De mythe van het consequent zijn
Vind jij het ook zo moeilijk om consequent te zijn? Gelukkig, je bent een mens 🙂 Dat ouders altijd consequent moeten zijn is één van de grootste misverstanden m.b.t. opvoeden. Het is een algemeen geldende overtuiging, die de meeste mensen in dit land zullen onderschrijven en die tegelijkertijd voor zoveel onrust en zelfkritiek zorgt. Want wie lukt het nu om altijd consequent te zijn?
Consequent zijn vraagt eigenlijk van je, dat je altijd op elk moment op een bepaalde situatie hetzelfde reageert. Maar hoe vaak zijn situaties altijd precies hetzelfde eigenlijk? En ben jij niet elke keer anders? Uitgerust of juist niet, opgewekt of juist prikkelbaar, open of juist afgesloten, met een hoofd vol gedachten. Jouw behoeftes verschillen van dag tot dag, van moment tot moment.
Consequent zijn is in strijd met echt zijn. Authentiek zijn. En daar zit hem de kneep. Dat maakt het zo moeilijk om consequent te zijn. Je moet jezelf geweld aandoen om consequent te zijn. Je reactie naar je kind toe is niet meer wat je werkelijk voelt of wilt, maar komt vanuit gedachte dat je consequent moet zijn.
Weet je dat het helemaal niet nodig is om consequent te zijn? Wat je kind echt wil, is jou als mens ontmoeten. Ervaren dat je echt bent. Pas dan ben je betrouwbaar namelijk. En geef je je kind een basis waarin hij kan ontspannen. Omdat hij weet dat je open en eerlijk bent, laat zien wie je bent. Tegelijkertijd geef je je kind daarmee ook de ruimte om echt te zijn zoals ie is. En is dat niet één van de belangrijkste dingen die je je kind wilt meegeven?
Dit betekent niet, dat er geen regels meer hoeven te zijn. Maar als je regels samen met je kinderen (en je partner ) afspreekt, zijn het afspraken. En dan spreekt het vanzelf dat iedereen probeert zich daaraan te houden. Maar soms lukt dat niet en dan kun je dat aangeven. Ook waarom het niet is gelukt. Dat geldt zowel voor jou als voor de anderen. En soms is het omdat regels niet werken. Dan is het nodig om nog weer eens goed naar die regel te kijken.
Ook gewoontes zijn handig. Omdat het (gezins)leven dan makkelijker verloopt. Goede gewoontes beginnen meestal als afspraak of regel, en als ze ingeslepen zijn, zijn het gewoontes geworden. Dan hoef je het er niet meer over te hebben. Gewoontes doe je gewoon altijd zo. Daar is consequent zijn dus ook niet zo moeilijk.
Mijn tip is dus: maak goede afspraken met elkaar over de dingen die belangrijk zijn. Zoals eten, snoepen, tv kijken, computeren, klussen doen, enz. Wat goed werkt is dat jij als ouder de kaders zet (hoeveel snoep, schermtijd, klusjes, enz.) en je kind autonomie geeft in het hoe en wanneer.
In het begin kan het zijn dat je kind toch probeert de regels nog te veranderen. Houd dan vast aan wat er is afgesproken (consequent zijn dus, inderdaad 🙂 ). Verwijs dan naar de afspraak en geef erkenning (“wat jammer nou dat je schermtijd op is, je wilde graag nog even door. Maar het goede nieuws is: morgen is er weer nieuwe schermtijd :)”). Laat het daarbij en laat je kind gerust even mopperen.. Onthoud: een boos kind is geen strijd. En meestal neemt dit af als je kind aan de afspraken gewend is, want je kind houdt ook van duidelijkheid.
Lukt het jou om de dagelijkse dingen in goede afspraken te vatten? Wat is jouw ervaring? Laat het weten, ik hoor graag van je.
En delen is fijn, dank je wel!
Stop met preken
Als je kind niet doet wat je vraagt of iets doet wat je onacceptabel vind, wat doe je dan? Ga je dan tegen je kind aanpraten in de hoop dat je kind snapt dat het anders moet? Als je eerlijk bent, zul je dat best wel eens (of vaak) doen. Hoewel iets in jou vaak wel weet dat het niet werkt, doe je het toch. Waarom eigenlijk? En waarom werkt het niet?
