Puber in huis? Hier is de nummer 1 tip!
Een puber in huis is niet altijd makkelijk. En zeker niet als het je eerste is. Alle veranderingen zijn nieuw voor je kind, maar ook voor jou. Nooit eerder zag je je kind zo veranderen. Dat je denkt, is dit mijn kind? Over het omgaan met pubers valt veel te vertellen en dat ga ik ook zeker nog doen. Hierbij alvast een hele belangrijke tip.
Pubers zijn kinderen op weg naar volwassenheid. Ze gaan nadenken over zaken, waar ze voorheen nog geen oog voor hadden. De vriendengroep is belangrijk en krijgt meer invloed dan het gezin. Toch hebben ze dat gezin nog hard nodig.
Wat een puber daarbij vooral nodig heeft, is jouw acceptatie als ouder. Dat betekent niet, dat je alles goed vindt. Het betekent, dat je je kind accepteert zoals hij is. Dat je nieuwsgierig bent naar hoe de wereld er voor hem uitziet.
Dat wil niet zeggen, dat je hem het hemd van het lijf vraagt. Integendeel, dat werkt niet. Ik bedoel nieuwsgierig zijn naar wat je kind je probeert te vertellen. Als je met je puber in gesprek bent, stop je eigen oordelen dan ver weg. Actief luisteren geeft ze de ruimte om te vertellen wat ze kwijt willen.
Een niet-oordelende, accepterende houding is de basis van een goede verstandhouding met je kind. Dat klinkt misschien logisch, maar het is niet altijd makkelijk. Want je kind doet of zegt voortdurend dingen, waar jij zo je eigen mening over hebt. Pubers zijn daar allergisch voor en sluiten zich al heel snel af.
Geïnteresseerd luisteren, zonder oordeel, geeft je de kans op een kijkje in het leven van je puber. Door actief luisteren toe te passen kun je hem helpen om eventuele problemen helder te krijgen en zelf oplossingen te vinden. Je toont respect voor zijn eigenheid. Hiermee vergroot je de kans, dat je kind bij je aanklopt als hij in de problemen zit. En dat idee geeft rust, toch?
Dus mijn tip is: luister naar je kind. Hou je oordelen voor je. Bijt desnoods je tong af.
Betekent dit nu, dat je het in alles eens moet zijn met je kind, alles goed moet vinden? Nee, natuurlijk niet. Overweeg wat werkelijk van belang is en ga dan een gesprek aan met je kind over hoe jij bepaalde zaken ziet of wilt.
Gebruik daarbij ik-boodschappen. Geef aan waarom iets belangrijk voor je is of waar je zorgen over hebt. Geef ook duidelijk je eigen grenzen aan. Zoals jij rekening houdt met je puber, zo ga je ervan uit, dat hij ook rekening met jou houdt.
Pubers willen best naar je luisteren, is mijn ervaring. Ze willen alleen eerst gehoord worden. En ze willen jouw kijk op de zaken niet opgedrongen krijgen. Laat ze merken, dat het aan hen is of ze er wat mee doen.
En dan nog een bonustip: sommige zaken zijn moeilijk aan te kaarten. Je kind wordt al boos of slaat dicht nog voor het gesprek begonnen is. Schrijf het dan eens op in een briefje of in een mail. Dan kan je puber het in alle rust binnen laten komen. Schrijf met respect. Wedden, dat ze er meer van meenemen dan jij misschien denkt?
Super goede tips Carla! 👍🏼
Dank je wel, Suzanne. Doe er je voordeel mee, zou ik zeggen 🙂
Hallo Karla il heb een puber van 14 en ik ben evennde weg kwijt hoe ik moet communiceren naar haar, ze ko.t soms met argumenten waar ik niet tegenaan kan boksen, soms hebben we hele pittige discussies of ze lokt me daartoe uit, het moeilijke hiervan is dat ze tegenwoordig hun mobieltje bij de hand hebben dus als ze boos naar boven gaan hoeven ze niet meer na te denken en blijben lekker boven want ze hebben tóch contact met de buitenwereld, vind dit een hele moeilijke periode en begin mijn puberende dochter niet leuk meer te vinden heb hierbij wel hulp nodig,😔
Hallo Karyn, stuur me even een mailtje dan kunnen we overleggen hoe ik je kan helpen. Want dat lijkt me wel een goed idee, zo te horen.
Je kunt ook mijn webinar volgen, wat ik daarin uitleg, kun je ook toepassen op pubers.
Hartelijke groeten,
Karla
Hoi Karla, ik spreek voor mijn moeder en stiefvader over mijn zusje van 15. Ze is steeds meer opstandiger aan het worden, luistert naar niemand meer, heeft echt een enorme brutale mond naar iedereen inclusief vrienden, houdt best veel achter voor ons en ondertussen heeft ze een houding ontwikkelt genaamd: “ja, boeit mij niks wat jullie vinden”. Mijn ouders zijn nu zelf ten einde raad en ik zou ze graag willen helpen aangezien ze dit nogal zwaar ligt merk ik. Zelf zit ik sinds twee weken op kamers, wat ook wat effect heeft op haar want ze heeft me verteld dat ze graag een oudere zus bij haar heeft (ook omdat ze het idee heeft dat mijn moeder vaak de kant kiest van mijn stiefvader en ik voor haar op kom en open sta voor haar kant van het verhaal dat ze graag daarna aan me kwijt wil), en dit probeer ik op te lossen met regelmatig skypen, bellen en appen. Naast dit, heeft onze vader twee jaar geleden zichzelf van het leven beroofd, waar zij nog erg boos over is. Ze heeft altijd al moeite gehad met het accepteren van onze stiefvader (hij woont nu al meer dan 9 jaar bij ons, dus ze herinnert zich de tijd dat papa nog hier woonde niet), maar dat is sindsdien alleen maar erger geworden. We zijn nu op een punt aangekomen dat mijn stiefvader en zusje al zo’n twee weken lang geen enkel woord meer tegen elkaar hebben gezegd, mijn moeder het in paniek goed probeert te praten tussen beiden maar zich daarbij vooral tussen de leeuwen gooit en een grote golf van koppigheid en scheldwoorden over zich heen krijgt. Lang verhaal in het kort: we zouden graag de band met mijn zusje weer beter maken zodat ze daarmee wat rustiger wordt en wat meer begrip toont voor mijn ouders. Ik hoop dat jij nog tips weet! Alvast bedankt, Xamara.
Hallo Xamara,
Dat is een pittige situatie. En ik merk dat jij je dat ook aantrekt. Wat fijn en goed is, natuurlijk. Maar het is niet jouw verantwoordelijkheid.Wat er nodig is, is dat je moeder en stiefvader door de houding en de woorden van je zusje heenkijken. Het is een puber in nood, die met een aantal dingen in haar leven moeilijk kan dealen. Dat betekent niet dat je dat simpelweg zo tegen haar kan zeggen, want dan is de kans groot dat ze dat ontkent.
Maar het is absoluut waar dat het nodig is om het contact met haar te herstellen. Je moeder zou bijvoorbeeld eens tijd kunnen nemen alleen met haar en proberen met haar in gesprek te komen. Dat kan heel simpel door haar te zeggen “Ik weet dat ik soms heel boos word over de dingen die je zegt. En dat maakt ook dat ik soms eigenlijk helemaal niet naar je luister, omdat ik word boos word. Maar ik wil wel heel graag weten wat je dwars zit. Wil je me dat vertellen?” En dan alleen maar luisteren. En erkenning geven. Dat is iets anders dan gelijk geven. Je zusje moet zich gehoord voelen, pas dan kan ze openstaan voor suggesties. Want één van de suggesties zou kunnen zijn dat ze hulp zoek van buitenaf. Een coach of een psycholoog bij wie ze zich op haar gemak voelt.
Als je moeder en stiefvader dat zouden willen, zou ik ze eventueel daarbij kunnen coachen, maar ze kunnen ook hulp zoeken via bureau voor Jeugd en Gezin of via de huisarts. Zodat ze iemand in de buurt vinden die hen helpt om het gesprek weer op gang te brengen.
Ik hoop dat dat gaat lukken.
Hartelijke groeten
Karla
Hoi karla
Hoe ga ik om met een tweeling die niks doen in huis?werken nu fultime omdat ze niet weten welke studie,en in het weekend voetballen ze en gaan ze uit,en liggen heel de zondag op de bank,maar ik kan zorgen dat alles schoon en gewassen is,klaar mee
Hoop dat u tips heeft
Gr else
Hallo Else,
De kortste klap is natuurlijk stoppen met zorgen voor hen. Gewoon niet hun kleren wassen en niet hun eten koken. Maar wellicht zien ze dat niet aankomen, omdat je het tot nu toe wel hebt gedaan. Je kunt hen niet kwalijk nemen wat ze zelf niet in de gaten hebben. Je kunt niet bij hen neerleggen wat het gevolg is van je eigen gedrag, om het zo maar te zeggen.
