Waar je op moet letten als je je kind troost

Iemand troosten, dat doe je meestal zonder er bij na te denken. Toch is het wel goed om daar eens bij stil te staan. Want ook bij troosten is een valkuil om voor uit te kijken. Hieronder tips voor een goede manier om met verdriet van je kind om te gaan.

Hoe troosten wij meestal? We zeggen, dat het wel meevalt. Of: dat het goedkomt. We sussen: “stil maar”. Wat kan daar nou mis mee zijn?

Als we wat beter kijken, dan zien we dat we het eigenlijk weg willen hebben. Het verdriet van de ander moet stoppen. Want verdriet is één van de zgn. negatieve emoties. Daar houden we niet van en daar weten we niet altijd goed raad mee.

Maar gevoelens laten zich niet zo maar wegdrukken. Of beter, dat doen ze voor het oog wel, maar op de achtergrond blijven ze zich roeren. En omdat wij het niet willen voelen, zoeken we afleiding. Of we gaan eten. Of drinken. Of sporten. Enz. De beste weg is echter om verdriet er gewoon (even) te laten zijn.

Gevoelens, die er helemaal mogen zijn, die niet weggedrukt worden, maar even helemaal doorleefd, verdwijnen ook weer. Het leven is nu eenmaal een komen en gaan van emoties.

De beste manier van troosten is samen zijn in het verdriet. Even ruimte geven aan het verdriet van de ander, zonder dat het weg hoeft. Als je niks weet te zeggen, geeft niet. Dat hoeft ook niet. Dat jij erbij bent is genoeg. Als je aandacht maar voelbaar is. Het is fijn om een arm om iemand heen te slaan, maar zelfs dat hoeft niet als je dat niet wil.

Dit geldt voor groot en klein verdriet, voor volwassenen en kinderen. Als je kind verdriet heeft, neem het dan bij je en laat het even huilen. Zeg dingen als: “Dat doet pijn, hè?”, ” Je bent verdrietig als je mama weg ziet gaan, hè?”, “Dat vind jij helemaal niet leuk hè?”  Dan kunnen ze daarna zo weer verder.

Wij doen dat vaak niet, omdat we bang zijn dat we het erger maken, als we het verdriet benoemen. Maar het omgekeerde is het geval. Ik heb het vaak genoeg meegemaakt, ook toen ik nog in het basisonderwijs werkte. Even het kind op schoot en laten huilen. Laten merken, dat je het begrijpt. En dat het oké is dat het kind verdriet heeft. En even later huppelde het kind weer weg om iets te gaan doen.

Soms lijkt een kind er in te blijven. Sommigen zeggen, dat je ook dan het gewoon moet laten. Dat kan. Zelf heb ik vaak het idee, dat je wel kan merken of dat nodig is. Als er steeds een nieuw golfje van verdriet lijkt te komen, dan is het dat nodig. Als het lijkt of het kind erin vast blijft zitten en dat langer huilen niks oplevert, kun je dat ook benoemen. “Ik ziet dat je nog steeds verdriet hebt, dat snap ik. Het is goed om te huilen en het is ook goed om dan weer even wat te gaan doen, anders blijf je erin hangen. Kom, we gaan even ……. “

Er zit nog wel een addertje onder het gras. Als je het lastig vindt om pijn en verdriet van je zelf te voelen,  vind je het meestal ook lastiger om verdriet van een ander er te laten zijn. Goed met je eigen emoties om kunnen gaan is daarom een belangrijke vaardigheid voor ouders. Omdat je dan gemakkelijker ruimte kunt geven aan de emoties van je kind. En je kind beter kunt helpen om met zijn of haar emoties om te gaan.

 

Vind je dit een fijne tip? Deel het dan zodat meer ouders het kunnen lezen. Dank je wel! Ook je aanvullingen of ervaringen lees ik graag, dus laat gerust je reactie achter.