Help, we zijn het niet eens over de opvoeding

Regelmatig krijg ik de vraag voorgelegd van (meestal) een moeder: ‘Ik wil graag jouw aanpak volgen, maar mijn partner ziet het niet zitten. Heeft het dan wel zin?’ Ik dacht, laat ik er eens een blog over schrijven.

Vaak zegt de partner iets in de trant van ‘hij moet gewoon luisteren, punt’. Omdat je partner zelf zo is opgevoed. Omdat hij (het is meestal een hij) bang is de grip te verliezen, het kind teveel ruimte te geven. Of omdat hij bang is dat jullie kind later niet klaar zal zijn voor de maatschappij. Of gewoon omdat het makkelijker is. Scheelt een hoop gepraat en gedoe.

Zie dat je partner dus in grote lijnen goede redenen heeft om niet een andere koers te willen. En meestal met de beste bedoelingen doet zoals hij doet. Dat uitgangspunt maakt je zachter en voorkomt dat je in onderlinge strijd terechtkomt.

Maar wat doe je nu, als jij de aanpak van Ontspannen Opvoeden wél ziet zitten en je partner niet zo? Heeft het dan wel zin? Ja, dat heeft zin. Ik zal je uitleggen waarom en hoe je daar het beste mee om kunt gaan.

In de eerste plaats zorgt de aanpak ervoor dat je een beter contact met je kind krijgt. Dat je je kind beter gaat begrijpen en dat je in gesprek komt. Daarmee kun je je kind al een heel eind helpen en zal je kind zich in elk geval door jou beter begrepen en gehoord voelen.

Vervolgens kun je je partner uitleggen wat je ontdekt hebt. Je hoeft dus geen kritiek te hebben, niet te zeggen dat hij het fout doet, maar je kunt het aanreiken als tip. “Weet je wat ik vandaag merkte? Er gebeurde dit en dit en toen zei ik ‘lieverd, ik snap heel goed dat je daar boos van wordt, dat is ook stom. Jij wilde heel graag …., he?’ En toen werd hij in één klap een stuk kalmer. Dus dat werkt echt. Misschien kun jij dat ook eens uitproberen.

Accepteer dat je partner het op zijn manier doet en doe het zelf op jouw manier. Natuurlijk mag je van je partner vragen om op zijn beurt ook te accepteren dat jij het op jouw manier wil doen. Bespreek wat dit betekent en hoe je dat kunt doen zonder elkaar te ondermijnen.

Maak daarvoor de afspraak om je niet te bemoeien met een interactie van de andere ouder en het kind. Als je het moeilijk vindt, ga dan weg. Zolang er geen sprake is van mishandeling, kun je het rustig bij de ander laten.

Zo voorkom je dat je jezelf onderdeel maakt van de strijd tussen de partner en het kind. Als je het wil bespreken met je partner doe dat dan later, waar het kind niet bij is. Luister naar elkaar, maak gebruik van ik-boodschappen en zorg dat je partner zich niet aangevallen voelt.

Natuurlijk zou het heel fijn zijn, als jullie samen aan de nieuwe aanpak zouden kunnen beginnen. Maar als dat er nu (nog) niet in zit, begin er dan zelf mee. Stapje voor stapje. Al dan niet met het programma. En vertrouw erop dat je langzaam naar elkaar toegroeit.

Herken jij deze situatie en heb je wat aan dit artikel? Laat het weten bij de reacties. En delen op de social media is ook fijn, dank je wel alvast.