Ik zou dus eerst het gesprek aangaan. Uitleggen dat je altijd met liefde voor hen gezorgd hebt, maar dat de situatie nu veranderd is. Ze zijn nu oud genoeg om voor zichzelf te zorgen. En omdat jullie in één huis wonen, gaan jullie dus samen voor elkaar zorgen. Elk draagt zijn deel bij.
Overleg met hen welke taken ze het liefst op zich willen nemen en geef ook aan wat jij graag wilt. Ga ervan uit dat jullie hier goede afspraken over kunnen maken. Geef wel aan dat het voor jou duidelijk is dat je gaat stoppen met voor hen zorgen, dus dat het wel fijn is als er goede afspraken komen, om het een beetje gezellig te houden.
Succes!
Beste Karla,
ook bij mij thuis lopen de gemoederen regelmatig hoog op, ben een alleenstaande moeder met 2 dochters van 12 en 10.
Als het me heel hoog, zoals nu, zit google ik en kom ik toch weer bij jouw site uit. Volg je inmiddels ook al een tijdje op facebook.
Jouw begripvolle manier van hoe je het ziet geeft direct rust en inzicht. Bedankt daarvoor!
Ik wil nu toch met mijn kinderen en evt. de vader ook erbij, in therapie te gaan, hopelijk dat dat meer begrip in ons gezin brengt.
Het gaat heel vaak gewoon goed maar soms ook heel erg fout. Iets meer handvaten voor ons allen zou alleen maar goed zijn.
Jammer dat je niet in de buurt woont want dan had ik mijn keuze al gemaakt.
Nogmaals bedankt voor alle tips!
Groetjes Sylvi
Hallo Sylvi,
Wat goed dat je in actie komt. Ik woon niet in de buurt, dat klopt. Maar mijn onlineprogramma is voor iedereen bereikbaar, zelfs in het buitenland, en geeft goede resultaten. Ook is een hele dag coaching (een vipdag) een mogelijkheid.
Dus als je inderdaad het gevoel hebt dat ik jullie goed zou kunnen helpen, neem mijn aanbod dan even goed door, zou ik zeggen 🙂
hartelijke groeten
karla
echt moeilijk verhaal soms weet ik echt niet
Wat bedoel je precies, Yvonne? Kan ik je ergens mee helpen?
Beste Karla mooy
Ik heb een puber in huis help hij is 13 jaar en wil niks en gaat nooit mee en doet waar die zin in heeft zit dagen lang achter de stomen PlayStation en telefoon met ze vrienden heb de PlayStation een keer afgepakt heel ruizie in huis om dat stomen ding en moet wel zeggen toen hij 11 was is de nog een kleine bij gekomen die is nu 2 jaar en is die soms jarloers op terwijl ik ze allebei heel veel aandacht geef maar hij zegt van niet ze huis werk wil die ook niet maken wat ik ook doe of probeer hij is heel erg koppig en luisterd echt niet wat ik ook doe of probeer ze telefoon afpakken heeft ook niet geholpen werd alleen maar ruizie en ruizie soms zit ik met me handen in het haar en de klusjes weigierd die ook te doen ik hoop dat u een paar tips heb hoe ik het weer eens gezellig kan maken thuis
Groetjes Jennifer
Hallo Jennifer,
Kort gezegd dit: zorg dat je in gesprek komt en blijft met je puber. Luister en geef erkenning. Probeer hem werkelijk te snappen. Laat merken dat je rekening met hem houdt. Vraag hem bijvoorbeeld ook eens over hoe hij het hebben van een klein broertje of zusje ervaart. Combineer dit met duidelijkheid. Geef aan wat je minimaal van hem wilt en vraag hem hoe dit het beste geregeld kan worden. Het is bijvoorbeeld veel handiger om duidelijke afspraken te hebben over zijn aandeel in huis, dan dat je voortdurend gedoe hebt omdat je op dat moment iets van hem vraagt. Wees duidelijk en laat merken dat je ervan uitgaat dat hij dit respecteert.
Heb je meer hulp nodig, overweeg dan eens mijn onlineprogramma.
Succes!
Hoi,
Mijn dochter van 12 is de laatste tijd erg negatief ingesteld, ze haat school, ze haat al haar klasgenoten, ze haat huiswerk maken, eigenlijk alles wat ‘verplicht’ is om te doen of bij te wonen haat ze.
Gesprekken met haar mentor voor een overplaatsing hebben we al gehad, deze is helaas afgewezen. Ze zit nu op het tweetalig vwo en wilt naar Nederlands havo /vwo. De school is het niet eens met het omlaag gaan in niveau. Naar de andere tvwo of vwo klas wilt ze niet omdat ze daar ook iedereen ‘haat’.
(Havo/vwo zit een oud klasgenootje dus ze heeft haar zinnen op die klas gezet).
Nu de school niet akkoord is gegaan heeft ze een nog negatievere houding dan ze al had. En ik heb geen idee meer hoe ik hiermee om moet gaan, het hele gezin functioneerd om haar gesteldheid heen.
Ps op school is ze de muisstille voorbeeldige leerling, maar thuis komt alles eruit. Ook is het een heel karwei haar überhaupt op school te krijgen, elke ochtend een gevecht.
Hoop op advies.
Groetjes Mama van Lina
Hallo mama van Lina
dat ze op school zich voorbeeldig gedraagt, is iets wat ik vaak tegenkom.
Als ze het zo erg vindt om naar school te gaan, dan is dat iets wat ik zeker serieus zou nemen. Ga met haar in gesprek wat precies ze zo erg vindt aan school. En is het echt alleen maar om het vriendinnetje, dat ze naar een andere niveau wil? En zelfs als dat zo is: misschien is veiligheid in de vorm van een vriendinnetje in de buurt voor haar wel precies wat ze nodig heeft.
Persoonlijk vind ik dat er veel meer van belang is dan alleen het niveau waar een kind in principe qua mogelijkheden zou thuishoren. En ik vind het superbelangrijk dat een kind zich thuisvoelt en het naar haar zin heeft op school. Immers, ze moet er elke dag naar toe. Dus overweeg om toe te geven aan haar wens, maar onderzoek wel of je inschat dat dit gaat helpen en dat het niet een oplossing is waardoor ze van de regen in de drup komt. Heeft ze nog (voldoende) contact met dat oudklasgenootje, dat het haar ook iets oplevert. Ik bedoel, het kan ook zijn dat ze iets verwacht wat er niet zal zijn. Snap je?
succes met de situatie,
Karla.
Hoi,
Ik ben de moeder van een samengesteld gezin, mijn twee dochters hebben een andere vader maar zijn (met uitzondering van 1 weekend in de 2 weken) bij ons. Mijn man is vrij dominant en wil dat mijn dochters (die hij als zijn eigen dochters ziet) gewoon doen wat hij zegt en tegenspraak duldt hij niet. Ik hoef niet verder uit te wijden maar dit werkt niet en mijn oudste dochter van 16 woont nu ook zowat op haar kamer en komt alleen naar beneden om te eten of als mijn man niet thuis is. Ik heb wel een goede band met haar en haar zus (van 15). Hoe krijg ik mijn man zo ver dat hij met hen onderhandelt ipv dingen opleggen die ze moeten doen (kamer opruimen etc) wat niet werkt. Ik heb al vaker geprobeerd met hem hierover te praten maar dan kies ik een kant en dat wordt me niet in dank afgenomen. Ik wil mijn man niet afvallen maar er moet iets veranderen in de situatie. Hoe pak ik dit aan (anders dan weer scheiden en voor mijn kinderen kiezen).
Wat een lastige situatie, Judith. Ik denk dat het goed is om een duidelijk gesprek met je man te hebben op een geschikt moment. Misschien samen wandelen o.i.d. Zeg dat je het graag wilt hebben over de manier waarop jullie met de meiden omgaan omdat het niet goed gaat. Als hij zegt dat jij een kant kiest, geef dan aan dat je het jammer vindt dat hij dat zo ziet, omdat je dat juist níet wilt. Probeer goed naar hem te luisteren en te erkennen wat hij zegt. Probeer hem te begrijpen en boven tafel te krijgen wat er achter zit. Is het omdat hij zo is opgevoed? Is hij bang de controle te verliezen? Als je eerst je best doet om hem te begrijpen en te erkennen dat je snapt dat hij het zo ziet, creëer je ruimte voor hem om naar jou te luisteren. Hij hoeft zich dan niet aangevallen te voelen.
Blijf rustig en blijf erkennen, maar blijf ook helder over wat jij vindt dat er nodig is. Geef ook aan dat je niet wilt dat het een probleem tussen jullie wordt, maar dat je wel ziet dat het zo niet werkt. Dat je hem heel hard nodig hebt om het samen anders aan te pakken. Dat je van hem houdt en dat je van je kinderen houdt en dat je niet wilt kiezen. Maar dat je hem daar dan wel bij nodig hebt.
