Dit is het échte positief opvoeden

Positief opvoeden is heel belangrijk, superbelangrijk. Maar dan wel het échte positief opvoeden. Niet wat vaak zo genoemd wordt. Maar wat werkelijk een positieve uitwerking heeft op je kind.

Positief opvoeden zoals het meestal bedoeld is, is eigenlijk gewoon ‘ouderwets’ opvoeden, maar dan met een positief sausje. Bijvoorbeeld dat je werkt met belonen i.p.v. straffen. Dat je ongewenst gedrag negeert en bij gewenst gedrag een complimentje geeft.

Maar dat is niet wat ik bedoel. Want er liggen nog steeds negatieve uitgangspunten aan ten grondslag. Bijvoorbeeld het idee, dat je kind als hij de kans krijgt over je heen loopt. Dat een kind het wel kan, maar niet wil. Gek toch eigenlijk, dat we zo negatief over kinderen denken?

Mijn uitgangspunt is precies andersom. Een kind wil het graag goed doen. Wil graag het goede doen. En als dat niet gebeurt, zit er een zeker onvermogen aan ten grondslag. Ook al lijkt bepaald gedrag met opzet, er is altijd iets dat het kind ‘drijft’ om het zo te doen.

Dus neem dat als uitgangspunt. Je kind wil het goed doen. Je kind is er niet op uit om ruzie met jou te maken. Of om zijn broertje of zusje pijn te doen. En dat weet je ook, want pittige kinderen zeggen heel vaak ‘ik weet niet waarom ik zo doe, ik wil het zelf ook niet’.

Wat dus ook hoort bij positief opvoeden is een ander taalgebruik. Zeg niet ‘Waarom heb je je niet aan de afspraak gehouden’ maar ‘het is niet gelukt om je aan de afspraak te houden, laten we eens kijken hoe dat komt’. Merk je het verschil?

Positief opvoeden betekent ook perspectief bieden. ‘Nu is het niet gelukt, maar een volgende keer misschien wel. Laten we kijken hoe we je kunnen helpen om het wél te laten lukken’.

Positief opvoeden betekent dus ook vertrouwen hebben in je kind. Zelf ook geloven in het perspectief. Uit de valkuil van wanhoop of frustratie blijven.  Dat is bemoediging geven en bemoedigen helpt enorm bij het ontwikkelen van nieuwe vaardigheden.

En om je kind te kunnen helpen bij het leerproces is het nodig om achter het gedrag te kijken. Een laagje dieper kijken, noem ik dat altijd. Wat maakt dat je kind deed zoals ze deed? En hoe kun je haar dan helpen om het een volgende keer anders te doen?

De impact van deze benadering is enorm, die moet je niet onderschatten. Het laat je kind voelen dat hij goed is zoals hij is. Dat jij weet dat ze het graag goed wil doen. Je corrigeert niet, maar je helpt. Dat is belangrijk voor het zelfvertrouwen van je kind. En het is veel beter voor de sfeer, voor de relatie met je kind. Daarom noem ik dat het échte positief opvoeden 😊

Zo komt je boodschap wél aan

Kinderen zijn net mensen. Toch verlangen we regelmatig dingen van kinderen waar we zelf niet van houden. Gehoorzaamheid (zonder uitleg) bijvoorbeeld. We geven opdrachten: doe dit, doe dat, laat dat, hou daar mee op. Kinderen reageren met weerstand. Geen wonder dat we af en toe zelf de conflicten oproepen. Kan dat anders?

Jawel, dat kan anders, en moet eigenlijk ook anders. Voor iedereen is het van wezenlijk belang dat hij in zijn of haar waarde wordt gelaten. Je wilt als mens er mogen zijn, meetellen, je wilt dat er rekening met je gehouden wordt en dat je gewaardeerd wordt.

Dat is met kinderen precies zo. Ze willen erkend worden in hun behoeften, hun gevoelens en gewaardeerd worden. En natuurlijk willen we als ouder daar ook graag aan tegemoet komen. Alleen, in de drukte van het dagelijks leven met zijn vele verplichtingen vallen we vaak terug in een automatisme van eenzijdige communicatie naar de kinderen (doe dit, laat dat) , zoals we zelf zijn opgevoed en zoals de maatschappij nou eenmaal in het algemeen met kinderen omgaat.

