Je kind vraagt om echte aandacht
Kinderen vragen om aandacht. Ja, dat is zo. Daar is ook niks mee. Integendeel. Een kind wat helemaal geen aandacht vraagt kan ook onze zorg oproepen. Sommige kinderen vragen erg veel aandacht. Of vragen op een zgn. negatieve manier aandacht. Wat kun je daar aan doen?
Kinderen vragen aandacht omdat ze gezien willen worden. Net als wij allemaal. Dat is een basisbehoefte. En soms krijgen ze die aandacht niet. Of ze krijgen de verkeerde aandacht. Wat belangrijk is bij aandacht geven is dat je echte aandacht geeft. En daarmee bedoel ik dat je er ook letterlijk met je aandacht bij bent.
En daar zit hem vaak de kneep. We hebben allemaal onze eigen sores die onze aandacht opeisen. Iedereen heeft een voortdurende babbelaar in zijn hoofd. Ons denken bestaat voor een groot deel uit gebabbel tegen onszelf. En onbewust gaat daar heel veel aandacht naar toe.
Vooral als er zaken zijn, die ons echt bezighouden, is het moeilijk om onze aandacht daar vandaan te halen. Ook al reageren we op wat er gebeurt in onze omgeving, toch blijft een deel van onze aandacht vaak bij onze gedachten. Je bent dan niet helemaal aanwezig.
We kennen het allemaal wel. Dat je maar met een half oor luistert. Dat je er niet helemaal met je aandacht bij bent. En dan kan het aandacht vragen van een kind al gauw als gedram en als irritant ervaren worden.
Als een kind niet die aandacht krijgt die hij nodig heeft, is zijn behoefte dus niet bevredigd. En zal hij onbewust doorgaan met aandacht vragen. Vaak wordt dat dan als een negatieve manier van aandacht vragen bestempeld.
Maar een kind is zich daar lang niet altijd van bewust. Het zijn gewoon pogingen om alsnog de aandacht te krijgen die het wil. De juiste aandacht. Echte aandacht. En een reactie, waardoor hij zich begrepen voelt.
Als je kind een keer drammerig overkomt, of als je vindt dat hij op een negatieve manier aandacht vraagt, dan zou je jezelf eens kunnen afvragen: waar heeft mijn kind behoefte aan. Op welke manier kan ik hem de aandacht geven die hij nodig heeft? Weet ik wat hem bezighoudt, heb ik het wel opgepikt? Of was ik op het moment dat mijn aandacht nodig was net even ergens anders met mijn gedachten?
Nou ben jij natuurlijk geen supermoeder of supervader (die bestaan trouwens ook niet), dus op zich is het menselijk dat dit gebeurt. Je hoeft je dus ook niet schuldig te voelen. Maar het is wel fijn en zinvol om je er eens van bewust te worden hoe het werkt. En te oefenen met echte aandacht geven. Je zult merken, dat als de behoefte aan echte aandacht bevredigd is, je kind al gauw weer lekker zelf bezig kan. Zonder jouw aandacht.
Echte aandacht geven, doe je door al je aandacht voor een moment helemaal op je kind te richten. Wat zegt hij, hoe doet zij, wat ervaar jij. Probeer open te zijn, wees alert op gedachten die invullen wat er aan de hand is (die komen altijd razendsnel!), en luister naar wat je kind vertelt. Probeer te begrijpen wat hij je wil vertellen. Je kunt aandacht geven als reactie op een vraag, maar ook vanuit jezelf, gewoon op enig moment wat zich voordoet.
Soms kun je even geen aandacht geven omdat iets anders je aandacht opeist. Dan kun je dat beter zeggen dan te doen alsof. Zeg gewoon: “ik ben even bezig. Als ik deze mail af heb kom ik naar je toe om naar je te luisteren”.
Echte aandacht schenken heeft dus alles te maken met aanwezig zijn. Je kunt dit oefenen. Je kunt leren om je meer bewust te zijn van wat er is, je meer bewust te worden van je gedachten. Dat is erg prettig, want hoe meer je je bewust bent van je gedachten, hoe minder ze de kans krijgen om onbewust je gedrag te sturen. Je krijgt dus meer invloed op hoe je met anderen en dus ook met je kind omgaat.
Zo zie je dat het het geven van echte aandacht ten goede komt aan je kind, maar ook aan jezelf 🙂
Vind je dit een zinvol artikel? Deel het m.b.v. de social media knoppen en laat hieronder je reactie achter. Bedankt!
Hallo Karla,
ik werk op een kinderdagverblijf en nu hebben we een kindje ( meisje ), dat de kruipertjes graag bijt. Ze is 2 jaar oud , hoe kun je haar het best benaderen. We hebben al van alles geprobeerd maar het is net of we niet tot haar Door dringen. Het is duidelijk een schreeuw om aandacht! Hoe los je dit op? Ook hebben We het er met haar ouders over gehad en die zeggen precies hetzelfde. Kunt mij wat tips geven wat een doorbraak zou kunnen zijn.
m.v.g hennie
Hallo Hennie,
als het een schreeuw om aandacht is, dan denk ik: geef haar dan extra aandacht. Niet als ze bijt, maar op andere momenten. Zorg dat je echt verbinding maakt, kennelijk heeft ze dat nog meer nodig dan dat ze krijgt.
En als ze bijt, haal haar dan bij de andere kindjes weg met de woorden “Bijten doen we hier niet”. Blijven herhalen. Bijt ze uit boosheid of frustratie? Dan kun je ook zeggen “Je bent heel boos. Dat mag. Maar bijten mag niet, daarom haal ik je hier even weg”.
Heb je hier wat aan?
Hoi karla, ik heb een.dringende vraag. Mijn dochter van bijna 9 met een denkvermogen.van een.kind vsn 7,5 jaar is lange tijd alleen met mij( moeder) groot gebracht toen mijn dochter 6was heb ik mijn huidige vriend ontmoet en een.jaar erna was ik zwanger nu vraagt ze om negatieve aandacht, kijkt me vriend weg, zag een bijtafdruk bij de baby, en poept in de douche. Wat ze al 2x heeft gedaan en een keer met haar poep gespeeld in de toilet. Ik geef haar persoonlijke aandacht, spel, uitjes. Speciaal met haar. Ik weet niet meer wat ik moet doen de ortopedagoog en speltherapie wist het ook niet.
Help gr sherida
Hallo Sherida,
Heel goed dat je haar aandacht geeft. Het is niet alleen belangrijk hoeveel aandacht je geeft, maar ook welke aandacht. Ik denk dat het goed is dat je haar erkent in hoe het voor haar is. Dus dat ze de baby stom mag vinden. Erkennen is iets anders dan gelijk geven. Maar het is belangrijk dat ze ervaart dat haar gevoelens er mogen zijn. En dit combineren met rustig blijven herhalen, dat de baby er is en ook niet meer weggaat. En dat ze moet wennen aan haar zusje/broertje. Maar dat ze er wel aan gaat wennen. Dus niet ontkennen, maar wel perspectief geven. Vaak zit er bij jaloezie ook angst. Angst dat jullie de baby liever zullen vinden. Dus ze heeft ook bevestiging nodig, dat je net zoveel van haar houdt als van de baby. Heb je hier wat aan, Sherida?