De reden waarom we het doen, is dat we het idee hebben dat we iets moeten doen. We willen ons niet machteloos voelen, we willen het gedrag niet accepteren. We willen dat het kind iets anders laat zien en daar voelen we ons verantwoordelijk voor. We moeten ons kind m.a.w. opvoeden. Herken je dat?
Het lijkt erop dat we de gedachte hebben, dat het kind moet weten wat er anders moet en waarom. Dat lijkt logisch, maar in 9 van de 10 keer weet je kind dat allang. Toch? Wees eerlijk, heb je hem of haar dit nog nooit eerder verteld? Vertel je je kind iets nieuws? Nee, meestal niet.
Dus dat is de eerste reden, waarom het niet helpt. Je kind weet allang wat je gaat zeggen. Als kinderen wat ouder zijn, geven ze vaak ook duidelijke nonverbale boodschappen. Als je niet zo boos was of zo erop gebrand om je kind te bewegen het anders te doen, zou je het misschien kunnen binnenlaten. Het zinloze zien van wat je doet en erom kunnen lachen misschien (i.p.v. je kind brutaal te vinden…)
De tweede reden, dat preken niet helpt, is misschien nog wel veel belangrijker. Je bereikt je kind niet, omdat er geen verbinding is. Je praat tegen je kind, maar er is geen bereidheid tot luisteren, geen echt contact. Je staat helemaal op ‘zenden’ en dan meestal ook nog vanuit frustratie. Geen ruimte voor ontvangen. Dat werkt dus niet.
Kortom, een preek geven is verloren moeite. Laat het preken over aan de dominee 🙂 en ga zelf anders communiceren met je kind. Zorg voor verbinding, door niet alleen te praten, maar zeker ook te luisteren. Openheid en nieuwsgierigheid, dat is hierbij de beste basishouding.
Herken je wat ik beschrijf? Helpt het om er weer even aan herinnerd te worden? 🙂
Laat het hieronder weten bij de reacties, ik hoor het graag. En ook fijn als je mijn blog wilt delen, via de sociale media knoppen, om andere ouders te bereiken. Dank je wel!
Omgaan met tegenslagen van je kind
Vorige week zijn de examenuitslagen bekend geworden. Overal hangen vlaggen met schooltassen. Maar niet iedereen heeft goed nieuws gehad. Soms verwacht, soms onverwacht, kreeg iemand te horen dat ie gezakt was. Aanleiding voor het artikel van deze week. Hoe ga je als ouder om met de tegenslagen van je kind?
Wij mensen houden niet van tegenslag. In feite is ons hele doen en laten gericht op het bereiken van fijne dingen en het ontlopen van nare dingen. Want tegenslag geeft ons een akelig gevoel en dat willen we vermijden.
Maar tegenslag is niet te vermijden, het hoort bij het leven. Proberen tegenslag te vermijden is vechten tegen de bierkaai. Of erger: als de tegenslag er al is en jij wilt het niet accepteren, dan vecht je tegen iets wat zo is. Vechten tegen de realiteit is verloren energie en geeft alleen maar meer pijn.
Op die manier maken we het alleen maar erger. Daarom is acceptatie zo belangrijk. Zie in dat het is zoals het is. Vecht er niet tegen. En nee, dat had je niet gewild. En ja, het doet je verdriet en laat je machteloos voelen. Maar er is wat er is.
Jouw weerstand tegen de tegenslag maakt dat je zoveel stress of frustratie ervaart. Vechten tegen wat is, doe je vanuit verkramping. Keer op keer heb je dezelfde gedachten. Dat iemand iets niet had mogen doen, dat jijzelf iets niet had moeten doen of anders had moeten doen. Zo hou je de emoties in stand.
Acceptatie geeft rust en ruimte. Je maakt ruimte voor de werkelijke gevoelens die erbij horen. Je voelt de pijn in plaats van de weerstand. En het wonderlijke met emoties is: als je ze er helemaal laat zijn, komen ze tot rust. Pijn is meestal beter te dragen dan je van te voren denkt.
Acceptatie wil niet zeggen, dat je niets onderneemt. Maar handelen vanuit acceptatie is iets heel anders dan vechten tegen wat is. Je ziet meer mogelijkheden als er weer ruimte in je is. Je kijkt vooruit en hebt perspectief. Het geeft je ook de moed om verder te gaan of om opnieuw te beginnen. Met vertrouwen.
Het leven gaat op en neer. Voorspoed wordt afgewisseld door tegenspoed. Zoals regen en zonneschijn elkaar afwisselen. Dat geldt voor iedereen, dus ook voor je kind. Tegenslag hoort erbij. Dat is iets wat je kind ook zal ervaren. Steun het daarin.