Hoe doe je dat nu? Hoe zorg je dat je beter gehoord wordt, zonder weerstand op te roepen? Je hebt wellicht weleens gehoord of gelezen over het belang van ik-boodschappen. Het geven van ik-boodschappen wil zeggen dat je in je communicatie met je kind praat in Ik…. zinnen.

Je gebruikt ze als je iets van je kind wil. In plaats van commanderen (“stop daar mee”) of een jij-zin (“jij moet een beetje zuinig zijn met je spullen”), begin je met ik: “Ik ben bang dat de bank stuk gaat als je daar zo hard op staat te springen en ik wil hem graag nog een tijdje mooi houden”, “Ik ben aan het bellen, kun je wat zachter doen, anders kan ik oma niet verstaan”, “Ik wil graag op tijd bij de tandarts zijn en ik ben bang dat we te laat komen als je nu niet je jas aandoet”, enz.

Een goede ik-boodschap is dus specifiek (wat precies wil je graag) en vertelt iets over je behoefte en je gevoel. Hierdoor kan je kind zich in jou verplaatsen en je beter begrijpen.

Het werkt echt goed. Een jij-zin maakt dat je kind zich aangevallen voelt. Je geeft een oordeel, meestal een veroordeling. Een ik-zin geeft je kind de kans om rekening te houden met je behoeften. Maar het gaat niet vanzelf :).

Je zult merken dat het echt oefenen is. Je moet soms ook iets langer nadenken: wat is eigenlijk jouw behoefte, waarom wil je iets niet of juist wel graag? Waarom is het gedrag van je kind eigenlijk een probleem voor je?

Een valkuil is een valse ik boodschap, die in feite een verkapte jij-boodschap is: “Ik wil dat jij nu je kleren aan doet” is in feite een opdracht. Hetzelfde geldt voor “ik vind dat jij je nu moet aankleden”.  Dus alleen het woordje Ik aan het begin wil nog niet zeggen dat het ook een echte ik-boodschap wordt.

Door het bij jezelf te houden voorkom je weerstand. De moeite waard om eens te gaan oefenen. Het lukt niet altijd en het kan niet altijd. Je hebt niet altijd tijd voor zo’n gesprekje. Maar weet dan dat je er ook altijd later nog op deze manier met je kind over kan hebben. Blijf oefenen en waardeer jezelf voor je inzet. Succes!

PS Het leren geven van een ik-boodschap is één van de communicatievaardigheden, die je leert en oefent in mijn online programma  ‘Stap voor stap een gelukkig gezin’.  Lees hier wat het programma je nog meer leert, waardoor je in 4 tot 6 maanden een gelukkig gezinsleven kunt hebben!

Vrede op aarde begint met vrede in je huis

Het is weer bijna Kerst. Vrede op aarde, zingen we. Dat is wat we wensen, maar dat is nog niet zo eenvoudig. En helaas hebben wij op de vrede in de buitenwereld niet zo heel veel directe invloed. Laten we daarom beginnen met vrede in ons eigen huis en onze eigen omgeving.

Oorlog kan ontstaan als de ene groep zich tegenover de andere plaatst of geplaatst ziet. Het wij-zij denken. Wij-zij denken is altijd een bedreiging voor de vrede. Echte vrede kan pas ontstaan als we inzien dat we allemaal bij elkaar horen, dat we elkaar nodig hebben. En eigenlijk ook, dat we inzien dat we niet wezenlijk verschillen van elkaar.

In je eigen gezin is er misschien geen wij-zij. Maar vaak wel ik-jij. En ik-jij denken geeft ook strijd. Want  dan zijn er belangen te verdedigen. En kun je gekwetst worden omdat je denkt dat de ander zich boven jou plaatst.

Ik-jij denken klinkt misschien wat zwaar. Maar op een bepaalde manier sluipt het er toch gemakkelijk in. Bijvoorbeeld de momenten waarop we als ouder niet echt luisteren naar ons kind. Of onze macht gebruiken om onze zin door te zetten. Het kind ervaart dan dat het voor zijn eigen behoeftes niet als vanzelf op ons kan vertrouwen.

Een ander voorbeeld. Ruzies tussen kinderen zijn normaal. Als ouder kun je echter gemakkelijk in de valkuil stappen dat jij als scheidsrechter moet oordelen hoe het opgelost wordt. Niet doen. Er is altijd een kind blij en een kind boos. Voor de kinderen is dat ook een ik-jij ervaring. Rivaliteit wordt in de hand gewerkt.

