Help je kind om te kúnnen luisteren
Kinderen die niet luisteren vormen nog steeds een grote bron van frustratie voor ouders. Mijn blogs daarover behoren ook tot de meest gelezen blogs op mijn website. Vandaag voeg ik daar eentje aan toe 😊
Waar het eigenlijk om gaat, is dat je gaat zorgen dat je kind kán luisteren. Want heel vaak is het geen onwil, maar het lukt je kind gewoon niet. Dus een beetje hulp is handig. Van jou.
Allereerst is het belangrijk dat je werkelijk contact maakt. Je kind is niet ‘bestuurbaar op afstand’, ook al denken (of hopen) veel ouders dat wel. Dus ga naar je kind toe en maak contact. Kwestie van iets meer moeite doen, maar het is de moeite zeker waard.
Daarnaast kunnen kinderen ons vaak helemaal niet horen, omdat ze een hoofd vol eigen gedachtes hebben. Of hun emotie zit hen in de weg. De oplossing daarvoor is dat je eerst naar je kind luistert, voordat je met je eigen boodschap komt.
Luisteren en vervolgens erkenning geven, creëert ruimte bij jouw kind om jouw boodschap binnen te laten. “Oh, je wilt graag een tent bouwen. Dat vind je leuk, hè? Dat is natuurlijk ook gezellig, in een tent spelen”.
Start jouw boodschap dan met ‘het punt is’. “Het punt is dat we zo de deur uit moeten, want je gaat vandaag naar het KDV, weet je nog?”. Zo ervaart je kind het meer als een situatie die nu eenmaal zo is, dan dat jij hem of haar je wil op legt. Want dat is wat je kind zo moeilijk vindt.
Zorg dat wat je wil zeggen geen oordeel of afwijzing bevat. Je kind is erg gevoelig voor kritiek, en zal al snel in de weerstand gaan. Gebruik liever een ik-boodschap. “Lieverd, ik heb last van al dat gespring van jullie, zo kan ik me niet concentreren. Kijk even of je het ergens anders kunt doen”.
Soms merk je pas tijdens het praten dat je kind niet kan luisteren. Benoem dit dan en vraag wat er aan de hand is. “Ik heb het idee, dat je alleen maar denkt, mama ben je klaar met praten? Wat is er aan de hand?”
Het heeft namelijk geen zin om iets van je kind te willen wat er niet in zit. Dus je kunt wel wíllen dat je kind naar je luistert, maar als dat niet gaat, dan gaat het niet. Je kunt het niet afdwingen. Het is dus veel handiger om te kijken wat je kind nodig heeft om wél te kunnen luisteren.
O ja, en als je iets met je kind wilt bespreken, doe dat dan zo maar, als het in jou opkomt. Maar kijk of vraag of het ook voor jou kind een geschikt moment is. Op een simpele manier kun je zo al weerstand bij je kind wegnemen.
Vind je dit fijne tips? Deel ze dan met de social media knoppen, zo kunnen we meer ouders bereiken. Bedankt!
Laat me ook weten wat jouw ervaring is. Werken deze tips bij jou ook? Of heb je aanvullingen?
Mijn kind van 6 is hooggevoelig, soms overprikkeld en daardoor emotioneel. Ze wordt druk, dwars, vraagt onverzadigbaar en gaat haar zusje pesten. Als ik zeg dat ik zie en begrijp dat ze zich niet fijn voelt, haar emotie benoem, maar dat pestgedrag niet mag, dan gaat ze als een dolle stier te keer. Dan wil ik contact met haar maken en vraag ik wat er is en wat haar op dit moment kan helpen, maar zodra ik wil praten vlucht ze alleen maar en wil ze niet praten. (Hierbij speelt bij haar ook angst dat we haar afwijzen). Ze wil ook niet in stilte vastgehouden of geknuffeld worden. Ze wil enkel razen op alles en iedereen en haar zin krijgen. Als de emoties wat gezakt zijn, wil ze nog steeds niet praten uit angst dat het nare gevoel weer oplaait. Ook wil ze achteraf niet evalueren wat er nu eigenlijk gebeurde.
Het lijkt alleen een optie om haar in een veilige setting te laten razen óf om haar te leren om bij het nare gevoel te blijven in plaats van ertegen te vechten.
Maar hiervoor vind ik nog weinig tips en handvatten.
In een veilige setting laten uitrazen is heel belangrijk. Als ze aan het ontploffen is, kan ze niks meer. Als de emotie het heeft overgenomen is onbereikbaar, dus dan maakt alles wat je zegt haar alleen maar nóg bozer.
Op zo’n moment is uit laten razen de enige optie. En het is fijn als je daarbij veiligheid kan bieden, zodat ze geen mensen of dingen kan beschadigen.
Erop terugkomen is lastig, maar niet onmogelijk. Doe dat ook niet te snel, niet direct nadat ze weer kalm is, maar bijvoorbeeld als je haar naar bed brengt of een dag later op een rustig moment. Het is wél erg van belang, omdat je dan kunt achterhalen wat er aan de hand was. Daar leren jullie weer van voor een volgende keer. Dat kun je haar ook uitleggen, je kunt zeggen ‘misschien deed ik wel iets verkeerd en kan ik dat de volgende keer beter anders doen’. Leg ook uit dat je niet boos bent, maar dat je wil kijken hoe je het de volgende keer anders kunt doen. Zo haal je de ‘schuld’ eraf, het oordeel eraf, en dat is nodig om er over te kunnen praten.
In het begin is dat het moeilijkst, als ze eenmaal doorheeft hoe zo’n gesprekje gaat en dat het niet naar is, wordt het makkelijker. In het begin heb je misschien wel meerdere gesprekjes nodig, de eerste alleen al om haar uit te leggen waarom het belangrijk is om er nog weer over te praten.
In mijn onlineprogramma help ik ouders daarbij om dit soort gesprekjes van de grond te krijgen.