Vrede op aarde, zongen we. Dat is wat we wensen, maar dat is nog niet zo eenvoudig. Het tegendeel lijkt te gebeuren in de wereld. En helaas hebben wij weinig invloed op. Maar we kunnen wel klein beginnen met vrede in ons eigen huis en onze eigen omgeving.
Oorlog kan ontstaan als de ene groep zich tegenover de andere plaatst of geplaatst ziet. Het wij-zij denken. Wij-zij denken is altijd een bedreiging voor de vrede. Echte vrede kan pas ontstaan als we inzien dat we allemaal bij elkaar horen, dat we elkaar nodig hebben. En eigenlijk ook, dat we inzien dat we niet wezenlijk verschillen van elkaar.
In je eigen gezin is er misschien geen wij-zij. Maar vaak wel ik-jij. En ik-jij denken geeft ook strijd. Want dan zijn er belangen te verdedigen. En kun je gekwetst worden omdat je denkt dat de ander zich boven jou plaatst.
Ik-jij denken klinkt misschien wat zwaar. Maar op een bepaalde manier sluipt het er toch gemakkelijk in. Bijvoorbeeld de momenten waarop we als ouder niet echt luisteren naar ons kind. Of onze macht gebruiken om onze zin door te zetten. Het kind ervaart dan dat het voor zijn eigen behoeftes niet als vanzelf op ons kan vertrouwen.
Een ander voorbeeld. Ruzies tussen kinderen zijn normaal. Als ouder kun je echter gemakkelijk in de valkuil stappen dat jij als scheidsrechter moet oordelen hoe het opgelost wordt. Niet doen. Er is altijd een kind blij en een kind boos. Voor de kinderen is dat ook een ik-jij ervaring. Rivaliteit wordt in de hand gewerkt.
Vrede kan bloeien als er saamhorigheid is. Als we ons met elkaar verantwoordelijk voor elkaar voelen. Als we de behoefte van een ander evenzeer respecteren als die van onszelf. Dat creëert verbondenheid. Begin met vrede in je eigen gezin en zet in op verbinding.
Hoe doe je dat in praktijk? In de eerste plaats door goed te luisteren en de behoefte van (ieder) kind en van jezelf serieus te nemen. In de tweede plaats door het uitgangspunt te hanteren dat ieder zijn eigen waarheid heeft. Er is niet zoiets als dé waarheid. Ieder heeft zijn eigen mening en beleving, respecteer dat.
Zo kun je zorgen dat iedereen zich erkend voelt. En als er conflicterende behoeftes zijn, zoek dan zoveel mogelijk naar oplossingen die voor iedereen aanvaardbaar zijn. Alleen al door dit als uitgangspunt te nemen bevorder je de verbondenheid. Samen verantwoordelijkheid voor elkaar, daar gaat het om.
Daarbij hoort ook niet (ver)oordelen. Respecteren kan alleen als je niet veroordeelt. Daarin ben je een voorbeeld voor je kind. Ook als je over andere mensen of andere groepen praat. Wees je dus bewust van wat je denkt en zegt. Respect leer je niet door erover te praten, maar door het voor te leven.
Een mooie tweeslag eigenlijk. Op deze manier zorg je én voor meer vrede en rust in je eigen gezin én leer je je kind hoe hij op een respectvolle manier met anderen kan samenleven. Zo lever je straks echte vredelievende burgers af 🙂
Vrede op aarde!
Vind je deze woorden de moeite waard? Fijn als je ze wilt delen. Ook lees ik graag je reactie. Alvast bedankt!
Vrede op aarde is wel iets wat we wensen, maar wij lijken daar geen enkele invloed op te hebben. Ik denk dat er vrede in de wereld komt, als er vrede in onszelf is. Vrede betekent voor mij: rust, acceptatie, aanwezig zijn en liefde. Breng vrede in de wereld, begin bij jezelf 🙂
Als je je gedachten een beetje in de gaten houdt, zul je merken, dat er onophoudelijk gebabbel is in je hoofd. En veel van die gedachten leveren commentaar. Je had beter dit, je zou eigenlijk dat, je wilt eigenlijk iets anders dan er is. Dat schept ontevredenheid en spanning.
Accepteren van wat er is, dat het nu eenmaal zo is als dat het is, kan wél rust brengen. Ik kan dat ervaren als ik mijn aandacht breng naar het hier en nu, naar wat er nu is, wat ik nu ervaar. Het lijkt juist ver weg te zijn als ik veel in gedachten ben. Druk met wat allemaal moet gebeuren.
Voor mij is het daarom belangrijk om me bewust te worden van mijn aandacht. Aandacht voor het hier en nu, voor de ervaring van al mijn zintuigen op dit moment, geeft onmiddellijk ontspanning. Als mijn aandacht veel naar mijn gedachten gaat bouwt zich eerder spanning op. Aandacht voor het hier en nu kun je oefenen door te mediteren of een oefening voor mindfulness te doen.
Acceptatie is voorwaarde voor vrede. Je stopt met vechten tegen wat er is. Dat geeft onmiddellijk een gevoel van rust in jezelf.
Dat is niet altijd even makkelijk, dat weet ik. Het helpt om eerst de emotie te laten komen en gaan. Maar doe dat dan zonder de emotie te voeden met je gedachten. Wees je alleen het gevoel gewaar, dan verdwijnt het ook vanzelf weer.
