Jij hebt vast ook wel van die situaties waarin je denkt “Werk nou eens even mee”, “Waarom kun je nou nooit eens gewoon even doen wat ik zeg”, enzovoort. Het lijkt zo simpel en toch ligt je kind (weer) dwars. Waarom is dat? En wat kun je daaraan doen?
Gedrag heeft een reden. Als je kind boos wordt of dwars ligt, zit daar iets achter. Een veelvoorkomende oorzaak is dat je kind zich niet gehoord, gezien en begrepen voelt. Oftewel, zich niet erkend voelt.
Ik kan het niet vaak genoeg benadrukken: erkenning is een basisbehoefte van ieder mens. We willen ertoe doen. Dat geldt net zo goed voor kinderen. Zij willen serieus genomen worden in hun behoeften, hun verlangens, hun zorgen.
Vaak zijn ouders zich helemaal niet bewust dat ze dat niet doen. Maar het zit hem juist in je reactie in alledaagse situaties. Je kind luistert niet naar je en als je daar wat van zegt wordt ze boos. Of hij wordt boos omdat iets hem niet lukt.
Wat je op zo’n moment als eerste zou moeten doen is erkenning geven. Het gevoel van je kind benoemen. “Ik zie dat je boos wordt, je wilt dat niet doen hè?“ of “Wat vervelend lieverd, dat het niet lukt, daar word je boos van hè?”of “Zo te zien heb je daar helemaal geen zin in”.
Het is verbluffend om te zien hoe goed dat werkt, al zit er wel een ‘maar’ aan. Het werkt alleen als je een echte empathische reactie geeft. Het werkt niet als trucje, terwijl jij je inwendig loopt te ergeren aan je kind. Verplaats je in je kind en erken van daaruit zijn of haar gevoel, behoefte of zorg. Je kind klaart ervan op en kan daarna ook weer horen wat jij zegt.
Doe je dat niet, dan kan het een hele tijd doorzeuren zonder dat jij snapt waarom je kind zo moeilijk doet. Een kind dat zich niet erkend voelt, niet begrepen, voelt zich daardoor niet prettig. En kan daardoor nog een hele tijd ‘lastig’ blijven.
Dus wil jij een soepeler contact met je kind, minder irritaties en boze buien, probeer het dan eens uit. Stap even uit je eigen gezichtspunt en stap in de schoenen van je kind.
Probeer te begrijpen wat er in je kind gebeurt, wat hij ervaart. En laat merken dat je het ziet en begrijpt. Ik durf te wedden dat het dan een stuk makkelijker wordt met je kind. Ook, of misschien juist, als je kind een echte dwarsligger is.
Erkenning geven is één van de vele waardevolle vaardigheden die je leert in het onlineprogramma Stap voor stap een gelukkig gezin. Dit programma leert je een nieuwe aanpak in het opvoeden, eentje die wél werkt bij jouw pittige kind. Je leest er hier meer over.
Vind je dit een goeie tip? Deel hem dan op social media, dan kunnen anderen er ook hun voordeel mee doen. Dank je wel.
Heb je het uitgeprobeerd, laat dan hieronder weten wat je ervaringen zijn, ik hoor graag van je!
Een vraag van veel ouders is: “Hoe kan ik zorgen dat mijn kind meer zelfvertrouwen krijgt?” Zelfvertrouwen wordt als een belangrijke eigenschap of kwaliteit van het kind gezien. En terecht, we hebben toch allemaal het idee, dat een kind met veel zelftrouwen het leven makkelijker tegemoet kan treden.
Maar wat is dat eigenlijk, zelfvertrouwen? Letterlijk betekent het: vertrouwen op je zelf, vertrouwen in je zelf. Vaak wordt bedoeld: vertrouwen, dat je iets kunt. Als tegenpool van faalangst. Maar is het niet veel meer? Vertrouwen, dat je het leven aankunt. En zelfs: vertrouwen dat je goed bent zoals je bent. Dat vind ik eigenlijk belangrijker, want dan is het ook niet erg als dingen mislukken, als je iets niet kunt. Dat geeft pas stevigheid en veerkracht!
