All Posts by Karla Mooy

Pas op! Voorzichtig!

Waarschuwen. We maken ons er allemaal schuldig aan. Ik merk nu ik een kleinkind heb van ruim anderhalf jaar, hoe makkelijk dat eruit schiet. Met de beste bedoelingen, daar niet van. Maar toch, is het nou wel zo handig, vraag ik mij af.

Om een voorbeeld te geven: mijn kleinkind kan in principe al goed uit een (plastic) glas drinken. Hij hield niet van flesjes, zodoende. Meestal gaat het goed. Maar laatst pakte hij het glas heel vreemd vast, aan de onderkant. Het was nogal groot en stond te wiebelen op zijn handjes.

Dus ik zei ‘voorzichtig, laat het niet vallen’. Niet dat dat helpt natuurlijk. Het is achteraf gezien ook geen behulpzame opmerking. Beter kan ik dan zeggen ‘pak het maar aan de zijkant vast met je handen’. Want zo deed hij dat eerst en dat gaat prima.

Maar natuurlijk is hij aan het onderzoeken. En doet hij dingen op verschillende manieren, om te ervaren hoe dat uitpakt. Zo werkt dat, dat gaat vanzelf en zo leert een kind.

Dus misschien moet ik mij er helemaal niet mee bemoeien. Want hoe erg is het nou helemaal als er wat er of koude thee over hem heen komt? Een schone broek en trui is ook zo klaar. En dan heeft hij iets geleerd.

Maar wat ik vooral denk tegenwoordig, is dat onze waarschuwingen de kinderen alert maken dat er dingen ‘mis’ kunnen gaan. We halen ze uit de natuurlijke ontspanning. We leren hen dat je goed moet nadenken bij wat je doet.

Want zelf vinden wij dat een groot goed. Nadenken over wat we doen. Van tevoren, namelijk plannen maken en doelen stellen. En achteraf moeten we reflecteren en evalueren. Want daar leren we van, denken we.

Sinds ik mij verdiep in de drie principes van Sydney Banks (3pplein.nl), kijk ik daar heel anders naar. Ik realiseer me dat we geboren zijn om te leven. Dat we gewoon weten hoe we moeten leren lopen en praten. Dat we al doende leren wat handig is en wat niet.

Met andere woorden: dat we een aangeboren innerlijke wijsheid hebben. Maar ik denk nu dat die waarschijnlijk, naarmate we opgroeien, steeds meer verdwijnt onder het cognitieve denken. Waar we veel meer op vertrouwen dan op ons innerlijk weten.

Zoals ik het nu zie, begint dat al in de opvoeding: pas op, kijk uit, denk na voor je iets doet. Of zie het strafstoeltje: het kind moet nadenken over wat het gedaan heeft. We ‘sleuren’ de kinderen bij hun intuïtie en gevoel vandaan, ‘het hoofd in’.

Ik denk bovendien dit cognitieve nadenken in onze maatschappij erg overgewaardeerd is. Kijk zelf maar: hoe meer plannen we maken om zaken te verbeteren, hoe minder het lijkt te werken. Problemen worden eerder meer dan minder. Dus wat is het nut er eigenlijk van? En worden we nou zo gelukkig van al die protocollen en dat doelen opstellen?

Nu pleit ik helemaal niet voor maar raak doen en je nergens wat van aantrekken. Natuurlijk niet. Maar ik denk wel dat het mooi zou zijn als we kinderen konden behoeden voor het verlies van hun aangeboren wijsheid. Als ze zouden weten dat ze het (meestal) zelf wel weten en daar op mogen vertrouwen.

Wat vind jij?

PS ik was eigenlijk van plan te stoppen met bloggen, maar kennelijk zat deze er nog in 🙂

De basisprincipes van Ontspannen Opvoeden

Nu ik ga stoppen met Ontspannen Opvoeden (bijna helemaal, individuele coaching blijft mogelijk), dacht ik: ik ga jullie nog één keer de basisprincipes op een rijtje aanbieden. Voor de helderheid en voor de herinnering. Dus bij deze.

1 Het is onmacht, geen onwil

Ook al lijkt het of je kind het expres doet, het is niet waar. Er is altijd een reden waarom een kind doet zoals ie doet. Op oppervlakkig niveau kan het bewust lijkt, maar er zit altijd iets achter. Wat maakt dat je kind niet beter weet om te doen dat dit, wat er nu is.

Ik heb ooit gelezen in een boek van Ross W. Greene: Een kind doet het goed als hij het kan. En daar kan ik met goed in vinden.

2 Hulp i.p.v. correctie of een standje

Daar vloeit uit voort dat je kind dus geen boosheid van jou nodig heeft, geen standje en geen straf. En vaak zelfs geen uitleg, want de meeste dingen weten ze allang, alleen … het lukt niet.

Dus vraag jezelf af ‘Wat is er aan de hand?’ ‘Wat heeft mijn kind nodig om het wél te kunnen?’

3 Vraag het aan je kind

Het antwoord op die vraag hoef jij niet paraat te hebben. Integendeel. Het kan heel nuttig zijn om veel meer met je kind in gesprek te gaan. Echt in gesprek, waarbij je vooral luistert.

Zodat je kind met een oplossing kan komen, of in elk geval iets kan vertellen over wat er dan gebeurt, wat hij of zij op zo’n moment ervaart. Zodat jullie samen op zoek kunnen gaan naar wat helpt. De module Oplossingsgericht gesprek vertelt je hoe je dat voor elkaar krijgt.