Succes! En als je wilt kan ik jullie daar misschien bij helpen. Laat het dan weten.
Na een fikse aanvaring vanwege het overbekende pubergedrag, pieker ik me suf hoe het contact tussen mij en mijn dochter te herstellen. Ze zit nu boos op haar kamer en ik zit beneden en wacht op haar. Maar er komt niks. Hoe het eerste contact weer tot stand brengen zonder weer een mokkend en boos kind te zien dat blijft volhouden ”dat ik niet zo moet zeuren” en zich niet in de situatie wil verplaatsen om het samenleven hier in huis weer een beetje gezellig te maken en de omgang met elkaar respectvol en gelijkwaardig te laten zijn.
Hallo Suus,
een hele vervelende, maar ook herkenbare situatie. Wat enorm helpt is als je je eigen frustratie en mening over haar gedrag even parkeert en met haar in gesprek gaat om werkelijk te willen begrijpen en accepteren wat zij ervaart. Dat wil niet zeggen dat je het met haar eens bent. Maar wel eerst luisteren en haar de ruimte geven. Pas daarna zal zij ook weer naar jou willen luisteren en kunnen jullie afspraken maken voor de toekomst. Het probleem nu is dat je eigenlijk alle ‘schuld’ bij haar neerlegt, en dat gaat niet werken. Snap je wat ik bedoel?
Succes!
Karla
Hi,
Ik ben mama van Sam jongen van 13 jaar oud. Hij was op de basisschool super gemotiveerd en haalde goede cijfers binnen. Nu zit hij in de brugklas Havo/Vwo, maar gaat het neerwaarts.
Slechte cijfers, maar niet allemaal. Uit de 8 vakken heeft hij 3 viertjes. Zijn mentor heeft mij al gemaild dat hij hulp nodig heeft.
Voor mij en mijn man is het moeilijk hem te begrijpen wat hij wilt. Elk keer leert hij even en dan zegt hij dat hij zn lessen kent. Als hij zn toets maakt, krijgt hij een onvoldoende. Hij gaat vaak in discussie en luisterd niet.
Wij worden zo moe dat wij niet weten wat wij moeten doen, want het is echt cruciaal, aangezien hij wel verder wilt doorstromen op het VWO.
Hij wilt het wel, maar wilt er niet hard voor werken of hij denkt dat hij er hard voor leerd, maar toch slechte cijfers krijgt. Hij is heel slordig met zijn school spullen en echt laks. Hij beseft niet hoe belangrijk sommige dingen zijn.
Hoe kan ik dit het liefst aanpakken??
IS ons enige kind en is nieuw voor ons.
Wij willen dat hij goed zn best doet op school en dat hij het beseft dat het voor zijn best wil is.
Gr,
Naina
Hallo Nina,
Dit is voor hem een leerproces op zich. Hoe dat werkt op school, hoe je moet leren, hoe je je voor iets moet inzetten als je iets wil.
Het leren leren zelf is iets waar school hem bij moet helpen.
Jullie kunnen hem alleen helpen als hij daar zelf voor gemotiveerd is. Dus blijf met hem in gesprek. Erken dat het lastig is voor hem. Dat hij misschien gefrustreerd of teleurgesteld is. En bied hulp aan, maar dring het niet op, dat werkt meestal averechts. En als hij hulp accepteert dan kun je hem helpen met het organiseren van zijn huiswerk en zijn spullen.
Blijf je realiseren dat het geen onwil is van hem, maar onmacht. Hij heeft gewoon nog een aantal dingen te leren 🙂
Succes!
Karla
Beste Carla,
Mijn dochter van 15 leeft alleen voor zichzelf en heeft geen respect voor ons.
Zij bepaald de sfeer en eigenlijk alles wat ze doet want ze duld geen nee.
We zijn een samengesteld gezin met mijn zoon van 13 en mijn vriend zijn zoon van 15.
Ik hou heel veel rekening met haar wensen en geef haar heel veel vrijheid mijn vriend, zoontje en zijn zoon ook.
Nu heeft ze sinds 4 maanden een vriend en voelt ze zich samen met hem heel sterk en zet ze zich nog meer tegen ons af.
Zelf wil ik alles goed doen en vaak ten koste van mezelf maar voel me vaak gebruikt als voetveeg.
Voor haar vader heeft ze ook geen respect en van hem krijg ik ook geen steun in haar opvoeding.
Eergisteren liep ze boos van tafel omdat ik onderbouwend goedbedoeld advies gaf dat ze niet alles door elkaar moet eten omdat ze dan weer buikpijn krijgt.
Ze zei val dood en liet ons verbouwereerd achter. Mijn vriend en ik vroegen aan haar vriend wat hij er nou van vond en hij beaamde dat ze vaak te veel at en pijn in haar buik kreeg.
Half uur later liep ik naar haar kamer en zei dat haar woorden heel hard waren maar ik moest optyfen en zonder iets te zeggen zijn ze samen op de scooter weggegaan en heeft ze bij hem geslapen.
De volgende dag appte ze mij of ik haar op wilde halen. Ik heb haar bijtijds opgehaald omdat ze ook haar huiswerk nog moest doen. In de auto deed ze alsof er niks gebeurd was en toen ik er rustig over zei dat ik het heel erg vond wat ze gezegd had. Moest ik mijn bek houden. Vervolgens is ze bij thuiskomst meteen weer na 15 minuten door haar vriend opgehaald en ze zei ik blijf heel de week bij hem.
Er tegenin gaan zou de boel nog meer laten escaleren dus ik vroeg heb je alles bij je en ook voor school. Er kon nog net een ja vanaf en weg waren ze.
Ik weet nu niet hoe ik me deze week op moet stellen. Mijn verstand zegt loslaten en ze komt wel weer maar mijn hart huilt Wat is uw advies?
Hallo Marleen,
Het kan inderdaad behoorlijk pittig zijn in de puberteit.
Ik zou zeker niet loslaten, tenminste niet in de zin van ‘prima als je daar heen gaat, ik zie je wel weer eens’. Daar vind ik haar echt te jong voor. En dat is ook niet wat zij wil, ook al lijkt het zo.
Je interpreteert nu, waarbij je niet weet of dat zo is. Mijn ervaring is dat pubers zich heel respectloos kunnen gedragen, maar dat wil niet zeggen dat ze dat ook zijn. Pubers hebben hun ouders vaak hard nodig en willen deep down ook gewoon dat hun ouders vinden dat ze het goed doen. Maar ze zijn ook aan het uitvinden wie ze zelf zijn en wat ze willen. En voor pittige kinderen kan een puberteit nog extra verwarrend zijn, omdat ze van zichzelf al snel emotioneel van slag zijn, wat door de hormonen verergerd wordt.
Ik weet te weinig van jullie situatie om helemaal een passend advies te geven, maar mijn raad zou zijn: zorg dat je met elkaar in gesprek komt. Als dat moeilijk is, kun je starten met iets op papier zetten. Het gaat erom dat je je oordeel over haar gedrag opschort, maar dat je vraagt ‘wat er aan de hand is’. Wat de reden is dat ze zo vaak boos is op jou. Dat je haar graag wilt helpen, maar dat je dan wel moet weten hoe je dat kan doen.
Doorvragen en luisteren is nu eerst belangrijk. Daarmee kun je het contact herstellen. En van daaruit kun je dan weer in gesprek komen, nieuwe afspraken maken en ook bespreken wat je wel en niet acceptabel vindt richting jouzelf. Een simpele manier is zodra ze gaat schelden, weglopen en weer verder praten als ze bedaard is. Trek het je niet persoonlijk aan, ook al is dat lastig. De kans is groot dat ze veel meer met zichzelf overhoop ligt dan met jou.
Ik ben ervan overtuigd dat ze je nodig heeft, maar je kunt haar alleen bereiken als je verwijten of oordelen even achterwege laat. Snap je?
Daarnaast kan het feit van een samengesteld gezin zijn de situatie natuurlijk ook moeilijker maken, dat kan ik zo niet beoordelen.
Heb je hier wat aan, Marleen?
Als je wilt kun je me mailen om verder te overleggen of en hoe ik je kan helpen.
Hartelijke groeten
Karla
Hallo Karla,
Ook ik heb een (in mijn ogen) hele moeilijke puberdochter van 13. Ik lees jouw suggesties al een tijdje, ontvang ook jouw mails, maar ik vraag me soms wel eens af of mijn dochter niet de pittigheid ten top is ! Ook als ik vanuit de ik-positie met haar praat : ” Ik zou het fijn vinden als je de was even mee naar boven wilt nemen, dat scheelt mij werk”, dan weigert ze nog steeds iedere medewerking. Ze is niet te corrigeren, zegt altijd dat dingen ‘niet waar’ zijn en houdt schreeuwende monologen waar we geen woord tussen krijgen om daarna te melden dat er met ons niet te praten valt. Ik vind het niet grappig, vind ook niet dat ik me voledig naar haar moet voegen, dus dat is bijzonder vervelend. Haar vriendinnen zijn haar alles (dus klassieke puber) en zij hebben WEL leuke ouders. Regels houdt ze zich niet aan, ze gaat bijvoorbeeld elke avond weer in discussie over de regel dat de telefoon niet mee naar boven mag als ze naar bed moet. IEDERE dag weer opnieuw. Je kunt zeggen, het is een volhouder, maar ik vind het toch erg storend.