Goedemorgen,
Mijn zoon is 13 en is meester in manipuleren en negatieve aandacht vragen. Dit heeft hij altijd al gehad, met woede uitbarstingen erbij. Hij is nu getest op VWO naar jaren van advies dat hij amper de kaderopleiding te kunnen gaan halen. Ik denk dat hij een flink vermogen in die hersens heeft, maar ze zo veel beter kan gebruiken. Hij doet alsof hij dingen niet snapt, afspraken blijven lastig en zoekt continue de grenzen op. Ook kan hij opeens omslaan als een blad aan een boom. Zaten we met z’n 4tjes grapjes te maken in de auto en hard te lachen, stapt mijn vriend (niet hun vader – wel 4,5 jaar betrokken), slaat zijn humeur over en wordt ie boos en brutaal. Heb net gelezen over effectieve aandacht, want hij krijgt verkeerde aandacht, maar vind het zo moeilijk om dan niet te zuchten of het gewoon op te geven. Dit is een energieslupende relatie met mijn kind zo. Wil dat dit gedrag over is of mezelf tips geven wat te doen….Hopelijk weet jij iets?
Ja, dat kan ik me goed voorstellen dat je hier graag iets aan wilt doen. Wat nodig is, is dat je gaat begrijpen waar zijn gedrag vandaan komt. Daarvoor moet je met hem in gesprek. En dat vereist wel een bepaalde aanpak, om te zorgen dat daar ook iets zinnigs uitkomt. Het is belangrijk dat hij zich gehoord, gezien en begrepen voelt.
Het is toch, ondanks alle manipuleren, van belang te zien dat het grotendeels onmacht is. En dat hij eerder hulp nodig heeft dan afkeuring en correctie. Wat niet wil zeggen dat er geen begrenzing nodig is.
Als je hier werkelijk wat mee wilt, dan heb je meer nodig dan een simpele tip van mij. Kijk eens bij mijn aanbod wat jou het meeste aanspreekt. Je kunt me ook mailen (zie onder ‘contact’) om met mij een afspraak te maken voor een gratis gesprek waarin we bekijken hoe ik jou het beste kan helpen.
Beste Karla,
Mij dochter is twee en slaapt erg slecht de laatste weken, nu was ze al geen goede slaapster, maar het heeft nu z’n hoogte punt bereikt. Ik weet niet meer wat ik moet doen en wat goed is om te doen. Ze gaat goed naar bed, maar rond 22.00 uur word ze wakker en begint te roepen dat ze met mama wilt kroelen en dat ze niet moe is. Dit kan soms 2 tot 3 uur duren. Ze wilt dan bij ons slapen en ze smeekt en vraagt en gild dat ze uit bed wil. Ik geef haar dan geen aandacht. Als ze wakker wordt dan ga ik naar haar toe om te troosten en geef duidelijk aan dat ik niet meer terug kom, maar ze is een volhouder en erg koppig.
Ik vind het verschrikkelijk als ze zo lang doorgaat, ik ben dan helemaal gespannen.
Kan het zijn dat ik haar overdag te veel aandacht geef en dat ze dit s’nachts ook van mij verwacht.
Kan je een kind te veel aandacht geven? Ik geef haar positieve aandacht en luister goed naar haar, We doen veel samen en ze vind het moeilijk om alleen te spelen.
Ze wilt altijd veel met mijn kroelen vooral als ik even bezig ben met het eten. Ze blijft heel de dag aandacht vragen aan mij.
Haar vader mag bijna niks doen, ik moet haar voorlezen, tandenpoetsen naar bed brengen enzovoort.
Ik hoop dat je mij advies kan geven.
Vriendelijke groeten
Hallo Jolanda,
Of je teveel aandacht kunt geven, vraag je. Ik ben geneigd te denken van niet, maar misschien ook wel. Het gaat ook over welke aandacht. Veel baby’s en peuters, zeker de gevoelige kindjes, hebben je nabijheid nodig om zich veilig te voelen. Dus daar zou ik gewoon aan toegeven. Maar ondertussen wel ook je eigen ding doen op zijn tijd.
Dat ze vooral jou wil is ook iets wat veel vaker voorkomt, en wat ook weer overgaat. Jij bent gewoon als moeder de meest veilige plek.
Het schijnt op zich helemaal niet abnormaal te zijn als baby’s en ook peuters nog niet doorslapen. Maar natuurlijk is het ook fijn als jij aan je nachtrust toekomt.
Wat ik zou proberen is een bedje voor je kind bij jou op de kamer maken, of andersom, een bed voor jou op haar kamer. Zodat ze je nabijheid voelt als ze wakker wordt en makkelijker weer inslaapt. Het feit dat ze zegt dat ze niet moe is wil niet zeggen dat ze niet weer vlot in slaap zou kunnen vallen.
Probeer dat eens uit, zou ik zeggen. Want ze houdt niet voor niks zo vol, ze heeft je nodig. En op deze manier leer je haar alleen maar dat ze alleen moet zijn met haar angst of nare gevoelens en ondertussen kom jij niet aan je nachtrust toe.
Succes!
Hallo, een vraagje mijn dochter van 2j 3md. vraagt elke keer negatieve aandacht als ik haar afhaal bij haar onthaalmoeder. Dit doet ze door systematisch haar schoentjes en jasje niet aan te willen doen en alles te doen wat daar niet wenselijk is, op de kasten en tafels klimmen,… Ze legt zich dan op de grond, protesteert heftig, huilt en maakt een hele scène, ik geneer me hiervoor tav de andere ouders. Overdag – als ik er niet bij ben- is ze een van de flinkste peuters . Ook thuis blijft dit negatieve gedrag behoorlijk binnen de perken. Wel mag er thuis iets meer dan in het kinderdagverblijf (bv. thuis mag ze wel al eens op de zetels klauteren..) . Op welke manier kan ik hier adequaat op inspelen. Welk gedrag bij mezelf zorgt ervoor dat ze tijdens dit afhaalmoment elke keer opnieuw negatieve aandacht vraagt?
Hallo Vanessa,
dit is een bekend tafereel bij pittige kinderen. Ze hebben vaak moeite met overgangen. Ze hebben zich dan aangepast aan de situatie waar ze zijn. En jij hoort a.h.w. bij de thuissituatie. En die twee dingen kunnen ze moeilijk met elkaar integreren. Misschien is het ook dat ze zich daar op andere volwassenen richt en als jij dan komt, ontstaat er een ‘grijs gebied’ van wie op dat moment de leiding heeft. Zoiets. Wat kan helpen is dat de leidsters haar vertellen ‘mama is onderweg. Ze is bijna hier. Zometeen komt ze hier binnenlopen en mag je met haar mee naar huis” Zoiets. Een plaatje in haar hoofd planten van wat er staat te gebeuren. Misschien kunnen ze zelfs haar schoenen en jas al aandoen, zodat ze voorbereid is om met jou mee te gaan.
