Als je kind moeite heeft met naar school gaan

Ik krijg regelmatig vragen van ouders over de situatie dat het kind niet naar school wil. Soms begint het al bij het opstaan, soms lijkt het kind opeens te blokkeren als het zover is dat je afscheid neemt op school of opvang. Wat kun je nu het beste doen?

Het kan je als ouder best onzeker maken als je kind in de weerstand gaat. Zeker als je kind letterlijk losgeplukt moet worden van jou. Want je wilt graag dat je kind zich oké voelt en veilig en op haar gemak. Logisch. Toch hoef je je er in de meeste gevallen niet druk over te maken.

Om te beginnen is het altijd goed om te checken of er niet echt iets aan de hand is. Voelt je kind zich echt onveilig, dan moet daar iets aan gebeuren natuurlijk. Maar meestal blijkt dat je kind zich na het afscheid gewoon aan de situatie overgeeft, en verder een prima dag heeft. Maar altijd goed om even te checken natuurlijk.

Je kunt je kind heel goed uitleggen dat dit erbij hoort. Veel mensen hebben dat, ook volwassenen. Even zo’n gevoel van ‘ik wil niet of ‘ik vind het spannend’. Dat is niet erg. Het is niet erg om je even niet zo fijn te voelen, dat gaat vanzelf weer over.

Erkennen heeft zin. ‘Je wilt liever thuisblijven, dat is niet erg. Het is gewoon even spannend, he. Dan krijg je kriebels in je buik’. Erkennen maakt dat je kind zich begrepen voelt. Én het geeft woorden aan wat je kind voelt.

Vervolgens kun je uitleggen, dat het overgaat. ‘Je moet gewoon heel eventjes wennen, dat is niet erg. En als je gewend bent, dan wordt het vanzelf weer gewoon en gaan de kriebels weg. Gaat helemaal vanzelf’.

Dus wat je doet, is dat je het niet wegpoetst, je erkent het. Het is er, en dat is niet erg. Én: je biedt perspectief. Nu voel je je eventjes zo, maar straks gaat het vanzelf over.

Wat ook helpt om je kind de drempel over te helpen, is een vast ritueel. Twee kusjes, heel hard zwaaien, bijv. Of kijken wie het hardst kan zwaaien, hoorde ik laatst 😊 Wat ook goed kan werken, is je kind letterlijk overdragen aan de juf of leidster. Zodat je kind ervaart dat de veiligheid van de ouder overgaat in de handen van de juf.

Het belangrijkste is eigenlijk dat jij beseft dat het niet erg is en dat het overgaat. Dat het niet weghoeft. Dat je gewoon kunt zijn met wat is. Het is namelijk niet erg. Vanuit die houding bied je veiligheid en door een duidelijk ritueel bied je houvast.

Blijf dit regelmatig herhalen. Desnoods elke ochtend weer even vertellen hoe het zal gaan. Ook al denk je dat je kind het allang weet, toch heeft ze er baat bij. Laatst hoorde ik van een moeder, dat ze het ’s ochtends een paar keer herhaalt, bij het ontbijt, bij het vertrekken thuis, onderweg en als ze er bijna zijn. Het werkte wonderbaarlijk goed, het drama rond het afscheid nemen verdween.