Dit is het échte positief opvoeden
Positief opvoeden is heel belangrijk, superbelangrijk. Maar dan wel het échte positief opvoeden. Niet wat vaak zo genoemd wordt. Maar wat werkelijk een positieve uitwerking heeft op je kind.
Positief opvoeden zoals het meestal bedoeld is, is eigenlijk gewoon ‘ouderwets’ opvoeden, maar dan met een positief sausje. Bijvoorbeeld dat je werkt met belonen i.p.v. straffen. Dat je ongewenst gedrag negeert en bij gewenst gedrag een complimentje geeft.
Maar dat is niet wat ik bedoel. Want er liggen nog steeds negatieve uitgangspunten aan ten grondslag. Bijvoorbeeld het idee, dat je kind als hij de kans krijgt over je heen loopt. Dat een kind het wel kan, maar niet wil. Gek toch eigenlijk, dat we zo negatief over kinderen denken?
Mijn uitgangspunt is precies andersom. Een kind wil het graag goed doen. Wil graag het goede doen. En als dat niet gebeurt, zit er een zeker onvermogen aan ten grondslag. Ook al lijkt bepaald gedrag met opzet, er is altijd iets dat het kind ‘drijft’ om het zo te doen.
Dus neem dat als uitgangspunt. Je kind wil het goed doen. Je kind is er niet op uit om ruzie met jou te maken. Of om zijn broertje of zusje pijn te doen. En dat weet je ook, want pittige kinderen zeggen heel vaak ‘ik weet niet waarom ik zo doe, ik wil het zelf ook niet’.
Wat dus ook hoort bij positief opvoeden is een ander taalgebruik. Zeg niet ‘Waarom heb je je niet aan de afspraak gehouden’ maar ‘het is niet gelukt om je aan de afspraak te houden, laten we eens kijken hoe dat komt’. Merk je het verschil?
Positief opvoeden betekent ook perspectief bieden. ‘Nu is het niet gelukt, maar een volgende keer misschien wel. Laten we kijken hoe we je kunnen helpen om het wél te laten lukken’.
Positief opvoeden betekent dus ook vertrouwen hebben in je kind. Zelf ook geloven in het perspectief. Uit de valkuil van wanhoop of frustratie blijven. Dat is bemoediging geven en bemoedigen helpt enorm bij het ontwikkelen van nieuwe vaardigheden.
En om je kind te kunnen helpen bij het leerproces is het nodig om achter het gedrag te kijken. Een laagje dieper kijken, noem ik dat altijd. Wat maakt dat je kind deed zoals ze deed? En hoe kun je haar dan helpen om het een volgende keer anders te doen?
De impact van deze benadering is enorm, die moet je niet onderschatten. Het laat je kind voelen dat hij goed is zoals hij is. Dat jij weet dat ze het graag goed wil doen. Je corrigeert niet, maar je helpt. Dat is belangrijk voor het zelfvertrouwen van je kind. En het is veel beter voor de sfeer, voor de relatie met je kind. Daarom noem ik dat het échte positief opvoeden 😊
Lieve Karla, wat een prachtige column. Eigenlijk verwoordt je wat is steeds aan mijn collega’s in de kinderopvang probeer uit te leggen, als ze praten over “dat vervelende kind”. Soms laat ik een verhaal van jou aan hen lezen. Deze zeker. Heel hartelijk bedankt voor jouw mooie manier waarop je dit duidelijk uitlegt!
Dank je wel, Marianne, voor je compliment. Fijn dat je het deelt, want dan weet ik dat het ‘aankomt’ en dat was de bedoeling 🙂
Hoi Karla,
Onze pittige twaalfjarige zoon vindt het ‘leuk’ om soms nogal dwars te liggen in ons gezin .. als wij ‘wit’ zeggen reageert hij ‘zwart’ ..
vooral om zijn huiswerk te maken is het een ramp .. hij weet wat hij liever doet nl. PlayStation spelen met zijn vrienden .. hij zegt dan steeds: vertrouw me maar .. ik doe het straks wel .. en dan heeft hij soms tijd tekort ..
Ik doe mijn best om een overeenkomst te maken met hem .. een gulden middenweg tussen gamen & huiswerk maken zodat we beiden tevreden zijn (& ik vooral minder stress heb :)) , maar ik heb de indruk dat de middenweg zoeken vooral van mij kant komt en hij dus maar verder zijn zin doet en studeert wanneer hij het hem uitkomt .. frustraties dus ..
