Als je ze een vinger geeft ….

Stop met fixen en voorkomen (en ga ontspannen opvoeden)

Veel ouders die bij mij komen zijn moe, zo niet uitgeput. Het opvoeden kost hen bergen energie. Eén van de redenen daarvoor is dat ze te hard hun best doen om alles goed te laten verlopen. Ze lopen vaak op eieren om de sfeer goed te houden. En dat werkt niet.

Als je een pittig kind hebt, is één van de grootste valkuilen dat je te hard werkt om alles  goed te laten verlopen. Elke dag is weer een nieuwe dag vol uitdagingen. Je kind moet op de deur uit, huiswerken maken, aan tafel komen en blijven zitten, op tijd gaan slapen, enz. enz. En dat het liefst zonder strijd.

Eigenlijk is dat korte termijnpolitiek. Een heilloze weg, die je uitput. Want: er is steeds weer een nieuwe dag, steeds weer een nieuw ding dat moet gebeuren. Stop daar maar mee.

Wissel het in voor lange termijnpolitiek. Ik zeg graag ‘alles is een leerproces’. Dus alles wat niet goed gaat, daarin heeft je kind iets te leren. En jij mag je kind daarbij begeleiden.

Dat doe je allereerst door een heldere structuur met duidelijke regels, afspraken en gewoontes. Dat maakt dat je kind meer gestuurd wordt door de structuur dan door jou. Dat scheelt al veel energie.

Vervolgens, als er iets niet lekker loopt of misgaat, kun je, liefst samen met je kind, onderzoeken waar het op vast loopt. Wat is het dat je kind niet lukt, wat houdt je kind tegen, wat zit je kind in de weg, wat heeft hij of zij nodig zodat het wél lukt?

Dat betekent dat dingen regelmatig ‘niet goed’ gaan (dat is ook een boeiende vraag op zich trouwens, wat betekent niet goed eigenlijk en is dat wel zo erg?). Maar dat is niet erg. Daar kun je aan werken. En bovendien: ook nu jij zo hard werkt, de korte termijnpolitiek volgt, gaan er eveneens regelmatig dingen mis. En zijn er vaak conflicten of driftbuien.

Met deze lange termijnvisie wordt opvoeden op den duur veel makkelijker. Je kind leert en ontwikkelt zich (en jij ook). Er gaan dingen goed en er gaan dingen fout. En ja, zo gaat het leven. Dat hoort erbij.

Pittige kinderen leren trouwens vooral door ondervinding. Dus het heeft geen zin om dingen te willen voorkomen. Ze leren niet van jouw goedbedoelde adviezen of waarschuwingen. Ze moeten het eerst ondervinden. Dus laat het maar gebeuren.

“Ja, maar dan gaat ie helemaal uit zijn plaat”. Ja. Dat kan gebeuren. Maar ook dat is een leerproces. En je kind heeft er meer aan om met frustratie te leren omgaan, dan als jij probeert het te voorkomen. Wat vaak niet lukt en dan is er des te meer frustratie, ook aan jouw kant.

Dus stop met fixen en voorkomen. Laat het gebeuren. Blijf kalm (ook dat kun je leren). Laat het bij je kind. Geef erkenning. Zeg bijvoorbeeld “ja, ik snap het wel, het is ook stom. En je mag best boos zijn. Wees maar even boos”.   

Je moedigt bijna aan om boos te worden. Het omgekeerde van wat je meestal doet. Dat haalt de lading er al wat af. En omdat jij geen weerstand hebt tegen de boosheid is die meestal veel sneller weg.

Er mag dus wat meer nuchterheid in het opvoeden wat mij betreft. Ook bij pittige kinderen. Je probeert zoveel mogelijk duidelijkheid te bieden, dat voorkomt frustratie door onduidelijkheid of onverwachte situaties. Maar desondanks kan je kind toch af en toe ergens gefrustreerd door raken. Dat is nu eenmaal zo, dat hoort bij het leven.

