Hoe je zelf onbewust escalatie in de hand werkt

Wij mensen interpreteren de hele dag door. Vaak is dat handig. Maar het kan ons ook in de weg zitten. Als we gedrag van anderen gaan labelen bijvoorbeeld. Een negatieve interpretatie leidt tot een negatieve reactie. Ook in het opvoeden heeft dit een grote invloed.

Als een kind de strijd met ons aangaat, hebben wij daar vaak direct een verklaring voor. We maken onbewust onmiddellijk een interpretatie en die bepaalt onze reactie. Lang niet altijd handig. Want vaak is die ook nog negatief. En dat bevordert nou niet direct een open communicatie.

Er zijn verschillende vormen van negatieve interpretaties, die veel voorkomen. Bijvoorbeeld: Mijn kind probeert me op de kast te jagen. Daarmee stop je met luisteren naar je kind. Je bent alleen nog bezig om je niet op de kast te laten jagen. Je hoort niet meer echt wat je kind zegt.

Nog zo eentje is: mijn kind wil alleen aandacht. Gevolg: je wilt het kind die aandacht niet geven. Je probeert het kind te negeren of neemt het op zijn minst niet serieus. Je negeert wat er werkelijk aan de hand is, je hoort en ziet het niet, omdat je daar niet meer voor open staat.

Ook een veelvoorkomende: mijn kind wil perse zijn zin hebben. Je kijkt naar je kind als een klein egoïstisch wezen, dat gestopt moet worden. Dus vooral niet zijn zin moet hebben. Zo zijn er nog veel meer: mijn kind probeert me boos te maken, wil kijken hoe ver hij of zij kan gaan, is mij aan het manipuleren, enz.

Wat al deze negatieve labels gemeen hebben, is dat ze maken dat je stopt met kijken en luisteren naar je kind. Je bent niet meer open voor wat er werkelijk aan de hand is. Sterker nog, vaak roept jouw reactie vervolgens alleen maar meer strijd op. Omdat je kind zich onbegrepen voelt en daardoor onmachtig.

Deze reacties van ons als ouder zijn dus totaal ineffectief. Ze gooien eerder olie op het vuur dan dat ze helpen conflicten te voorkomen. Daarnaast doen ze je kind ook tekort.

Want pittige kinderen hebben vaak boze buien door onmacht. Ze willen wel anders, maar ze kunnen het niet. Ze schieten vaak te kort in bepaalde vaardigheden. Waardoor ze eerder boos worden dan een ander kind.

Je kunt hierbij denken aan dingen als impulsiviteit en inflexibiliteit. Je kind is misschien dusdanig impulsief, dat hij nog niet in staat is om eerst na te denken over de consequenties van zijn handelen. Hij heeft het dus al gedaan voordat hij het weet. Of je kind is rigide en star, kan niet snel schakelen naar andere opties. Kan niet zomaar mee in veranderingen, al zijn die nog zo klein.

Uitgaan van ‘niet kunnen’ i.p.v. ‘niet willen’ is eerlijker en effectiever. Dus zet de bril op van  “wat lukt mijn kind niet?” Het kost natuurlijk oefening, maar door zo naar je kind te kijken kun je leren om negatieve interpretaties achterwege te laten. Je hoeft niet meer de strijd aan te gaan, maar kunt je focussen op wat je kind nodig heeft om tot minder uitbarstingen te komen.

Ik zeg niet, dat het gemakkelijk is of dat het altijd lukt. Zeker niet als jij een pittig kind hebt. Jij bent ook maar een mens en je kunt erg geprikkeld raken door je kind. Maar het is wel de moeite waard om het te blijven oefenen. Je zult merken dat de escalaties afnemen.

 

Zo kost het opvoeden je veel minder energie

Ouders van een pittig kind vinden het opvoeden vaak erg vermoeiend. “Het kost me zoveel energie” of “het put me uit” hoor ik vaak. “Als hij eenmaal op bed ligt plof ik op de bank en heb ik nergens meer energie voor”. Hoe kan dat anders?

Het gaat erom dat je doorkrijgt wat het precies is wat je zo veel energie kost. Het is namelijk niet het gedrag van je kind, ook al lijkt dat zo. Ook al lijkt het heel logisch dat je daar moe van wordt.

Het geheim zit hem in de acceptatie. Waar wij moe van worden zijn negatieve emoties. En die ontstaan omdat we niet willen dat er is wat er is. Omdat we niet willen dat er gebeurt wat er gebeurt.

