Stap uit de machtsstrijd

 

Opeens zit je erin. Je kind wil niet wat jij wil. Je wilt voet bij stuk houden. Kind boos, jij boos. Maar het moet en zal gebeuren. Want als jij nu toegeeft, dan is het einde zoek. Toch?

Als dit aan de hand is, zit je in een machtsstrijd. Het gaat allang niet meer om wat je eigenlijk wilt. Maar om de strijd. Jij wilt niet verliezen. Begrijpelijk. Maar je kind ook niet! Als je dan een vurig kind hebt, kan het aardig escaleren. Herkenbaar?

Nu is de vraag: hoe kom je eruit? Als eerste moet je herkennen, dat je erin zit. Dat valt nog niet mee. Want als je er in zit, neemt het je zo in beslag, dat je je er vaak niet eens van bewust bent. Je hebt niet door, dat de issue verschoven is van jouw oorspronkelijke wens (ik wil dat jij nu onder de douche gaat) naar niet willen verliezen (“ik wil dat je nu doet wat ik zeg”).

Het probleem is, dat je daardoor niet meer creatief bent in je oplossingen. Je ziet geen alternatieve mogelijkheden meer. Je kind moet nu onder de douche, punt uit. Terwijl er alternatieven zijn. Zoals: misschien kun je in bad ipv onder de douche, misschien kun je je kind alleen wassen daar waar hij echt vies is. Misschien is hij niet zo vies en kun je vandaag overslaan.

Overslaan? En dus zomaar je kind je zin geven? Dat is het begin van het einde. Dat is waarschijnlijk wat je denkt? Dat dacht ik vroeger wel. Ik was vooral bezig met niet te verliezen, want dan zou mijn kind steeds lastiger worden. Dacht ik. Dat is ook wat je vaak om je heen hoort.

Nee, doorzetten en je kind dwingen. Dat helpt! Niet dus, dat maakt het alleen maar erger. Je krijgt alleen maar meer conflicten. Stap uit de machtsstrijd door zelf de eerste stap te zetten. Je kind zal het niet doen, die heeft onbewust ook het idee, dat zijn leven ervan afhangt. In praktijk betekent dat meebewegen, meegaan in wat je kind graag wil.

Als het kan en als je kind dat kan horen, kun je nog aangeven wat je voorwaarden zijn. “Oké, ik begrijp dat dit belangrijk voor je is. Dat snap ik. Het kan ook wel, maar laten we dan wel zorgen dat ….(je om 8 uur uit bad komt, zodat ik je naar bed kan brengen, of dat alles om half 6 weer is opgeruimd, zodat we aan tafel kunnen eten, enz.)

Hoe voorkom je nu, dat je kind denkt: ha, dat heb ik mooi geregeld, volgende keer doe ik het weer zo? Door erover te praten op het eerstvolgende rustige moment. Je stapt uit de machtsstrijd door ervan uit te gaan, dat je kind heus wel rekening met jouw behoeften wil houden. Zie zijn gedrag niet als willen winnen, want op zo’n moment ben jij degene die wil winnen. Daarmee creëer je de machtsstrijd zelf.

Stel je open op. Luister naar de wensen en zorgen van je kind. Wees bereid zijn behoeften te respecteren. Èn wees duidelijk wat jouw eigen behoeften zijn. Respect voor je kind en voor jezelf haalt je uit de machtsstrijd. Maar jij moet wel zelf de eerste stap zetten.

Machtsstrijd komt voor uit angst. Angst dat je kind jou de baas wordt, angst dat je het niet goed doet, waardoor je kind onuitstaanbaar wordt. Hopelijk heb je uit het bovenstaande kunnen begrijpen, dat dat echt niet nodig is. Laat het los. Vertrouw op het goede in je kind en in jezelf. Op jullie verbondenheid.

Karla Mooy

Heb jij een pittig kind? Ik weet hoe dat is én ik kan je helpen om het opvoeden van jouw kind makkelijker te maken. Neem contact met me op als je wel wat hulp kunt gebruiken.