Steunen doe je door de gevoelens van je kind te erkennen. Maak er geen drama van en poets het niet weg. Laat het zijn zoals het is. Als jij tegenslag kunt aanvaarden en zien dat het erbij hoort, dan kan je kind door jouw acceptatie ook leren ontspannen in tegenslag. Geef het ruimte en tijd.
Sommige tegenslag roept de vraag op “Hoe nu verder?” Bekijk wanneer de tijd rijp is om het daarover te hebben. Doe dit niet te snel, dan is het weer alsof het verdriet weggepoetst moet worden. Misschien komt je kind zelf met een oplossing voor hoe het verder moet. En anders kun je je hulp aanbieden.
Concreet betekent dit, dat je eigenlijk weinig meer hoeft te doen, dan er even te zijn voor je kind. Beaam wat je kind vertelt, dat het niet leuk is of zelfs heel erg is. Wees gewoon even samen in de teleurstelling of het verdriet.
En dit klinkt eenvoudiger dan het is misschien. Want willen wij ouders niet altijd het beste voor ons kind? Dat het hen altijd goed gaat? Daarom voelt een tegenslag van een kind ook altijd als tegenslag voor ons. En daar moeten we dus zelf ook mee om kunnen gaan. Accepteren dus 🙂
Herken je wat ik hier schrijf? Laat het weten bij de reacties. En delen op de social media is fijn, dank je wel alvast.
De verborgen functie van corrigeren
Corrigeren, ingrijpen, straffen. Iedere ouders kent deze acties. Vaak denk je ook dat het je taak is als ouder. Maar er is een onderliggende reden waarom je doet wat je doet, die helemaal niet zoveel met je kind te maken heeft. Maar meer met jouzelf.
Stel, een kind doet iets dat jij niet wilt. Je zegt hem of haar ermee te stoppen. Maar je kind wordt boos en gaat schelden. Grote kans, dat jij dit niet acceptabel vindt. Je zegt er wat van. “Ik wil niet dat je zo tegen me praat’. Maar je kind gaat door.
Waarschijnlijk raak je geïrriteerd of zelfs gefrustreerd. Je probeert je kind te dwingen om ermee te stoppen. Als dat niet lukt, stuur je je kind weg. Of je gaat dreigen met een straf. ‘Als je nu niet stopt, mag je vandaan niet meer op de iPad’. Zoiets.
Soms helpt dat, soms niet. Maar in beide gevallen heb je eigenlijk niks bereikt. Want wat heb je eigenlijk bereikt als je kind eindelijk toegeeft en gehoorzaamt?
Dat je je kind jouw wil hebt kunnen opleggen. Dat je de uiteindelijk toch de baas bent gebleven. Dat is alles. Maar voor de toekomst betekent het eigenlijk niks. Je kind heeft er niks van geleerd, en jij ook niet.
En in het slechtste geval heb je ook dat niet bereikt. Is het geëindigd in een enorme escalatie, waarbij niet alleen je kind, maar ook jij uit je dak bent gegaan.
Laten we eerlijk zijn, eigenlijk is je ingrijpen alleen maar bedoeld om jou, je ego, het gevoel te geven, dat je iets doet. Dat je het ‘niet over je kant laat gaan’. Dat je kind er niet zomaar ‘mee weg komt’. Het is puur het in stand houden van de illusie dat je macht hebt. Om de machteloosheid niet te voelen.
Want het gevoel dat je geen controle hebt, dat je geen grip hebt op je kind is eigenlijk ondraaglijk. Wat ben je dan eigenlijk voor ouder, als je dat niet voor elkaar krijgt. Er ligt een diepe angst aan ten grondslag voor totale machteloosheid. Er niet toedoen. Genegeerd worden.
Dat is een diepe angst die iedereen heeft, of je je er nu wel of niet bewust van bent. En die angst drijft ons om de schijn op te houden dat we de boel onder controle hebben. Zeker als het over opvoeden gaat, want hee, het kan toch niet zo zijn, dat een kind jou de baas is.
Een pittig kind is wat dit betreft een enorme uitdaging. Het triggert door zijn sterke wil en dwingende gedrag voortdurend deze onbewuste angst. ‘Helaas’, wilde ik er eerst bij typen. Maar eigenlijk moet dat zijn ‘gelukkig’.