Vrede kan bloeien als er saamhorigheid is. Als we ons met elkaar verantwoordelijk voor elkaar voelen.  Als we de behoefte van een ander evenzeer respecteren als die van onszelf. Dat creëert  verbondenheid. Begin met vrede in je eigen gezin en zet in op verbinding.

Hoe doe je dat in praktijk? In de eerste plaats door goed te luisteren en de behoefte van (ieder) kind en van jezelf serieus te nemen. In de tweede plaats door het uitgangspunt te hanteren dat ieder zijn eigen waarheid heeft. Er is niet zoiets als dé waarheid. Ieder heeft zijn eigen mening en beleving, respecteer dat.

Zo kun je zorgen dat iedereen zich erkend voelt. En als er conflicterende behoeftes zijn, zoek dan zoveel mogelijk naar oplossingen die voor iedereen aanvaardbaar zijn. Alleen al door dit als uitgangspunt te nemen bevorder je de verbondenheid. Samen verantwoordelijkheid voor elkaar, daar gaat het om.

Daarbij hoort ook niet (ver)oordelen. Respecteren kan alleen als je niet veroordeelt. Daarin ben je een voorbeeld voor je kind. Ook als je over andere mensen of andere groepen praat. Wees je dus bewust van wat je denkt en zegt. Respect leer je niet door erover te praten, maar door het voor te leven.

Een mooie tweeslag eigenlijk. Op deze manier zorg je én voor meer vrede en rust in je eigen gezin én leerje je kind hoe hij op een respectvolle manier met anderen kan samenleven. Zo lever je straks echte vredelievende burgers af 🙂

Vrede op aarde! Ik wens je hele fijne kerstdagen.

Vind je deze woorden de moeite waard? Fijn als je ze wilt delen. Ook lees ik graag je reactie. Alvast bedankt!

Help, mijn kind is een slechte eter.

Veel pittige kinderen zijn slechte eters. Je kunt er redelijk wanhopig van worden. Omdat het strijd geeft, waardoor het niet meer leuk is aan tafel. Of omdat je je zorgen maakt of je kind wel genoeg eten binnenkrijgt. Hierbij 5 tips om hiermee om te gaan.

Tip 1 is de moeilijkste, maar ook meteen de belangrijkste: maak er geen strijd van. Want die verlies je. Eten is namelijk één van de weinige dingen waarbij je je kind niet kan dwingen. Je kunt een kind wel te eten geven, maar niet voeden. Je kind bepaalt uiteindelijk zelf of het iets opeet of niet. Dus als je een kind hebt, dat tot het bittere eind gaat, dan wordt het einde ook heel bitter.

Bovendien, door er een strijd van te maken, leg je er teveel druk op. Eten wordt steeds meer een issue. Wat je aandacht geeft, groeit. Dus als je veel aandacht geeft aan het probleem van niet eten, wordt het probleem steeds groter.

Pittige kinderen hebben strijden thuis voor hun autonomie. Als een kind juist met het eten heel erg dwars ligt, kan het zijn dat ie gewoon weinig lust. Het kan goed zijn dat je kind erg gevoelig is voor geuren of smaken. Of voor de textuur van het eten in de mond.

Maar de kans is ook groot, dat je kind in opstand komt, omdat hij te weinig autonomie in zijn leven ervaart. Juist de dingen waar hij zelf het laatste woord heeft, gebruikt hij dan om zelf de baas te zijn. Dat kan ook verklaren waarom een kind iets soms wel wil eten en soms niet.

Tip 2 is daarom: kijk eens of jij je kind meer ruimte kan geven om zelf baas te zijn. In welke situaties, bij welke beslissingen en keuzes kun je je kind meer zeggenschap geven? Het zou zo maar kunnen, dat daarmee het eten een veel kleiner probleem wordt. Vooral als je een kind hebt met een sterke eigen wil.

Tip 3: Zorg dat je kind overdag al de nodige voedingsstoffen binnenkrijgt. Geef tussendoortjes, maar geef alleen gezonde voeding. Maar zorg dat wat ze aan tussendoortjes krijgt alleen maar gezond is. Vooral groentes en fruit zijn onmisbaar voor de nodige voedingsstoffen. Denk dus aan stukjes (rauwe groente) en fruit. Het avondeten kan dan ook uit een boterham of een bord pap bestaan.

