Dank-je-wel zeggen: zo leert je kind dat vanzelf.

“En wat zeg je dan?” Voor de meeste ouders was dat vroeger dé manier om je kind te leren dank je wel zeggen. Ook nu nog hoor je dat regelmatig. Ik heb dat vroeger ook gedaan, tot ik eens iets las wat me aan het denken zette. Sindsdien deed ik het anders.

Er zijn een aantal redenen om het anders te doen. Ten eerste is het zinnetje “wat zeg je dan?” voor kinderen niet direct duidelijk. Wat zouden ze moeten zeggen: “mag ik nog eentje?” 🙂  Het brengt ze in verwarring.

Ten tweede: als ze op een gegeven moment doorkrijgen dat ze “dank je wel” moeten zeggen, reageren ze voortaan op de automatische piloot. Ze geven een standaard antwoord op een standaard vraag. Dat wil nog niet zeggen dat ze zich bewust zijn van dat ze bedanken. En dat is zonde, want wat betekent het dan?

Ik weet uit mijn kindertijd nog dat er veel nadruk op lag. Dat maakte dat ik zo bezig was met de vraag of ik wel netjes genoeg bedankt had, dat ik helemaal niet kon voelen of ik eigenlijk wel blij was met wat ik kreeg. Dat is jammer, want het is toch fijn als een kind werkelijk dankbaarheid kan ervaren en uiten.

Sommige kinderen vinden het nog een beetje moeilijk, bijvoorbeeld omdat ze verlegen zijn. Dan maakt het feit dat er aandacht op komt te liggen het alleen maar moeilijker om de stap te zetten. Jij kunt het dan ook doen voor je kind. ‘Dat vindt ze vast lekker, dank u wel’.

En het allermeest leert je kind van jou. Van wat jij voorleeft. Hoe vaker jij de mensen om je heen vriendelijk bedankt, hoe meer hij dat zal overnemen. Vooral als je niet vergeet om ook je kind te bedanken. Als ze iets voor je gemaakt heeft bijvoorbeeld.

Maar ook bij hele kleine dingetjes, bijv. als hij je iets aangeeft. En als jij haar iets gevraagd hebt om te doen en ze doet het ook. “Wil je even opschuiven? Dan kan ik er beter bij”. En dan “dank je wel”. Het wordt een natuurlijke gewoonte, die je kind gemakkelijk van je overneemt.

Tenslotte kun je af en toe eens stilstaan bij dankbaarheid. Echt voelen dat je dankbaar bent, maakt gelukkig. Het geeft een warm gevoel. Je kunt met je kind eens om de beurt benoemen waar je blij mee bent, dankbaar voor bent. Je kunt het ook opschrijven in een mooi dankbaarheidslijstje en bewaren.

Wil je iets hebben waarmee je regelmatig dankbaarheid kunt oefenen, dan kun je een dankbaarheidstreng van kralen maken of kopen. Kijk voor inspiratie op www.dankbaar.org.

Vind je dit een leuke eye-opener? Deel het dan op de social media, dank je wel daarvoor!

Wil je iets opmerken of toevoegen? Ik lees hieronder graag je reactie.

Daarom doet je kind zo moeilijk

Denk jij ook weleens ‘waarom doet hij zo moeilijk?’ of ‘waarom ligt ze altijd dwars?’ Als je een pittig kind hebt, komen deze verzuchtingen regelmatig voorbij. Je zou zo graag willen dat dingen ook eens vanzelf gaan, toch? Ik zal je uitleggen hoe ik denk dat het in elkaar zit.

Pittige kinderen zijn gevoelige kinderen. Ze pikken alles op, staan altijd aan en merken alles op. Met andere woorden, alles komt binnen en alles trekt aandacht. Hun hoofd kan moeilijk filteren of dingen negeren.

Dat maakt de wereld overweldigend. Het kan een gevoel geven van onveiligheid, van je verloren voelen, zoiets kan ik me voorstellen. En dan wil je grip terug. Je wilt grip op die overweldigende wereld, zodat het wat minder overweldigend wordt.

En hoe krijg je grip? Als je weet wat je kunt verwachten. En ook als er gebeurt wat je in je hoofd had. En als je begrijpt wat er gebeurt. Dan kan het denken wat ontspannen. Alles wat je een naam kunt geven, in een context kunt plaatsen, maakt het overzichtelijk en dat geeft rust.

