Als je kind niet doet wat je wil, kun je vreselijk gefrustreerd raken. Vaak voel je daaronder ook een gevoel van falen en van machteloosheid. Het kan toch niet zo zijn dat jij je (kleine) kind niet de baas kunt zijn? Herken je dit, lees dan vooral door.
Ik ken het heel goed, dat gevoel van machteloosheid. En ik was daar ‘allergisch’ voor. Ik kon er niet mee dealen, het haalde me volledig uit mijn kracht. Het maakte me veel zwakker dan nodig was. Toen zag ik nog niet hoe het werkte, later kreeg ik daar meer grip op en was de onmacht mij niet meer de baas.
Je machteloosheid komt namelijk voort uit een misvatting. De misvatting dat jij de baas over je kind moet zijn en kunt zijn. Dat jij kunt bepalen wat je kind doet. En dat als je kind niet doet wat jij zegt, hoe je ook dreigt en probeert (‘optreedt’), dat je dan faalt.
En dat is gewoon niet waar! De waarheid is: je hebt je kind niet aan een touwtje. Dat klinkt misschien frustrerend maar is in feite een bevrijding. Want nu kun je zien, dat je je dus helemaal niet machteloos hoeft te voelen, want je hebt uiteindelijk nooit de macht over je kind gehad.
Je kunt je kind helemaal niet dwingen. Uiteindelijk bepaalt je kind zelf wat hij wel of niet doet. Of ze gehoorzaamt of niet. Natuurlijk kun je het wel proberen, je kind te dwingen, en hoe jonger je kind is hoe meer kans je hebt. Maar je kunt niet 100% bepalen wat je kind wel of niet doet. Je kind is hoe dan ook een zelfstandig wezen.
Toch zijn we erg gehecht aan deze misvatting. En dat is de oorzaak van veel ellende. Want heb jij een kind met een zogenoemde ‘sterke wil’ , dan heb je grote kans, dat je kind niet gehoorzaamt. Dat de strijd alleen maar groter wordt.
En jouw frustratie neemt toe, je machteloosheid neemt toe en tenslotte voel je je zwak en falend. Je kunt het niet. Je doet iets verkeerd. Je laat over je heen lopen. Je moet ‘gewoon’ meer autoriteit uitstralen, sterker zijn, strenger zijn, enz. enz. En als je dat zelf al niet dacht, dan maakt je omgeving je wel duidelijk dat het zo is.
Zo zonde! Dit veroorzaakt zoveel onnodig leed en het leidt tot meer spanning en meer conflicten. Het is niet waar én het is niet effectief. Het stapelt probleem op probleem. Want door jouw gevoel van onmacht ga je steeds ineffectiever te werk, waardoor je steeds verder bij je doel vandaan komt.
De oplossing? Inzien en volledig accepteren dat je je kind dus niet aan een touwtje hebt. Dat jij iets niet acceptabel vindt, wil niet zeggen dat je kind het niet doet. Sterker nog, het wil ook niet zeggen dat je kind niet weet dat het onacceptabel is. Hij of zij heeft even niets beters voorhanden, kan bijvoorbeeld zijn emotie nog niet goed beteugelen.
Zie het als een leerproces van je kind. En kijk hoe jij je kind daarbij kunt helpen. In de eerste plaats door te erkennen wat er gaande is. En vervolgens door (samen met je kind) te kijken wat maakt dat je kind doet zoals ie doet en hoe je dat kunt veranderen. Wat kun jij doen om ander gedrag een grotere kans te geven en wat heeft je kind nodig om acceptabel gedrag te laten zien?
Als je kind niet doet wat je zegt (of vraagt) trap dan dus niet in de val van onmacht. Realiseer je dat jij je kind niet aan een touwtje hebt. Hou afstand. Neem het niet persoonlijk. Wees duidelijk in wat je van je kind verwacht, maar help je kind ook om dat te kunnen. Accepteer dat bij het opgroeien moeilijke momenten horen voor jou en voor je kind.
Door het niet op jezelf te betrekken, door onmacht geen kans meer te geven, heb je veel meer ruimte om naar je kind en de situatie te kijken. Veel meer kans om wel effectief te reageren. Misschien moet je je kind een handje helpen met wat je vraagt door het samen te doen, misschien moet je je verwachting/verzoek intrekken omdat je ziet dat het niet haalbaar is op dit moment of krijg je een andere ingeving waarmee je de situatie weer vlot kan trekken.
