Wat je kind echt van je nodig heeft
Geen enkel kind heeft graag ruzie met zijn ouders. Al lijkt het daar soms verdacht veel op. Maar juist als je constant strijd hebt met je kind, heeft je kind begrip, erkenning en respect nodig. Juist dat is de eerste stap om uit de strijd te komen. Maar daar is wel moed voor nodig.
Er is meer dan vroeger aandacht voor het praten met je kind. Dingen samen overleggen. Luisteren naar het kind. Het is kortom allemaal wat vriendelijker dan een generatie geleden.
De officiële instanties promoten het positieve opvoeden (triple P). Hoewel dat positiever klinkt dan het is, want het gaat nog steeds uit van het idee dat jij als ouder het gedrag van je kind bepaalt. Er is weinig ruimte naar mijn idee voor werkelijk respect voor het kind.
Helaas is het zo, dat juist de kinderen die het het hardst nodig hebben om te worden gehoord, dat niet krijgen. Juist kinderen die aan de lopende band onacceptabel gedrag laten zien, worden aangepakt met regels, contracten, en consequenties (lees: straffen). Zo probeert men invloed op het gedrag te krijgen.
En soms werkt dat, maar vaak ook niet. Vaak neemt de strijd alleen maar toe. Ouders en kind zitten vast in een patroon. Een negatief patroon van actie en reactie, dat zorgt voor toenemende frustratie en verwijdering.
De enige manier om hier uit te stappen is het als ouder anders te gaan doen. Te starten met luisteren in plaats van te reageren op elk onacceptabel gedrag. Het gesprek aangaan en werkelijke interesse tonen. Echt goed luisteren. En samen oplossingen zoeken.
Dan kunnen er wonderen gebeuren. Ik zie het gebeuren bij ouders die ik begeleid en bij deelnemers van mijn onlineprogramma. Zoals een gezin met een puber met PDD-NOS, die al jaren strijd hebben, ondanks verschillende hulpverleningstrajecten. En die nu opeens al een paar weken geen ruzie meer gehad hebben.
Wat er gebeurt, is dat het kind zich eindelijk weer eens gehoord, begrepen, geaccepteerd en gerespecteerd voelt. En dan komt er ruimte bij het kind om werkelijk met ouders in gesprek te gaan en hen ook te horen. De relatie verbetert, de verbinding wordt hersteld. En nu kunnen ouders en kind samen problemen oplossen in plaats van tegenover elkaar te staan.
Maar hier is moed voor nodig. Omdat het zo indruist tegen alles wat we zelf meegekregen hebben over opvoeden. “Dat accepteer je toch niet”, “Daar moet je korte metten mee maken”, “Je moet wel consequent zijn, houdt hij zich niet aan de afspraken, dan moet je de iPad afpakken”, enz.
Moed om de eerste stap te zetten en iets anders te doen. Moed om te vertrouwen dat deze aanpak werkt. Moed om het werkelijk in praktijk te brengen. Moed om te vertrouwen op je eigen kracht. Maar ook durven vertrouwen op de goede wil van je kind, die al een tijdlang uit beeld lijkt te zijn.
En dan blijkt dat je kind helemaal niet uit is op strijd. Dat je kind helemaal niet alleen maar met zichzelf bezig is, of nooit rekening met anderen wil houden. En uiteindelijk worden dan alle kwaliteiten van je kind weer opnieuw zichtbaar. Omdat jij de moed hebt daarop te vertrouwen, ondanks alles wat er gebeurt.
Overigens betekent dit niet dat je niet meer begrenst, maar dat is even een ander verhaal. Daarover vind je tips in andere blogs.
Als jij deze situatie herkent, dan nodig ik je uit om de moed op te brengen om het anders te doen. Mijn steun heb je :). Graag lees ik je reactie hieronder.
Dit is zeker herkenbaar.
Ik heb regelmatig woorden met mijn zoontje die écht aan het kleuterpuberen is.
Vind ik heel moeilijk, want ik wil niet boos op hem zijn of tegen hem schreeuwen. Ik denk dat dit mij ontzettend zou kunnen helpen!
Ik herken dit ook bij buren bij ons in de straat, ik hoor met enige regelmaat vader en zoon flink tegen elkaar tekeer gaan (en dan met name de vader tegen de zoon). Misschien maar is een keer een foldertje van u daar door de bus doen!
Fijn weekend!
Dank je wel voor je reactie, Mir.
Ik hoop dat het je gaat helpen, lees ook vooral andere blogs van mij die je daarbij verder helpen.
Wat ook interessant is, is dat je zegt dat je niet boos op hem wilt zijn of wilt schreeuwen. Dat lijkt me een goed plan. Maar dat betekent niet dat niet duidelijk bent. Je kunt ook begrenzen zonder te schreeuwen. En ook als hij boos wordt, hoef je niet boos terug te doen, je kunt ook leren om het bij hem te laten.