Als het je lukt om er op deze manier in te staan, dan scheelt dat bergen energie, werkelijk waar. Omdat je het meer bij je kind laat en omdat je het accepteert als het af en toe ‘mis’ gaat. Ontspannen opvoeden noem ik dat 😊

7 redenen om goed te luisteren naar je kind

Zoals je in meerder blogs van mij kunt lezen, vind ik goed luisteren naar je kind één van de belangrijkste pijlers in het ouderschap. Met goed luisteren bedoel ik dan: met volledige aandacht en met een open en nieuwsgierige houding. Je zet daarbij je eigen meningen en interpretaties even aan de kant. Wat zijn hiervan de voordelen? Je leest het hier.

Je kind krijgt oprechte aandacht, doet ertoe. Dit komt tegemoet aan de basisbehoefte van ieder mens: ertoe doen. Belangrijk gevonden worden door een ander. Van waarde zijn. Iedereen heeft die behoefte, je kind ook. Oprechte aandacht doet wonderen, als je kunt delen ben je niet meer alleen.

Je kind voelt zich gehoord en begrepen. Bij goed luisteren hoort ook erkenning geven. Teruggeven wat je hoort. Daardoor voelt je kind zich begrepen en serieus genomen. En bevestigd in zijn of haar gevoel of gedachtes. Dat is van enorme waarde voor het zelfvertrouwen, omdat je kind zo leert om op zijn eigen gevoelens en ideeën te vertrouwen.

Je fungeert als klankbord, waardoor je kind zichzelf beter begrijpt. Soms zit een kind ergens mee zonder precies te weten waarmee. Wat er eigenlijk aan de hand is. Vaak is er helemaal geen toelichting of hulp van jou nodig. Niet meer dan geduldig luisteren en teruggeven wat je hoort en waarneemt. Dat schept duidelijkheid, waardoor je kind zelf een oplossing vindt of in elk geval weer verder kan.

Jij begrijpt je kind beter, waardoor je minder snel geïrriteerd raakt. Door goed naar je kind te luisteren leer je hem of haar beter begrijpen. Je ontdekt hoe je kind dingen ervaart, waarneemt en denkt. Juist bij pittige kinderen is dat heel belangrijk. Omdat deze kinderen vaak iets anders in elkaar steken dan de meeste mensen. Als je dat begrijpt zal zijn of haar gedrag je minder snel irriteren.

Omdat je je kind beter begrijpt, kun je makkelijker rekening houden met je kind. Je kunt je eigen gedrag makkelijker afstemmen op je kind. Zeker bij pittige kinderen kan dat een hoop conflicten voorkomen.  Je past met name je verwachtingen aan en je weet beter wat je wel en niet van je kind kunt vragen.

Als jouw kind zich gehoord en begrepen voelt, is er vervolgens veel meer ruimte om naar jou te luisteren. Nu komt jouw boodschap veel beter aan. Zolang je kind nog in beslag genomen wordt door zijn of haar eigen gedachten en emoties is daar geen ruimte voor. Dat is de reden dat het vaak niet helpt om je boodschap alleen maar te herhalen. Er moet eerst iets anders gebeuren, namelijk ruimte geven aan wat er in je kind plaatsvindt aan gedachten en emoties. Luisteren dus.

Goed luisteren versterkt jullie relatie. Het leidt tot wederzijds respect. Luisteren zonder oordeel, zonder afwijzing, leidt tot gevoelens van verbondenheid en waardering. Het geeft veiligheid. Je kunt je allebei kwetsbaar opstellen, je laten zien zoals je bent. Je kind voelt zich veilig bij jou en weet dat ie met een probleem altijd bij je terecht kan.

Wil jij ook beter leren hoe je dat nou doet in de praktijk, goed luisteren naar je kind? Het is een belangrijk onderdeel van mijn onlineprogramma Stap voor stap een gelukkig gezin.

Vind je dit inspirerende informatie? Fijn als je het deelt, dank je wel.

Heb je aanvullingen, opmerkingen, vragen? Laat het hieronder weten. Ik hoor graag van je.

De meest effectieve manier om gedrag te ‘corrigeren’

Elk kind vertoont van tijd tot tijd weleens ongewenst gedrag. In opvoedland heet het dan dat dit gedrag gecorrigeerd moet worden. En dus gaat de volwassene iets doen (bestraffen, belonen, uitleggen) in de hoop dat het kind ander gedrag gaat vertonen. Toch werkt het vaak niet. Hoe komt dit en wat werkt wel?