Stel je kind luistert niet of wordt boos of grof tegen jou. Dan schiet je al snel in de weerstand: “dit kan toch niet, dit moet eens een keer afgelopen zijn” bijvoorbeeld, of “ja, hoor, daar gaan we weer….” Of “ik ben hier zo klaar mee!”

Dit verzet, dat zich in jou afspeelt, roept allemaal frustratie bij jou op. En als het vervolgens ook nog escaleert, misschien wel woede of machteloosheid. En die negatieve emoties, vooral ook de machteloosheid, die putten je uit.

Maar dat kan dus anders. Je kunt leren accepteren dat het gaat zoals het gaat. Dat het is zoals het is. Niet dat het gedrag van je kind dan acceptabel is of dat je daar niks mee hoeft. Maar je kunt stoppen met je te verzetten tegen wat er is. Het is zinloos en kost alleen maar energie.

Zie in en accepteer dat je kind een zelfstandig wezen is. Als hij in zijn frustratie besluit te gaan schelden, dan doet hij dat, als zij weg wil lopen, dan doet ze dat. Je hebt je kind niet aan een touwtje, zoals ik al eerder schreef.

Een andere reden dat het je zoveel energie kost is vaak dat je negatieve emoties bij je kind niet kunt laten. Je wilt het oplossen. Je wilt dat je kind weer lekker in zijn vel zit, of dat ze weer in een positieve stemming komt. Of je wilt een boze bui voorkomen.

Maar het hoort bij het leven. Boze buien, balen, gefrustreerd zijn, verdriet hebben, het hoort allemaal bij het leven. En het gaat ook weer voorbij. Het komt en het gaat. Verzet je er niet tegen en probeer niet alles te voorkomen of te fixen. Juist dat kost zoveel energie!

Kortom, het helpt enorm als je leert zijn met wat is. Als je kunt ontspannen in wat er is. Als je je kind zijn of haar eigen emoties kunt gunnen en niet met alles aan de slag hoeft.

Het mooie is, als je dat kunt, dan blijft je geest open in plaats van dat je in de verkramping komt. De kans is veel groter dat je dan wél handelt op een manier die je kind verder helpt.

Als je je verzet opgeeft, kan de situatie zich sneller oplossen. Vaak duren driftbuien dan veel korter bijvoorbeeld. Op de één of andere manier lijkt jouw verzet het juist in stand te houden, alsof de emotie bij je kind niet wegkan.

Is dit makkelijk? Nee. Helpt het? Ja, enorm. Je hele leven wordt er makkelijker van. Het is gewoon oefenen. Dus word je bewust van je eigen gedachtes. Herken je weerstand, je verzet en laat het los. Adem in, adem uit, dit gaat ook weer voorbij 😊

Helpt dit blog je verder? In mijn webinar “Waarom strenger opvoeden niet de oplossing is (en wat dan wél) geef ik nog meer zinvolle tips over het opvoeden van een pittig kind. Meld je hier aan.

Diepe druk helpt je kind te kalmeren

In tijden van stress (dus ook in deze ‘coronatijd’) neemt het moeilijk gedrag van pittige kinderen vaak toe. Dat betekent meer weerstand, meer driftbuien en meer dwingend gedrag. Wat je kind nodig heeft is ‘ontprikkelen’ oftewel spanning kwijtraken.

In dit blog, dat ik kortgeleden schreef, vind je al wat tips over hoe je kind spanning kan ontladen. Op deze plek wil ik er nog eentje aan toevoegen, namelijk diepe druk.

Diepe druk is een methode die gebruikt wordt voor kinderen die overprikkeld zijn. Het zenuwstelsel is overbelast, de spanning is te groot, er kan niets meer bij. De ontploffing is nabij, zeg maar. Kinderen zoeken die ontlading soms ook echt op door steeds de confrontatie aan te gaan.

Een ontploffing in de vorm van een driftbui of huilbui is ook inderdaad een ontlading. Je herkent vast wel van je eigen pittige kind dat die daarna weer een stuk rustiger is. ‘Zo mak als een lammetje’, dacht ik dan altijd.

Maar je kunt dus ook proberen om diepe druk toe te passen. Vergelijk het maar met een stevige knuffel of het inbakeren van een baby. Daar zijn materialen voor (daar kom ik zo op), maar je kunt het ook zelf doen.