Maar vaak is dat niet zo. Gaan dingen anders dan verwacht. Dat geeft onrust. En geeft spanning. Dan word je kind dwingend. Want ze wil hoe dan ook de grip terug, de regie. Dan moet het op haar manier, want dat geeft een gevoel van grip. Je zou het bijna als een paniekreactie kunnen zien.

Daarom gedijen pittige kinderen extra goed bij duidelijkheid. Hoe voorspelbaarder de wereld, hoe meer rust in het hoofd. En hoe minder noodzaak om dwingend te zijn. Hoe dwingender je kind, hoe meer onrust er in zijn hoofd zit, zou je ook kunnen zeggen.

Er zit alleen nog wel een leuke uitdaging bij 😊 Als alles te voorspelbaar wordt, vindt je kind dat saai. Pittige kinderen houden ook van prikkels en van uitdaging, dus de kunst is om de basisstructuur helder te hebben, zodat daar binnen ruimte is voor nieuwe en spannende dingen. En ruimte om zelf te bepalen.

Is dit herkenbaar voor jou? Weet dan dat ik je verder kan helpen. Ik ben gespecialiseerd in wat ik ‘pittige kinderen’ noem. Ik heb al duizenden ouders geholpen hun kind beter te begrijpen en beter te begeleiden. Heb je al eens een onlinetraining van mij bijgewoond?

Wil je dit blog voor me delen om meer ouders te bereiken? Dank je wel!

Je reactie is hieronder van harte welkom.

Laat je kinderen hun ruzies zelf oplossen

In de vakantieperiode ben je als gezinsleden veel in elkaars gezelschap. Dat is natuurlijk ook fijn, zeker als je daar in het dagelijks leven niet altijd evenveel tijd voor hebt. Tegelijkertijd vergroot dat ook de kans op irritaties en ruzies. Goede tip: leer je kinderen hun eigen ruzies op te lossen, dat scheelt jou energie en irritatie.

Laat je niet tot scheidsrechter bombarderen. Dan heb je namelijk per definitie een blij en een boos kind. Kinderen gaan daar bovendien allerlei ideeën aan verbinden: “zij krijgt veel vaker haar zin omdat ze nog klein is” is bijvoorbeeld een bekende. Het gedrag wat dat  oproept bij je kind, is om te proberen vaker zijn zin te krijgen. En dat is niet altijd op de manier die jij graag ziet…

Je kúnt ook niet altijd een goed oordeel vellen, omdat je er niet altijd bij bent geweest toen de ruzie ontstond. En juist het interpreteren,wat je dan geneigd bent te doen is niet helemaal ongevaarlijk. Daar spelen jouw ideeën en verwachtingen over je kinderen een rol, en dat is niet altijd eerlijk. Weet ik uit eigen ervaring 🙂 Wees eerlijk: heb jij ook niet af en toe het idee dat je oudste wijzer zou moeten zijn? Of denk je weleens iets in de trant van “hij zal wel weer…”, “zij heeft natuurlijk weer…”

Je kunt ook gaan schipperen. Door niet een duidelijk oordeel te vellen, maar wat verzoekjes in te dienen. “Als jij nou eens de step pakt, dan kan hij op het fietsje” bijvoorbeeld. Het risico dat je dan loopt, is dat het kind wat van nature inschikkelijker is vaker toegeeft.

Waar we ons ook weleens op kunnen betrappen is vleien. “Kom, jij bent al zo groot, jij hoeft toch niet meer op dat stepje?” “Kom jij maar als een fijne grote meid mama helpen, dan kan je broertje nog even met het fietsje”.

Wat al deze manieren gemeen hebben is dat ze voorbij gaan aan de behoeften van je kinderen. Ook een groot kind wil soms nog even met speelgoed voor een kleintje spelen. Ook willen ze allebei even belangrijk zijn, even serieus genomen worden.

Bovendien ga je voorbij aan de zelfstandigheid van je kinderen. Als jij elke ruzie moet oplossen, leren ze niet hoe ze zelf op een goede manier een ruzie kunnen oplossen. En dat kan wel degelijk, ook met jonge kinderen.

Dat is dus de oplossing: laat je kinderen zelf een oplossing zoeken. In het begin kun je ze daar bij helpen door wat suggesties te doen. Vaak gaan ruzies erover dat twee kinderen hetzelfde willen. Op dezelfde plek zitten, met hetzelfde speelgoed of dezelfde activiteit. Oplossingen kunnen dus liggen in de sfeer van: samen doen of om de beurt. Ook een mooie oplossing: geen van beide mag met dat speelgoed spelen (! ) Dit kan voor kinderen soms een heel eerlijke oplossing zijn. En vergeet niet om erbij te zeggen: “Ik wed dat jullie ook nog wel een goeie oplossing kunnen verzinnen. Laat eens horen”. Soms is de ruzie al voorbij alleen doordat er samen naar oplossingen wordt gezocht.

