Zorg voor duidelijkheid en structuur in de vakantie

Veel kinderen die snel boos of geprikkeld zijn, hebben een grote behoefte aan duidelijkheid en structuur. En dat kan heel goed de reden zijn dat vrije tijd, zoals weekenden of vakantie lastig is. In plaats van dat je bijtankt put het je uit. Zodat je zelfs kunt uitzien naar het einde van de vakantie. Dat kan toch niet de bedoeling zijn. Zorg daarom voor meer duidelijkheid en structuur in de vakantie.

In het dagelijkse leven dient de structuur zich vanzelf aan. Je hebt schooldagen en weekend. En zeker op schooldagen ligt het vast hoe die zullen verlopen. Daarnaast is er dan nog zwemles, muziekles of sport.

Het enige wat je hoeft te doen en wat vaak meer rust geeft, is deze structuur zichtbaar te maken. Dat geeft meer duidelijkheid aan je kind. Bijvoorbeeld met behulp van pictogrammen. Op internet vind je veel mogelijkheden, van zelf maken tot prachtige uitvoeringen met een magneetbord.

In de weekeinden en zeker in vakanties is die structuur er niet vanzelf. Die moet je dus zelf aanbrengen. Zorg voor een bepaald ritme, bijvoorbeeld na het ontbijt doet iedereen waar hij zin in heeft (lezen, spelen, zwemmen) na de lunch doe je iets gezamenlijks (spelletjes, erop uit).

Vul de dag van te voren in. Je kunt bijvoorbeeld tijdens het avondeten afspreken wat jullie de volgende dag gaan doen. Hou hierbij rekening met ieders wensen. Als de kinderen ook dingen mogen inbrengen zijn ze eerder geneigd om mee te gaan naar iets waar ze minder zin in hebben.

Bedenk ook dat het niet perse moet dat jullie met zijn allen op stap gaan. Als dat vaak spanningen geeft, ga dan ook af en toe eens ‘gesplitst’ op stap. Zo is het soms makkelijker om te zorgen voor een dag waarop iedereen heeft kunnen ontspannen.

Als je kind het fijn vindt en als het helpt, kun je dit ook met tekeningetjes of woorden zichtbaar maken. Het grote voordeel van pictogrammen en tekeningetjes is, dat je kind zelfstandig kan zorgen voor duidelijkheid over wat er staat te gebeuren. En dat geeft rust.

Vind je dit een goede tip? Deel hem dan via de social media alsjeblieft.  En heb je aanvullende tips, deel ze dan bij de reacties. Dank je wel!

Wat is er aan de hand met mijn kind?

Als je kind moeilijk is in zijn of haar gedrag, dan kun je je als ouder behoorlijk zorgen maken. Enerzijds over de situatie thuis en anderzijds over hoe het nou verder moet met je kind. Twijfel en gepieker sluipt binnen in je leven: “Wat is er toch aan de hand met mijn kind?”

Het begint met dat je kind niet reageert zoals je verwacht. Je geeft voor je gevoel toch duidelijk grenzen aan. Je corrigeert het gedrag, je geeft soms straf. Maar het helpt niet. Je kind doet dingen, die je niet wilt, blijft ze doen. Waardoor er steeds meer conflicten ontstaan.

En hoe ouder je kind wordt, hoe moeilijker het wordt. Je kind doet anders dan andere kinderen. Ook van anderen krijgt je kind negatieve reacties door zijn gedrag. Dan begint het gepieker. Wat is er met mijn kind aan de hand? Wat moet ik doen? Wat moeten wij doen?

Moeten we ermee naar een psycholoog? Maar misschien komt er wel een diagnose uit als autisme of ADHD en wil ik dat eigenlijk wel? Bovendien, hoe zal het voor mijn kind zijn, als hij een onderzoek en misschien wel een diagnose krijgt?

Hoe leg ik dat uit aan mijn kind, zonder dat hij zich dat aantrekt? Zonder dat ze denkt dat er iets mis is met haar? Ik maak me zorgen over zijn zelfbeeld. Mijn kind krijgt toch al zoveel negativiteit over zich heen. En toch is het ook een heel lief kind, dat weet ik zeker.

Herken je dit? Voor mij was dit mijn mijn grootste drempel om naar de hulpverlening te stappen. Ik was erg bang, dat alleen al het feit, dat er onderzoek plaats ging vinden, mijn kind nog onzekerder zou maken. Ik wilde mijn kind niet het gevoel geven, dat er iets ‘mis’ was.

