Hoe je kalm blijft als je kind ontploft

Als je kind boos wordt, is het belangrijk dat je het niet laat ‘overslaan’ op jou. Hoe minder vat het op jou heeft, hoe makkelijker het bij je kind ook weg kan vloeien. Acceptatie is belangrijk, zoals ik hier schreef. In dit blog wat extra, simpele tips om jezelf kalm te houden.

‘Het gaat niet over mij’

Ook al roept je kind misschien dingen die over jou gaan, realiseer je dat het niet over jou gaat. Je kind kan even niet dealen met de situatie en reageert dat af op jou. Natuurlijk moet je begrenzen als het gaat over schelden of pijn doen, dat is duidelijk. Maar laat de emotie bij je kind. Het is van hem of van haar en gaat niet over jou, ook al lijkt dat zo.

‘Alles gaat voorbij, ook een boze bui’

Bedenk dat alles tijdelijk is, ook een boze bui gaat voorbij. Zie het als een natuurlijk verschijnsel, dat komt en gaat. Het is ‘gewoon’ een ontlading. Als het onweert ga je ook niet tekeer tegen de wolken ‘nu is het genoeg, hou op’.

Adem diep in en langer uit

Focus op je ademhaling. Als we geirriteerd raken, gaan we meer inademen en sneller uitademen, zo ‘pompen we onszelf op’. Het omgekeerde werkt ook. Als  langer gaat uitademen, kalmeer je. Ga bijvoorbeeld 4 tellen in- en 6 tellen uitademen (of 8, als je dat lukt). Adem uit met ‘fffff’, dus blaas langzaam uit. Je zult merken als jij zo jezelf kalmeert, dat het je kind ook help om te kalmeren. Je kunt het je kind ook leren, dan kunnen jullie het samen toepassen.

Onthou deze 3 tips en pas ze toe als elke keer als je kind boos wordt. Het zal je helpen om rustig te blijven. Steeds een beetje beter. Want oefening baart kunst. Succes!

Ik vind het fijn als je mijn tips wilt delen, zodat nog meer ouders er wat aan hebben. Dank je wel alvast.

En ook is je reactie welkom, laat hieronder weten of je wat aan de tips hebt.

Niet langer op eieren lopen bij je pittige kind

Een veel gebezigde uitdrukking door ouders van pittige kinderen is ‘op eieren lopen’. Heel vaak hoor ik dat mensen het gevoel hebben steeds op eieren te moeten lopen. Hoe kom je daar vanaf?

 Met ‘op eieren lopen’ bedoelen ouders dat ze steeds bezig zijn om een uitbarsting van hun pittige kind te voorkomen. Best logisch, want het kan een behoorlijke impact hebben op de sfeer. En veel van mijn tips zijn ook bedoeld om uitbarstingen en driftbuien te voorkomen. Zodat er meer rust in huis komt.

Dus met dat doel is niks mis. Het punt is alleen, dat alles wat je doet om een driftbui te voorkomen, meestal juist averechts werkt. Juist omdat je dat doel hebt. Dat roept spanning op, waarin de kans op een driftbui juist groter wordt.

Het is dus zaak om wel mijn tips in praktijk te brengen, waardoor de uitbarstingen minder zullen worden. Maar tegelijkertijd moet je het niet daarom doen. Snap je wat ik bedoel?

Beter werkt het om te leren het te accepteren. Zien dat het erbij hoort. Je kind moet zijn of haar spanning en frustratie nu eenmaal kwijt. Hoe makkelijker je dat accepteert, hoe beter het gaat.

Je zult merken dat het minder escaleert en sneller voorbij is, naarmate je het beter kunt accepteren. Maar ook hier geldt: het werkt niet als trucje. Pas als je werkelijk ‘het er kan laten zijn’, als het ‘er mag zijn’, dan werkt dat zo.

