Een veelvoorkomende valkuil bij het grenzen stellen

Dat je je kind moet begrenzen, daarvan is elke ouder zo ongeveer wel doordrongen. En ook ouders van pittige kinderen. Ze zullen dat ook zeker doen. Het probleem is alleen: het gaat niet zo makkelijk. Daarbij komen ouders dan ook gemakkelijk in deze valkuil terecht.

De valkuil die ik bedoel is dat je jezelf verantwoordelijk maakt voor het gedrag van je kind. “Dat ben ik toch ook?” hoor ik je denken. Nou, dat valt te bezien.

Natuurlijk speel jij een belangrijke rol als het gaat om het gedrag van je kind. En gelukkig heb je daar ook veel invloed op. Maar: je hebt je kind niet aan een touwtje (zoals ik hier al eens beschreven heb).

Dus je kunt niet 100% verantwoordelijk zijn. Maar als je wel denkt dat het zo is, dan ga jij dus aan het werk om te zorgen dat je kind zich aan een afspraak of regel houdt. Dat je kind je gehoorzaamt.

En daarmee geef je je kracht weg. Je energie en je aandacht gaat naar je kind. Dat kan je van tevoren al zenuwachtig maken. “o jee, als hij nou maar komt, als ik hem roep” of “hoe krijg ik haar nou zo ver dat ze ….” Enz.

Wat veel effectiever is (en dat heb ik zelf ook moeten leren) is je aandacht bij de grens, bij de gewenste situatie houden. Je ziet gewoon voor je dat je kind bijvoorbeeld de telefoon neerlegt waar hij niet aan mag komen of dat zij de chocola teruglegt.

Hou contact met de grens in jezelf, veranker een grens in jezelf. Het is echt een no-go dat je kind nu die zak chips aanbreekt, natuurlijk gaat ze niet met een bal in huis spelen. Het moet voor jou vanzelfsprekend zijn dat je kind zich aan de afspraak houdt.

Vergelijk het maar met succesvolle sporters. Die besteden geen enkele gedachte aan verliezen, die zijn alleen bezig met winnen. En zo moet jij alleen bezig zijn met wat je wilt i.p.v. met de vraag of je kind wel zal luisteren. Dan straal je veel meer gezag uit.

Let maar eens op. Opvoeders die hier goed in zijn, die hebben een soort vanzelfsprekendheid hierin. Een uitstraling waarbij een kind iets voelt van ‘als ik nu doorga, dan sta ik pas echt voor schut’. Er zit iets laconieks en onwrikbaars in.

Jij hanteert dus een grens ongeacht of je kind zich eraan houdt of niet. Gehoorzaamt je kind niet, dan is het jammer, dat het hem of haar niet gelukt is. En eventueel zijn er consequenties, als dat op zijn plek is. Maar het zegt niets over jou of over jouw gezag.  

Snap je wat ik bedoel? Heb je hier iets aan? Geef je kracht dus niet weg, maar hou je aandacht bij jezelf en maak jezelf niet verantwoordelijk voor het feit of je kind gehoorzaamt of niet.

Is dit herkenbaar voor jou? Lukt het jou goed om je kind te begrenzen of ben je ook teveel bezig met de vraag hoe je je kind ‘zover krijgt’? Ik hoor graag van je of dit blog je verder helpt. En delen is ook fijn, dank je wel alvast.

Dit helpt enorm als je kind vaak dwarsligt

Jij hebt vast ook wel van die situaties waarin je denkt “Werk nou eens even mee”, “Waarom kun je nou nooit eens gewoon even doen wat ik zeg”, enzovoort.  Het lijkt zo simpel en toch ligt je kind (weer) dwars. Waarom is dat? En wat kun je daaraan doen?

Gedrag heeft een reden. Als je kind boos wordt of dwars ligt, zit daar iets achter. Een veelvoorkomende oorzaak is dat je kind zich niet gehoord, gezien en begrepen voelt. Oftewel, zich niet erkend voelt.

Ik kan het niet vaak genoeg benadrukken: erkenning is een basisbehoefte van ieder mens. We willen ertoe doen. Dat geldt net zo goed voor kinderen. Zij willen serieus genomen worden in hun behoeften, hun verlangens, hun zorgen.

Vaak zijn ouders zich helemaal niet bewust dat ze dat niet doen.  Maar het zit hem juist in je reactie in alledaagse situaties. Je kind luistert niet naar je en als je daar wat van zegt wordt ze boos. Of hij wordt boos omdat iets hem niet lukt.

Wat je op zo’n moment als eerste zou moeten doen is erkenning geven. Het gevoel van je kind benoemen. “Ik zie dat je boos wordt, je wilt dat niet doen hè?“ of “Wat vervelend lieverd,  dat het niet lukt, daar word je boos van hè?”of “Zo te zien heb je daar helemaal geen zin in”.

