Opvoeden gaat vooral over jezelf

In tegenstelling tot het beeld dat geschetst wordt, gaat opvoeden eigenlijk helemaal niet zo veel over je kind. Het gaat vooral over jouzelf. Voor de meeste ouders best een verrassende ontdekking 🙂

Bijna alles wat er geschreven wordt over opvoeden, gaat over kinderen. En eigenlijk is dat raar. Het wekt de suggestie dat ouders vooral als taak hebben om hun kind te kneden, te sturen en te vormen.

En dat is een vergissing. Kinderen zijn compleet uitgerust om zich te ontwikkelen. Dat hoeven wij niet te doen. Maar hoe ze zich ontwikkelen is wel afhankelijk van hun omgeving. Waarin jij dus een belangrijke factor bent.

Het gaat eigenlijk veel meer over wat jouw kind van jou nodig heeft. Heeft je kind duidelijkheid nodig, dan is het aan jou om duidelijke grenzen aan te geven. Op een liefdevolle manier, want je kind heeft liefde nodig en geen afwijzing.

Kinderen leren vooral van wat wij voorleven. Dat is een waarheid als een koe, toch raakt die waarheid in het opvoeden vaak uit het oog. Het gaat vaak over wat we allemaal denken te moeten uitleggen en vragen van onze kinderen. Of opdragen.

Allemaal niet nodig. Opvoeden is simpelweg samen leven met je kind. En je kind leert heel veel van hoe jij leeft. Ik heb er vaker over geschreven: wat jij je kind gunt of wat jij graag bij je kind ziet, laat dat zelf zien!

Zo maar wat voorbeelden:

Wil je je kind leren dank je wel te zeggen? Doe het zelf, ook tegenover je kind.

Vind je eerlijkheid belangrijk? Wees dan ook open en transparant tegenover je kind, in plaats van je kind te manipuleren met woorden of daden.

Gun je je kind een positief zelfbeeld heeft? Stop dan zelf met je schuldig te voelen over van alles en nog wat. Stop het (ver)oordelen van jezelf en van je kind.

Wil je je kind weerbaar maken? Wil je graag dat hij of zij het leven aankan? Laat dan zien hoe jij met tegenslagen omgaat. Zorg dat je zelf het leven aankan. Hoe meer wijsheid je zelf ontwikkelt, hoe meer je je kind kan laten zien waar het leven om draait.

Vind je het belangrijk dat je kind haar of zijn grenzen kan aangeven? Zorg dat je dat zelf kunt op een goede manier. En accepteer het als je kind dat richting jou doet.

Wil je je kind helpen bij het omgaan van frustratie, boosheid, of angst? Zeg maar de zogenaamde negatieve emoties. Zorg dan dat je zelf kalm kunt blijven in situaties van frustratie en spanning. Weet hoe het werkt met emoties en wees een voorbeeld in plaats van je kind op naar een training sociaal-emotionele vaardigheden te sturen.

Enzovoort, enzovoort.

Eigenlijk heel simpel dus.

En betekent dat nu dat je zelf dus perfect moet zijn? Natuurlijk niet. Integendeel. Je wilt je kind toch ook leren ‘jij bent goed zoals je bent’. Begin dan dus met jezelf te accepteren zoals je bent. Je doet je best, dat is genoeg.

En lach op zijn tijd om jezelf. Dat helpt je kind ook om zichzelf minder serieus te nemen. We zijn allemaal mensen. Iedereen doet domme dingen en onaardige dingen. We zijn nu eenmaal gebrekkige wezens. Geeft niks, we kunnen het gelukkig altijd weer goedmaken. Met erkenning voor wat we gedaan hebben en een dikke knuffel 😊

Juist ook als je een pittig kind hebt, is het belangrijk dat je zelf kunt dealen met frustratie en angst. Dat je weet hoe je rustig kunt blijven. En soms heb je daar iets te leren. Dat kan. Bijvoorbeeld bij de Ontspannen Ouders.