Ik hoorde eens het volgende verhaal. Tijdens een uitje van een schoolklas wat één jongetje superdruk. Door de spanning van het onbekende werd hij hyperactief. Zijn leerkracht ging toen achter hem staan, legde zijn handen op de schouders van het kind en ‘duwde’ hem a.h.w. de grond in.

Het effect was verbluffend. Het jongetje werd op slag kalm, kon weer gewoon rustig bij de andere kinderen staan en zijn aandacht richten op wat er verteld werd.  Hoewel ik deze techniek niet uit eigen ervaring ken, wilde ik het graag met je delen, zodat je het eens kunt uitproberen.

Een andere manier is je kind bij wijze van spel stevig vastpakken. Jouw armen en benen vormen een kooi, waaruit je kind probeert te ontsnappen. Ook hierbij ervaart je kind diepe druk van jouw lichaam dat hem tegenhoudt. Bovendien gebruikt hij zijn eigen spieren om los te komen, wat ook helpt om te ontstressen.

Dan nog iets over speciale materialen. Er is een drukvest op de markt, dat je kind diepe druk geeft op haar romp. De druk is door een simpel opblaassysteem zelf in te stellen. Sommige kinderen hebben hier veel baat bij en zijn door het dragen van het vest veel rustiger. Of slapen beter door.

Een andere mogelijkheid is een ballendeken of verzwaringsdeken. Door het gewicht van deze dekens ervaart je kind diepe druk, dat het zenuwstelsel dus kalmeer. Hierdoor slapen kinderen vaak makkelijker in en beter door.

Zowel het drukvest als een verzwaringsdeken zijn te huur om uit te proberen voordat je tot aanschaf overgaat. Want ze zijn niet echt goedkoop. Maar wellicht toch een goede optie als het werkt voor jouw kind.

Heb je baat bij mijn tips en wil je nog meer concrete handvatten voor deze lastige tijd? Bestel dan de onlinetraining Corona met -pittige- kids: zo hou je het gezellig thuis. Deze twee-en-een-half-uur durende training zit vol met inzichten, concrete handvatten en praktische tips. Na betaling krijg je direct toegang en je hebt meerdere malen toegang, dus je hoeft het niet in één keer af te kijken. Bestellen doe je hier.

Goed voor jezelf zorgen is meer dan ooit noodzaak

Ik weet uit eigen ervaring dat je, als je onder druk staat, het eerst achterwege laat wat je juist nodig hebt. Goed voor jezelf zorgen. Ik hoop je dan ook te inspireren om dat juist wel te doen. Want dan kun je ook meer voor je kinderen betekenen.

Wat goede zelfzorg is verschilt per persoon. Wel kunnen we rustig stellen dat het slim is om ongezonde gewoontes achterwege te laten. Een open deur, maar toch… Dus weersta de verleidingen van te laat naar bed gaan, alcohol of snacks nuttigen of teveel achter het scherm zitten.

Daarnaast is bewegen belangrijk om je energie op peil te houden. Je kunt ook kijken of en hoe je dat samen met je kinderen kunt doen. Ik zou het gewoon inroosteren als ik jou was. Met zijn allen een workout doen, een yogales of lekker naar buiten een stuk wandelen of fietsen.

Zorg voor je eigen emotionele en mentale welzijn. Maak gebruik van meditatie, visualisaties, yoga of mindfulnessoefeningen. Persoonlijk heb ik deze periode veel baat bij meditatie. Dat heeft mijn stressniveau enorm doen dalen.

Zorg ook voor tijd voor jezelf alleen. Al is het nog zo kort, een paar kwartiertjes per dag kan al helpen. Voor je kind is het trouwens ook niet verkeerd om even op zichzelf te zijn. Dus zorg door de dag heen ook voor momenten dat iedereen even iets voor zichzelf doet.

Als je kind het moeilijk vindt om op zichzelf te zijn, dan kun je ook momenten plannen dat je even niet bereikbaar bent, zonder dat je kind is afgezonderd. Je kunt dan bijvoorbeeld een speciale ketting dragen, zoals leerkrachten soms doen om aan te geven dat ze niet gestoord willen worden. Laat je kind een mooie ketting voor je knutselen.

Natuurlijk ben jij niet de leerkracht, maar toch kun je best verwijzen naar school. Daar is de leerkracht immers ook niet altijd beschikbaar. Dus je kunt iets zeggen als ‘je hoeft het niet leuk te vinden, maar ik weet dat je het kan’ of ‘op school kun je dat, dat weet ik, denk je dat het thuis ook lukt?’