Waar ik moeite mee heb in de adviezen is de tendens dat we ons maar wat moeten schikken in het gedrag van de kinderen, wij naar hen moeten luisteren en misschien eens een beetje moeten onderhandelen over de regels. Het lijkt me niet correct dat wij op onze tenen moeten lopen en met ingehouden adem moeten afwachten of het kind toevallig eens niet een chagrijnige bui heeft. Wat leert een kind DAAR dan van ? Als ik maar vervelend genoeg ben krijg ik mijn zin wel ?
Zoals je kunt lezen, ik vind het bijzonder lastig. Wat is ‘ iemand de ruimte geven’ ? Dat ze zelf de regels mag bepalen ? Daar kan ik het niet mee eens zijn namelijk. Als ouders ben je verantwoordelijk voor het welzijn van je kinderen en dat houdt ook in dat je regels stelt en dat die moeten worden nagekomen.
ingewikkeld….
Dank voor je reactie. Het is zeker niet mijn bedoeling dat je op je tenen gaat lopen en dat jij moet zorgen dat het leuk blijft in huis. Integendeel.
Het heeft alleen weinig zin om overal boos over te worden en voortdurend te willen corrigeren, dat maakt de boel er niet beter op.
Mijn ervaring is dat het sowieso helpt als je je de dingen niet persoonlijk aantrekt, dus dat je in jezelf wat kan relativeren. Het is nu eenmaal zo, dat emoties van pubers alle kanten op kunnen gaan. Het is ook normaal dat ze erg met zichzelf bezig zijn. En het is ook niet ongewoon, dat ze zich afzetten en jou stom vinden. Het helpt echt, als je jezelf kunt vertellen dat dit niet waar is. En dat ze dat diep in haar hart ook niet vindt. Lees bijvoorbeeld eens het boek “Hoezo lastige puber?!”. Daar komen pubers aan het woord en dat vond ik best verhelderend om te lezen.
Wat niet wegneemt, dat je dus ook moet begrenzen. Doe dat zo rustig mogelijk. Maar wel duidelijk. Ferm noem ik dat meestal.
In jouw voorbeeld over de was bijvoorbeeld, zou ik daarna zeggen ‘Ik ben eerlijk gezegd wel teleurgesteld, dat je zo’n kleinigheid niet even voor mij wil doen. Ik vind het logisch dat we rekening houden met elkaar, en dingen doen voor elkaar. Dus ik begrijp niet zo goed wat dan maakt dat je het niet gewoon even doet’.
Blijft ze boos of negatief reageren dan kun je nog een stapje duidelijker worden ‘Ik word hier echt wel een beetje boos van. Ik vraag iets wat volgens mij heel normaal is. Het lijkt voor mij nu net alsof het jou gewoon niet interesseert wat ik zeg. En als dat ook echt zo is, dan baal ik daar van. Het voelt niet erg respectvol als je snapt wat ik bedoel. We zullen er nu maar over ophouden dan, maar ik wil toch wel graag dat je me snapt’.
Zoiets. Vergeet niet, dat pubers zich ook erg snel aangevallen kunnen voelen dus elke snippertje irritatie van jou kant al opvatten als een beschuldiging. Dus dat zou ook aan de hand kunnen zijn.
Hier valt nog veel meer over te vertellen, dat voert nu nog te ver. Maar mijn boodschap is: ja begrenzen is heel belangrijk, absoluut. Maar vooral moet je het hebben van de relatie met je puber. Dus investeer in aandacht, betrokkenheid en vooral een manier van communceren die voor haar veilig voelt, zodat je ook werkelijk in gesprek komt.
Tenslotte: laat je niet verleiden om haar gedrag te interpreteren alsof haar niets boeit en ze alleen maar haar zin wil en het dan verder niet boeiend vindt. Want dat lijkt wel zo, maar dat is niet zo. snap je wat ik bedoel?
Beste Karla
Onze zoon van 16 jaar is al enkele Jaren serieus aan het puberen.
Hij had ook een heel opvliegend karakter en was zelfs soms aggressief naar zijn ouders toe.
Hiervoor is hij in behandeling bij een relaxatietherapeut en dat lijkt wel te helpen.
Zijn opvliegers zijn een pak minder.
Maar voor de rest loopt het serieus de spuigaten uit tegenwoordig.
Vorige week is hij een dag niet naar school geweest omdat hij een presentatie moest geven die hij niet had gemaakt. Vandaag komt hij een uur te laat op school aan.
Thuis is hij voor geen rede vatbaar. Hij toont geen greintje respect naar ons toe, doet zijn eigen zin.
Ik weet echt niet meer hoe we hem moeten aanpakken?
Heeft het zin hem te straffen? Door vb zijn playstation een tijd weg te bergen?
Ik heb schrik dat hij zich dan helemaal tegen ons gaat keren en niks meer doet voor school. Zijn punten op school zijn wel nog OK en ik wil alles proberen om dit zo te houden. Zou het zoned vinden dat hij zijn jaar moet overdoen
Wat doe je met een (heel) lastige puber? Hoe pak je dat het beste aan?
Denk jij dat het nuttig is om een psycholoog te raadplegen? En zo ja, heb jij ervaringen hiermee en kan je me een goede psycholoog aanraden?
Met vriendelijke groeten
Een radeloze moeder
Ruth
Hallo Ruth,
Ik snap dat je het lastig vindt en je zorgen maakt. Gelukkig gaat het op school nog wel goed, in elk geval wat zijn prestaties betreft. En het is ook fijn dat zijn agressie een stuk minder is, toch?
Wat je voor de rest beschrijft is typisch pubergedrag. Zolang hij niet heel veel spijbelt en geen drugs gebruikt e.d., zou ik me niet teveel zorgen maken.
Laat de verantwoordelijk voor school bij hem. School zal hem er wel op aanspreken als hij zijn zaakjes niet op orde heeft en op dat moment kun je altijd aanbieden om hem te helpen dit beter te regelen.
Pubers kunnen ook heel bot zijn en op zichzelf gericht. Dat wil niet zeggen dat je dat allemaal acceptabel moet vinden, maar het helpt wel als je je er een stuk minder druk over maakt.
Accepteer het als hij onvriendelijk doet, maar geef bijvoorbeeld aan dat je niet accepteert dat hij scheldt. Dus als dat gebeurt, ga je uit het contact. Geef aan dat je verder wilt praten als hij normale woorden gebruikt.
Dus wees duidelijk over wat je wel of niet acceptabel vindt, maar trek het je niet persoonlijk aan. Steek in op het goede in hem, toon betrokkenheid en belangstelling (zonder hem uit te willen horen) en hou zoveel mogelijk je eigen oordeel achterwege. Luister vooral. Dat komt de relatie ten goede en daar moet je het van hebben in de puberteit.
Succes!
Beste Karla,
Bedankt voor alle mooie tips die je hier al gegeven hebt aan andere gefrustreerde ouders. Vaak kom je terug op praten met je kind en hem/haar begrijpen, maar bij ons is dat helaas geen optie. Op alle mogelijke manier probeer ik al jaren om er achter te komen wat er in mijn zoon van bijna 15 om gaat, maar zelfs anderhalf jaar therapie (gezamenlijk en apart) heeft daarin niets opgeleverd. Het is verder natuurlijk ook net echt een puber: hij reageert altijd onaardig als ik iets zeg of vraag, waar hij is geweest is het ravage, hij weigert zelf op te ruimen, ook als ik dingen rustig vraag, hij liegt, hij steelt van mij, hij haalt slechte cijfers en wil geen hulp en ook op school zitten ze met de handen in het haar. Ik heb alle verwachtingen aan hem al teruggeschroefd naar het absolute minimum:
1. respect voor elkaar
2. de gedeelde ruimtes in huis een beetje netjes houden
3. huiswerk maken
En meestal krijgt hij zelfs dit niet voor elkaar. Het aandoenlijke is dat hij het eigenlijk wel anders wil, maar we zijn beiden na nu al zeker vier jaar strijd gewoon opgestreden. We hebben dus al anderhalf jaar therapie gehad, we hebben van het wijkteam hulp gehad en familie en vrienden staan ons nabij, waardoor hij ook weleens ergens gaat logeren.
Wat kunnen we nog in zo’n hardnekkig geval? Ons gezin bestaat alleen uit ons tweeën, dus temeer belangrijk dat wij elkaar niet voorgoed kwijt raken.