Belangrijk is ook om boven tafel te krijgen wat hun behoeftes zijn. Soms kan dit een wat dieperliggend iets zijn. Kinderen kunnen bijvoorbeeld jaloers op hun broertje of zusje, omdat die wel een vriendje heeft om mee te spelen en zij even niet. Dan ben jij nodig om dat te kunnen zien. Of daar achter te kunnen komen, door goed te luisteren.

Het conflict is opgelost, zodra er een oplossing is gevonden, die voor allebei goed is. Dat is het enige criterium. Zijn je kinderen hier eenmaal mee vertrouwd, dan is het heel vaak voldoende als je zegt, ik bewaar dit speelgoed even tot jullie een oplossing hebben gevonden, waar je het allebei mee eens bent. Als je dit consequent toepast, zul je merken dat kinderen daar heel creatief in kunnen worden en soms ook heel snel een oplossing vinden.

Het voordeel van deze aanpak is dat ruzies doorgaans sneller zijn opgelost en dat jij er niet in verwikkeld hoeft te raken. Je bent hooguit nodig als begeleider in het proces van oplossen. Bovendien is de vaardigheid die je kinderen zo ontwikkelen, van onschatbare waarde voor hun sociale ontwikkeling 🙂

Vind jij dit ook een waardevolle tip, deel het dan via de shareknop hieronder, zodat ook anderen er van kunnen profiteren. Bedankt alvast!

En laat vooral weten wat jouw ervaringen zijn: herken je wat ik schrijf, heb je misschien nog toevoegingen? Ik kijk uit naar je reactie hieronder.

Wederzijds respect in je gezin, hoe bereik je dat?

Respect vinden ouders erg belangrijk in de opvoeding. Ze willen graag dat hun kinderen respect  tonen naar andere mensen. En terecht. Respect is een belangrijke kwaliteit in het samenleven van mensen. Toch laten kinderen (en niet alleen zij!) respectloos gedrag zien. Hoe krijg je een basis van wederzijds respect in je gezin voor elkaar?

Allereerst moeten we even ophelderen wat respect is. Respect is niet hetzelfde als beleefdheid. Wat beleefd is, is afhankelijk van de cultuur. Beleefdheid is een norm, respect is een waarde. Beleefdheid is een manier waarop respect getoond kan worden.

Respect is ook niet hetzelfde als bewondering. Dat is de richting waarin het begrip Respect bijvoorbeeld op facebook lijkt te gaan. Alsof het is wat je toont als je iets bijzonder vindt. Maar je kunt heel goed respect hebben voor het kleine, het gewone.

Wikipedia meldt het volgende: Respect betekent aanzien, eerbied of waardering, die men heeft voor (of ontvangt van) iemand vanwege zijn kwaliteiten, prestaties of vaardigheden. Het woord betekent oorspronkelijk omzien naar, en vandaar rekening houden met.

Voor mij betekent respect een combinatie van waardering en rekening houden met. Waardering niet omdat iemand iets bijzonders doet, maar waardering van wie iemand is, voor iemands eigenheid. Het heeft daarom ook veel te maken met erkenning. Uitstralen dat een ander er toe doet.

Hoe zorg je dat jouw kind respect toont voor jou en voor anderen? Door het voor te leven. Zoals voor zoveel dingen in het leven geldt hier ook: je krijgt wat je geeft. Dus toon respect voor anderen en niet in het minst voor je kind.

Wat betekent dat concreet? Dat je anderen in hun waarde laat. Dat je ruimte laat voor andersdenkenden. Ook binnen het gezin. Dat je kind zijn eigen mening mag vormen. Dat je rekening houdt met haar of zijn behoefte, ook als jij die niet begrijpt of onbelangrijk vindt.

Dus als jij je kind respect geeft, dan krijg je het ook. Mits je ook zelfrespect laat zien, daarover straks meer.

Maar als je goed kijkt, zie je dat wij volwassenen nog regelmatig onbewust het kind niet respecteren. Ook al lijkt het zo (en is het ook zo) dat kinderen veel ruimte krijgen in ons land om hun zegje te doen en er relatief veel rekening met hen gehouden wordt.