Je hoeft je er in elk geval niet voor te schamen, het zegt niets over jou, dat jij iets niet goed zou doen.
Goede dag
Ik heb een zoon van 6, en heb al sinds lange tijd een relatie, maar me zoon wordt steeds brutaler. Hij kan erg intimiderend overkomen, zit veel aan andere kinderen en sinds kort slaat hij ze ook.. zijn opa is ziek en wilt daar soms voor zorgen. Zijn vader ziet hij om het weekend en is dan ook erg vaak bij oma omdat papa niet weet wat hij moet doen… nu zijn me vriend en ik druk bezig met me zoon en we weten eigenlijk zelf niet meer wat we moeten… opschool heeft hij nergens zin in en zegt hij dat hij dingen niet weet of begrijpt terwijl hij het thuis dan weer wel doet… ook heeft hij een stiefzus en broer erbij, als ze met ze 3e zijn werkt het niet en is er vaak ruzie…. ik weet niet zo goed meer wat ik moet doen, vaak momenten dat ik een goed gesprek met hem heb maar ben vaak bang dat hij dingen vertelt die ik wil horen…
Hallo Wendy,
Je zoontje heeft het duidelijk heel moeilijk. Waarschijnlijk kan hij niet heel goed tegen veranderingen en lastige dingen. Wat hij nodig heeft is duidelijkheid en erkenning. Als je op een goede, open manier gesprekken met hem houdt waarin hij zich veilig voelt om te zeggen hoe het voor hem is, dan mag je daarop vertrouwen. Als het gesprekken zijn waarin hij het gevoel heeft dat hij iets niet goed heeft gedaan, dan heb je inderdaad kans dat hij zich niet eerlijk durft te uiten.
Zorg dat hij zoveel als dat mogelijk is, duidelijkheid heeft over zijn opa. Wat er aan de hand is, hoe het verder zal gaan en wat hijzelf wel of niet kan doen. Ook is het moeilijk voor hem om een stiefzus en broer te hebben. Zorg voor voldoende momenten dat je alleen met hem bent. En bespreek ook deze situatie. En geef hem de ruimte om het niet leuk te vinden, dat helpt juist om het minder erg te vinden.
Heb je meer hulp nodig, mail me dan voor een afspraak.
Hartelijke groeten
Karla
Beste karla,
Mijn peuter van 2,5 is de laatste tijd erg obstinaat.. Van goed luisterend, zelfstandig spelend kind.. Naar een kind wat lijkt geen genoeg te krijgen van aandacht. Hij vraagt de hele dag door om eten en drinken en had laatst de hele zak kattenbrokken door het huis heen geslingerd. Aan de ene kant begrijp ik dat hij graag wilt helpen aan de andere kant sta ik Vaak de onnodige rommel achter zijn kont op te ruimen. Hij doet vaak dingen waarvan hij weet dat ze niet mogen en speelt haast nooit meer met z’n speelgoed. Het enige wat hij doet, is om mij heen hangen en totaal niet stil zitten. zodra mijn aandacht ergens anders ligt vraagt hij om iets wat hij zojuist al heeft gekregen, zeg ik dan : nee, je hebt net al wat op, dan schreeuwt hij alles bij elkaar en gooit zijn speelgoed op de grond. Zijn vader speelt regelmatig met hem en ik probeer zoveel mogelijk activiteiten te doen zoals vingerverven en koekjes bakken. Ik beloon hem vaak als hij wel goed aan het spelen is, maar dat komt de laatste tijd niet veel meer voor. Alles lijkt wel naar zijn straatje te moeten gaan en als dat niet zo is dan merk je dat maar al te goed. Is dit een fase en waarom ondanks alle positieve aandacht, vraagt hij steeds meer aandacht op een negatieve manier ?
Of het een fase is, kan ik zo niet zeggen, Romy. Het is wel een signaal dat hij ergens moeite mee heeft. Probeer door goed te observeren erachter te komen wat er aan de hand kan zijn. Misschien wil hij meer autonomie ervaren, meer zelf mogen bepalen. Misschien mist hij verbinding of échte aandacht. Kennelijk heeft hij iets van je nodig. Wat dat is kan ik zo niet zeggen, maar ga op onderzoek uit, zou ik zeggen. Succes!
Hoi Karla,
Onze zoon overdrijft de laatste tijd heel erg wanneer hij zich een beetje pijn doet. Soms is er niet eens echt iets gebeurd en maakt hij er een heel drama van. Het valt mij op dat hij ook dingen bedenkt die volgens mij niet zijn gebeurd…zoals mama, een jongen duwde mij net in de winkel ( in korte tijd nu 3 van dit soort opmerkingen gehad )
Hoe buigen wij dit om? En waarom zou hij dit doen?
Hallo Mirella, Kennelijk heeft je zoon behoefte aan aandacht. Hij krijgt niet de juiste aandacht, of niet voor de juiste dingen. Het is een signaal dat hij iets nodig heeft. Probeer daar eens achter te komen. Is er iets veranderd in zijn is situatie thuis of op school? Misschien heeft hij ergens last van dat hij zelf moeilijk onder woorden kan brengen.
En zorg dat je hem voldoende échte aandacht geeft. Bevestiging door hem te knuffelen of gewoon bij hem te zijn. Met aandacht.
Hoi Karla,
Mijn dochter van net 3 is zo obstinaat de laatste periode en ik merk dat mijn lontje steeds korter word. Ze heeft een zusje van 10 maanden, waar ze vaak samen mee speeld. Maar het gaat de laatste periode zo moeizaam. Ze wil vaak tv kijken en als ze haar zin niet krijgt gaat ze schreeuwen of huilen. Ik ben niet zo van het tv kijken maar iets anders doen (wat ik ook voorstel) wil ze niet. Knutselen bijv vind ze leuk, voor 5 minuten, dan wil ze weer de tv aan. Als ik iets aan het doen ben of met haar zusje bezig ben dan zoekt ze mega veel aandacht dmv schreeuwen, huilen, zusje bijten, omduwen, enz. We hebben geprobeerd om haar even tot rust te laten komen op een stoeltje in de hoek, we geven haar veel positieve aandacht als ze lief speelt of helpt. Ook momenten samen wat doen (fietsen, cake bakken, spelen) vind ze leuk maar zodra dit voorbij is begint het weer van voor af aan. Met eten idem. Heeft u misschien nog tips hoe om te gaan met deze lieve pittige dame?
Hallo Monique,
om te beginnen is het een acceptatieproces. Leren accepteren dat ze is zoals ze is en dat ze nog een hoop te leren heeft waar jij haar mee mag helpen 🙂
Zie alles ook als een leerproces bij haar. Kennelijk vindt ze het moeilijk om zichzelf te vermaken en moeilijk om jouw aandacht te delen met haar zusje. Erkenning is belangrijk. Aansluiten bij wat zij voelt. Dat dat mag. Ook al geef je (niet altijd) toe aan wat zij wil. Dus onderzoek hoe je haar het beste kunt helpen om dit te leren (misschien opbouwen in stapjes met een timer), zorg voor duidelijkheid, geef erkenning en accepteer dat ze soms boos wordt als het niet gaat zoals zij wil.