Alvast bedankt!
SuzieQ
Jawel, Suzie. Ik denk niet dat je de hoop moet opgeven. Juist dat je steeds weer probeert het contact te zoeken is het belangrijkste. Je moet het nu eenmaal hebben van de relatie op die leeftijd.
Wat ik nog kan bedenken is: probeer met hem in contact te komen door te schrijven. Een brief, een mail of een app. Laat weten dat je hem wilt begrijpen en helpen. Dat het niet je bedoeling is om te ‘preken’ want dat is vaak wat zij ervaren.
Een klant van mij heeft veel baat gehad bij het boek Pubermania. Ken je dat?
En daarnaast, als het echt uit de hand dreigt te lopen qua gedrag is ‘Geweldloos verzet in gezinnen’ een mooie aanpak voor moeilijke pubers. Op internet is gemakkelijk meer informatie te vinden.
Overigens is wat jij noemt als absoluut minimum toch wel precies de dingen die met pubers moeilijk kunnen zijn. Ik zou bijvoorbeeld zijn kamer aan hem laten, op voorwaarde dat er geen etensresten rondslingeren. En eventueel eens per jaar samen een grote schoonmaak doen. Kleding die niet in de wasmand ligt wordt niet gewassen. Dat is geen straf maar een consequentie.
En tenslotte moet je een gesprek hebben over dat hij opruimt wat hij gebruikt. Wat dat zo moeilijk voor hem maakt. En hoe je hem kunt helpen. Motivatie is het eerste. Daarna kun je afspraken maken die hem wél helpen. Mocht het zo zijn dat hij werkelijk niet geïnteresseerd is dat zou je hem kunnen uitleggen dat het voor jou verkeerd voelt als jij steeds zijn spullen moet opruimen. Vertel wat jou dat doet. Dat je je een sloofje voelt, bijvoorbeeld. Of een knecht.
Dat je dat niet wilt en als er niets verandert, dat je dan geld in rekening brengt, zodat je niet langer sloofje bent maar een betaalde werknemer 🙂
hoi met willemien ik zit met een jongen van 19 jaar die wil stoppen met zijn opleiding binnenvaart hij heeft een relatie met een meisje en van die kant komt een stukje van alle problemen mijn zoon is zo verliefd dat hij de realietijd vergeet hij was kapot na het uitmaken door haar nu zit ie aan de medicatie omdat hij paniek aanvallen krijgt zeg ie en hij wou stoppen met leven hij kan niet met geld omgaan en zoekt steeds de foute aandacht liegt veel en is niet te genieten voor zijn andere broer en zusje zijn vriendin heeft zwaar pddnos autisme en eetstoornis en is moeilijk mee omtegaan mijn zoon ziet zich zelf helemaal haar broeder doet alles voor haar en cijferd zichzelf weg als alleenstaande moeder is dit moeilijk wat ik ook doe hij brengt me in de schulden en slapelose nachten contact met de ouders van zijn vriendin loopt stroef helemaal niet eigenlijk zij heeft ook geen goedeband met haar moeder en leeft op zolder ….help wat kan ik doen zie mijn zoon steeds meer achteruit gaan nog een halfjaartje leren en je papiertje hebben is toch niet teveel gevraagd
Hallo Willemien,
Ik begrijp heel goed dat je je zorgen maakt. Toch is het belangrijk je te realiseren dat hij 19 is en zijn eigen leven moet gaan leiden en zijn eigen fouten moet gaan maken.
Het enige dat je kunt doen is in gesprek gaan. Zorg dat hij zich niet aangevallen voelt, toon begrip en zeg dat het mooi is dat hij zich het lot van haar zo aantrekt. Zeg dat je wel zorgen hebt, dat hij te weinig aan zichzelf denkt. Ook kun je aangeven, dat je bang bent dat hij spijt krijgt dat als hij de opleiding niet afmaakt. Bovendien, als hij dat wel doet, is hij van de leerplicht af, dat is voor veel jongeren ook aantrekkelijk. Je kunt i.p.v. met hem praten, als hij dat niet wil, dit ook opschrijven in een brief en een mail. Zeg dat je van hem houdt en dat hij het recht heeft zijn eigen keuzes te maken. Maar dat je dit toch graag tegen hem wilde zeggen en dat je hoopt dat hij daar over nadenkt. Zoiets.
Succes en hou moed en vertrouwen, Willemien.
Hoi Carla
Ik hoop dat je mij kan helpen, mijn dochter van 11, bijna 12 is erg koppig, brutaal en kattig. Ik wordt moe van haar en soms zelfs ziek, tegenwoordig schreeuw ik en ben gefrustreerd. Ze praat veel, heeft overal commentaar op en kritiek, overal waar ze komt is rook en t wordt alleen maar erger. Ik als kinderleidster heb haar een zo goed mogelijk opvoeding gegeven en normen en waarden bijgebracht, zij is het tegenovergestelde van mijn karakter en dat heb ik geaccepteerd dat ze temperamentvol is maar dit? Ze heeft 3 broertjes en ik ben sinds 4 jaar alleenstaand ik kan alles aan maar dit is teveel voor mij. Mijn vraag is hoe kan een kind van 11 zoveel praten, kritiek op alles hebben, commentaar , overal mening op, negatief dat ik geen tv met haar kijk omdat de weerman zn mond niet open heeft gedaan of ze heeft kritiek of haar antwoord klaar, durf haar ook niet naar familie met haar omdat ik bang ben dat ze weer iets zegt/doet. help mij aub met adviezen…Ik heb alles geprobeerd.
Hallo Eva,
hoe dat kan? De meeste van deze kinderen zijn pittig, omdat ze heel prikkelgevoelig zijn. Omdat ze het moeilijk vinden te begrijpen wat er gebeurt en wat er van hen verwacht wordt. Omdat ze zich moeilijk over kunnen geven en daarom zelf willen bepalen, de controle hebben. Als ze de controle dreigen te verliezen, omdat een ander bepaalt, of omdat iets anders gaat dan verwacht, dan geeft dat spanning, die zich kan ontladen in driftbuien.
Ik kan hier nog uren over doorpraten, maar dat helpt je nu niet. Belangrijk is, dat je gaat begrijpen dat ze het niet expres doet om jou dwars te zitten of omdat ze geen respect voor je heeft.
Je kunt hier een heleboel in leren als je dat wilt. Maar dan moet je wel ‘aan de bak’ zogezegd. Dingen anders gaan doen. Niet omdat het jouw schuld is, maar de oplossing ligt wel in jou. Je kunt van me leren door blogs te lezen of mijn boek. Maar het beste word je geholpen als je mijn onlineprogramma gaat volgen, dat is gemaakt voor ouders met een kind zoals jij.
Kijk onder aanbod, bovenaan de pagina.
Ik zou je graag helpen.
Hartelijke groeten,
Karla
Hallo ik heb een zoon van 12 en 11. Mijn vraag is wanneer moet ik nou ingrijpen bij een grote mond/laatste woord? Soms zeggen ze dingen die ik niet normaal vind en vooral ook de toon.. (zoiets zei ik vroeger niet tegen mijn ouders) en dan weet ik niet moet ik er op ingaan of moet ik er niks van zeggen? Ben zo bang dat als ik niks doe of ze niet laten zien dat het niet kan op de toon of die manier dat ze me steaks helemaal de baas zijn.
Hallo Irene,
Het hangt ervan af wat je bedoelt met een grote mond of het laatste woord. Ik zie kinderen in principe als gelijkwaardig aan volwassenen. D.w.z. dat als je iets van een volwassenen acceptabel vindt, dat een kind dat dan ook zou moeten mogen zeggen. Dus ik vind brutaal niet brutaal als het gewoon een kind is dat zegt wat ie denkt. Ik vind het wel brutaal als het respectloos is, maar dat zou je van een volwassene ook niet moeten accepteren.
Vergeet verder niet dat als je een pittig kind hebt, wat bij jou wellicht het geval is, dat het voor hem of haar lastig is te accepteren dat jij misschien uiteindelijk de baas bent of wilt zijn. Je kunt het ook zo bekijken: als je niet wil dat hij het laatste woord heeft, dan zeg je toch eigenlijk dat jijzelf het laatste woord moet hebben? En dat wil hij niet….
Ik zou het lekker laten gaan, zolang het geen schelden is of respectloos zoals hierboven uitgelegd.
Ik merk ook aan hoe je het formuleert dat je in de machtsstrijd zit. En die ga je verliezen, want er komt een tijd dat je puber je niet meer nodig heeft/denkt te hebben. Hij heeft straks zijn eigen geld, eigen vrienden en wordt sterker dan jij.
Met andere woorden: je kunt beter nu vast investeren in een andere manier van opvoeden, eentje waarbij het niet gaat om het inzetten van je macht. Dat zal je veel rust geven, omdat je niet meer hoeft te knokken en te zorgen dat jij boven je kind blijft staan. En bovendien levert het een beter contact met je kind op.