Het corrigeren van gedrag stamt uit de tijd dat kinderen werden gezien als wezens, die gedisciplineerd moesten worden. Als opvoeder had je de taak om te zorgen dat kinderen leerden wat er van hen verwacht werd en ongewenst gedrag werd gecorrigeerd.

Aanvankelijk was dat vooral straffen.  De tijd dat lijfelijk straffen, door een tik uit te delen of een pak voor de broek te geven, normaal was, ligt nog helemaal niet zo ver achter ons. Maar inmiddels zijn we er gelukkig wel achter, dat dit geen goede aanpak is.

Later kwam daar het belonen bij. Dat is nog steeds populair in onderwijs en opvoeding. Bijvoorbeeld in de bekende Triple P methode. Aan belonen kleven echter ook bezwaren, daar heb ik eerder over geschreven (zie bijvoorbeeld het blog Waarom belonen niet zo effectief is als we denken). Effectief belonen is namelijk heel moeilijk en heeft ook nadelen voor de ontwikkeling van het kind.

Ook zijn we steeds meer gaan praten met kinderen. Op zich een goede ontwikkeling. Ware het niet dat we vooral tegen kinderen praten …  Op zijn best vragen we het kind waarom hij of zij iets doet en daar komen we meestal niet zoveel verder mee. Kinderen kunnen niet zoveel met die ‘waarom’ vraag.

Wat al deze methodes gemeen hebben is dat ze vooral op het gedrag focussen. Dat ongewenste gedrag moet verdwijnen of veranderen. We gebruiken technieken uit de gedragspsychologie die moeilijk effectief te maken zijn. En bovendien niet erg respectvol zijn naar een kind.

Ouders begrijpen vaak ook niet waarom hun kind niet luistert. Want ze zijn toch duidelijk geweest. Maar het is een vergissing om te verwachten, dat wat een kind snapt, dus ook kan dóén. Zo werkt het niet.

Het kind wil in principe wel (ook al lijkt het soms niet zo), maar het lúkt niet. Achter elk gedrag zit namelijk een behoefte of een zorg. Er is altijd een reden voor het gedrag. Pas als je dat helder hebt, kun je met je kind een goede oplossing vinden.

Kijken naar wat er achter gedrag zit, is effectiever en respectvoller naar je kind toe. Het helpt je kind om zijn eigen gedrag beter te begrijpen en om te leren zijn eigen gedrag te sturen.

Ga uit van onmacht i.p.v. onwil. Stel jezelf de vraag “Hoe kan ik mijn kind helpen om het ‘goed(e)’ te doen?” Je kunt het ook aan je kind vragen: “Hoe kan ik je helpen om het anders te doen?” Waarbij je samen vaststelt hoe dat anders er uit kan zien.

PS Wil jij meer weten over hoe dit werkt? Meld je dan aan voor mijn eerstvolgende webinar. Daarin vertel ik je wat wel en wat niet werkt bij pittige kinderen. Aanmelden kan hier.

Help je mij om mijn inspiratie te verspreiden? Deel dit artikel dan via de social media-knoppen. Dank je wel alvast. Ook lees ik graag hieronder je reactie.

4 Tips voor meer rust in huis

Veel ouders verlangen naar meer rust in hun huis. Het leven is buiten de deur al zo druk, het zou toch fijn zijn als thuis een plek is om te ontspannen. In plaats van een plek, waar onrust heerst, waar gedoe is, waar je hard moet werken aan de opvoeding van je kind(eren). Nietwaar? In dit artikel geef ik je 4 tips om te zorgen voor meer rust in huis.

1-      VERLAAG JE WERKDRUK

Zorg dat je minder taken op je bordje hebt en zorg dat wat er moet gebeuren, minder op je drukt. Thuis en op je werk. Hoe doe je dat?

In de eerste plaats door eens goed naar die taken te kijken en prioriteiten te stellen. Wat moet echt, wat is fijn als het gebeurt en waar gaat het leven ook prima verder zonder dat je die taak gedaan hebt? Het komt regelmatig voor, dat we onszelf een taak opleggen vanuit een idee dat we hebben. Omdat het zo hoort of omdat we dat altijd gedaan hebben. Maar is het werkelijk nodig? En is het nodig dat jij dat doet?

