Liefdevol begrenzen

De themasessie over begrenzen was populair (ik zal hem zeker een keer herhalen) en dat is niet zo vreemd. Begrenzen, grenzen stellen, hoe je het ook wilt noemen is iets waar veel ouders mee worstelen. Want hoe doe je dat nu op een manier die ook recht doet aan je kind?

Ouders die bij mij aanhaken, zijn doorgaans erg betrokken ouders, die het beste willen voor hun kind. En met het beste bedoelen ze dan niet zozeer presteren, als wel dat het kind recht wordt gedaan. Ze willen hun kind niet afwijzen en liever ook boos worden op hun kind.

Maar dat is nog niet zo makkelijk, zoals je misschien weet. Want je kind (zeker als het een pittig kind is) laat regelmatig uitdagend gedrag zien. Gedrag wat er uit ziet als expres en heel bewust om bij jou reactie uit te lokken. Zoals gewoon doorgaan met iets als je hebt gevraagd om daarmee te stoppen.

En daar begint de frustratie bij jou. Je voelt je niet serieus genomen, je vindt dat je kind ‘moet luisteren’, je vraagt je af wat je verkeerd doet, enz. enz. Er begint zich in jouw hoofd een verhaal af te spelen dat leidt tot gevoelens van irritatie, frustratie en machteloosheid aan jouw kant.

En er speelt nog iets. Je kind daagt je uit om in te grijpen, om grenzen te handhaven. En als jij van de afdeling harmonie en liefde bent, dan vind je dat misschien niet zo makkelijk. Dus je raakt ook geïrriteerd, omdat je door je kind niet in die positie gedrukt wil worden. Hoe fijn zou het toch zijn als je kind gewoon ‘zou luisteren’? Bestuurbaar zou zijn met woorden?

Maar helaas, pindakaas. Dat is niet zo. En het is jouw taak om in te grijpen. Óf om niets te doen en op je handen te zitten, terwijl je kind de (natuurlijke) consequenties ervaart van zijn of haar gedrag.

Hoe kom je nu uit die spagaat van ‘ik wil lief zijn voor mijn kind’ en  ‘ik wil dit gedrag niet’? Door liefdevol te begrenzen. En dat is eenvoudiger dan je denkt. Je hebt het alleen niet bedacht. Ik zal het je uitleggen.

Er zijn een paar uitgangspunten: 1) je kind wil het goed(e) doen. Ook al lijkt het gedrag expres, op een dieper niveau heeft het kind geen controle over zijn of haar impulsen en emoties.

2) Alles is een leerproces. Hoe duidelijker jij bent in het handhaven van grenzen (in de vorm van regels en afspraken, maar ook gewoon een uitleg van wat wél en wat niet kan), hoe sneller je kind het zal leren.

3) Uit dit beide vloeit voort dat boosheid aan jouw kant totaal niet nodig is. Je hoeft alleen maar te herinneren aan de regel, de afspraak, of wat je eerder hebt uitgelegd. En houdt je kind zich daar niet aan, dan concludeer je dat het ‘even niet lukt’. Lukken is een fijn woord, zonder oordeel en met perspectief voor de volgende keer (zie dit blog).

En op een nuchtere, kalme manier kun je doen wat nodig is. Bijvoorbeeld je kind even uit de situatie halen, bij de baby of kat weghalen die ze pijn doet, spullen wegpakken die niet veilig zijn. Of (bij een ouder kind) zelf even weglopen, een activiteit stoppen, enz.

Ook kunnen er logische consequenties zijn, die je van tevoren kunt aangeven. ‘Als het niet lukt om voorzichtig met de kat om te gaan, dan is het spelen met de kat even afgelopen’. ‘Als het tandenpoetsen te lang duurt, is het straks tijd om te slapen en is er geen tijd meer om voor te lezen’.

Laat je kind zijn eigen leerproces ervaren. Jouw taak is duidelijkheid scheppen en daaraan vasthouden. Dat is alles. Er is verder niets aan de hand, niets om je druk over te maken. Er is geen enkele vorm van afwijzing nodig, je kunt gewoon liefdevol blijven. En het is niet erg voor je kind om iets te ervaren wat ze misschien niet fijn vindt, ook dat hoort gewoon bij het leven 😊

Heb ik je hiermee kunnen helpen? Ik ben benieuwd, laat het me (hieronder) weten. En wil je het blog voor me delen om meer ouders te bereiken? Dank je wel!