Vind je dit een eyeopener, of juist een fijne reminder? Fijn als je het wilt delen, dank je wel alvast. En laat vooral ook hieronder weten wat je van dit blog vindt.

Gun je kind het beste van jezelf

Wat wens jij voor je kind? En lukt het jou om dat voor te leven? Want jouw kind leert van wat jij voorleeft. Jij bent het voorbeeld. Wat wens jij voor je kind, welke ontwikkeling gun jij je kind? Kijk eens hoe jij dat zelf doet. Gun jij jezelf ook die ontwikkeling? Durf je het voor te leven?

Ik heb al meerdere malen ervaren, dat het investeren in mijn eigen persoonlijke groei ook investeren in mijn kinderen is. Hoe meer ik groei, hoe meer ik te bieden heb. Omdat ik ze laat zien wat groeien betekent. Dat als je iets wilt, dat je ervoor moet gaan.

Maar ook doordat ik meer begrijp van mezelf. Ik heb mezelf steeds beter leren kennen. En daardoor heb ik beter grip gekregen op mijn gedrag. En vanzelfsprekend profiteren mijn kinderen daar ook van. Omdat ik mijn eigen gedrag steeds beter in de hand krijg.

Èn omdat ik mijn kinderen steeds beter ben gaan begrijpen. Ik heb levenswijsheid opgedaan. Ik ben steeds beter gaan begrijpen, hoe wij mensen in elkaar zitten. Hoe we weg willen van pijn. Hoe we ons soms klein houden. Ik herken mijn eigen patronen in anderen. Ook in mijn kinderen. En dat geeft me weer de mogelijkheid om mijn kinderen beter te begeleiden.

Hoe meer ruimte jij als ouder dus geeft aan je persoonlijk ontwikkeling, hoe meer ruimte je kunt geven aan de ontwikkeling van je kind. Hoe beter jij je kind kunt helpen bij het bereiken van wat hij of zij graag wil. Hoe meer jij jezelf vast laten zetten door belemmeringen of door patronen, hoe moeilijker het wordt om je kind te helpen het beste uit zichzelf te halen.

Als jij jezelf laat tegenhouden door belemmeringen, hoe kun je dan je kind over hobbels heen helpen? Als jij om kunt gaan met hobbels, met teleurstelling en met mislukkingen, is het veel makkelijker om je kind daarbij te helpen. Omdat je weet dat het bij het leven hoort. Omdat je weet hoe het voelt als je iets moeilijks toch doet, bijvoorbeeld. Of omdat je begrijpt, dat zgn. fouten horen bij een leerproces.

Dat betekent, dat als jij je kind iets gunt, jij het eerst jezelf moet gunnen. Gun jij je kind succes, leer dan eerst zelf hoe je succes bereikt. Gun jij je kind zelfvertrouwen, leer dan op jezelf te vertrouwen. Gun jij je kind dat hij zichzelf mag zijn, wees dan als ouder ook authentiek en durf je zwakheden of kwetsbaarheid te laten zien. Wil jij dat je kind van zichzelf houdt, laat dan zien, dat jij jezelf accepteert zoals je bent en van jezelf kunt houden.

Zo kan je kind een oproep zijn aan jou om het beste uit jou zelf te halen. Opvoeden is niet werken aan je kind, maar werken aan jezelf. Dat klinkt misschien zwaar, maar dat hoeft het niet te zijn. Want elke hobbel die je neemt, elk groeisprongetje dat je maakt, geeft je het gevoel dat je leeft. Je voelt dat je nooit vast hoeft te blijven zitten waar je zit. Hoe moeilijk dat misschien ook lijkt. Er is altijd een weg naar buiten, een weg naar groei. Je verlangen achterna. En ik word nergens gelukkiger van dan te werken aan een verlangen. Dan is elk klein stapje een feestje waard.

Kun jij je hierin vinden? Of juist niet? Ik lees graag je reactie! 

En ook fijn als je het wilt delen op de social media, dan kunnen we samen nog meer ouders inspireren. Dank je wel!