Mijn onlineprogramma is een uitstekende manier om deze draai te maken naar een opvoedingsaanpak die niet gestoeld is op macht, maar die je wel grip geeft op je kind.
Hartelijke groeten
Karla
Hoi
Mijn zoon 17 j iskoppig en wilt niet luisteren dreigt met weglopen als hij zijn zin niet krijgt. Staat met moeite op voor school en heeft geen respect.
Staat en gaat waar hij wil rn zls ik een gesprek met hem wil ondeergaan zegt hij laat mij met rust. Het interessert hem niet. Hij is gestopt met trainen en gaat alleen met verkeerde mensen om. Ik ben ten einde raad. De situatie thuis is ondraaglijk.
Jamila
Als het al zo ‘ver’ heen is, is het moeilijk om hem nog te bereiken, Jamila. Wat hij nodig heeft is een combinatie van duidelijke grenzen en anderzijds empathie. Wat je kunt doen is hem proberen te bereiken met een geschreven bericht, bijv. een brief of een mail. Of een app.
Voor juiste hulpverlening verwijs ik mensen vaak naar de methode ‘geweldloos verzet in gezinnen’. Ik vind dat een mooie manier om in verbinding toch duidelijke grenzen te stellen en het kind weer op het ‘rechte pad’ te krijgen. Zoek op internet waar dat bij jou in de buurt gegeven wordt of vraag het na bij het centrum voor jeugd en gezin.
Succes en sterkte!
Karl
Ik lees vooral dat je in gesprek moet gaan met je puber en luisteren. Hier wordt dat voortdurend gedaan, maar de puber praat niet terug. Wat doe je dan? Het lijkt wel alsof hij gevoelloos is, niets deert hem, niets doet hem verdriet of maakt hem blij. We hebben al alles geprobeerd en ik merk wel gelijkenisen in het lezen van de andere verhalen, maar de oplossingen werken niet. Op school hebben we het er al met de mentor over gehad, hij heeft al eens met “iemand gepraat” op school en nu gaat hij in een soort zorgklas. Hij spijbelt’ komt te laat op school, vergeet zijn boeken en huiswerk, liegt alles aan elkaar, koopt vuurwerk achter onze rug, komt niet naar huis en “vergeet” te verwittigen, heeft al proberen roken,… We zitten met de handen in het haar. We zin nu aan het punt om hem op internaat te doen.
Hallo Wendy,
Dan wordt het wel moeilijk inderdaad. Het kan zijn dat het niet meer lukt op ‘mijn manier’, dus met hem in gesprek te komen.
Een internaat lijkt me wel een uiterste keuze, omdat hij daardoor wel het gevoel kan krijgen dat je hem kwijtwilt. Als je dat doet moet je het heel zorgvuldig doen met duidelijke uitleg.
Wat je nu zou kunnen proberen is hem een brief te sturen. Of een mail. Soms lukt het op zo’n manier wel om het contact weer op gang te brengen. Belangrijk is dan dat je daarin aangeeft dat je gelooft dat hij ook niet gelukkig is met de situatie zoals die nu is. Maar dat hij niet weet hoe eruit te komen, hoe hij het anders kan doen.
Dat je weet dat je vaak boos op hem bent geweest. En dat je zelf vast ook dingen verkeerd hebt gedaan. Maar dat je van hem houdt en heel graag met hem in gesprek wil om te snappen wat er gebeurt en hoe je hem kunt helpen de dingen anders te doen. Zoiets. Zie je dat als een optie? Dus zonder oordeel. Vanuit je hart.
Verder verwijs ik ouders vaak naar hulpverleners die de methode ‘geweldloos verzet in gezinnen’ hanteren. Ik weet niet of dat ook in België bekend is, je kunt misschien eens googlen en rondvragen.
Hartelijke groeten
Karla
Beste Carla ik heb 2 pubers een van 12 en een van 14.het is heel moeilijk als alleenstaande moeder.ze begroet mijn vriend niet.grote mond tegen mij.ik kan niks meer tegen ze zeggen. Ze zijn moeilijk zijn altijd op kamer geen klusjes ja soms hoe pak ik t aan.hele dag op PlayStation.ik weet me geen raad. Het is nu 2 jaar na de dood van mijn moeder dat ze zo isoleert zijn. Ik wil ze meer zien in de living ik wil mijn kinderen wat ze waren.beleefdheid is weg van mijn dochter enz..wat kan ik nog doen.heb ze probeert te begeleiden met klusjes een dag gaat t dan weer zelfde routine
Hallo Eleny,
dat is ook best zwaar in je eentje.
Wat nodig is, is dat je heel duidelijk bent. Stel samen huisregels op waarbij jij de kaders opstelt. Bijvoorbeeld je wilt dat ze iets bijdragen in het huishouden. Dat is normaal en mag je van hen vragen. Maar je kunt hen ruimte geven bij het invullen daarvan en het hoe.
Gebeurt het niet, ga dan in overleg: wat is er aan de hand? Of beter nog, je kunt bij het opstellen ook aan hen vragen “en wat als het niet gebeurt? Moet ik dan een boete instellen? Of kan ik erop rekenen dat het wel goed komt?”
Ga uit van het goede in hen. Heb vertrouwen. Luister goed naar hen en geef erkenning. Maar combineer dit wel met duidelijkheid en het aangeven van wat jij wil en nodig hebt. In zijn algemeenheid werkt het beter als je eerst vraagt wat er aan de hand is en naar hen luistert, voordat je met je eigen punt komt.
Heb je hier wat aan?
succes!
hartelijke groeten
Karla
Hallo,
Ik heb een dochter van 16 die zich niet aan de regels houdt mbt uitgaan en naar festivals gaan. Ze mocht niet omdat ze eerder veel gelogen heeft en toch gaat ze gewoon weg. En als ze dan in een ander geval toch mocht geen en dan zou ze op een bepaalde tijd thuis moeten zijn, dan is ze dat niet. Ze liegt gewoon zoveel. Ze s altijd wel bozig maar soms kan ze ook lief zijn en ze kan zich zeer zeker gedragen bij anderen. Thuis ook, maar dat weten we dat ze weer wat gaat doen wat niet mag. Het vertrouwen is gewoon weg en ik weet niet meer wat ik hiermee aan moet. Als ik zeg dat ze niet mag, dan gaat ze gewoon. Wat moet ik doen?
Pubers vragen in zo’n situatie om een combinatie van in gesprek gaan, luisteren, erkenning geven, begrip tonen, enz.
En daarnaast je verantwoordelijkheid als ouder nemen.
Weeg goed af wat je wel en niet acceptabel vindt en waarom. Wat vind je gevaarlijk of niet goed voor haar gezondheid of welzijn?
Als dat gevaar loopt, ben je verplicht om in te grijpen, door bijvoorbeeld dingen te verbieden. Maar leg wel altijd goed uit waarom en dat je dat niet voor je lol doet. En probeer in gesprek te blijven, zodat je ook begrijp wat er speelt bij je dochter en wie weet kun je haar dan ergens mee helpen. Zo vinden veel pubers groepsdruk best lastig.
Ik heb twee dochters van 14 en 15 ze denken dat het heel normaal is om een grote mond te geven naar je ouders . Geen respect en worden om de haverklap boos gaan in de strijd met ons hoe kunnen we dit op een goede manier aan pakken . We hebben al op verschillende manieren straf gegeven geen paardrijden geen leuke dingen maar hebben daar zo gezegd schijt aan en je nog goede tips mvg Deborah
Hallo Deborah,
Dit klinkt als vrij normaal pubergedrag. Dat wil niet zeggen dat je het allemaal moet laten gebeuren, hoor.
Maar begrijp wat er aan de hand is. Je pubers willen niet meer steeds aangestuurd worden door jou als ouder, maar hun eigen dingen doen, eigen dingen denken, eigen ervaringen opdoen.
Ik heb altijd wat moeite met het begrip grote mond. Dat zeg je namelijk ook niet over een volwassene. Van mij mogen kinderen net zo goed weerwoord hebben als een volwassene. En het is alleen respectloos als je dat ook van een volwassene zou zeggen.
Als ze iets zeggen wat respectloos is, bijv. omdat ze schelden of denigrerend doen, dan kun je aangeven dat je op deze manier niet in gesprek gaat.
Maar stop met het inzetten van je macht (straffen) als middel om hen te dwingen ander gedrag te laten zien. Vergeet ook niet dat pubers impulsiever kunnen zijn in het uiten. En dat hun emoties heftiger kunnen zijn.
Neem de stap en ga meer ingesprek. En vooral: leer luisteren. Er valt een wereld te winnen als je stopt met op deze manier naar hen te kijken, maar werkelijk geÏnteresseerd te zijn in wat hen beweegt.
