kalm blijven Archives - Ontspannen Opvoeden

Tag Archives forkalm blijven

Maak je niet zo druk!

Een van de lastigste dingen in het opvoeden (en misschien wel überhaupt in het leven), is dealen met je eigen emoties. Rustig blijven en niet vanuit emotie dingen doen of zeggen waar je spijt van krijgt, is nog een hele kunst. ‘Maak je niet zo druk’ is makkelijker gezegd dan gedaan. We vinden het schijnbaar heel lastig om situaties die we niet willen, te accepteren.

Wat eigenlijk heel interessant is, is dat er niks te accepteren valt. Als iets gebeurt of gebeurd is, dan is het al zo. Toch kan het in ons hoofd enorm te keer gaan, met allemaal weerstandsgedachten zoals ik ze noem.

‘Dit moet nu stoppen’, bijvoorbeeld of ‘ik ben er helemaal klaar mee’, of ‘ik trek het niet meer’ of ‘hij doet ook altijd zo … ’, of ‘ze moet nu toch echt eens gaan begrijpen dat …’, enz. Je herkent het vast wel.

Maar ja, het is al zo. Er is wat er is. Toch vechten we dan in ons hoofd een verloren strijd. Totaal niet slim of relevant, als je er goed bij stilstaat. En toch: het voelt allemaal zo waar. We lijken dan zo gelijk te hebben met wat we denken.

Als we in de weerstand zitten, heeft ons denken ook de neiging om enorm te overdrijven. Vaak genoeg denk je achteraf: waar heb ik me nu zo druk over gemaakt. Ruzies en strijd, het gaat altijd ook weer over. Er zijn ook altijd fijne momenten in het leven, maar ook in de relatie met je kind.

Hoe fijn zou het zijn als je hier geen last meer van had. Als je niet meer ‘meegezogen’ hoeft te worden door je eigen emoties. Wat ik heb ervaren is dat inzicht in hoe het werkt, hierbij erg helpend is.

Hoe het werkt is dat je nooit rechtstreeks geraakt wordt door wat er buiten je lijkt te gebeuren. Nooit. Het is altijd je eigen denken wat je emoties oproept. Je kunt namelijk niet iets neutraal waarnemen, dat gaat niet. Je kunt niet even ‘uit jezelf’ naar buiten om te kijken wat daar nu werkelijk is.

Je neemt iets altijd waar in, of via, jouw denken. In jouw hoofd verschijnt een beeld, verschijnen oordelen en andere gedachten. En die gaan gepaard met emoties. En als het positief is, als we iets leuk vinden of enthousiast zijn, dan ervaren we dat niet als een probleem.

Maar als het niet leuk is, als we bang zijn of gefrustreerd, dan is ‘de situatie’ opeens wel een probleem. En dan zitten we dus in de weerstand. Dan vechten we tegen wat is. Terwijl: het is er al.

Hoe meer je je bewust wordt van dat dit gaande is, hoe minder vat je gedachten op je krijgen. Je kunt zien dat die gedachten ook simpelweg opkomen. Eigenlijk ga jij daar niet over. Jij weet immers niet wat je volgende gedachte zal zijn 😊

Dus zie dat het gewoon gebeurt. Alles komt en gaat zoals golven op het strand. Ook jouw gedachten. Ze zijn zo vluchtig als een zeepbel, ze ‘bestaan’ maar even. Net als je ervaringen. Alles gaat voorbij. Leuke dingen en nare dingen. Alles is tijdelijk.

Zo bezien zou je kunnen zeggen dat het leven vanzelf gaat. Er zijn waarnemingen, gedachten, emoties, kortom ervaringen. Van moment tot moment. Steeds een andere ervaring. En het interessante is: een ervaring is altijd nu. NU is waar je leeft (bent) en waar je ervaart. De rest is denken.