Het is verbluffend  om te zien hoe goed dat werkt, al zit er wel een ‘maar’ aan. Het werkt alleen als je een echte empathische reactie geeft. Het werkt niet als trucje, terwijl jij je inwendig loopt te ergeren aan je kind. Verplaats je in je kind en erken van daaruit zijn of haar gevoel, behoefte of zorg. Je kind klaart ervan op en kan daarna ook weer horen wat jij zegt.

Doe je dat niet, dan kan het een hele tijd doorzeuren zonder dat jij snapt waarom je kind zo moeilijk doet. Een kind dat zich niet erkend voelt, niet begrepen, voelt zich daardoor niet prettig. En kan daardoor nog een hele tijd ‘lastig’ blijven.

Dus wil jij een soepeler contact met je kind, minder irritaties en boze buien, probeer het dan eens uit. Stap even uit je eigen gezichtspunt en stap in de schoenen van je kind.

Probeer te begrijpen wat er in je kind gebeurt, wat hij ervaart. En laat merken dat je het ziet en begrijpt. Ik durf te wedden dat het  dan een stuk makkelijker wordt met je kind. Ook, of misschien juist, als je kind een echte dwarsligger is.

Erkenning geven is één van de vele waardevolle vaardigheden die je leert in het onlineprogramma Stap voor stap een gelukkig gezin. Dit programma leert je een nieuwe aanpak in het opvoeden, eentje die wél werkt bij jouw pittige kind. Je leest er hier meer over.

Vind je dit een goeie tip? Deel hem dan op social media, dan kunnen anderen er ook hun voordeel mee doen. Dank je wel.

Heb je het uitgeprobeerd, laat dan hieronder weten wat je ervaringen zijn, ik hoor graag van je!

Help, we zijn het niet eens over de opvoeding

Regelmatig krijg ik de vraag voorgelegd van (meestal) een moeder: ‘Ik wil graag jouw aanpak volgen, maar mijn partner ziet het niet zitten. Heeft het dan wel zin?’ Ik dacht, laat ik er eens een blog over schrijven.

Vaak zegt de partner iets in de trant van ‘hij moet gewoon luisteren, punt’. Omdat je partner zelf zo is opgevoed. Omdat hij (het is meestal een hij) bang is de grip te verliezen, het kind teveel ruimte te geven. Of omdat hij bang is dat jullie kind later niet klaar zal zijn voor de maatschappij. Of gewoon omdat het makkelijker is. Scheelt een hoop gepraat en gedoe.

Zie dat je partner dus in grote lijnen goede redenen heeft om niet een andere koers te willen. En meestal met de beste bedoelingen doet zoals hij doet. Dat uitgangspunt maakt je zachter en voorkomt dat je in onderlinge strijd terechtkomt.

Maar wat doe je nu, als jij de aanpak van Ontspannen Opvoeden wél ziet zitten en je partner niet zo? Heeft het dan wel zin? Ja, dat heeft zin. Ik zal je uitleggen waarom en hoe je daar het beste mee om kunt gaan.

In de eerste plaats zorgt de aanpak ervoor dat je een beter contact met je kind krijgt. Dat je je kind beter gaat begrijpen en dat je in gesprek komt. Daarmee kun je je kind al een heel eind helpen en zal je kind zich in elk geval door jou beter begrepen en gehoord voelen.

Vervolgens kun je je partner uitleggen wat je ontdekt hebt. Je hoeft dus geen kritiek te hebben, niet te zeggen dat hij het fout doet, maar je kunt het aanreiken als tip. “Weet je wat ik vandaag merkte? Er gebeurde dit en dit en toen zei ik ‘lieverd, ik snap heel goed dat je daar boos van wordt, dat is ook stom. Jij wilde heel graag …., he?’ En toen werd hij in één klap een stuk kalmer. Dus dat werkt echt. Misschien kun jij dat ook eens uitproberen.

Accepteer dat je partner het op zijn manier doet en doe het zelf op jouw manier. Natuurlijk mag je van je partner vragen om op zijn beurt ook te accepteren dat jij het op jouw manier wil doen. Bespreek wat dit betekent en hoe je dat kunt doen zonder elkaar te ondermijnen.

Maak daarvoor de afspraak om je niet te bemoeien met een interactie van de andere ouder en het kind. Als je het moeilijk vindt, ga dan weg. Zolang er geen sprake is van mishandeling, kun je het rustig bij de ander laten.

Zo voorkom je dat je jezelf onderdeel maakt van de strijd tussen de partner en het kind. Als je het wil bespreken met je partner doe dat dan later, waar het kind niet bij is. Luister naar elkaar, maak gebruik van ik-boodschappen en zorg dat je partner zich niet aangevallen voelt.

