Als er veel ruzie is in huis, dan is de beste oplossing natuurlijk conflicten te voorkomen. Dat is waar ik ook aan werk met ouders. Maar niet elk conflict is te voorzien of te voorkomen. Belangrijk is dan dat je weet hoe je kunt zorgen dat het conflict niet verder escaleert.
Als ik met ouders werk, zijn ze vaak erg open over hun eigen gedachten en gevoelens. Dat waardeer ik zeer. En het is ook belangrijk. Want het is nodig, om de problemen op te kunnen lossen. Daarvoor moet je weten wat er in jou omgaat, als je ruzie hebt met je kind.
Het gedrag van de ouder speelt een grote rol in conflicten met een kind. Hoe jij reageert op een boos kind, maakt het verschil. Het kan maken dat je kind bedaart of het kan maken dat het ontaardt in een ruzie waarbij zowel het kind als jij ontploft.
Nu vind ik het heel belangrijk om te zeggen, dat het feit dat jouw gedrag een grote rol speelt, niet betekent dat het jouw schuld is. Schuld bestaat niet, zeg ik altijd. Het is een bedenksel van mensen. Uit schuldgevoel is nog nooit iets goeds voortgekomen. Schaamte of spijt hebben kan wel, maar dat is iets anders. (Dat betekent dat je de pijn wilt toelaten en erkennen over wat er gebeurd is).
Het gaat dus niet om goed of fout. Maar wel over inzicht in wat er eigenlijk gebeurt. Want pas als je het patroon ziet, waar je in stapt met je kind, kun je er iets aan veranderen. Bewust zijn is altijd de eerste stap.
Het patroon ziet er meestal als volgt uit. Je kind is ergens boos over en wil niet doen wat jij zegt. Weigert te doen wat je zegt, blijft schreeuwen of roept nare dingen tegen jou. Dat triggert een emotie bij jou. Je voelt je machteloos, gefrustreerd of genegeerd en dat kan opeens een enorme boosheid doen opvlammen.
Als je in deze emotie meegaat, ga je terug schreeuwen naar je kind. Je moet en je zal je kind bereiken. Hij moet en zal snappen, dat dit niet kan. Herkenbaar? Iets in jou neemt het over en je zit in een fuik. De fuik van de machtsstrijd. Gaat het je lukken? Nee.
Want je kind is boos of anderszins emotioneel en daarmee onbereikbaar. Wat nu het eerste nodig is, is dat jullie allebei bedaren. Je kunt je kind pas kalmeren als je zelf gekalmeerd bent. Misschien is het daarvoor nodig, dat je even de ruimte verlaat. Ga even naar een andere kamer, naar buiten of naar de WC en geef dat ook aan.
Haal een paar keer diep adem. Wacht tot je gekalmeerd bent en ga dan terug naar je kind. Kijk wat je kind nodig heeft om te kalmeren. Erkenning waarschijnlijk, over wat je kind ervaart. Over dat ie boos was. En dat het niet fijn is, dat jij zo boos werd.
Onthou: een kind dat emotioneel is, kun je niet bereiken met woorden. Hoe graag je ook wil, het gaat je niet lukken. Bespaar je kind een escalatie met een woedende ouder en neem verantwoordelijkheid voor je eigen emoties. Wat je kind nodig heeft, is een ouder, die de emoties van het kind kan hanteren.
Hoe eerder je voelt, dat je boos wordt, hoe eerder je eruit kunt stappen. Probeer te zien, dat je kind alleen maar iets in je oproept, waar je niet in mee hoeft te gaan. Alleen als jij rustig kunt blijven, ben je in staat om je kind iets te bieden waar hij of zij wat aan heeft.
Wat er in jou gebeurt is één kant van het probleem. Wat er in jouw kind gebeurt, is de andere kant. Beide kanten worden onderzocht tijdens een VIP-dag. En juist deze combinatie maakt een VIP-dag zo succesvol in het oplossen van de problemen met je kind.
Wil je weten of een VIP-dag geschikt is voor jou? Op deze pagina lees je er meer over.
