Hoe je de avondspits weer gezellig maakt

Vaak hoor ik, dat gedrag waar ouders niet blij van worden, zoals zeuren, boos zijn, niets willen, ruzie maken, het ergste lijkt te zijn aan het eind van de dag. Zeg maar, de avondspits. Net thuis van je werk en het is totaal niet gezellig. Je verlangt alleen nog maar naar het moment dat ze in bed liggen.

Herken je dat? Betrap jij jezelf er ook weleens op dat je denkt ‘ik zal blij zij als ze er in liggen?’ Hoe begrijpelijk ook, leuk is het niet natuurlijk. Hoe zorg je er nu voor dat je ook op die momenten van je kind(eren) kunt genieten?

Laat ik beginnen met te zeggen dat je heus niet altijd van je kind kunt of zou moeten genieten. Natuurlijk zijn er ook momenten dat het even niet zo leuk is. Dat geeft ook niet, dat hoort nu eenmaal bij het leven.

Maar dat structurele ongezellige, dat geruzie eind van de dag, dat hoeft er niet bij te horen. Dat kan echt anders. Door een paar dingen net iets anders te doen en vooral door je bewust te worden van je eigen aanwezigheid.

Om te beginnen: één van de belangrijkste oorzaken is een kind dat geen verbinding  voelt. In deze wereld wordt veel van ouders gevraagd. Of in elk geval, lijkt dat zo te zijn. Zeer regelmatig lijkt het leven een afvinklijstje van to-do’s. En voor je het weet wordt de zorg voor je kind ook een to-do. Jammer, toch?

Dus gaat het vaak zo: Ouder komt van zijn of haar werk, nog volop ‘in het hoofd’, want dat is toch voor de meesten van ons de plek waar we rondhangen tijdens ons werk, hoe leuk je werk ook is. En als je dan vergeet om ‘daar uit te komen’ (dat kan natuurlijk niet, maar je snapt vast wat ik bedoel), dan zit je daar nog steeds als je thuiskomt.

Met andere woorden, je bent niet echt aanwezig. En je kind voelt dat. Zeker een gevoelig kind als pittige kinderen zijn. Ook al kunnen ze het niet zo benoemen. Ze missen de verbinding en worden ‘vervelend’. En als je niet oplet, denk je dat het aan je kind ligt.

Maar hoe zou het zijn als je op weg naar huis, op weg naar je kind, weer even met je aandacht in het hier en nu komt? (De enige plek overigens waar je ooit bent geweest en waar je ooit zult zijn). Als je even je zintuigen gebruikt om ‘uit je hoofd te komen’?

Zou je dan niet meer aanwezig zijn? Je kind werkelijk opmerken? Ik denk van wel. Als je weer bewust aanwezig bent, dan kun je er zijn voor je kind. Dan maak je echt contact. Dan is er tijd voor een echte knuffel, echt luisteren of even samen lachen of wat ook maar. Dan voelt je kind dat je er bent.

En dat maakt zoveel uit. Dan ben je ook veel beter in staat om te zien wat je kind nodig heeft. Of er onrust uit moet, of er hoognodig iets van eten of drinken in moet. In plaats van dat je je kind als ‘vervelend’ ervaart. ‘Het kind vraagt’ alleen maar’ aandacht’, wordt er dan gezegd. Ja, dat klopt, en die aandacht heeft het kind dan ook echt nodig.

Ook een praktische tip: praat niet over je werk (of iets anders) met je partner, totdat je kind/je kinderen  op bed liggen. Kinderen voelen zich dan al snel buitengesloten en dat is niet het goede moment daarvoor. Je kind heeft jou immers ook de hele dag moeten missen.

Leg telefoons buiten bereik en geef aandacht voor elkaar een vaste plek in de structuur van de avondmaaltijd (zie bijvoorbeeld dit blog). En maak van het eten geen strijd, maar een moment van saamhorigheid. Doe wat je kind helpt, misschien wil het op schoot bij jou, of gevoerd worden. Je kind is moe van alle indrukken, help het te ontspannen. En vergeet alle ideeën over wat je kind op dat moment zelfstandig zou moeten kunnen.

Verbinding is en blijft de basis. Ik hoop dat dit blog je helpt om jezelf daaraan te herinneren. En dat het je inspireert om van het eind van de dag een fijn moment te maken, met echte aandacht voor elkaar. Want daar was het om begonnen toch, toen je aan kinderen begon?