Emoties horen bij het leven (dus laat het maar gebeuren)
Ouders van pittige kinderen hebben vaak moeite met de boze buien van hun kinderen. Hun kind kan enorm gefrustreerd zijn en zeker als je zelf ook gevoelig bent als ouder, dan kan dat veel impact hebben. Je kunt jezelf helpen door er anders naar te kijken.
Emoties horen bij het leven. In feite is het niet meer dan energie. Ik heb het weleens zo gelezen: e-motie, beweging die naar buiten wil. Het is een natuurlijk gebeuren dat, als je het niet tegenhoudt, niet zo lang hoeft te duren.
Maar dat is nu precies het punt. Onbewust houden we het wel in stand. Onze eigen emotie houden we in stand door het te voeden met gedachten. Bijv ‘ik wil dit niet, het moet ophouden, ik trek het niet meer, dit is belachelijk, ik word totaal genegeerd, hij moet nu echt stoppen, ze zit me enorm uit te dagen’, enz.
Zou je deze gedachten niet hebben, dan zou je eigen frustratie snel over zijn. Of er überhaupt niet zijn. Je gedachten zijn echt als voeding voor je emotie. Met verdriet is het net zo. Als je er de ene na de andere verdrietige gedachte aan vastkoppelt, dan wordt het verdriet steeds intenser. En houdt het langer aan.
Dat is één. Het tweede is, dat jouw weerstand ook de emotie van je kind in stand houdt. Zelfs al zou je uiterlijk rustig lijken, maar in jou gaat het tekeer met wat ik noem ‘weerstandsgedachten’ (‘dit is niet normaal, het moet stoppen, het is ook altijd hetzelfde liedje, …), dan is het net alsof de emotie van je kind niet weg kan. Net als een onweersbui, die blijft hangen.
Het helpt dus enorm als je je hier van bewust wordt. Als je leert om emoties niet meer te voeden met gedachten. Als het je lukt om te accepteren wat er gebeurt en je weerstand opgeeft. Zie het als iets wat nu eenmaal gebeurt. Als het onweert word je toch ook niet boos op de wolken of op de natuur?
Accepteer emoties als iets wat bij het leven hoort. De zon schijnt nu eenmaal niet altijd. Er kan niet altijd harmonie zijn. En dat is helemaal niet erg. Het wordt pas erg als wij vínden dat het erg is. Als we het niet willen.
Dus probeer het niet voor te zijn, probeer het niet te fixen, laat het gewoon gebeuren. Het enige wat je hoeft te doen is je kind te helpen om het op een goede manier te uiten. Een manier die geen mensen of dingen beschadigt.
En dat is een leerproces. En ook dat hoort bij het leven. Kinderen hebben dingen te leren. En zoals sommige kinderen meer moeite hebben met het leren praten of met hun motoriek, zo hebben andere kinderen meer moeite (en meer tijd nodig) om te leren hun emoties te beheren.
Als je er op deze manier wat ‘nuchterder’ naar kijkt, dan zul je merken dat het minder spanning geeft. En kan het zo maar zijn, dat je kind minder vaak boos wordt. En in elk geval, dat het sneller voorbij is. Voor je kind is het ook heel fijn om te merken, dat jij niet van je stuk raakt. Dat biedt veiligheid.
Helpt dit? Zou je hiermee makkelijker rustig kunnen blijven, denk je? Ik hoor het graag, hieronder bij de reacties. En als je het wilt delen: graag! Dank je wel.
Goede tips, alleen wordt mijn zoontje van 8, ook gelijk fysiek en dat uit zich in slaan , schoppen en schelden. Hoe ga je daarmee om?
Ja, dat is een heel verhaal. Het is dus belangrijk om te accepteren dat je kind boos wordt. Toch is de manier waarop hij dat uit wel iets wat je moet begrenzen. Fysiek worden is over de grens.
Maar dat is een leerproces. Je kunt niet van je kind verwachten dat simpelweg aangeven dat dit niet mag, voldoende is. Hij moet ander gedrag aanleren en dat is best moeilijk. Dat moet je oefenen.
Wat belangrijk is, is dat je in elk geval het standpunt huldigt ‘ik laat mij door niemand slaan, ook niet door jou’. Leg hem uit dat dit ook voor hem geldt, niemand heeft het recht om hem te slaan. Dat betekent dat als hij gaat slaan of schoppen, dat jij dan wegloopt. Zonodig betekent dit het huis uitlopen, want soms komen kinderen in huis achter je aan. Of je gaat naar een kamer die je op slot kunt doen. Het gaat erom dat je je werkelijk niet laat slaan. Eigenlijk is het de bedoeling dat je kind leert om uit de situatie te gaan, maar zo lang hij dat nog niet kan, doe jij dat.
Daarnaast moet je alternatieven voor slaan en schoppen bespreken met je kind. Bijvoorbeeld een plek waar hij wel kan schoppen, een dik kussen tegen een muur, of slaan met zijn vuisten op een kussen. Voor kleine kinderen werkt stampvoeten nog goed, maar dat vindt hij waarschijnlijk kinderachtig. Ook is het belangrijk om te stimuleren woorden te gebruiken. ‘Ik ben boos, ik ben woedend, ik wil dit niet, laat me met rust, enz.’ Als hij dan boos wordt kun je zeggen ‘gebruik woorden!’
Al deze zaken (woorden gebruiken, uit de situatie gaan, slaan of schoppen waar het wél kan) moet je oefenen. Dat kun je droog oefenen, door een rollenspel. Je speelt een situatie na waarin hij boos wordt en nu gaat hij het gewenste gedrag spelen. Zo kan het in zijn systeem komen.
Het gaat niet van de ene op de andere dag, maar het is wel zaak om dit veel te oefenen, zodat het gaat werken.