Het zit hem vaak in kleine dingen. Tegen (een behoefte van) een kind ingaan, omdat het jou niet uitkomt, omdat jij het beter weet als volwassene, omdat het niet hoort wat je kind wil of doet, omdat jij nou eenmaal de baas bent, bijvoorbeeld. Of omdat jij boos bent en je emoties niet in de hand kunt houden.

Soms zit er ook angst onder als ouders een kind minder respecteren. Angst dat een kind over hen heen gaat lopen. Maar respect tonen voor de eigenheid van je kind is iets heel anders dan hem altijd zijn zin te geven.

Want dan ga je voorbij aan je eigen behoefte of waarde en ben je respectloos naar jezelf. Dat is natuurlijk niet de bedoeling. Dus zelfrespect is belangrijk, dat je je eigen behoeftes bewaakt. En je eigen grenzen.

Nu kunnen pittige kinderen makkelijk een grens overgaan als ze boos zijn. Het is dus belangrijk dat je een duidelijk signaal afgeeft in zo’n geval. Bijv. ‘als je gaat schelden, kleineren, beledigen oid dan stop ik het gesprek. Ik luister alleen naar je als je fatsoenlijk bent’. En doe dat dan ook. Loop desnoods weg als dat nodig is.

Ook is het nodig om je kind te helpen omgaan met haar of zijn eigen boosheid. Hoe je dat wél op een goede manier uit. Want dat is belangrijk. Boosheid is eigenlijk een kracht, mits je het op een goede manier kunt uiten.

Dus als jij je kind respecteert én ook grenzen aangeeft, ben je een voorbeeld voor je kinderen. En zul je merken dat je kinderen vanzelf respect zullen tonen voor jou en andere mensen. En ook voor elkaar onderling. Zo creëer je een stevige basis van wederzijds respect in je gezin.

Wat daarbij extra kan helpen is een wekelijks gezinsoverleg. Dat is een praktische uitvoering van het uitgangspunt dat ieder gezinslid er evenveel toedoet. Ik zal daar binnenkort een apart blog aan wijden.

Heb jij last van respectloos gedrag in jouw gezin? Dan is het misschien tijd om mijn groepsprogramma Stap voor stap een gelukkig gezin te volgen. Lees hier waarom.

Vind jij dit artikel zinvol? Deel het dan via op de social media, zodat ook anderen er hun voordeel mee kunnen doen. Bedankt! Ook lees ik graag je reactie hieronder.

Je werkt te hard

Veel ouders werken te hard. En dan bedoel ik niet het werken in je baan of bedrijf. Maar het werken aan het gedrag van je kind(eren). In dit artikel leg ik uit hoe dat komt en hoe je het anders kunt doen. Met als resultaat meer ontspanning en meer effect.

Als je kindje net geboren is, is hij of zij totaal afhankelijk van jou als ouder. Voor alles. Drinken, verschoning, warmte, aandacht, veiligheid.  Dus het eerste wat een ouder leert, en een moeder nog het meest, is dat je er een grote verantwoordelijkheid bij hebt gekregen. En dat is natuurlijk ook zo.

Vanuit die verantwoordelijkheid ga je zorgen. Want je kindje heeft zorg nodig. Veel zorg. Het probleem is nu dat we vaak te lang blijven zorgen. Vooral moeders, want vaak vinden die dat stiekem ook heel fijn. Het zit ons nu eenmaal in de genen 🙂

Vanuit zorgen voor de basisbehoeften als eten, drinken, aandacht en veiligheid gaan veel ouders vervolgens  zorgen voor het gedrag van hun kind. Proberen dit gedrag positief te beïnvloeden. Dat wordt ook gestimuleerd door deskundigen. Want het is eigenlijk wat in het algemeen onder opvoeden wordt verstaan. Ouders proberen immers d.m.v. straffen en belonen het gedrag van hun kind de goede kant op te sturen.

Maar vooral als je een kind hebt met probleemgedrag, kan dat slopend zijn. Straffen en belonen zijn vaak niet effectief.  Daarnaast ben je vaak niet meer alleen bezig het gedrag te sturen, maar je gaat ook hard aan het werk om conflicten te voorkomen. Maar het frustrerende is, hoe harder je dat probeert, hoe vaker het fout lijkt te gaan.

Herken je dat? Je probeert de harmonie te bewaren, rekening met je kind te houden. Je doet je uiterste best. En toch. Weer ontploft je kind, luistert ie niet naar je, maakt je kind veel ruzie met broertjes of zusjes. Uitgeput raak je ervan. Want elke dag is opnieuw een uitdaging, er komt nooit een eind aan.

