Moeilijke kinderen bestaan niet !?
Sommige mensen zeggen: ‘Moeilijke kinderen bestaan niet’. Er is zelfs een boek dat zo heet. En daar is wat voor te zeggen. Maar in de praktijk voelt dat vaak niet zo en lijken er wel degelijk ‘moeilijke kinderen’ te bestaan. Er zijn nu eenmaal kinderen (en volwassenen), die niet doen wat je verwacht. Die ingewikkelder zijn in de omgang dan anderen. Hoe pak je dat dan aan?
Ook al houd je zielsveel van je kind en wil je je kind niet als een moeilijk kind betitelen, toch kun je je kind als een ‘moeilijk kind’ ervaren. Je kind lijkt bijvoorbeeld onvoorspelbaar in zijn reacties, wordt snel boos of komt bazig of dwingend op je over. Het kost je bergen energie en vooral veel frustraties. Je kunt er zelfs moedeloos van worden.
Wat is er aan de hand? Inmiddels heb ik ervaren, dat veel kinderen met moeilijk gedrag kinderen zijn die worstelen met hun grip op de wereld. Ze zijn vaak gevoelig voor prikkels en hebben altijd een hoofd vol gedachten. Ze proberen grip op de wereld te krijgen door de dingen naar hun hand te zetten.
Dat lijkt egoïstisch, maar dat is het niet! Of eigenlijk ook wel, maar niet in de negatieve betekenis, die we er doorgaans aan koppelen. Je zou ze egocentrisch kunnen noemen. Ze zijn erg op hun eigen behoeftes gericht. Maar niet omdat ze jouw behoeftes niet van belang vinden. Integendeel, het zijn vaak gevoelige kinderen, die graag rekening met anderen willen houden.
Ze zijn zo op zichzelf gericht om controle te houden. Om niet overgeleverd te zijn aan onvoorspelbare gebeurtenissen. Als zij de baas zijn, geeft hen dat een gevoel van controle. Het is belangrijk om je dat te realiseren.
Dat betekent, dat je hun gedrag niet moet labelen als zelfzuchtig, maar als behoefte aan controle. Als je dat zo kunt interpreteren, helpt je dat om niet in je eigen frustratie en ergernis verstrikt te raken. Of je angst, dat je kind een onaangenaam, egoïstisch mens wordt als je niet oppast. Als je daar uit kunt blijven, is er ruimte om te horen en te zien wat je kind werkelijk nodig heeft. En kun je een conflict voorkomen.
Wat deze kinderen nodig hebben, is voorspelbaarheid en eigen inbreng. Zorg dat ze zoveel mogelijk voorbereid zijn op wat er gaat gebeuren. En geef ze zo veel mogelijk eigen inbreng in de gang van zaken thuis. Vraag naar hun behoeften en hou er rekening mee. Ook als het een behoefte is, die jou als onbegrijpelijk of onbeduidend voorkomt.
Naarmate ze ouder worden, kunnen ze zichzelf beter leren kennen. Help ze dan om zich bewust te worden van hun ‘fabrieksinstelling’. Laat ze zien hoe het in hun werkt zonder af te keuren. Help ze om met kleine stapjes te leren omgaan met onvoorspelbaarheid. Ga uit van hun sterke kanten en vertrouw op hun kracht om hun eigen weg te vinden. Dat geeft zelfvertrouwen.
Spreekt dit je aan en wil je meer hulp? Lees op de homepage op welke manieren ik je kan helpen. Of stuur gewoon een mail naar karla[apestaartje]ontspannenopvoeden.nl
Herken jij wat ik in dit artikel beschrijf? Hoe ga jij hiermee om? Ik lees graag je reactie hieronder. Ook fijn als je dit blog voor me deelt, dank je wel alvast!
Beste Carla,
Deze text heb ik door gestuurd naar een viendin, zij heeft een dochter die precies aan de beschrijving voldoet. Zij is dan al ouder 18 jaar. Maar zij heeft vast wat hier aan.
Bedankt, ga zo door.
groetjes, Erica.
Hallo Erica,
Ja, dat denk ik wel, dat ze hier wat aan heeft inderdaad. Op elke leeftijd is het belangrijk om begrip te hebben. En op deze leeftijd kun je je kind mooi helpen om zijn eigen weg te vinden. Ook op deze leeftijd kun je nog zoveel betekenen voor je kind! Bedankt voor het doorsturen!
hartelijke groeten,
Karla
Hoi Karla,
Ik was even stil van dit artikel. Hier heb je 100% onze middelste dochter te pakken… Het is fijn om deze invalshoek te lezen. Wij proberen ook vaak een keuze te geven, jammer genoeg houdt ze zich vaak niet aan haar eigen keuze. Misschien stof voor een volgend artikel “hoe zorg je dat een kind verantwoordelijkheid neemt voor zijn of haar keuzes” 😉
Hartelijke groeten, Sandra
Hallo Sandra,
bedankt voor je reactie. Fijn, dat je het herkent en het je aanspreekt.
