Hoe leer je je kind om niet te slaan?
Als je baby peuter wordt, komt er een moment waarop hij dingen doet die jij niet wilt. Anderen slaan bijvoorbeeld. Soms kan dat heftig zijn en is het moeilijk voor jou om mee om te gaan. Wat is de beste manier om je kind te leren niet te slaan?
Er zijn een paar dingen die je niet moet doen, in de eerste plaats is dat je kind slaan. Hoewel iedereen weet, dat je je kind niet mag slaan, hebben veel ouders ook weleens het idee gehad om hun peuter of kleuter te laten voelen hoe dat voelt, wat hij doet. Dus toch één keertje terugslaan of knijpen. Doe dat niet.
Je kind leert altijd het meeste van wat jij voorleeft. Dus als jij slaat, ook al is het maar één keertje, geef je toch een verkeerd voorbeeld. Je kind slaat de herinnering op dat jij slaat. Dat is sterker dan jouw uitleg erbij.
Wat ook geen goed idee is, hoewel heel gangbaar, is apart zetten. Een time-out. Je kind slaat omdat hij boos is. Een boos kind apart zetten roept nog meestal nog meer strijd op. Je creëert daarmee een escalatie.
Bovendien laat je je kind alleen met zijn emoties, terwijl hij jouw hulp en steun nodig heeft. Hulp om te leren met zijn emoties om te gaan. Grip krijgen op zijn emoties en zijn gedrag leren sturen. Je kind moet leren dat slaan niet mag. Hoe doe je dat?
Wees duidelijk, maar blijf rustig en begripvol. Haal hem weg bij het andere kind. Zeg iets in de trant van “Ik zie dat je heel boos bent, hè. En weet je, je mag niet slaan. Want dan doe je een ander pijn. Kijk maar”. Zorg dat het kind dat door jouw kind is geslagen ook aandacht krijgt. Erken dat het niet leuk is, dat het pijn doet, dat je kind dat niet had mogen doen.
Als je kind weer rustig is, kun je het eventueel opnieuw proberen. Maar blijf in de buurt. En als je kind boos wordt, wees er dan bij. Herinner het eraan, dat slaan niet mag. Stimuleer je kind om met woorden duidelijke te maken dat hij of zij boos is of iets niet wil. Lukt het niet, neem dan de consequentie en ga bijvoorbeeld naar huis met je kind of laat je kind ergens anders spelen.
Doet jouw kind het jongere broertje of zusje pijn? Grijp onmiddellijk in. En als het vaker gebeurt, zorg dan dat je ze nooit alleen laat. Jij moet ervoor zorgen dat de kleinste zich veilig voelt. Neem een van beiden mee als je naar een ander vertrek gaat. Of hou de box nog een tijdje in gebruik. Zoek praktische oplossingen. Ter bescherming van de jongste, maar ook van de oudste, zodat-ie de kans niet krijgt.
Als het toch gebeurt, reageer je schrik over de jongste dan niet af op de oudste. Het belangrijkste is dus dat je zelf rustig blijft en het ziet als een leerproces, waarbij je kind je hulp nodig heeft. Dat is het meest effectief.
Combineer dus duidelijkheid met begrip en erkenning. Wees duidelijk over het niet mogen slaan. Wees hierin ferm, maar niet boos met een afwijzing in je toon. Erken zijn gevoelens en geef er woorden aan, zodat je kind zelf ook leert om er woorden aan te geven.
En oefen met je kind alternatieven. Voor jonge kinderen is het bijvoorbeeld heel geschikt om te gaan stampvoeten en vuisten te ballen. En ondertussen er woorden aan geven ‘ik wil dit niet, ik vind het stom’, bijv. Oefen dit ‘droog’ in een rollenspel, zodat je kind het ook nog kan als ze boos is.
Vind je dit goede tips? Deel deze blog dan met anderen, zodat zij er ook profijt van kunnen hebben. Dank je wel alvast. Ook lees ik graag je reactie, die kun je hieronder kwijt.
Dank voor je fijne tips, ik zit soms met de handen in het haar met twee pittige kinderen. De oudste kan de jongste goed uitlokken en klieren waardoor de jongste fysiek wordt en met dingen gaat gooien op de oudste of juist andersom.