Wat is er aan de hand? Je bent in een patroon beland met je kind. Een patroon waarin jij hard werkt en je kind zich blijft ‘misdragen’. Alle goedbedoelde adviezen lijken niet meer te werken. Wat nodig is, is dat je dit patroon doorbreekt. De verantwoordelijkheid voor het gedrag moet weer bij je kind komen te liggen. En jij hebt als ouder de taak om je kind te helpen om het goed te doen.

Niet door zelf hard aan het werk te gaan. Maar door te onderzoeken wat je kind nodig heeft. Door je kind te helpen bij zijn leerproces. Vanuit vertrouwen en vanuit respect voor de autonomie van het kind. Je kind moet en wil voelen, dat haar gedrag haar eigen verantwoordelijkheid is.  Ieder kind kan leren om zijn eigen gedrag steeds beter te sturen. Maar sommige kinderen hebben daar veel hulp bij nodig. En wie kan dat beter bieden dan hun eigen ouder?

Het belangrijkste hulpmiddel hierbij is het gesprek. Samen met je kind zul je moeten onderzoeken wat er gebeurt in conflictsituaties en hoe je dat zou kunnen oplossen. Om deze gesprekken effectief te laten zijn, is het belangrijk om goed te leren luisteren naar je kind. Goed luisteren is de basis van het oplossen van de problemen met je kind. Daarom schrijf ik daar ook zo vaak over 🙂

Daarnaast is het nodig om duidelijkheid te bieden. Duidelijkheid en voorspelbaarheid zorgen voor rust. Dat doe je door een duidelijke structuur te maken, van heldere afspraken, regels en vaste routines. Zo weet je kind precies wat ze kan verwachten. En is het aan haar, om zich eraan te (leren) houden.

Wat tenslotte ook nodig is, is je houding en visie als ouder te veranderen. Je moet leren om je kind zijn eigen leerproces door te laten maken. Leren om vertrouwen te hebben. Beschikbaar zijn om daarbij te helpen. Door je eigen emoties en triggers onder controle te krijgen. Hoe beter jij je eigen emoties kan beheren, hoe meer jij de stabiele basis kunt zijn, die je kind nodig heeft om te leren.

PS Als dit jou aanspreekt omdat je voelt, dat wat ik in dit artikel beschrijf, bij jou/jullie speelt, dan is het groepsprogramma ‘Stap voor stap een gelukkig gezin’ voor jou/jullie een goede optie. Je ontdekt dan precies wat je kind nodig heeft en hoe jij dat biedt. Hoe je rustig blijft en hoe je heldere afspraken maakt. Ook ontvang je een compleet stappenplan voor het voeren van  oplossingsgerichte gesprekken. Persoonlijke begeleiding in de groep is een belangrijk onderdeel van het programma. Lees hier hoe dit programma je helpt om weer rust in het opvoeden te krijgen.

Ik ben nieuwsgierig of jij dit herkent. Ben jij zelf ook hard aan het werk bent om te zorgen dat ‘het goed gaat’? Heb je vragen of reacties, laat het dan hieronder weten. Alvast mijn hartelijke dank. 

Delen via social media is heel fijn, zo kunnen we samen meer ouders bereiken, dank je wel.

7 tips voor als je kind puber is

Veel ouders vinden de puberteit niet de leukste tijd, om het maar zacht uit te drukken 🙂 Ook als je kind tot dan toe niet zo ‘pittig’ was, kan dat nu zo maar veranderen.  Je kind is in een andere fase beland. Een fase waarin alles op losse schroeven staat, je kind zijn eigen weg zoekt, zijn eigen mening vormt. En ja, dat kan soms onbegrijpelijk zijn, ook voor de puber zelf trouwens. Die snapt soms ook niks van zichzelf. Zeven tips om deze fase makkelijker en plezieriger door te komen.

HEB BEGRIP EN HOU VERTROUWEN

Zoals gezegd, de puber snapt zichzelf soms ook niet. Last van stemmingswisselingen, de ene keer heel zelfverzekerd, de andere keer totaal onzeker en de kluts kwijt. Herinner je je eigen puberteit. Misschien had jij het ook weleens moeilijk met jezelf?

Hou vertrouwen in je kind. Een puber experimenteer en zoekt uit wie hij of zij is of wil zijn. Een zekere vorm van egoïsme hoort daarbij, niet van schrikken. Komt ook weer goed, weet ik inmiddels uit ervaring 🙂

MAAK GEEN EENZIJDIGE ‘AFSPRAKEN’ MEER

Ook met jongere kinderen kun je beter gezamenlijk afspraken maken dan ze op te leggen. Maar opgelegde regels en afspraken werken bij pubers al helemaal niet meer. Geef je kind ruimte en inbreng.