Als je uitgaat van niet kunnen ipv niet willen is de meest logische oplossing in gesprek gaan. Samen met je kind uitvinden wat maakt dat ze zich niet aan de keuze heeft gehouden of afspraken nakomt. En hoe je ervoor kunt zorgen dat dat wel kan lukken.
hartelijke groeten
Karla
Interessante invalshoek Karla, dank voor je stuk. Ik heb een 5-jarige zoon die erg explosief kan reageren op situaties die niet gaan zoals hij wil. Ik probeer hem wel inspraak te geven, maar soms kan het niet, hij moet bijvoorbeeld mee naar huis na het spelen bij een vriendje (ik vraag vaak al aan de moeder of vader of ze hem voor kunnen bereiden op mijn komst en neem zelf ook de tijd voor het ophalen..) Hij wordt vaak heel boos als ik kom en slaat of schopt me zelfs. Heb je hier nog een tip voor? Dankjewel!
Hallo Miloe,
Het is ook moeilijk soms. Je kunt niet elke explosie voorkomen, hoewel het steeds beter kan gaan naarmate je kind ouder wordt. Je kunt wel al eens proberen misschien om met hem te praten over hoe je hem kunt helpen met zijn boosheid. Dat hij wel boos wordt, maar niet slaat of schopt. Dat zou al geweldig zijn, toch? Want zeker weten heeft hij daar achteraf ook spijt van. Een kind als jou zoon heeft de moeilijke opgave om zijn eigen handleiding te vinden en wij als volwassenen moeten proberen het kind daarbij te helpen. Ik wens je geduld, wijsheid en veel succes!
Hartelijke groeten,
Karla
PS wat goed kan helpen is al in een vroeg stadium zijn irritatie, frustratie of boosheid erkennen. Dat kan een woedeaanval in de kiema smoren. Ik heb er inmiddels een artikel over geschreven, je leest dat hier: http://ontspannen2.pipl.es/wp/erkenning-het-toverwoord
Mijn hemel wat herken ik dit. Ik ben dus een moeder die het negatief aanpakt. Ik heb een zoon van 19 en hij bekijkt de wereld anders, hij gaat daarmee weleens op zijn snufferd. En dan is er ruzie want tja moeders had toch gezegd pffffffffff loslaten en ze behoeden voor de fouten is zo moeilijk
Ja, Silvia, dat is ook zo. Het moeilijkste wat er is, vind ik. “Je kind zijn eigen ongeluk gunnen” noem ik het weleens. Want dan moeten we dealen met onze eigen ongemakkelijke gevoelens van angst en pijn. En toch is dat wat we hebben te doen.
Herkennen is stap 1, eerst achteraf en dan in de situatie zelf en zo kun je stap voor stap leren om het anders te doen. Succes met je zoon en heb vertrouwen! Hij volgt zijn eigen weg op zijn eigen manier.
En wees mild naar jezelf, het is niet makkelijk om zo’n kind op te voeden. Je kunt wel de pijn voelen, maar hou schuldgevoelens buiten de deur, die zijn niet terecht en helpen je niet.
Hartelijke groeten
Karla
Helder artikel…… Ik heb een moeilijk kind en weet ook dat er een hele grote gevoeligheid achter schuil gaat… Herken mezelf er ook wel in……
Dat laatste is fijn, Ingrid, dat is enerzijds misschien lastig, maar anderzijds maakt dat ook dat je je kind beter begrijpt en kunt helpen bij zijn moeilijkheden. Toch?
Helemaal mijn zoon van 6, maar ook heel herkenbaar voor mijzelf; niet dat ik een moeilijk kind was vroeger maar nu ben ik niet bepaald makkelijk meer, een hoofd vol gedachten en ook die controle, die heb ik maar al te graag! Fijn artikel om te lezen, ik ga me verder inlezen op je site!
Ik heb door mijn zoon mijzelf ook beter leren kennen, Margriet. Lees lekker verder en veel inspiratie en succes gewenst 🙂
Hallo
Hier ook een dochter van 5 jaar!
Ze is best wel gevoelig maar kan in 1 keer zo in woede of huilen uitbarsten. Begint ook altijd te huilen als het niet gaat zoals zij het wil. Heeft een sterke eigen wil nee=nee ja=ja en dat is lastig. We proberen rustig te blijven maar soms lukt dat niet en krijgen wij ons ook niet rustig waardoor we dan stemverhoging geven en haar negatieve zelfbeeld geven zoals “jij luisterd nooit”. Maar ze kunnen ooit zo aan de gang blijven.