Dus dat is de uitdaging, dat je leert te accepteren dat het gebeurt. Kennelijk is het nodig op dat moment. Kennelijk moet je kind iets kwijt. Kennelijk is het even niet de bedoeling dat alles gladjes verloopt 😊

Het enige wat je op zo’n moment hoeft te doen is zorgen dat er geen brokken gebeuren. Dus je kind begrenzen in de manier waarop hij of zij de frustratie uit. Je kind helpen om er op een goede manier mee om te gaan.

Maar voor de rest kun je denken: ‘het is wat het is. Het gaat ook weer voorbij’. Adem in, adem uit, blijf kalm. Beter voor jou, beter voor je kind en beter voor de sfeer. Zo zorg je er in elk geval voor dat jij het niet doet escaleren.

Dus wees niet meer bang voor de boosheid van je kind. Leer deze te accepteren, te ‘verwelkomen’. Blijf kalm en help je kind om te leren er op een goede manier mee om te gaan. Waarover een andere keer meer.

Heb ik je hiermee geholpen? Deel het dan ook met andere ouders via de social media, dank je wel. Ook altijd fijn om je reactie te horen, die kun je hieronder kwijt.

Zorg jij wel goed genoeg voor jezelf?

Iedereen zal beamen dat het belangrijk is om als ouder goed voor onszelf te zorgen. Maar doen we het ook? Echt? Of laten we ons leiden door de drukte van alledag en gaan we maar door met zorgen? In dit geef ik je wat inspiratie en argumenten om werkelijk aandacht te besteden aan wat je zelf nodig hebt. Zodat je er beter voor je kind kan zijn.

Opvoeden kan veel energie kosten. Zeker als je een pittig kind hebt. Het is dus heel belangrijk om te zorgen dat je daar ook voldoende energie voor hebt. Kijk dus eens kritisch naar jouw inname van energie. Zorg jij er voldoende voor dat je ook weer opgeladen wordt?

Stel je zelf eens de vraag wat jij nodig hebt om jezelf op te laden. Voor de één is dat sporten, voor de ander ongestoord een boek lezen en voor weer een ander muziek maken of een culturele activiteit. Wat geeft jou energie? En plan je dat ook in? Of is het misschien al lang geleden dat je “iets voor jezelf” deed?

Wil je aan deze activiteiten toekomen, dan zul je ze daadwerkelijk moeten inplannen. Anders zul je er nooit tijd voor hebben en gaan andere dingen altijd voor. Of heb jij weleens zomaar vanzelf een vrije, lege, oningevulde dag voor je liggen? Ik niet :). En ik denk dat dat voor de meesten van ons geldt.

Tegelijkertijd is het ook heel belangrijk om Niets te plannen. En daarmee bedoel ik, dat je af en toe een dag(deel)  hebt ingepland waarop je niets plant. Geen afspraken, geen activiteiten (hoe leuk ook),  gewoon helemaal niks. Waarom is dat zo belangrijk? Omdat “niets hoeven” je terug brengt bij je zelf. Want ook leuke activiteiten kunnen maken dat je maar doorgaat met DOEN. Terwijl het zo belangrijk is om uit het doorgaan te stappen. Even tot stilstand te komen. Tot jezelf komen, letterlijk.

We weten het vaak wel, maar het komt er niet van. Misschien helpt het je, als je bedenkt dat je het ook voor je kind doet :). Je kind heeft er heel veel profijt van, als je zorgt dat je dingen doet waar je energie van krijgt én zorgt voor een goed contact met je zelf.

Ten eerste heb je veel meer geduld en heb je er minder moeite mee om te zorgen. Als je altijd maar doorgaat, ontstaat er onbewust van binnen verzet tegen wat je allemaal moet, wat er van je gevraagd wordt. Deze onbewuste frustratie uit zich in ongeduld en gebrek aan vrolijkheid, plezier.

Ten tweede helpt het af en toe stilstaan, niks hoeven, om meer aanwezig te zijn. Het haalt je uit je hoofd, uit de klussenlijstjes en planningen. Waardoor je ook beter aanwezig kunt zijn in het contact met je kind. Meer in het hier en nu. De rust die jij in jezelf hebt gevonden, werkt door in jullie contact. Regelmatig mediteren is om die reden niet alleen goed voor jou, maar ook voor je kind!