  • Karin Boels schreef:

    Hallo Karla,
    Vorige week heb ik jouw webinair gevolgd waarin je aangaf je kind niet te belonen en te straffen. Daar kan ik op zich wel wat mee, maar ik zit met het volgende.
    Mijn oudste van 5, Daan is al sinds 1.5 jaar niet meer zindelijk van zijn ontlasting. We zijn bij de poep en plas poli geweest in het ziekenhuis en die hebben ons al goed op weg geholpen, maar het blijft een probleem. We werken met een poster en stickers en na de zo veel stickers een beloning bv op blijven, eten kiezen een klein cadeautje etc. Het probleem blijft echter dat hij op blijft houden en uiteindelijk een vieze onderbroek heeft. Als ik hem naar de wc stuur gaat het goed, maar dat geeft steeds meer strijd, maar als ik dat niet doe dan is die elke dag vies.
    Wat is jouw advies hierin?
    Met vriendelijke groet Karin Boels

    • Karla Mooy schreef:

      Hallo Karin,

      Als het helpt, is het dus nodig. Soms moet je doorpakken. Wat ik zou doen is hem meenemen naar de wc “het is tijd om naar de wc te gaan”. En als hij protesteert kun je zeggen “Ik weet het lieverd, je wilt het niet, hè? Maar weet je, het helpt wel als we het doen. Ik vind het ook niet leuk, maar het is toch echt beter”. En al blijft hij dan boos, accepteer dat dan. Blijf rustig en straal uit dat het niet leuk is, maar wel nodig. Zoiets.

      Pas als dit niet meer werkt, omdat hij weigert iets op de wc te doen, dan moet je een andere weg proberen. Want je kunt hem niet dwingen om te poepen natuurlijk. Er zijn veel meer kinderen die poepen op de wc moeilijk vinden. Gebruik ook vooral de tips van de poep en plaspoli. Of zoek op internet naar tips van andere ouders. Succes!

  • Iemand schreef:

    Mijn zoon van 8 is steeds boos. Luistert niet. Krijgt dan straf. Gaat de discussie aan. Heeft constant een weerwoord. Ja maar jij dit en jij mag dit wel. Ik leg t hem uit maar weer heeft hij een antwoord klaar. Boos boos. Voelt zich onbegrepen. Ik weet niet goed meer hoe erop te reageren. Onze dochter van 6 is zeer opgewekt en meegaand. Dat maakt het nog lastiger… ook voor hem. Heb je tips?

    • Karla Mooy schreef:

      Moeilijk voor je. Het lijkt erop dat je zoon zo’n pittig kind is als ik ze beschrijf op mijn website. Hij voelt zich onbegrepen en dat is één van de problemen. Wat er nodig is, is dat je hem beter leert begrijpen. Dat je uitgaat van onmacht en niet van onwil. Straffen helpt dus niet, dat maakt het alleen maar erger. Hij heeft verbinding nodig i.p.v. strijd. Ook al lijkt het dat hij de strijd aangaat, toch zijn er manier waarop jij zelf uit de strijd kunt stappen.
      Mijn programma kan je daarbij helpen (kijk onder ‘aanbod’). Of misschien wil je eerst een webinar van mij volgen, waarin ik hierover veel meer vertel. Er zal begin februari weer eentje plaatsvinden (kijk onder ‘webinar’).

  • Greet schreef:

    Onze zoon (Stiefzoon 14 jaar) krijgt om de 14 dagen nieuwe kansen. Steeds weer strafstudie, taken niet afgeven, na school niet thuiskomen) bepaalt zelf wanneer hij thuis komt. Vandaag net hetzelfde. Mocht deze middag vertrekken naar vriendinnetje op voorwaarde dat zijn huiswerk in orde was,boekentas klaar….. je mag weg als je om 18.30 binnen bent! Jaaa zucht je weet het 18.30u binnen. Zeg het ook aan de ouders dat ze mee naar het uur kunnen kijken. Jaaaaa. Wanneer komt hij binnen 18.45u. Ok maar een kwartier later maar de 1ne keer een uur de andere twee uur. NOOIT optijd. En doet dan de deur opslot op zijn kamer. En komt niet naar beneden om te eten. Ok is dit machtsstrijd?