Ouders van pittige kinderen hebben vaak moeite met de boze buien van hun kinderen. Hun kind kan enorm gefrustreerd zijn en zeker als je zelf ook gevoelig bent als ouder, dan kan dat veel impact hebben. Je kunt jezelf helpen door er anders naar te kijken.
Emoties horen bij het leven. In feite is het niet meer dan energie. Ik heb het weleens zo gelezen: e-motie, beweging die naar buiten wil. Het is een natuurlijk gebeuren dat, als je het niet tegenhoudt, niet zo lang hoeft te duren.
Maar dat is nu precies het punt. Onbewust houden we het wel in stand. Onze eigen emotie houden we in stand door het te voeden met gedachten. Bijv ‘ik wil dit niet, het moet ophouden, ik trek het niet meer, dit is belachelijk, ik word totaal genegeerd, hij moet nu echt stoppen, ze zit me enorm uit te dagen’, enz.
Zou je deze gedachten niet hebben, dan zou je eigen frustratie snel over zijn. Of er überhaupt niet zijn. Je gedachten zijn echt als voeding voor je emotie. Met verdriet is het net zo. Als je er de ene na de andere verdrietige gedachte aan vastkoppelt, dan wordt het verdriet steeds intenser. En houdt het langer aan.
Dat is één. Het tweede is, dat jouw weerstand ook de emotie van je kind in stand houdt. Zelfs al zou je uiterlijk rustig lijken, maar in jou gaat het tekeer met wat ik noem ‘weerstandsgedachten’ (‘dit is niet normaal, het moet stoppen, het is ook altijd hetzelfde liedje, …), dan is het net alsof de emotie van je kind niet weg kan. Net als een onweersbui, die blijft hangen.
Het helpt dus enorm als je je hier van bewust wordt. Als je leert om emoties niet meer te voeden met gedachten. Als het je lukt om te accepteren wat er gebeurt en je weerstand opgeeft. Zie het als iets wat nu eenmaal gebeurt. Als het onweert word je toch ook niet boos op de wolken of op de natuur?
Accepteer emoties als iets wat bij het leven hoort. De zon schijnt nu eenmaal niet altijd. Er kan niet altijd harmonie zijn. En dat is helemaal niet erg. Het wordt pas erg als wij vínden dat het erg is. Als we het niet willen.
Dus probeer het niet voor te zijn, probeer het niet te fixen, laat het gewoon gebeuren. Het enige wat je hoeft te doen is je kind te helpen om het op een goede manier te uiten. Een manier die geen mensen of dingen beschadigt.
En dat is een leerproces. En ook dat hoort bij het leven. Kinderen hebben dingen te leren. En zoals sommige kinderen meer moeite hebben met het leren praten of met hun motoriek, zo hebben andere kinderen meer moeite (en meer tijd nodig) om te leren hun emoties te beheren.
Als je er op deze manier wat ‘nuchterder’ naar kijkt, dan zul je merken dat het minder spanning geeft. En kan het zo maar zijn, dat je kind minder vaak boos wordt. En in elk geval, dat het sneller voorbij is. Voor je kind is het ook heel fijn om te merken, dat jij niet van je stuk raakt. Dat biedt veiligheid.
Helpt dit? Zou je hiermee makkelijker rustig kunnen blijven, denk je? Ik hoor het graag, hieronder bij de reacties. En als je het wilt delen: graag! Dank je wel.
Inmiddels werk ik al een flink aantal jaren met ouders van pittige kinderen. En heb ik al honderden ouders kunnen helpen om het contact met hun kind te herstellen. Van strijd naar verbinding te gaan. Ik kan het kind niet veranderen. Maar ik kan je wel leren hoe het gedrag van je kind verandert als jij dingen anders doet.
Daarvoor zijn een heleboel aspecten van belang. Hoe je dingen organiseert bijvoorbeeld. Hoe je communiceert met je kind. Hoe je zorgt dat je kind zich gehoord, begrepen en geaccepteerd voelt. En hoe je zelf rustig kunt blijven, het gedrag van je kind niet persoonlijk neemt.