Dus ging ik zelf op onderzoek uit. Regelmatig las ik iets wat me bekend voorkwam. Maar ik had nooit het idee, dat mijn kind helemaal in zo’n hokje paste. Net of er van allerlei verschillende labels stukjes van toepassing waren op mijn kind.

Tegenwoordig kom ik dat in mijn werk veel tegen. Pittige kinderen zijn in zekere zin ‘afwijkend’, d.w.z. anders dan de meeste kinderen, maar passen niet precies in een bestaand ‘hokje’. Toch laten ze wel probleemgedrag zien en hebben ze speciale aandacht en een speciale aanpak nodig.

Nu weet ik, dat het allerbelangrijkste is dat je je kind leert begrijpen. Door goed te kijken en te luisteren naar mijn kind, begreep ik hem steeds beter. Waardoor ik mijn gedrag erop kon aanpassen. Ook kon ik mijn kind helpen om zichzelf te leren begrijpen. Iets wat ik daarvoor nog niet kon.

Voor mij is dit de oplossing gebleken, zelf leren onderzoeken hoe mijn kind in elkaar steekt. En dat is wat ik ouders gun, die in dezelfde positie zitten als ik vroeger. Ook omdat je pas dan werkelijk je gedrag kunt aanpassen. En een opvoedingsstrategie kunt hanteren, die past bij jouw kind.

Dus, is er iets mis met je kind? Nee. Je kind is een pittig kind, heeft bepaalde kenmerken en eigenschappen, waardoor de normale, gebruikelijke manier van opvoeden niet werkt.

Je kind heeft geen correctie nodig, maar je hulp en steun. En het zien van haar of zijn kwaliteiten. Want die zijn er altijd ook. En hoe beter de omgeving met zijn of haar lastige kant om kan gaan, hoe meer de kwaliteiten zichtbaar worden.

PS. Vind je dit interessant en wil je meer weten? In mijn gratis onlinetraining ‘Waarom strenger opvoeden niet de oplossing is (en wat dan wél) vertel ik hier veel meer over en krijg je tips om er beter mee om te gaan.

Wil je dit blog delen op social media, zodat we nog meer ouders kunnen bereiken? Dank je wel.

Je geduld bewaren, hoe doe je dat?

Veel ouders geven aan dat ze meer geduld zouden willen hebben, vooral moeders. Dan bedoelen ze rustig blijven in situaties met hun kind(eren), die hun niet bevallen. Ze raken geïrriteerd of gefrustreerd, gaan dan schreeuwen en doen precies wat ze niet willen en wat ook niet helpt 🙂 Wat te doen?

Ten eerste is het belangrijk je te realiseren, dat je mens bent. Het is niet meer dan logisch dat het gedrag van je kind bij jou gedachten en emoties oproept. Dat is het leven, dat gebeurt de hele dag met alles om je heen.

Echter, wij hebben ergens diep down een plaatje zitten van de rustige, beheerste ouder, die zonder stemverheffing alle ongewenst gedrag weet te stoppen. Die nooit problemen heeft met zijn kind, maar alles met gemak in goede banen leidt. Haal dit plaatje naar boven, kijk het aan en zie hoe lachwekkend het is. Ooit die perfecte ouder ontmoet?

Accepteer je eigen emoties en de situatie. Niet in de zin van gelaten ondergaan, maar in de zin van “dit is wat er is”. Adem eens diep in en uit. Hè, hè. En stel de vraag: wat heb ik nodig en wat heeft mijn kind nu nodig?

Een voorbeeld. Je kind is erg traag met eten. Jij voelt je ongeduld toenemen. Onderzoek eens waar dat ongeduld vandaan komt.  Wil je dat je kind opschiet, omdat het al laat is en straks te laat in bed ligt? Of moet je straks weg en ben je bang, dat je niet op tijd de deur uitkomt? Ergert het, omdat jij niet mocht treuzelen met eten vroeger? Of ……

Als je weet waar je welke gedachten ten grondslag liggen aan je ongeduld, kun je deze verder onderzoeken. Is je zorg of angst terecht? Is het erg als je kind een keer wat later naar bed gaat? Kom je inderdaad in tijdnood? Wil je misschien niet voelen hoe pijnlijk het voor jou vroeger was als je zo op je kop kreeg als je treuzelde met eten? Word je liever boos op je kind dan dit te voelen?

Als je dit allemaal duidelijk hebt, kan je ongeduld verdwijnen. Dan kun je jezelf geruststellen, of ingrijpen (“ik ga je nu even helpen met eten, want het duurt vandaag een beetje lang”). Of voelen hoe naar het voor jou vroeger was en hoe fijn het is, dat je jouw kind die ruimte wel kunt gunnen.

