Tag Archives foropvoeden

Moeder of vader zijn is geen rol

Je krijgt een kind en ineens ben je ouder. Dat voelt best ongemakkelijk, want wat weet je er eigenlijk van, behalve je eigen opvoeding? Maar op de één of andere manier glij je er vanzelf in. In de rol van vader of moeder. En die rol speel je met verve, want het is misschien wel de belangrijkste rol in je leven. Maar ho, stop, het is geen rol, stop met vadertje of moedertje spelen.

Ik zat eens op een terrasje en zag het volgende tafereel. Naast mij zaten een moeder met haar dochter van ongeveer 9 jaar en een hond. Niks bijzonders, gewoon een moeder met haar kind. Heel gewoon.

Maar het viel me opeens op, hoe raar we als ouder kunnen doen. Als ouder maken we opeens allerlei opmerkingen “niet doen”, “niet slurpen”, “ga eens rechtzitten” enz. Dingen die we daarvoor nooit tegen iemand zeiden.

Maar het is zo gewoon….iedereen doet het, lijkt het wel. Ik heb het zelf ook gedaan vroeger. Maar nu kan ik me daarover verbazen. We denken kennelijk dat dat opvoeden heet ofzo. Let maar eens op, kijk eens goed om je heen. In een supermarkt bijvoorbeeld of in een wachtkamer of in de trein of …

Kinderen worden eigenlijk de hele dag gecommandeerd en gecorrigeerd. Eigenlijk is het geen wonder dat veel kinderen zich daar in eerste instantie niks van aantrekken. Ze horen zoveel op een dag. En de helft van de tijd gebeurt er verder niks.

Het tweede wat me opviel: de wijsheid van het kind. De moeder en dochter deelden een bakje bitterballen. De moeder ging er eentje aan de hond voeren. De hond toonde weinig interesse. De dochter zei: “Hij vindt het niet lekker, hij hoeft niet”. Maar de moeder ging door met proberen. En het meisje bleef zeggen “Hij wil toch niet?”

Ik dacht zo bij mezelf: Wie is hier nu de wijste, wie zou wie nu moeten opvoeden, eigenlijk. Wat grappig was, toen de moeder het opgaf zei het meisje: “Zie je wel, ik zei het toch, hij wil gewoon niet”. Toch zijn er maar weinig ouders, die deze wijsheid van hun kind zien en kunnen horen. Zo jammer.

Wat zou het een stuk schelen als alle ouders als ze een kind krijgen gewoon zichzelf bleven. Hun kind behandelen, zoals ze een andere volwassene zouden behandelen. Een kind opvoeden is in wezen vooral een relatie met je kind hebben.

Natuurlijk heb je een specifieke taak als ouder. Je hebt te zorgen voor het welzijn, de veiligheid en de gezondheid van je kind. Dus daarom zul je soms moeten ingrijpen of Nee-zeggen. Maar voor de rest leert je kind vooral van hoe jij bent, hoe jij leeft en hoe je met hem of haar omgaat. En kun jij leren van de wijsheid van je kind.

Dus we hoeven helemaal niet de moeder of de vader uit te hangen. Als ouder hoef je alleen maar een helder kader te bieden, gezondheid en veiligheid bewaken, je kind helpen te dealen met wat het tegenkomt in het leven. Dat is het wel zo’n beetje. En daarvoor hoef jij je niet anders voor te doen dan wanneer je met andere volwassenen bent.

Herken je dit? Ik lees graag je reactie hieronder. En als je het artikel wilt delen, graag! 

Wat vrede te maken heeft met opvoeden

 

Wereldvrede is iets waar we geen enkele invloed op lijken te hebben. Zelf geloof ik ook niet dat er werkelijk vrede kan voortkomen uit oorlog. Vrede dwing je niet af. Echte vrede moet van binnenuit komen. Vrede op aarde begint daarom met vrede in ieder mens. Overpeinzingen aan de vooravond van Kerst…

 

Vrede ontstaat door acceptatie. Een prachtig voorbeeld in deze is natuurlijk Nelson Mandela. Alleen doordat hij de situatie accepteerde zoals die was en weigerde om verbittering toe te laten, kon hij na zo’n lange gevangenschap ongebroken vrijkomen. Hij keek niet naar het verleden, maar naar de mogelijkheden in het nu. Hij bleef vertrouwen houden in de toekomst.

Acceptatie betekent accepteren dat iets is zoals het is. Het betekent niet, dat je wilt dat het zo blijft, maar dat je beseft, dat het zinloos is om te strijden tegen wat is. Toch doen we dat heel veel. We doen het met onze gedachten. We oordelen en veroordelen. We verzetten ons tegen iets wat al gebeurd is. Het is zinloos en levert alleen maar ongelukkig zijn op.

Accepteren betekent ook erkenning. Je openstellen voor wat is. Dat betekent ook je openstellen voor de pijn, die het meebrengt of de frustratie. Ik heb ontdekt dat je in elke emotie rust kunt vinden door deze te accepteren. Het ‘er te laten zijn’. Niet meegaan in gedachten en verhalen over hoe erg het is, dat het niet mag, enz. Vanuit deze rust en acceptatie kun je veel gemakkelijker weer verder.

In het opvoeden betekent dit het accepteren dat je kind is zoals ie is. Je kind erkennen in zijn of haar eigenheid. Nieuwsgierig zijn en proberen niet te oordelen. Ik geloof ook, dat je je kinderen niet voor niets krijgt. Je kind kan een uitdaging zijn voor jou om te groeien. Daarnaast is het jouw taak om je kind te helpen zichzelf te helpen, door zichzelf te leren kennen.

Acceptatie en erkenning is voor je kind van onschatbare waarde. Neem dit als uitgangspunt en laat het idee los dat je alles zou kunnen ‘oplossen’.  Zoek samen met je kind uit wat werkt en wat niet. Zo kan je kind groeien en jij ook. Als je ziet hoe belangrijk dit is, kun je verlost worden van de machteloosheid en frustratie, die je misschien ervaart.

Nelson Mandela kan ons daarbij enorm inspireren. Als je maar inziet dat hij gewoon een mens is. Geen heilige. Net zo gewoon mens als jij en ik. Wat hij liet zien, zit dus ook in ons. Laten we op zoek gaan om deze kracht, deze bron van vrede,  in onszelf te vinden.

>

Door de site te te blijven gebruiken, ga je akkoord met het gebruik van cookies. Privacyverklaring

De cookie-instellingen op deze website zijn ingesteld op 'toestaan cookies "om u de beste surfervaring mogelijk. Als u doorgaat met deze website te gebruiken zonder het wijzigen van uw cookie-instellingen of u klikt op "Accepteren" hieronder dan bent u akkoord met deze instellingen.

Sluiten