Hoi Karla,
Ik heb twee meiden van 11 en 13
Die niet met elkaar om kunnen gaan😢
Hebben constant onenigheid en kunnen niets van elkaar verdragen.
Ik ben de hele dag bezig om brandjes te blussen en ze uit elkaar aan het halen (verbaal)
Wordt er doodmoe en verdrietig van.
Waarom kunnen ze niet gewoon met elkaar omgaan?
Daar kunnen allerlei redenen voor zijn.
Eén van de mogelijkheden is dat jullie in een patroon terecht zijn gekomen.
Een patroon waarbij jij je ermee gaat bemoeien en dat levert hen onbewust misschien iets op.
Misschien jouw aandacht, dat zou betekenen dat het kan helpen als je hen beide op sommige momenten even echte aandacht geeft, dat je er helemaal voor hen bent.
Bijv. bij het naar bed brengen (doe dat dan na elkaar, zodat ze je even helemaal voor zich alleen hebben).
Wat ook kan is dat één of beide van de kinderen erg prikkelgevoelig is en het domweg moeilijk verdraagt om een zus(je) om zich heen te hebben.
Belangrijk is om er met hen over te praten. Waarbij je vooral luistert. En niet met oplossingen komt of je oordeel geeft.
Zij moeten leren om het met elkaar op te lossen.
Stop met fixen, zou ik zeggen.
Hallo ik ben een alleenstaande moeder van 2 ik wil graag mijn kinderen goed opvoeden maar ik weet niet hoe wel lieve kinderen jongen van 14 meisje van 13 luistert niet hoe kan ik dit aan pakken
Hoe pak ik dit aan, vraag je.
Ik denk dat zeker pubers behoefte hebben aan duidelijkheid, dus ook duidelijke grenzen, maar anderzijds ook ruimte om zelf te beslissen en eigen verantwoordelijkheid te dragen.
Je kunt proberen de tips uit mijn blogs toe te passen. En heb je al eens een webinar gevolgd? Deze week kun je de opname van juli bekijken.
Kijk bovenaan de pagina en klik op webinar.
En je kunt overwegen mijn onlineprogramma te volgen natuurlijk.
Beste Karla,
Ik heb met veel interesse bovenstaande berichten gelezen en ik hoop dat je ons ook kan helpen.
Ik heb sinds een jaar een latrelatie. Hij heeft een puberdochter en ik heb een zoon van 5 jaar. Het is een lastige combi. Gelukkig gaat het af en toe goed, maar heel vaak is er strijd. De 12 jarige is erg vaak boos, jaloers en irriteert zich aan het drukke gedrag van mijn zoon. Mijn zoon kan flink drammen en zeuren op z’n tijd, dus dit geeft regelmatige ongezellige situaties. Heb je tips voor ons?
Alvast bedankt!
Groet van Ricky
Hallo Ricky,
ik heb je een tijdje geleden een persoonlijk berichtje gestuurd via de mail.
Heb je die ontvangen?
hartelijke groeten
Karla
Ik heb geen lastige puber maar eigenlijk iets waar ik zelf tegenaan loop. Onze zoon krijgt regelmatig vrienden over de vloer, supergezellig natuurlijk, maar ik weet eigenlijk niet zo goed wat ik dan met mezelf aan moet. Ik ga dan vaak maar wat rommelen in huis of boodschappen doen, omdat ons huis niet zo groot is en ik ze de ruimte wil geven. Mijn man gaat overigens gewoon op de bank liggen of tv kijken:)
Ik zou gewoon lekker doen wat je anders ook doet. Dus als dat is erbij zitten, dan moet je dat doen. Dat kan heel gezellig zijn. Pubers vinden dat vaak prima, zolang je niet het hoogste woord voert of opmerkingen over henzelf maakt. Maar voor de rest is het ook een kans om zijn vrienden te leren kennen. Dus als je dat leuk vindt, lekker erbij gaan zitten, zou ik zeggen, en genieten van de gezelligheid. Nu kan het nog 🙂
Hoi Carla,
Wij hebben ook een puber thuis. Hij is 15 en de jongste van onze drie kinderen. Onze oudste zoon van 24 woont niet meer thuis. We hebben het niet zo erg gehad met onze 2 andere kinderen dan met de jongste.
De sfeer in huis is al enige tijd niet te houden. Hij luistert niet naar mijn man. Ene keer kunnen ze goed in gesprek gaan met elkaar over alles en nog wat. Maar het kan ook zo zijn als iets gebeurt, in een situatie wat mijn man hem vraagt dingen te doen, of over bepaalde onderwerpen dan gaat dit escaleren. Wordt het met deuren gooien, schelden en agressief schreeuwen. Dan praten ze soms ook hele week niet met elkaar. Naar mij wilt hij nog wel eens luisteren maar ook niet altijd. Ik voel me als moeder ook niet altijd gehoord, dan krijgt mijn man en ik ook onenigheid hierover. Echter probeer ik ze te sussen. Dan heeft mijn man het idee dat ik zijn kant kies. Onze dochter van 18 woont ook nog thuis en kan dit ook niet meer aanhoren. Onze jongste luistert ook niet naar haar. Vaak wordt ze ook boos voor zijn brutale gedrag tegen hun vader. Vind dit wel lastig. Omdat mijn man al zo boos is op hem. Dan zeg ik dat hij moet luisteren naar zijn vader. Ook dit helpt zeker niet in zo’n boze situatie. Vaak hou ik dit ook kort. Ik heb het gevoel dat onze jongste dan alleen voor staat. Kijk heel anders naar zijn gedrag dan mijn man. Soms kan hij ook heel lief zijn en het is een jongen die alles aan me verteld.
Soms heeft hij dan ook spijt voor zijn gedrag en wordt hij hierdoor emotioneel. Is het wel verstandig de spanning te sussen als onze jongste zo brutaal wordt..?Hij schreeuwt namelijk ook net zo hard terug. Respect is er dus niet meer.. hier word ik heel erg verdrietig door… en weet het niet meer.. Wat zou je mij kunnen adviseren? Grt J
Lieve J,
wat een ongezellige toestand is het nu bij jou. En moeilijk voor jou.
Eigenlijk is dit een klassiek voorbeeld van hoe ouders verschillend reageren op een pittig kind. En vaak versterkt dat elkaar. Hoe ‘harder’ jouw man optreedt, hoe meer jij probeert te sussen en hoe meer begrip jij toont voor je zoon.
Wat nodig is, is dat je het gedrag van je zoon gaat begrijpen. Hij geeft immers zelf ook aan dat hij het vervelend vindt. Het is dus belangrijk om het als onmacht te zien en niet persoonlijk te nemen. Hij heeft hulp nodig. In plaats van ‘afgebrand’ te worden, dat doet hem geen goed.
Moet je dan alles maar accepteren? Nee natuurlijk niet. Het is zeker belangrijk dat je duidelijk bent over wat wél en wat niet acceptabel is en wat je van hem verwacht. Duidelijkheid is sowieso heel belangrijk.
En daarnaast is het belangrijk dat je zoon zich gehoord en gezien voelt. Daarin speel jij (nu al) een belangrijke rol.
Ik raad je aan om samen met mijn man mijn eerstvolgende webinar te bekijken, zodat jullie het wat beter gaan begrijpen.
Hoi Karla,
Ik ben moeder van een puber dochter van 15 jaar.
Ze is gek op aandacht van jongens en wil altijd ook met jongens afspreken, ze heeft wel wat vriendinnen maar daar heeft zedan niet veel behoefte aan.
Laatst maakte ze een filmpje van zichzelf in haar string en sportbeha en snapte dit naar een jongen, ook vind ze alles interessant, roken doet ze ook af en toe en alles weet ze beter en de hele dag ben ik over alles met haar discussies aan het voeren.
Ik weet gewoon niet meer waar ik goed aan doe.
Hallo Marian,
Dat snap ik. Wat er nodig is volgens mij, is dat je haar duidelijk begrenst. En tegelijkertijd met haar in gesprek gaat waarin je ook naar haar luistert en haar erkent in haar ideeën en gevoelens (wat iets anders is dan het ermee eens zijn).
Je moet onderscheid maken tussen gedrag wat je niet prettig vindt en gedrag wat echt niet kan. Omdat het haar kan schaden. Zoals een sexy filmpje van haarzelf versturen. Leg haar uit wat de gevaren zijn of verwijs naar informatie daarover op internet. En geef aan dat je haar best ruimte gunt om haar eigen ding te doen, maar dat het jouw taak is om haar te beschermen in sommige zaken. Ook als dat tegen haar zin is. En sexting is één van die zaken. Dus je moet het haar verbieden. En het kan nodig zijn om dan te verbieden dat ze alleen is met haar mobiel, op haar kamer. Dus de mobiel mag dan niet meer mee naar haar kamer.