    • Karla Mooy schreef:

      Ja, dat denk ik wel, Greet, eerlijk gezegd.
      Een puber, en zeker een pittig kind, zoekt zijn autonomie. Dus altijd netjes doen wat gevraagd wordt, is dan erg moeilijk. Want je moet je steeds voegen naar een ander i.p.v. je eigen ding doen.
      Het is daarom belangrijk dat je meer in gesprek gaat. Waarbij je ook naar hem luistert. Zodat hij zich beter begrepen voelt en daardoor ruimte heeft om jouw boodschap te horen. Natuurlijk is het niet de bedoeling dat hij maar zijn gang gaat. Maar het is wel veel beter om afspraken in overleg te maken. Zodat hij ook meer eigen verantwoordelijkheid voelt. Als je samen afspraken maakt, gaat het erom dat het voor hem oké is maar voor jou ook. Belangrijker dan de precieze tijd of afspraak is het bespreken wat er ‘achter’ zit. Bijvoorbeeld, hij wil niet als eerste naar huis moeten, of hij wil zijn vriendinnetje niet teleurstellen, of …. En bij jou is het misschien zo dat je het gezellig vindt om samen te eten, een belangrijke waarde misschien.
      Als je erin slaagt om te praten over wat erachter zit, kom je misschien tot heel andere oplossingen. bijvoorbeeld dat hij bij zijn vriendinnetje mag eten of zij bij hem. Of …. Het gaat niet om wat ik hier noem, dat is maar een voorbeeld, maar snap je wat ik bedoel?
      Wil je uit de machtsstrijd dan moet je echt een andere koers gaan varen. Meer daarover vertel ik in mijn webinar (zie bovenaan de pagina)>
      Hartelijke groeten
      Karla

  • Gwen schreef:

    Hallo Karla,

    Wij zitten (vooral ik) steeds in strijd met onze dochter van 12. Ze heeft HSP met een sterke eigen wil. Ik benader haar op een pedagogische manier, maar wanneer ze het vertikt en niet in beweging te krijgen is, kom ik in conflict met mijn eigen sterke wil (dat strong willed heeft ze van mij ;-)) en kan het niet uitstaan dat ze niet luistert of aan de afspraak houdt die we dan samen in overeenstemming hebben gemaakt. Ik ga dan die strijd weer aan….zucht. Bijv. het douchen. Afspraak is dat ze 1x per week gaat douchen of in bad. Daarnaast wast ze zich met gebruik van bidet en wastafel. Ze heeft lang dik haar en ze weet dat het gaat stinken als ze die niet of lang niet wast. Als wij niks zeggen doucht ze niet. Als wij zeggen dat het weer tijd is om te douchen (na 1 week) wil ze niet, dan vraag ik of ze liever in bad wil. ‘Nee geen zin”. Dan vraag ik wat ze wel wil en dan zegt ze dat ze liever wil spelen of lezen. Vraag ik “Wanneer ga je dan?”. Zegt ze dat ze morgen gaat. We spreken dat af zonder kleerscheuren. De volgende dag denkt ze er niet meer aan of doet het weer niet. Als ik haar dan zeg dat ze zich niet aan de afspraak heeft gehouden die we samen hebben gemaakt, wordt ze boos en gaat mopperen dat ik mijn zin wil etc…. en dan beginnen mijn frustraties en dan is het heeeeel gezellig in huis…pppffff. Ik kan ook niks zeggen en weglopen (wat ik wel eens doe), maar ook wil ik mijn grenzen aangeven dat ze moet stoppen met mij te beledigen. Ik weet het nu even niet meer….

