Is er wel een probleem?
Rustig blijven is één van de moeilijkste dingen als je een pittig kind hebt. En toch heel belangrijk, want het doet een conflict veel minder escaleren. Het kan enorm helpen als je inziet hoe onze gedachten werken.
Eigenlijk maken we problemen met ons denken. Iets is niet een probleem van zichzelf, maar omdat we vinden dat het een probleem is. Omdat de situatie ons niet bevalt, we hebben besloten dat die situatie niet goed is.
En dat is een gedachte. Daarmee zeg ik niet dat alles ‘maar’ een gedachte is en dat er nooit problemen zijn. Dat is misschien ten diepste wel zo, maar daar heb je niks aan in het dagelijks leven.
Toch helpt het wel om te kijken naar je gedachten. En je even de vraag te stellen ‘is er eigenlijk wel een probleem’? Of maak ik misschien een probleem waar dat helemaal niet nodig is’.
Bijvoorbeeld: je driejarige peuter wordt boos en begint te schreeuwen. Is dat eigenlijk wel een probleem? En als je kind wat vaker boos wordt is het dan een probleem? Waarom eigenlijk?
Boos zijn is een normale, natuurlijke situatie, een gewone alledaagse menselijke emotie. En emoties komen en gaan. Waarom maken we ons daar zo druk over eigenlijk? Soms worden we daar zo bang voor, dat we ‘op eieren’ gaan lopen om een uitbarsting te voorkomen.
Dus stel jezelf eens de vraag ‘is het wel zo erg wat er nu gebeurt? Is het wel een probleem? Of is het alleen een probleem omdat ik het niet wil?
Een ander voorbeeld. Je kind scheldt en snauwt. Of je puber scheldt je de huid vol. Of geeft jou de schuld van wat er mis gaat. Dan kan het zijn dat je het tot je neemt. En dan ga je in de verdediging of je wordt verdrietig van.
Maar hé, het zijn alleen maar woorden, hè. Jouw gedachten kennen er een bepaalde betekenis aan toe. En die maken dat je gefrustreerd raakt. Je kunt het ook laten voor wat het is, het niet persoonlijk nemen.
Nu hoor ik al jullie tegenwerpingen: maar moet ik dan alles maar goedvinden? Nee natuurlijk niet. Het is best handig als je kind leert zijn boosheid op een manier te uiten die maatschappelijk aanvaard wordt. Of die andere mensen geen pijn doet en waarbij dingen niet beschadigd worden.
Dat kun je naderhand met je kind bespreken. Oplossingen zoeken en oefenen. Waar het me nu omgaat, is dat je een probleem creëert van de situatie zelf, van het feit dat die situatie is zoals die is. Maar het gebeurt al. Waarom zou je daar een probleem van maken?
Dit gaat over acceptatie. Niet dat het gedrag acceptabel is, maar dat je de situatie zoals die is accepteert. Er geen probleem van maakt. Dat maakt het een stuk makkelijker om zelf kalm te blijven.
Elke uitbarsting van je kind is een uiting van het leven zelf. Net als het weer. Soms schijnt de zon en soms is er regen, storm of onweer. En de meeste mensen houden het meest van zon, maar ja, zo werkt het niet in de natuur. En zo werkt het ook niet in de menselijk natuur.
Helpt dit je om er wat luchtiger naar te kijken? Wordt het leven er lichter van? Dat hoop ik, het wordt me namelijk steeds duidelijker hoe we problemen (alsmaar groter) maken door er gedachten aan vast te plakken dat het een probleem is. Daarmee zetten we het vast en gaat alle focus er naar toe.
Dus. Als je het moeilijk hebt met je kind stel jezelf dan de vraag: ‘Is dit wel een probeem? Of is het gewoon iets wat gebeurt en ook weer voorbij gaat?’
Ik ben heel benieuwd wat je van dit artikel vindt. Laat het hieronder weten. En als je het de moeite waard vindt, deel het dan op de social media, dank je wel.
Hoi Karla, weer een pakkende blog. Ik leer steeds beter relativeren en inderdaad we plakken emoties op iets en dan wordt het veel groter dan het is. Mijn puberdochter wil bijvoorbeeld dat ik haar help met huiswerk maken tot midden in de nacht en als ik help dan doe ik alles fout. Allebei in de stress en irritatie. Nu zeg ik dat ik niet meer help, maar dan zet ik wel haar fiets klaar bijvoorbeeld. Zij iets minder boos en ik ben relaxed. Toch zoeken naar elkaar ondersteunen op een manier die voor allebei het beste werkt. Want als ze leert dan ze het zelf moet doen en ook kan, dan is dat ook goed voor haar eigenwaarde. Fijn weekend hartelijke groeten Astrid
lieve karla, het helpt elke dag enorm om iets van jou (terug) te lezen, zeker in situaties als bovenstaand. Het gaat voorbij. En daar houden we aan vast als de inmiddels 8 jarige in de ochtend met niemand rekening wil houden omdat zij zich moe voelt. De moeder volgens haar de hoofdschuldige is (uiteraard, ben er inmiddels aan gewend geraakt), ze alles voortaan alleen doet en ze iedereen haat….ik weet, vanmiddag is het weer voorbij en is zij het allang weer vergeten. Voorheen zat ik er heen de dag aan te denken, wat kan ik anders doen, of wat had ik moeten doen. En nu..nu denk ik, vanmiddag schijnt de zon weer!
Mooi zo, fijne dag! 🙂
ehh… eerder in bed stoppen misschien?
Goh Anne, wat een goed idee!! Eerder naar bed. Dat ik daar niet aan heb gedacht. Zo, pittig kind opgevoed, gewoon vroeg naar bed, kan ze ook niet moe zijn