Nog een tip: leg de lat (nog) wat lager. En stel je prioriteiten. Doe wat in het hoogste belang is van jou en van je gezin. Doe wat rust en ontspanning creëert. En laat het idee los dat je van alles zou moeten. Daar is de situatie gewoon niet naar.

Probeer zoveel mogelijk druk voor jezelf en voor je kind(eren) weg te halen. Zoals ik ergens in een facebookbericht tegenkwam: een leerachterstand is wel in te halen. De emotionele ontwikkeling van je kind is nu veel belangrijker.

Als jij veel last van stress hebt, dan zit je in de overleefstand. Dan lijken onbelangrijke dingen veel belangrijker dan ze zijn en stel je makkelijk de verkeerde prioriteiten. Dus neem tijd om je te bezinnen en te zien waar het werkelijk om gaat.

Ik weet dat ik hierboven niks nieuws vertel. Het geheim zit het in het doen. Ik spreek nog steeds veel gestreste ouders, die het amper volhouden. En ik wil je zo graag inspireren om te relativeren, om te focussen op wat echt van belang is. En dat is dat je het goed hebt met je gezin. En daarvoor is het weer van belang dat je goed voor jezelf zorgt.

Wil je meer tips voor hoe je deze periode makkelijker doorkomt met je pittige kind? Bestel dan de onlinetraining Corona met -pittige- kids: zo hou je het gezellig thuis. Deze twee-en-een-half-uur durende training zit vol met inzichten, concrete handvatten en praktische tips. Na betaling krijg je direct toegang en je kunt hebt meerdere malen toegang, dus je hoeft het niet in één keer af te kijken. Bestellen doe je hier.

Mijn kinderen maken de hele dag ruzie, heb je tips?

Dit is zo ongeveer de meest gestelde vraag, die ik op dit moment krijg. Tijd dus voor een blog hierover. Kinderen die veel ruzie maken en elkaar pijn doen, hebben last van spanning en overprikkeling. Deze tips helpen.

Laat je kind ontladen door bewegen

Laat je kind veel bewegen, daag het zonodig uit (kun jij binnen 10 tellen een rondje om huis rennen, hoe lang kun je een handstand maken, enz.). Ga zo mogelijk naar een bos en laat je kind met takken slaan. Ga een stuk fietsen. Doe binnen beweegspelletjes. Doe met elkaar een workout op internet mee.

Laat je kind spelen met zand en water

Kinderen worden rustig van spelen met zand en water. Koop speelzand of gewoon wit zand bij het tuincentrum of bouwmarkt. Vul een bak met zand en een bak met water of stort het zand desnoods op je terras. Het is nu toch mooi weer. Maar het kan ook binnen, in bakken.

Laat je kind in bad spelen als je die hebt, of onder de douche. Geef bakjes en bekers en plastic speelgoed, een beetje badschuim en laat ze zich lekker uitleven.

Doe massagespelletjes en kindermeditaties

Op internet is genoeg te vinden. Voer op youtube als zoekterm ‘kindermeditatie’ in of ‘kinderyoga’en je vindt allerlei leuke filmpjes. Voor onderlinge kindermassagespelletjes is dit boekje erg leuk: https://www.bol.com/nl/f/aanraken-een-levensbehoefte/38108322/ (bestel bij voorkeur bij je plaatselijke boekhandel).

Maak gebruik van muziek

Muziek ontspant. Zet vrolijke muziek op en ga (keihard) meezingen of dansen. Laat kinderen verzoeknummers indienen of zelf opzoeken. Voor jonge kinderen kun je liedjes voor kleuters opzoeken. Of je kind (of de juf) vragen welke liedjes ze allemaal kent.

Rooster pretmomenten in

Lachen is een goede en leuke manier van ontladen. Doe twee keer per dag iets leuks, bijv. grappige filmpjes bekijken, gekke bekken trekken, een partyspel dat zorgt voor hilariteit of moppen vertellen (of opzoeken). Juist als je hoofd er niet naar staat, omdat gezelligheid ver te zoeken is, helpt het om het maar gewoon in te roosteren.

