Hoe om te gaan met een pittige puber

Zo af en toe krijg ik vragen van ouders die een puber in huis hebben. Dus bij deze nog eens een blog over het omgaan met een pittige puber (wat dus in wezen niet veel anders is dan jonger pittig kind).

Want kijk, de principes van het opvoeden van een pittig kind (en wat mij betreft van alle kinderen) gelden voor alle leeftijden. Dus wat ik over jongere kinderen schrijf, kun je vertalen naar pubers. Toch snap ik wel dat er vragen zijn over hoe je dat vorm geeft.

De puberteit is voor veel ouders een spannende periode, dat herinner ik me nog wel. Je invloed wordt minder, de invloed van leeftijdsgenoten neemt toe. En vooral komen er allerlei gevaren in beeld, zoals alcohol, drugs, gamen en seks. Genoeg om je zorgen over te maken.

Wat naar mijn idee het meest belangrijk is, is dat je zorgt dat het contact met je puber goed blijft. Zorg dat er een lijntje blijft, dat je puber je vertrouwt, zodat je het  tijd weet als er echt problemen ontstaan. Dat doe je door vooral veel te luisteren en je eigen oordelen eerst even te parkeren als je in gesprek bent.

Daarnaast is het belangrijk om duidelijk te zijn. Je hebt het niet in de hand of je kind drank of drugs gaat uitproberen, maar je kunt wel informatie geven en je standpunt duidelijk aangeven. Zorg dat je kind goed geïnformeerd is over mogelijke gevaren. Uit onderzoek blijkt dat het helpt als ouders een duidelijk standpunt hebben: ‘ik wil niet dat je drinkt, het is niet goed voor je ontwikkeling’.

En verder is het ook een kwestie van vertrouwen. Het helpt als je kind voelt dat jij vertrouwen hebt, vertrouwen in het gezonde verstand van je kind. Tenslotte is je kind er eentje van jou en opgegroeid in het gezin dat jij vorm gegeven hebt. Dus misschien hoeft je kind wel helemaal niet in 7 sloten tegelijk te lopen.

Toch kan er altijd iets misgaan, kan je kind op een pad terechtkomen, dat je echt niet wilt. Ik sprak eens een ouderpaar, waarvan de oudste dochter de puberteit ‘ingelanceerd’ was, zoals de moeder het omschreef. Ze liepen even achter de feiten aan, overrompeld door de gebeurtenissen.

Dan is het belangrijk om je verantwoordelijkheid als ouder te nemen. In te grijpen als het nodig is. Dingen verbieden in het belang van je kind, hoe boos ze ook wordt. Bereid te zijn om extra toezicht te houden op je kind, te zorgen dat je voldoende bij je kind in de buurt bent.

Je kunt dat prima uitleggen aan je puber. Vertel dat het veel makkelijker voor je is om alles maar goed te vinden. Een tevreden kind, geen geruzie in huis. Maar dat het je taak is als ouder om voor je kind te zorgen. En dat je bereid bent om daar moeite voor te doen en dingen te doen waar je kind boos om wordt.

En sta je kind toe om boos te zijn. Verplaats je in je kind, en erken volledig hoe je kind het ervaart. En dit is hoe het gaat. Omdat het niet anders kan. Het is én/én. Én je begrijpt het helemaal, én je grijpt in omdat je ziet dat het nodig is.

Ik ben ervan overtuigd dat een puber dan nog best boos kan zijn, maar het ook zal accepteren. Dat het al dan niet bewust ook veiligheid biedt voor een kind als ouders ingrijpen. Vooral als dat zonder lading, zonder boosheid of afkeuring gebeurt.

Voorbeelden zijn: je kind verbieden naar een feest te gaan waar drank wordt geschonken. Je kind niet alleen laten met haar vriendje, zolang de anticonceptie niet is geregeld. Internet uitzetten op een bepaald tijdstip.

Tenslotte: je puber zal het ook makkelijker accepteren als hij of zij veel dingen wél zelf mag bepalen. De dingen die minder belangrijk zijn, die jij misschien niet zo prettig vindt, maar die niet direct gevaarlijk zijn. Geef je kind vooral eigen verantwoordelijkheid en vertrouwen. Maar hou wel een oogje in het zeil, zodat je weet wanneer je moet ingrijpen.

Heb je hier wat aan, pubermoeder of  pubervader? Kun je uit eigen ervaring nog iets toevoegen, laat het dan hieronder weten. Zodat je andere ouders daarmee kunt helpen. 

En delen is natuurlijk ook heel fijn, om andere ouders te bereiken. Dank je wel!