Want een pittig kind opvoeden is een fantastisch aanleiding om dit soort mechanismes in jezelf onder ogen te komen. Je kunt leren om daar mee te dealen. Dat maakt je sterker en vrijer. Je kunt stoppen met het inzetten van je macht, maar mag gaan opvoeden vanuit verbinding.
Als je eerlijk bent, herken je dit dan bij jezelf? Je kunt het hieronder laten weten, ik hoor het graag.
Wil je meer weten hierover en hoe dit zorgt dat je voortdurend in strijd belandt met je kind, meld je dan aan voor mijn eerstvolgende webinar.
Delen kan via de social media knoppen, dank je wel alvast!
Hoe om te gaan met een pittige puber
Onlangs kreeg ik een mail van een lezer van mijn opvoedtips met de vraag naar een artikel over pubers. Ze gaf aan altijd veel aan mijn tips te hebben, maar haar kinderen waren ondertussen ouder geworden nu heeft ze pubers in huis. Ik vond het een goed idee, om weer eens speciaal over pubers te schrijven.
Kijk, de principes van het opvoeden van een pittig kind (en wat mij betreft van alle kinderen) gelden voor alle leeftijden. Dus wat ik over jongere kinderen schrijf, kun je vertalen naar pubers. Toch snap ik wel dat er vragen zijn over hoe je dat vorm geeft.
De puberteit is voor veel ouders een spannende periode, dat herinner ik me nog wel. Je invloed wordt minder, de invloed van leeftijdsgenoten neemt toe. En vooral komen er allerlei gevaren in beeld, zoals alcohol, drugs, gamen en seks. Genoeg om je zorgen over te maken.
Wat naar mijn idee het meest belangrijk is, is dat je zorgt dat het contact met je puber goed blijft. Zorg dat er een lijntje blijft, dat je puber je vertrouwt, zodat je het tijd weet als er echt problemen ontstaan. Dat doe je door vooral veel te luisteren en je eigen oordelen eerst even te parkeren als je in gesprek bent.
Daarnaast is het belangrijk om duidelijk te zijn. Je hebt het niet in de hand of je kind drank of drugs gaat uitproberen, maar je kunt wel informatie geven en je standpunt duidelijk aangeven. Zorg dat je kind goed geïnformeerd is over mogelijke gevaren. Uit onderzoek blijkt dat het helpt als ouders een duidelijk standpunt hebben: ‘ik wil niet dat je drinkt, het is niet goed voor je ontwikkeling’.
En verder is het ook een kwestie van vertrouwen. Het helpt als je kind voelt dat jij vertrouwen hebt, vertrouwen in het gezonde verstand van je kind. Tenslotte is je kind er eentje van jou en opgegroeid in het gezin dat jij vorm gegeven hebt. Dus misschien hoeft je kind wel helemaal niet in 7 sloten tegelijk te lopen.
Toch kan er altijd iets misgaan, kan je kind op een pad terechtkomen, dat je echt niet wilt. Ik sprak kortgeleden een ouderpaar, waarvan de oudste dochter de puberteit ‘ingelanceerd’ was, zoals de moeder het omschreef. Ze liepen even achter de feiten aan, overrompeld door de gebeurtenissen.
Dan is het belangrijk om je verantwoordelijkheid als ouder te nemen. In te grijpen als het nodig is. Dingen verbieden in het belang van je kind, hoe boos ze ook wordt. Bereid te zijn om extra toezicht te houden op je kind, te zorgen dat je voldoende bij je kind in de buurt bent.
Je kunt dat prima uitleggen aan je puber. Vertel dat het veel makkelijker voor je is om alles maar goed te vinden. Een tevreden kind, geen geruzie in huis. Maar dat het je taak is als ouder om voor je kind te zorgen. En dat je bereid bent om daar moeite voor te doen en dingen te doen waar je kind boos om wordt.
En sta je kind toe om boos te zijn. Verplaats je in je kind, en erken volledig hoe je kind het ervaart. En dit is hoe het gaat. Omdat het niet anders kan. Het is én/én. Én je begrijpt het helemaal, én je grijpt in omdat je ziet dat het nodig is.
Ik ben ervan overtuigd dat een puber dan nog best boos kan zijn, maar het ook zal accepteren. Dat het al dan niet bewust ook veiligheid biedt voor een kind als ouders ingrijpen. Vooral als dat zonder lading, zonder boosheid of afkeuring gebeurt.
