Emoties zijn geen probleem
Als een kind blij is en vrolijk, genieten we daarvan. We hebben geen enkele neiging om in te grijpen. Hoe anders is dat als een kind boos is, of verdrietig. We denken dan dat we het kind ‘er uit moeten halen’. Maar moet dat wel?
Als ik ouders vraag waar ze tegenaan lopen, gaat het vaak over boze buien. En vaak wordt dan ergens ook de opmerking geplaats ‘en het lukt me niet om haar eruit te krijgen’. Het idee is, dat het niet goed is als het kind (zo lang) boos is, en dat je als ouder iets moet doen om dat te doorbreken.
Het gekke is, dat juist dat idee de boze bui in stand houdt. Hoe meer ouders proberen het kind eruit te halen, hoe langer de bui meestal duurt. Ik zie dat als weerstand. In de ouder is weerstand tegen de situatie. Die moet anders. ‘Kan hij nou nooit eens normaal doen, waarom wordt ze zo boos om zo’n kleinigheid, ik heb hier zo geen zin in, ik trek het niet meer, nou is weer de sfeer verpest’, dat soort gedachten.
Of je vindt het zielig voor je kind. Dat kan ook natuurlijk. ‘Het zou zo fijn zijn als hij niet zo boos zou worden, straks doet ze iets waar ze spijt van heeft, wat kan ik doen om dit te laten stoppen’, enz. Of het nu frustratie is bij jou of medelijden met je kind, in beide gevallen accepteer je in feite niet wat er is.
Terwijl: het is er al. En dat is geen probleem. Emoties horen bij het leven. Ze zijn een normale energiebeweging, zou je kunnen zeggen. Een ophoping van energie die een uitweg naar buiten zoekt. En dat kun je maar beter zijn gang laten gaan.
En daar komt nog iets bij. Als je je kind probeert te helpen door het te laten stoppen met huilen of boos zijn, geef je impliciet de boodschap dat deze emoties niet oké zijn. Dat ze weg moeten. En vooral: dat het erg is.
Maar het is niet erg. Het is niet erg om verdrietig te zijn, het is niet erg om boos te zijn. Het gaat namelijk altijd weer voorbij. Hoe minder we ons ermee bemoeien, hoe eerder het voorbij is. Bij oudere kinderen kan het wel langer duren, omdat zij al ‘geleerd’ hebben om met hun denken de emoties te voeden.
Dan kan het helpen om je kind dit uit te leggen. ‘Breng eens je aandacht naar de sensatie in je lichaam, waar voel je het, wat voel je precies? Dat heeft geen woorden nodig. Ga maar kijken wanneer de sensatie verdwijnt’. En dat is dan vrij snel, als je er niet een heel verhaal omheen bouwt.
Hoef je dan helemaal niets te doen? Nee, in feite niet. Tenzij de manier waarop je kind zijn frustratie uit, schadelijk is voor mensen of spullen. Dan kun je ingrijpen door je kind een alternatief te bieden, weg te halen uit de situatie, o.i.d
Maar dat kan dus heel goed zonder weerstand, zonder verhaal over hoe erg het is, zonder emoties aan jouw kant. Simpelweg in actie komen, omdat de situatie dat vraagt.
En dat is dus heeeeeel fijn voor je kind :). Als jij rustig blijft en de emotie van je kind accepteert, voelt je kind zich niet afgewezen. Dan is de bui eerder over en is er weer ruimte voor ontspanning. En dat maakt dat je kind ook rustiger wordt, minder gespannen en (veel) minder snel gefrustreerd.
Probeer dit eens uit, kijk eens wat er gebeurt als jij niets doet. Ook als je kinderen bijvoorbeeld ruzie maken, de kans is groot dat het vanzelf ook weer stopt. Dat is een natuurlijk gebeuren, zoals je ook bij dieren kunt zien. Even is er veel kabaal en onrust en even later is de rust weer gekeerd. Ook niet meer dan een beweging van energie, hoef je niks aan te doen 😊
Wat levert dit inzicht jou op? Vertel het me hieronder, ik lees het graag.
En vind je dit blog waardevol, wil je het dan voor me delen? Dank je wel!
Bij ons uiten de boze buien zich dus ook vaak door schade aan spullen of mensen. Spullen gooien, slaan, schoppen, haren trekken. Enkel bij ons als ouders niet bij anderen. Ik zou dit graag doorbreken.