Zo creëert je denken je ervaringen. En nemen we dat allemaal voor waar aan. Maar jij bent niet wat je denkt. Immers, je kunt je er bewust van zijn. Je bent je bewust van al je ervaringen. Dat is hoe het werkt. Je ervaart omdat je bent.

Kun je me nog een beetje volgen? 😊 Hoe meer je dit inziet, hoe makkelijker het wordt om ‘te accepteren’ wat er is. Nogmaals, er valt niks te accepteren, dat lijkt maar zo. Want het is er al, immers. Maar ik bedoel natuurlijk: hoe meer de neiging van het denken om er tegenin te gaan kan verdwijnen.

En dat is zo fijn! Het leven wordt makkelijker en leuker. Het wordt rustiger in je hoofd. En als het gaat om ouderschap: je kunt zoveel makkelijker kalm blijven. Omdat je gezien hebt dat het eigenlijk onzin is om je druk te maken. Zo blijft het helderder in jou en is de kans dat je iets zinvols zegt of doet (of juist niets) veel groter.

Ik ben heel benieuwd naar je reactie. Of je hier iets ‘mee kunt’, of je een idee hebt waar het over gaat. Of het je verder helpt, of niet. Laat het weten, hieronder kun je je reactie kwijt. Of stuur me een mail, ik ga er graag met je over in gesprek.

Wees niet bang voor een boze bui

Een driftbui van je kind is niet leuk, daar weet ik alles van. En zeker niet als het regelmatig gebeurt. Dus het is niet meer dan logisch dat je probeert dat te voorkomen. En toch is het beter om er niet bang voor te zijn.

Links

Veel ouders die ik spreek vertellen dat ze ‘op eieren lopen’. Misschien herken je dat zelf ook wel. Altijd bezig om het zo te sturen dat er geen driftbui komt.

En dat is logisch, want het is echt niet leuk. Ouders houden, zoals zoveel mensen, van harmonie en gezelligheid in huis. Pittige kinderen kunnen veel invloed hebben op de sfeer in huis.

Toch werkt het averechts. Want dat ‘op eieren lopen’ geeft spanning in jezelf. En die spanning voelt je kind ook. Dus je verhoogt onbewust de spanning in de sfeer, die je kind ook weer kwijtmoet. En dus vergroot je de kans op een boze bui.

Van mij mag je dus per direct stoppen met het lopen op eieren. Scheelt ook veel energie trouwens (!). En weet je wat ook zo is? Je hoeft eigenlijk helemaal niet bang te zijn voor een boze bui.

Want een boze bui is alleen maar precies dat. Een boos kind. En dat gaat ook weer over. Als je je er niet meer tegen verzet, maar het kan accepteren zoals het komt, scheelt dat enorm. De boosheid kan makkelijker weg. En zelf kun je kalm blijven, waardoor er ook geen escalatie volgt.

Een boze bui hoeft helemaal geen scène te worden. Het kan gewoon blijven wat het is, een boze bui. Het enige wat nog inspanning vraagt van jou, is je kind te begeleiden bij het uiten van de boosheid.

Want boosheid is oké, dat hoort bij het leven en heeft zeker ook een functie. Want zonder boosheid weet je ook niet waar je grenzen en liggen. Dus die moet je altijd accepteren als ouder. Alleen de manier waarop je kind de boosheid uit, daar heeft hij of zij meestal wat te leren.

En ook dat hoort bij het leven. Het zal niet in één keer ‘goed’ gaan (het helpt trouwens ook enorm om niet meer te denken in termen van goed en fout, maar het leven te nemen zoals het komt. Maar dat terzijde). Het is een leerproces, zoals het hele leven dat eigenlijk is. Niets om je druk over te maken als je het goed beschouwt 😊

Ik ben benieuwd naar je reactie, kun je hier wat mee? Laat het hieronder weten. Ook fijn als je het deelt op social media, dank je wel!

Is er wel een probleem?