Verlaag je eigen stressniveau

Voor jezelf is het ook goed om iets van meditatie of mindfulness te doen. En bewegen of sporten. Hoe rustiger jijzelf bent, hoe beter het werkt. Vaak is onrust bij kinderen mede een afspiegeling van onrust in jou. Dus leg de lat nog wat lager, probeer in het hier en nu te zijn met je aandacht en focus op de verbinding met je kind.

En als ze toch ruzie maken:

Stop met scheidsrechteren of politieagentje spelen. Benoem wat er aan de hand is. “Ik merk dat jullie veel ruzie maken. Ik denk dat het komt omdat jullie je vriendjes missen en het niet leuk meer vinden om elke dag alleen maar hier thuis te zijn. Klopt dat?”

En als ze dan ruzie maken kun je iets zeggen als ‘stop. Dit helpt niet. Laten we iets leuks gaan doen’. Je kunt er eventueel aan toevoegen ‘Denk je dat dat lukt? Of kunnen we beter even allemaal apart gaan zitten?’.

Soms is dat sowieso nodig om even tot rust te komen. Probeer je eigen frustratie te laten voor wat het is en erbuiten te houden. Realiseer je dat ze het niet expres doen.

Vind je het echt geen goed idee om hen alleen te laten, omdat de oudste bijvoorbeeld de jongste echt pijn doet, dan kun je ook dat benoemen. En vragen ‘denk je dat het lukt om je broertje/zusje met rust te laten? Of kan ik je beter even meenemen naar de zolder, waar ik de was ga ophangen?’ Bijvoorbeeld.

Vaak helpt het om je kind te vragen of iets lukt. Het doet een beroep op de behoefte van je kind om te laten zien wat hij of zij kan. En je vraagt het neutraal. Als het niet lukt, is dat geen verwijt.

Deze tips en nog veel meer deel ik in de onlinetraining Corona met -pittige- kids: zo hou je het gezellig thuis. In 2 ½ uur tijd geef ik je een schat aan inzichten, tips en concrete handvatten voor deze moeilijke periode. Veel ouders zijn geven aan er erg mee geholpen te zijn. Na betaling krijg je direct toegang. Bestellen kan hier:  https://ontspannenopvoeden.nl/corona-met-pittige-kids/

Een dringend advies voor ouders van pittige kinderen in coronatijd

Er zijn gezinnen waar iedereen zijn draai gevonden heeft. Waar het nieuwe ritme werkt. Er zijn ook gezinnen waar de conflicten en de stress alleen maar toenemen. Voor deze laatste groep heb ik één dringend advies: hou niet alle verantwoordelijkheid in je eigen hand.

Ik krijg veel mails van ouders, waaruit ik opmaak dat ze heel hard knokken om alle ballen in de lucht te houden. Ze willen zorgen dat het schoolwerk gebeurt, dat hun kinderen zich fatsoenlijk gedragen en ze proberen hun eigen werk zo goed mogelijk te doen.

Dat is best veel. Zeker als je er een (of meer) pittig kind bij hebt. Want de valkuil is dat jij zoveel mogelijk wilt bepalen. Eigenlijk ben je steeds meer bezig om je macht in te zetten om je kind zover te krijgen dat hij of zij …. (vul maar in, schoolwerk maakt, geen ruzie maakt, klusjes doet, enz)

Maar ja. Jij hebt een pittig kind. En een pittig kind houdt er niet van dat jij bepaalt. Een pittig kind wil zelf bepalen. Hoe meer druk jij er op legt, hoe meer strijd. Ik hoor dagelijks over de voorbeelden daarvan.

De oplossing: geef je kind zijn of haar eigen verantwoordelijkheid terug. Sowieso voor het schoolwerk. Dat heb ik al vaker geschreven. Ga jezelf niet verantwoordelijk maken voor het feit dat je kind het schoolwerk afkrijgt. Dat leidt alleen maar tot heel veel strijd en dat is het domweg niet waard.

Je kind, hoe jong ook, mag daar zelf voor verantwoordelijk zijn. Jouw taak is om hierin te begeleiden. Je kunt je kind stimuleren, samen onderzoeken wat werkt en wat niet. Je hulp aanbieden als je kind iets moeilijk vindt. En verder blijft het ook de verantwoordelijkheid van de leerkracht.

Maar er is meer waar je kind verantwoordelijkheid voor mag nemen. En dat is voor haar of zijn eigen gedrag. Neem als uitgangspunt ‘we zorgen er samen voor dat de sfeer goed blijft’. Dus het is niet langer alleen jouw verantwoordelijkheid. Jullie doen het samen.