Ten derde is het zo dat als jij beter contact hebt met jezelf, je eigen gevoelens, je ook beter aanvoelt wat je kind nodig heeft. Ik denk dat het zelfs zo is, dat het voor je kind ook veel gemakkelijker is om bij zichzelf te blijven, zijn gevoelens te ervaren en te uiten.

Ik raad je daarom dringend aan om eens kritisch te kijken naar jouw situatie. Ben jij tevreden, met hoe je zelf aan bod komt in het leven? Of ben je teveel bezig met de dagelijkse dingen en is elke dag als een lijstje vol klussen en activiteiten, die afgewerkt moeten worden?

Als je niet tevreden bent, onderneem dan actie. Nu. Ga kijken hoe jij kan zorgen dat je meer energie en meer rust in jezelf krijgt. Want pas als je goed voor je zelf zorgt, kun je werkelijk goed voor je kind zorgen. En trouwens, je mag het ook gewoon voor jezelf doen, natuurlijk. Gewoon omdat jij er toedoet.

Vind je dit ook een goed advies? En zet het je aan het nadenken? Mooi 🙂 Deel het dan op je social media zodat we ook anderen kunnen inspireren.

En heb je aanvullingen of opmerkingen? Laat je reactie achter. Bedankt!

Een Nee hoeft geen Nee te blijven

Het zit er zo ingeprent bij ons ouders: je moet en je zal consequent zijn. En natuurlijk houdt ook jouw pittige kind van duidelijkheid. Maar betekent dat ook dat je nee altijd een nee moet blijven? Ik denk het niet.

Het feit dat je niet terug mag komen op een eerder gegeven nee, berust op een misverstand. Het misverstand is dat je constant met je kinderen in een strijd verwikkeld bent over wie zijn zin krijgt. Jij of je kind? Het misverstand dat een kind alleen maar bezig is met wat ie zelf graag wil.

Weet je, het is niet waar. Kinderen willen het allerliefst een goede relatie met hun ouders. Ze willen gehoord, gezien en begrepen worden. En ze willen ook lief zijn voor jou, rekening houden met jou. Ze willen ook graag dat jij hun lief vindt.

Als je een relatie met je kind hebt, die gebaseerd is op wederzijds respect, dan kun je gewoon jezelf zijn. Dan hoef je niet steeds ‘pedagogisch te handelen’. Als je met een volwassene spreek, verander je toch ook weleens van plan of van mening?

Je kunt dat ook gewoon uitleggen aan je kind. “Ik vond het eerst geen goed idee, maar nu ik hoor wat je erover zegt, denk ik er anders over”. Of “Ik dacht er nog even over na en ik vind eigenlijk dat ik wat te snel nee heb gezegd”.

Je bent op die manier een voorbeeld voor je kind. Je laat zien dat je nadenkt over dingen, terug durft te komen op wat je eerder zei en dat je luistert naar een ander.

Zeg niet te snel ja of nee op een vraag van je kind. Als je kind iets aan je vraagt, vraag dan eerst door. Waarom vraagt je kind dat? Probeer dat helder te krijgen door goed te luisteren en te kijken naar de signalen van je kind. Als je de behoefte duidelijk hebt, zie je ook sneller alternatieven. Dan is het geen ja of nee, maar vind je samen een derde mogelijkheid.

Wil je je kind verbieden wat hij doet of wil gaan doen, denk dan even goed na. Soms zeg je te snel dat iets niet mag. Soms uit een automatisme, soms omdat je denk dat het van je verwacht wordt. Of omdat je er zelf geen zin in hebt. Sta even stil bij de vraag waarom je nee wilt zeggen. Dat geeft je dan ook even de tijd om je ik-boodschap te formuleren, waarmee je je kind het beste bereikt.