Heb je meer hulp en advies nodig dan is het onlineprogramma misschien iets voor jou. Volg om te beginnen eens een webinar van mij, daarin leg ik meer uit over pittige kinderen en vertel ik ook iets over mijn programma.
(klik in het menu op ‘webinar’ voor meer informatie)
Hartelijke groeten
Karla
Hoi karla,
Mijn zoon is in maart 7 en vraagt op een verkeerde manier aandacht in de klas. hij zit in groep 3 en moet nu schrijven lezen rekenen en stil zitten dat stil zitten blijft moeilijk loopt tijdens de les door de klas of praat
Als de juf naast hem staat werkt hij door en doet z’n best
Als ik na school binnen loop en aan de juf vraag hoe het gegaan is krijg ik steeds te horen niet goed hij was brutaal door tegen te spreken of te zeggen boeit me niks of dingen zeggen die hij hoort van de oudere kinderen en die niet mogen.
Als ik dat dan hoor voel ik me verdrietig want ik kan als moeder zijn niet altijd straf blijven geven,als de juf niet meer weet wat ze met hem aan moet
Hij leert goed leest goed schrijft goed en is erg behulpzaam alleen dat dat hij niet luisteren als er iets gevraagd word
Nu vraag ik mij af waar gaat het mis want van maandag tot woensdag gaat het prima erna gaat het mis???help me!!🤔😒Gr ramona
Hallo Ramona,
dat zou ik om te beginnen eens aan je zoon vragen. Ik heb wel een idee, daar niet van, maar het kan ook heel verhelderend zijn om het aan hem te vragen.
“Hee, ik merk dat het eigenlijk altijd op donderdag of vrijdag is als de juf niet tevreden is over jou. Op maandag, dinsdag en woensdag gaat het wel goed. Ik snap dat eigenlijk niet, jij wel?”
Misschien heeft ie dan een andere juf, zijn er andere vakken. Of is hij gewoon moe.
Vergeet niet dat het voor prikkelgevoelige kinderen heel moeilijk is om zich altijd maar aan te passen en alles goed te doen. Of in het geval van jouw zoon, het kost hem veel moeite om zijn gedrag zo te besturen dat hij doet wat de juf graag ziet, namelijk stil zitten. Dan is het na drie dagen gewoon op en dan lukt het hem niet meer.
Ik vind dat volwassenen meer moeten uitgaan van onmacht. Nikst straffen of een standje geven. Maar uitzoeken wat hij moeilijk vindt (in dit geval stilzitten) en wat hem dan helpt om dat wel te kunnen (bijv. regelmatig even de klas uit mogen gaan om iets voor de juf op te halen, of een rondje om school te rennen, of …). Dat vind ik de taak van een opvoeder, een kind helpen om het wél goed te kunnen doen. En de juf of ouder die dat niet doet, die blijft dus eigenlijk in gebreke….
Wat vind je hiervan? Kun je daar wat mee?
Dag
Onze dochter van 12 vraagt op allerlei negatief manieren om aandacht, ze zegt erg gemene, gevoelige dingen op een manier dat ze weet dat het me raakt en dat ik wel moet reageren. Ze geeft ook toe dat ze dan aandacht fijn vindt dat ik dan met haar praat nadien, als we ruzzie hebben gehad. We zijn samen dan ook verdrietig… Ze heeft dit al een langere tijd, ook vaak in nieuwe situatie, of verandering, maar
Zou zo graag willen dat ze dat niet meer doet, hoe moet ik toch reageren als ze weer zo doet?
Hallo Esther,
Het is belangrijk dat je blijft zien dat het onvermogen is van haar. Ook al lijkt het expres, toch is er iets dat maakt dat ze niet anders kan op zo’n moment. Vaak is het waarschijnlijk om dat ze niet met een situatie kan omgaan, waarin het anders gaat dan ze had verwacht of had gewild.
De clou is dan ook dat je ziet dat het haar onmacht en frustratie is. Het gaat niet over jou, ook al lijkt dat zo. Je hóeft niet te reageren. En ook als je dat wél moet omdat je het gedrag wilt begrenzen, dan hoeft dat niet vanuit je eigen geraakt-zijn. Snap je?
Het gaat niet over jou. En wat er bij jou geraakt wordt, gaat niet over wat er op dat moment gebeurt, maar over iets waar jij gevoelig voor bent. Een triggerpunt om zo maar te zeggen, wat bij jou in je jeugd is ontstaan (bijv. gevoelig zijn voor genegeerd worden, of niet serieus genomen worden, of machteloosheid, o.i.d).
Dus dat is mijn advies: oefen in het niet persoonlijk nemen. Dat scheelt enorm.
Hoi Karla,
Onze dochter van 3,5 vraagt naar mijn idee negatieve aandacht. Als haar broer van net 5 zich pijn gedaan heeft, heeft zij ook direct daar pijn. Ook al is dat dus niet zo. Hoe kan ik daar nu het beste mee omgaan? Negeren, benoemen dat ze niet moet verzinnen als ze pijn heeft omdat we haar anders een andere keer niet geloven, troosten ook al heeft ze geen echte pijn? Ik vind dat met oog op onze zoon ook erg lastig, die dan wel echt pijn heeft.
Ze probeert ook altijd te overstemmen. Als haar broer wat aan het vertellen is, dan moet zij er altijd overeen met haar luide manier van vertellen. Naar mijn idee verdelen we de aandacht goed. Ik ben huismoeder en dus vooral veel met haar alleen thuis.
Door haar manier van aandacht vragen, loopt ze juist over de aandacht die mijn zoon hoort te krijgen heen.
Maar ik wil ook niet voorbij gaan aan haar aandacht behoefte.
Groetjes
Hallo AsMo,
Een herkenbare situatie. Je dochter is kennelijk bang om tekort te komen, dat komt bij pittige kinderen wel vaker zo. Ze hebben sterk het gevoel dat ze voor zichzelf moeten zorgen, willen graag de regie.
Ik zou denk ik zelf iets zeggen als ‘kom, ik ga even kijken wat er met je broer aan de hand is, maar je mag wel even mee’. En als ze zegt dat ze ook pijn heeft ‘kun je iets zeggen als ‘Ja lieverd, ik hoor je. Ik ga eerst bij je broer kijken en dan ben jij aan de beurt’.
Dus probeer haar niet te negeren of buiten te sluiten, maar ga wel doen wat je wilt doen, namelijk aandacht geven aan je zoon.
Dat is wat ik zou doen. Heb je daar wat aan?