Ik hoop dat de tips je dan helpen om een bepaalde benadering toe te passen en deze ook vol te houden. Accepteer dat het nu even zo is. Niets blijft voor eeuwig, ook dit gaat weer veranderen.
Laat je niet op de kast jagen. Biedt rustig duidelijkheid aan je kinderen en zie het als een leerproces. En als het even niet gaat, tja, dan moeten ze maar even apart van elkaar spelen.
Hallo Karla. Lastig onderwerp! Ik help in groep 1-2 als vrijwilligster, op de basisschool en slaan is erg in trek, op dit moment. Wij hebben al veel besproken met de kinderen, ook jouw tips gebruikt. Helaas staan we tegen de muur, met een aantal kinderen. Zij hebben van huis uit de tip gekregen vooral terug te slaan!
Directie zegt dat dit probleem van alle tijd is…..Dus kom niet veel verder…
Het is ‘gewoon’ zaak, Carla, om daar stelling in te nemen. Op deze school doen wij elkaar geen pijn. Punt.
communiceer dat naar de ouders. Kies zonodig voor je eigen groep, in deze groep doen we elkaar geen pijn.
En handhaaf dat consequent. Dat betekent niet dat het niet meer gebeurt, maar als je het consequent aanpakt en elke keer opnieuw de regel herhaalt en vooral ook alternatieven aanreikt, dan gaat het werken.
Bedenk samen met de kinderen wat je kunt doen als je boos bent op iemand. Stampvoeten, vuisten ballen, en vooral: zeggen met woorden wat je wilt of niet wilt. Verder kun je leren weg te lopen, de juf erbij halen. Je kunt een booshoekje maken waar een kind zijn boosheid kan uitleven. Oefen dit in rollenspelletjes (toneelstukjes), dat maakt de kans groter dat ze het ook echt gaan doen in het moment.
Het is een leerproces. Alleen zeggen dat het niet mag, is niet voldoende. Snap je?
Mijn kind is al 7 jaar en vindt het moeilijk met haar boosheid om te gaan. Vandaag was ze zo boos dat ze mij met een broek, die ze toevallig in handen had, ging slaan. Ik was met stomheid geslagen en stond bijna als verlamd toe te kijken. Uiteindelijk heb ik haar weggeduwd, want ik mocht niet weg van haar, heb haar gezegd dat ik heel boos was en even met rust gelaten moest worden voor ik dingen ging doen waar ik spijt van ging krijgen en heb mezelf opgesloten in de wc om weg van haar te zijn, want ze ging krijsend achter me aan.
Ik wil haar niet in alles haar zin geven en liet haar in dit geval kiezen tussen in bad met muziek of snel in bad en dan een voorleesverhaaltje. Mijn kleine meid had niet gerekend op een bad, maar wilde evengoed alles (“én ik wil met muziek in bad én ik wil een verhaaltje en anders duw ik je in bad”).
Als ik het zo terug lees, vind ik het bizar dat ik dit laat gebeuren, maar ik sta soms machteloos bij haar. Wat kan ik het beste doen als ze zóóó boos is dat ze mij te lijf gaat?
Lieve Kitty,
voor mij is het niet zo bizar 🙂 Ik hoor zulke verhalen vaker en heb zulke situaties zelf ook meegemaakt.
Het is ook niet zo dat jij het hebt laten gebeuren. Het gebeurt gewoon. Het is een ‘meltdown’ van je dochter. Er is een reden dat ze zo doet, kennelijk is iets haar teveel geworden, kon ze dat niet meer verwerken. Dan gaat de ratio uit en neemt het emotionele brein het over. Ze wordt dan dwingend omdat ze onbewust de ervaring heeft de controle kwijt te zijn, dat gebeurt vaak als er iets onverwachts gebeurt, zodat in dit geval dat ze in bad moest (of mocht).
Ze is dan zo uit evenwicht dat ze letterlijk van zich af gaat slaan en tegelijkertijd wil ze niet zonder jou.
Het is goed als je dan eerst jezelf kalmeert en vervolgens moet je haar kalmeren.