Eén van de adviezen die ik altijd geef en die echt verschil maakt, is het geven van erkenning. Erkenning geven maakt dat je kind zich gehoord en begrepen voelt. En daarmee creëer je ruimte bij je kind om jouw boodschap te kunnen horen.
Meestal doen we dat niet of te weinig. We zijn als ouders doorgaans teveel gericht op ‘zenden’ en te weinig ingesteld op luisteren en onderzoeken wat er bij je kind speelt. En zeker pittige kinderen zijn daar heel gevoelig voor. Ze willen serieus genomen worden. En niet ‘zo maar’ iets opgedragen krijgen.
Daar komt bij dat pittige kinderen kunnen blokkeren als dingen anders gaan dat zij in hun hoofd hadden. Dat maakt dat er op dat moment geen ruimte meer is om naar jou te luisteren. Ze moeten eerst zelf gehoord worden.
Dat doe je door empathisch te reageren. Je te verplaatsen in je kind. En te erkennen wat hij of zij voelt, ervaart of vindt. “Je was nog niet klaar met spelen, hè”, “Ik geloof dat jij verwacht had dat we nu naar het zwembad zouden gaan, klopt dat?”, “Het is ook helemaal niet leuk dat het tijd is om te gaan, dat vind ik ook”, “Wat jammer nou, dat je vriendje niet mee wilde, het maakt je boos zie ik”.
En soms weet je niet eens precies wat er aan de hand is. Maar ook dan kun je erkenning geven en ruimte bieden aan de emotie. “Zo te zien vind je het helemáál niet leuk wat er nu gebeurt”, “Jij had het heel anders gewild, geloof ik”, bijvoorbeeld.
Erken altijd de emotie van je kind. Ook al is het in jouw ogen overdreven. Dit is wat er is, wat jouw kind ervaart. Maar: als je het als trucje doet, werkt het niet. Je moet oprecht willen accepteren wat jouw kind voelt en ervaart om het te kunnen erkennen.
Dan is het heel krachtig. Je kunt er zelfs aan toevoegen “Je vindt het helemaal niet leuk. Dat mag. Snap ik best. Wees maar even boos”. Hoe meer ruimte je biedt voor de emotie, hoe meer dat scheelt in de escalatie.
Erkenning geven is dus een krachtige manier om met emoties van je kind om te gaan, die leidt tot minder strijd, zowel in aantal conflicten als in de heftigheid ervan. Het is één van de vele waardevolle vaardigheden die je leert in het onlineprogramma Stap voor stap een gelukkig gezin.
Pas jij dit al toe? Wat is jouw ervaring? Schrijf hieronder je reactie. En deel dit blog als je wilt, zodat nog meer ouders ervan kunnen profiteren. Dank je wel!
Een veelgelezen blog van mij gaat over je geduld bewaren. Dat heeft natuurlijk ook alles te maken met het omgaan met je eigen emoties. Als trainer Emotioneel Lichaamswerk heb ik daar een hoop ervaring mee opgedaan. Eigenlijk kennen de meeste mensen maar twee manier om met emoties om te gaan. Beide zijn helaas niet zo effectief. Gelukkig is er een derde manier en deze gaat je helpen. Een lesje emotiebeheer in een notendop.
De eerste manier, die veel mensen goed kennen, is je emoties onderdrukken. We hebben allemaal geleerd, dat er een aantal emoties zijn, die niet zo gewenst zijn. Boos was niet goed, want dat was niet aardig. Bang was niet goed, want je moest flink zijn. En verdrietig mocht meestal wel eventjes, maar het moest niet te lang duren, want dan stelde je je aan.
Helaas zijn emoties die ondergronds gaan niet zo goed voor je. Ze woekeren daar verder en houden je onbewust in de greep. Ze bepalen je gedrag zonder dat je het in de gaten hebt. En soms knallen ze eruit als je systeem het niet meer houdt. Op een veel heftigere manier dan gepast lijkt in de situatie.