Kijk eens kritisch naar al je taken en zeg wat vaker nee. Nee zeggen doe je het beste door een ik-boodschap te geven. Die komt doorgaans beter aan bij de ander. Je hebt grote kans, dat collega’s of je kinderen het geen enkel probleem vinden als je eens een keertje verstek laat gaan. Als ze het maar kunnen begrijpen.

Wat ook helpt is jezelf bedenktijd te geven. Zeg eens een tijdje standaard “daar moet ik even over nadenken”. En vraag jezelf niet alleen af “Kan ik dit?” maar ook “Wil ik dit wel echt?”  Voor mij dit echt een belangrijk inzicht geweest. Ik dacht dat als ik kon, dat ik dan ook moest. Ik sloeg de vraag of ik het ook wou, gewoon over :). Wees dus alert op het woordje “moeten”. Ga voor “willen”.

Schakel anderen in. Ervaar je thuis als druk omdat er veel moet gebeuren, ga dan in overleg met je gezin. Wat vinden wij dat er moet gebeuren en wie wil welke taak op zich nemen? En kijk naar de keuzes die je maakt als gezin in de activiteiten. Misschien moet er wat geschrapt, zodat er ook momenten zijn dat er niet iets ondernomen hoeft te worden?

2-     LUISTER MET AANDACHT NAAR JE KIND

Geef echte aandacht aan je kind. Makkelijker gezegd dan gedaan, misschien. Maar kinderen, die echte aandacht krijgen worden rustiger. Ze voelen zich werkelijk gehoord en gezien en kunnen daarin ontspannen. Juist als jij druk bent, neem je daar vaak niet de tijd voor, wat ook onrust geeft bij je kinderen. Bovendien helpt het jou ook, want als je met aandacht luistert, kom je zelf ook even tot rust.

3-      MAAK GEBRUIK VAN IK-BOODSCHAPPEN

Als je jij-boodschappen gebruikt in de communicatie met je kinderen (en ook met anderen trouwens), roep je verzet en weerstand op. Het leidt tot verwijdering, gedoe of ruzie. Met een goede ik-boodschap hou je het bij jezelf. Je deelt iets van jezelf met de ander en doet een beroep op zijn of haar behulpzaamheid. Dat opent je kind en maakt dat hij jou veel beter kan horen.

4-      LOS PROBLEMEN SAMEN OP.

Laat het idee los, dat jij als ouder moet zorgen dat het goed gaat met je kind en met je gezin. Ga veel meer in gesprek over terugkerende irritaties en lastige situaties in plaats van te proberen dit op te lossen door zelf een aanpak te verzinnen. Als je zo’n gesprek op een goede manier voert, vindt je samen oplossingen, die wel werken. Bovendien werkt het samen bezig gaan met oplossingen op zich al heel verbindend. En hoe sterker de verbondenheid, hoe meer rust in huis.

Kun je wel wat meer ontspanning gebruiken, ga dan serieus met deze tips aan de slag. Wil je meer, volg dan eens mijn gratis webinar of koop mijn boek voor meer inspiratie.

Fijn als je dit artikel wilt delen op social media en je vragen zijn hieronder van harte welkom. Dank je!

Zorg voor duidelijkheid en structuur in de vakantie

Veel kinderen die snel boos of geprikkeld zijn, hebben een grote behoefte aan duidelijkheid en structuur. En dat kan heel goed de reden zijn dat vrije tijd, zoals weekenden of vakantie lastig is. In plaats van dat je bijtankt put het je uit. Zodat je zelfs kunt uitzien naar het einde van de vakantie. Dat kan toch niet de bedoeling zijn. Zorg daarom voor meer duidelijkheid en structuur in de vakantie.

In het dagelijkse leven dient de structuur zich vanzelf aan. Je hebt schooldagen en weekend. En zeker op schooldagen ligt het vast hoe die zullen verlopen. Daarnaast is er dan nog zwemles, muziekles of sport.