Je hoeft dus niet meer voortdurend bezig te zijn om alles te sturen. Net als een goede leider mag je meer gaan begeleiden. Zorgen dat in je kinderen het beste naar boven komt. Door ze aan te spreken op dat deel in hen dat het goed wil doen.

Hou regelmatig één op één gesprekjes met je kind om te achterhalen wat er speelt. Wat ten grondslag lag aan een bepaalde situatie of gedrag (bijvoorbeeld als je kind weigert iets te doen of iets vervelends richting een broer of zus heeft gedaan). Ga beter luisteren. Je mag je kind gaan helpen om het anders te doen.

Ook kun je regelmatig gezinsoverleg houden. ‘Hoe vinden we dat het gaat? Wat gaat goed, wat maakte je blij en wat wil je graag anders?’. Zeker, kinderen moeten daar aan wennen, dus hou vol en blijf open en zonder verwijten. Je zult zeker merken dat kinderen de verantwoordelijkheid gaan nemen als ze ervaren dat ze ook werkelijk die ruimte krijgen.

Kortom, maak juist nu de ommezwaai naar een andere benadering van je kind. De gebruikelijke manier, waarbij de ouders alle touwtjes in handen hebben, werkt niet. Dat weet je al langer, maar je kunt er nu niet meer omheen. Dus start vandaag nog met een nieuwe koers.

Als je wilt, kan ik je hier nog verder bij helpen. Ik heb voor jou een onlinetraining gemaakt met veel praktische tips: ‘Corona met – pittige- kids: zo hou je het gezellig thuis. De training werd gewaardeerd met een 8,7 en is nu voor een supermooi actieprijsje beschikbaar. Meer lezen en aanmelden kan hier.

Thuiszitten met een (pittig) kind, hoe pak je dat aan?

Hier krijgt je kind zelfvertrouwen van

Onze opvoedingsdoelen zijn in de loop van de tijd gewijzigd. In de tijd dat ik een kind was, stond gehoorzaamheid nog hoog in het vaandel. Tegenwoordig vinden we het belangrijk dat een kind zelfbewust is en goede sociale vaardigheden heeft. Zelfvertrouwen vinden we dan ook erg belangrijk.

Eén van de belangrijkste factoren in het ontwikkelen van zelfvertrouwen bij kinderen is het vertrouwen van hun ouders. De mate waarin ze vertrouwen hebben in hun kind en dat ook uitstralen.

Zelfvertrouwen kent een aantal aspecten. Het kan bijvoorbeeld gezien worden als het tegenovergestelde van faalangst. Zelfvertrouwen betekent dan, dat je dingen durft te doen of te proberen omdat je vertrouwen hebt in een goede afloop daarvan.

Maar ook al heb je nog zoveel vertrouwen, je hebt nooit zekerheid of het gaat lukken. Daarom heeft zelfvertrouwen volgens mij ook te maken met het kunnen omgaan met mislukkingen en teleurstellingen. Kun je jezelf waarderen voor het feit dat je het geprobeerd hebt of verwijt je jezelf dat iets mislukt is. Daar gaat het dan om.

Sommige mensen hebben de neiging om alles wat goed gaat toe te schrijven aan toeval, ‘geluk hebben’. Terwijl ze datgene wat niet lukt, wel aan zichzelf verwijten. Anderen doen het andersom en hebben het dan duidelijk makkelijker :).

Zelfvertrouwen betekent echter ook, dat je in staat bent om realistisch naar dingen te kijken. Fouten en mislukkingen onder ogen te komen en je eigen rol daarin te zien, zonder jezelf overdreven op de kop te geven of juist je eigen aandeel weg te poetsen.

Daarvoor is het nodig dat je jezelf kunt accepteren zoals je bent. Dat mislukkingen bij het leven horen. Dat je inzet belangrijker is dan het resultaat. Dat je soms meer leert van een mislukking dan een geslaagde poging.

Zelfvertrouwen kun je ook interpreteren als het vertrouwen dat je je weet te redden. Wat er ook gebeurt. Dat je een oplossing vindt. Dat je tegenslagen aankunt. Dat je niet hoeft te piekeren over de toekomst.

Wat betekent dit alles nu voor ouders, die hun kinderen willen helpen om zelfvertrouwen te ontwikkelen? In de eerste plaats is het belangrijk om je eigen zelfvertrouwen en het vertrouwen in je kind onder de loep te nemen. Durf jij te vertrouwen op jezelf en op je kind?