4 Taal doet ertoe

Jij-taal is oordelend (jij kunt dat nog niet, je bent moe, enz.) of bevelend (je moet nu je schoenen aan doen, bijv.). Daar houden kinderen niet van (net als wijzelf overigens). Ik-taal is veel effectiever. Maar ook respectvoller. (lees hier over de ik-boodschap). Mooie woorden om te gebruiken zijn verder ‘lukken’ en ‘wennen’, omdat ze niet afwijzen én perspectief bieden.

5 Maak heldere afspraken

Alle kinderen, maar zeker de pittige onder hen, houden van duidelijkheid en voorspelbaarheid. Daarom is het handig om afspraken te hebben over terugkerende situaties. Wat wanneer wel en niet, op welke manier en in welke volgorde, enz.

Zo kunnen routines ontstaan, waar het kind in kan gedijen. Want discussies zijn niet meer nodig. Hooguit hoef je te verwijzen naar een afspraak of regel. Dat voorkomt dat jij in het moment je kind moet aansturen door een opdracht te geven, waar je kind vaak tegenin gaat.

6 Acceptatie

Er is wat er is, nu. Dus je weerstandsgedachten (‘ik ben er klaar mee, dit is niet normaal, kan het nou nooit eens …, ik trek het niet meer) zijn vrij zinloos’, hoe begrijpelijk ze ook zijn. Wat er is, is er al. Gelukkig hoef je deze gedachten niet te geloven, je hoeft er niets mee. Laat maar gaan.

Er is geen probleem. Er is alleen iets wat je graag anders had gewild. Maar het is niet het einde van de wereld. Het gaat ook weer voorbij. Blijf kalm en zie wat je kind nodig heeft.

7 Laat de verantwoordelijkheid bij je kind

Ook al is je kind nog jong, toch is het al haar of zijn leven en niet van jou. Het is jouw taak om te zorgen voor duidelijkheid, het is niet jouw verantwoordelijkheid dat je kind zich daar ook aan houdt. Dat kun je namelijk niet.

Je hebt niet de macht over je kind (zie ook  dit blog). Het is wel jouw taak om afspraken te handhaven. Ook al is dat soms simpelweg herhalen wat de afspraak is en dat het hopelijk een volgende keer wel lukt. Maar of dat lukt, daar ga jij niet over.

Dat scheelt heel veel stress en energie. Je kunt meer ‘achteroverleunen’, wat de ontspanning ten goede komt. Het vraagt wel dat je ‘er mee kunt zijn’ als er iets ‘mis’ gaat. Als je kind niet doet wat de bedoeling was. Of als je kind iets meemaakt wat niet fijn is. Dat geeft niet, dat is leven. Bovendien leert jouw kind vooral door ondervinding, niet door jouw woorden.

8 Alles is een leerproces

Als iets ‘niet goed’ gaat, ondanks dat er een duidelijke afspraak of regel is, dan is dat geen ramp. Het is simpelweg het leerproces dat leven is. Dat is nuttig om je te realiseren. Dat er eigenlijk nooit iets mis gaat. Het enige wat er aan de hand is, is dat je kind iets doet wat jij niet fijn vindt. Niet erg. Kijk gewoon wat je kind helpt om het wél te kunnen. Het gaat tenslotte om de lange termijn en niet om de korte termijn.

9 Een boos kind is geen strijd

Vanwege die lange termijn is het dus ook nuttig om afspraken te handhaven. Ook al word je kind boos, dat is niet erg. Op de korte termijn betekent dat gedoe, op de langere termijn zorgt het dat je kind wél heeft geleerd zich aan afspraken te houden.

En onthoud: een boos kind is geen strijd. Als jij accepteert dat je kind boos is, daar niet tegenin gaat, er niet gefrustreerd door raakt, dan is er geen strijd. Dan is er een boos kind geen probleem. Hooguit heeft je kind ook nog iets te leren hoe die boosheid op een goede manier te uiten.

10 Er is niets mis met je kind

Je kind is perfect gemaakt om het leven aan te kunnen. Vertrouw daar op. Je kind heeft zoals iedereen het vermogen om nieuwe dingen te leren. Niets en niemand blijft zoals het is. Verandering is een eigenschap van het leven. En er is altijd alleen wat er NU is. En daar komt vanzelf een antwoord op, als dat nodig is.

Dit zijn de belangrijkste principes van ontspannen opvoeden. Er valt natuurlijk nog veel meer over te vertellen, maar dat heb ik eerdere blogs gedaan😊. Over elk onderwerp kun je wel één of meerdere blogs vinden op deze website.

En heb je toch nog behoefte aan meer toelichting en meer praktische handvatten: maak dan gebruik van de uitverkoop die nu gaande is. Hier vind je de mogelijkheden om heel goedkoop aan extra ondersteuning te komen.

Je bent niet wat je denkt

Ons gedrag komt voort uit wat we denken, ook al is het maar een razendsnelle inschatting van de situatie , waar je je amper van bewust bent. En vaak zijn daar ook emoties aan gekoppeld. Dat geldt voor jouw (pittige) kind, maar ook voor jou. Inzicht in hoe het werkt, maakt niet alleen opvoeden makkelijker, maar daarmee kun je ook je kind helpen relaxter te leven.

Wat ik hier uitleg staat bekend als de 3 principes. Ze zijn geformuleerd door ene Sydney Banks, die een bijzondere ervaring had waarin hij opeens ‘zag’ hoe het werkt. Hoe de menselijke ervaring tot stand komt, die bepaalt hoe wij de wereld en ons leven ervaren.

Wat hij zag is dat elke ervaring tot stand komt in ons denken. Het denken creëert een ervaring, omdat het betekenis geeft aan wat er via de zintuigen binnenkomt. We ervaren dus nooit rechtstreeks de ‘realiteit’ buiten ons. Dat kan nu eenmaal niet, we ervaren alles door onze eigen ‘denkfilter’, zou je kunnen zeggen.