Hallo Britt,
Ik raad je zeker aan om naar mijn webinar te kijken, kijk op de pagina over het webinar voor meer informatie.
Hartelijke groeten
Karla
Onze zoon was ook zo.
Wij hebben wat strijd gehad met hem.
Hij werd pas makkelijker toen hij de 20 ruim gepasseerd was.
En nu woont hij al een jaar samen met z’n vriendin en ben ik apetrots op hem dat hij z’n zaakjes zo goed voor elkaar heeft.
Wij plukken nu de vruchten van alle energie, emotie geduld en tijd die we erin hebben gestoken om “goed” mens van hem te maken.
Hij is uitgeroeid tot de liefste man met ontzettend veel liefde en humor in zich die zijn vriendin ( en ik als mama) maar wensen kan.
Ik heb vroeger vaak gedacht dat het nooit goed zou komen met hem en oooh ja, hij is vaak op z’n snufferd gegaan.
En nu ben ik trots op hem en op onszelf dat het zo’n geweldig lieve man is geworden.
Het komt goed, het kost je mischien wel wat grijze haren.
Nu heeft mijn dochter ook zo’n zoon van 5 jaar.
Voor haar volg ik morgen het webinar om haar Tot steun te zijn.
Wat een mooie reactie, Ank. Fijn is dat, dat je terugkijkend kunt zien dat het allemaal de moeite waard geweest is. Ik herken dat 🙂
Leuk dat je mijn webinar gaat volgen. Sowieso zul je je dochter vast altijd steun kunnen zijn vanwege je eigen ervaring.
Hallo ik vind wat je heb geschreven heel goed
Ik heb 3 kinderen maar de laatste twee heb ik echt last van als ik zo mag zeggen
Ze willen het controle hebben in alles het kost mij per dag heel vee energie om met ze om te gaan
Ik heb veel tips gekregen van consultatie bureau en van cjg coache maar het lijk alsof niks werk
Ik zou graag meer tips willen krijgen
Hallo Mihaily, wat jammer dat de tips die je gekregen hebt, niet werken. Ik zou je aanraden om een keer een webinar van mij te volgen en misschien wil je mijn boek kopen, zodat je wat meer handvatten krijgt.
Hallo Karla
Bendankt voor je reactie ik ga het zeker volgen en ook je boek kopen
Is het te vinden in de Ako winks zo
Groet mihaily
Hoi Karla, bedankt dit is precies mijn neefje hij is 11 jaar en zijn moeder is 4 jaar geleden overleden. Hij woont bij zijn oma ze doet haar best maar het is heel moeilijk voor haar. En hij wordt ouder. Moet zij hem verder opvoeden of zou het beter zijn of een andere familie hem opvoed of een internaat. Ze wonen in Suriname.
Dat kan ik hier vandaan niet beoordelen Magon. Wat je kunt doen is contact houden met je oma en met haar bespreken of ze het nog volhoudt. En misschien haar wat tips geven. Of haar op mijn site wijzen. Ik weet niet of het helpt, omdat ik sowieso het idee heb dat de Surinaamse opvoeding veel strenger is dan hier.
Hier nog een kind wat volledig aan de grip van de ouders is ontsnapt. Voordurend boos, schreeuwend en haar moeder overbluffend, inhakken op het gevoel bij haar moeder tot tranen toe (tegen sadistische aan),
Ene dag is alles goed, een dag later is hetzelfde allemaal belachelijk.
Geen land mee te bezeilen en ze vind zichzelf helemaal prima. Te oud om haar mee te nemen naar psycholoog, psychiater of andere therapeut…
Dit klinkt een beetje cynisch, Davide… En behoorlijk gefrustreerd. Wat op zich ook voorstelbaar is.
Ik geloof er niet in dat kinderen met plezier hun ouders dwars zitten of zonder respect behandelen. Ik geloof in het goede van mensen en dus van kinderen. Maar een kind kan wel zo opgroeien, dat het verhardt en moeilijk of niet meer bereikbaar is.
Te oud, zeg je, misschien doel je op een volwassen kind. Dat is dan erg verdrietig.
Mocht je toch willen weten of en hoe ik jou of de moeder kan helpen, dan kun je altijd contact met me opnemen.
Ikzelf ben het product van ouders die vinden dat ik moeilijk was/ben. Nu ben ik inmiddels 52 jaar. Ouders zouden zich moeten realiseren dat moeilijke kinderen niet bestaan. De wens van de ouder ligt alleen niet in lijn met de aard van het kind. Wanneer je als ouder zegt dat je een moeilijk kind hebt, wordt jouw liefde als voorwaardelijk ervaren door het kind, een grote last voor de rest van het leven van het kind. Voorwaardelijke liefde geeft geen basis van veiligheid.
Precies. Dat is de belangrijkste taak en de verantwoordelijkheid die je als ouder hebt naar mijn idee.