Als het gaat om ‘hoe laat thuiskomen’ bijvoorbeeld, leg dan duidelijk je zorg neer. “Ik vind het belangrijk, dat je uitgerust bent”of “ik vind het belangrijk, dat je op een veilige manier naar huis komt”. En heb ook aandacht voor de behoefte of zorg van je kind: erbij willen horen, niet eerder naar huis willen of niet opgehaald willen worden. Zorg voor een afspraak, die recht doet aan jullie beider behoeften.

LAAT LOS, WEES NIEUWSGIERIG EN GENIET

Ja, je kind gaat zijn eigen weg. Gaat worden wie hij of zij is of wil zijn. Vormt zijn identiteit. Geef het die ruimte, daar heeft je kind recht op. En natuurlijk horen daar soms gedragingen bij, die je niet aanstaan.

Maar wees nieuwsgierig ipv bang of afkeurend. Wat beweegt jouw kind? Waarom vindt ze iets mooi of interessant? Als je in staat bent om open te luisteren,  kun je hele boeiende gesprekken hebben met een puber. Geniet van het feit, dat je getuige mag zijn van de ontwikkeling van kind naar volwassene.

WEES JE KIND TOT STEUN

Al doet je puber soms nog zo stoer, je kind heeft je soms heus nog wel nodig (en dan bedoel ik niet alleen ergens naar toe gebracht worden…). En wil nog steeds verzekerd blijven van je liefde en steun.

Als jij je open en accepterend opstelt naar je kind, is de kans veel groter dat hij je hulp of mening vraagt als ie ergens mee worstelt. Laat weten dat je altijd beschikbaar bent, maar dring je hulp niet op.

ZOEK DE BALANS TUSSEN BETROKKENHEID EN TERUGHOUDENDHEID

Je kind heeft ook behoefte aan zijn eigen leven, aan rust, aan privacy. Let goed op de signalen die je kind geeft. Als je goed kijkt en luistert, weet je wanneer je welkom bent en wanneer je te veel bent of je mond moet houden.

Heb je zelf behoefte aan contact ergens over, begin dan met een ik-boodschap, waarin je aangeeft wat je graag wilt bespreken en waarom.

NEEM VERANTWOORDELIJKHEID VOOR JE EIGEN EMOTIES

Als je geïrriteerd of anderszins geraakt wordt door gedrag van je puber, ga dan bij jezelf te rade. Waarom raakt mij dit zo? Waar ben ik gevoelig voor? Welke mening of overtuiging heb ik over mijn kind of over hoe hij zou moeten zijn?

En klopt dit dan wel, of maak ik hiermee mijn eigen probleem?  Leg je irritatie in elk geval niet ongecensureerd bij je kind neer, want dat is hét beste recept voor problemen. Pubers zijn namelijk vaak niet heel erg verdraagzaam….

BLIJF DUIDELIJK

Bovenstaande betekent niet dat je elk gedrag maar moet accepteren. Wees wel kritisch in het kiezen van de dingen waar je een punt van wilt maken. Zie die dingen als een leerproces, verwijt het je kind niet persoonlijk. Het is én/én. Én je toont begrip en empathie voor het feit dat je kind het er niet mee eens is én je handhaaft je punt.

En bovendien…

Last but not least: leer relativeren. Misschien heb je het al ontdekt: wat de ene dag een groot probleem is, wordt de volgende dag weggewuifd als een kleinigheid. Juist door die onbalans in emotioneel opzicht, kan een puber soms ook heel erg overdrijven. Bagatelliseer het niet naar je kind toe, op dat moment is het een groot ding, maar het helpt wel om voor jezelf te bedenken, dat het vaak niet zo’n vaart loopt.

En ook opmerkingen richting jou zijn soms wat ongenuanceerd. Natuurlijk mag je daar wat van zeggen, maar leg niet op elke slak zout. Humor doet ook wonderen trouwens, pubers vinden het fijn als je niet al te ‘serieus’ doet 🙂

Wat zijn jouw ervaringen met pubers? Ik hoor graag van je. Hieronder kun je je reactie kwijt. Ook fijn als je het blog wilt delen op social media, dank je wel!

Emoties horen bij het leven (dus laat het maar gebeuren)

Ouders van pittige kinderen hebben vaak moeite met de boze buien van hun kinderen. Hun kind kan enorm gefrustreerd zijn en zeker als je zelf ook gevoelig bent als ouder, dan kan dat veel impact hebben. Je kunt jezelf helpen door er anders naar te kijken.

