helemaal in het hier en nu komt. Samen naar een beestje kijken, bijvoorbeeld.
Een heel andere manier waarop je kind(ook een wat ouder kind) je kan helpen, is als signaleringsinstrument. Zodra jij namelijk in je hoofd zit, heeft je kind de neiging om ‘vervelend’ te worden, omdat ze de verbinding mist. Zeker pittige kinderen zijn erg gevoelig voor verbinding.
Momenten waarop je dit kan merken, zijn bijvoorbeeld bij het opstaan en het naar bed brengen. Jij bent met je hoofd al bij wat er allemaal moet gebeuren, voordat iedereen op tijd de deur uit is, of op tijd in bed ligt.
En daardoor ben je niet echt aanwezig in het moment. Je kind voelt dat en gaat treuzelen, dingen doen die niet moeten, dingen die je frustreren. Wakker worden! Het is een wake-up call dat je in je hoofd zit. En dat is niet waar het leven zich werkelijk afspeelt.
Een ander berucht moment is als jullie elkaar aan het eind van de middag weer zien. Thuis of op de kinderopvang. Grote kans, dat jij nog flink aan het denken bent (want dat heb je waarschijnlijk de hele dag zo gedaan), misschien nog wel aan je werk, of aan wat er straks moet gebeuren.
En oh, wat is je kind, of wat zijn je kinderen dan vervelend. Lastig zijn ze die kinderen, he, echt vervelend gedrag. Nee, hoor, helemaal niet. Ze geven alleen een seintje: ‘Papa, mama, wees aanwezig, maak verbinding met mij’ .
Neem daar dan even tijd voor. Beter voor je kind. Beter voor jou. Beter voor iedereen en voor de sfeer. Hè, hè, eindelijk hier en nu met je aandacht. De enige plek waar het leven altijd ervaren kan worden, waar jij werkelijk bent.
Ben je het met me eens? Wat is jouw ervaring? Laat het me weten, ik hoor graag van je.
Ook fijn als je het voor me wilt delen, dank je wel alvast.
Mindfulness is een begrip wat je tegenwoordig steeds vaker hoort. Het wil zeggen, dat je met volle aandacht aanwezig bent in het moment. Eén van de positieve effecten hiervan is dat je er rustiger van wordt. En dat kunnen we in ons drukke bestaan als (werkende) ouder wel gebruiken. Kinderen, vooral jonge kinderen, leven nog veel meer in het hier en nu. Zij zijn van zichzelf nog “mindful”. Door in hun wereld te stappen, helpen we onszelf.
Ik kan me nog goed herinneren, dat mijn eerste kind een peutertje was: een wandelingetje naar de brievenbus leek een eeuwigheid te duren. Of booschappen doen, dat was een hele onderneming. Tenminste, als ik hem zelf liet lopen. Want hij zag van alles onderweg. Ik kon daar wel vaak ongeduldig van worden. Tot ik ontdekte, dat het ook heel ontspannend was om zo te dreutelen en door zijn ogen naar de wereld te kijken.
Peuters zijn nog helemaal in het hier en nu. Ze hebben nog geen besef van tijd. (Tijd is trouwens feitelijk ook alleen een bedenksel van ons, wat handig is om het sociale verkeer te regelen, maar dat terzijde.) Dat kan erg frustrerend zijn, als je zelf op tijd staat, zoals elke ouder weet:)
Maar gun jezelf ook de gelegenheid om eens geregeld mee te gaan in zijn tempo. Ontdek hoe je zo heel gemakkelijk mindfulness kunt leren. Gewoon door je aandacht in het hier en nu te richten. Wat ziet hij allemaal, wat valt er wel niet te beleven in de wereld, waar wij meestal achteloos aan voorbij gaan?
Zie de miertjes sjouwen, hoor de geluiden van de vrachtwagen, de wind in de bomen, kijk eens mee naar de koeien en de paarden, zie hoe je kind eindeloos dezelfde handeling kan uitvoeren. Je zult merken: je ziet veel meer van je kind én je komt tot rust. Zo kan je kind, naast een hoop drukte, ook voor rust in je leven zorgen.
Ook oudere kinderen kunnen je helpen om met meer aandacht in het hier en nu te zijn. Maak tijd en ruimte om iets met ze te doen. Een spelletje of knutselen of gewoon samen iets doen. Zorg, dat je er dan ook met je volle aandacht bij bent. Laat los waar je mee bezig was, ga niet zitten nadenken over wat je nog allemaal moet en zal. Dan geeft het samen doen rust. En komt het tegemoet aan de behoefte van je kind aan aandacht. Dat noem ik nou quality time:)
Door de site te te blijven gebruiken, ga je akkoord met het gebruik van cookies. Privacyverklaring
De cookie-instellingen op deze website zijn ingesteld op 'toestaan cookies "om u de beste surfervaring mogelijk. Als u doorgaat met deze website te gebruiken zonder het wijzigen van uw cookie-instellingen of u klikt op "Accepteren" hieronder dan bent u akkoord met deze instellingen.