Als je goed geleerd hebt om je emoties te onderdrukken, heb je ook het probleem dat je vaak je grenzen niet voelt. Pas als iemand (je kind bijvoorbeeld) al ver over je grens is wordt het je teveel. En dan is er geen houden meer aan en is je emotie jou de baas.
De tweede manier is je emoties de vrije loop laten. Het goede hieraan is dat je ze niet onderdrukt. Maar feit blijft dat jij achter je emotie aanholt als het ware. De emotie is de baas. Jij hebt het niet in de hand. En dat leidt weer tot gebeurtenissen waar je achteraf spijt van hebt. Je doet en zegt dingen, die je liever niet had willen doen.
In dat geval slokt je eigen emotie alle aandacht op. Je boosheid, je angst of je teleurstelling belemmert je het zicht op wat er eigenlijk aan de hand is. Waardoor je niet in staat bent om goed te reageren op de situatie.
De derde weg is er eentje van niet onderdrukken, maar ook niet de vrije loop laten. Wat je doet is je emotie even de aandacht geven. Als een emotie volle aandacht krijgt, zakt het vrij snel af en krijg je ruimte. Ruimte om te zien wat er aan de hand is. Wat jij nodig hebt en wat de ander nodig heeft.
Hoe doe je dit in praktijk? Door even je aandacht naar binnen te brengen. Adem rustig in en uit en voel waar je de emotie voelt. Ga niet mee in de storm van gedachten die erbij hoort (dat voedt juist de emotie), maar wees alleen even gewaar wat zich in je afspeelt. Waar voel je het? Hoe voelt het?
Dan kun je zien wat jouw emotie zegt. Is het een reactie waarvan de oorsprong in het verleden ligt, maar die nu getriggerd wordt door bijvoorbeeld je kind. Ook is het vaak een signaal, dat aangeeft dat jouw behoefte op dit moment in het gedrang komt.
Dus herken en erken de emotie. Realiseer je dat deze emotie door een oud patroon komt (bijvoorbeeld: “o ja, daar is ie weer. Deze ken ik, de machteloosheid. Ok, ik voel het…”)Niet wegdrukken, niet in meegaan, accepteren is voldoende. Richt vervolgens de aandacht op de situatie nu en kijk wat er nodig is. Wat heeft je kind nu nodig van jou?
Het kan ook zijn dat je emotie je iets te vertellen heeft over de situatie nu. Dat er aan jouw behoefte, jouw grens of jouw waarde wordt getornd. Verwoord dit dan in een duidelijke ik-boodschap, waarin je je gevoel benoemd, waardoor dit ontstaat en wat je behoefte is. “Ik raak nu erg geïrriteerd, het klinkt voor mij alsof eigenlijk zegt: lekker belangrijk. Voor mij is het wel belangrijk, ik wil serieus genomen worden”.
Dus de eerstvolgende keer dat jij voelt dat er van binnen wat roert, neem dan heel even (het kan echt in een paar tellen als het moet) de tijd om er aandacht aan te schenken. Doe even niets, maar neem waar. En als het nodig is geef dan op tijd een duidelijke ik-boodschap. Zo voorkom je dat het zich opbouwt tot jij ontploft.
Wil je meer weten over hoe zelf kalm te blijven en hoe je je kind kunt helpen met zijn of haar emoties? Dan is de online module Omgaan met emoties iets voor jou. Je krijgt nieuwe inzichten en concrete tips en gaat er mee aan de slag in de praktijk van alledag. Lees hier meer.
Vind je dit een zinvolle tip? Deel het dan via één van de socialmediaknoppen, dan kunnen ook anderen er hun voordeel mee doen. Ook ben ik nieuwsgierig naar jouw reactie, laat het hieronder weten. Dank je wel!
Iemand troosten, dat doe je meestal zonder er bij na te denken. Toch is het wel goed om daar eens bij stil te staan. Want ook bij troosten is een valkuil om voor uit te kijken. Hieronder tips voor een goede manier om met verdriet van je kind om te gaan.