Koop allerhande verschillende soorten groente en fruit. Probeer uit wat je kind lekker vindt. Wortels of komkommer, maar misschien ook wel bietjes of koolraap. Gedroogd fruit is een heel geschikt alternatief voor snoep. Lekker zoet en toch gezond. Controleer wel of er geen suiker aan toegevoegd is. Als je kind er oud genoeg voor is, zijn noten ook heel gezond, het liefst ongebrand. Ook olijven kun je eens proberen, er zijn genoeg kinderen die ze lekker vinden.

Tip 4: zoek op internet naar ideeën. Er zijn tegenwoordig veel goede blogs te vinden met ideeën voor gezonde, lekkere snacks. Verdiep je in wat goede voeding eigenlijk is, wat je kind nodig heeft. Google eens op “lekker en gezond eten voor kinderen”, dan vind je een hele lijst aan sites met interessante tips.

Tip 5: betrek je kind bij het voorbereiden van het eten. Overleg wat hij lekker vindt, kijk waar hij kan helpen met klaarmaken (kun je ondertussen vast iets proeven). Laat haar de tafel dekken en het gezellig maken, bijvoorbeeld kaarsjes aan. Zorg dat de maaltijd een prettig moment blijft. Een gezellig samenzijn, waarbij ondertussen gegeten kan worden.

Tenslotte: een kind hongert zichzelf doorgaans echt niet uit. Als jij maar zorgt dat wat er binnenkomt veel voedingsstoffen bevat, hoef je je geen zorgen te maken. Maak je je wel ongerust of is je kind moe en lusteloos, overleg dan met de huisarts of op het consultatiebureau of je kind risico loopt op ondervoeding.

Is jouw kind een moeilijke eter? Hoe ga jij daar mee om? Laat het hieronder weten, ik hoor graag van je. Delen is ook fijn, dank je wel!

Zo vermijd je conflicten, terwijl je toch begrenst.

Pittige kinderen reageren slecht op de gebruikelijke manier van opvoeden. Dat komt omdat ze (thuis) graag zelf willen bepalen. Ze willen niet gedwongen worden. Probeer je dat toch, dan leidt dat alleen maar tot heel veel strijd. Maar natuurlijk wil je je kind ook grenzen geven, dus hoe doe je dat dan?

Om minder strijd te hebben met je kind, is het raadzaam om hem of haar zo min mogelijk in het moment te sturen. Daarmee bedoel ik dat je zo min mogelijk situaties creëert waarin jij bepaalt. Omdat je iets van je kind eist. Of omdat je iets verbiedt.

Normaal gesproken gebeurt dat heel veel. De ouders leiden het kind. Dus (soms ongemerkt) stuur je je kind de dag door. “doe dit, doe dat, nee dat mag niet, stop daarmee, we gaan nu …” enz. Pittige kinderen liggen dan geregeld dwars. Ze zijn allergisch voor het woord nee en voor moeten.

De oplossing ligt in een duidelijke structuur. Een vast patroon van dagelijkse handelingen en terugkerende situaties zorgen ervoor dat je kind weet wat er staat te gebeuren. Ze gedijen goed bij die duidelijkheid en voorspelbaarheid. Vaste gewoontes en routines zijn daarom van belang.

Meestal wordt geadviseerd om niet teveel regels te hanteren in de opvoeding. Een beperkt aantal van de belangrijkste zaken is voldoende. Voor pittige kinderen geldt dat niet, heb ik ontdekt. Hoe meer regels en afspraken, hoe beter het werkt.

Want dan weet je kind wat hij of zij kan verwachten. En dat beïnvloedt vanzelf al de verwachtingen, waardoor je kind makkelijker meegaat in wat de bedoeling is en minder snel iets vraagt dat jij niet wilt. Omdat je kind dat al weet.

Ik geef vaak het volgende voorbeeld om het te verduidelijken. Stel je kind vraagt om een ijsje en je zegt nee, wat ze heeft al een ijsje gehad. Dan kan het handig zijn om het wel toe te staan, maar er later op terug te komen om uit te leggen, waarom je het niet een goed idee vindt. Je spreekt dan af, dat je kind niet meer dan één ijsje op een dag mag.