Uiteindelijk is zelfvertrouwen misschien ook wel vertrouwen in het leven. Dat het leven je geeft wat je nodig hebt, dat je het leven kunt nemen zoals het komt…
Wat is er nodig voor een kind om zelfvertrouwen te ontwikkelen? In de eerste plaats het vertrouwen van zijn ouders! En hoe doe je dat dan? Nou, vertrouwen is iets wat je geeft. Bij voorbaat. Niet als je hebt gezien dat een kind iets aankan. Dat is achteraf, een soort mosterd na de maaltijd. Nee, vooraf erop vertrouwen, dat je het kind het zelf wel weet, kan, oplost,enz.
En dat is nou juist gemakkelijker gezegd dan gedaan. Want immers, als ouder ben je nergens zo kwetsbaar als waar het over je kind gaat. Je wilt dat het goed gaat, dat ie geen domme dingen doet, schade oploopt, gevaar loopt. Dus wat er nodig is, is dat je je eigen angsten onderkent en onderzoekt. Hoeveel vertrouwen heb jij in je kind, en waar regeert de angst? Hoeveel vertrouwen heb jij eigenlijk in jezelf en in het leven?
Daarnaast zijn er een aantal concrete tips te geven, die het zelfvertrouwen van je kind stimuleren. Hieronder heb ik er een paar voor je op een rijtje gezet.
WEES ZUINIG MET HET GEVEN VAN HULP OF ADVIES
Geef je kind de ruimte om de dingen op zijn of haar eigen manier te doen, zijn eigen fouten te maken, haar eigen ontdekkingen te doen. Dat vergroot de autonomie van het kind. Dat betekent dus ook, dat je het kind stimuleert om zijn eigen oplossingen te vinden. In plaats van dat jij adviezen aanreikt.
En dat is oefenen voor ons als ouders. Hoe gemakkelijk zeg je niet tegen je kind: “doe het maar zo” of “zou je niet….”. Het lijkt ook voor de hand liggend om als iemand met meer (levens)ervaring die kennis aan te reiken. Maar vraag dan eerst toestemming: “Vind je het goed als ik je help?”of “Mag ik je een tip geven?” En laat je kind ook ervaren, dat hij zonder hulp een oplossing kan vinden. Als het kind je iets vraagt, kun je eerst vragen: “heb je zelf een idee?” of “waar of hoe zou je een antwoord kunnen vinden?”
GUN JE KIND ZIJN DROMEN EN FANTASIEËN.
Durf het enthousiasme van je kind te delen. I.p.v je kind voor een teleurstelling te willen behoeden: “ik zou er maar niet teveel op rekenen”. Ook een lastige voor ons, want zien wij die teleurstelling niet allang aankomen? En we willen ons kind daar tegen beschermen. Maar juist door hen hun eigen ervaringen te gunnen, kunnen ze vertrouwen in zichzelf en in het leven ontwikkelen. En bovendien: hoe zeker kun je zijn, dat je eigen verwachting klopt? Wie weet, soms kan je kind je verrassen met wat ze kan.
LAAT MERKEN DAT JE IN JE KIND GELOOFT
Ook al kan hij het nu nog niet, laat merken dat je erop vertrouwt dat het wel komt. “Op een dag kan jij dat ook. Het komt wel, als jij er aan toe bent”. Gebruik het woord nog: “Het lukt nog niet”. Dat biedt perspectief voor de toekomst.
NEEM JE KIND SERIEUS EN LUISTER GOED
Om het vertrouwen te ontwikkelen dat je goed bent zoals je bent, heeft ieder mens erkenning nodig. Ook je kind wil gezien en gehoord worden. Daarom is het zo belangrijk dat je goed naar je kind luistert, en dat zo terug kunt geven, dat het zich ook daadwerkelijk gehoord voelt. Dan weet je kind dat ie er toe doet.
Door de site te te blijven gebruiken, ga je akkoord met het gebruik van cookies. Privacyverklaring
De cookie-instellingen op deze website zijn ingesteld op 'toestaan cookies "om u de beste surfervaring mogelijk. Als u doorgaat met deze website te gebruiken zonder het wijzigen van uw cookie-instellingen of u klikt op "Accepteren" hieronder dan bent u akkoord met deze instellingen.