De meest gemaakte fouten in de communicatie met kinderen

Volwassenen houden er niet van als kinderen een grote mond geven,  weerstand bieden of boos worden. Ze moeten eigenlijk gewoon luisteren, toch? Maar wist je dat we zulk ongewenst gedrag vaak onbewust zelf oproepen door hoe we tegen hen praten? Hieronder lees je de meest gemaakte fouten in de communicatie met kinderen. Sommige heel voor de handliggend (maar toch..), andere zullen je misschien verrassen.

Eén van de meest voorkomende, maar zeer ineffectieve fout is het commanderen. “Hou op met zeuren, ruim je rommel op, stop daarmee”. We doen het allemaal, de gewoonte is hardnekkig, maar effectief is het niet. De kans dat het gedrag doorgaat is een stuk groter dan dat het stopt. Pittige kinderen houden erg van autonomie en zijn allergisch voor commanderen.

Een tweede veelgebruikte, maar eveneens niet erg effectieve manier is waarschuwen of dreigen. “Als je dat nog een keer doet, mag je vertrekken” of “Ik zou het niet doen, als ik jou was”. Het effect van dreigen is vaak, dat je het kind uitlokt om het nog een keer te doen. Je pittige kind is gewoon nieuwsgierig wat er dan gaat gebeuren of heeft de onbewuste reactie om te laten zien, dat hij “heus niet bang is”. Nogmaals, hij of zij wil gewoon niet dat jij de baas speelt.

Ook een niet effectieve, maar verleidelijke vorm is oordelen of beschuldigen. “Wat doe je nou vervelend, je wil gewoon aandacht, je probeert me gewoon boos te maken”. (Let op het woordje gewoon, dat is al een signaal van een foute communicatie) Hoe voelt het als een ander jou veroordeelt? Dan ga je toch in de verdediging? Je kind dus ook. “kijk naar jezelf” of “jij ruimt zelf ook je spullen nooit op”. Je kind doet hetzelfde als jij en dan heet het opeens een grote mond…

Wat ook averechts kan werken is ongevraagd je mening of advies geven. Een voorbeeld. Je kind krijgt iets op de computer niet voor elkaar wat voor school af moet en komt je gefrustreerd vertellen, wat er aan de hand is. Stel jij zegt: “Vraag het aan iemand anders uit jouw groepje”. Grote kans, dat je dan een snauw krijgt. Je kind wil op zo’n moment geen oplossing van jou horen, ze wil gewoon haar frustratie kwijt. Door onze reactie gooien we a.h.w. olie op het vuur.

Wat er gebeurt, als wij aankomen met onze analyse of oplossing, is dat het kind zich niet serieus genomen voelt. Wij zullen wel even vertellen hoe het zit. Het antwoord is dan “Jij snapt er ook helemaal niks van!” (waarschijnlijk is dat ook zo…) en je kind wordt chagrijnig of boos. We gaan voorbij aan wat het kind ervaart. Wij weten het beter.

Een bekend voorbeeld is : “je bent gewoon moe”.  Het eerste wat een kind dan roept is ”Helemaal niet!” Ander voorbeeld: “Joh, maak je niet druk, dan bel je toch gewoon iemand anders?” als een vriendinnetje niet wil spelen bijvoorbeeld. Ja, natuurlijk kan ze iemand anders bellen, maar snap je dan niet dat ze nou juist met dat meisje wil spelen?

Wat al deze voorbeelden gemeen hebben, is dat je voorbij gaat aan hoe het voor je kind is. En dat maakt ze ineffectief. Je gaat voorbij aan de behoefte van je kind, of frustreert zelfs een behoefte van je kind, waardoor je verzet, chagrijn en boosheid uitlokt. En afgezien van dat het soms respectloos is naar een kind, is het ook gewoon niet handig. Want jij krijgt ook niet wat je wil immers.

Een logische vraag is nu: hoe moet het dan wel, wat is wel effectief? Daarover de volgende keer 🙂

Wil je me helpen om meer ouders te bereiken? Deel dan dit blog op de social media (klik op de icoontjes links of hieronder). Geef ook gerust je toevoeging of opmerking bij de reacties. Bedankt!