Zo kan het ook zijn, dat je het niet wilt toestaan, omdat je het iets vindt voor warm weer. Dan kun je afspreken bij welke temperatuur je kind een ijsje mag. Dat klinkt misschien overdreven, maar veel pittige kinderen gedijen enorm goed bij dit soort afspraken. Ze kunnen het dan zelf checken en weten waar ze aan toe zijn.

De clou is dat je kind zo minder door jou gestuurd wordt. Of het iets wel of niet mag, hangt dan niet meer af van jouw idee op dat moment. Je kind ervaart het niet meer als dat jij je macht inzet en dat jij bepaalt en stuurt.

Je hoeft al die regels ook niet op te schrijven ofzo. Je kind onthoudt heel goed wat er is afgesproken, neem dat maar aan. Hooguit moet je voor jezelf iets noteren 😊

En als je eenmaal een afspraak of regel hebt, dan moet je handhaven. Maar ook dan kun je verwijzen naar de afspraak: ‘ja, ik weet het lieverd, je wil heel graag nog eentje, maar ja, weet je nog? Eén keer per dag is er een ijsje voor jou. Helaas pindakaas, morgen kan het weer’.

Ik hoop dat je snapt wat ik bedoel. Het gaat natuurlijk niet om dat ijsje, misschien ben je het totaal oneens met het voorbeeld. Maar het gaat om het principe. Je zult merken dat je kind daar beter bij gedijt. En dat het voor jou makkelijker wordt om te handhaven, omdat het van tevoren al was afgesproken.

Tot slot nog even dit. Je kunt dus een eerste keer dat iets gebeurt dat jij liever niet hebt, gewoon laten gebeuren als het niet echt een probleem is. Naderhand kom je er op terug en maak je er een afspraak over. Dat scheelt op zich al een behoorlijk aantal conflicten.

Ik ben heel benieuwd wat je vindt van dit idee. Is het een zinvolle tip voor jou? Laat het weten, ik lees graag je reactie. En deel het als je het waardevol vindt. Dank je wel alvast!

Hoe bereid ik mijn kind voor op de ‘harde maatschappij’?

Eén van de twijfels die mensen hebben over mijn aanpak is de ‘harde maatschappij’. Want jij kunt je wel aanpassen en afstemmen op je kind, maar de maatschappij doet dat ook niet. Dat is waar, het is ook een legitieme vraag. Hieronder mijn antwoord.

Je leert een kind niet zwemmen door hem in het diepe te gooien. Met andere woorden, een kind leert niet automatisch door hem simpelweg bloot te stellen aan de situaties die moeilijk voor je kind zijn.

Sterker nog, je kind ontwikkelt alleen maar meer angst of aversie. Om in de beeldspraak te blijven, je kind wordt bang voor water en zal proberen het te vermijden. Dus als jouw kind het moeilijk vindt om te doen wat er verwacht wordt, zal je kind bij een ‘harde aanpak’ alleen maar meer gaan steigeren en in de weerstand.

Een kind leert zwemmen door het te leren. Een leerproces door te gaan. Zo simpel is het. En zo zie ik het opvoeden ook graag. ‘Alles is een leerproces’ zeg ik vaak in gesprek met ouders.

En dat leerproces verloopt niet voor elk kind hetzelfde. De één doet wat langer over het ene en de ander wat langer over het andere. Kinderen verschillen dus ook in de manier en het tempo waarin ze controle krijgen over hun eigen gedrag.

En het is jouw taak om je kind daarbij te helpen. De omgeving te creëren waarin je kind dat kan. Dus zorgen voor structuur, duidelijkheid, maar ook ruimte bieden voor de eigen regie van je kind. Door je kind vertrouwen te geven en te laten merken dat ze goed is zoals ze is. En wat nu nog niet lukt, dat kan je kind leren.

En trouwens, die ‘harde buitenwereld’, die ervaart je kind heus wel. Op school, op de club, bij andere mensen. In de vorm van eisen, verwachtingen of reacties op niet gebruikelijk of ongewenst gedrag van je kind. En ook daarbij kun jij je kind helpen, om daar mee om te gaan.

Zo wordt je kind voorbereid op de maatschappij op een manier, die bij jouw kind past. Een manier die je kind in staat stelt om te kúnnen leren. Omdat je door je aanpak ruimte creëert om te kunnen leren. In plaats van dat je je kind in het diepe gooit door dingen van je kind te verwachten of te eisen, die hij of zij nog niet kan.