Als je ervaart dat je plotseling je geduld verliest, dan heb je daarvoor je opkomende frustratie genegeerd. Opeens schiet je uit je slof. Soms op een manier, die jezelf kan verbazen. Heb jij hier regelmatig last van, dan is het belangrijk om uit te zoeken hoe jij met emoties  omgaat. Klopt het dat jij meer aandacht bij de ander hebt en te weinig bij jezelf?

Heb jij moeite met boosheid en het voelen van je eigen grenzen? Ga daarmee aan de slag. In jouw belang en in dat van je kind.

PS Het leren omgaan met je eigen emoties en die van je kind is een belangrijke stap voor minder conflicten in huis. Vandaar dat ik er een hele les aan wijd in mijn onlineprogramma Stap voor stap een gelukkig gezin.

Herken jij wat ik beschrijf? Geef hieronder je reactie, ik lees het graag!

Vind je dit artikel de moeite waard? Deel het dan via onderstaande knoppen. Dank je wel!

 

En wat als mijn kind nog een peuter of kleuter is?

Eén van de belangrijkste pijlers van de aanpak van Ontspannen Op voeden is de communicatie. Maar vaak vragen ouders, mijn kind is nog een peuter of een kleuter, hoe doe ik dat dan?

Aan communicatie zitten twee kanten: zenden en ontvangen. Oftewel spreken en luisteren. Wat betreft het spreken vind ik de ik-boodschap van onschatbare waarde, zoals je misschien wel weet. Bij luisteren is het belangrijk om met aandacht en openheid te luisteren.

Om met het zenden te beginnen: wat is van belang bij jonge kinderen? Spreek in korte zinnen, wees duidelijk in wat je van je kind wilt en waarom. “Kijk, de poes vindt het niet leuk.. Hij wil weg. Laat hem maar los”.

Zeg niet alleen wat niet mag, maar geef vooral aan wat je wel wilt. “Je mag niet op het aanrecht klimmen, dat is te gevaarlijk. Kom hier maar op deze stoel zitten”.

Ondersteun je verbale communicatie met fysieke taal. Pak je kind op en zet hem op de stoel. Of pak de hand van je kind als hij wil slaan of iets pakken wat je niet goed vindt. Doe én én. Grijp in én leg uit waarom. Wees daarin doortastend en blijf rustig. Zie het als iets wat je kind nog moet leren.

Wat luisteren betreft: Hoe jonger je kind, hoe meer je het met de nonverbale signalen moet doen. Door te verwoorden wat je ziet, laat je merken dat je je kind “hoort” en geef je woorden aan zijn gevoel. Ook check je het daarmee. “Vind je het een beetje spannend misschien?”

Probeer de behoefte achter het gedrag te begrijpen, ook dat is luisteren. In het geval van het kind wat op het aanrecht klimt, kun je kijken of je kind misschien wil helpen. Laat het kind je dan helpen aan tafel, bijvoorbeeld. Wil hij alleen maar graag zien wat je doet, zet het dan op veilige afstand in een stoel, zodat hij wel kan kijken wat je doet.

Je kunt vragen wat er aan de hand is. Maar als je kind daar moeilijk antwoord op kan geven, kun je suggesties doen. “Heb je misschien geen zin? Is het dat?”, “Wil jij ook graag een keertje?”, “Vind je het niet leuk dat ik de baby op schoot heb” enz.

Probeer je te verplaatsen in het perspectief van je kind. Hoe de situatie is voor je kind. En wat de reden van het gedrag van je kind kan zijn, Probeer de behoefte die daar achter zit te raden.

Voor kinderen die moeite hebben hun gevoel te verwoorden, kun je spelletjes doen met emoticons of plaatjes van kinderen met een bepaalde uitdrukking op hun gezicht. Op internet kun je dit wel vinden om uit te printen en kaartjes te maken.  Je kunt je kind dan bijvoorbeeld laten aanwijzen hoe hij of zij zich voelt en het vervolgens verwoorden.

Het belangrijkste is, dat je je kind accepteert in zijn of haar uitingen. Dat maakt dat je kind naarmate het opgroeit steeds makkelijker met je zal kunnen communiceren. Omdat je kind voelt, dat je betrokken bent, hem wilt begrijpen en erkent in haar gevoel.

Help je mij om mijn inspiratie te verspreiden? Deel dit artikel dan via onderstaande knoppen op de sociale media. Dank je wel! Heb je aanvullingen of wil je iets kwijt? Hieronder kunnen we in gesprek 🙂

Hoe je zelf onbewust escalatie in de hand werkt

Wij mensen interpreteren de hele dag door. Vaak is dat handig. Maar het kan ons ook in de weg zitten. Als we gedrag van anderen gaan labelen bijvoorbeeld. Een negatieve interpretatie leidt tot een negatieve reactie. Ook in het opvoeden heeft dit een grote invloed.