Het enige wat je hoeft te doen en wat vaak meer rust geeft, is deze structuur zichtbaar te maken. Dat geeft meer duidelijkheid aan je kind. Bijvoorbeeld met behulp van pictogrammen. Op internet vind je veel mogelijkheden, van zelf maken tot prachtige uitvoeringen met een magneetbord.

In de weekeinden en zeker in vakanties is die structuur er niet vanzelf. Die moet je dus zelf aanbrengen. Zorg voor een bepaald ritme, bijvoorbeeld na het ontbijt doet iedereen waar hij zin in heeft (lezen, spelen, zwemmen) na de lunch doe je iets gezamenlijks (spelletjes, erop uit).

Vul de dag van te voren in. Je kunt bijvoorbeeld tijdens het avondeten afspreken wat jullie de volgende dag gaan doen. Hou hierbij rekening met ieders wensen. Als de kinderen ook dingen mogen inbrengen zijn ze eerder geneigd om mee te gaan naar iets waar ze minder zin in hebben.

Bedenk ook dat het niet perse moet dat jullie met zijn allen op stap gaan. Als dat vaak spanningen geeft, ga dan ook af en toe eens ‘gesplitst’ op stap. Zo is het soms makkelijker om te zorgen voor een dag waarop iedereen heeft kunnen ontspannen.

Als je kind het fijn vindt en als het helpt, kun je dit ook met tekeningetjes of woorden zichtbaar maken. Het grote voordeel van pictogrammen en tekeningetjes is, dat je kind zelfstandig kan zorgen voor duidelijkheid over wat er staat te gebeuren. En dat geeft rust.

Vind je dit een goede tip? Deel hem dan via de social media alsjeblieft.  En heb je aanvullende tips, deel ze dan bij de reacties. Dank je wel!

Wat is er aan de hand met mijn kind?

Als je kind moeilijk is in zijn of haar gedrag, dan kun je je als ouder behoorlijk zorgen maken. Enerzijds over de situatie thuis en anderzijds over hoe het nou verder moet met je kind. Twijfel en gepieker sluipt binnen in je leven: “Wat is er toch aan de hand met mijn kind?”

Het begint met dat je kind niet reageert zoals je verwacht. Je geeft voor je gevoel toch duidelijk grenzen aan. Je corrigeert het gedrag, je geeft soms straf. Maar het helpt niet. Je kind doet dingen, die je niet wilt, blijft ze doen. Waardoor er steeds meer conflicten ontstaan.

En hoe ouder je kind wordt, hoe moeilijker het wordt. Je kind doet anders dan andere kinderen. Ook van anderen krijgt je kind negatieve reacties door zijn gedrag. Dan begint het gepieker. Wat is er met mijn kind aan de hand? Wat moet ik doen? Wat moeten wij doen?

Moeten we ermee naar een psycholoog? Maar misschien komt er wel een diagnose uit als autisme of ADHD en wil ik dat eigenlijk wel? Bovendien, hoe zal het voor mijn kind zijn, als hij een onderzoek en misschien wel een diagnose krijgt?

Hoe leg ik dat uit aan mijn kind, zonder dat hij zich dat aantrekt? Zonder dat ze denkt dat er iets mis is met haar? Ik maak me zorgen over zijn zelfbeeld. Mijn kind krijgt toch al zoveel negativiteit over zich heen. En toch is het ook een heel lief kind, dat weet ik zeker.

Herken je dit? Voor mij was dit mijn mijn grootste drempel om naar de hulpverlening te stappen. Ik was erg bang, dat alleen al het feit, dat er onderzoek plaats ging vinden, mijn kind nog onzekerder zou maken. Ik wilde mijn kind niet het gevoel geven, dat er iets ‘mis’ was.

Dus ging ik zelf op onderzoek uit. Regelmatig las ik iets wat me bekend voorkwam. Maar ik had nooit het idee, dat mijn kind helemaal in zo’n hokje paste. Net of er van allerlei verschillende labels stukjes van toepassing waren op mijn kind.