Moet je dan alles maar accepteren? Ja en nee. Wel in de betekenis van zien dat het nu eenmaal zo is, je kunt het verleden en het heden niet veranderen. Wat is, dat is. Wat was, dat was. Juist als je dat inziet kan er ruimte komen om dingen waar je niet tevreden over bent, anders te doen.
Je hoeft dan niet te vechten tegen wat is, maar kunt vooruit kijken naar wat je zou willen. Dingen hoeven niet te blijven zoals ze zijn. Je gaat je richten op verandering. In die zin zou je kunnen zeggen dat je het niet accepteert dat het is zoals het is. Verandering vanuit acceptatie dus.
Bij het veranderen is het heel belangrijk om je te richten op wat je wilt. Vaak weten we heel goed wat we niet willen, maar door daar onze aandacht op te richten, zijn we nog steeds niet bezig met wat we wel willen.
Wat aandacht krijgt, groeit. Dus is het slimmer om je te richten op hoe je het zou willen. Visualiseren hoe je het graag wilt, is een heel effectief middel. Trouwens, het bezig zijn met hoe je het wilt, i.p.v. vechten tegen hoe het is of nadenken over een probleem, is sowieso al veel leuker en geeft moed.
Dit is van oudsher een tijd van terugblikken en vooruitkijken. Misschien sta jij ook wel even stil bij het afgelopen jaar. Kijk dan vooral naar al die dingen waar je dankbaar voor kunt zijn.
En heb je goede voornemens of plannen, dan heb ik nog wat tips voor je:
Ik wens je hele fijne kerstdagen en een mooi nieuw jaar!
PS ligt jouw verlangen in de sfeer van je gezin, wil je meer rust in huis, een beter contact met je kind, minder strijd of meer eensgezindheid met je partner? Dat is een verlangen wat je eenvoudig kunt realiseren door deel te nemen aan het onlineprogramma ‘Stap voor stap een gelukkig gezin’.
Fijn als je dit blog wilt delen, alvast bedankt. En wil je reageren, dan kan dat hieronder, ik hoor graag van je.
Wereldvrede is iets waar we geen enkele invloed op lijken te hebben. Zelf geloof ik ook niet dat er werkelijk vrede kan voortkomen uit oorlog. Vrede dwing je niet af. Echte vrede moet van binnenuit komen. Vrede op aarde begint daarom met vrede in ieder mens. Overpeinzingen aan de vooravond van Kerst…
Vrede ontstaat door acceptatie. Een prachtig voorbeeld in deze is natuurlijk Nelson Mandela. Alleen doordat hij de situatie accepteerde zoals die was en weigerde om verbittering toe te laten, kon hij na zo’n lange gevangenschap ongebroken vrijkomen. Hij keek niet naar het verleden, maar naar de mogelijkheden in het nu. Hij bleef vertrouwen houden in de toekomst.
Acceptatie betekent accepteren dat iets is zoals het is. Het betekent niet, dat je wilt dat het zo blijft, maar dat je beseft, dat het zinloos is om te strijden tegen wat is. Toch doen we dat heel veel. We doen het met onze gedachten. We oordelen en veroordelen. We verzetten ons tegen iets wat al gebeurd is. Het is zinloos en levert alleen maar ongelukkig zijn op.
Accepteren betekent ook erkenning. Je openstellen voor wat is. Dat betekent ook je openstellen voor de pijn, die het meebrengt of de frustratie. Ik heb ontdekt dat je in elke emotie rust kunt vinden door deze te accepteren. Het ‘er te laten zijn’. Niet meegaan in gedachten en verhalen over hoe erg het is, dat het niet mag, enz. Vanuit deze rust en acceptatie kun je veel gemakkelijker weer verder.
In het opvoeden betekent dit het accepteren dat je kind is zoals ie is. Je kind erkennen in zijn of haar eigenheid. Nieuwsgierig zijn en proberen niet te oordelen. Ik geloof ook, dat je je kinderen niet voor niets krijgt. Je kind kan een uitdaging zijn voor jou om te groeien. Daarnaast is het jouw taak om je kind te helpen zichzelf te helpen, door zichzelf te leren kennen.
Acceptatie en erkenning is voor je kind van onschatbare waarde. Neem dit als uitgangspunt en laat het idee los dat je alles zou kunnen ‘oplossen’. Zoek samen met je kind uit wat werkt en wat niet. Zo kan je kind groeien en jij ook. Als je ziet hoe belangrijk dit is, kun je verlost worden van de machteloosheid en frustratie, die je misschien ervaart.
Nelson Mandela kan ons daarbij enorm inspireren. Als je maar inziet dat hij gewoon een mens is. Geen heilige. Net zo gewoon mens als jij en ik. Wat hij liet zien, zit dus ook in ons. Laten we op zoek gaan om deze kracht, deze bron van vrede, in onszelf te vinden.
Door de site te te blijven gebruiken, ga je akkoord met het gebruik van cookies. Privacyverklaring
De cookie-instellingen op deze website zijn ingesteld op 'toestaan cookies "om u de beste surfervaring mogelijk. Als u doorgaat met deze website te gebruiken zonder het wijzigen van uw cookie-instellingen of u klikt op "Accepteren" hieronder dan bent u akkoord met deze instellingen.