Als een kind de strijd met ons aangaat, hebben wij daar vaak direct een verklaring voor. We maken onbewust onmiddellijk een interpretatie en die bepaalt onze reactie. Lang niet altijd handig. Want vaak is die ook nog negatief. En dat bevordert nou niet direct een open communicatie.

Er zijn verschillende vormen van negatieve interpretaties, die veel voorkomen. Bijvoorbeeld: Mijn kind probeert me op de kast te jagen. Daarmee stop je met luisteren naar je kind. Je bent alleen nog bezig om je niet op de kast te laten jagen. Je hoort niet meer echt wat je kind zegt.

Nog zo eentje is: mijn kind wil alleen aandacht. Gevolg: je wilt het kind die aandacht niet geven. Je probeert het kind te negeren of neemt het op zijn minst niet serieus. Je negeert wat er werkelijk aan de hand is, je hoort en ziet het niet, omdat je daar niet meer voor open staat.

Ook een veelvoorkomende: mijn kind wil perse zijn zin hebben. Je kijkt naar je kind als een klein egoïstisch wezen, dat gestopt moet worden. Dus vooral niet zijn zin moet hebben. Zo zijn er nog veel meer: mijn kind probeert me boos te maken, wil kijken hoe ver hij of zij kan gaan, is mij aan het manipuleren, enz.

Wat al deze negatieve labels gemeen hebben, is dat ze maken dat je stopt met kijken en luisteren naar je kind. Je bent niet meer open voor wat er werkelijk aan de hand is. Sterker nog, vaak roept jouw reactie vervolgens alleen maar meer strijd op. Omdat je kind zich onbegrepen voelt en daardoor onmachtig.

Deze reacties van ons als ouder zijn dus totaal ineffectief. Ze gooien eerder olie op het vuur dan dat ze helpen conflicten te voorkomen. Daarnaast doen ze je kind ook tekort.

Want pittige kinderen hebben vaak boze buien door onmacht. Ze willen wel anders, maar ze kunnen het niet. Ze schieten vaak te kort in bepaalde vaardigheden. Waardoor ze eerder boos worden dan een ander kind.

Je kunt hierbij denken aan dingen als impulsiviteit en inflexibiliteit. Je kind is misschien dusdanig impulsief, dat hij nog niet in staat is om eerst na te denken over de consequenties van zijn handelen. Hij heeft het dus al gedaan voordat hij het weet. Of je kind is rigide en star, kan niet snel schakelen naar andere opties. Kan niet zomaar mee in veranderingen, al zijn die nog zo klein.

Uitgaan van ‘niet kunnen’ i.p.v. ‘niet willen’ is eerlijker en effectiever. Dus zet de bril op van  “wat lukt mijn kind niet?” Het kost natuurlijk oefening, maar door zo naar je kind te kijken kun je leren om negatieve interpretaties achterwege te laten. Je hoeft niet meer de strijd aan te gaan, maar kunt je focussen op wat je kind nodig heeft om tot minder uitbarstingen te komen.

Ik zeg niet, dat het gemakkelijk is of dat het altijd lukt. Zeker niet als jij een pittig kind hebt. Jij bent ook maar een mens en je kunt erg geprikkeld raken door je kind. Maar het is wel de moeite waard om het te blijven oefenen. Je zult merken dat de escalaties afnemen.

 

Zo kost het opvoeden je veel minder energie

Ouders van een pittig kind vinden het opvoeden vaak erg vermoeiend. “Het kost me zoveel energie” of “het put me uit” hoor ik vaak. “Als hij eenmaal op bed ligt plof ik op de bank en heb ik nergens meer energie voor”. Hoe kan dat anders?

Het gaat erom dat je doorkrijgt wat het precies is wat je zo veel energie kost. Het is namelijk niet het gedrag van je kind, ook al lijkt dat zo. Ook al lijkt het heel logisch dat je daar moe van wordt.

Het geheim zit hem in de acceptatie. Waar wij moe van worden zijn negatieve emoties. En die ontstaan omdat we niet willen dat er is wat er is. Omdat we niet willen dat er gebeurt wat er gebeurt.

Stel je kind luistert niet of wordt boos of grof tegen jou. Dan schiet je al snel in de weerstand: “dit kan toch niet, dit moet eens een keer afgelopen zijn” bijvoorbeeld, of “ja, hoor, daar gaan we weer….” Of “ik ben hier zo klaar mee!”

