In dit blog eens een heel ander inzicht dan dat je meestal door mij krijgt aangereikt. Of door anderen. Meestal krijg je antwoorden op je vragen. Maar nu wil ik eens het licht laten schijnen op de kracht van het niet weten.

Mensen, ook de ouders die bij mij komen, zijn altijd op zoek naar handvatten. Concrete tips. En dat is logisch en ik geef het ook graag. Tegelijkertijd is het ook een uiting van onze onzekerheid en het zoeken naar houvast. Terwijl in het niet weten ook een kracht schuilt.

Als ouder heb je meestal het idee dat jij ‘het’ moet weten. Immers, je kind(je) heeft jou nodig, leunt op jou, kan niet zonder jou. Jij helpt het kind door het leven met jouw kennis en ervaring. Dat is toch al dan niet bewust het uitgangspunt.

Logisch dan, dat het heel ongemakkelijk voelt als je het niet weet. Regelmatig doen we dan alsof we het wel weten. Want we denken dat het goed voor ons (onzekere) kind is dat wij weten wat goed is. Onzekere ouders, daar wordt een kind ook niet zekerder van.

En natuurlijk is dat waar. Als jij onzeker en twijfelend bent als ouder, dan wordt je kind daar niet steviger van. Want het ervaart geen stevige basis bij jou, geen anker. Dat kan misschien wel een beetje onveilig voelen, vooral als je kind veel behoefte heeft aan duidelijkheid.

Tegelijkertijd is er ook een andere vorm van niet weten mogelijk. Namelijk het soort niet weten dat niet onzeker maakt. Omdat je vertrouwt dat er wel een antwoord komt. Omdat je weet dat het antwoord er is, alleen jij of jullie zien het nog niet.

Dat is een vorm van niet weten die krachtig is. Waarom? Omdat het maakt dat je open bent. Openstaat voor mogelijke antwoorden. Beter kijkt, beter luistert, en dus ook kunt  zien en horen wat er toe doet.

Want dat is de andere kant van de medaille: de zwakte van het ‘weten’. Ten eerste kunnen we helemaal niet weten wat goed is, dat moet nog blijken. We kennen allemaal wel een situatie, die ‘niet goed’ ging en waar vervolgens toch iets ‘goeds’ uit voortkwam.

Bovendien is ‘goed’ ook maar een oordeel. Wat de één als goed ziet, hoeft dat voor een ander niet te zijn. Dus hoe kunnen we weten wat goed is voor ons kind? (Even afgezien dan van duidelijke narigheden en ellende als ongelukken, mishandeling, enz.)

Maar het grootste nadeel van denken dat je het weet is dat je niet meer open bent. Je komt in een soort fuik met je bewustzijn. Want jij hebt al besloten hoe iets zou moeten gaan. En juist daarmee kun je het ‘verkeerde’ creëren. Omdat je niet meer oppikt wat er toedoet. Omdat je het niet merkt als het leven, of je kind, een andere kant uit wil.

Dus mijn advies (toch een tip 🙂 ) zou zijn: ontspan in het niet weten. En geloof niet in je ideeën over wat goed zou zijn. Blijf open en kijk welke kant het leven uit wil. Zie het niet weten als een kracht i.p.v. een zwakte. Daar wordt het opvoeden (en je leven) veel makkelijker en ontspannener van!

Ben je hiermee geholpen, geeft het je opluchting en ontspanning? Wat is jouw mening of ervaring? Laat het hieronder weten, ik hoor graag van je. En delen is ook lief, dan kunnen we ook andere ouders inspireren, dank je wel alvast!