Waarom is dingen nabespreken met je kind toch zo lastig?

Je hebt het vast weleens bij mij gelezen, het advies om in gesprek te gaan met je kind. Want het is immers de bedoeling dat jij je kind gaat helpen in plaats van te corrigeren. Daarvoor moet je weten wat er precies gebeurde. Maar dat in gesprek gaan is best lastig, zo blijkt.

Wat er zo maar kan gebeuren, is dat je kind opnieuw boos wordt, zodra je het onderwerp aanroert. En misschien is dat wel niet zo gek. Niemand wil graag terugkijken op iets wat niet leuk was. Liever vergeet je wat er gebeurd is, toch?

Het kan ook zijn dat je kind er niet graag aan terugdenkt, omdat hij ook wel weet dat hij te ver is gegaan. Misschien schaamt hij of zij zich wel. Pittige kinderen leggen de lat voor zichzelf vaak hoog. Ook als het gaat om dit soort dingen vinden ze het moeilijk om hun eigen gedrag onder ogen te komen.

Dat is, denk ik, ook de reden dat ze de schuld vaak bij een ander leggen. Omdat het te confronterend is, te pijnlijk voelt, om te erkennen dat ze zelf iets hebben gedaan dat niet zo fijn was.

Overigens geloof ik niet in schuld. Want ook al lijkt het zo, op een dieper niveau is een kind altijd onschuldig (wij overigens ook). Er is altijd een reden waardoor je kind doet zoals ze doet.

Wat ook mee speelt bij de weerstand om te praten, is dat je kind waarschijnlijk bang is om op zijn kop te krijgen. Want vergeet niet dat kinderen gewend zijn dat dit gebeurd in een nagesprek met volwassenen. Ze krijgen te horen wat ze fout hebben gedaan. Logisch dus ook dat je kind daar geen trek in heeft.

Om toch met je kind in gesprek te komen, moet je daar dus rekening mee houden. Het kind moet gerustgesteld worden, weten wat het doel van het gesprek is (dus geen standje of verwijt). En horen dat iedereen dingen doet waarvan je achteraf denkt ‘oeps, niet zo handig’. Dat is normaal menselijk.

Dus vooral in het begin als je start met dit soort gesprekken, is er zorgvuldig voorwerk nodig. Om te zorgen dat je zo ver komt, dat je in gesprek kunt gaan. Dat vraagt aandacht en zorg. En een open houding, waarbij je zelf ook (weer) rustig bent.

Maar het is zeker de moeite waard. En het mooie is, hoe vaker je dit doet, hoe meer je kind eraan went. Op een gegeven moment kan het zo zijn, dat hij of zij zelf aangeeft iets te willen bespreken. Hoe waardevol is dat.

Door in gesprek te gaan, kom je samen met je kind tot oplossingen voor terugkerende situaties. Waardoor er minder conflicten ontstaan. Maar daarnaast verbetert de relatie met je kind, er is meer verbinding. Meer verdraagzaamheid en meer openheid. En ook dat leidt weer tot minder aanvaringen.

Wil jij ook graag vaker en beter in gesprek komen met je kind?  In de online module Het oplossingsgerichte gesprek ontdek je precies hoe je dit voor elkaar krijgt. Inclusief stappenplan dat je als reminder tijdens het gesprek erbij kunt hebben.

Ik hoor graag van je wat jouw ervaringen zijn. Ook fijn als je dit blog voor me wilt delen, dank je wel!