Dit verzet, dat zich in jou afspeelt, roept allemaal frustratie bij jou op. En als het vervolgens ook nog escaleert, misschien wel woede of machteloosheid. En die negatieve emoties, vooral ook de machteloosheid, die putten je uit.

Maar dat kan dus anders. Je kunt leren accepteren dat het gaat zoals het gaat. Dat het is zoals het is. Niet dat het gedrag van je kind dan acceptabel is of dat je daar niks mee hoeft. Maar je kunt stoppen met je te verzetten tegen wat er is. Het is zinloos en kost alleen maar energie.

Zie in en accepteer dat je kind een zelfstandig wezen is. Als hij in zijn frustratie besluit te gaan schelden, dan doet hij dat, als zij weg wil lopen, dan doet ze dat. Je hebt je kind niet aan een touwtje, zoals ik al eerder schreef.

Een andere reden dat het je zoveel energie kost is vaak dat je negatieve emoties bij je kind niet kunt laten. Je wilt het oplossen. Je wilt dat je kind weer lekker in zijn vel zit, of dat ze weer in een positieve stemming komt. Of je wilt een boze bui voorkomen.

Maar het hoort bij het leven. Boze buien, balen, gefrustreerd zijn, verdriet hebben, het hoort allemaal bij het leven. En het gaat ook weer voorbij. Het komt en het gaat. Verzet je er niet tegen en probeer niet alles te voorkomen of te fixen. Juist dat kost zoveel energie!

Kortom, het helpt enorm als je leert zijn met wat is. Als je kunt ontspannen in wat er is. Als je je kind zijn of haar eigen emoties kunt gunnen en niet met alles aan de slag hoeft.

Het mooie is, als je dat kunt, dan blijft je geest open in plaats van dat je in de verkramping komt. De kans is veel groter dat je dan wél handelt op een manier die je kind verder helpt.

Als je je verzet opgeeft, kan de situatie zich sneller oplossen. Vaak duren driftbuien dan veel korter bijvoorbeeld. Op de één of andere manier lijkt jouw verzet het juist in stand te houden, alsof de emotie bij je kind niet wegkan.

Is dit makkelijk? Nee. Helpt het? Ja, enorm. Je hele leven wordt er makkelijker van. Het is gewoon oefenen. Dus word je bewust van je eigen gedachtes. Herken je weerstand, je verzet en laat het los. Adem in, adem uit, dit gaat ook weer voorbij 😊

Helpt dit blog je verder? In mijn webinar “Waarom strenger opvoeden niet de oplossing is (en wat dan wél) geef ik nog meer zinvolle tips over het opvoeden van een pittig kind. Meld je hier aan.

Diepe druk helpt je kind te kalmeren

In tijden van stress (dus ook in deze ‘coronatijd’) neemt het moeilijk gedrag van pittige kinderen vaak toe. Dat betekent meer weerstand, meer driftbuien en meer dwingend gedrag. Wat je kind nodig heeft is ‘ontprikkelen’ oftewel spanning kwijtraken.

In dit blog, dat ik kortgeleden schreef, vind je al wat tips over hoe je kind spanning kan ontladen. Op deze plek wil ik er nog eentje aan toevoegen, namelijk diepe druk.

Diepe druk is een methode die gebruikt wordt voor kinderen die overprikkeld zijn. Het zenuwstelsel is overbelast, de spanning is te groot, er kan niets meer bij. De ontploffing is nabij, zeg maar. Kinderen zoeken die ontlading soms ook echt op door steeds de confrontatie aan te gaan.

Een ontploffing in de vorm van een driftbui of huilbui is ook inderdaad een ontlading. Je herkent vast wel van je eigen pittige kind dat die daarna weer een stuk rustiger is. ‘Zo mak als een lammetje’, dacht ik dan altijd.

Maar je kunt dus ook proberen om diepe druk toe te passen. Vergelijk het maar met een stevige knuffel of het inbakeren van een baby. Daar zijn materialen voor (daar kom ik zo op), maar je kunt het ook zelf doen.

Ik hoorde eens het volgende verhaal. Tijdens een uitje van een schoolklas wat één jongetje superdruk. Door de spanning van het onbekende werd hij hyperactief. Zijn leerkracht ging toen achter hem staan, legde zijn handen op de schouders van het kind en ‘duwde’ hem a.h.w. de grond in.

Het effect was verbluffend. Het jongetje werd op slag kalm, kon weer gewoon rustig bij de andere kinderen staan en zijn aandacht richten op wat er verteld werd.  Hoewel ik deze techniek niet uit eigen ervaring ken, wilde ik het graag met je delen, zodat je het eens kunt uitproberen.