Natuurlijk zou het heel fijn zijn, als jullie samen aan de nieuwe aanpak zouden kunnen beginnen. Maar als dat er nu (nog) niet in zit, begin er dan zelf mee. Stapje voor stapje. Al dan niet met het programma. En vertrouw erop dat je langzaam naar elkaar toegroeit.

Herken jij deze situatie en heb je wat aan dit artikel? Laat het weten bij de reacties. En delen op de social media is ook fijn, dank je wel alvast.

In 3 stappen naar een effectieve communicatie met je kind

Opvoeden gaat over de relatie met je kind. Zoals alle relaties wordt ook de relatie met je kind voor een belangrijk deel bepaald door communicatie. Wil je zorgen voor een fijne sfeer in huis en een goed contact met je kind, dan is een goede communicatie daarvoor van groot belang. Maar hoe zorg je daar dan voor?

We moeten zorgen dat onze communicatie is afgestemd het kind. Dat we aansluiten bij wat je kind ervaart en dat we zijn behoeften respecteren. Dat kun je doen door:

• Beter te luisteren
• Ik-boodschappen te geven
• Problemen of conflicten samen op te lossen

Beter luisteren wil zeggen luisteren met echte aandacht. Met de intentie de ander echt te horen en te begrijpen. Daarvoor moet je je eigen gedachten, meningen en oordelen opschorten. Want wat er vaak misgaat is, dat we veel te snel klaar staan met onze mening, een oordeel of een oplossing.

Als je werkelijk luistert, geef je je kind de ruimte om zijn eigen gedachten te formuleren. Vaak leidt dat ertoe, dat je kind zijn eigen oplossing vindt. Of het probleem houdt op te bestaan, omdat opluchting voldoende is. Iemand heeft jou gehoord en daarmee verdwijnt de emotie.

Het geven van ik-boodschappen zorgt ervoor, dat de ander open kan blijven staan voor wat jíj graag wilt. Vaak formuleren we het op zo’n manier dat er een afwijzing in te horen valt. Openlijk, dan wel subtiel verstopt. Bij een ik-boodschap hou je het bij jezelf. Waardoor je veel minder snel verzet oproept.

Een ik-boodschap bestaat uit een concrete omschrijving van het gedrag van je kind waar je last van hebt of wat je graag zou willen zien. Plus een toevoeging waarom dat belangrijk voor je is. Wat het met je doet. Voorbeelden zijn: “Ik zou graag willen, dat jullie nu even buiten gaan spelen, want ik heb hoofdpijn en daarom last van jullie lawaai”. “Ik vind het wel gezellig, hoor, dat je me wat komt vertellen, maar zo schiet ik niet op met mijn werk en ik moet dit even afmaken. Zou je me een uurtje door kunnen laten werken?”

Het derde element voor een soepele omgang met je kind is het samen willen oplossen. Conflicten zijn meestal een gevolg van een conflict van behoeften of een frustratie van een behoefte. Probeer altijd op zoek te gaan naar de behoefte van je kind. Wat ligt ten grondslag aan zijn gedrag? Praat er met je kind over. Stel geen waarom-vraag, maar bijvoorbeeld: “wat precies maakt(e) je nou zo boos?”. Of “hoe is het voor jou om zo te schelden, vind je dat dat moet kunnen, zit je er niet mee, of heb je dan later spijt?”. Wees open, zonder oordeel. En je zult soms dingen horen, waar jij niet op gekomen was 🙂

Als de behoefte van je kind duidelijk is, dan kun je jouw behoefte daarnaast zetten. “Ik begrijp, dat jij niet eerder naar huis wilt dan de anderen. Het punt is dat ik me ongerust maak als je zo laat thuis komt”. En dan zoeken naar een oplossing. “Hoe kunnen we zorgen dat jij….terwijl ik……”?” Vaak zul je dat niet op het moment zelf kunnen doen, dan zijn de emoties al te hoog opgelaaid. Maar door er op een rustig moment over te praten en een afspraak te maken, kun je wel toekomstige conflicten voorkomen.

De erkenning van de wederzijdse behoeften is de sleutel. Probeer zo vaak mogelijk je kind te erkennen in hoe het voor hem is. Soms kun je er gewoon niet aan tegemoet komen, maar je kunt wel communiceren, dat je het begrijpt. “Ik snap, dat je boos wordt omdat je net zo lekker aan het spelen bent. Het punt is, dat ik je broer niet wil laten wachten op het schoolplein, dan staat hij daar straks helemaal alleen. We gaan zo snel mogelijk terug naar huis, oké?”