Hoi Karla,
Onze dochter is 4 en heeft ‘n niet te stillen behoefte aan alles wat ze leuk vindt. Als je haar kietelt wil ze ‘nog een keer’ en dat 100x. Maar dan bij alles. Verhaaltjes, liedjes, snoepjes, etc etc. Ze wil ook erg veel aandacht. Probeert bijna IN je te kruipen. Zoveel aandacht moet je haar schenken. Ook weer niet te stillen. Ze wil ook het liefst controle hebben en start de dag met de vraag ‘Wat gaan we vandaag doen?’ En als we bijvoorbeeld aan het knutselen zijn, zegt ze: ‘Wat gaan we zo doen?’ Ik probeer dan uit te leggen dat we ‘toch al iets aan het doen zijn’ maar dat wordt moeilijk begrepen. Ik vind het zo VEEL allemaal. We doen ook veel, we gaan erop uit, we doen dingen, dus ik snap het wel. Maar is dit gedrag dan het gevolg? Moeten we dan stoppen met dingen doen? Ze is wel heel blij, geniet intens van het leven en vindt het geweldig om bezig te zijn, maar ik zou graag een tip van jou willen, hoe we hiermee om gaan. Ik moet heel vaak ‘nee’ zeggen en dat vind ik zelf ook niet leuk. Ik hoop dat je ons wat hierover kunt vertellen en meegeven.
Groetjes! 🙂
Cynthia
Nee, daar moet je zeker niet mee stoppen, Cynthia! Het enige wat je hoeft te doen is te erkennen dat ze graag nog meer wil. Maar dat hoef je niet te geven. Je hoeft er echter ook niet boos over te worden. Je kunt gewoon zeggen ‘ja, dat was leuk/lekker/enz., he? Jammer dat het nu voorbij/op/enz. is. Maar weet je, morgen/overmogen/later, enz. dan gaan we weer ….’. Snap je wat ik bedoel?
Hoi Karla,
Ik werk ook op een kinderdagverblijf en heb daar een meisje van 9 maanden, die eigenlijk de hele dag op schoot wil zitten of opgetild wilt worden. Als je haar op de grond neer wilt zetten stribbelt ze tegen en begint ze gelijk te huilen. We knuffelen en spelen al heel veel met haar, maar moeten de andere kinderen natuurlijk ook aandacht geven. Wat moeten we hier mee doen?
Er komen twee dingen in mij op, Heidi.
Het ene is een draagdoek gebruiken, zodat ze bij je kan zijn terwijl je je ook met andere kinderen bezig kunt houden. Als ze zich veilig gaat voelen, mag je verwachten dat ze steeds vaker zelf zal aangeven dat ze apart wil zijn. Misschien vindt ze het ook moeilijk dat ze nog niet kan lopen, en daardoor afhankelijk is van waar je haar neerzet.
Het andere is duidelijk aangeven wat je gaat doen en wanneer je weer bij haar terugkomt. Al weet ik niet of ze dat al kan begrijpen.
Hallo carla , onze kleindochter waar ik 1 dag is week op pas , is thuis lastig en dwingend , bij ons is ze vrolijk en gezellig lief ah spelen , zingen vertellen…het is een bijdehand kaatje met een enorm goed geheugen , geniet iedere week van haar , maar zodra ze thuis komt slaat ze om , drammen zeuren ..zelfs slaan en schoppen , ik herken hier niks in , wel is ze behoorlijk dominant en wil ze dingen op juiste volg orde…eten..drinken wandelen ec. , ik leid haar dan vaak af met een boekje of klein spelletje , maar haar moeder thuis vind het niet meer leuk loopt op haar tenen…zegt op een dag is het misschien 1 uur leuk , de rest is strijd huilen zeuren drammen , vind het heel lastig en sneu wat het is echt een gezellig kindje , en wil me er ook niet teveel mee bemoeien…maar vind het wel zorgelijk…
Dit hoor ik wel vaker, Monic. Vaak is het dan zo dat de moeder degene is waar het pittige kind zich op afreageert. Door dwingend te zijn, dwars en koppig. Het kan voor ouders een hele opgave zijn.
Een pittig kind is gewoon een hele uitdaging. Maar daar is wel wat aan te doen 🙂
Om te beginnen is het misschien handig om je dochter op mijn website te wijzen, zodat ze alvast gratis tips kan lezen. Ze kan zich ook aanmelden voor mijn gratis videoboodschap, dan krijgt ze vervolgens ook elke twee weken een mail met mijn nieuwste tips.
Geef vooral aan bij je dochter dat je haar wilt helpen. Niet dat je vindt dat ze het allemaal verkeerd doet. Want ze kan best onzeker worden van de hele situatie.
Hoi Karla,
wij hebben in januari onze derde zoon gekregen. Wij hebben 2 andere zoons van 3,5 en 5. In de eerste weken was de oudste soms wat opstandig maar dat ging steeds beter. Echter, nu, na ongeveer 4,5 maand, laat hij een heel vervelend gedrag zien. Pesten van zijn broertje, bijten (al 2x in een week!) op school mogen andere kinderen ineens niet mee doen, gemeen doen tegen kleinere kinderen en vooral niet luisteren. Als we moeten gaan aankleden, gaat hij nog even door met spelen, ik moet alles 5 keer herhalen en dreigen dat we iets niet gaan doen (wat hij leuk vindt bijv). Het is heel vermoeiend en leidt meestal tot ruzie en een kind wat overstuur is. Hij is nu 5,5. Hij is een kind van hoge pieken en diepe dalen, alles is leuk en enthousiast en, hij kan vooral zichzelf maar moeilijk vermaken. (iets wat zijn jongere broertje wel kan). Als ik de baby bijv moet voeden, dan leg ik dat uit, en dan beloof ik hem wel een spelletje daarna samen te doen. Maar we kunnen dan ook weer niet de hele middag spelletjes doen, want er moet ook gekookt worden etc. Hij vraagt ook vaak om 1op1 aandacht, wat soms niet mogelijk is. En als hij zich dan gaat vervelen dan gaat hij dus drammen en ‘zeuren’. Ik weet niet hoe ik zijn ‘aandacht honger’ moet aanpakken, en hoe ik zijn driftbuien moet voorkomen. Ik merk bij mezelf dat ik ook een steeds korter lontje krijg tav de kinderen. Dus advies, ja graag!
Hallo Annemiek,
Dit soort situaties zijn niet ongewoon bij pittige kinderen. Het is voor hem toch moeilijk om met de nieuwe situatie te dealen kennelijk. Daar kan bij komen, dat er elders, bijvoorbeeld op school, ook veel van hem gevraagd wordt, waardoor het hem even teveel wordt. Wat hij nodig heeft, kan ik hiervan ook niet zien, maar je kunt wat dingen uitproberen.
Zo kan het helpen als je hem een dagje thuislaat van school, als het kan op een dag dat de middelste wel naar de opvang of peuterspeelzaal is. Dan kan hij even op adem komen en heeft hij jouw aandacht. Of die van zijn vader, net hoe jullie het verdeeld hebben.
Daarnaast kun je kijken of en hoe je speciale tijd voor hem kunt reserveren, misschien in de avond?
Verder kan het helpen als je hem erkenning geeft, dat het stom is dat je ALWEER met de baby bezig moet zijn en dat een baby soms helemaal niet leuk en lief is, maar stom. Als dat er mag zijn, wat vaak niet zo is. Iedereen is maar enthousiast over de baby en hij moet dat ook zijn, volgens de meeste volwassenen.