Voorbeelden zijn: je kind verbieden naar een feest te gaan waar drank wordt geschonken. Je kind niet alleen laten met haar vriendje, zolang de anticonceptie niet is geregeld. Internet uitzetten op een bepaald tijdstip.
Tenslotte: je puber zal het ook makkelijker accepteren als hij of zij veel dingen wél zelf mag bepalen. De dingen die minder belangrijk zijn, die jij misschien niet zo prettig vindt, maar die niet direct gevaarlijk zijn. Geef je kind vooral eigen verantwoordelijkheid en vertrouwen. Maar hou wel een oogje in het zeil, zodat je weet wanneer je moet ingrijpen.
Heb je hier wat aan, pubermoeder of pubervader? Kun je uit eigen ervaring nog iets toevoegen, laat het dan hieronder weten. Zodat je andere ouders daarmee kunt helpen.
En delen is natuurlijk ook heel fijn, om andere ouders te bereiken. Dank je wel!
De problemen met je kind gaan niet vanzelf over
Er zijn kinderen, die vaker dan anderen problemen geven. Dat zijn kinderen, die niet zo makkelijk op te voeden zijn, met wie je snel strijd hebt. Kinderen die de sfeer in het gezin sterk beïnvloeden. Deze kinderen zijn geen vervelende kinderen, maar zijn wel een uitdaging voor jou als ouder. Een voortdurende uitdaging, want de problemen gaan niet vanzelf over. Ik noem ze pittige kinderen.
Als ouder kun je gemakkelijk in een cirkeltje van elkaar opvolgende fases terechtkomen. Eerst denk je dat het komt omdat je te losjes bent, te soft en te begripvol. Dus je doet je best om harder op te treden. Dat lijkt misschien wel eventjes te helpen, het geeft je in elk geval een goed gevoel.
Maar al snel komt er weer strijd met je kind. En ben je weer in gevecht. Je verliest je goede moed, je wordt moedeloos. Je gaat piekeren, over wat er toch aan de hand is met je kind. En over wat je verkeerd doet. Zou je toch niet streng genoeg zijn?
En soms is er ook ‘zo maar’ een betere periode. Een periode waarin er minder ruzies zijn. Je denkt, ‘ha, we zijn op de goede weg’. Het kind wordt ouder, hij of zij groeit er vast wel overheen. Je bent weer hoopvol. Maar helaas duurt dat niet zo lang. En vind je jezelf weer terug in strijd en machteloosheid.
Dit kan heel veel impact hebben op je leven. Je gunt je kind iets anders, daar maak je je zorgen over. Je hebt misschien gedoe erover met je partner, omdat jullie het niet helemaal eens zijn over de aanpak.
En je probeert ruzies en conflicten te voorkomen. Door goed te letten op wat je zegt en wat je doet, probeer je een conflict voor te zijn, maar behalve dat dit veel energie kost, levert het meestal weinig op. Het gekke is, dat het soms lijkt of het alleen maar erger wordt daardoor (en dat is ook zo, maar dat is een ander verhaal).
Ik weet precies hoe dit gaat en hoe het voelt, omdat ik het zelf meegemaakt heb. En ik schrijf dit voor jou, die in deze situatie zit. Want jou wil ik zeggen: het gaat niet vanzelf over. Maar je kunt er wel uit komen. Je kunt echt uit de strijd komen, uit de patronen waar je nu in vast zit. Er is een oplossing en ik kan je daarbij helpen.
Je kunt een eerste stap zetten door je aan te melden voor mijn eerstvolgende gratis webinar . Daarin vertel ik je meer over hoe dit zit. Waarom je zo vaak strijd hebt met je kind en hoe je daaruit komt. Wat het te maken heeft met hoe jouw kind in elkaar steekt.
Doe mee en ontdek of wat ik vertel ook voor jouw kind geldt. En of mijn oplossing ook de jouwe kan zijn. Je bent van harte welkom! Meld je nu hier gratis aan
PS Deel dit artikel alsjeblieft via de shareknop en stuur het door naar iemand die in deze situatie zit, zodat ik hem of haar kan helpen. Dank je wel!
Waarom het belangrijk is om onacceptabel gedrag te accepteren
Pittige kinderen kunnen soms aan de lopende band ongewenst gedrag laten zien. Of zelfs onacceptabel gedrag. Zoals niet luisteren, je negeren, maar ook schelden, met dingen gooien of fysiek worden. En hoewel dit gedrag niet acceptabel is, is het wel belangrijk dat je accepteert dat het gebeurt. Ik zal je uitleggen hoe dat zit.