    Groeten,

    Gwen

    • Karla Mooy schreef:

      Hallo Gwen,

      het opvoeden van een pittig kind kan een hele uitdaging zijn, dat klopt.
      Je snijdt verschillende dingen aan.
      Wat betreft het douchen, ik zou het op een rustig moment bespreken. Aangeven wat er minimaal moet en waarom en hoe jullie ervoor kunnen zorgen dat het gaat werken. O ja, en eerst luisteren naar haar. Wat maakt het voor haar tot een probleem? Zorg dat ze zich gehoord voelt.
      Weglopen kun je ook gebruiken als een signaal als ze scheldt of je beledigt (zorg wel dat je jezelf geen dingen permitteert die zij niet mag). Door weg te lopen geef je het signaal ‘zo laat ik me niet behandelen door jou’. Je wil pas verder praten als ze fatsoenlijke taal kan gebruiken.

  • Kelly schreef:

    Mijn puber is 12 en plast nog inhaar bed. We hebben hulp van het zh. Wat mevrouw vaak herhaald is haar lakens verstoppen in haar kleding kast denkend dat ik hier niet achterkomt en dan glashard liegen dat ze dat niet gedaan heeft… wat moet ik hiermee ik word des duivels als ze dit flikt . Haar blaas moet grote worden dus ze moet ook veel drinken van de dokter maar ze vertikt t het gewoon en liegt erover

    • Karla Mooy schreef:

      Hallo Kelly,
      ik snap dat je hier veel moeite mee hebt, logisch.
      Aan de andere kant: bekijk haar perspectief eens. Ga eens in haar schoenen staan. Hoe voel je je als 12 jarige als je nog in bed plast? Niet zo leuk toch? Wat doet het met je als je moeder boos wordt? Dat maakt het nog erger.
      Dus ze verstopt haar lakens in een wanhopige en mislukte poging om er niet mee geconfronteerd te worden. Ze schaamt zich, zeker weten. Tegelijkertijd knokt ze voor haar autonomie, ze wil dingen zelf bepalen. En dat uit zich in niet willen drinken. Omdat jij het wil, wil zij het niet. En ze weet dat je haar niet kunt dwingen.
      Ik kan er nog veel over vertellen, Kelly, dat voert te ver op deze plek. Maar ik denk dat je behoorlijk in strijd zit met haar. En daar kom je alleen uit als jij dingen anders gaat doen. Misschien is het een idee om eens een webinar van mij te bekijken, daar hoor je er meer over.
      Hartelijke groeten
      Karla

  • Mams schreef:

    Dag Karla,
    Ik heb drie kinderen die volledig voldoen aan de omschrijving. En om eerlijk te zijn heb ik noch de tijd, noch de energie om op de vele zaken waar zij beurtelings drama over maken zo uitgebreid in te gaan. Ik hou dan ook vaak voet bij stuk. Ze maken werkelijk over alles drama en bij momenten denk ik dat ze er nog van genieten om negatieve aandacht te krijgen ook. Ze zoeken het conflict niet alleen in interactie met mij maar ook met elkaar. Roepen, krijsen, brullen, tieren, elkaar pijn doen… het respect is vaak ver zoek. Ik merk dat ook mijn ex-man het er heel lastig mee heeft. Het contact is goed dus we overleggen er vaak over. Hij heeft pakken meer geduld dan ik, past veel van wat jij aangeeft wel toe, maar het lijkt geen zier te helpen. Ook bij hem is het week om week hetzelfde gedoe. Op school merkt men dat gedrag dan weer niet op. Daar lijken ze drie lammetjes te zijn. Dus wij vragen ons af waar wij zo de mist in gaan. Heb jij een idee?