Als je vasthoudt aan je nee, puur omdat je het eenmaal gezegd hebt, voelt je kind dat. Bewust of onbewust zal je kind weten dat wat je zegt niet overeenkomt met wat je voelt. Dat kan maken dat je kind juist harder probeert om het toch voor elkaar te krijgen. Dus geef jezelf de ruimte om alleen aan een nee vast te houden, die echt voor jou klopt. Dan zal je kind dit ook makkelijker respecteren.

Tot slot nog even over het misverstand. Het is eigenlijk een selffulfilling prophecy. Als jij bang bent dat je kind over je heen loopt als je geen nee zegt, als jij denkt dat kinderen er op uit zijn om te winnen van jou, dan creëer je zelf de machtsstrijd! Want jij begint met jouw macht te verdedigen, dus gaat je kind die proberen te ondermijnen. Maar handel jij niet vanuit macht, dan is er voor je kind geen reden om te blijven strijden.

Waarom ‘lukken’ zo’n mooi woord is in het opvoeden

In de opvoeding, zeker van pittige kinderen, kan het veel verschil maken hoe je de dingen zegt. In dit blog leg ik je uit waarom ‘lukken’ zo’n handig woord is om te gebruiken.

Pittige kinderen zijn gevoelig voor hoe je de dingen zegt. Sowieso houden ze natuurlijk niet van moeten en van het woordje ‘nee’. Maar ook zijn ze extra gevoelig voor afwijzing en bang om dingen verkeerd te doen.

Daarom is mijn advies: maak gebruik van het woord ‘lukken‘. Het voordeel van ‘lukken’ is dat het minder persoonlijk is. Meer iets dat gebeurt. Iets lukt of het lukt niet. Gewoon een feitelijke constatering.

Het biedt daarnaast ook perspectief. Iets wat nu niet is gelukt is, kan een volgende keer wel lukken. Heel anders dan wanneer je zegt ‘je kunt het niet’. Dat klinkt meer alsof je het nooit zal kunnen, alsof het een eigenschap van je is om iets wel of niet te kunnen.

Daarmee benadruk je dus meer het leerproces. En dat is precies zoals ik de dingen graag zie. Alles is een leerproces. Oefenen. En dan lukt het of het lukt niet. Het haalt het oordeel eraf en biedt perspectief. En dat geeft ruimte.

De start is van dit leerproces is steeds dat je duidelijkheid biedt. Door een duidelijke afspraak of door aan te geven wat de bedoeling is. Zodat je kind weet wat er van hem of haar verwacht wordt. En vervolgens gaan we dan zien hoe het gaat. En ga er maar vanuit, dat je kind doorgaans ook het goede wil doen.

Je kunt het ook gebruiken om je kind daartoe uit te nodigen. Om wat voorbeelden te geven ‘denk je dat het gaat lukken om op de stoep te blijven?’ of ‘denk je dat het gaat lukken om zelf te spelen en je broertje met rust te laten? ’of ‘denk je dat het gaat lukken om vanmiddag je huiswerk te maken, zodat we vanavond tijd hebben voor een spelletje?’

En als het dan een keertje ‘fout’ gaat, kun je zeggen ‘wat jammer, het is niet gelukt, volgende keer beter’. Je kunt het ook nabespreken, op een rustig moment. ‘We hadden afgesproken dat je vanmiddag je huiswerk af zou maken, maar dat is niet gelukt, he. Weet je ook hoe dat komt? Wat gebeurt er dan denk je, waardoor het niet lukt?’

Dus ik zou zeggen, maak er maar (wat meer) gebruik van. Ik denk dat je kind het prettig zal vinden. Succes!

Als je dit een zinvolle tip vind, deel hem dan zodat andere ouders er ook hun voordeel mee kunnen doen. Dank je wel daarvoor. En ik lees zoals altijd graag je reactie, dat kan hieronder.

Hoe leer je je kind om niet te slaan?

Als je baby peuter wordt, komt er een moment waarop hij dingen doet die jij niet wilt. Anderen slaan bijvoorbeeld. Soms kan dat heftig zijn en is het moeilijk voor jou om mee om te gaan. Wat is de beste manier om je kind te leren niet te slaan?

