De balans tussen wat jij wil en wat je kind wil

 

In discussies over opvoeden gaat het altijd om twee karikaturen: de ouder die ouderwets, autoritair opvoedt en de ouder, die alles maar goed vindt. Zoals bij zoveel gevoelige onderwerpen is polarisatie al snel een feit. Dat is jammer, want daardoor leren we niet van elkaar en komen we ook niet verder. Ik wil graag een lans breken voor een derde mogelijkheid, een gezonde middenweg, zou je kunnen zeggen.

Het zit in onze opvoedcultuur ingebakken dat de ouder de baas is. Je wilt misschien wel naar je kind luisteren, maar uiteindelijk moet ie toch doen wat jij zegt.

Aan de andere kant zijn er ook ouders, die juist het belang van hun kind vooropstellen. Zij vergeten soms om hun eigen grenzen goed in de gaten te houden.

Maar het gaat om de balans. Ik zeg altijd: “Jouw behoefte is precies even belangrijk als die van je kind, niet meer en niet minder”. Dat voorkomt, dat je over je kind heen walst, maar ook dat jij teveel met je kind meegaat, verder dan goed voor je is. En dat zie ik nog wel eens gebeuren bij ouders, die hun kind graag serieus willen nemen.

Je eigen behoeftes serieus nemen is een teken van zelfrespect. Dat heb jij nodig en dat heeft je kind nodig. Want als jij onvoldoende respect hebt voor jezelf, dan heeft je kind dat ook niet voor jou. Het is niet wat een kind ten diepste wil.

Maar het is even belangrijk, dat je de behoefte van je kind serieus neemt. Dat je kind voelt dat ie ertoe doet, dat er ruimte is voor zijn of haar verlangens, zorgen of meningen. Dat er rekening met het kind wordt gehouden.

Dat betekent dat je in praktijk probeert om zoveel mogelijk aan beide kanten tegemoet te komen. Dat is iets anders dan onderhandelen. Het is niet: de ene een beetje meer en de ander een beetje minder. Het is zoeken naar wat goed is voor iedereen, of waar iedereen zich in kan vinden.

Nu weet ik heus wel dat dat niet altijd kan in de praktijk. Er is niet altijd tijd voor (maar kom er dan later op terug en bespreek het voor een volgende keer) en sommige dingen moeten gewoon (al zijn dat er waarschijnlijk minder dan je denkt, als je dat eens echt gaat onderzoeken).

Maar dat is geen reden om het niet na te streven. Neem het gewoon als uitgangspunt. Wij willen dat iedereen zich kan vinden in de oplossing die we kiezen. Alleen al dat uitgangspunt, maakt dat je kind voelt dat ie ertoe doet, maar ook neem je jezelf dan serieus.

Dit uitgangspunt werkt enorm verbindend en daagt uit tot het vinden van minder voor de hand liggende oplossingen. En het is ook nog eens heel goed voor de ontwikkeling van de sociale vaardigheden van je kind 🙂

En nog een tip: denk niet te snel in ja of nee maar in én-én. Stel niet de of-vraag, maar de hoe-vraag: hoe kunnen we het zo doen, dat mijn kind …(bijvoorbeeld: bij een vriendje kan spelen) en dat jij….(bijvoorbeeld: niet in tijdnood komt voor je afspraak).

Vind je dit een zinvolle tip? Deel hem dan met andere ouders via de shareknop hieronder. Dank je wel!

Ook lees ik graag je reactie hieronder 🙂