5 redenen om geen diagnose te stellen
Als jouw kind moeilijk gedrag vertoont, thuis of op school, of beide, is het niet verkeerd om op zoek te gaan naar hulp. Immers, dit moeilijke gedrag leidt meestal tot problemen met andere kinderen of met de volwassenen om hem heen. Daar wordt je kind niet gelukkig van en jij ook niet. Maar wees voorzichtig met het laten stellen van een diagnose.
- Een diagnostisch onderzoek is vaak een gedragsbeschrijving
Diagnostisch onderzoek in geval van AD(H)D en ASS is vaak gebaseerd op kenmerken van het gedrag van je kind. Er wordt wel gespeculeerd over de oorzaak (of het een afwijking in de hersenen is bijvoorbeeld), maar daar is nog onvoldoende over bekend. Er wordt naar mijn idee te weinig gekeken naar wat zich in het kind afspeelt.
- Een diagnose leidt gemakkelijk tot het geven van medicijnen
Als je kind eenmaal een diagnose heeft gekregen als AD(H)D of PDD-NOS, is de kans groot, dat het vervolgens medicijnen voorgeschreven krijgt. Dat wordt vaak ook van jou verwacht. Je hebt als het ware geen reden meer om nog een kind met lastig gedrag naar school te sturen. Ik zal niet ontkennen, dat het bij extreme problematiek effectief kan zijn, maar het gebeurt te vaak en te makkelijk. Meer weten hierover? Lees het boek van Laura Batstra – Hoe voorkom je ADHD.
- Veel kinderen passen niet in één hokje
Veel kinderen passen helemaal niet in één diagnose. Vaak hebben ze van allerlei hokjes wel kenmerken, bijv. AD(H)D, ASS (autisme-spectrum stoornis), hoogbegaafd, hooggevoelig,….. Als je een diagnose laat stellen, versmal je de kenmerken van je kind tot één categorie. Een kind wordt als het ware ergens ‘ingeperst’, nl wat het beste lijkt te passen.
- Een diagnose is nog geen hulp
Goede hulp geeft je handvatten om de situatie te verbeteren. Maar het stellen van een diagnose is nog geen hulp. De hulp die je krijgt is vaak is vaak gebaseerd op het gemiddelde kind met die diagnose, dus algemene richtlijnen. Maar is dit voldoende voor jouw kind en is het de juiste hulp voor jouw kind? Lang niet altijd, is mijn ervaring. Dus heb geen te hoge verwachtingen van alleen een diagnostisch onderzoek.
- Een diagnose werkt vernauwend
Je loopt het risico alles wat een kind doet, in het licht te zien van de diagnose. Of teveel te focussen op het probleemgedrag. Een kind is altijd veel meer dan zijn diagnose. Ook kan het kind zich onbewust naar zijn diagnose gaan gedragen, net als de omgeving. Je krijgt een te sterke identificatie met de diagnose.
Let wel: ik zeg niet dat een diagnose nooit een goed idee is. Het kan in bepaalde, duidelijke, gevallen zeker wel een nuttige functie hebben. Maar ik vind dat het op dit moment met teveel kinderen te gemakkelijk gebeurt. Dus heeft jouw kind gedragsproblemen en overweeg je diagnostisch onderzoek, neem bovenstaande dan mee in je overwegingen. Want er kan namelijk ook heel goede hulp geboden worden zonder zo’n diagnose. Als je maar goed kijkt en onderzoekt hoe je kind in elkaar steekt. In samenwerking met je kind.
PS Samen met jou of jullie onderzoeken hoe je kind in elkaar steekt en hoe jij je daar beter op af kunt stemmen, dat is precies wat ik doe tijdens een VIP-dag
Help je mij om mijn inspiratie en informatie te verspreiden? Deel dit artikel dan via onderstaande knoppen op de sociale media. Dank je wel!
Een waarheid als een koe.
Ik ben benieuwd; thuis de situatie al een heerlijk eind onder de controle door de online trainingen van je. 🙂
Alleen loopt de aanpak op school niet helemaal gelijk met die van ons met als gevolg dat het daar nog niet zo soepel gaat. School hamert op een diagnose laten stellen + intelligentie. Ik heb een paar handreikingen naar school toe gedaan om de situatie te vergemakkelijken maar dat is allemaal moeilijk in een klas van 30..
Wat kunnen we hier het beste mee doen?
Fijn, dat het al een stuk beter gaat, Marieke!
Het is toch een kwestie van praten met de school. Wat belangrijk is, is om de leerkachten ook erkenning te geven voor dat ze het moeilijk vinden. Om ze te helpen open te staan voor je handreikingen. Misschien kun je de vraag stellen “Hoe zou het wel lukken?”. Eigenlijk zouden de leerkrachten blij moeten zijn met de handvatten. En zouden jullie ze samen moeten kunnen vertalen naar de schoolsituatie.
Vraag wat jij kunt doen om ze te helpen (en dan bedoel ik niet een onderzoek laten doen).
Wat een onderzoek betreft: vraag ze eens wat ze daar van verwachten, hoe dat het probleem gaat oplossen.
Werkt het allemaal niet en blijf je tegen een muur aanlopen, dan zou ik toch overwegen eens wat andere scholen te bezoeken.
Succes!