En, heel belangrijk: (voor de zeer begripvolle ouders onder ons): maak jouw eigen behoefte ook altijd duidelijk. Het gaat er om, dat je evenveel respect hebt voor de behoeften van je kind als voor je eigen behoeften. Als je dat doet en op een goede manier communiceert, zul je merken, dat je kind vanzelf ook veel makkelijker naar jou zal luisteren.

4 redenen om beter naar je kind te luisteren

Goed luisteren is een onderschatte vaardigheid. We denken allemaal wel dat we goed luisteren. Maar misschien denkt jouw kind er wel heel anders over 🙂

Ik vergeet nooit meer dat jongetje uit mijn begintijd, waarvan de moeder zei dat hij zo slecht luisterde. Ik had een gesprek met hem alleen en ik had hem dat niet verteld, maar vroeg wel hoe het ging bij hem thuis. En toen zei hij “weet je, mijn moeder luistert zo slecht, ze luistert helemaal niet naar mij”.

Kijk, als wij zeggen, ons kind luistert niet, dan bedoelen we vaak ‘hij gehoorzaamt niet’ of ‘ze doet niet wat ik vraag’. Maar los daarvan zit er ook inderdaad een component van luisteren in. Je kind moet immers eerst horen wat je vraagt, om het ook te kunnen doen.

Het geheim van goed luisteren is, dat als jij eerst goed naar je kind luistert, je kind vervolgens veel beter hoort wat jij hem of haar vraagt. Of uitlegt. Je kind moet daar als het ware eerst ruimte voor hebben in het hoofd. En daar help jij bij door eerst naar je kind te luisteren.

Dat lijkt mij om te beginnen al een hele goede reden om beter naar je kind te luisteren, toch? Je helpt je kind om naar jou te kunnen luisteren. Hoe slim en hoe fijn is dat?

Maar er zijn nog meer redenen. Een tweede reden is dat goed luisteren naar je kind ervoor zorgt dat je kind zich gehoord voelt. Zich begrepen voelt en, als je het goed doet, zich ook geaccepteerd voelt. Je kind ervaart dat hij goed is zoals hij is, dat ze mag zijn wie ze is. En is dat niet precies wat je je kind gunt?

Nog een reden om goed te luisteren is dat het je informatie geeft over wat er bij je kind speelt. Je krijgt meer zicht op hoe je kind dingen ervaart, waarom hij doet zoals hij doet. Je gaat je kind beter begrijpen.

En dat maakt dat je je kind beter kunt helpen. Want als je kind iets doet wat jij niet fijn vindt, is er heel vaak sprake van onmacht. Er is iets wat je kind niet lukt of wat je kind dwars zit. Door goed te luisteren en de juiste vragen te stellen, kom je daar achter.

Tenslotte versterkt het de relatie tussen jou en je kind. Het contact wordt beter. Het leidt tot meer begrip wederzijds en daarmee tot minder conflicten en meer rust in huis.

Genoeg reden lijkt mij om beter naar je kind te luisteren. Overigens vraagt het wel oefening. Het is niet iets wat je in één keer onder knie hebt, maar dat geeft niet, toch? Al doende leert men.

Wil jij dat leren, hoe dat moet? Wat de do’s en don’ts zijn als het gaat om luisteren naar je kind en wil je precies leren hoe je dat in praktijk brengt?

Van 27 december t/m 1 januari heb je de kans om mee te doen aan mijn nieuwe onlineprogramma ‘Zo luistert je kind wél’ voor een aantrekkelijke instapprijs. Klik hier voor alle informatie.

Behalve alle principes van het goed luisteren leer je ook alle overige communicatievaardigheden waarmee het contact met je kind een stuk soepeler zal verlopen. Het zal je verrassen, hoeveel verschil het maakt op welke manier je je kind benadert.

3 manieren om je kind meer autonomie te geven

Ik heb het al vaker gezegd: kinderen zijn net mensen 🙂 Ze houden er ook niet van om de hele dag te horen wat ze moeten doen of laten. Ze willen net als wij graag de dingen zelf bepalen en zelf uitzoeken en zelf uitproberen. Autonomie heet dat. En juist pittige kinderen zijn hier heel gevoelig voor. Wees niet bang om aan die autonomiebehoefte tegemoet te komen, het zal je kind meer ontspanning en rust brengen (en jou dus ook). Lees hier hoe je dat op een eenvoudige manier kunt toepassen.

Tip 1     Zeg niet te snel ‘nee’

Als je kind met een vraag komt, luister dan goed. Weersta de verleiding om direct antwoord te geven. Probeer eerst goed te luisteren naar je kind. Wat vraagt ze precies en waarom? Laat het even op je inwerken en beschouw de verschillende kanten. Als je de neiging hebt om ‘nee’ te antwoorden, onderzoek dit dan. Kan het ook een ‘ja’ zijn onder voorwaarden, misschien?