Ja, dat snap ik. Het is herkenbaar, vaak komt het alleen maar voor bij de ouders thuis. Ik zie het dan maar als dat thuis de veilige plek is, waar je kind zijn emoties durft te botvieren.
En op zich is daar niks mis mee. Boosheid is normaal.
Het is wel handig om te herkennen dat je boosheid kunt laten zijn en dat je de boosheid kunt voeden door je gedachten. Je kunt jezelf enorm opwinden door allemaal boze gedachten eraan toe te voegen. Omgekeerd zou je ook kunnen zeggen: als je boos bent, heb je kennelijk boze gedachten. En als je daar niks mee doet, gaat het vanzelf weer weg.
Maar goed, de neiging is natuurlijk om die boosheid ‘eruit te gooien’. Zo voelt het vaak ook, als een drang. Kinderen benoemen dat ook weleens zo, dat ze het zelf niet willen, maar dat er vuur oid in hun buik zit en dat moet naar buiten.
Het is belangrijk om dit te bespreken en te erkennen. Want het scheelt al de helft als het niet een enorm ding wordt, maar gezien wordt als iets normaals. Dan kun je er luchtiger over spreken en samen constateren dat gooien, slaan, schoppen, enz. niet de meest handige manier is. En wat dan wél een handigere manier is.
Hoe meer het kind hier zelf over nadenkt en zelf iets bedenkt, hoe groter de kans dat het werkt, dat het ook zo lukt. En wat ook enorm helpt is als je zelf rustig blijft en als het kind gaat gooien of slaan zegt ‘Stop, ga maar ….’ vul in, wat je kind heeft bedacht: kranten verscheuren, met pingpongballetjes gooien of pittenzakjes, op een kussen slaan, tegen een kussen schoppen, enz.
Heb je hier iets aan Roseline?
Ik vind het lastig. Ook omdat de boze buien (humeur..) er vaak al zijn bij het wakker worden. Begeleiden bij boosheid en driftbuien vind ik het lastige niet. Maar uitgekat worden alleen omdat ik lach om iemand’s grapje of omdat ik een vraag stel en daarbij oogcontact zoek gaat mij wel erg ver. Ik merk dat ik het belangrijk vind dat niet alleen zijn emoties er mogen zijn, maar ook die van een ander. Actie reactie. Als hij alleen maar boos en kattig kan doen, willen kindjes niet met hem spelen en raakt ook mijn batterij snel leeg iedere dag. Als het gedrag maakt dat ik niet meer vrolijk of zelfs verdrietig ben dan uit ik dat. Ben blij op te merken dat er dan wel iets van empathie komt. Maar ik ben soms wel erg benieuwd naar de kern van die voortdurende boosheid/humeur. Ook omdat boosheid de buitenste beschermlaag is van de mens. Daaronder zit vaak heel wat meer/anders. Onzekerheid, faalangst, verdriet, algemene angst…. Maar dat is nog zo lastig te ontdekken in deze leeftijd. Al hebben we wel al het een en ander door. Maar dat verandert helaas nog niets aan de boze weken/maanden en inmiddels al 2 jaren.
Bedoel je dat je kind pas 2 is, of zijn de boze buien er sinds 2 jaar?
Natuurlijk is het niet leuk als je geen leuke reactie krijgt. Dat snap ik wel.
En tegelijkertijd zou je kunnen zeggen, dat dat iets is wat in jou ontstaat. Door de gedachte dat je niet uitgekat wil worden, of door ‘aan te nemen’ wat hij tegen jou zegt, krijg je een verdrietig of boos gevoel.
Dat gevoel komt dus niet door wat iemand anders tegen jou zegt, dat komt door de gedachte die er in jou ontstaat, die roept dat gevoel op.
Dat is niet om jezelf de schuld te geven, het is ook niet dat dit fout van jou zou zijn, dat is hoe het werkt. Dat werkt bij iedereen zo. je kunt de wereld nooit objectief ervaren, dat gaat altijd via je denken. Vandaar dat je soms iets heel anders kunt ervaren dan een ander in dezelfde situatie. Het kan nooit los van jou.
Dat betekent niet dat je anders zou moeten denken. Maar het inzicht kan wel helpen om het verhaal, het ‘drama’ van de ander daar te laten. Te zien dat er kennelijk boze gedachtes bij je zoontje zijn die hem een boos gevoel geven. Plus de impuls om dan iets vervelends tegen jou te zeggen. Maar dat gaat dus helemaal niet over jou.
Je kunt je dat wel aantrekken, en dat mag ook. Maar dat hoeft niet 🙂
snap je?