Er zijn een paar dingen die je niet moet doen, in de eerste plaats is dat je kind slaan. Hoewel iedereen weet, dat je je kind niet mag slaan, hebben veel ouders ook weleens het idee gehad om hun peuter of kleuter te laten voelen hoe dat voelt, wat hij doet. Dus toch één keertje terugslaan of knijpen. Doe dat niet.

Je kind leert altijd het meeste van wat jij voorleeft. Dus als jij slaat, ook al is het maar één keertje, geef je toch een verkeerd voorbeeld. Je kind slaat de herinnering op dat jij slaat. Dat is sterker dan jouw uitleg erbij.

Wat ook geen goed idee is, hoewel heel gangbaar, is apart zetten. Een time-out. Je kind slaat omdat hij boos is. Een boos kind apart zetten roept nog meestal nog meer strijd op. Je creëert daarmee een escalatie.

Bovendien laat je je kind alleen met zijn emoties, terwijl hij jouw hulp en steun nodig heeft. Hulp om te leren met zijn emoties om te gaan. Grip krijgen op zijn emoties en zijn gedrag leren sturen. Je kind moet leren dat slaan niet mag. Hoe doe je dat?

Wees duidelijk, maar blijf rustig en begripvol. Haal hem weg bij het andere kind. Zeg iets in de trant van “Ik zie dat je heel boos bent, hè. En weet je, je mag niet slaan. Want dan doe je een ander pijn. Kijk maar”. Zorg dat het kind dat door jouw kind is geslagen ook aandacht krijgt. Erken dat het niet leuk is, dat het pijn doet, dat je kind dat niet had mogen doen.

Als je kind weer rustig is, kun je het eventueel opnieuw proberen. Maar blijf in de buurt. En als je kind boos wordt, wees er dan bij. Herinner het eraan, dat slaan niet mag. Stimuleer je kind om met woorden duidelijke te maken dat hij of zij boos is of iets niet wil. Lukt het niet, neem dan de consequentie en ga bijvoorbeeld naar huis met je kind of laat je kind ergens anders spelen.

Doet jouw kind het jongere broertje of zusje pijn? Grijp onmiddellijk in. En als het vaker gebeurt, zorg dan dat je ze nooit alleen laat. Jij moet ervoor zorgen dat de kleinste zich veilig voelt. Neem een van beiden mee als je naar een ander vertrek gaat. Of hou de box nog een tijdje in gebruik. Zoek praktische oplossingen. Ter bescherming van de jongste, maar ook van de oudste, zodat-ie de kans niet krijgt.

Als het toch gebeurt, reageer je schrik over de jongste dan niet af op de oudste. Het belangrijkste is dus dat je zelf rustig blijft en het ziet als een leerproces, waarbij je kind je hulp nodig heeft. Dat is het meest effectief.

Combineer dus duidelijkheid met begrip en erkenning. Wees duidelijk over het niet mogen slaan. Wees hierin ferm, maar niet boos met een afwijzing in je toon. Erken zijn gevoelens en geef er woorden aan, zodat je kind zelf ook leert om er woorden aan te geven.

En oefen met je kind alternatieven. Voor jonge kinderen is het bijvoorbeeld heel geschikt om te gaan stampvoeten en vuisten te ballen. En ondertussen er woorden aan geven ‘ik wil dit niet, ik vind het stom’, bijv. Oefen dit ‘droog’ in een rollenspel, zodat je kind het ook nog kan als ze boos is.

Vind je dit goede tips? Deel deze blog dan met anderen,  zodat zij er ook profijt van kunnen hebben. Dank je wel alvast. Ook lees ik graag je reactie, die kun je hieronder kwijt.

Dit is cruciaal bij het begrenzen

Op een goede manier begrenzen is nogal eens moeilijk voor ouders. Zeker als je een pittig kind hebt. Want hoe doe je dat zonder dat je het aantal conflicten alleen maar doet toenemen? Ik vertel je in dit blog wat cruciaal is.