Emoties horen bij het leven. In feite is het niet meer dan energie. Ik heb het weleens zo gelezen: e-motie, beweging die naar buiten wil. Het is een natuurlijk gebeuren dat, als je het niet tegenhoudt, niet zo lang hoeft te duren.

Maar dat is nu precies het punt. Onbewust houden we het wel in stand. Onze eigen emotie houden we in stand door het te voeden met gedachten. Bijv ‘ik wil dit niet, het moet ophouden, ik trek het niet meer, dit is belachelijk, ik word totaal genegeerd, hij moet nu echt stoppen, ze zit me enorm uit te dagen’, enz.

Zou je deze gedachten niet hebben, dan zou je eigen frustratie snel over zijn. Of er überhaupt niet zijn. Je gedachten zijn echt als voeding voor je emotie. Met verdriet is het net zo. Als je er de ene na de andere verdrietige gedachte aan vastkoppelt, dan wordt het verdriet steeds intenser. En houdt het langer aan.

Dat is één. Het tweede is, dat jouw weerstand ook de emotie van je kind in stand houdt. Zelfs al zou je uiterlijk rustig lijken, maar in jou gaat het tekeer met wat ik noem ‘weerstandsgedachten’ (‘dit is niet normaal, het moet stoppen, het is ook altijd hetzelfde liedje, …), dan is het net alsof de emotie van je kind niet weg kan. Net als een onweersbui, die blijft hangen.

Het helpt dus enorm als je je hier van bewust wordt. Als je leert om emoties niet meer te voeden met gedachten. Als het je lukt om te accepteren wat er gebeurt en je weerstand opgeeft. Zie het als iets wat nu eenmaal gebeurt. Als het onweert word je toch ook niet boos op de wolken of op de natuur?

Accepteer emoties als iets wat bij het leven hoort. De zon schijnt nu eenmaal niet altijd. Er kan niet altijd harmonie zijn. En dat is helemaal niet erg. Het wordt pas erg als wij vínden dat het erg is. Als we het niet willen.

Dus probeer het niet voor te zijn, probeer het niet te fixen, laat het gewoon gebeuren. Het enige wat je hoeft te doen is je kind te helpen om het op een goede manier te uiten. Een manier die geen mensen of dingen beschadigt.

En dat is een leerproces. En ook dat hoort bij het leven. Kinderen hebben dingen te leren. En zoals sommige kinderen meer moeite hebben met het leren praten of met hun motoriek, zo hebben andere kinderen meer moeite (en meer tijd nodig) om te leren hun emoties te beheren.

Als je er op deze manier wat ‘nuchterder’ naar kijkt, dan zul je merken dat het minder spanning geeft. En kan het zo maar zijn, dat je kind minder vaak boos wordt. En in elk geval, dat het sneller voorbij is. Voor je kind is het ook heel fijn om te merken, dat jij niet van je stuk raakt. Dat biedt veiligheid.

Helpt dit? Zou je hiermee makkelijker rustig kunnen blijven, denk je? Ik hoor het graag, hieronder bij de reacties. En als je het wilt delen: graag! Dank je wel.

7 Tips voor een soepel en plezierig bedritueel

Als je het niet eens bent in het opvoeden

Het feit dat je kinderen hebt gekregen kan een behoorlijke wissel trekken op je relatie. Niet alleen door alle aandacht, energie en tijd die kinderen van je nodig hebben, ook ontmoet je jezelf en de ander in de rol van opvoeder. En het kan zijn dat blijkt dat je het eigenlijk niet eens bent over de opvoeding. Dat kan leiden tot irritatie, verwijten over en weer en verwijdering. Wat nu?

Realiseer je ten eerste dat het heel normaal is dat je het niet eens over de opvoeding bent. Je hebt immers allebei een andere achtergrond. En hoe je zelf bent opgevoed heeft veel invloed op hoe jij het nu doet als ouder. Of je het nu net zo doet als je ouders of juist niet, je ontkomt niet aan de invloed daarvan.

Daarnaast zijn jullie hoogstwaarschijnlijk verschillende persoonlijkheden, daarom hebben jullie elkaar ooit aangetrokken. Vaak is de één wat geduldiger en de ander wat korter door de bocht. Vaak zie je daarin ook algemene man/vrouw verschillen terug: mannen kunnen vaak beter hun grenzen trekken en bij zichzelf blijven, vrouwen vinden dat veel lastiger. Het kan zover gaan, dat je als moeder eigenlijk niet goed weet waar voor jou de grenzen liggen.