    • Karla Mooy schreef:

      Ik denk dat allebei nodig is. Én geduld in de zin van luisteren en het erover hebben. Én duidelijk begrenzen en doorpakken als het moet. Veel duidelijkheid bieden. Kijk eens of je samen met de kinderen afspraken kunt bedenken over hoe om te gaan met boosheid. Wat doe je zelf en wat doe je als een ander boos wordt. Belangrijk is ook dat je er in gelooft. Als zij merken dat jij het opgeeft, denkt dat het nooit meer wat wordt, dan denken ze erg negatief over zichzelf en over elkaar. Dus enerzijds duidelijk begrenzen, maar anderzijds ook benadrukken dat het best anders kan. Als jullie het maar met elkaar anders gaan doen. En dat is oefenen.
      Perspectief en vertrouwen is belangrijk. En duidelijkheid. En daaraan vasthouden.
      Daarnaast kan het ook zijn dat ze moeite hebben met de wisselingen, dat komt veel voor. Het kan helpen om dat te benoemen en hen er zelf bewust van te laten worden.

  • Sabine schreef:

    Hoi Karla,
    Ik snap wat je zegt om over een hekelpunt te praten op een rustig moment maar mijn dochter is erg intelligent en wil steeds zelf regels bepalen en maakt daar de strijd van. Alleen ze is nog maar net 3 geworden dit weekend. Afspraken maken voor later dingen te doen of iets dergelijks gaat gewoon nog niet op haar leeftijd. Ze kan heel goed praten en is echt slim alleen emotioneel is ze toch echt nog maar een peuter en draait haar wereld om haarzelf. En ze wil nu bijvoorbeeld niet douche. Iedere keer. En wij hebben geen bad en ik kan toch niet stoppen met haar te douche. En afspreken dat we het later doen helpt ook niet want dan wil ze het net zo min. Wat adviseer je bij hele jonge kinderen die verbaal de strijd al kunnen houden maar emotioneel nog niet oud genoeg zijn voor inhoudelijke gesprekken erover?

    • Karla Mooy schreef:

      Beste Sabine, ik snap je vraag. Probeer niet in termen van strijd te denken, maar zie het als dat je dochter een situatie moeilijk kan hanteren. Ze wil graag regie, grip op haar leven en dat betekent dat ze graag wil dat het gaat zoals zij het wil of in haar hoofd heeft.
      Met woorden geeft ze aan wat zij denkt, voelt, ervaart. Je kunt dit gebruiken om met erkenning te reageren. Dat wil niet zeggen dat het vervolgens gaat zoals zij wil, maar wel dat het ‘er mag zijn’ wat zij wil. Dat het oké is dat ze iets anders wil. Soms kan dat, en dan doe je dat. En soms niet.
      Meestal kun je kijken naar een alternatief. In dit geval zou je ook kunnen voorstellen dat je haar met een washandje wast.
      Het is niet de bedoeling dat je eindeloos over dingen praat of discussieert. Je probeert het op te lossen met een acceptabel alternatief, soms lukt dat en soms niet. In het laatste geval geef je erkenning en tegelijkertijd pak je door. In het geval van douchen kun je je afvragen of dat werkelijk elke dag moet. Je zou ook kunnen beslissen dat eens in de twee dagen ook goed is. Je kunt dan iets zeggen als ‘ik weet dat je er een hekel aan hebt, lieverd. Het punt is alleen, dat nooit meer douchen niet kan, dat is niet fris en niet goed voor je. Maar we kunnen wel afspreken dat je de ene dag wel en de andere dag niet onder de douche gaat.’ Zo kom je haar toch tegemoet, terwijl je tegelijkertijd nog goed voor haar zorgt.
      Als het dan een dag is, waarop gedoucht moet worden, dan kun je iets zeggen als ‘ik weet het lieverd, het is niet fijn. Maar het is vandaag douchedag, sorry, we zullen proberen het zo kort mogelijk te doen, oké?’
      Dus geen strijd, maar aandacht, begrip en erkenning. En doorpakken waar dat moet.
      Dat is mijn advies 🙂

  • >

    Door de site te te blijven gebruiken, ga je akkoord met het gebruik van cookies. Privacyverklaring

    De cookie-instellingen op deze website zijn ingesteld op 'toestaan cookies "om u de beste surfervaring mogelijk. Als u doorgaat met deze website te gebruiken zonder het wijzigen van uw cookie-instellingen of u klikt op "Accepteren" hieronder dan bent u akkoord met deze instellingen.

    Sluiten