Wat helpt is om te beginnen met zeggen ‘Daar moet ik even over nadenken’.  Dat voorkomt dat je te snel ‘nee’ zegt. Vervolgens heb  je dan tijd om nog wat door te vragen. Laat je overtuigen door je kind, daar is niks mis mee. Het is niet zo dat je dan over je heen laat lopen. Je neemt je kind gewoon serieus en dat is belangrijk.

Bovendien kun je tegelijkertijd nadenken over je eigen grenzen, zorgen of behoefte die communiceren. “Ja, ik snap dat je dat graag wilt, maar ik ben wel een beetje bang dat het dan een grote kliederboel wordt en daar heb ik niet zo’n zin in. Hoe kunnen we zorgen dat dat niet gebeurt?”.  Dat klinkt toch heel anders dan “Nee hoor, dat wordt teveel geklieder”.

Tip 2     Wees nieuwsgierig en onderzoek

Als je merkt dat je wilt ingrijpen bij je kind, je kind wilt sturen of iets wilt verbieden, probeer dan eerst te kijken wat er precies speelt. Bij jouw kind en bij jezelf. Stel jezelf vragen, bijvoorbeeld:

• wat is er eigenlijk precies gaande?
• heeft je kind plezier of niet en wat is het effect van wat hij doet op de omgeving?
• wat kan er eigenlijk misgaan en (heel belangrijk) hoe erg is dat dan?
• Wat roept het bij jou op waardoor je wilt ingrijpen?

Door dit te onderzoeken krijg je helder of het klopt dat je wilt ingrijpen en waarom. En zul je regelmatig ontdekken dat jij iets misschien lastig vindt (het irriteert je, je maakt je zorgen of je wilt dat je kind anders is dan ze laat zien), maar dat het voor jouw kind helemaal niet nodig is dat je ingrijpt. Hoe beter je kunt dealen met je eigen gevoel en gedachten, hoe makkelijker het wordt om je kind ruimte te geven zijn eigen dingen te doen.

Tip 3     Laat je kind vaker eigen keuzes maken

Geef je kind de ruimte om de dingen op haar eigen manier te doen. Geef alleen aan wat er moet gebeuren, niet hoe. Laat je kind zelf uitvinden wat de handigste manier is om bijv. de tas in te pakken, op te ruimen, brood te smeren, kleren op te vouwen, enz. Pas als je ziet dat je kind iets lastig vindt kun je vragen of hij hulp nodig heeft. Geef zo min mogelijk ongevraagd advies, laat het aan je kind of hij dat wil.

Kijk in welke situaties je je kind meer keuzevrijheid kan geven. Laat je kind bijvoorbeeld zelf haar kleding uitzoeken als ze dat graag wil. Of wanneer er huiswerk gemaakt moet worden: ‘ Wil je nu woordjes oefenen of na het eten?’, ‘wanneer ga je muziek oefenen?’. Natuurlijk geef je hierbij ook je eigen behoeftes of grenzen aan ‘Lieverd, ik heb nu tijd om je te helpen of direct na het eten, voordat ik je zusje naar bed breng’of ‘je kunt nu piano spelen of direct na het eten. Later kan niet, want dan ligt je zusje op bed’.

Het leuke van deze tips is dat ze doorwerken. Niet alleen op het moment zelf kunnen ze conflicten voorkomen doordat je je kind ruimte geeft. Ook zal je kind ontspannen naarmate het meer momenten van autonomie ervaart en daardoor makkelijker om kunnen gaan met momenten waarop dat niet kan.

Welke van deze tips pas jij al toe? En wat heeft je op een idee gebracht? Laat het hieronder weten, ik vind het fijn om wat van je te horen.

En als je het goede tips vindt, deel dit blog dan via de shareknop hieronder, zodat nog meer ouders hier van kunnen profiteren. 

Omgaan met brutaal gedrag

Een van de problemen waar ouders bij mij mee aankomen is ‘mijn kind is brutaal’. Ze weten niet goed wat ze daarmee aan moeten. Misschien herken jij het wel, daarom deze keer maar eens wat tips rondom ‘brutaal gedrag’.

De eerste vraag die ik ouders dan altijd stel is ‘wat bedoel je precies met brutaal gedrag, hoe ziet dat eruit?’ Ik vind dat belangrijk, omdat ik denk dat een deel van wat brutaal gedrag genoemd wordt, misschien wel helemaal geen probleem is.

Brutaal is natuurlijk een term die al heel lang bestaat. En nog stamt uit de tijd dat kinderen vooral gehoorzaam, stil en beleefd moesten zijn. Ik ben weleens door een handwerkjuf in de hoek gezet omdat ik geïrriteerd keek. Ik trok zo’n ‘wat stom’ gezicht, je weet wel, met de mondhoeken naar beneden. Zij vond dat brutaal.