En: we zijn onze gedachten niet. Dat is heel simpel vast te stellen. Want we weten wat we denken, we zijn ons er bewust van. En zoals een oog zichzelf niet kan zien en een lamp niet op zichzelf kan schijnen, zo kunnen onze gedachten zichzelf niet waarnemen.

Daar hebben we bewustzijn voor nodig. Je zou kunnen zeggen dat wat ons denken creëert, onze gedachten en beelden ‘in ons hoofd’, de inhoud is van het bewustzijn.

En dit alles vindt plaats in het leven zelf, de levensenergie die alles vorm geeft. Die maakt dat je hart klopt, je haren groeien, een wondje geneest, kortom dat wat alles laat leven. Die ervoor zorgt dat je er überhaupt bent, dat er iets is in plaats van niets.

Dit zijn de drie principes, het principe van de levensenergie, het principe van het bewustzijn en het principe van denken. Het worden principes genoemd, omdat principes altijd gelden. Of je nu weet hoe het werkt of niet, of je je ervan bewust bent of niet. Net als bijv. de zwaartekracht, ook al had je daar als kind nog nooit over gehoord, je hebt het toch vanaf het begin van je leven ervaren.

Dit is in een notendop hoe het werkt. Misschien een beetje veel om in één keer tot je te nemen, dat snap ik 😊

Voor nu is het belangrijkste om je te realiseren dat je dus nooit de realiteit buiten je rechtstreeks ervaart, maar je ervaart altijd wat er in het denken gecreëerd wordt. Altijd, elk moment. Dat verklaart waarom verschillende mensen een zelfde situatie toch heel anders kunnen beleven.

En het verklaart waarom jij de ene keer in een bepaalde situatie anders kan reageren dan een andere keer in dezelfde situatie. Het grappige is, iedereen weet dit. De ene keer kun je iets wel ‘hebben’ en een andere keer niet. En toch realiseren we het ons vaak niet en nemen we onze gedachten zeer serieus, zien we ze in het moment zelf als de waarheid.

Als je dit werkelijk begrijpt, als je het echt inziet, dan kan dat zo maar maken dat je je gedachten niet meer zo serieus neemt. En die van anderen ook niet. Een verschil van mening is dan niet meer zo interessant. En ik kan je uit eigen ervaring vertellen dat dit het leven veel relaxter maakt. Relaties worden beter, je hebt minder problemen, je leven wordt gewoon een stuk lichter.

Ook het omgaan met je pittige kind wordt makkelijker. Want als je kind tekeer gaat, dan is er simpelweg een ‘gedachtenstorm’ gaande in het hoofd van je kind. En die gaat ook vanzelf voorbij, want gedachten zijn altijd maar tijdelijk. Je hoeft daar niets aan te doen, het stopt vanzelf en de bijbehorende emotie stopt ook vanzelf. Adem in, adem uit, dat is alles.

Een emotionele uitbarsting is dan zo voorbij. Behalve als je (oudere) kind onbewust zelf de emotie gaande houdt, door steeds nieuwe gedachten erbij te maken, verhalen te maken, drama te creëren. Niet bewust natuurlijk, dat gaat gewoon vanzelf. Maar het kan fijn zijn voor je kind, naarmate hij of zij opgroeit, om ook te gaan zien hoe dit werkt. Dat inzicht geeft rust en kortere uitbarstingen.

Nog een laatste inzicht tot slot: je gaat er niet over wat je denkt. Gedachten ontstaan geheel vanzelf en verdwijnen ook weer vanzelf. Jij weet immers niet wat je over 5 minuten zult denken. Niet eens wat je volgende gedachte zal zijn. Check het maar.  Dus zie jezelf niet als de schuldige, het gebeurt allemaal vanzelf. Maar toch fijn om te weten dat je ze niet hoeft te geloven 😊

Vind je dit interessant en wil je er meer over weten? Meld je dan aan voor de allerlaatste themasessie van Ontspannen Opvoeden, die als thema heeft de 3 principes en hoe het inzicht hierin het opvoeden veel makkelijker maakt.

Samenleven doe je samen

Vaak zijn ouders hard aan het werk om alles goed te laten verlopen in het gezin. Maar ook om de sfeer goed te houden en met iedereen rekening te houden. Maar wist je dat het veel beter werkt als je dat samen doet met je kind(eren)? Minder weerstand en jij hoeft minder hard te werken.

‘We zorgen er met elkaar voor dat iedereen het fijn heeft hier thuis’. Dat vind ik zelf een heel fijn uitgangspunt. Het zegt dat iedereen verantwoordelijk is voor iedereen, dat je rekening houdt met elkaar en zorgt voor elkaar als dat nodig is.

Een mooie manier om dat te structureren is het gezinsoverleg. Iedereen kan een punt inbrengen om te bespreken. Iets wat je graag wilt oplossen of wat je graag anders wil.

Belangrijk is dat elke behoefte telt. En dat niets raar is, je mag alles willen. Dat wil niet zeggen dat het ook gebeurt, maar wel dat er naar geluisterd wordt.

Samen ga je dan brainstormen over oplossingen. De clou van brainstormen is dat alles goed is. Pas na de brainstormfase ga je kijken wat realistisch of handig is. En wat oké is voor iedereen.

Door eerst te brainstormen word je creatiever. En heb je meer plezier in het onderwerp. Bovendien zijn kinderen vaak veel creatiever dan wijzelf, dus je zult nog verbaasd staan over de oplossingen waar ze mee komen.