Oefen je dus in het ontwikkelen van vertrouwen in je kind. Ook, of juist, als je een kind hebt wat onzeker is of soms in 7 sloten tegelijk loopt. Dan heb je de neiging om je zorgen te maken. “Als hij nu maar niet  zijn spullen vergeet”, “Ze zal dat vast nooit durven”,… enz. Onderzoek je gedachten en draai ze om. Vertel jezelf “Ik weet zeker dat hij zelf aan zijn spullen denkt”, “Ze zal het vast wel durven”. Het klinkt misschien wat onnatuurlijk of zweverig, maar het werkt echt!

En dan misschien wel het allerbelangrijkste: acceptatie. Accepteer je kind zoals hij is. Als jij uitstraalt, dat je kind goed is zoals zij is, dan kan je kind zich daarin ontspannen. Dan is het voor hem of haar veel makkelijker om zichzelf te accepteren en dus zelfvertrouwen te ontwikkelen.

Accepteer, dat elk kind zijn eigen weg gaat en ook zijn eigen moeilijkheden tegenkomt. Steun je kind en help haar bij haar problemen. Maar probeer niet om het te voorkomen. Dat lukt je niet en is niet goed voor het zelfvertrouwen van je kind.

Zoals alles ben jij altijd het voorbeeld. Dus hoe steviger jij in het leven staat, hoe groter de kans dat je kind ook meer zelfvertrouwen heeft. Dus alles wat je doet voor je eigen ontwikkeling en groei komt ook altijd weer ten goede aan je kind. Mooi toch?

Als dit voor jou een inspirerend artikel is, wil je het dan voor me delen op de social media? Dank je wel alvast!

Laat hieronder weten wat jouw gedachten hierover zijn, ik hoor het graag.

Je hoeft niet altijd het antwoord te hebben

Veel ouders werken hard. En dan bedoel ik niet alleen buiten de deur :). Ze doen hun uiterste best om hun kinderen te geven, wat ze nodig hebben. En dat kost soms veel energie. Vooral als het niet lekker loopt. Wat doe je toch verkeerd?

Juist dat harde werken is het probleem. Ouders nemen onbewust vaak teveel verantwoordelijkheid voor hun kind, voor hun gezin. Vooral moeders hebben daar een handje van 🙂

Dat is op zich helemaal niet vreemd. Immers, als er een baby geboren wordt, is daar opeens zo’n klein wurm wat helemaal van jou afhankelijk is. Dus je start met een totale verantwoordelijkheid voor het welzijn van je kind.

En vanaf dat moment begint je kind zich razendsnel te ontwikkelen en al gauw mag jouw verantwoordelijkheid steeds ietsje minder worden. Maar dat is lastig. Heb je net de verantwoordelijkheid genomen voor je kleintje en voor je het weet moet je weer leren om verantwoordelijkheid bij het kind te laten.

Veel ouders blijven zich dan teveel verantwoordelijk voelen. Willen dat hun kind het altijd naar zijn zin heeft bijvoorbeeld. Niks mis met die wens, hoor. Maar het leven gaat niet altijd over rozen en iedereen, ook jouw kind gaat zijn eigen weg en krijgt zijn eigen ervaringen te leven. Maar ja, het moeilijkste van ouderschap is je kind zijn eigen ongeluk gunnen, zeg ik weleens J

Zo denken wij, ouders en andere volwassenen die met kinderen werken, ook  vaak dat wìj de oplossing moeten weten. We piekeren ons suf hoe problemen op te lossen. Hoe zorg ik ervoor, dat mijn kinderen niet zoveel ruzie maken, hoe leer ik ze samen spelen, hoe zorg ik dat we gezellig aan tafel kunnen zitten tijdens het eten, enz.

We bedenken regels (die we vervolgens afspraken noemen…) En daar horen consequenties bij, dus we gaan straffen en belonen. Maar help, het werkt niet. Wat nu?

De clou is: dat hoef je helemaal niet zelf te bedenken. Jij hoeft niet het gedrag van je kind te sturen. Je kunt het samen met je kind oplossen!

Ga met je kind in gesprek om een oplossing te vinden voor die terugkerende lastige situatie. Een oplossing in de vorm van een afspraak, die je samen bedacht hebt. Een echte afspraak dus. Daar zal je kind zich veel beter aan houden, dan aan een regel die jij bedacht hebt.