Brutaal wordt ook vaak gebruikt voor een toon of een manier van praten. Een kind praat op brutale toon of zegt ‘Je moet zelf normaal doen’. Een kind wordt dan verondersteld altijd ‘netjes’ te blijven.

Maar wees eerlijk: zijn we dat zelf dan altijd? Is het respectvol naar een kind als je zegt “Doe eens normaal”? Of als we zeggen “Jij moet ook altijd ….”. Is het dan niet begrijpelijk, dat een kind op dezelfde manier terugpraat?

Van volwassenen zeggen we nooit  dat iemand ‘brutaal’ is. Dan accepteren we het meestal wel als iemand op boze toon tegen ons praat of in zijn houding zijn irritatie laat merken. Waarom mogen kinderen dat dan niet?

Iets anders is, als je met brutaal bedoelt, dat je kind je echt uitscheldt, kleineert of intimideert. Zo wil je je niet laten behandelen. Dat heeft met zelfrespect te maken. Dan is het nodig om daarin een grens te trekken. Maar hoe doe je dat dan?

Mijn advies is meestal om het gesprek te stoppen en zo mogelijk uit contact te gaan. Geef dat het liefst van tevoren aan, op een rustig moment, als het niet aan de orde is. “Vaak als je erg boos bent, begin je me uit te schelden. En dat vind ik echt niet acceptabel. Ik wil niet dat iemand zo met mij omgaat. Dus als het weer gebeurt, stop ik met luisteren en loop ik weg. Niet om je boos te maken, maar omdat ik dat niet wil. En als je dan weer bedaard bent, kunnen we verder praten”.

Besef, dat dit een leerproces is voor je kind. Het is een uiting van frustratie van je kind. Hij of zij moet nog leren om zichzelf in bedwang te houden. Laat die frustratie bij je kind en trek het je niet persoonlijk aan.

Je moet dus heel duidelijk een grens stellen. Maar dat wil niet zeggen, dat je kind het ook niet meer zal doen. Accepteer dat het gebeurt, ook al is het onacceptabel. Er is geen toverkunstje waarmee het overgaat. Dus stel een grens, maar weet dat het wel kan gebeuren. Zo hoeft het je van binnen niet te raken en kun je makkelijker kalm blijven.

Hoe zie jij dit? Ben je het met me eens of zie je het anders? Heb je aanvullingen? Ik hoor het graag 🙂

Ook fijn als je dit artikel voor me wilt delen, zodat we nog meer ouders kunnen bereiken, alvast bedankt!

Waarom straffen vaak niet helpt en wat dan wèl werkt

Van oudsher is het eerste antwoord van volwassenen op ongewenst gedrag van kinderen: straffen. En soms werkt het ook. Maar vaak ook niet. Zeker bij pittige kinderen werkt het averechts. Hoe komt dat? En wat werkt dan wél?

Het idee achter straffen is dat kinderen eieren zullen kiezen voor hun geld. Als de straf niet meer opweegt tegen het voordeel van het gedrag, zal het kind ervoor kiezen om het ongewenste gedrag achterwege te laten. En soms werkt dat. En inderdaad: soms weegt het er wel tegenop en zal het kind een niet gewenste keuze maken 🙂

Toch werkt het ook heel vaak niet. En sterker nog, als het eenmaal niet werkt, worden de problemen steeds groter. Het uitvoeren van de straf geeft frustratie, aan beide kanten. Ouder en kind worden alleen maar verder van elkaar verwijderd. Ouders grijpen soms naar steeds strengere straffen, maar het gevolg is alleen maar meer conflicten.

Hoe komt dit? Omdat straffen het gebruik van dwang impliceert en daar houden kinderen niet van. Een pittig kind al helemaal niet. Jouw pittige kind heeft veel behoefte aan zelf bepalen.

Maar het grootste probleem is: het lukt het kind gewoonweg niet om het gewenste gedrag te vertonen. En als dat niet lukt, dan helpt straffen ook niet. Dan is er iets anders nodig. Het kind heeft onze hulp nodig i.p.v. straf.

Kinderen weten vaak wel wat mag en niet mag. Straf helpt daarom ook alleen bij kinderen, die dat begrijpen en hun eigen gedrag kunnen sturen. Het paradoxale is dat deze kinderen in feite geen straf nodig hebben. Een duidelijke uitleg en een goede communicatie (wederzijds respect, geven van een ik-boodschap, goed luisteren) zijn dan voldoende.