Ik weet .. Ik zou misschien wat strenger moeten zijn .. maar dat werkt zo averechts ..
Hij is nochtans een lieve jongen met een grote mond maar met een o zoo klein hartje dat als het hem niet aanstaat uit zijn sloffen schiet.. het beginnend puberen kan er misschien ook beginnen tussenzitten ?!
Het gebeurt ook wel eens als we hem iets voorstellen hij direct neen zegt maar na het even wat te hebben laten bezinken dan toch plots een ja komt 💪..
Wij hebben nog een zeventienjarige dochter dus we weten al wat puberen is maar zij is wel een flinke studente, gelukkig 🙂, al heeft ze natuurlijk ook wel soms haar frustraties van haar broer .. logisch ook ..
Ik lees zo veel mogelijk jouw tips en hoop dat onze zoon gauw eens de knop zal omdraaien 🙏😅!
Dat kan nog wel even duren, Isabel, als je zoon pas 12 is. Ijdele hoop vrees ik 🙂
Het is soms een beetje schipperen met pubers, dat is waar.
De relatie is belangrijk, dat je die in stand houdt.
Wat school betreft is het belangrijk te weten of hij wel een zekere motivatie heeft. Vaak is dat wel het geval, maar dat moet je eerst vaststellen. Als dat zo is, dan kun je hem daar op aanspreken en hulp aanbieden. ‘Wat is er voor nodig om over te gaan of niet ‘af te stromen’? Hoe ga je dat doen? Ik wil je daar graag bij helpen, want het is nog niet zo makkelijk. Je kunt wel van plan zijn om je huiswerk te maken, maar om het ook daadwerkelijk te doen is soms een ander verhaal’.
Dus als het dan niet gelukt is, kun je samen gaan zitten. ‘wat ging er nu mis, heb jij een idee?’ Zo kan je zoon zelf ook wat inzicht ontwikkelen en zelf meedenken. Het is tenslotte zijn eigen verantwoordelijkheid in principe. En dan maak je afspraken.
Het kan zijn dat hij zelf ook tot het inzicht komt dat gamen een te grote verleiding is voor hem. En dan kun je bespreken hoe je dat kunt beperken.
Los daarvan kun je ook als ouder zelf de positie innemen dat teveel gamen ongezond is. En dat het jouw verantwoordelijkheid is om te waken over zijn gezondheid. M.a.w. dat jullie als ouders wat strenger worden rondom het gamen en dat ook handhaven.
Veel succes en vergeet niet ook te genieten van je zoon en dat te benoemen 🙂
Hoi, duidelijk geschreven. Ik merk dat ik vaak negatief reageer, en niet snap dat mijn 13 jarige niet gewoon zorgt dat zijn schoolwerk op tijd klaar is en er niet met de pet naar gooit. Alles wat hij “moet” doen wordt afgeraffeld, hij is afgeleid en leest maar half en roept al meteen ik snap het niet……en dan raar opkijken dat zijn cijfers achteruit gaan. Dan wil je eigenlijk niks zeggen. Maar je wilt ook dat het goed gaat op school. En dat hij de dingen die hij thuis moet doen….en dat zijn er echt niet veel; dat hij die niet half doet, en je alsnog erachteraan moet.
Dat is heel voorstelbaar, dat je negatief reageert. Dat komt om dat je vanuit je eigen perspectief kijkt. Maar een jongen van 13 zit heel anders in elkaar dan zijn moeder.
Voor pubers is het moeilijk om te plannen, zichzelf aan het werk te houden, iets doen waar je geen zin in hebt. En soms hebben ze dingen oprecht nog niet in de gaten, zodat ze dus werkelijk verbaasd kunnen zijn dat als ze slechte cijfers hebben.
Ga eens met hem in gesprek en luister vooral. Dat zal even wennen zijn, ook voor hem, want hij is toch meer gewend om te horen wat hij verkeerd doet en wat en hoe hij zou moeten doen. Maar als je op een goede manier in gesprek komt, dan kom je erachter hoe het voor hem is. En of en hoe je hem daarbij kunt helpen.
Succes en vergeet niet af en toe ook te genieten van je lastige puber 🙂
Wat een heerlijke blog. Hier kan ik echt wat mee. Bedank!
Dat is fijn. Goed om te horen. Succes, Chantal.