Hopelijk helpt deze uitleg jou als je ook twijfelt of de aanpak van Ontspannen Opvoeden voor jou passend is. Of helpt het als je dat al doet, maar anderen de vraag stellen over de ‘harde maatschappij’ 😊

Ik ben benieuwd hoe jij dit ziet. Plaats gerust je reactie hieronder, ik hoor graag van je. En als je positief bent over dit stuk, wil je het dan delen, zodat anderen het ook kunnen lezen? Dank je wel alvast.

3 Tips om je kind zonder stress (op tijd) in bed te krijgen

Als ik ouders vraag naar probleemsituaties, staat het naar bed brengen altijd bovenaan in het lijstje. Naast situaties als opstaan en het avondeten. Hierbij wat tips om het makkelijker te maken en te zorgen dat je zonder gedoe je kind op tijd in bed krijgt.

KIES EEN VAST RITUEEL

Een vast ritueel heeft houvast en duidelijkheid. Je kind weet wat er komen gaat en dat werkt ontspannend. En het wordt een gewoonte en gewoontes maken het leven makkelijker. Je voert ze ‘gewoon’ uit zonder er veel bij na te denken.

Een goed ritueel begint eigenlijk al voordat jullie naar boven gaan. Door het tijdstip van tandenpoetsen en pyjama aan te koppelen aan wat er aan vooraf gaat. Bijvoorbeeld een bepaald tv programma kijken. Een kind weet dan: als Sesamstraat is afgelopen gaan we naar boven.

Ook al is het soms lastig, het loont echt de moeite om je aan die gewoonte te houden, uitzonderingen daargelaten natuurlijk. Doe je dat niet, dan kan het gebeuren dat je elke avond opnieuw discussies krijgt.

NEEM VOLDOENDE TIJD

Begin op tijd met het ritueel, zodat je voldoende tijd hebt om samen met je kind te zijn. Zorg ook voor een moment van individuele aandacht. Je kind heeft je een groot deel van de dag gemist en heeft dat nodig.

Zorg ook dat het ritueel niet te lang en niet te kort is, maar past bij jouw kind. Doel is om het kind voor te bereiden op het slapen. Sommige kinderen hebben aan een kort ritueel voldoende: tandenpoetsen, verhaaltje, licht uit. Omdat ze al moe zijn en aan slapen toe zijn.

Andere kinderen hebben meer moeite om de dag los te laten en hebben wat meer tijd nodig. Wat meer verhaaltjes, misschien een CDtje met relaxmuziek of een meditatie. Eventjes masseren of gewoon lekker samen liggen.

Op tijd beginnen maakt ook dat je jezelf niet onder tijdsdruk zet, omdat je wilt dat je kind om zo laat op bed ligt. Realiseer je ook dat het niet op een kwartiertje aan hoeft te komen. Haasten geeft spanning en werkt averechts. Dan kan het nog veel langer duren voor je kind uiteindelijk slaapt.

Een ritueel moet ook af en toe worden aangepast, omdat je kind verandert. Soms ontstaat dat vanzelf. Soms moet je, als je merkt dat het niet meer soepel loopt, even met je kind overleggen hoe het anders kan, wat hij fijn vindt.

MAAK ER EEN RELAX-MOMENT VAN VOOR JEZELF

Deze tip is lastig, dat weet ik, maar daardoor ook een hele waardevolle. Onze dagen zijn vaak vol en iedereen ‘moet’ veel. Waardoor je gemakkelijk in een ‘klus-afwerkstand’ terecht komt. Jij bent ook aan het eind van de dag beland en snakt naar tijd voor jezelf of tijd voor even niks.

Maar als jij met je aandacht bent bij straks en stiekem denkt “ik zal blij zijn als ze erin ligt”, dan werkt dat onbewust door op je kind. Dat kan maken dat je kind ‘moeilijk’ gaat doen. Blijft vragen om nog wat water, een deken die niet goed ligt, enz. Allemaal tekenen dat je kind jou moeilijk los kan laten.

Probeer met je aandacht helemaal aanwezig te zijn bij je kind en bij jullie samenzijn. Dan werkt het ook voor jou ontspannend. Dan is er ruimte voor echt contact, lieve woordjes en knuffels. En dat is ook goed voor jou. Dat laadt jou ook weer op. Meer dan op de bank ploffen voor de tv of met de krant.