Hoe troosten wij meestal? We zeggen, dat het wel meevalt. Of: dat het goedkomt. We sussen: “stil maar”. Wat kan daar nou mis mee zijn?
Als we wat beter kijken, dan zien we dat we het eigenlijk weg willen hebben. Het verdriet van de ander moet stoppen. Want verdriet is één van de zgn. negatieve emoties. Daar houden we niet van en daar weten we niet altijd goed raad mee.
Maar gevoelens laten zich niet zo maar wegdrukken. Of beter, dat doen ze voor het oog wel, maar op de achtergrond blijven ze zich roeren. En omdat wij het niet willen voelen, zoeken we afleiding. Of we gaan eten. Of drinken. Of sporten. Enz. De beste weg is echter om verdriet er gewoon (even) te laten zijn.
Gevoelens, die er helemaal mogen zijn, die niet weggedrukt worden, maar even helemaal doorleefd, verdwijnen ook weer. Het leven is nu eenmaal een komen en gaan van emoties.
De beste manier van troosten is samen zijn in het verdriet. Even ruimte geven aan het verdriet van de ander, zonder dat het weg hoeft. Als je niks weet te zeggen, geeft niet. Dat hoeft ook niet. Dat jij erbij bent is genoeg. Als je aandacht maar voelbaar is. Het is fijn om een arm om iemand heen te slaan, maar zelfs dat hoeft niet als je dat niet wil.
Dit geldt voor groot en klein verdriet, voor volwassenen en kinderen. Als je kind verdriet heeft, neem het dan bij je en laat het even huilen. Zeg dingen als: “Dat doet pijn, hè?”, ” Je bent verdrietig als je mama weg ziet gaan, hè?”, “Dat vind jij helemaal niet leuk hè?” Dan kunnen ze daarna zo weer verder.
Wij doen dat vaak niet, omdat we bang zijn dat we het erger maken, als we het verdriet benoemen. Maar het omgekeerde is het geval. Ik heb het vaak genoeg meegemaakt, ook toen ik nog in het basisonderwijs werkte. Even het kind op schoot en laten huilen. Laten merken, dat je het begrijpt. En dat het oké is dat het kind verdriet heeft. En even later huppelde het kind weer weg om iets te gaan doen.
Soms lijkt een kind er in te blijven. Sommigen zeggen, dat je ook dan het gewoon moet laten. Dat kan. Zelf heb ik vaak het idee, dat je wel kan merken of dat nodig is. Als er steeds een nieuw golfje van verdriet lijkt te komen, dan is het dat nodig. Als het lijkt of het kind erin vast blijft zitten en dat langer huilen niks oplevert, kun je dat ook benoemen. “Ik ziet dat je nog steeds verdriet hebt, dat snap ik. Het is goed om te huilen en het is ook goed om dan weer even wat te gaan doen, anders blijf je erin hangen. Kom, we gaan even ……. “
Er zit nog wel een addertje onder het gras. Als je het lastig vindt om pijn en verdriet van je zelf te voelen, vind je het meestal ook lastiger om verdriet van een ander er te laten zijn. Goed met je eigen emoties om kunnen gaan is daarom een belangrijke vaardigheid voor ouders. Omdat je dan gemakkelijker ruimte kunt geven aan de emoties van je kind. En je kind beter kunt helpen om met zijn of haar emoties om te gaan.
Vind je dit een fijne tip? Deel het dan zodat meer ouders het kunnen lezen. Dank je wel! Ook je aanvullingen of ervaringen lees ik graag, dus laat gerust je reactie achter.
Door de site te te blijven gebruiken, ga je akkoord met het gebruik van cookies. Privacyverklaring
De cookie-instellingen op deze website zijn ingesteld op 'toestaan cookies "om u de beste surfervaring mogelijk. Als u doorgaat met deze website te gebruiken zonder het wijzigen van uw cookie-instellingen of u klikt op "Accepteren" hieronder dan bent u akkoord met deze instellingen.