Moeten we strenger zijn?
Er is tegenwoordig veel te doen over verwende kinderen. Allemaal prinsjes en prinsesjes … We zouden massaal onze kinderen verwennen, waardoor ze geen weerstand hebben als het leven moeilijker blijkt dan gedacht. Volgens een hoogleraar klinische psychologie komen daardoor veel jongeren in de problemen, omdat ze niet geleerd hebben met tegenslag om te gaan. Klopt dit? En is strenger zijn dan het beste antwoord, zoals hij aangeeft?
Ik denk dat teveel verwennen zeker speelt. Ik betwijfel alleen of het zo algemeen gebeurt als gesuggereerd wordt. Dat jonge mensen zoveel in psychische problemen raken, kun je ook niet zomaar daarop afschuiven. Het heeft net zo goed te maken met de stress in onze maatschappij en de manier waarop het onderwijs onze kinderen onder druk zet.
Ook met de oplossing ben ik het niet eens. Meestal wordt namelijk geroepen, dat we weer strenger moeten zijn. Optreden. Zoals vroeger. Maar zeg nou zelf: wij (de 40-ers en 50-ers) zijn zeker niet verwend als kind. Maar zijn wij nu zo goed opgewassen tegen het leven? Ja, we kunnen heel goed doorzetten. Maar komen daar juist niet al die burnouts vandaan?
Volgens mij is er iets heel anders nodig. Want verwennen op de manier van je kind geven waar hij om vraagt is inderdaad niet goed. Want dat is niet wat een kind nodig heeft. Wat een kind wel nodig heeft van zijn ouders is onvoorwaardelijke liefde, vertrouwen, respect voor zijn/haar eigenheid en het recht op autonomie.
Een strenge ouder geeft dat meestal niet voldoende. Een strenge ouder bepaalt wat goed is voor zijn kind (hoezo autonomie?), maakt de liefde afhankelijk van het gedrag van het kind (zo ervaart het kind het tenminste) en luistert onvoldoende naar wat er in het kind omgaat.
Een kind met een zogenaamde sterke wil is een kind dat het recht op autonomie gewoonweg opeist, no matter what. Bij zo’n kind gaat streng zijn niet werken. Je verzeilt acuut in een machtsstrijd, die je op den duur niet gaat winnen. Zeker in de puberteit niet meer. Bovendien, wat heet winnen als je kind doet wat jij zegt, maar de verbinding is verstoord.
Maar ben je dan niet een watje als je niet optreedt? Als je niet streng bent? Nee, hoor. Want je stelt wel grenzen. Tuurlijk wel. Je kracht haal je uit je zelfrespect. Weten wat je wel en niet wilt. En duidelijk zijn in de regels die je stelt, zoals ‘boos zijn mag, slaan niet’. Op het gebied van veiligheid en gezondheid zet jij de lijnen uit.
Die handhaaf je niet door te straffen, maar door duidelijk te zijn. (Overigens wordt duidelijk zijn nogal eens verward met streng zijn). Door een kind consequenties te laten ervaren. En vooral door je kind te helpen om zich aan deze regels te houden. Door een kind dat blijft slaan uit de situatie te halen bijvoorbeeld. Of door je kind te helpen om rustig in slaap te kunnen vallen.
Ja, er gaan dingen niet goed in hoe kinderen nu opgevoed worden. Maar dat was vroeger ook al zo. Alleen had de maatschappij daar niet zoveel last van. Maar is de oorzaak van veel huidige psychische problematiek niet juist gelegen in onze jeugd? In de manier waarop we opgevoed zijn? Waarom zou het dan slim zijn om weer ouderwets te gaan opvoeden?
Het is toch veel slimmer om nieuwe wegen te zoeken. Om te kijken en te oefenen in het opvoeden zonder straffen en belonen. Vanuit vertrouwen. Kijk maar eens in jezelf: was jij een egoïstisch kreng geworden als je wat minder streng was opgevoed? Of zit het goede gewoon in jou, in jouw hart? Zou dat bij je kind ook niet zo zijn?
Volgens mij wordt een kind geboren met allemaal mooie eigenschappen. En is het aan ons opvoeders om het kind te helpen volgens de innerlijke waarden te leven. Obstakels te overwinnen. Een mooi mens te worden, die kan bijdragen aan de wereld op zijn of haar eigen manier. Dat doen we in de eerste plaats door onvoorwaardelijke liefde en respect te tonen. En in de tweede plaats door onszelf te respecteren. duidelijk te zijn en een voorbeeld te zijn.
Spreekt dit jou aan? In mijn webinar ‘Waarom strenger opvoeden niet de oplossing is, en wat dan wél vertel ik je er meer over. Aanmelden voor het webinar doe je hier.
Fijn als je dit artikel wilt delen op de sociale media, dank je wel daarvoor. Zo kunnen we nog meer ouders bereiken 🙂 En natuurlijk lees ik zoals altijd ook graag je reactie!