Ga eventueel even lekker bij je kind liggen. Grote kans dat ze lekker in slaap valt en misschien doe jij ook wel even een dutje 🙂

En blijft je kind ondanks jouw aandacht en een fijn ritueel je toch steeds roepen? Erken je weerstand (nu is het klaar, nu wil ik tijd voor mezelf) en probeer deze los te laten, want het gaat alleen maar negatief doorwerken in je houding naar je kind toe.

Probeer te begrijpen wat er aan de hand is. Sommige kinderen vinden het moeilijk om alleen boven te zijn terwijl jij of jullie beneden zijn. Zorg voor een beetje licht en blijf nog even in de buurt van de slaapkamer van je kind, zodat hij je kan horen scharrelen. Vaak is dat voldoende om zich veilig te voelen en lekker in slaap te vallen.

Als je ze een vinger geeft ….

Stop met fixen en voorkomen (en ga ontspannen opvoeden)

Veel ouders die bij mij komen zijn moe, zo niet uitgeput. Het opvoeden kost hen bergen energie. Eén van de redenen daarvoor is dat ze te hard hun best doen om alles goed te laten verlopen. Ze lopen vaak op eieren om de sfeer goed te houden. En dat werkt niet.

Als je een pittig kind hebt, is één van de grootste valkuilen dat je te hard werkt om alles  goed te laten verlopen. Elke dag is weer een nieuwe dag vol uitdagingen. Je kind moet op de deur uit, huiswerken maken, aan tafel komen en blijven zitten, op tijd gaan slapen, enz. enz. En dat het liefst zonder strijd.

Eigenlijk is dat korte termijnpolitiek. Een heilloze weg, die je uitput. Want: er is steeds weer een nieuwe dag, steeds weer een nieuw ding dat moet gebeuren. Stop daar maar mee.

Wissel het in voor lange termijnpolitiek. Ik zeg graag ‘alles is een leerproces’. Dus alles wat niet goed gaat, daarin heeft je kind iets te leren. En jij mag je kind daarbij begeleiden.

Dat doe je allereerst door een heldere structuur met duidelijke regels, afspraken en gewoontes. Dat maakt dat je kind meer gestuurd wordt door de structuur dan door jou. Dat scheelt al veel energie.

Vervolgens, als er iets niet lekker loopt of misgaat, kun je, liefst samen met je kind, onderzoeken waar het op vast loopt. Wat is het dat je kind niet lukt, wat houdt je kind tegen, wat zit je kind in de weg, wat heeft hij of zij nodig zodat het wél lukt?

Dat betekent dat dingen regelmatig ‘niet goed’ gaan (dat is ook een boeiende vraag op zich trouwens, wat betekent niet goed eigenlijk en is dat wel zo erg?). Maar dat is niet erg. Daar kun je aan werken. En bovendien: ook nu jij zo hard werkt, de korte termijnpolitiek volgt, gaan er eveneens regelmatig dingen mis. En zijn er vaak conflicten of driftbuien.

Met deze lange termijnvisie wordt opvoeden op den duur veel makkelijker. Je kind leert en ontwikkelt zich (en jij ook). Er gaan dingen goed en er gaan dingen fout. En ja, zo gaat het leven. Dat hoort erbij.

Pittige kinderen leren trouwens vooral door ondervinding. Dus het heeft geen zin om dingen te willen voorkomen. Ze leren niet van jouw goedbedoelde adviezen of waarschuwingen. Ze moeten het eerst ondervinden. Dus laat het maar gebeuren.

“Ja, maar dan gaat ie helemaal uit zijn plaat”. Ja. Dat kan gebeuren. Maar ook dat is een leerproces. En je kind heeft er meer aan om met frustratie te leren omgaan, dan als jij probeert het te voorkomen. Wat vaak niet lukt en dan is er des te meer frustratie, ook aan jouw kant.

Dus stop met fixen en voorkomen. Laat het gebeuren. Blijf kalm (ook dat kun je leren). Laat het bij je kind. Geef erkenning. Zeg bijvoorbeeld “ja, ik snap het wel, het is ook stom. En je mag best boos zijn. Wees maar even boos”.   

Je moedigt bijna aan om boos te worden. Het omgekeerde van wat je meestal doet. Dat haalt de lading er al wat af. En omdat jij geen weerstand hebt tegen de boosheid is die meestal veel sneller weg.