Een kind wil het namelijk graag goed doen. Hij of zij is er echt niet op uit om jou pijn te doen. Sterker nog, jouw kind heeft er zelf ook last van dat het zo gaat. Zeker weten. Dus je kind heeft hulp nodig om het goed te doen.

Natuurlijk mag je boos worden, dat is niet meer dan normaal in sommige situaties. En dat mag je ook laten merken. Maar hou het bij jezelf en verpak het in een ik-boodschap. Zorg dat er geen oordeel of afwijzing in doorklinkt.

En ja, je kind mag ook verantwoordelijkheid dragen voor zijn of haar gedrag. Dus laat ze in orde maken wat ze hebben aangericht in hun boosheid: opruimen, repareren, iets nieuws kopen, iets doen om het goed te maken, enz.

Maar daarna is de volgende vraag: wat heeft je kind nodig om het goed te doen? Of: wat kan ik anders doen om te zorgen, dat het kind een volgende keer wel kan dealen met de situatie? Hoe minder je de boosheid van je kind op jezelf betrekt en hoe meer je het kunt zien als een hulpvraag, hoe minder gefrustreerd je er zelf van wordt.

Het gaat er dus om, dat je leert zien wat er achter het gedrag van je kind zit. Welke onmacht er achter het gedrag van je kind schuilt. Misschien moet je haar helpen om te accepteren dat het niet gaat zoals ze had gewild, door erkenning te geven en even tijd te geven om te balen. Misschien moet je hem helpen om spanning te ontladen op een andere manier dan door ruzie te zoeken. Door een potje stoeien, boksen tegen de boksbal, trampoline springen of tikkertje te spelen buiten.

Dat brengt je in een positie, waarin je je kind optimaal kunt begeleiden. Je kind ervaart wel grenzen, maar ook de veiligheid van jouw aanwezigheid. Je begrip en je steun. Daarin kan je kind ontspannen en nieuwe dingen leren. Opvoeden is begeleiden. Je kind helpen bij zijn ontwikkeling, bij haar leerervaringen.

PS Heb jij een kind waarbij straffen niet werkt en de boel alleen maar erger maakt? Overweeg dan eens een Vip-dag. Aan de hand van een kenmerkenlijst breng je jouw kind in kaart. Vervolgens leer je dan hoe je jouw gedrag hier zodanig op kunt afstemmen, dat de problemen drastisch verminderen. Lees er hier meer over. 

Wat is jouw ervaring met straffen? Heb je opmerkingen of toevoegingen? Laat het hieronder weten. Ook fijn als je het artikel deelt met anderen 🙂 Dank je wel!

Help je kind om te kúnnen luisteren

Kinderen die niet luisteren vormen nog steeds een grote bron van frustratie voor ouders. Mijn blogs daarover behoren ook tot de meest gelezen blogs op mijn website. Vandaag voeg ik daar eentje aan toe 😊

Waar het eigenlijk om gaat, is dat je gaat zorgen dat je kind kán luisteren. Want heel vaak is het geen onwil, maar het lukt je kind gewoon niet. Dus een beetje hulp is handig. Van jou.

Allereerst is het belangrijk dat je werkelijk contact maakt. Je kind is niet ‘bestuurbaar op afstand’, ook al denken (of hopen) veel ouders dat wel. Dus ga naar je kind toe en maak contact. Kwestie van iets meer moeite doen, maar het is de moeite zeker waard.

Daarnaast kunnen kinderen ons vaak helemaal niet horen, omdat ze een hoofd vol eigen gedachtes hebben. Of hun emotie zit hen in de weg. De oplossing daarvoor is dat je eerst naar je kind luistert, voordat je met je eigen boodschap komt.

Luisteren en vervolgens erkenning geven, creëert ruimte bij jouw kind om jouw boodschap binnen te laten. “Oh, je wilt graag een tent bouwen. Dat vind je leuk, hè? Dat is natuurlijk ook gezellig, in een tent spelen”.

Start jouw boodschap dan met ‘het punt is’. “Het punt is dat we zo de deur uit moeten, want je gaat vandaag naar het KDV, weet je nog?”. Zo ervaart je kind het meer als een situatie die nu eenmaal zo is, dan dat jij hem of haar je wil op legt. Want dat is wat je kind zo moeilijk vindt.

Zorg dat wat je wil zeggen geen oordeel of afwijzing bevat. Je kind is erg gevoelig voor kritiek, en zal al snel in de weerstand gaan. Gebruik liever een ik-boodschap. “Lieverd, ik heb last van al dat gespring van jullie, zo kan ik me niet concentreren. Kijk even of je het ergens anders kunt doen”.

Soms merk je pas tijdens het praten dat je kind niet kan luisteren. Benoem dit dan en vraag wat er aan de hand is. “Ik heb het idee, dat je alleen maar denkt, mama ben je klaar met praten? Wat is er aan de hand?”