Een andere manier is je kind bij wijze van spel stevig vastpakken. Jouw armen en benen vormen een kooi, waaruit je kind probeert te ontsnappen. Ook hierbij ervaart je kind diepe druk van jouw lichaam dat hem tegenhoudt. Bovendien gebruikt hij zijn eigen spieren om los te komen, wat ook helpt om te ontstressen.

Dan nog iets over speciale materialen. Er is een drukvest op de markt, dat je kind diepe druk geeft op haar romp. De druk is door een simpel opblaassysteem zelf in te stellen. Sommige kinderen hebben hier veel baat bij en zijn door het dragen van het vest veel rustiger. Of slapen beter door.

Een andere mogelijkheid is een ballendeken of verzwaringsdeken. Door het gewicht van deze dekens ervaart je kind diepe druk, dat het zenuwstelsel dus kalmeer. Hierdoor slapen kinderen vaak makkelijker in en beter door.

Zowel het drukvest als een verzwaringsdeken zijn te huur om uit te proberen voordat je tot aanschaf overgaat. Want ze zijn niet echt goedkoop. Maar wellicht toch een goede optie als het werkt voor jouw kind.

Heb je baat bij mijn tips en wil je nog meer concrete handvatten voor deze lastige tijd? Bestel dan de onlinetraining Corona met -pittige- kids: zo hou je het gezellig thuis. Deze twee-en-een-half-uur durende training zit vol met inzichten, concrete handvatten en praktische tips. Na betaling krijg je direct toegang en je hebt meerdere malen toegang, dus je hoeft het niet in één keer af te kijken. Bestellen doe je hier.

Goed voor jezelf zorgen is meer dan ooit noodzaak

Ik weet uit eigen ervaring dat je, als je onder druk staat, het eerst achterwege laat wat je juist nodig hebt. Goed voor jezelf zorgen. Ik hoop je dan ook te inspireren om dat juist wel te doen. Want dan kun je ook meer voor je kinderen betekenen.

Wat goede zelfzorg is verschilt per persoon. Wel kunnen we rustig stellen dat het slim is om ongezonde gewoontes achterwege te laten. Een open deur, maar toch… Dus weersta de verleidingen van te laat naar bed gaan, alcohol of snacks nuttigen of teveel achter het scherm zitten.

Daarnaast is bewegen belangrijk om je energie op peil te houden. Je kunt ook kijken of en hoe je dat samen met je kinderen kunt doen. Ik zou het gewoon inroosteren als ik jou was. Met zijn allen een workout doen, een yogales of lekker naar buiten een stuk wandelen of fietsen.

Zorg voor je eigen emotionele en mentale welzijn. Maak gebruik van meditatie, visualisaties, yoga of mindfulnessoefeningen. Persoonlijk heb ik deze periode veel baat bij meditatie. Dat heeft mijn stressniveau enorm doen dalen.

Zorg ook voor tijd voor jezelf alleen. Al is het nog zo kort, een paar kwartiertjes per dag kan al helpen. Voor je kind is het trouwens ook niet verkeerd om even op zichzelf te zijn. Dus zorg door de dag heen ook voor momenten dat iedereen even iets voor zichzelf doet.

Als je kind het moeilijk vindt om op zichzelf te zijn, dan kun je ook momenten plannen dat je even niet bereikbaar bent, zonder dat je kind is afgezonderd. Je kunt dan bijvoorbeeld een speciale ketting dragen, zoals leerkrachten soms doen om aan te geven dat ze niet gestoord willen worden. Laat je kind een mooie ketting voor je knutselen.

Natuurlijk ben jij niet de leerkracht, maar toch kun je best verwijzen naar school. Daar is de leerkracht immers ook niet altijd beschikbaar. Dus je kunt iets zeggen als ‘je hoeft het niet leuk te vinden, maar ik weet dat je het kan’ of ‘op school kun je dat, dat weet ik, denk je dat het thuis ook lukt?’

Nog een tip: leg de lat (nog) wat lager. En stel je prioriteiten. Doe wat in het hoogste belang is van jou en van je gezin. Doe wat rust en ontspanning creëert. En laat het idee los dat je van alles zou moeten. Daar is de situatie gewoon niet naar.

Probeer zoveel mogelijk druk voor jezelf en voor je kind(eren) weg te halen. Zoals ik ergens in een facebookbericht tegenkwam: een leerachterstand is wel in te halen. De emotionele ontwikkeling van je kind is nu veel belangrijker.