In dat laatste geval levert het vaak ergernis op bij de man. Dat kan de ergernis zijn die wordt opgeroepen door het feit dat zijn grens allang bereikt is. De ergernis kan ook voortkomen uit het feit dat hij vindt dat zijn vrouw respect verdient wat ze in zijn ogen niet krijgt van de kinderen.

Hoe dan ook: als je het niet eens bent over het opvoeden kan dat veel invloed hebben op je relatie. Hoe ga je daar nu het beste mee om?

In mijn visie voed je de kinderen op vanuit wederzijds respect. Je hebt respect voor het kind én voor jezelf. Je wilt rekening houden met de behoefte van je kind, maar ook met die van jezelf. In al mijn tips en artikelen klinkt dit door. Het gaat dan niet over ‘wie is de baas’, maar ‘wat heeft iedereen nodig en hoe zorgen we dat we dit voor elkaar krijgen’.

In feite geldt hetzelfde voor de relatie tussen de ouders onderling. Ga niet uit van ‘wie heeft er gelijk’ maar accepteer en respecteer ieders behoefte en ook ieders standpunt. En ga vanuit gezamenlijkheid aan de gang om aan jullie allebei tegemoet te komen.

Dat doe je door in gesprekken over het opvoeden goed naar elkaar te luisteren. Stop met de ander te willen overtuigen, maar doe je uiterste best om de ander te begrijpen. En te respecteren en accepteren. Want pas als je je geaccepteerd en gerespecteerd voelt, ben je bereid om de ander tegemoet te komen. En dan kun je zoeken naar manieren die recht doen aan jullie allebei.

En probeer daarbij ook een laagje dieper te kijken. Stel jullie zijn het oneens over een verzoek van je kind. Je kind wil iets, laten we zeggen, je kind wil graag alleen met vriendjes of vriendinnetjes naar de bioscoop. En jij vindt het geen goed idee en je partner wel. Kijk dan eens wat er onder de redenen zit, die je opgeeft.

Wat is je werkelijk behoefte? Maak je je zorgen over je kind? Ben je bang voor de reactie van anderen? Vind je dat je kind moet leren dat niet alles maar kan wat ie graag wil, omdat ze dat vroeger tegen jou zeiden?

Dit soort gesprekken voeren vraagt tijd, moeite en aandacht. Maar het levert ook veel op. Als je het op de goede manier doet, versterkt het jullie relatie en staan jullie steviger in het omgaan met je kinderen. Waardoor zij meer kunnen ontspannen en minder de strijd zullen opzoeken.

Samen mijn onlineprogramma volgen kan ook erg helpen. Je kunt dan vertrekken vanuit dezelfde visie op opvoeden en je hebt dezelfde handvatten gekregen om toe te passen. Zodat je weer voelt dat je het echt samen doet.  En dat alleen al geeft de kinderen ook weer rust.

Wil je het blog voor me delen als je het de moeite waard is, zodat we nog meer ouders kunnen bereiken? Dank je wel!

Ook hoor ik graag je eigen ervaring, wie weet heb je nog een aanvullende tip. Altijd welkom, je kunt je reactie hieronder kwijt. Bedankt alvast.

7 tips om te zorgen dat je kind beter luistert

Volwassenen hoor je regelmatig zeggen, dat een kind niet luistert. Bedoeld wordt dan: hij gehoorzaamt niet. Dat vinden wij lastig, want wij willen van alles van kinderen. Het is dus lang niet altijd eenvoudig om van je kind gedaan te krijgen wat nodig is (of wat jij nodig vindt…).  Je wordt ongeduldig, raakt in de stress, want jullie moeten wel op tijd op school zijn, het kind moet gezond eten, op tijd naar bed, en ga zo maar door. Herkenbaar, nietwaar 🙂 Hoe kun je zorgen, dat je meer van je kind gedaan krijgt, dat je kind beter “luistert”?

Als eerste wil ik opmerken, dat kinderen je inderdaad soms gewoon niet horen. Simpelweg omdat ze opgaan in wat ze aan het doen zijn. Kinderen kunnen nog zo echt in het hier en nu zijn, volkomen in beslag genomen door wat ze nu aan het doen zijn. Om jaloers op te worden eigenlijk. Denk dus niet te snel “Hij wil me niet horen”.  Een dergelijke negatieve gedachte roept doorgaans een reactie van irritatie of ongeduld bij je op, waar je vervolgens niet veel mee opschiet.

Continue reading