Onvoorwaardelijke liefde, makkelijker gezegd dan gedaan
Onvoorwaardelijk van je kind houden. Ik denk dat dit voor de meeste ouders logisch is. En ik denk ook dat de meeste ouders denken dat ze dit doen. En ze doen het waarschijnlijk ook. Maar dat wil nog niet zeggen, dat je kind dat ook zo ervaart. En dat is wel waar het om gaat natuurlijk. Daarom deze tips.
Onvoorwaardelijke liefde is de basis van een goede opvoeding. Waarom? Omdat het je kind vertelt dat ie 100% oké is, precies zoals ie is. Dat is heel belangrijk voor het zelfvertrouwen. En geeft je kind de ruimte om optimaal te groeien en te ontwikkelen. Want het hoeft niet bang te zijn om te falen.
Hoe fijn zou het zijn als je je kind dat mee kunt geven? Zodat hij of zij later niet in therapie hoeft of een cursus persoonlijke ontwikkeling te doen om te leren van zichzelf te houden en zichzelf te accepteren?
Maar, het is makkelijker gezegd dan gedaan. Ik wil je daarom 4 manieren aanreiken waarop je onvoorwaardelijk liefde in praktijk kunt brengen.
Maak geen gebruik van straffen en belonen
Straffen en belonen zijn voorwaardelijk. Het kind ervaart: “Ik ben alleen lief als ik me goed gedraag. Doe ik dat niet dan vindt papa of mama mij niet lief.” Ook bij belonen is er in feite dezelfde boodschap. Hoe goed bedoeld ook, je manipuleert ermee het gedrag van je kind.
Luister zonder oordeel naar je kind
Luister naar je kind. Doe je best om je kind te begrijpen. Wat is er aan de hand? Wat maakt dat je kind doet zoals ie doet? Wat is het dat je kind graag wil of juist niet en waarom? Luister ook zonder oordeel. Dat wil NIET zeggen dat je het altijd eens moet zijn met je kind of dat je alles goed vindt (zie onderaan dit artikel)
Respecteer je kind
Luister niet alleen naar je kind. Maar hou er ook rekening met de behoeftes van je kind. Streef naar oplossingen die voor jullie allebei oké zijn. Soms kan dat niet. Maar ook dan kun je de behoefte erkennen en respecteren. Maar leg altijd uit waarom je er niet aan tegemoet kan komen (en zo mogelijk wanneer wél)
Accepteer je kind volledig zoals ie is
Dit gaat eigenlijk alleen over jouzelf, het is een innerlijk proces. Het is niet makkelijk, maar wel enorm waardevol. Het gaat erom, dat je je verzet registreert in jezelf als je kind iets doet wat jij niet wilt. En dat je dat probeert los te laten in plaats van dat je vanuit dat verzet handelt of spreekt.
Nee, dat wil NIET zeggen, dat je elk gedrag acceptabel vindt. Je zult natuurlijk moeten begrenzen. Maar accepteer dat het gebeurt, accepteer dat je kind zo (moeilijk) doet. Je kind heeft zichzelf ook niet gemaakt 🙂 En weet je, het valt vaak helemaal niet mee om ….. (naam van je kind) te zijn.
JA MAAR… (ik hoor je al tegensputteren…)
Als ik mijn visie op opvoeden uitleg of benoem, merk ik vaak weerstand van ouders. Dat is het misverstand dat het allemaal maar ‘soft’ is. Dat het grenzeloos is. Dat je kinderen kweekt die geen nee accepteren, prinsjes en prinsesjes, enz.
Maar dat is helemaal niet zo. Natuurlijk hou je een bepaalde verantwoordelijkheid als ouder. Soms moet je ingrijpen of doorpakken omdat het niet anders kan. Maar dat kan altijd met respect voor je kind.
En natuurlijk wil je ook niet altijd mee in wat je kind wilt. De clou is dat je dan je eigen behoefte inbrengt. Dat je die net zo serieus neemt als die van je kind. Dat zorgt ervoor dat het gedrag van je kind wel degelijk begrensd wordt.
Door bovenstaande manieren toe te passen, zal je kind onvoorwaardelijke liefde ervaren. Voelen dat ie ertoe doet, zich gehoord en begrepen voelen. Dat maakt het zoveel makkelijker voor je kind om zichzelf ook te accepteren en van zichzelf te houden.
En vanuit acceptatie is het zoveel makkelijker om te groeien, om te veranderen, om je te ontwikkelen. Omdat er geen ‘fout-zijn’ ten grondslag ligt aan verandering. Alleen maar een behoefte om je gedrag te veranderen omdat dat fijn is voor jezelf en/of voor anderen.
Vind je dit inspirerend? Deel het artikel hieronder via de shareknop, zodat we ook andere ouders kunnen inspireren. En natuurlijk lees ik ook graag je reactie.