Bied duidelijkheid vooraf

Zorg ervoor dat je van tevoren een duidelijke afspraak hebt gemaakt. Zodat je kind weet wat er van hem of haar verwacht wordt. Wat wel en wat niet mag, zou je ook kunnen zeggen. Of wanneer iets mag of eindigt.

Wees resoluut in het handhaven

Als je kind zich er toch niet aanhoudt, wees dan resoluut. Bijvoorbeeld, je kind zet de tv niet uit op de afgesproken tijd. Dan doe je dat zelf met de woorden ‘helaas, pindakaas, het programma is afgelopen, de tv gaat uit’. Zorg wel dat je kind dit kon weten (dus duidelijke afspraak).

Geef kort erkenning en accepteer frustratie

Verwacht niet dat je kind stralend de tv uitdoet of opgewekt stopt met gamen. Het is gewoon lastig om daarmee te stoppen, dat vinden we zelf ook vaak. Dat kun je erkennen, alleen verandert dat niks aan het feit dat de tv uitgaat. ‘Je vindt het niet leuk en dat snap ik ook wel. Je mag ook wel even balen. Wees maar even boos’.

Laat het bij je kind

Accepteer dus de frustratie van je kind en laat het daar. Het is verder niet jouw probleem. Natuurlijk heb je liever dat je kind goedgemutst is en houd je van harmonie. Maar het hoort bij het leven dat dingen leuk zijn en niet leuk. En het hoort bij een kind (en bij een mens) om soms blij te zijn en soms boos. Dat gaat ook wel weer over. Een soort van ‘laconiek’ blijven, helpt.

Grijp alleen in als je kind zijn frustratie op een ongewenste manier uit

De enige situatie waarin je nog wel iets moet, is als je kind zijn frustratie op een verkeerde manier uit. Het op een broertje of zusje afreageert. Of met iets gaat gooien bijv. Dan is het zaak om je kind te helpen om op een andere manier zijn frustratie te ontladen. Hoe je dat kun doen, zal ik een volgende keer een blog over schrijven 😊

Goed luisteren naar je kind, zo doe je dat

Allemaal houden we van onze kinderen. En willen we het beste voor ze. We willen ze zo graag leren, wat wij allemaal al weten. We willen ze zo graag helpen om de dingen goed te doen. En daarom vertellen we ze zoveel. Maar is dat wel wat een kind echt nodig heeft? 

Wat een kind werkelijk nodig heeft om te groeien en zelfvertrouwen te ontwikkelen is onvoorwaardelijke liefde, vertrouwen en respect. Dat houdt in, dat we ze accepteren zoals ze zijn. Maar hoe doe je dat?

Werkelijke acceptatie betekent vooral: je kind laten zijn zoals hij is. Laten. Het klinkt misschien raar, maar een kind, wat lekker bezig is, met rust laten is een teken van acceptatie. Let maar eens op, hoe snel je geneigd bent om wel in te grijpen: ongevraagd advies geven bijvoorbeeld. “Zou je niet …” of “Je kunt ook ….”.

Maar wat je eigenlijk overbrengt is: zoals jij het doet is het niet goed (genoeg). Ooit bij stil gestaan dat het zo werkt? Als je dit herkent van jezelf: je bent bepaald niet de enige 🙂 Alle ouders doen dit in meerdere of mindere mate. Het is zo gewoon, dat het niet eenvoudig is om af te leren. Maar wel de moeite waard!

Continue reading

Tip tegen frustratie en machteloosheid

Als je kind niet doet wat je wil, kun je vreselijk gefrustreerd raken. Vaak voel je daaronder ook een gevoel van falen en van machteloosheid. Het kan toch niet zo zijn dat jij je (kleine) kind niet de baas kunt zijn?  Herken je dit, lees dan vooral door.

Ik ken het heel goed, dat gevoel van machteloosheid. En ik was daar ‘allergisch’ voor. Ik kon er niet mee dealen, het haalde me volledig uit mijn kracht. Het maakte me veel zwakker dan nodig was. Toen zag ik nog niet hoe het werkte, later kreeg ik daar meer grip op en was de onmacht mij niet meer de baas.