Zie het hoe dan ook als een kind dat in de knel zit en bedenk oplossingen die je kunt uitproberen. Probeer je eigen frustratie los te laten, je weerstand tegen de situatie. Alleen als het accepteren va wat er gebeurt kan jouw meer ontspanning geven en helpen geduldig te blijven (wat iets anders is dan alles goed vinden, je moet bij bijten e.d. natuurlijk wel ingrijpen, zodat het stopt).
Heb je hier wat aan, Annemiek?
Jazeker, dank! Ik besef dat ik zelf rustig en kalm moet blijven en dat ik daar veel meer mee bereik. Maar op de drukste momenten is dat dan wel lastig…misschien het besef alleen is al een begin zullen we maar zeggen.
Ja ik ga eens wat vaker even iets alleen met hem doen, dat is een goed idee. Of dat op een doordeweekse dag lukt is de vraag, maar bijvoorbeeld op een dag dat mijn man die andere twee kan opvangen is al een begin. Dank voor de tips!!
Graag gedaan en succes Annemiek. Ik geloof dat je ergens van bewust zijn al een belangrijke eerste stap kan zijn, die al verschil kan maken. Begrijpen dat het zijn onmacht is, maakt je al milder.
Ik hoop dat je intussen ook nog van de kleine kunt genieten 🙂
Hallo,
Mijn dochter is 3 en half. En ze vraagt de laatste paar dagen mega veel negatieve aandacht. Ze maakt ineens dingen stuk, gooit met alles wat ze in handen heeft. Kijkt mij aan en gooit dan met een lach haar beker drinken om. Ze keijgt als straf een time out op de trap. Hier blijft ze ook wel zitten, als ik bij haar kom benoemt ze al zelf waar het fout ging. Ik geef dan aan dat ik het vervelend vind dat ze dat doet. We knuffelen, kussen en ze beloofd om het niet weer te doen. Wat ze nog geen 5 min volhoud, dan doet ze weer iets anders. Ik sta o pp punt om in te storten, dit vergt zoveel energie. Wat kan ik het beste doen.
Groet
Hallo Wilma,
het is belangrijk om in te zien dat dit gedrag een signaal is ergens van.
Probeer te achterhalen wat er aan de hand is.
Ze zit duidelijk niet lekker in haar vel. Het heeft dan geen zin om het gedrag te corrigeren, want dat is niet het werkelijke probleem.
Zoals je ook werkt. Ze snapt wel dat ze niet met haar beker mag knoeien, maar ze doet het toch. De vraag is dus: wat maakt dat ze dit doet.
Je zegt dat je op het punt staat om in te storten, omdat het zoveel energie kost. Dat is weerstand. Frustratie. Omdat je dochter niet doet wat jij wil, dat geeft je het gevoel dat je de grip kwijt bent.
Maar dat is de verkeerde manier om ernaar te kijken. Stop met strijden, zie dat het een uiting is van je kind van dat er iets niet goed zit. Ze heeft je nodig. Zie het als een hulpvraag. En accepteert dat het gebeurt. Dat scheelt bakken energie, als je het niet meer persoonlijk neemt en dus niet meer in de frustratie hoeft te schieten.
En wat er dan aan de hand is, dat kan ik hiervandaan ook niet zien.
Is er iets veranderd in haar leven?
Geef haar wat extra aandacht, ga iets leuks samen doen. Doe een spelletje waarin zij de leiding mag hebben. Dat soort dingen kan haar helpen om weer een gevoel van grip op het leven te hebben.
Het ‘grappige’ is dat pittige kinderen graag controle willen hebben, grip op de situatie. Maar als ouder wil je dat ook graag, dus eigenlijk zit je met dezelfde frustratie als je kind. Misschien geldt dat ook voor jou?
Beste Karla,
Wat fijn om alle tips te lezen. Ik heb nog nooit iets op een website/forum geplaatst, maar dit keer lijkt het me toch zinvol.
Wij hebben een zoontje van 1 jaar oud, die een lastige start heeft gehad met verborgen reflux en een koemelkallergie. Hier kwamen we helaas vrij laat achter, omdat de verschijnselen van de allergie niet zichtbaar waren (lees eczeem) en we daarin niet snel gehoord waren. Met als gevolg een groeiachterstand, slecht eten en slecht slapen. Inmiddels heeft hij de juiste voeding en gaat het de goede kant op! Hij eet goed en groeit beter.
Nu heeft meneer nog al een eigen willetje en onwijs druk. Zo druk dat ik me soms afvraag of dat wel ‘normaal’ is. Hij is letterlijk de hele dag aan het rondsperen door het huis of buiten. Op een aantal moment proberen we hem rustig te krijgen door een boekje te lezen of even rustig op de grond een spelletje te doen. Alleen dat weigert hij. Dan gaat hij met holle rug strekken en wil hij zo snel mogelijk weer weg. Ook als hij in bad gaat rolt hij door het hele bad en wordt hij helemaal hyper. Daarbij heeft hij de neiging om soms te bijten en te slaan. Wij zijn actief bezig om de dingen die goed gaan positief te benoemen en als hij slaat hem apart te zetten en te zeggen en doen we voor hoe het zachtjes kan. Probleem is dat als hij zo hyper is (dus nu bijna altijd) dat hij in z’n eigen wereldje keert en moeilijk is contact mee te krijgen. Soms lijkt het ook wel of hij ergens last van heeft want hij bijt alles stuk als we hem zijn gang laten gaan. Inmiddels slaapt hij in een campingbedje omdat hij de rand van het ledikantje stuk bijt. Hij was overigens niet altijd zo, nu een paar weken vrij heftig. Hij is sowieso een heel sensitief mannetje. Een week bij ons op vakantie ging 100x beter Dan nu weer naar de opvang en meer drukte. Ik weet niet zo goed wat nu het beste is om te doen. Heb jij advies?
Hallo Karen,
goed dat je van je laat horen. Voor mij is dit gedrag niet echt herkenbaar, dus het kan zijn dat je een andere deskundige in moet schakelen. Wat zegt de reguliere kinderarts hier van? Of is hij nu niet meer onder behandeling?
Soms hoor ik goede berichten van een ostheopaat, die ouders van een drukke baby inschakelen.
Het kan goed zijn dat hij inderdaad heel gevoelig is voor prikkels, in dat geval kun je ook eens een sensorisch integratie therapeut proberen. Het liefst iemand die gespecialiseerd is in baby’s en dreumesen.
Hoe reageert hij op aanraking? Ik denk inderdaad dat het goed is als hij zichzelf en zijn lichaam ervaart, meer ‘aardt’ zeg maar. Dus massage bijvoorbeeld, maar ook kan diepe druk geven helpen. Je kunt ook eens aan de mensen van https://www.squeasewear.com/nl/ vragen of ze hier ervaring mee hebben.
Hem rustig proberen te krijgen met iets wat hij niet wil, gaat niet werken en levert alleen maar frustratie op aan beide kanten. Ik denk dat het belangrijker is om te kijken hoe je zijn gedrag met kleine stapjes wat kan ‘ombuigen’, dus in principe hem zijn gang laten gaan, aansluiten bij wat hij wil of doet en dan kijken of je de situatie wat kan sturen richting iets meer rust. Lijfelijk en zintuigelijk bezig zijn, spelen met zand en water, bijv., kan daarbij behulpzaam zijn.