Heb je hier wat aan? Deel dit artikel dan via de shareknop hieronder. Samen kunnen we nog meer ouders helpen. Dank je wel alvast!
En laat hieronder weten wat je van deze tip vindt. Altijd fijn om van je te horen!
Corrigeren, ingrijpen, straffen. Iedere ouders kent deze acties. Vaak denk je ook dat het je taak is als ouder. Maar er is een onderliggende reden waarom je doet wat je doet, die helemaal niet zoveel met je kind te maken heeft. Maar meer met jouzelf.
Stel, een kind doet iets dat jij niet wilt. Je zegt hem of haar ermee te stoppen. Maar je kind wordt boos en gaat schelden. Grote kans, dat jij dit niet acceptabel vindt. Je zegt er wat van. “Ik wil niet dat je zo tegen me praat’. Maar je kind gaat door.
Waarschijnlijk raak je geïrriteerd of zelfs gefrustreerd. Je probeert je kind te dwingen om ermee te stoppen. Als dat niet lukt, stuur je je kind weg. Of je gaat dreigen met een straf. ‘Als je nu niet stopt, mag je vandaan niet meer op de iPad’. Zoiets.
Soms helpt dat, soms niet. Maar in beide gevallen heb je eigenlijk niks bereikt. Want wat heb je eigenlijk bereikt als je kind eindelijk toegeeft en gehoorzaamt?
Dat je je kind jouw wil hebt kunnen opleggen. Dat je de uiteindelijk toch de baas bent gebleven. Dat is alles. Maar voor de toekomst betekent het eigenlijk niks. Je kind heeft er niks van geleerd, en jij ook niet.
En in het slechtste geval heb je ook dat niet bereikt. Is het geëindigd in een enorme escalatie, waarbij niet alleen je kind, maar ook jij uit je dak bent gegaan.
Laten we eerlijk zijn, eigenlijk is je ingrijpen alleen maar bedoeld om jou, je ego, het gevoel te geven, dat je iets doet. Dat je het ‘niet over je kant laat gaan’. Dat je kind er niet zomaar ‘mee weg komt’. Het is puur het in stand houden van de illusie dat je macht hebt. Om de machteloosheid niet te voelen.
Want het gevoel dat je geen controle hebt, dat je geen grip hebt op je kind is eigenlijk ondraaglijk. Wat ben je dan eigenlijk voor ouder, als je dat niet voor elkaar krijgt. Er ligt een diepe angst aan ten grondslag voor totale machteloosheid. Er niet toedoen. Genegeerd worden.
Dat is een diepe angst die iedereen heeft, of je je er nu wel of niet bewust van bent. En die angst drijft ons om de schijn op te houden dat we de boel onder controle hebben. Zeker als het over opvoeden gaat, want hee, het kan toch niet zo zijn, dat een kind jou de baas is.
Een pittig kind is wat dit betreft een enorme uitdaging. Het triggert door zijn sterke wil en dwingende gedrag voortdurend deze onbewuste angst. ‘Helaas’, wilde ik er eerst bij typen. Maar eigenlijk moet dat zijn ‘gelukkig’.
Want een pittig kind opvoeden is een fantastisch aanleiding om dit soort mechanismes in jezelf onder ogen te komen. Je kunt leren om daar mee te dealen. Dat maakt je sterker en vrijer. Je kunt stoppen met het inzetten van je macht, maar mag gaan opvoeden vanuit verbinding.
Als je eerlijk bent, herken je dit dan bij jezelf? Je kunt het hieronder laten weten, ik hoor het graag.
Wil je meer weten hierover en hoe dit zorgt dat je voortdurend in strijd belandt met je kind, meld je dan aan voor mijn eerstvolgende webinar.
Delen kan via de social media knoppen, dank je wel alvast!
Door de site te te blijven gebruiken, ga je akkoord met het gebruik van cookies. Privacyverklaring
De cookie-instellingen op deze website zijn ingesteld op 'toestaan cookies "om u de beste surfervaring mogelijk. Als u doorgaat met deze website te gebruiken zonder het wijzigen van uw cookie-instellingen of u klikt op "Accepteren" hieronder dan bent u akkoord met deze instellingen.