Stop met vadertje en moedertje spelen!

Je ziet het bij (bijna) iedereen gebeuren. Je krijgt een kind en ineens ben je ouder. Dat voelt best ongemakkelijk, want wat weet je er eigenlijk van, behalve je eigen opvoeding? Maar op de één of andere manier glij je er vanzelf in. In de rol van vader of moeder. En die rol speel je met verve, want het is misschien wel de belangrijkste rol in je leven. Maar ho, stop, het is geen rol, stop met vadertje of moedertje spelen.

Een tijdje terug zat ik op een terrasje. Naast mij zaten een moeder met haar dochter van ongeveer 9 jaar en een hond. Niks bijzonders, gewoon een moeder met haar kind. Heel gewoon.

Maar het viel me opeens op, hoe raar we als ouder kunnen doen. Als ouder maken we opeens allerlei opmerkingen “niet doen”, “niet slurpen”, “ga eens rechtzitten” enz. Dingen die we daarvoor nooit tegen iemand zeiden.

Maar het is zo gewoon….iedereen doet het, lijkt het wel. Ik heb het zelf ook gedaan vroeger. Maar nu kan ik me daarover verbazen. We denken kennelijk dat dat opvoeden heet ofzo. Let maar eens op, kijk eens goed om je heen. In een supermarkt bijvoorbeeld of in een wachtkamer of in de trein of …

Kinderen worden eigenlijk de hele dag gecommandeerd en gecorrigeerd. Eigenlijk is het geen wonder dat veel kinderen zich daar in eerste instantie niks van aantrekken. Ze horen zoveel op een dag. En de helft van de tijd gebeurt er verder niks.

Het tweede wat me opviel: de wijsheid van het kind. De moeder en dochter deelden een bakje bitterballen. De moeder ging er eentje aan de hond voeren. De hond toonde weinig interesse. De dochter zei: “Hij vindt het niet lekker, hij hoeft niet”. Maar de moeder ging door met proberen. En het meisje bleef zeggen “Hij wil toch niet?”

Ik dacht zo bij mezelf: Wie is hier nu de wijste, wie zou wie nu moeten opvoeden, eigenlijk. Wat grappig was, toen de moeder het opgaf zei het meisje: “Zie je wel, ik zei het toch, hij wil gewoon niet”. Toch zijn er maar weinig ouders, die deze wijsheid van hun kind zien en kunnen horen. Zo jammer.

Wat zou het een stuk schelen als alle ouders als ze een kind krijgen gewoon zichzelf bleven. Hun kind behandelen, zoals ze een andere volwassene zouden behandelen. Een kind opvoeden is in wezen vooral een relatie met je kind hebben.

Natuurlijk heb je een specifieke taak als ouder. Je hebt te zorgen voor het welzijn, de veiligheid en de gezondheid van je kind. Dus daarom zul je soms moeten ingrijpen of Nee-zeggen. Maar voor de rest leert je kind vooral van hoe jij bent, hoe jij leeft en hoe je met hem of haar omgaat. En kun jij leren van de wijsheid van je kind.

Dus stop met het rare ‘vadertje of moedertje spelen”. Wees jezelf, wees authentiek, vergeet alle zogenaamde pedagogische prietpraat (nou ja, het meeste dan), zorg goed voor je kind en ga respectvol om met je kind. Luister naar wat je kind je vertelt. Dat is alles (en dat is vaak al lastig genoeg…).

Herken je dit? Ik lees graag je reactie hieronder. En als je het artikel wilt delen (dat kan via de shareknop), graag!