Er mag dus wat meer nuchterheid in het opvoeden wat mij betreft. Ook bij pittige kinderen. Je probeert zoveel mogelijk duidelijkheid te bieden, dat voorkomt frustratie door onduidelijkheid of onverwachte situaties. Maar desondanks kan je kind toch af en toe ergens gefrustreerd door raken. Dat is nu eenmaal zo, dat hoort bij het leven.

Als het je lukt om er op deze manier in te staan, dan scheelt dat bergen energie, werkelijk waar. Omdat je het meer bij je kind laat en omdat je het accepteert als het af en toe ‘mis’ gaat. Ontspannen opvoeden noem ik dat 😊

7 redenen om goed te luisteren naar je kind

Zoals je in meerder blogs van mij kunt lezen, vind ik goed luisteren naar je kind één van de belangrijkste pijlers in het ouderschap. Met goed luisteren bedoel ik dan: met volledige aandacht en met een open en nieuwsgierige houding. Je zet daarbij je eigen meningen en interpretaties even aan de kant. Wat zijn hiervan de voordelen? Je leest het hier.

Je kind krijgt oprechte aandacht, doet ertoe. Dit komt tegemoet aan de basisbehoefte van ieder mens: ertoe doen. Belangrijk gevonden worden door een ander. Van waarde zijn. Iedereen heeft die behoefte, je kind ook. Oprechte aandacht doet wonderen, als je kunt delen ben je niet meer alleen.

Je kind voelt zich gehoord en begrepen. Bij goed luisteren hoort ook erkenning geven. Teruggeven wat je hoort. Daardoor voelt je kind zich begrepen en serieus genomen. En bevestigd in zijn of haar gevoel of gedachtes. Dat is van enorme waarde voor het zelfvertrouwen, omdat je kind zo leert om op zijn eigen gevoelens en ideeën te vertrouwen.

Je fungeert als klankbord, waardoor je kind zichzelf beter begrijpt. Soms zit een kind ergens mee zonder precies te weten waarmee. Wat er eigenlijk aan de hand is. Vaak is er helemaal geen toelichting of hulp van jou nodig. Niet meer dan geduldig luisteren en teruggeven wat je hoort en waarneemt. Dat schept duidelijkheid, waardoor je kind zelf een oplossing vindt of in elk geval weer verder kan.

Jij begrijpt je kind beter, waardoor je minder snel geïrriteerd raakt. Door goed naar je kind te luisteren leer je hem of haar beter begrijpen. Je ontdekt hoe je kind dingen ervaart, waarneemt en denkt. Juist bij pittige kinderen is dat heel belangrijk. Omdat deze kinderen vaak iets anders in elkaar steken dan de meeste mensen. Als je dat begrijpt zal zijn of haar gedrag je minder snel irriteren.

Omdat je je kind beter begrijpt, kun je makkelijker rekening houden met je kind. Je kunt je eigen gedrag makkelijker afstemmen op je kind. Zeker bij pittige kinderen kan dat een hoop conflicten voorkomen.  Je past met name je verwachtingen aan en je weet beter wat je wel en niet van je kind kunt vragen.

Als jouw kind zich gehoord en begrepen voelt, is er vervolgens veel meer ruimte om naar jou te luisteren. Nu komt jouw boodschap veel beter aan. Zolang je kind nog in beslag genomen wordt door zijn of haar eigen gedachten en emoties is daar geen ruimte voor. Dat is de reden dat het vaak niet helpt om je boodschap alleen maar te herhalen. Er moet eerst iets anders gebeuren, namelijk ruimte geven aan wat er in je kind plaatsvindt aan gedachten en emoties. Luisteren dus.

Goed luisteren versterkt jullie relatie. Het leidt tot wederzijds respect. Luisteren zonder oordeel, zonder afwijzing, leidt tot gevoelens van verbondenheid en waardering. Het geeft veiligheid. Je kunt je allebei kwetsbaar opstellen, je laten zien zoals je bent. Je kind voelt zich veilig bij jou en weet dat ie met een probleem altijd bij je terecht kan.

Wil jij ook beter leren hoe je dat nou doet in de praktijk, goed luisteren naar je kind? Het is een belangrijk onderdeel van mijn onlineprogramma Stap voor stap een gelukkig gezin.

Vind je dit inspirerende informatie? Fijn als je het deelt, dank je wel.

Heb je aanvullingen, opmerkingen, vragen? Laat het hieronder weten. Ik hoor graag van je.