Moeten ouders één lijn trekken?

Ouders moeten één lijn trekken, wordt vaak gezegd. In praktijk blijkt dat lastig. Wat ik veel zie en hoor is dat de één strenger is dan de ander. Dat geeft vaak onenigheid tussen de ouders, zeker als je een pittig kind hebt. De vraag is: wie heeft gelijk, papa of mama?

Vaak zijn moeders toegeeflijker en geduldiger dan vaders. Natuurlijk is het een generalisatie, het kan ook andersom zijn, maar het is wel iets wat ik vaak zie. Vaders lijken makkelijker grenzen te stellen, kunnen ook beter hun eigen grens bewaken, maar zijn ook vaak wat ‘kort door de bocht’.

Moeders daarentegen hebben meer oog voor het belang van hun kind, willen daar vaker aan tegemoet komen en geven meer ruimte. Wat overigens regelmatig ten koste gaat van hun eigen behoeftes. Omdat ze tegelijkertijd ook wel weer bang zijn om hun kind te verwennen, kunnen ze in conflict komen met zichzelf en onzeker worden.

Dit kan leiden tot onenigheid tussen de ouders. Zeker als je een pittig kind hebt. Er is eigenlijk altijd wel verschil tussen ouders, maar bij een pittig kind komt dat meer onder een vergrootglas te liggen. Vader vindt moeder ‘te soft’. Moeder vindt vader te kort door de bocht. Dat kan irritatie opleveren.

Het antwoord op de vraag wie er gelijk heeft, is niet vader of moeder. Het is een misvatting, dat opvoeden gaat over hoe streng of hoe toegeeflijk je mag zijn. Het lijkt of er maar twee keuzes zijn: jij bent de baas of je kind is de baas. Maar dat is helemaal niet zo.

Deze vraag komt voort uit een opvoedingsvisie, die gebaseerd is op macht. Het gaat erom, als ouder het gezag (= de macht) te behouden. Of je bent de baas, of je laat over je heen lopen. En kinderen moeten vooral gehoorzamen.

Er is een derde mogelijkheid, die niet uitgaat van macht maar van gelijkwaardigheid. Het gaat vooral om samen. Letterlijk samen leven. Luisteren naar elkaar en elkaars behoeften serieus nemen. Je eigen behoeften duidelijk verwoorden. Samen zoeken naar oplossingen. En al doende leert je kind hoe dat werkt. Als jij je kind serieus neemt, zal hij ook vanzelf rekening gaan houden met jouw behoeften. Dat heb ik zelf ook zo ervaren.

Kinderen willen namelijk wel degelijk graag meewerken en jou een plezier doen. Alleen soms weten ze niet hoe. En hebben ze je hulp nodig i.p.v. correctie. Voorwaarde is ook, dat ze zichzelf gerespecteerd voelen in hun eigen behoefte.

Als ouders samen op deze wijze gaan opvoeden, verdwijnt de tegenstelling. Ieder geeft zijn eigen grens aan en die is niet voor iedereen gelijk. Beide ouders doen een appel op de behulpzaamheid van het kind i.p.v. op gehoorzaamheid. Je mag daarbij dus verschillend tegen zaken aankijken.

Deze derde mogelijkheid, dat is de weg die ik ouders aanreik in mijn programma en in mijn coaching. Als je dat eenmaal gaat zien, dat het mogelijk is om niet vanuit gelijkwaardigheid op te voeden (zonder dat je kind de baas wordt over jou) dan ga je zoveel andere mogelijkheden zien om dingen aan te pakken en situaties op te lossen.

Het is prachtig om te zien, hoe ouders weer dichter bij elkaar komen en hoe er in het gezin meer verbinding ontstaat. Ik heb dat al meermalen mogen meemaken in coachingstrajecten. Ouders krijgen weer de regie in de opvoeding, zonder de baas te hoeven spelen over hun kind. Samen varen ze deze nieuwe koers en vormen ze weer een team in het opvoeden.

Spreekt jou dit aan en zou je ook graag weer op één lijn komen met je partner? Neem dan contact met me op zodat we samen kunnen overleggen hoe ik jullie daar het beste bij kan helpen.

Laat hieronder weten wat jouw idee en ervaring is en deel het artikel om andere ouders te bereiken. Dank je wel!