Ik snap iets niet
Ik snap iets niet.
Veel, heel veel van ons, ‘grote mensen’, zijn op één of andere manier vastgelopen. In een relatie of in het werk. Of zijn in elk geval niet echt gelukkig.
Waardoor heel veel ‘grote mensen’ in therapie gaan of een training op het gebied van persoonlijke ontwikkeling volgen.
En heel veel grote mensen komen daarbij uit in hun jeugd. Ontdekken hoe hun patronen daar gevormd zijn door de pijn die ze als kind opliepen.
Dat kunnen grote, traumatische situaties zijn. Maar ook heel gewone. ‘Gewoon’ als kind niet gehoord zijn. Je mond moeten houden. Moeten doen wat de grote mensen zeiden. Ook al was het over je eigen grens.
Dit is geen onzin toch, wat ik nu zeg?
En toch.
Hoe kan het dan dat we in het opvoeden, nu we zelf tot de grote mensen behoren, weer geacht worden om kinderen ‘onder de duim’ te houden?
Onze macht in te zetten om onze kinderen zover te krijgen dat ze zich ‘gedragen’?
Als we het goede in onszelf herkennen, het goedwillende, dat als kind niet gezien werd door de grote mensen om ons heen. Hoe kan het dan dat we vergeten dat ons eigen kind net zo is?
Mijn missie is het om ouders (en eigenlijk alle volwassenen) te inspireren uit te gaan van het goede in de mens. En zeker in het goede van het kind. Laat je niet misleiden door het gedrag wat je kind op enig moment laat zien.
Blijf contact maken met de goedwillende kern in je kind. Laat je kind weten dat je dat weet en ziet. Ook al ziet het er aan de buitenkant anders uit.
En nee, dat betekent niet dat alles goed is wat je kind doet. Begrenzen en duidelijkheid bieden is megabelangrijk. Maar dat is een ander verhaal, daar gaat het hier niet om.
En het is ook zeker geen softe benadering, die ik voorsta. Het vraagt juist moed van de ouder. Moed om te blijven aanhaken bij het goede en mooie in je kind. Moed om je eigen emoties onder ogen te komen en daarmee te leren dealen. Je eigen aandeel zien en je eigen gedrag veranderen. Zodat je voor je kind een veilige basis kan zijn.
Daar kun je alleen maar respect voor hebben. Vind ik.
Mag ik je uitnodigen of liever, uitdagen, om mee te doen? In het belang van je kind. (Maar natuurlijk ook in jouw belang).
Laten we stoppen met elkaar te vertellen dat een kind ‘alleen maar’ aandacht wil, als het lastig is. Dat je moet oppassen, want als je ‘een vinger geeft, dan nemen ze de hele hand’. En meer van die onzin. Laten we elkaar hier aan herinneren: ‘Een kind doet het goed als het dat kan’. En het is onze taak om het kind daarbij te helpen.
Heel erg bedankt Karla voor deze prachtige bewoording t.a.v. het kind, zijn gedrag en onze, soms zo lastig te doorbreken denkpatronen. Erg verhelderend.
Fijn, dank je wel, Marjo.
Mooie visie, ik geloof ook in basisvertrouwen. Elke keer opnieuw blanco beginnen leidt toch tot hetzelfde onvermogen PDD-NOS. 14 jaar wil het alleen doen en springt in de problemen… reeele angst voor grote problemen, wat nu?
Hallo Cindy,
ik heb je een pb gestuurd via de mail.
Heb je die ontvangen?
hartelijke groeten,
Karla
Prachtig verwoord! Het mooiste dat je een kind kunt geven is er zijn, je kind zien en willen begrijpen. Dan nog ontkom je niet aan ‘lastig’ gedrag, maar het helpt wel enorm om uit te gaan van het goede, nieuwsgierig te zijn en te willen blijven leren als ouder. Het ouderschap is een prachtig avontuur waarin je net zoveel van je kind kan leren als je kind van jou. Bedankt voor het delen van jouw visie!
Zo zie ik het ook inderdaad. Dank voor je compliment 🙂