Spreek af dat je een nieuw besluit een tijdje uitprobeert (bijvoorbeeld een week) en dan samen evalueert. Soms hoef je alleen maar te constateren: ‘yeah, dit loopt nu fijn, of hier heb ik geen last meer van’, dan mag je dat ‘vieren’ (samen blij zijn of een high five, is al genoeg). Het kan ook zijn dat het nog niet is wat jullie hadden gehoopt, en dan kun je verder brainstormen of finetunen.

Het grote voordeel is ook dat wat je bedacht hebt, van jullie samen is. Het wordt door iedereen gedragen. En daarom ook veel makkelijker uitgevoerd, meestal met plezier en zonder gedoe.

Het is van groot belang, dat iedereen gehoord wordt. Het gaat ook niet om ‘de waarheid’, want iedereen heeft zijn eigen waarheid. Het gaat niet om discussiëren, het gaat om luisteren en samen oplossingen zoeken.

In het begin kan het zijn dat je kinderen moeten wennen aan de vorm (en jijzelf misschien ook wel). Kinderen zijn gewend dat volwassenen weten hoe het moet (denken ze) en meestal ook bepalen. Dus ze moeten vertrouwen krijgen dat dit zin heeft en leuk is. Ook jijzelf kan misschien af en toe terugvallen in directief zijn.

Het gaat dus niet over ‘je zin krijgen’, maar dat kan je kind in het begin wel denken. Het gaat om wat goed is voor iedereen. Als je kind gewend is om te kijken ‘wat kan ik eruit halen’, dan vraagt het wat meer tijd om je dit nieuwe uitgangspunt eigen te maken.

Gun jezelf en elkaar dan ook de tijd om het voor elkaar te krijgen. Geef niet op, maar zet gewoon door en denk niet te snel ‘dit werkt niet’ of ‘ze werken helemaal niet mee’. Blijf positief en blijf herhalen wat de bedoeling is. Zo zullen ze snel genoeg leren wat de bedoeling is. Zeker als ze merken dat ze serieus genomen worden, dat hun inbreng er werkelijk toe doet.

Voor meer tips kun je kijken op https://positivedisciplinenederland.nl/wp-content/uploads/2018/08/10-stappen-voor-Gezinsoverleg-inclusief-dos-en-donts.pdf

Heb jij ervaring met het gezinsoverleg en hoe werkt het dan bij jullie? laat het horen, ik ben nieuwsgierig naar je ervaringen. En misschien heb je nog extra tips?

En delen is ook fijn, dank je wel!

Voor ouders die het (te) druk hebben

Veel ouders hebben het druk, merk ik. Net als leerkrachten. Dat leidt tot volwassenen, die maar half met hun aandacht in het hier en nu zijn. En kinderen reageren daarop. Geen wonder, denk ik dan, dat (vooral gevoelige) kinderen gedrag laten zien waar volwassenen dan weer niet blij van worden. Hoe aanwezig ben jij? 

Veel ouders hebben het druk op hun werk.  Ze hebben een hoofd vol kwesties en klussen en kunnen het werk moeilijk loslaten. Of vervangen de ene klussenlijst in hun hoofd (werk) door de andere (boodschappen, koken, kinderen naar bed, huiswerk, noem maar op).

Waardoor je niet echt aanwezig bent, niet met je volle aandacht in het hier en nu. Kinderen voelen dat. Die hebben jou de hele dag gemist en willen verbinding. Ben jij niet of maar half aanwezig, dan kan het zijn dat ze ‘vervelend’ gaan doen. Waarmee ze eigenlijk reageren op jouw afwezigheid.

Dat maakt een spitsuur als ’s avonds thuiskomen, eten koken, samen eten en kinderen naar bed brengen tot een precair onderdeel van het gezinsleven. Voor veel ouders een enorme uitdaging. En dat kan echt makkelijker.

Zorg om te beginnen voor verbinding als je thuiskomt. Neem even tijd om je kinderen aandacht te geven. Te kijken wat ze aan het doen zijn. Te knuffelen (ook je grote kind vindt dat fijn!). Dat geldt ook als je ze ophaalt bij de oppas of bij het kinderdagverblijf. Maak bewust verbinding.

Stop met haasten, kies bewust een lager tempo, dat werkt veel beter. Nu even een kwartiertje volle aandacht geven, maakt dat alles daarna soepeler verloopt. Gebruik dit kwartiertje als een moment van mindfulness. Dat werkt ook ontspannend voor jouzelf. Zodat je uit de ‘werkstand’ kunt stappen.

Wat ook kan helpen is je er onderweg al op voor te bereiden. Probeer onderweg naar huis, op de fiets, in de auto of bus en trein al het werk los te laten. Breng je aandacht naar het hier en nu. En realiseer je dat zo dadelijk je kind(eren) je aandacht zullen vragen.

Hetzelfde geldt voor de ochtend. Neem de tijd om wakker te worden, dus zet de wekker gewoon ietsje eerder. Zodat je niet direct in de werkmodus staat van alles wat er moet gebeuren die dag. Dan heb je ook tijd om je kind te knuffelen, verbinding te maken. Ook je kinderen aankleden terwijl ze dat heus al zelf kunnen, is een prima manier om even verbinding te maken.

Realiseer je dat het leven geen afvinklijstje is. Het is zo zonde als je van de ene dag in de andere rolt en alleen maar bezig bent met ‘alle ballen in de lucht’ te houden. Dat is trouwens ook onzin, er zijn ballen in de lucht te houden (zie mijn vorige blog)

En misschien heb je werkelijk veel te doen, kan dat dan anders? Wat kun je uitbesteden? Waar kun je iemand voor inhuren? En vooral: moet alles eigenlijk wel zoals je denkt dat het moet?