Het heeft namelijk geen zin om iets van je kind te willen wat er niet in zit. Dus je kunt wel wíllen dat je kind naar je luistert, maar als dat niet gaat, dan gaat het niet. Je kunt het niet afdwingen. Het is dus veel handiger om te kijken wat je kind nodig heeft om wél te kunnen luisteren.

O ja, en als je iets met je kind wilt bespreken, doe dat dan zo maar, als het in jou opkomt. Maar kijk of vraag of het ook voor jou kind een geschikt moment is. Op een simpele manier kun je zo al weerstand bij je kind wegnemen.

Vind je dit fijne tips? Deel ze dan met de social media knoppen, zo kunnen we meer ouders bereiken. Bedankt!

Laat me ook weten wat jouw ervaring is. Werken deze tips bij jou ook? Of heb je aanvullingen?

 

Slaap kindje slaap…

Het begint al als je net een baby hebt. Een baby die ’s nachts wakker wordt, daar valt niet aan te ontkomen. Als je geluk hebt, is het alleen even voeden en verschonen en je kan weer verder slapen. Met een beetje meer pech maakt je kind je vaker wakker of duurt het langer voor je kindje weer slaapt.

Maak het jezelf zo makkelijk mogelijk. Sommige mensen nemen een kindje bij zich in bed. Hoewel dat absoluut geen kwaad schijnt te kunnen, vinden anderen dat  veel te eng. Een mogelijkheid is dan om de wieg pal naast je eigen bed te zetten.  Je kunt dan gemakkelijk je kindje even oppakken of even strelen, zodat ie voelt dat je er bent.

Wat mij ook heeft geholpen is te accepteren dat het zo is. Me niet druk te maken dat ik in mijn slaap gestoord word maar te genieten van mijn kind. Me bewust te zijn hoe bijzonder het is, zo’n klein wezentje in mijn armen. In alle rust en stilte van de nacht.

Ook peuters kunnen je nog aardig uit de slaap houden. Pittige kinderen vinden het vaak moeilijk om alleen in hun eigen bedje te liggen. Als ze dan wakker worden, beginnen ze te huilen of om je te roepen. Ze hebben jouw nabijheid nodig. Ook dan kun je overwegen om het ledikantje naast jouw bed te zetten.

Andersom kan ook. Ik heb een bed op de kinderslaapkamer naast het ledikantje gezet. Zo kon ik het handje van mijn peuter vasthouden, terwijl hij toch in zijn eigen bedje bleef liggen. Hij leerde toen al snel om door te slapen in zijn eigen bedje. Bedenk creatieve oplossingen waarbij je het ook voor jezelf zo makkelijk mogelijk maakt.

Sommige kinderen komen ’s nachts hun bed uit en kruipen bij papa en mama in bed. Zolang jij daar geen problemen mee hebt: niks aan de hand. Heb je er wel last van, omdat je dan zelf niet meer kan slapen, praat er dan over met je kind. Leg duidelijk uit waarom je graag wilt dat hij in zijn eigen bed blijft. Kijk of je kind kan vertellen, waarom hij naar je toe komt. En zoek samen een oplossing.

Als je kind veiligheid zoekt, kun je misschien een extra bedje of slaapplek maken in jouw slaapkamer, waar je kind kan slapen zonder je te storen. Of jullie bedenken een oplossing waardoor hij zich wel veilig voelt in zijn eigen bed. Ga altijd uit van je eigen behoeften en die van je kind. En maak je niet druk om wat “hoort of niet hoort”.

En wat als je kind ’s avonds nog vaak uit bed komt? Probeer allereerst uit te vinden waarom dat is. Een kind kan angstig zijn alleen. Veel pittige kinderen hebben veel indrukken opgedaan gedurende de dag, die verwerkt moeten worden. Of misschien wil hij bij de rest van het gezin blijven, voelt hij zich misschien buitengesloten. Of je kind is gewoon nog erg actief ’s avonds. Overigens kan dat ook een teken zijn dat je kind over zijn slaap heen is. Experimenteer eens met de bedtijd om te kijken wat helpt: later of juist vroeger gaan slapen.

Pas als je weet wat de oorzaak is kun je samen met je kind een oplossing vinden. Wat altijd belangrijk is, is een vast ritueel. Zo wordt je kind voorbereid op de slaap. Het valt niet altijd mee om daar tijd voor te maken en er het geduld voor te hebben. Maar bedenk dat je er zelf profijt van hebt als je kind makkelijk gaat slapen. En realiseer je dat als je er even met al je aandacht bij bent, dat het dan ook momenten zijn van plezier en intimiteit met je kind kunnen zijn. En zo’n moment van rust is ook goed voor jezelf, na een drukke dag. Toch?