Als je een pittig kind hebt, kun je een heleboel doen om het gezinsleven makkelijker en gezelliger te maken. Er zijn een aantal manier om het aantal conflicten flink te verminderen. Ik heb daar al veel tips voor gegeven in eerdere blogs.
Maar vaak is het niet mogelijk om elke boze bui of onacceptabele reactie te voorkomen. Op zo’n moment is het heel belangrijk hoe je reageert. Als je reageert vanuit je eigen emotie, die ontstaat omdat je getriggerd wordt door wat er gebeurt, dan is dat olie op het vuur. Het maakt je kind bozer en jou meestal ook. Escalatie dus.
Wat het allerbeste helpt om rustig te blijven is in te zien dat dit is wat er is. Leren zijn met wat is, noem ik het ook weleens. Dat wil zeggen dat je accepteert dat er gebeurt wat er gebeurt, ook al is het onacceptabel gedrag.
Vaak kunnen we dat niet goed en zitten we in de weerstand. We willen niet dat dit gebeurt. Deze weerstand uit zich in gedachten als ‘kan het nou nooit eens normaal?’, Waarom doet ze altijd zo moeilijk?’’, ‘Hij doet het gewoon expres om mij op de kast te jagen’, ‘Daar gaan we weer …’ ,‘Dit kan zo niet langer’, enzovoort.
En natuurlijk wil je dit niet, dat is niet meer dan logisch. Maar het feit is dat dit is wat er is. Je daar innerlijk, met je gedachten tegen verzetten is totaal ineffectief. Een soort Don Quichot ben je dan. Je vecht tegen iets dat er al is.
Leren accepteren helpt je enorm. In plaats van je weerstandsgedachten kun je tegen jezelf zeggen ‘okee, dit is wat er is. Adem in, adem uit. Ik kan dit aan, het gaat ook weer voorbij’. Dat haalt je uit je weerstand en richt je aandacht op wat er is. In het hier en nu. Dat maakt het veel makkelijker om rustig te blijven.
En vanuit die acceptatie en rust hoef je niet meer getriggerd worden. Maar heb je de rust en de ruimte in jezelf om te kijken wat er nodig is. Je wordt er ook creatiever van in het vinden van oplossingen en in je reacties. Je zult eerder doen of zeggen wat je kind helpt.
Vaak is het belangrijkste wat je moet doen, kijken of je de schade kunt beperken. Als je kind met iets wil gooien, hou zijn arm vast, als ze haar broertje wil slaan, hou haar tegen. Of hou dingen of kleine kinderen buiten het bereik van je boze kind.
Daarnaast is het vooral even wachten tot je kind gekalmeerd is. En het grote voordeel van accepteren wat er is, is dat je kind vaak veel sneller kalmeert. Omdat je geen weerstand hebt, die het ontladen bemoeilijkt.
En pas als je kind gekalmeerd is kun je kijken wat er nu precies aan de hand is en hoe het opgelost kan worden. Zodat jullie weer verder kunnen.
En wil je ook wat doen aan het onacceptabele gedrag op zich, heb daar dan op rustige momenten gesprekjes over met je kind. Bijvoorbeeld voor het slapen gaan. Zoek met je kind naar acceptabele manieren om zijn of haar frustratie te uiten. Dat werkt een stuk beter dan in de situatie zelf je kind willen corrigeren.
Ben jij geholpen met dit artikel? Dan vind ik het fijn als je het voor me wilt delen, dan kunnen we nog meer ouders helpen.
Wat is jouw ervaring hiermee? Laat het hieronder weten, ik hoor graag van je!
De 1e stap om problemen met je pittige kind op te lossen
Als je een pittig kind hebt, kom je gemakkelijk in een negatieve spiraal terecht. Je gaat als ouder harder ‘werken’ om te zorgen, dat het gedrag van het kind verandert. Tegelijkertijd lijkt het kind steeds vaker in weerstand terecht te komen. Natuurlijk hangt dit ook samen met de irritaties en frustraties, die wederzijds ontstaan. Maar er is ook nog iets anders aan de hand.
Ouder en kind komen steeds vaker tegenover elkaar te staan. Er ontstaat strijd en verwijdering. De ouder piekert zich suf hoe hij het gedrag van het kind kan sturen. Je gaat van alles proberen. Straffen, afspraken maken, beloningssystemen. Maar dat werkt niet, of alleen maar tijdelijk, of zelfs averechts. Want jouw kind wil juist helemaal niet gestuurd worden.