Het is een cliché, maar wel waar: voor je het weet zijn je kinderen groot. Vergeet niet waarom je aan een gezin begonnen bent. Zet je gezin en jezelf bovenaan. Zorg dat er genoeg te genieten valt. En doe het nu. Het leven is namelijk altijd NU 🙂

Doe je dat niet, dan is dat niet alleen jammer van de gemiste kans om te genieten met je gezin. Maar je hebt ook grotere kans dat je afstevent op een burnout. En vaak zie je dat mensen het daarna anders gaan doen. Maar dat kan ook daarvoor. Dat kan ook nu.

Dus eigenlijk bij deze mijn oproep: onderzoek eens welke ballen jij allemaal in de lucht denkt te moeten houden. Klopt dat wel? Hoe kun je dat anders doen? Hoe ga jij zorgen voor voldoende momenten van echte aandacht, van verbinding, met je kind(eren), met jezelf (en je partner)?

Wat is jouw idee hierover? Ik lees het graag. Enne… delen is fijn, dank je wel alvast.

Alle ballen in de lucht houden?

Een veelgebruikte uitdrukking tegenwoordig is ‘alle ballen in de lucht houden’. Het gaat ervan uit dat je verschillende taken hebt, die je allemaal goed moet uitvoeren. Je verschillende rollen (ouderschap, werken, zelfzorg, relaties) allemaal goed vervullen. Maar wat nu als deze aanname niet klopt?

Eigenlijk is het leven heel eenvoudig. Alleen maken we het ingewikkeld. Of liever gezegd, ons denken lijkt dat te doen. Want laten we even kijken wat leven eigenlijk is, hoe het werkt.

Om te beginnen is het altijd nu. Als je deze woorden leest, is dat nu. Dat klinkt als een open deur, maar laat het even tot je doordringen. Het is nooit ‘niet nu’. Het enige dat ‘bestaat’, het enige wat we ‘hebben’ is NU.

Alles wat niet nu is, is er niet. Het bestaat enkel en alleen in ons denken. Alles wat geweest is, of het nu een minuut geleden is of dertig jaar, bestaat alleen in ons hoofd, in de vorm van gedachte herinneringen. Die nogal onbetrouwbaar zijn, zoals je weet, maar dat terzijde.

Alles wat er NOG niet is, de toekomst dus, bestaat helemaal niet. Nergens. Je, we kunnen scenario’s verzinnen, daar zijn we heel goed in. Je denken creëert soms een leuk scenario, als je je ergens op verheugt. En soms een heel eng scenario, als je ergens bang voor bent. Dat laatste lijkt bij sommigen van ons nogal favoriet.

Dus. Dit is het enige wat er is. Dit. Hier. Nu. En er kunnen in dit NU gedachten verschijnen over zojuist of straks, maar de inhoud van die gedachten is niet wat er nu is. Snap je?

En waar zijn al die ballen dan? Nou, ook in je denken. Die zijn er ook niet nu. Als je nu op je werk bent, is thuis er niet. Zijn je kinderen er niet. Je kunt wel aan ze denken en druk bezig zijn in je hoofd met wat er thuis allemaal moet. Maar eigenlijk is dat onzin. En zonde van de energie. (Tenzij je even een boodschappenlijstje maakt omdat je op het punt staat om vanaf je werk via de winkel naar huis te gaan).

Ben je thuis, dan is je werk er niet. Zelfs de was is er niet, als je er niet mee bezig bent. Je kind is er niet, als ze niet voor je neus staat. Dus eigenlijk maak je je voortdurend druk over dingen die er op dat moment helemaal niet zijn. Je bent aan het jongleren met ballen in je hoofd!

Wat dit inzicht mij heeft opgeleverd: veel meer rust en ontspanning. Want er is wat er is. En wat er niet is, is er niet en hoef ik op dat moment niks mee. Het wordt rustiger in je hoofd en je bent meer aanwezig. En dat werkt zo ontspannend.

Dus zien dat er helemaal geen ballen zijn om in de lucht te houden, is de beste manier om te ontspannen in wat er hier en nu is. Waardoor vervolgens, per ongeluk en helemaal vanzelf, al die dingen in je leven veel makkelijker lijken te gaan. Mooi, toch?

Is dit verhelderend voor je? Helpt het? Geeft het een nieuw perspectief? Zo ja, wil je het dan delen? Dank je wel. En ik ben benieuwd naar je reactie, laat het me weten!

Wil je nog meer ontspanning? Kom dan naar de tweedaagse en ontdek hoe opvoeden en eigenlijk je hele leven makkelijker en meer ontspannen kan. Nieuwsgierig? Kijk hier.

Nieuwe tips over ruzies tussen kinderen

Ik heb al vaker geschreven over ruzies tussen kinderen. Ik heb er zelfs een module over gemaakt. Logisch, want het is iets waar ouders behoorlijk last van kunnen hebben. In dit blog extra tips.

De valkuil bij ruzies is dat je je met de inhoud gaat bemoeien. Kinderen roepen om het hardst wat er gebeurd is en verwachten van jou dat jij het andere kind daarop aanspreekt.

De verleiding is soms ook groot. Het kan echt zo zijn dat je denkt dat het ene kind ‘dader’ is en de ander ‘slachtoffer’. Of dat je de argumenten van de één beter kunt begrijpen dan van de ander.

Toch is (scheids)rechter spelen geen goed idee. Er is dan altijd een kind blij en een ander kind boos. En niet alleen boos, maar ook verongelijkt. Dit kind voelt zich niet gehoord en begrepen. Dat voelt niet fijn en kan leiden tot spanning en nog meer negatief gedrag.