Weet je wat ik zo graag aan ouders wil meegeven? Praat niet over je kind waar het bij is! De zorgen en negatieve verhalen van ouders over hun ‘pittige’ kind delen ze te vaak met anderen terwijl die kinderen alles horen! Hoe jong kinderen ook zijn, ze horen hun naam en weten dat t verhaal over hen gaat en zien aan het gezicht van papa en mama dat het niet leuk is.
En inderdaad wees duidelijk en geef grenzen. Grenzeloosheid is onveilig. Duidelijkheid geeft rust en weten waar je aan toe bent. En waar mogelijk: laat je kind kiezen uit 2 keuzes (die jij nog acceptabel vindt 😅) zo heeft het het gevoel iets zelf te hebben bepaald.
Daar snij je iets aan waar ik het helemaal mee eens ben. Kinderen, ook jonge kinderen, krijgen veel meer mee dan je denkt of hoopt. Dus weersta inderdaad te verleiding om erover te praten waar je kind bij is.
nou, 40’ers /50’ers zijn helemaal niet streng opgevoed (behalve op de biblebelt misschien).
De vooroorlogse generatie was nog streng opgevoed. Mijn vader was een echte heer, dat zie je dus niet meer… misschien moeten we terug naar een jaren 20 of 30 opvoeding?
vanaf jaren 60 werden kids juist teveel vrij gelaten. volwassen werden met je en jij aangesproken en de leraar bij zijn voornaam. Ouders die als kind verwend zijn (of verwaarloosd?) nemen nu geen verantwoordelijkheid mbt. hun kinderen. Alles moet leuk en makkelijk zijn en ze kunnen niet tegen kritiek: “”mijn kind heeft niets verkeerd gedaan “”. We hebben ook massaal een burnout, dus hoe kunnen we een voorbeeld zijn voor onze kinderen?
natuurlijk mag een kind geen 100% autonomie hebben, daar hoort namelijk verantwoordelijkheid bij en die ligt primair bij ons, tot het kind stap voor stap eraan toe is dingen over te nemen. Verwennen is ook teveel de curling ouder uithangen.
Een kind moet leren in de maatschappij te functioneren wat betekent: je kunnen aanpassen aan de groep. kinderen die te veel op zichzelf gericht zijn hebben daar natuurlijk veel moeite mee.
we moeten nu weer terug naar grenzen stellen en dat is iets anders dan streng zijn. en dat kan zonder straffen of belonen. Vertel je kind welk gedrag goed/slecht is en wat je van hem /haar verwacht en herhaal, herhaal, herhaal. op een dag valt het kwartje en het kind leert dat het op jouw oordeel kan vertrouwen.
Bij een kind met een sterke wil moet je al voor de puberteit duidelijk maken hoe de rolverdeling is. Een kind wil graag leren van, begeleid worden door en leunen op iemand die hij respecteert, niet door een onvolwassen ouder die zijn vriendje wil zijn en alleen maar gericht is op leuk en gezellig en oh ja picture perfect.
Ik begrijp niet helemaal je punt, Wilma. In de zin van, waar je het nu wel of niet mee eens bent. Dat van de 40/50 jarigen klopt misschien, dat zou denk ik 50/60jarigen moeten zijn. De generatie die altijd heeft leren doorzetten en presteren en klaarstaan voor anderen. En dat heeft vooral ook veel burnouts opgeleverd, dat is mijn punt. Dus laten wij het dan niet op die manier doen.
Mooie tekst, zoals altijd, dan daarvoor. “Die handhaaf je niet door te straffen, maar door duidelijk te zijn. (Overigens wordt duidelijk zijn nogal eens verward met streng zijn). Door een kind consequenties te laten ervaren.” Ik vroeg me af wat dit ‘consequenties’ laten ervaren concreet kan zijn als je het niet over straffen hebt?
Ik geef vaak het volgende voorbeeld: als je kind te laat thuis komt en het avondeten is op, dan is een logische consequentie dat hij of zij zelf iets anders te eten maakt. Het is een straf als je je kind dan zonder eten naar bed stuurt.
Een consequentie kan ook zijn dat je je kind in pyjama mee naar school neemt, omdat het ondanks jouw begeleiding niet op tijd aangekleed is. (Want je kind is eraan gewend dat jij het wel fixt op het laatste moment). Misschien dat je kind zich dan onderweg snel aankleedt. Het is een straf als je je kind die mogelijkheid ontneemt. Een ander voorbeeld is als je je kind niet meer voorleest, omdat de tijd om is. Niet omdat je kind overdag vervelend is geweest oid.
Wordt het hier iets duidelijker van?
In het algemeen kun je zeggen dat er bij een consequentie een logisch verband is tussen het voorval en het gevolg.