Tegenwoordig kom ik dat in mijn werk veel tegen. Pittige kinderen zijn in zekere zin ‘afwijkend’, d.w.z. anders dan de meeste kinderen, maar passen niet precies in een bestaand ‘hokje’. Toch laten ze wel probleemgedrag zien en hebben ze speciale aandacht en een speciale aanpak nodig.

Nu weet ik, dat het allerbelangrijkste is dat je je kind leert begrijpen. Door goed te kijken en te luisteren naar mijn kind, begreep ik hem steeds beter. Waardoor ik mijn gedrag erop kon aanpassen. Ook kon ik mijn kind helpen om zichzelf te leren begrijpen. Iets wat ik daarvoor nog niet kon.

Voor mij is dit de oplossing gebleken, zelf leren onderzoeken hoe mijn kind in elkaar steekt. En dat is wat ik ouders gun, die in dezelfde positie zitten als ik vroeger. Ook omdat je pas dan werkelijk je gedrag kunt aanpassen. En een opvoedingsstrategie kunt hanteren, die past bij jouw kind.

Dus, is er iets mis met je kind? Nee. Je kind is een pittig kind, heeft bepaalde kenmerken en eigenschappen, waardoor de normale, gebruikelijke manier van opvoeden niet werkt.

Je kind heeft geen correctie nodig, maar je hulp en steun. En het zien van haar of zijn kwaliteiten. Want die zijn er altijd ook. En hoe beter de omgeving met zijn of haar lastige kant om kan gaan, hoe meer de kwaliteiten zichtbaar worden.

PS. Vind je dit interessant en wil je meer weten? In mijn gratis onlinetraining ‘Waarom strenger opvoeden niet de oplossing is (en wat dan wél) vertel ik hier veel meer over en krijg je tips om er beter mee om te gaan.

Wil je dit blog delen op social media, zodat we nog meer ouders kunnen bereiken? Dank je wel.

Je geduld bewaren, hoe doe je dat?

Veel ouders geven aan dat ze meer geduld zouden willen hebben, vooral moeders. Dan bedoelen ze rustig blijven in situaties met hun kind(eren), die hun niet bevallen. Ze raken geïrriteerd of gefrustreerd, gaan dan schreeuwen en doen precies wat ze niet willen en wat ook niet helpt 🙂 Wat te doen?

Ten eerste is het belangrijk je te realiseren, dat je mens bent. Het is niet meer dan logisch dat het gedrag van je kind bij jou gedachten en emoties oproept. Dat is het leven, dat gebeurt de hele dag met alles om je heen.

Echter, wij hebben ergens diep down een plaatje zitten van de rustige, beheerste ouder, die zonder stemverheffing alle ongewenst gedrag weet te stoppen. Die nooit problemen heeft met zijn kind, maar alles met gemak in goede banen leidt. Haal dit plaatje naar boven, kijk het aan en zie hoe lachwekkend het is. Ooit die perfecte ouder ontmoet?

Accepteer je eigen emoties en de situatie. Niet in de zin van gelaten ondergaan, maar in de zin van “dit is wat er is”. Adem eens diep in en uit. Hè, hè. En stel de vraag: wat heb ik nodig en wat heeft mijn kind nu nodig?

Een voorbeeld. Je kind is erg traag met eten. Jij voelt je ongeduld toenemen. Onderzoek eens waar dat ongeduld vandaan komt.  Wil je dat je kind opschiet, omdat het al laat is en straks te laat in bed ligt? Of moet je straks weg en ben je bang, dat je niet op tijd de deur uitkomt? Ergert het, omdat jij niet mocht treuzelen met eten vroeger? Of ……

Als je weet waar je welke gedachten ten grondslag liggen aan je ongeduld, kun je deze verder onderzoeken. Is je zorg of angst terecht? Is het erg als je kind een keer wat later naar bed gaat? Kom je inderdaad in tijdnood? Wil je misschien niet voelen hoe pijnlijk het voor jou vroeger was als je zo op je kop kreeg als je treuzelde met eten? Word je liever boos op je kind dan dit te voelen?

Als je dit allemaal duidelijk hebt, kan je ongeduld verdwijnen. Dan kun je jezelf geruststellen, of ingrijpen (“ik ga je nu even helpen met eten, want het duurt vandaag een beetje lang”). Of voelen hoe naar het voor jou vroeger was en hoe fijn het is, dat je jouw kind die ruimte wel kunt gunnen.