En wat er ook gebeurt, is dat je een dynamiek bevestigt en in stand houdt. Kinderen ervaren dat het zin heeft om jou bij een ruzie te betrekken. Ze kunnen al dan niet bewust erop uit zijn om het andere kind op zijn kop te laten krijgen.

Niet handig dus. Maar wat dan wel?

Ten eerste, spreek met hen het gebruik van een time-out af. Als ruzies zo hoog oplopen dat anderen pijn wordt gedaan, fysiek of met woorden, dan is het tijd voor een time-out. Het enige wat je hoeft te zeggen is ‘time-out’. Dat betekent tijd om af te koelen. Ieder gaat naar zijn of haar eigen plek.

Ten tweede: leg uit dat iedereen zijn eigen waarheid heeft. We kunnen niet anders dan de wereld zien met ons denken en dat is nooit voor iedereen precies gelijk. En hoe meer emoties, hoe meer je iets anders kunt ervaren dan een ander.

Het gaat dus niet om de waarheid, maar om wat je elk kind ervaren heeft. Geef daar altijd erkenning voor, voor allebei (of alle drie of …). De ervaring is zoals die is, ook al heeft de ander iets helemaal niet zo bedoeld, of in zijn eigen ogen helemaal niet gedaan of gezegd.

Het enige wat er dan nog nodig is, is kijken of er nog iets besproken moet worden als iedereen weer gekalmeerd is. Soms is dat helemaal niet nodig. Wat er kennelijk iets waar even lucht aan gegeven moest worden en kan iedereen nu gewoon weer verder.

Als een kind echt iets naars gedaan heeft, kun je met dat kind bespreken hoe dat weer goed te maken. Ik hou niet van verplicht sorry zeggen, het gaat erom dat je kind leert dat iedereen weleens domme of onaardige dingen zegt of doet, maar dat je het altijd weer goed kunt maken. Dat kan ook met een knuffel, een mooie tekening, iets voor iemand doen. En ja, soms ook met sorry zeggen, als dat zo voelt.

Tenslotte is het handig om te weten dat er twee soorten ruzies zijn. Er zijn ruzies die een concrete aanleiding hebben, bijvoorbeeld ruzie over een stuk speelgoed of het gebruik van een of ander voorwerp. Laat ze dan hun eigen oplossing verzinnen. Bijvoorbeeld: om de beurt, of jij mag dit, mag ik dan dat? Enz.

En er zijn ruzies die eigenlijk nergens over gaan. Er is bij één of beide kinderen om een of andere reden sprake van onlustgevoelens en die kunnen zich uiten in vervelend gedrag. Dan is het handig om te kijken wat er aan de hand is (verveling, zenuwachtigheid of honger) en dan kun je daar iets aan doen.

En misschien is het de ruzie om de ruzie, omdat jullie met elkaar in de dynamiek van een ruziepatroon terecht zijn gekomen. Dan zijn bovenstaande tips handig om daar weer uit te komen. Wees daar ook gerust transparant over naar je kinderen toe. Maar zonder oordeel. Zo kunnen zij ook leren wat er eigenlijk gaande is.

Dit blog komt voort uit een vraag van een ouder onlangs in de community van de Ontspannen Ouders. Dit soort inzichten en adviezen kun je van mij verwachten als je een voor jou lastige situatie deelt. Zit jij ook weleens om goede raad verlegen? Overweeg dan het lidmaatschap van de Ontspannen Ouders, het is niet duur en eenvoudig weer op te zeggen.

Vind jij dit tips waar je echt iets aan hebt? Deel het dan zodat we meer ouders kunnen helpen. Dank je wel!

Opvoeden gaat vooral over jezelf

In tegenstelling tot het beeld dat geschetst wordt, gaat opvoeden eigenlijk helemaal niet zo veel over je kind. Het gaat vooral over jouzelf. Voor de meeste ouders best een verrassende ontdekking 🙂

Bijna alles wat er geschreven wordt over opvoeden, gaat over kinderen. En eigenlijk is dat raar. Het wekt de suggestie dat ouders vooral als taak hebben om hun kind te kneden, te sturen en te vormen.

En dat is een vergissing. Kinderen zijn compleet uitgerust om zich te ontwikkelen. Dat hoeven wij niet te doen. Maar hoe ze zich ontwikkelen is wel afhankelijk van hun omgeving. Waarin jij dus een belangrijke factor bent.

Het gaat eigenlijk veel meer over wat jouw kind van jou nodig heeft. Heeft je kind duidelijkheid nodig, dan is het aan jou om duidelijke grenzen aan te geven. Op een liefdevolle manier, want je kind heeft liefde nodig en geen afwijzing.

Kinderen leren vooral van wat wij voorleven. Dat is een waarheid als een koe, toch raakt die waarheid in het opvoeden vaak uit het oog. Het gaat vaak over wat we allemaal denken te moeten uitleggen en vragen van onze kinderen. Of opdragen.

Allemaal niet nodig. Opvoeden is simpelweg samen leven met je kind. En je kind leert heel veel van hoe jij leeft. Ik heb er vaker over geschreven: wat jij je kind gunt of wat jij graag bij je kind ziet, laat dat zelf zien!

Zo maar wat voorbeelden:

Wil je je kind leren dank je wel te zeggen? Doe het zelf, ook tegenover je kind.

Vind je eerlijkheid belangrijk? Wees dan ook open en transparant tegenover je kind, in plaats van je kind te manipuleren met woorden of daden.