Het kind raakt ook verzeild in een negatieve spiraal. Het lijkt dan misschien wel of je kind het niks kan schelen en hij of zij maar doet wat ie wil. Maar dat is schijn. Een kind wil het ook graag goed doen en heeft daar evenveel last van als jij.
Wat er als eerste moet gebeuren is dat je weer samenkomt als ouder en kind. Dat er weer verbinding ontstaat. Een gevoel van elkaar helpen. Uit de strijd. Ik zeg altijd “niet meer tegenover elkaar, maar naast elkaar.” Ik zie een gezin dan altijd voor me als een kringetje, waarin de plek van iedereen even belangrijk is. Je kind mag ook verantwoordelijkheid dragen voor hoe het gaat in huis. Maar dan wel op zijn eigen manier.
Wat hiervoor in de eerste plaats nodig is, is vertrouwen. Vertrouw er maar op, dat je kind het ook graag goed wil doen. Het lijkt misschien soms niet zo, maar natuurlijk is dat zo. Je weet toch van andere momenten in je leven, dat je kind ook heel lief, zorgzaam en behulpzaam is. Daar steek je op in.
Je moet je realiseren, dat je het niet alleen hoeft te weten. Samen met je kind oplossingen zoeken is veel vruchtbaarder. Om een aantal redenen. Kinderen kunnen creatiever zijn in het bedenken van oplossingen. Ze voelen zich erkend als ze mee mogen denken en praten. Een afspraak, die je echt samen maakt, daar houden kinderen zich veel beter aan dat een ‘afspraak’, die van jou komt.
Om dit succesvol te kunnen doen, moet je wel je houding veranderen. Daarvoor is soms moed nodig. Het kan kwetsbaar voelen. Je kunt bang zijn, dat je kind de baas gaat worden. Maar dat gebeurt niet, als jij je eigen behoeften en grenzen maar goed in de gaten houdt.
Je moet jezelf en je gezin de tijd geven om dit te leren. Het is oefenen. Want je bent niet gewend om zo open naar je kind te luisteren. Vaak vullen we als ouders van te voren al in hoe iets zit. En hebben we de afspraak, die gemaakt moet worden ook al duidelijk voor ogen. Je moet leren om dat los te laten
Maar als je dat lukt, als je met vertrouwen, geduld en volharding deze aanpak gaat invoeren, dan kun je heel veel bereiken. Ik heb klanten gehad, waar het heel snel ging, waar de sfeer al heel snel verbeterde alleen al doordat ouders en kinderen gingen samenwerken. Er ontstaat dan heel snel weer verbondenheid. Het spel van ‘wie is de baas?’ hoeft niet meer gespeeld te worden. Dat scheelt veel strijd.
Hoe je dit in precies in praktijk brengt, vanaf het veranderen van je houding tot een stappenplan om samen met je kind oplossingen te vinden, krijg je aangereikt in mijn onlineprogramma Stap voor stap een gelukkig gezin. Lees hier wat dit programma voor jou kan betekenen
7 tips voor een soepel ochtendritueel
In veel gezinnen is het ’s ochtends spitsuur. Het valt waarachtig niet mee om iedereen op tijd gekleed, met een gezond ontbijt achter de gepoetste kiezen op school en werk te krijgen.
Sommigen van ons hebben het gevoel als ze op hun werk komen, dat er al een halve werkdag opzit 🙂. Hoe kun je zorgen dat de ochtendspits soepeler verloopt, zodat het je minder energie en vooral ook minder frustratie kost?
Tip 1 Niet leuk, wel effectief: zet de wekker kwartier eerder
Ik weet dat dat niet meevalt. Maar als je vaak alles op het nippertje redt (of net niet) bedenk dan eens dit. Wat levert het je op als je de wekker niet een kwartier eerder zet . Een kwartier langer slapen dus. En wat kost het je? Stress, ergernis, energie, misschien schaamte als je te laat komt. En vooral: een gezellig begin van de dag. Weegt dat werkelijk op tegen een kwartiertje langer in je bed?
De werkelijke reden waarom je zoveel strijd hebt met je pittige kind
De ouders die ik spreek zijn allemaal in meer of mindere mate in strijd met hun kind verwikkeld. Hun kind werkt niet mee, zet de hakken in het zand en luistert vaak niet. Die strijd kost enorm veel energie. Mijn boodschap is: je kunt uit de strijd komen met je kind als je stopt met op te voeden vanuit macht.