Als je ervaart dat je plotseling je geduld verliest, dan heb je daarvoor je opkomende frustratie genegeerd. Opeens schiet je uit je slof. Soms op een manier, die jezelf kan verbazen. Heb jij hier regelmatig last van, dan is het belangrijk om uit te zoeken hoe jij met emoties  omgaat. Klopt het dat jij meer aandacht bij de ander hebt en te weinig bij jezelf?

Heb jij moeite met boosheid en het voelen van je eigen grenzen? Ga daarmee aan de slag. In jouw belang en in dat van je kind.

PS Het leren omgaan met je eigen emoties en die van je kind is een belangrijke stap voor minder conflicten in huis. Vandaar dat ik er een hele les aan wijd in mijn onlineprogramma Stap voor stap een gelukkig gezin.

Herken jij wat ik beschrijf? Geef hieronder je reactie, ik lees het graag!

Vind je dit artikel de moeite waard? Deel het dan via onderstaande knoppen. Dank je wel!

 

En wat als mijn kind nog een peuter of kleuter is?

Eén van de belangrijkste pijlers van de aanpak van Ontspannen Op voeden is de communicatie. Maar vaak vragen ouders, mijn kind is nog een peuter of een kleuter, hoe doe ik dat dan?

Aan communicatie zitten twee kanten: zenden en ontvangen. Oftewel spreken en luisteren. Wat betreft het spreken vind ik de ik-boodschap van onschatbare waarde, zoals je misschien wel weet. Bij luisteren is het belangrijk om met aandacht en openheid te luisteren.

Om met het zenden te beginnen: wat is van belang bij jonge kinderen? Spreek in korte zinnen, wees duidelijk in wat je van je kind wilt en waarom. “Kijk, de poes vindt het niet leuk.. Hij wil weg. Laat hem maar los”.

Zeg niet alleen wat niet mag, maar geef vooral aan wat je wel wilt. “Je mag niet op het aanrecht klimmen, dat is te gevaarlijk. Kom hier maar op deze stoel zitten”.

Ondersteun je verbale communicatie met fysieke taal. Pak je kind op en zet hem op de stoel. Of pak de hand van je kind als hij wil slaan of iets pakken wat je niet goed vindt. Doe én én. Grijp in én leg uit waarom. Wees daarin doortastend en blijf rustig. Zie het als iets wat je kind nog moet leren.

Wat luisteren betreft: Hoe jonger je kind, hoe meer je het met de nonverbale signalen moet doen. Door te verwoorden wat je ziet, laat je merken dat je je kind “hoort” en geef je woorden aan zijn gevoel. Ook check je het daarmee. “Vind je het een beetje spannend misschien?”

Probeer de behoefte achter het gedrag te begrijpen, ook dat is luisteren. In het geval van het kind wat op het aanrecht klimt, kun je kijken of je kind misschien wil helpen. Laat het kind je dan helpen aan tafel, bijvoorbeeld. Wil hij alleen maar graag zien wat je doet, zet het dan op veilige afstand in een stoel, zodat hij wel kan kijken wat je doet.

Je kunt vragen wat er aan de hand is. Maar als je kind daar moeilijk antwoord op kan geven, kun je suggesties doen. “Heb je misschien geen zin? Is het dat?”, “Wil jij ook graag een keertje?”, “Vind je het niet leuk dat ik de baby op schoot heb” enz.

Probeer je te verplaatsen in het perspectief van je kind. Hoe de situatie is voor je kind. En wat de reden van het gedrag van je kind kan zijn, Probeer de behoefte die daar achter zit te raden.

Voor kinderen die moeite hebben hun gevoel te verwoorden, kun je spelletjes doen met emoticons of plaatjes van kinderen met een bepaalde uitdrukking op hun gezicht. Op internet kun je dit wel vinden om uit te printen en kaartjes te maken.  Je kunt je kind dan bijvoorbeeld laten aanwijzen hoe hij of zij zich voelt en het vervolgens verwoorden.