Gun je je kind een positief zelfbeeld heeft? Stop dan zelf met je schuldig te voelen over van alles en nog wat. Stop het (ver)oordelen van jezelf en van je kind.

Wil je je kind weerbaar maken? Wil je graag dat hij of zij het leven aankan? Laat dan zien hoe jij met tegenslagen omgaat. Zorg dat je zelf het leven aankan. Hoe meer wijsheid je zelf ontwikkelt, hoe meer je je kind kan laten zien waar het leven om draait.

Vind je het belangrijk dat je kind haar of zijn grenzen kan aangeven? Zorg dat je dat zelf kunt op een goede manier. En accepteer het als je kind dat richting jou doet.

Wil je je kind helpen bij het omgaan van frustratie, boosheid, of angst? Zeg maar de zogenaamde negatieve emoties. Zorg dan dat je zelf kalm kunt blijven in situaties van frustratie en spanning. Weet hoe het werkt met emoties en wees een voorbeeld in plaats van je kind op naar een training sociaal-emotionele vaardigheden te sturen.

Enzovoort, enzovoort.

Eigenlijk heel simpel dus.

En betekent dat nu dat je zelf dus perfect moet zijn? Natuurlijk niet. Integendeel. Je wilt je kind toch ook leren ‘jij bent goed zoals je bent’. Begin dan dus met jezelf te accepteren zoals je bent. Je doet je best, dat is genoeg.

En lach op zijn tijd om jezelf. Dat helpt je kind ook om zichzelf minder serieus te nemen. We zijn allemaal mensen. Iedereen doet domme dingen en onaardige dingen. We zijn nu eenmaal gebrekkige wezens. Geeft niks, we kunnen het gelukkig altijd weer goedmaken. Met erkenning voor wat we gedaan hebben en een dikke knuffel 😊

Juist ook als je een pittig kind hebt, is het belangrijk dat je zelf kunt dealen met frustratie en angst. Dat je weet hoe je rustig kunt blijven. En soms heb je daar iets te leren. Dat kan. Bijvoorbeeld bij de Ontspannen Ouders.

Vind je dit een eyeopener, of juist een fijne reminder? Fijn als je het wilt delen, dank je wel alvast. En laat vooral ook hieronder weten wat je van dit blog vindt.

De kracht van het niet weten

In dit blog eens een heel ander inzicht dan dat je meestal door mij krijgt aangereikt. Of door anderen. Meestal krijg je antwoorden op je vragen. Maar nu wil ik eens het licht laten schijnen op de kracht van het niet weten.

Mensen, ook de ouders die bij mij komen, zijn altijd op zoek naar handvatten. Concrete tips. En dat is logisch en ik geef het ook graag. Tegelijkertijd is het ook een uiting van onze onzekerheid en het zoeken naar houvast. Terwijl in het niet weten ook een kracht schuilt.

Als ouder heb je meestal het idee dat jij ‘het’ moet weten. Immers, je kind(je) heeft jou nodig, leunt op jou, kan niet zonder jou. Jij helpt het kind door het leven met jouw kennis en ervaring. Dat is toch al dan niet bewust het uitgangspunt.

Logisch dan, dat het heel ongemakkelijk voelt als je het niet weet. Regelmatig doen we dan alsof we het wel weten. Want we denken dat het goed voor ons (onzekere) kind is dat wij weten wat goed is. Onzekere ouders, daar wordt een kind ook niet zekerder van.

En natuurlijk is dat waar. Als jij onzeker en twijfelend bent als ouder, dan wordt je kind daar niet steviger van. Want het ervaart geen stevige basis bij jou, geen anker. Dat kan misschien wel een beetje onveilig voelen, vooral als je kind veel behoefte heeft aan duidelijkheid.

Tegelijkertijd is er ook een andere vorm van niet weten mogelijk. Namelijk het soort niet weten dat niet onzeker maakt. Omdat je vertrouwt dat er wel een antwoord komt. Omdat je weet dat het antwoord er is, alleen jij of jullie zien het nog niet.

Dat is een vorm van niet weten die krachtig is. Waarom? Omdat het maakt dat je open bent. Openstaat voor mogelijke antwoorden. Beter kijkt, beter luistert, en dus ook kunt  zien en horen wat er toe doet.

Want dat is de andere kant van de medaille: de zwakte van het ‘weten’. Ten eerste kunnen we helemaal niet weten wat goed is, dat moet nog blijken. We kennen allemaal wel een situatie, die ‘niet goed’ ging en waar vervolgens toch iets ‘goeds’ uit voortkwam.

Bovendien is ‘goed’ ook maar een oordeel. Wat de één als goed ziet, hoeft dat voor een ander niet te zijn. Dus hoe kunnen we weten wat goed is voor ons kind? (Even afgezien dan van duidelijke narigheden en ellende als ongelukken, mishandeling, enz.)

Maar het grootste nadeel van denken dat je het weet is dat je niet meer open bent. Je komt in een soort fuik met je bewustzijn. Want jij hebt al besloten hoe iets zou moeten gaan. En juist daarmee kun je het ‘verkeerde’ creëren. Omdat je niet meer oppikt wat er toedoet. Omdat je het niet merkt als het leven, of je kind, een andere kant uit wil.

Dus mijn advies (toch een tip 🙂 ) zou zijn: ontspan in het niet weten. En geloof niet in je ideeën over wat goed zou zijn. Blijf open en kijk welke kant het leven uit wil. Zie het niet weten als een kracht i.p.v. een zwakte. Daar wordt het opvoeden (en je leven) veel makkelijker en ontspannener van!