Rustig blijven is één van de moeilijkste dingen als je een pittig kind hebt. En toch heel belangrijk, want het doet een conflict veel minder escaleren. Het kan enorm helpen als je inziet hoe onze gedachten werken.

Eigenlijk maken we problemen met ons denken. Iets is niet een probleem van zichzelf, maar omdat we vinden dat het een probleem is. Omdat de situatie ons niet bevalt, we hebben besloten dat die situatie niet goed is.

En dat is een gedachte. Daarmee zeg ik niet dat alles ‘maar’ een gedachte is en dat er nooit problemen zijn. Dat is misschien ten diepste wel zo, maar daar heb je niks aan in het dagelijks leven.

Toch helpt het wel om te kijken naar je gedachten. En je even de vraag te stellen ‘is er eigenlijk wel een probleem’? Of maak ik misschien een probleem waar dat helemaal niet nodig is’.

Bijvoorbeeld: je driejarige peuter wordt boos en begint te schreeuwen. Is dat eigenlijk wel een probleem? En als je kind wat vaker boos wordt is het dan een probleem? Waarom eigenlijk?

Boos zijn is een normale, natuurlijke situatie, een gewone alledaagse menselijke emotie. En emoties komen en gaan. Waarom maken we ons daar zo druk over eigenlijk? Soms worden we daar zo bang voor, dat we ‘op eieren’ gaan lopen om een uitbarsting te voorkomen.

Dus stel jezelf eens de vraag ‘is het wel zo erg wat er nu gebeurt? Is het wel een probleem? Of is het alleen een probleem omdat ik het niet wil?

Een ander voorbeeld. Je kind scheldt en snauwt. Of je puber scheldt je de huid vol. Of geeft jou de schuld van wat er mis gaat. Dan kan het zijn dat je het tot je neemt. En dan ga je in de verdediging of je wordt verdrietig van.

Maar hé, het zijn alleen maar woorden, hè. Jouw gedachten kennen er een bepaalde betekenis aan toe. En die maken dat je gefrustreerd raakt. Je kunt het ook laten voor wat het is, het niet persoonlijk nemen.

Nu hoor ik al jullie tegenwerpingen: maar moet ik dan alles maar goedvinden? Nee natuurlijk niet. Het is best handig als je kind leert zijn boosheid op een manier te uiten die maatschappelijk aanvaard wordt. Of die andere mensen geen pijn doet en waarbij dingen niet beschadigd worden.

Dat kun je naderhand met je kind bespreken. Oplossingen zoeken en oefenen. Waar het me nu omgaat, is dat je een probleem creëert van de situatie zelf, van het feit dat die situatie is zoals die is. Maar het gebeurt al. Waarom zou je daar een probleem van maken?

Dit gaat over acceptatie. Niet dat het gedrag acceptabel is, maar dat je de situatie zoals die is accepteert. Er geen probleem van maakt. Dat maakt het een stuk makkelijker om zelf kalm te blijven.

Elke uitbarsting van je kind is een uiting van het leven zelf. Net als het weer. Soms schijnt de zon en soms is er regen, storm of onweer. En de meeste mensen houden het meest van zon, maar ja, zo werkt het niet in de natuur. En zo werkt het ook niet in de menselijk natuur.

Helpt dit je om er wat luchtiger naar te kijken? Wordt het leven er lichter van? Dat hoop ik, het wordt me namelijk steeds duidelijker hoe we problemen (alsmaar groter) maken door er gedachten aan vast te plakken dat het een probleem is. Daarmee zetten we het vast en gaat alle focus er naar toe.

Dus. Als je het moeilijk hebt met je kind stel jezelf dan de vraag: ‘Is dit wel een probeem? Of is het gewoon iets wat gebeurt en ook weer voorbij gaat?’

Ik ben heel benieuwd wat je van dit artikel vindt. Laat het hieronder weten. En als je het de moeite waard vindt, deel het dan op de social media, dank je wel.