Overigens is het niet zo, dat je nooit boos zou mogen zijn. Boos zijn hoort ook bij het leven. Maar in het algemeen is het zeker voor jonge kinderen goed dat hun ouders rustig blijven en niet vanuit emoties gaan handelen, dat is bedreigend voor een kind.
Succes!
Hallo Karla,
Soms ben je er zo klaar mee, dan heb je geen zin in weer strijd over tanden poetsen, plassen en naar bed gaan.
Alles is dan nee. Hij gaat niet naar bed, ‘nee” op plassen en hij gaat gewoon niet naar de badkamer.
Elke avond begin je hoopvol opnieuw….vriendelijk, grapje, voorbereid,….
En dan denk ik al aan pittig kind, moeite met schakelen, respect en grenzen maar als een 6 jarige al zo pittig is en niet lijkt te luisteren…Pfff, hoe vind je hier een weg in?
Ja, dat is pittig inderdaad, Nicole.
Wat ik zou doen is niet langer hopen en vriendelijk blijven tegen alles in. Wel rustig en warm, dus in verbinding. Maar niet op de manier die jij beschrijft, want dat is een soort poging om hem mee te krijgen. En dat gaat je toch niet lukken, want hij wil niet wat jij wil.
De clou is dan dat je doorpakt. Maar zonder boos worden, juist in verbinding en toch ‘ferm’.
Zorg dat het ritueel heel duidelijk is, goed doorgesproken. Vraag hem bijv. of hij nog weet wat er gaat gebeuren, zo niet ,dan herhaal jij het nog een keertje. Straal uit dat het voor jou vaststaat dat het zo gaat.
Vermijd woorden als ‘jij moet’ of ‘ik wil’ en stel geen vragen. Zeg daarentegen dingen als ‘het is tijd om …’ en ‘je tanden willen graag schoon naar bed’ of ‘even tandenpoetsen en dan gaan we voorlezen. Heb je al bedacht wel boekje we gaan doen?’ Dat laatste is een vorm van afleiden eigenlijk. Je neemt hem gewoon mee in wat er moet gebeuren zonder er veel woorden aan vuil te maken.
Stribbelt hij tegen, blijf dan rustig en geef erkenning. “ja, lieverd, heel stom dat het bedtijd is, je was nog zo lekker aan het spelen, he. Maar ja, de klok zegt toch echt dat het tijd is. Wat een geluk dat er morgen weer een nieuwe dag op je wacht. Kun je dan weer lekker verder gaan met …”.
Dus: in verbinding, erkennen, geen ‘jij moet’ of ‘ik wil’, maar ‘het is tijd om…’ en doorpakken.
Weigert hij, erken dan dat je hem niet kunt dwingen. Probeer niet te doen alsof dat zo is, maar benoem het gewoon. En/0f maak er een grapje van. ‘Eens kijken of ik jouw mond open kan doen….nee, dat lukt niet, ik kan alleen mijn mond open doen. Ai, nou dan maar met vieze tanden naar bed, denk ik. Er zit niks anders op. Krijg je wel gaatjes van, maar ja, dat is dan maar zo’. En verder zeg je niks. De kans is groot dat hij dan zelf kiest voor tandenpoetsen.
De clou is dat je de strijd niet meer aangaat, snap je?
Succes!
Heel herkenbaar. Heb 4 pittige kinderen; de 1 wat makkelijker dan de ander. Onze peuterpuber van bijna 3 spant de kroon 🙈. Ze wil alles zelf doen en dat vind ik ook prima en laat een hoop toe maar als ik boven bijvoorbeeld de was ga doen gaat ze stiekem naar beneden om zelf een appel te schillen of drinken in te schenken. Nu ben ik al zover dat ik zeg knap hoor maar ik vind dat mes wel gevaarlijk voor jou vingers en kun je dat beter even vragen om het samen te doen. Mevrouw kijkt me aan en geeft nog net niet de middelvinger 🙈. En ja, heb haar ook al afgeleid om Sam de was te doen maar helaas.
Ja, het is wat, zo’n peuter met een stevige wil 🙂
Ik denk dat het verstandig is om te kijken wat echt gevaarlijk is, wat echt kwaad kan. Daar moet je haar voor beschermen, dus dat moet je onmogelijk maken. Door haar ergens niet alleen te laten, of door spullen weg te leggen of achter slot en grendel. En voor de rest kun je het beste haar het vertrouwen geven dat ze het kan en zo nodig wat instructies geven of het voordoen, zodat je weet dat ze het op de goede manier doet. Dus onderscheid maken en als het niet echt heel gevaarlijk is of potentieel levensbedreigend, dan zou ik ook niet waarschuwen, maar haar lekker haar gang laten gaan. En af en toe mislukken dingen of doet ze zich pijn en dat hoort dan bij het leven 🙂
Veel plezier nog met je mooie peuter.