Ben je hiermee geholpen, geeft het je opluchting en ontspanning? Wat is jouw mening of ervaring? Laat het hieronder weten, ik hoor graag van je. En delen is ook lief, dan kunnen we ook andere ouders inspireren, dank je wel alvast!

Opvoeden zonder corrigeren

Ongewenst gedrag moet gecorrigeerd worden is de heersende opvatting in de wereld van de opvoeding.  Ik hou niet van corrigeren, om een aantal redenen, die ik je hier uit de doeken zal doen. Ook geef ik je een alternatief.

Welk idee zit er achter het corrigeren?

Corrigeren van gedrag gebeurt door de opvoeder. Dat betekent, dat de opvoeder (bijvoorbeeld de ouder of de leerkracht) zorgt dat het kind zich gedraagt. Oftewel, het gewenste gedrag laat zien.

Daar zit nog een andere opvatting achter, namelijk dat de opvoeder weet wat gewenst is. Dus de volwassene bepaalt hoe het kind zich moet gedragen én zorgt er voor, doorgaans via straffen of op zijn minst een bestraffend woord, dat het kind dit ook laat zien.

Wat betekent dit voor het kind?

Het kind ervaart een gebrek aan autonomie. De volwassene bepaalt. Kinderen worden daar net als alle mensen niet blij van. Net zo min als wij vinden zij het fijn dat een ander bepaalt wat en hoe ze moeten doen. Bovendien is het niet goed voor het zelfvertrouwen van het kind, want hij leert immers dat anderen beter weten hoe het moet dan hijzelf.

In de bestraffing, al is het maar een mondelinge terechtwijzing, ligt afkeuring besloten. Het kind wordt afgewezen om zijn gedrag. Er wordt wel beweerd, dat je het gedrag kunt afkeuren zonder het kind af te wijzen, maar dat is onzin. Ik geloof niet dat het kind zijn gedrag van zichzelf kan losmaken. Een kind zal een standje als een afwijzing ervaren.

Wat betekent dit voor jou als opvoeder?

Jij bent aan het werk om het gewenste gedrag voor elkaar te krijgen. Als dat niet lukt, raakt je gefrustreerd. Je wordt boos, misschien ook wel op jezelf, en voelt je machteloos. Dat komt omdat jij jezelf hebt wijsgemaakt, dat jij het gedrag van je kind kunt bepalen.

Door jouw emoties gevoegd bij die van het kind ontstaat een verwijdering. Zo krijg je gemakkelijk een conflict. Is dat niet het geval en laat je kind zich gemakkelijk corrigeren, dan zal het in ieder geval de relatie niet versterken.

Hoe kan het anders?

Niks doen is natuurlijk geen optie. Immers, je kind heeft toch dingen te leren. Zij moet toch weten hoe gedrag op anderen overkomt. Inderdaad. Dus je kind heeft feedback nodig. En dat moet jij dus geven.

Het verschil tussen feedback geven en corrigeren is dat het eerste neutraal is. Er zit geen afwijzing in, geen oordeel. Wel geef je heel concreet aan over welk gedrag het gaat en wat het gevolg daarvan is. Of je formuleert positief wat het resultaat zal zijn van het gewenste gedrag. Gevolgen benoemen is belangrijk, feedback geven is dus niet zeggen dat iets niet hoort.

 Voorbeelden zijn: “Als je de melk zo lang op tafel laat staan wordt ie sneller zuur, dus zet hem in de koelkast alsjeblieft”, “Die knikkers liggen in de weg daar, straks glijdt er iemand op uit. Ruim ze even op, wil je?” “Als je wilt dat je volgende week ook nog schone onderbroeken hebt in de kast, moet je ze wel even in de was doen, hè” en “Zo maak je teveel herrie in de kamer, daar heeft je zus last van. Kun je ergens anders spelen?”.

Ook kun je hier heel goed een ik-boodschap voor gebruiken: “Ik ben bang dat je zo gaat morsen en er vlekken in de bank komen, dat vind ik zonde”, “Ik wil echt dat je de lego nu weghaalt daar, want ik haal je broertje uit bed en het is gevaarlijk voor hem zoals je weet”

Waar mogelijk kun je de oplossing aan je kind overlaten. Je geeft dan alleen feedback en laat de precieze invulling van het gewenste gedrag over aan je kind. Op die manier leert je kind rekening te houden met anderen op een manier die ze zelf ook prettig vindt. “Dit maakt teveel lawaai in de woonkamer. Dat stoort je zus. Kan het op een andere manier?” “Als je morst, wordt de bank vies. Dat vind ik zonde. Hoe kun je ervoor zorgen dat je niet morst?”

Dit zijn zo wat voorbeelden om het duidelijk te maken. Zoek en vind vooral je eigen taal. Uiteindelijk gaat het meer om de intentie dan om de precieze woorden, je kind zal zeker het verschil ervaren.

Delen is fijn, dank je wel alvast. Heb je nog een vraag, op- of aanmerking? Laat het me weten bij de reacties hieronder. 

PS Vind je de ideeën van Ontspannen Opvoeden inspirerend? Voor slechts 19,95 (ex btw) per maand heb je toegang tot de community én twee gratis sessies per maand (plus nog een extra waardevolle bonus). Hier lees je er meer over.

1 2 3 21
>

Door de site te te blijven gebruiken, ga je akkoord met het gebruik van cookies. Privacyverklaring

De cookie-instellingen op deze website zijn ingesteld op 'toestaan cookies "om u de beste surfervaring mogelijk. Als u doorgaat met deze website te gebruiken zonder het wijzigen van uw cookie-instellingen of u klikt op "Accepteren" hieronder dan bent u akkoord met deze instellingen.

Sluiten