Als jij veel last van stress hebt, dan zit je in de overleefstand. Dan lijken onbelangrijke dingen veel belangrijker dan ze zijn en stel je makkelijk de verkeerde prioriteiten. Dus neem tijd om je te bezinnen en te zien waar het werkelijk om gaat.

Ik weet dat ik hierboven niks nieuws vertel. Het geheim zit het in het doen. Ik spreek nog steeds veel gestreste ouders, die het amper volhouden. En ik wil je zo graag inspireren om te relativeren, om te focussen op wat echt van belang is. En dat is dat je het goed hebt met je gezin. En daarvoor is het weer van belang dat je goed voor jezelf zorgt.

Vind je dit een zinvol artikel? Heb je nog toevoegingen? Ik hoor ze graag van je. En als je dit artikel wilt delen, dan is dat fijn 🙂

Mijn kinderen maken de hele dag ruzie, heb je tips?

Dit is zo ongeveer de meest gestelde vraag, die ik op dit moment krijg. Tijd dus voor een blog hierover. Kinderen die veel ruzie maken en elkaar pijn doen, hebben last van spanning en overprikkeling. Deze tips helpen.

Laat je kind ontladen door bewegen

Laat je kind veel bewegen, daag het zonodig uit (kun jij binnen 10 tellen een rondje om huis rennen, hoe lang kun je een handstand maken, enz.). Ga zo mogelijk naar een bos en laat je kind met takken slaan. Ga een stuk fietsen. Doe binnen beweegspelletjes. Doe met elkaar een workout op internet mee.

Laat je kind spelen met zand en water

Kinderen worden rustig van spelen met zand en water. Koop speelzand of gewoon wit zand bij het tuincentrum of bouwmarkt. Vul een bak met zand en een bak met water of stort het zand desnoods op je terras. Het is nu toch mooi weer. Maar het kan ook binnen, in bakken.

Laat je kind in bad spelen als je die hebt, of onder de douche. Geef bakjes en bekers en plastic speelgoed, een beetje badschuim en laat ze zich lekker uitleven.

Doe massagespelletjes en kindermeditaties

Op internet is genoeg te vinden. Voer op youtube als zoekterm ‘kindermeditatie’ in of ‘kinderyoga’en je vindt allerlei leuke filmpjes. Voor onderlinge kindermassagespelletjes is dit boekje erg leuk: https://www.bol.com/nl/f/aanraken-een-levensbehoefte/38108322/ (bestel bij voorkeur bij je plaatselijke boekhandel).

Maak gebruik van muziek

Muziek ontspant. Zet vrolijke muziek op en ga (keihard) meezingen of dansen. Laat kinderen verzoeknummers indienen of zelf opzoeken. Voor jonge kinderen kun je liedjes voor kleuters opzoeken. Of je kind (of de juf) vragen welke liedjes ze allemaal kent.

Rooster pretmomenten in

Lachen is een goede en leuke manier van ontladen. Doe twee keer per dag iets leuks, bijv. grappige filmpjes bekijken, gekke bekken trekken, een partyspel dat zorgt voor hilariteit of moppen vertellen (of opzoeken). Juist als je hoofd er niet naar staat, omdat gezelligheid ver te zoeken is, helpt het om het maar gewoon in te roosteren.

Verlaag je eigen stressniveau

Voor jezelf is het ook goed om iets van meditatie of mindfulness te doen. En bewegen of sporten. Hoe rustiger jijzelf bent, hoe beter het werkt. Vaak is onrust bij kinderen mede een afspiegeling van onrust in jou. Dus leg de lat nog wat lager, probeer in het hier en nu te zijn met je aandacht en focus op de verbinding met je kind.

En als ze toch ruzie maken:

Stop met scheidsrechteren of politieagentje spelen. Benoem wat er aan de hand is. “Ik merk dat jullie veel ruzie maken. Ik denk dat het komt omdat jullie je vriendjes missen en het niet leuk meer vinden om elke dag alleen maar hier thuis te zijn. Klopt dat?”

En als ze dan ruzie maken kun je iets zeggen als ‘stop. Dit helpt niet. Laten we iets leuks gaan doen’. Je kunt er eventueel aan toevoegen ‘Denk je dat dat lukt? Of kunnen we beter even allemaal apart gaan zitten?’.

Soms is dat sowieso nodig om even tot rust te komen. Probeer je eigen frustratie te laten voor wat het is en erbuiten te houden. Realiseer je dat ze het niet expres doen.

Vind je het echt geen goed idee om hen alleen te laten, omdat de oudste bijvoorbeeld de jongste echt pijn doet, dan kun je ook dat benoemen. En vragen ‘denk je dat het lukt om je broertje/zusje met rust te laten? Of kan ik je beter even meenemen naar de zolder, waar ik de was ga ophangen?’ Bijvoorbeeld.