Eigenlijk probeer ik al jaren in ‘moeilijke’ situaties te kijken naar wat is er met mijn kind aan de hand, waarom doet ze/hij zo? En waar kan ik helpen en het begrijpen. Alleen nu zit de oudste in groep 6 en heeft een juf die de hele klas straft als een aantal kinderen niet doet wat ze zegt. Ik merk dat mijn kind er vooral thuis opstandig van wordt en school ineens stom en saai vindt. Met mijn kind kan ik daarover best goed praten. Maar om het te veranderen vind ik dat ik de juf op dat straffen en belonen aan moet spreken. Hoe zou ik dat aan de orde kunnen brengen zonder dat ik haar beledig?
Hallo Mirjam
Ik vind dat je altijd achter je kind moet staan en je kind moet helpen te dealen met wat er gebeurt.
Ik zou niet de juf aanspreken op het straffen en belonen op zich, er zijn gewoon veel scholen die dat gewoon vinden. Maar je kunt wel je kind aanmoedigen om met de juf te praten of zelf meegaan en uitleggen dat dit heel oneerlijk voelt. En dat ze er boos van wordt. En dan vragen of de juf dat begrijpt. Op die manier leert je dochter ik-boodschappen te geven en val je de juf dus niet aan.
Heb je hier wat aan, Mirjam?
Hej karla, ik was gisteren met m’n zoontje van 2 bij de dokter, terwijl ik in gesprek was, kon m’n zoon niet blijven zitten en liep de hele kamer door opzoek en aan het spelen, voor ik het wist , ik lette even niet zo scherp op, was hij de kasten aan het leeg halen en op knopjes van apparaten aan het drukken, overal aan het prutsen waar het dus niet gepast is. Het was een ruimte die enorm galmde en ik heb zonder ze te verheffen al een luide stem. Ik heb m’n zoontje enkele keren aangesproken door eerst contact met hem te maken, hem gezegd dat hij niet zomaar in de kasten mag zitten van de dokterspraktijk, ik heb hem meerdere keren op de stoel naast mij gezet en verzocht even te blijven naast mij zitten en vanaf het moment dat ik weer in gesprek ging met de dokters begon het helemaal opnieuw. Een laatste poging was om hem op men schoot te houden maar toen begon hij gewoon zo luid te krijsen dat er geen gesprek meer mogelijk was. Ik stond om eerlijk te zijn redelijk machteloos en met beschaamde kaken, aan m’n zoon z’n blik te zien lachte hij me gewoon uit in m’n gezicht. ,mijn moeder had me op zo een moment gewoon een draai rond men oren gegeven en me in de auto opgesloten. Wat had ik moeten doen in dit scenario? Mn zoon lachte me letterlijk uit in men gezicht de hele tijd, ik Ben met de tranen in m’n ogen naar huis gereden, ik probeer een goede Mama te zijn, ik had helemaal geen grip op hem. Hoe Doe je dat dan wel goed?
Hallo Caroline, ik snap dat dit een ongemakkelijke situatie voor je was. Maar trek het je niet zo persoonlijk aan. Voor je zoontje was het nog te moeilijk om te doen wat jij van hem verwachtte. .
Het is niet ongewoon dat je in zo’n situatie geen grip op hem krijgt in de zin van dat hij niet doet wat je zegt. Zie het als een teken, dat dit een moeilijke situatie voor hem is. Maak eventueel excuses aan de dokter, zeg dat je niet had verwacht dat het zo moeilijk voor hem zou zijn. En had eventueel een nieuwe afspraak gemaakt, waarbij je hem thuislaat.
Of zorg er voor dat je zo’n bezoek, als je hem dan écht mee moet nemen, goed voorbereidt. Zodat hij weet wat hij kan verwachten. Dat jij gaat praten en dat hij dan even rustig moet spelen. Je kunt speelgoed meenemen waar hij zich even mee rustig kan houden. En zorg voor een alternatief als het echt niet gaat. Maar hoewel het dus als onmacht voelt is er niet meer aan de hand dan een kind van twee die de situatie niet aankan. En dat is dus niet ongebruikelijk. Wij hebben het beeld, dat elk kind te sturen moet zijn in elk situatie, maar dat is niet het geval, hoe lastig we dat soms ook vinden 🙂
Grenzen aangeven = voorwaarden stellen. Dan is er toch geen sprake van onvoorwaardelijke liefde?
Dan is er sprake van liefde binnen de grenzen die ik aangeef. Of ‘ ik hou van je, maar niet van je gedrag’, eveneens een voorwaardelijkheid
Ik begrijp je punt, maar beide bedoel ik niet, Barbara.
Je houdt ook van het gedrag, dat is juist het punt. Je wijst je kind er niet om af.
Je accepteert dat het gebeurt. Maar dat wil niet zeggen dat het gedrag acceptabel is.
Je kind heeft wel iets te leren en het is jouw taak als ouder om dat duidelijk te maken door te begrenzen.
Snap je wat ik bedoel?