Het belangrijkste is, dat je je kind accepteert in zijn of haar uitingen. Dat maakt dat je kind naarmate het opgroeit steeds makkelijker met je zal kunnen communiceren. Omdat je kind voelt, dat je betrokken bent, hem wilt begrijpen en erkent in haar gevoel.

Help je mij om mijn inspiratie te verspreiden? Deel dit artikel dan via onderstaande knoppen op de sociale media. Dank je wel! Heb je aanvullingen of wil je iets kwijt? Hieronder kunnen we in gesprek 🙂

Hoe je zelf onbewust escalatie in de hand werkt

Wij mensen interpreteren de hele dag door. Vaak is dat handig. Maar het kan ons ook in de weg zitten. Als we gedrag van anderen gaan labelen bijvoorbeeld. Een negatieve interpretatie leidt tot een negatieve reactie. Ook in het opvoeden heeft dit een grote invloed.

Als een kind de strijd met ons aangaat, hebben wij daar vaak direct een verklaring voor. We maken onbewust onmiddellijk een interpretatie en die bepaalt onze reactie. Lang niet altijd handig. Want vaak is die ook nog negatief. En dat bevordert nou niet direct een open communicatie.

Er zijn verschillende vormen van negatieve interpretaties, die veel voorkomen. Bijvoorbeeld: Mijn kind probeert me op de kast te jagen. Daarmee stop je met luisteren naar je kind. Je bent alleen nog bezig om je niet op de kast te laten jagen. Je hoort niet meer echt wat je kind zegt.

Nog zo eentje is: mijn kind wil alleen aandacht. Gevolg: je wilt het kind die aandacht niet geven. Je probeert het kind te negeren of neemt het op zijn minst niet serieus. Je negeert wat er werkelijk aan de hand is, je hoort en ziet het niet, omdat je daar niet meer voor open staat.

Ook een veelvoorkomende: mijn kind wil perse zijn zin hebben. Je kijkt naar je kind als een klein egoïstisch wezen, dat gestopt moet worden. Dus vooral niet zijn zin moet hebben. Zo zijn er nog veel meer: mijn kind probeert me boos te maken, wil kijken hoe ver hij of zij kan gaan, is mij aan het manipuleren, enz.

Wat al deze negatieve labels gemeen hebben, is dat ze maken dat je stopt met kijken en luisteren naar je kind. Je bent niet meer open voor wat er werkelijk aan de hand is. Sterker nog, vaak roept jouw reactie vervolgens alleen maar meer strijd op. Omdat je kind zich onbegrepen voelt en daardoor onmachtig.

Deze reacties van ons als ouder zijn dus totaal ineffectief. Ze gooien eerder olie op het vuur dan dat ze helpen conflicten te voorkomen. Daarnaast doen ze je kind ook tekort.

Want pittige kinderen hebben vaak boze buien door onmacht. Ze willen wel anders, maar ze kunnen het niet. Ze schieten vaak te kort in bepaalde vaardigheden. Waardoor ze eerder boos worden dan een ander kind.

Je kunt hierbij denken aan dingen als impulsiviteit en inflexibiliteit. Je kind is misschien dusdanig impulsief, dat hij nog niet in staat is om eerst na te denken over de consequenties van zijn handelen. Hij heeft het dus al gedaan voordat hij het weet. Of je kind is rigide en star, kan niet snel schakelen naar andere opties. Kan niet zomaar mee in veranderingen, al zijn die nog zo klein.

Uitgaan van ‘niet kunnen’ i.p.v. ‘niet willen’ is eerlijker en effectiever. Dus zet de bril op van  “wat lukt mijn kind niet?” Het kost natuurlijk oefening, maar door zo naar je kind te kijken kun je leren om negatieve interpretaties achterwege te laten. Je hoeft niet meer de strijd aan te gaan, maar kunt je focussen op wat je kind nodig heeft om tot minder uitbarstingen te komen.

Ik zeg niet, dat het gemakkelijk is of dat het altijd lukt. Zeker niet als jij een pittig kind hebt. Jij bent ook maar een mens en je kunt erg geprikkeld raken door je kind. Maar het is wel de moeite waard om het te blijven oefenen. Je zult merken dat de escalaties afnemen.