Vaak helpt het om je kind te vragen of iets lukt. Het doet een beroep op de behoefte van je kind om te laten zien wat hij of zij kan. En je vraagt het neutraal. Als het niet lukt, is dat geen verwijt.

Vind je dit fijne tips? Fijn als je ze wilt delen. Heb je aanvullingen of wil je iets anders hierover kwijt, dat kan hieronder. Dank je wel alvast 🙂

Een dringend advies voor ouders van pittige kinderen in coronatijd

Er zijn gezinnen waar iedereen zijn draai gevonden heeft. Waar het nieuwe ritme werkt. Er zijn ook gezinnen waar de conflicten en de stress alleen maar toenemen. Voor deze laatste groep heb ik één dringend advies: hou niet alle verantwoordelijkheid in je eigen hand.

Ik krijg veel mails van ouders, waaruit ik opmaak dat ze heel hard knokken om alle ballen in de lucht te houden. Ze willen zorgen dat het schoolwerk gebeurt, dat hun kinderen zich fatsoenlijk gedragen en ze proberen hun eigen werk zo goed mogelijk te doen.

Dat is best veel. Zeker als je er een (of meer) pittig kind bij hebt. Want de valkuil is dat jij zoveel mogelijk wilt bepalen. Eigenlijk ben je steeds meer bezig om je macht in te zetten om je kind zover te krijgen dat hij of zij …. (vul maar in, schoolwerk maakt, geen ruzie maakt, klusjes doet, enz)

Maar ja. Jij hebt een pittig kind. En een pittig kind houdt er niet van dat jij bepaalt. Een pittig kind wil zelf bepalen. Hoe meer druk jij er op legt, hoe meer strijd. Ik hoor dagelijks over de voorbeelden daarvan.

De oplossing: geef je kind zijn of haar eigen verantwoordelijkheid terug. Sowieso voor het schoolwerk. Dat heb ik al vaker geschreven. Ga jezelf niet verantwoordelijk maken voor het feit dat je kind het schoolwerk afkrijgt. Dat leidt alleen maar tot heel veel strijd en dat is het domweg niet waard.

Je kind, hoe jong ook, mag daar zelf voor verantwoordelijk zijn. Jouw taak is om hierin te begeleiden. Je kunt je kind stimuleren, samen onderzoeken wat werkt en wat niet. Je hulp aanbieden als je kind iets moeilijk vindt. En verder blijft het ook de verantwoordelijkheid van de leerkracht.

Maar er is meer waar je kind verantwoordelijkheid voor mag nemen. En dat is voor haar of zijn eigen gedrag. Neem als uitgangspunt ‘we zorgen er samen voor dat de sfeer goed blijft’. Dus het is niet langer alleen jouw verantwoordelijkheid. Jullie doen het samen.

Je hoeft dus niet meer voortdurend bezig te zijn om alles te sturen. Net als een goede leider mag je meer gaan begeleiden. Zorgen dat in je kinderen het beste naar boven komt. Door ze aan te spreken op dat deel in hen dat het goed wil doen.

Hou regelmatig één op één gesprekjes met je kind om te achterhalen wat er speelt. Wat ten grondslag lag aan een bepaalde situatie of gedrag (bijvoorbeeld als je kind weigert iets te doen of iets vervelends richting een broer of zus heeft gedaan). Ga beter luisteren. Je mag je kind gaan helpen om het anders te doen.

Ook kun je regelmatig gezinsoverleg houden. ‘Hoe vinden we dat het gaat? Wat gaat goed, wat maakte je blij en wat wil je graag anders?’. Zeker, kinderen moeten daar aan wennen, dus hou vol en blijf open en zonder verwijten. Je zult zeker merken dat kinderen de verantwoordelijkheid gaan nemen als ze ervaren dat ze ook werkelijk die ruimte krijgen.

Kortom, maak juist nu de ommezwaai naar een andere benadering van je kind. De gebruikelijke manier, waarbij de ouders alle touwtjes in handen hebben, werkt niet. Dat weet je al langer, maar je kunt er nu niet meer omheen. Dus start vandaag nog met een nieuwe koers.

Als je wilt, kan ik je hier nog verder bij helpen. Ik heb voor jou een onlinetraining gemaakt met veel praktische tips: ‘Corona met – pittige- kids: zo hou je het gezellig thuis. De training werd gewaardeerd met een 8,7 en is nu voor een supermooi actieprijsje beschikbaar. Meer lezen en aanmelden kan hier.