Een blog over hoe ons denken ons in de weg zit. Ook in het opvoeden. Hoe meer je inziet hoe dat werkt, hoe makkelijker het wordt. En hoe fijner het is voor je kind.
Ik kan me nog herinneren dat ik vroeger (toen ik jong was) tijdens een ruzie in mijn relatie weleens zo’n vaag gevoel had, dat het ook anders zou kunnen. Alsof we een toneelstukje aan het doen waren. Terwijl ik tegelijkertijd ook zéker wel emotioneel was.
Nu weet ik dat dit gevoel klopte. Hoezeer we ook ergens in opgaan, altijd blijft er iets ‘aanstaan’, dat zich dit bewust is. Je bewustzijn, zou je dus kunnen zeggen. Dat wat alles onmiddellijk, op precies hetzelfde moment, waarneemt. Je aanwezigheid, zou je ook kunnen zeggen.
Precies dát was het, wat ik mij ergens vaag bewust was. Er wat iets wat het waarnam en de gedachte deed opkomen: ‘we kunnen hier ook gewoon mee stoppen’.
En dat is waar. Er is altijd de mogelijkheid dat je iets opeens anders ziet en dan anders reageert. Eigenlijk is dat heel normaal. Of beter gezegd, natuurlijk. Van nature zou je op elk moment reageren op een manier die bij de situatie past.
Het enige wat ertussen zit, is ons denken. We dénken dat de situatie zus en zo zit. We dénken dat het logisch is dat we ergens boos van worden. We dénken ons ook boos, in feite. We hebben een irritatie-gedachte ‘kan het nou nooit normaal hier’, of ‘waarom doet hij altijd zo moeilijk’ enz. En voilá, we zijn boos.
Dat is wat mij het afgelopen jaar steeds duidelijker is geworden. En waar ik je graag wat meer over zou willen vertellen. Omdat het helpt als je meer en meer inzicht krijgt in hoe het denken we werkt en hoe we in feite ons denken ervaren.
Het is niet de situatie die je boos maakt. Het zijn je gedachten erover. Maar wat zijn gedachten eigenlijk? Ze hebben geen vorm, ze zijn vluchtig, je bent ze zo weer kwijt, tenzij je ze steeds herhaalt. En dat doen we vaak. Maar waarom zouden we dat blijven doen?
We kunnen er ook mee stoppen. Nee, niet met denken. Je hebt niets te melden over je gedachtes, ze komen en gaan, of je wilt of niet. Soms is dat fijn en soms helemaal niet handig.
Maar we kunnen wél inzien hoe het werkt. En dat we er alleen maar last van hebben om ze steeds te herhalen. Ze te geloven. Want dat doen we. We geloven ze en herhalen ze en geven ze steeds meer voeding.
Totdat we barsten van frustratie en boosheid, of verdriet. We uitbarsten in boze woorden (ook naar ons kind) of in een huilbui. En voor onze kinderen is dat al helemaal niet fijn. En zeker niet helpend.
En daar mogen we mee stoppen. Stoppen met gedachten herhalen en ze te geloven. We nemen ze veel te serieus. En soms overkomt je dat gewoon, mij ook. Maar er zijn altijd weer momenten waarop je je kunt realiseren “O ja, ik doe het weer. Ik geloof mijn gedachten en voed ze teveel”.
Dat zal je enorm helpen om niet meer uit te vallen tegen je kind. Om niet je geduld te verliezen (want je hoeft niet meer je best te doen om het te bewaren). Om de dingen beter te kunnen accepteren, te laten zijn voor wat ze zijn.
Dan wordt je leven makkelijker en lichter. En vrolijker. Maak je je minder zorgen, ontdek je dat je niet overal wat van hoeft te vinden (ook vind je hoofd van wel).
En soms overkomt het je tóch. Dat is dan zo. Zo is het leven. Dan is er dit en dan is er dat. Maar alles gaat voorbij. En hoe meer je inziet hoe het werkt met je denken, hoe eerder je het zult opmerken dat het ‘het weer doet’.
Het leek me wel een passend onderwerp voor een blog zo op de drempel van het nieuwe jaar. In een tijd die toch altijd oproept tot overpeinzing. Ik ben benieuwd wat je ervan vindt. Gelukkig nieuwjaar!
Door de site te te blijven gebruiken, ga je akkoord met het gebruik van cookies. Privacyverklaring
De cookie-instellingen op deze website zijn ingesteld op 'toestaan cookies "om u de beste surfervaring mogelijk. Als u doorgaat met deze website te gebruiken zonder het wijzigen van uw cookie-instellingen of u klikt op "Accepteren" hieronder dan bent u akkoord met deze instellingen.