Waarom doet mijn kind zo (moeilijk)?
Kinderen kunnen soms tegendraads of lastig zijn, zonder dat je begrijpt waarom. Dat alleen al vergroot je frustratie. Waarom doet mijn kind zo moeilijk, vraag je je af. Je bent naar jouw idee toch duidelijk, toch doet je kind niet wat de bedoeling is. Wat is er aan de hand?
Wat ik je in dit artikel vooral duidelijk wil maken is dat er altijd een waarom is. Er is altijd een reden waarom je kind doet zoals-ie doet. En dat is meestal niet om jou te pesten. Ook al kan dat weleens heel erg zo lijken 🙂
Als je je dat realiseert scheelt dat al een stuk in je eigen irritatie. Stop met te denken dat je kind iets met opzet doet. Want dan wil jij als reactie dat je kind daarmee stopt en voilà: je zit in een machtsstrijd. En dan wordt de situatie alleen maar erger.
Om de werkelijke reden achter gedrag te vinden, moet je een laagje dieper kijken. En pas dan kun je een goede oplossing vinden. Het maakt nogal uit of je kind iets niet doet uit angst of omdat ie moe is bijvoorbeeld. Of dat je kind zijn of haar zusje plaagt uit verveling of uit een gevoel van jaloezie.
Nu kan ik je niet vertellen waarom je kind zo doet. Dat moet je zelf ontdekken. Dat doe je in de eerste plaats door goed te observeren en jezelf af te vragen: wat kan er aan de hand zijn? Zeker bij jong kinderen, die het jou nog niet kunnen vertellen, is dat van belang.
Veel voorkomende redenen van lastig gedrag (boos zijn, iets niet willen, niet luisteren) zijn moeheid, dorst en trek. Daar doe je iets aan door je kind wat te eten of te drinken geven en een rustige activiteit. Ook is het slim om je verwachtingen dan bij te stellen. Leg het kind een keertje in bed zonder nog de tanden te willen poetsen of te willen douchen, dat zit er dan niet meer in (behalve met een enorme scène erbij en daar zit je toch ook niet op te wachten?)
Een andere oorzaak kan zijn het afreageren van spanning of ongemak. Spanning kan een kind op veel plekken opdoen, door teveel prikkels op school, het kinderdagverblijf of iets vervelends wat je kind heeft meegemaakt. Kijk eens of je kind vaak op dezelfde momenten lastig gedrag laat zien en of je daar een link kan vinden met voorafgaande situaties.
Je kunt het natuurlijk ook aan je kind vragen. Stel dan echter niet de vraag “Waarom …?”. Daar kan een kind niet mee uit de voeten. Vaak weten ze het zelf niet, dus krijg je geen antwoord of ze verzinnen een aannemelijke reden, omdat ze toch graag antwoord willen geven.
Een betere vraag is “Wat is er aan de hand?”. Dat nodigt uit om te vertellen wat er op dat moment in je kind omgaat. Dat kan zijn wat je kind denkt of ervaart, maar ook over gevoelens. Door goed te luisteren en in te gaan op wat je kind zegt, kom je vaak wel een stap verder in het oplossen van de vervelende situatie.
Dus wees alert op te snelle conclusies over waarom je kind zo doet. Neem ietsje afstand en probeer vanuit openheid en nieuwsgierigheid uit te vinden wat er aan de hand is. Dat kan veel frustratie en conflicten schelen!
Herken je dit? Lukt het je om te achterhalen wat er bij jouw kind speelt? Ik ben benieuwd naar jouw ontdekkingen, laat het hieronder weten. En vind je dit een goede tip om te delen? Dat kan via de shareknop hieronder, dank je wel alvast.
Zo van belang wat je schrijft.
Ouders willen meestal wel hun kind begrijpen, denk ik, maar vallen vaak in de valkuil dat ze zichzelf aangevallen voelen of afgekeurd.
En dan is het best een uitdaging om een beetje afstand van dergelijke gevoelens te houden.
Recent ouders rond een puber in hun eigen emoties zien verdrinken.
Het gaat niet goed met hun kind en hun puber is boos, ook op hun.
Kind legt uit waarom hij/zij zo boos is, wat een flinke spiegel blijkt te zijn voor de ouders. In schok reageren de ouders en zeggen dat de opgegeven reden van de puber niet waar is. Daarmee ontkennen ze, waarschijnlijk onbedoeld, de beleving en de gevoelens van hun kind.
En wanhopig blijven de ouders roepen: waarom is hij/zij zo boos op ons?
Terwijl ze een antwoord van hun puber kregen, wat heel dapper was dat hij/zij het vertelde, vergaten de ouders echt te luisteren.
Ze vergaten om een beetje afstand te nemen van hun eigen emoties en om te proberen te begrijpen waarom hun kind zo boos is. Ook al zijn ze het er misschien niet mee eens.
Nu zijn de ouders boos, op hun puberkind. Nu is er een strijd om de waarheid. De ouders vinden de reden niet geldig dus mag hun kind daarom niet boos op hun zijn.
Alle gesprek is nu weer stop gezet en ze zijn nog verder weg gedreven van een oplossing. 2 Verliezende partijen.
Zo zonde.
Ja, zo zonde inderdaad, Josephine. Herkenbaar ook, helaas. Het doet me denken aan de vraag “Wat wil je, gelijk of geluk?”
Niemand wordt er gelukkig van als we zo ‘in ons hoofd leven’. Verbinding is altijd de basis, daar word je gelukkiger van en uiteindelijk levert het ook altijd betere oplossingen op.
Ja, inderdaad Karla.
Waar ik ook nog aan denk is dat er vaak niet slechts 1 ‘gelijk’ is.
Ik denk dat er vaak diverse waarheden zijn.
Als je je dat realiseert is het ook zo klaar als een klontje dat het geen enkele zin heeft om naar je gelijk te streven.
De ander denkt, voelt en beleeft de situatie blijkbaar anders. Dan zijn er dus 2 die ‘gelijk’ hebben.
Mensen zijn toch nog steeds geen robotten met vast staande gedachten en gevoelens.
We zijn geen rekensom met maar 1 juist antwoord.
Gelukkig niet, wat mij betreft.
nee, klopt helemaal. Eén van de dingen die ik altijd tegen ouders zeg is dan ook “Er is niet één waarheid. Ieder heeft zijn eigen waarheid”. Als je dat als uitgangspunt neemt plus het standpunt dat ieders mening/ervaring/beleving even belangrijk is, dan scheelt dat veel ruzie en het is de eerste (en noodzakelijke) stap op weg naar samen de dingen oplossen.
Ouders zeggen vaak tegen hun kinderen dat ze beter moeten luisteren. Maar in de meeste gevallen is het precies andersom. Ouders zouden veel beter naar hun kinderen moeten luisteren. Echt luisteren en er iets mee doen. Waardoor een kind ziet en voelt dat het van belang is.
Ik ben het 100% met je eens, Jan Jaap!