Ik kan hier een heleboel over vertellen, teveel om hier allemaal uit te leggen, maar je kunt leren om het te eerder te herkennen, zelf rustig te blijven, zodat je makkelijker haar kunt kalmeren.
Ik raad je aan om eens een webinar van mij te volgen, zodat je meer inzicht krijgt in het gedrag van je dochter, waar het vandaan komt en hoe je daar het beste mee omgaat, wat ze van jou nodig heeft.
Hartelijke groeten
Karla
En hier lees je dus de reden waarom veel kinderen geen respect meer hebben, zij los geslagen of de meest bizarre dingen doen zonder geweten tegenwoordig.
Want lees je dit goed dan staat er letterlijk hoe stout je kind ook is, straf hem niet en zeg gewoon foei.
Het is een groot misverstand, dat een kind bestraffen leidt tot meer respect bij kinderen. Integendeel. Het kan zo lijken, uit angst voor straf. Maar ik ben ervan overtuigd dat de kinderen en volwassenen die akelige dingen doen en schijnbaar geen geweten hebben, juist mensen zijn die als kind hebben geleden. En geleerd om hun hart te sluiten.
Maar vanzelfsprekend staat het u vrij om hier een andere mening over te hebben. Ik denk alleen niet dat u, met een dergelijk visie, hier veel te zoeken (of te vinden) heeft.
Tja, ik snap je artikel helemaal maar vandaag was ik met mijn gezin en het gezin van mijn vriendin ergens en de dochter van mijn vriendin was op een gegeven moment boos en reageerde dit fysiek af op haar ouders die beide het toelieten. Mijn dochter (ook 9) zag dit gebeuren en wist net als ik niet wat ze zag. In de toilet sprak ik tegen mijn dochter en zei: lieverd ik hoop dat jij beseft dat als jij dat ooit bij mij doet, je een lel terug kan verwachten. Ze gaf aan dat ze het ook heel vreemd vond wat er gebeurde. Ik zal mijn kinderen nooit slaan omdat ik me machteloos voel of mijn woede niet kan beheersen. Maar ik laat het echt niet gebeuren om geslagen of geschopt te worden zonder consequentie. En als mijn kinderen elkaar pijn doen dan grijp ik ook in. Als het broertje zijn zus slaat doe ik bij hem wat hij bij haar doet. Omdat ik niet wil dat ze elkaar terug slaan maar wel dat ik mijn kind verdedig. Ik weet dat er vast betere manieren zijn. Maar ik hoef dus eigenlijk nooit in actie te komen want ze weten dat dat het slaan het niet waard is. En dan ben ik maar even de boeman. Voor mij is het belangrijk dat zij onderling een goede relatie hebben en die hebben ze dus. Maar ik snap je intentie alleen op zo’n moment wint mijn snel reageren brein het dan van mijn rustig uitpraten brein. Geen idee hoe ik dat kan veranderen.
Zou je dat willen veranderen, dan? Ik bedoel, kennelijk ben je tevreden toch met hoe het uitpakt bij jouw kinderen? Tenminste dat maak ik op uit jouw reactie, maar misschien begrijp ik je verkeerd?
Ik weet niet of het jouw aanpak is, die maakt dat je kinderen elkaar niet slaan. Wat ik een pittig kind noem, is impulsief. Daar zou terugslaan echt niet maken dat een kind het nooit meer doet. Je geeft juist een voorbeeld van wat je niet wilt.
Bijna iedereen gaat letterlijk van zich afslaan, als hij of zij maar genoeg in de knel komt. Als helemaal geen uitweg meer ziet, als je je in het nauw gedreven voelt, dan komt er een moment dat je gaat slaan. In een relatief veilige situatie. Ik zie het zo, dat een pittig kind al heel snel dat gevoel heeft, die ervaring van in het nauw gedreven zijn. Dat doen ze niet expres, dat overkomt hun. En dan kan het gebeuren dat ze slaan. Terwijl wij vinden dat de situatie daar geen aanleiding toe geeft. Snap je wat ik bedoel?
Misschien dat de dochter van je vriendin ook een pittig kind is, zou dat kunnen?