Je machteloosheid komt namelijk voort uit een misvatting. De misvatting dat jij de baas over je kind moet zijn en kunt zijn. Dat jij kunt bepalen wat je kind doet. En dat als je kind niet doet wat jij zegt, hoe je ook dreigt en probeert (‘optreedt’), dat je dan faalt.

En dat is gewoon niet waar! De waarheid is: je hebt je kind niet aan een touwtje. Dat klinkt misschien frustrerend maar is in feite een bevrijding. Want nu kun je zien, dat je je dus helemaal niet machteloos hoeft te voelen, want je hebt uiteindelijk nooit de macht over je kind gehad.

Je kunt je kind helemaal niet dwingen. Uiteindelijk bepaalt je kind zelf wat hij wel of niet doet. Of ze gehoorzaamt of niet. Natuurlijk kun je het wel proberen, je kind te dwingen, en hoe jonger je kind is hoe meer kans je hebt. Maar je kunt niet 100% bepalen wat je kind wel of niet doet. Je kind is hoe dan ook een zelfstandig wezen.

Toch zijn we erg gehecht aan deze misvatting. En dat is de oorzaak van veel ellende. Want heb jij een kind met een zogenoemde ‘sterke wil’ , dan heb je grote kans, dat je kind niet gehoorzaamt. Dat de strijd alleen maar groter wordt.

En jouw frustratie neemt toe, je machteloosheid neemt toe en tenslotte voel je je zwak en falend. Je kunt het niet. Je doet iets verkeerd. Je laat over je heen lopen. Je moet ‘gewoon’ meer autoriteit uitstralen, sterker zijn, strenger zijn, enz. enz. En als je dat zelf al niet dacht, dan maakt je omgeving je wel duidelijk dat het zo is.

Zo zonde! Dit veroorzaakt zoveel onnodig leed en het leidt tot meer spanning en meer conflicten. Het is niet waar én het is niet effectief. Het stapelt probleem op probleem. Want door jouw gevoel van onmacht ga je steeds ineffectiever te werk, waardoor je steeds verder bij je doel vandaan komt.

De oplossing? Inzien en volledig accepteren dat je je kind dus niet aan een touwtje hebt. Dat jij iets niet acceptabel vindt, wil niet zeggen dat je kind het niet doet. Sterker nog, het wil ook niet zeggen dat je kind niet weet dat het onacceptabel is. Hij of zij heeft even niets beters voorhanden, kan bijvoorbeeld zijn emotie nog niet goed beteugelen.

Zie het als een leerproces van je kind. En kijk hoe jij je kind daarbij kunt helpen. In de eerste plaats door te erkennen wat er gaande is. En vervolgens door (samen met je kind) te kijken wat maakt dat je kind doet zoals ie doet en hoe je dat kunt veranderen. Wat kun jij doen om ander gedrag een grotere kans te geven en wat heeft je kind nodig om acceptabel gedrag te laten zien?

Als je kind niet doet wat je zegt (of vraagt) trap dan dus niet in de val van onmacht. Realiseer je dat jij je kind niet aan een touwtje hebt. Hou afstand. Neem het niet persoonlijk. Wees duidelijk in wat je van je kind verwacht,  maar help je kind ook om dat te kunnen. Accepteer dat bij het opgroeien moeilijke momenten horen voor jou en voor je kind.

Door het niet op jezelf te betrekken, door onmacht geen kans meer te geven, heb je  veel meer ruimte om naar je kind en de situatie te kijken. Veel meer kans om wel effectief te reageren. Misschien moet je je kind een handje helpen met wat je vraagt door het samen te doen, misschien moet je je verwachting/verzoek intrekken omdat je ziet dat het niet haalbaar is op dit moment of krijg je een andere ingeving waarmee je de situatie weer vlot kan trekken.

Heb je hier wat aan? Deel dit artikel dan via de shareknop hieronder. Samen kunnen we nog meer ouders helpen. Dank je wel alvast!

En laat hieronder weten wat je van deze tip vindt. Altijd fijn om van je te horen!

Jouw probleem of het probleem van je kind?