In principe ben ik niet zo’n voorstander van apart zetten, omdat het voor jonge kinderen beter is als je in verbinding blijft, in de nabijheid van je kind.
Overigens is bijten vrij normaal bij het krijgen van tandjes. Geef hem iets waar hij wél op mag bijten, bijv. een bijtring, die is daar voor bedoeld.
Hopelijk kun je hier wat mee, Karen.
hartelijke groeten
Karla
Hallo,
Mijn dochter van 6 jaar vraagt veel (vaak negatieve) aandacht. Als ze uit school komt, als we net thuis zijn van de speeltuin, als ik net iets anders leuks met haar gedaan heb, als ze van de gastouder komt, het maakt niet uit, ze dreint voortdurend: ‘ik heb honger (terwijl we net gegeten hebben)’,’ ik verveel mij’, ‘ik wil dit, ik wil dat’, het gaat maar door. Ze vraagt ook steeds ‘wat gaan we nu doen?’ ook als ik het haar al tig keer verteld heb. Het gebruik van de iPad beperken we dus als haar tijd op is mag ze er die dag niet meer op. Onze oudste dochter van 8 jaar snapt dit. Zij niet, ze blijft er rustig om het uur naar vragen ook al leg ik het steeds uit en blijft het antwoord nee. Ik merk dat ik steeds geïrriteerder raak en soms blij ben als ze in bed ligt of bijv bij oma logeert. Daarnaast maakt ze dingen met opzet stuk of vies, verstopt ze dingen en is het een hele tour om haar te laten opruimen. Ze blijft volharden en doet het gewoon niet of tergend langzaam. Haar in de hoek zetten of straffen (iets ontzeggen) maakt geen indruk, ze lacht me uit…alleen echt heel boos worden (schreeuwen) maakt indruk maar dat wil ik helemaal niet. Ze slurpt energie en soms moet het geduld ‘uit mijn tenen’ komen. Op school, van oma, van de gastouder, bij de zwemles en bij de scouting krijg ik te horen dat ze zo’n voorbeeldig en lief kind is. Als ik dan vertel hoe ze thuis kan zijn dan zijn mensen verbaasd. Het is net of ze me voortdurend uitdaagt. Ik doe mijn best om haar 1 op 1 aandacht te geven, haar te prijzen als ze dingen goed doet, enthousiast te zijn als ze bijv. Iets tekent of knutselt maar of ik dat nu wel of niet doe, ik merk weinig verschil. We kunnen het de hele ochtend leuk gehad hebben en s’middags begint het gedrein alweer. Mijn oudste dochter is veel makkelijker en relaxter, kan zich beter alleen vermaken en snapt dat nee gewoon nee is. De jongste vertoond ook pestgedrag, dan pakt ze spullen van de oudste af of lacht haar uit. Ik merk ook dat ze alleen lief doet (bijv een knuffel geven) omdat ze iets van me gedaan wil krijgen, nooit zomaar, spontaan. Ik vind het zo jammer, ze kan ook heel leuk en lief zijn maar het negatieve overheerst (te) vaak. Ik hou van haar en dat vertel ik haar ook iedere dag maar ik vind haar vaak zo berekenend (het voelt afschuwelijk om dit over mijn kind te schrijven) . Het gekke is dat ze als baby en peuter ongelofelijk lief en makkelijk was. Mijn man ervaart dit trouwens hetzelfde, ze gedraagt zich bij mijn man hetzelfde.
Hallo Lisa,
dat is moeilijk voor jullie, dat snap ik helemaal.
En het is ook moeilijk voor je dochter zelf. Wat ze nodig heeft is een combinatie van ruimte geven en erkenning en begrip enerzijds en duidelijke grenzen anderzijds. En wat ook belangrijk is, en dat is het moeilijkste stuk meestal, dat je accepteert dat ze boos wordt of chagrijnig en het bij haar laat. Nu zit je vast in een cirkel van irritatie. Dat doet niet alleen iets met jou, maar ook met haar. Ze voelt dat ze niet goed is zoals ze is, op dit moment. Dat maakt haar onzeker en veroorzaakt dit negatieve gedrag.
Zeker met zo’n ‘voorbeeldige’ zus is het leven moeilijk voor haar. Ze snapt zelf ook niet waarom ze zo doet, zal waarschijnlijk negatief over zichzelf denken of boos op zichzelf zijn. Ze kan dit zelf niet oplossen, daar heeft ze jullie bij nodig.
En dat start met zowel duidelijk begrenzen als ook accepteren, begrijpen en vooral ook in verbinding zijn. Zodat ze zich nog steeds welkom voelt.
Overigens is het waarschijnlijk ook een heel gevoelig kind. En heeft ze het feilloos door als je iets anders zegt dan dat je voelt. Het is dus zaak om haar echt te leren begrijpen en accepteren.
Als je wilt kan ik je daar bij helpen, neem in dat geval contact met mij op.
Hartelijke groeten
Karla
Hoi Karla. Ik heb 3 dochters van 3,5 , bijna 2 en 1 van 4,5 maand oud. Me dochter van bijna 2 is heel erg uit op negatief gedrag . Als ik haar af wil leiden met speelgoed dan gooit ze al haar speelgoed. Ze bijt haar zus van 3,5 soms .ze kan heel vaak met haar hoge stem gillen ook als ik haar negeer dan blijft ze net zolang doorgaan tot ik reageer en als ik reageer door te zeggen dat ze zachtjes moet praten of rustig moet praten dan gaat ze maar door . Dit geeft veel frustratie bij me omdat ik me geen raad meer weet . En ze is heel jaloers .als ik met dr jongste bezig ben door haar fles te geven dan gaat ze keihard gillen .en als ik me andere dochter van 3,5 aandacht geef gaat ze ook keihard gillen .ze vraagt alle aandacht . Wat kan ik het beste doen .
Hallo Marloes,
Dat is best moeilijk, als je ondertussen ook voor een baby moet zorgen.
Het klinkt alsof je peuter een gevoelig meisje is, dat er niet zo goed tegen kan als dingen anders gaan dan ze wil of had verwacht.
Het is voor haar moeilijk om jou te delen, zeker nu er ook nog een kleintje bij gekomen is.
Ze kan dat allemaal nog niet uitleggen en benoemen, vandaar dit gedrag.
Negeren helpt niet en maakt het alleen erger. Ze wil juist wel jouw aandacht. Dus geef haar die ook, zodra het kan.
Kondig aan wanneer je met de baby bezig gaat en hoe lang het zal duren (eventjes of iets langer) en wat zij dan intussen kan doen.
Voor zover mogelijk is het handig om voor haar ook een plek te maken, waardoor ze bij jou in de buurt kan zijn. Zodat je haar erbij kan betrekken.
Wat je in elk geval niet moet doen is boos worden of haar afwijzen, daar wordt het alleen maar erger van.
Probeer het te accepteren en zelf rustig te blijven. “Je vindt het niet leuk, he, dat ik nu met de baby bezig ben. Heel eventjes wachten, dan ben ik er weer voor jou”.