Je kunt ook situaties met het hele gezin bespreken. Noem het familieberaad of gezinsoverleg, het maakt niet uit. Maar ga regelmatig in gesprek om te kijken hoe het beter kan.

Het komt er dus op neer, dat je je kind de verantwoordelijkheid voor zijn eigen gedrag teruggeeft.  En zeker pittige kinderen willen dat zo graag, eigen verantwoordelijkheid. Dat past bij zelf willen (mee)bepalen.

Ik noem dit soort gesprekken waarin je samen een oplossing zoekt ‘oplossingsgerichte gesprekken’. Hoe je dit soort gesprekken precies voert, zodat ze ook daadwerkelijk tot een oplossing leiden, leer je in mijn onlineprogramma Stap voor stap een gelukkig gezin. Je krijgt een concreet stappenplan aangereikt.

Heb jij ervaring met oplossingsgerichte gesprekken en/of met gezinsoverleg? Vertel me hieronder hoe het je bevalt, ik hoor graag van je.

Een veelvoorkomende valkuil bij het grenzen stellen

Dat je je kind moet begrenzen, daarvan is elke ouder zo ongeveer wel doordrongen. En ook ouders van pittige kinderen. Ze zullen dat ook zeker doen. Het probleem is alleen: het gaat niet zo makkelijk. Daarbij komen ouders dan ook gemakkelijk in deze valkuil terecht.

De valkuil die ik bedoel is dat je jezelf verantwoordelijk maakt voor het gedrag van je kind. “Dat ben ik toch ook?” hoor ik je denken. Nou, dat valt te bezien.

Natuurlijk speel jij een belangrijke rol als het gaat om het gedrag van je kind. En gelukkig heb je daar ook veel invloed op. Maar: je hebt je kind niet aan een touwtje (zoals ik hier al eens beschreven heb).

Dus je kunt niet 100% verantwoordelijk zijn. Maar als je wel denkt dat het zo is, dan ga jij dus aan het werk om te zorgen dat je kind zich aan een afspraak of regel houdt. Dat je kind je gehoorzaamt.

En daarmee geef je je kracht weg. Je energie en je aandacht gaat naar je kind. Dat kan je van tevoren al zenuwachtig maken. “o jee, als hij nou maar komt, als ik hem roep” of “hoe krijg ik haar nou zo ver dat ze ….” Enz.

Wat veel effectiever is (en dat heb ik zelf ook moeten leren) is je aandacht bij de grens, bij de gewenste situatie houden. Je ziet gewoon voor je dat je kind bijvoorbeeld de telefoon neerlegt waar hij niet aan mag komen of dat zij de chocola teruglegt.

Hou contact met de grens in jezelf, veranker een grens in jezelf. Het is echt een no-go dat je kind nu die zak chips aanbreekt, natuurlijk gaat ze niet met een bal in huis spelen. Het moet voor jou vanzelfsprekend zijn dat je kind zich aan de afspraak houdt.

Vergelijk het maar met succesvolle sporters. Die besteden geen enkele gedachte aan verliezen, die zijn alleen bezig met winnen. En zo moet jij alleen bezig zijn met wat je wilt i.p.v. met de vraag of je kind wel zal luisteren. Dan straal je veel meer gezag uit.

Let maar eens op. Opvoeders die hier goed in zijn, die hebben een soort vanzelfsprekendheid hierin. Een uitstraling waarbij een kind iets voelt van ‘als ik nu doorga, dan sta ik pas echt voor schut’. Er zit iets laconieks en onwrikbaars in.

Jij hanteert dus een grens ongeacht of je kind zich eraan houdt of niet. Gehoorzaamt je kind niet, dan is het jammer, dat het hem of haar niet gelukt is. En eventueel zijn er consequenties, als dat op zijn plek is. Maar het zegt niets over jou of over jouw gezag.  

Snap je wat ik bedoel? Heb je hier iets aan? Geef je kracht dus niet weg, maar hou je aandacht bij jezelf en maak jezelf niet verantwoordelijk voor het feit of je kind gehoorzaamt of niet.

Is dit herkenbaar voor jou? Lukt het jou goed om je kind te begrenzen of ben je ook teveel bezig met de vraag hoe je je kind ‘zover krijgt’? Ik hoor graag van je of dit blog je verder helpt. En delen is ook fijn, dank je wel alvast.