Hoe positief verpakt ook, het moderne opvoeden stoelt nog steeds op het uitgangspunt dat de ouder de baas is. Kinderen moeten luisteren. Het is belangrijk om consequent te zijn en om sancties te stellen als een kind zich niet aan de afspraak houdt.
Met andere woorden: de ouder is verantwoordelijk voor het gedrag van het kind. Hij of zij moet zorgen dat een kind doet wat er afgesproken (lees opgelegd) is. Consequent zijn heeft als uiterste consequentie dat je je kind moet dwingen. Want doe je dat niet, dan ‘komt je kind ermee weg’.
En precies dit idee maakt dat ouders van een pittig kind steeds meer in de strijd komen. Het is een heilloze weg, die alleen maar tot meer ellende leidt. Dit is wat ik je graag wil laten inzien.
Pittige kinderen zijn kinderen met een sterke wil. Ze knokken voor hun autonomie. Ze willen zelf bepalen. Ze zijn om zo te zeggen niet in de wieg gelegd om te gehoorzamen. Ze hebben het nodig om invloed te hebben, ze kunnen zich niet zo maar overgeven aan wat er gebeurt.
Maar als ouder zit je met het idee dat jij toch wel de baas moet blijven. En anders vertelt je omgeving het jou wel. ‘Je moet hem gewoon aanpakken, je bent te lief’ of ‘je gaat teveel met haar in discussie, niet doen, jij bepaalt!’.
En dus ga je meer op je strepen staan. Luister je niet (meer) goed naar je kind. Wil je dingen afdwingen. En raak je gefrustreerd als je kind het toch niet doet, waardoor strijd steeds vaker escaleert in scènes. Je komt in de machteloosheid terecht.
Kijk, het is eigenlijk heel simpel. Zodra jij je machtkaart trekt, start je het machtsspel. Je kind voelt dat onmiddellijk. En reageert met strijd. Want jij wilt winnen, maar jouw kind wil ook winnen. Of op zijn minst niet verliezen!
Dus wat er nodig is om uit de strijd te komen is dat je stopt met te willen winnen. Zorg dat je weer naast je kind komt te staan in plaats van tegenover elkaar. Het is echt niet de bedoeling dat ouders strijden met hun kind. En geen enkel kind wordt blij van ruzie met zijn ouders, zelfs al lijkt dat zo.
Hoe doe je dat nou in praktijk? Daar valt natuurlijk heel veel over te vertellen. In elk blog van mij vind je daar aspecten van terug. Wat heel belangrijk is, is luisteren naar je kind. Je kind begrijpen. En zorgen dat je kind zich gehoord en begrepen voelt. Insteken ook op het goede in je kind, vertrouwen hebben.
Maar hoe zit het dan met begrenzen? Je kunt toch niet alles goedvinden of maar laten gebeuren? Nee natuurlijk niet. Natuurlijk heb jij een verantwoordelijkheid als ouder. En als veiligheid of gezondheid in het geding is, zul je zelfs weleens moeten dwingen. Maar dat is niet zo vaak als je misschien denkt.
Ook over begrenzen valt veel te vertellen en dat heb ik al vaker gedaan. En zal ik ook zeker nog vaker doen. Waar het me nu om gaat, is dat je je realiseert dat, wat ik vaak noem de ‘standaardmanier van opvoeden’ , bij jouw kind alleen maar leidt tot meer strijd.
Stop daar dus mee. Het brengt je niets. Het is een heilloze weg en het wordt alleen maar erger naarmate je kind ouder wordt.
Laat je inspireren door mijn blogs en de tips die ik deel op facebook. En beluister een webinar. En als je de aanpak die wél werkt bij jouw kind, écht onder de knie wilt krijgen, dan help ik je daar met liefde bij 🙂
A.s. woensdag geef ik een gratis webinar over dit onderwerp en laat ik je met voorbeelden zien hoe het anders kan. Je kunt je hier aanmelden.
Het is doel om zoveel mogelijk mensen te helpen met dit inzicht. Dat het echt anders kan. Dat je niet elke dag strijd hoeft te hebben met je pittige kind. Wil je me helpen hen te bereiken door dit artikel te delen? Dank je wel.
Ik ben ook altijd blij met je reactie en aanvullingen.