Zoiets. Op haar beurt wachten is iets wat ze echt nog moet leren.
En als je gilt kun je zeggen ‘ja, ik hoor je. Je wil graag…. of je vindt … niet leuk’.
Verder zijn er nog veel meer tips te vinden in mijn blogs. En je kunt ook overwegen om mijn programma te volgen natuurlijk.
Veel succes met alles. En bedenk, het blijft niet zo. Alles gaat voorbij 🙂
groeten
Karla
Hallo karla,
Ik heb een dochter van 5 en een zoon van 4, die allebei enorm veel om aandacht vechten! Het is dan ook normaal dat ik mij best doe doormiddels van activiteiten om mij aandacht naar hun toe in evenwicht te houden. Alleen zit ik nu met de vraag wat is beter: alleen maar het positieve benoemen bij mijn kinderen? Of het negatieve bespreken om hun inzichten mee te geven over hun eigen gedrag?
Alvast bedankt!!
Groetjes lina
Hallo Ina,
Ik denk dat het niet hoeft en ook niet kan om altijd precies je aandacht te verdelen. Het is vooral belangrijk dat je hen aandacht geeft op een moment dat ze dat werkelijk nodig hebben.
Ik denk dat het ook goed is om niet zo’n sterk onderscheid te maken tussen positief en negatief. Je moet vooral dingen benoemen als dat je kind helderheid verschaft in zijn of haar eigen gedrag. Dat benoemen kan op zich best in neutrale bewoordingen.
En als het gaat over gedrag dat niet zo handig is, of dat je liever anders wilt, dan kun je vragen of je kind een idee heeft hoe het anders kan.
hartelijke groeten
Karla
Beste Karla,
Mijn zoon van bijna 2 vraagt veel aandacht. Ik zorg er elke dag voor dat ik meerdere keren een poosje met hem speel, zodat hij echt aandacht krijgt. Ga ik in het huishouden aan de slag, dan gaat hij heel goed zelf spelen. Maar zodra ik ga zitten dan pakt hij mijn hand en moet ik overal mee naartoe lopen. Soms is het om iets te laten zien of dat hij trek of dorst heeft, maar vaak ook doelloos. Als ik erbij ga zitten vind hij het al oké. Ook als we bij anderen zijn moet ik continu met hem meelopen en kan ik niet even zitten. Hij is een druk kind die bijna geen seconde stil zit. De hele dag in de weer.
Ik moet wel zeggen dat hij ook een poosje een fase gehad heeft dat hij zichzelf wel heel goed kon vermaken. Maar dat aan de hand lopen heeft hij al sinds hij kan lopen. Probleem is dat als ik zeg dat hij zelf moet gaan spelen hij heel hard gaat huilen en om mij heen gaat hangen. Als ik hem ophaal bij de opvang is hij altijd lekker aan het spelen (alleen). Is dit iets wat weer over kan gaan en wat ik dan maar voor lief moet nemen? Of moet ik strenger naar hem zijn dat hij zelf moet gaan spelen? Ik heb ook het idee dat hij bij zijn vader zichzelf wel meer vermaakt.
Het zou best kunnen, Heleen, dat je af en toe gewoon moet blijven bij je standpunt. ‘Lieverd, ik wil nu even zitten. Ik drink een kopje thee en als ik daarmee klaar ben, dan kom ik naar je toe en mag je me laten zien wat ….’. En dat is dan de eerst keer of eerste paar keren niet leuk, maar zo went hij er wel aan. Je kunt ook zeggen ‘dat vind jij niet leuk, dat weet ik. Dat mag’. ‘En ik vind het fijn als je het je toch zou lukken om even rustig te wachten’. Zoiets.
Succes!
Hoi,
Wij hebben een dochter van 5,5 jaar en tweeling jongens van bijna 3 jaar. Een van de twee jongens vraagt veel aandacht, hij wil altijd dat mama alles doet, spelen, naar bed brengen, samen douche, altijd alles met mama, nooit papa. Hij kan ook niet rustig zelf spelen (terwijl z’n tweelingbroertje dit heel goed kan). Laatste weken “plakt” hij als het ware aan mij vast. Als ik vertel dat ik even iets anders moet doen, laat hij dat toe, zoals de was ophangen e.d maar zodra ik mijn rug naar hem keer gaat hij z’n broer of zus klieren, met dingen gooien, echt rommel maken zoals al het speelgoed uit de kast trekken. Dus aandacht creëren zodat ik moet komen en meestal boos ben om wat er is gebeurt. Is dit een fase, een schreeuw om aandacht?
Dat kan ik moeilijk beantwoorden vanaf hier, Joyce, maar kennelijk heeft hij behoefte aan jouw nabijheid.
Je kunt ook eens kijken hoe je daaraan tegemoet kan komen zonder dat jij niets meer kunt doen.
Misschien kan hij spelen naast jou terwijl je een klus doet, misschien kan hij je helpen, op zijn manier.
Denk eens na over hoe je hem tegemoet zou kunnen komen, terwijl je tegelijkertijd ook tegemoet komt aan je eigen behoefte.
Er kan vaak meer dan je denkt 🙂
Hallo, ik heb een dochter van vier en ze eist heel veel aandacht van lesgevers (zwemles, dansles en tennisles). Ze wilt voortdurend het handje vasthouden van de juf maar doet wel niet wat er gevraagd wordt. Ook op school doet ze dit en begint ze dan flauw te doen en negatieve aandacht te zoeken.
Is dat iets dat wij van thuis uit kunnen aanpassen. We hebben nog een dochter van 2 jaar. We proberen de aandacht te verdelen.
Hallo Dani,
Naar mijn ervaring is ‘negatieve aandacht zoeken’ niet een behulpzaam gedachte. Net als ‘flauw doen’. Dat zijn negatieve interpretaties die je niet helpen om het op te lossen.
Er is altijd een reden waarom een kind doet zoals ze doet. En vaak zit er iets anders achter. Het zou bijvoorbeeld kunnen zijn dat je dochter het heel spannend vindt, bang is om fouten te maken. Of zich niet goed een houding weet te geven. In elk geval is ze niet ontspannen zo te horen.
Je zou haar eens kunnen vragen hoe ze het zelf vindt. Vindt ze het leuk, of ook spannend? En geef dan aan dat dat heel gewoond is.
Overigens lijkt zwemles, dansles en tennisles mij een beetje veel van het goede voor een kind van 4. Het kan heel goed zijn dat ze het gevoel heeft dat ze moet presteren en daardoor faalangstig is. Terwijl het plezier voorop zou moeten staan.
Dus stop met te proberen je aandacht netjes te verdelen. Kinderen hebben op verschillende momenten verschillende (mates van) aandacht nodig. En ga kijken wat er aan de hand is. Vraag je af hoe het met je kind gesteld is. Wat straalt ze uit. Hoe ervaart ze iets? En hoe jong ze ook is, het is haar leven. Dus kijk wat zij wil of nodig heeft en hoe je haar kunt helpen om een beetje van het leven te kunnen genieten.