Tegelijkertijd is het dus ook nodig met haar in gesprek te gaan over andere zaken die haar boeien. Zodat ze voelt dat er ook naar haar geluisterd wordt. Probeer haar te begrijpen en te erkennen.
Maak je je echt zorgen, en ben je bang dat je het zelf niet goed genoeg kan hanteren, zoek dan hulp. Ga naar het centrum voor jeugd en gezin in jouw gemeente en vraag wie jou hier bij kan helpen.
Als je hulp van mij wilt, kan dat ook, mail me dan even.
hartelijke groeten
Karla
Beste Carla,
Ik ben alleenstand moeder van een 13 jarige meisje. Het gaat al een tijdtje steeds achteruit met haar gedrag.
Niet luisteren, niets boeit haar, niets doen in huis, veel praten en afspraken maken maar komt geen een na, altijd met alles boos schreeuwen. Ik probeer steeds met haar te praten maar wordt weer van alles beloofd en volgende dag is zij weer alles vergeten. Help alstublieft !
Hallo Kazhan,
Dat klinkt niet goed. Het lijkt me dat je hulp nodig hebt inderdaad.
Je kunt contact opnemen met het centrum voor jeugd en gezin in jouw gemeente of met je huisarts.
En je kunt mij natuurlijk ook een mailtje sturen, dan kunnen we contact hebben om te overleggen of en hoe ik jou kan helpen.
Ik hoor graag van je.
hartelijke groet
Karla
Beste Carla,
ergens goed om te lezen dat we niet de enige zijn met een opstandige puber..
mijn zoon van 15 is al niet de makkelijkste vanwege zijn ADHD. Hij heeft daarnaast de laatste tijd weer geregeld woede aanvallen. toen hij 6 was kon ik hem nog onder de arm mee nemen naar een plek om af te koelen maar dat gaat nu niet meer.
laatste jaren ging het redelijk wat bertreft die buien maar de hele pubertijd helpt niet mee.
mijn man is niet zijn biologische vader maar zorgt al voor hem sinds zijn 5e. Maar die heeft nu alles gedaan, moeten we meneertje van het politieburo halen omdat hij met een vriendje een fles rum zit op te drinken in het centrum. Krijgt mijn man de volle laag als we hem daarop aanspreken. Ik zal de taal die er uit komt niet herhalen maar dat was niet fraai…Totaal respectloos.
Hij draait de situatie direct om naar alles wat wij verkeerd doen, feit dat hij door de politie is meegenomen doet ineens niet meer ter zake. Hij is dan zo boos, dat het haast wel lijkt alsof hij bezeten is.
dan scheeuwen en schelden dat hij niets van ons mag en dat hij altijd alles verkeerd doet (dat is overingens wel vaak echt zo dus dat is nog een lastig punt)
Ik weet me er geen raad meer mee, we proberen hem op te voeden tot een verantwoordelijke volwassene, maar alles pakt precies verkeerd om uit. Hij krijgt en mag redelijk wat van ons maar we stellen zeker grenzen, helaas ziet hij niet wat we allemaal voor hem doen en over hebben. Tegen over mijn man scheeuwt hij dat hij hem helamaal niet als vader wilde, er even niet bij stil staande dat zijn biologiosche vader met de noorder zon is vertrokken en dat mijn man ook nooit gevraagd heeft om een bonus zoon die zich zo gedraagd, wat dankbaarheid zou eerder op zijn plaats zijn.
Hij heeft veel “foute vrienden” waar zelfs de politie ons voor waaschuwd en doet precies alles anders om van hoe wij het hem geleerd hebben. hij heeft echt sch””t aan alles incl aan ons.
Sissi, ik heb je een persoonlijke mail gestuurd, heb je die ontvangen?
Stuur me anders even een mail met je juiste mailadres.
Ik weet niet of reageren nog kan maar ik heb eigenlijk ook wel een vraag. Onze zoon gaat van de ene ‘beste vriend’ naar de andere. En iedere keer merk ik dat die ‘vriend’ iemand is die dingen doet die spannend zijn. Roken, blowen, liegen en bedriegen. Zijn vriend die hij nu heeft heeft zelfs jeugdzorg bij in het gezin gezeten. Waarom trekt onze zoon, die altijd ontzettend tegen zulke dingen was, nu zo’n behoefte aan dergelijke vrienden? Ik zie hem afglijden. Maar erover praten…… haast onmogelijk. Hoe kom ik met hem in gesprek en laat ik hem zijn gedrag zien?
De “truc” is dat je geïnteresseerd bent. Dat betekent dat je je oordeel eraf haalt. En (in elk geval voor het moment van het gesprek) loslaat dat jij weet wat goed of fout is en wat hij wel of niet zou moeten doen. Hij zal alleen praten als hij ervaart dat je betrokken bent en hem wilt begrijpen. Dat is natuurlijk geen truc, daar is juist oprechtheid voor nodig. Vraag hem wat hij zo leuk vindt aan de vriend die hij nu heeft. Probeer dat ook te snappen.
En wat doe je als je iedere dag die rooklucht ruikt en ze blijven maar ontkennen?
Niet verwachten dat ze het zullen toegeven. Waarom zouden ze? Ga in hun schoenen staan en je begrijpt onmiddellijk hoe ze naar jou kijken.
Daarmee zeg ik niet dat het prima is. Maar het is wel nodig om je zoon te begrijpen en dat hij dat ook ervaart.
Kijk, hij weet heus wel dat roken niet gezond voor je is. Maar kennelijk is er iets wat sterker is dan die kennis. En de vraag is: wat dan?
Je kunt hem niet dwingen daarmee te stoppen en veroordelen heeft ook geen zin. Het enige wat je hebt is je invloed. En die heb je vooral als je zorg draagt voor een goede relatie, zodat hij jou ook vertrouwt. Snap je?
Onze dochter van 16 jaar is boos en verdrietig. We hebben haar verboden omgang te hebben met een jongen die ze via Instagram heeft ontmoet. Wij kennen die jongen niet en hij woont op twee uur treinreis en een treinkaartje van ongeveer €20 bij ons vandaan.
Deze jongen heeft eerder in het contact met haar via Instagram seksueel suggestieve filmpjes en foto’s aan haar gestuurd
Voor ons al met al een situatie waar we geen akkoord voor konden geven toen ze vroeg of ze naar hem toe mocht gaan.
Nu sluit ze zich op in haar kamer en wil niet met ons praten. Het boeit haar niet, zegt ze als we zeggen dat we het vervelend vinden dat ze verdrietig is en graag met haar willen praten. Ze is sowieso van slag door het hele corona gebeuren. Ze doet niks en zoekt ook haar vriendinnen niet op.
Wat kunnen we nu het beste doen?
Door omstandigheden kan ik nu pas reageren, excuus Anouk.
Ik denk dat het heel wijs is dat jullie het verboden hebben. En natuurlijk vindt ze dat niet leuk, dat mag. Dat kun je ook benoemen. Maar als je zegt dat je het vervelend vindt dat ze verdrietig is, dan lijkt het net of het niet mag, of het ‘weg moet’. Dus beter kun je benoemen dat het logisch is. En dat je ziet dat ze zich rot voelt.
Het beste kun je toch wat openingen zoeken voor contact. Dat kunnen ook kleine dingetjes zijn, waardoor het contact weer op gang komt. En vooral ingaan op waar zij mee komt, goed luisteren en erkennen. Hoe meer je druk op legt, of hoe meer je er grip op wilt krijgen hoe moeilijker dat wordt.
Wat je ook kunt proberen is een lief kaartje of briefje schrijven. Dat je ziet dat ze het moeilijk heeft en of je iets voor haar kan doen?
Of, als dat niet werkt, een brief schrijven waarin je opnieuw schrijft dat je van haar houdt, dat ze boos mag zijn om wat jullie verboden hebben. Dat je dat zelf ook niet leuk of makkelijk vond, maar wel noodzakelijk. Dat je haar graag wil helpen en dat je daarom graag in gesprek zou gaan. Doe dat namens één van jullie beiden, aangeven dat jullie graag met haar willen praten, klinkt toch meer als een ‘gesloten blok’ van ouders die een pedagogisch gesprek willen, snap je wat ik bedoel?
Hallo Karla,
Ik ben niet de enige met lastige puber dochters. Gelukkig heb ik er maar 1. Ik ben gescheiden en heb een dochter van bijna 13 en een zoon van bijna 11. Ze ondermijnd mijn gezag, luistert niet en trekt haar eigen plan.
Ik heb veel moeite om “ strenger” te zijn omdat ik graag wil dat ze het naar de zin hebben bij mij. Maar ze is erg met haarzelf bezig en de wereld draait om haar en haar alleen. Ze heeft geen empathie naar anderen en al helemaal niet naar mij. Ze doet wat ze zelf wil en het voelt alsof ik controle kwijt raak???😔
Dat klinkt best herkenbaar, Liesbeth. Deels zul je moeten afstappen van het idee dat ze het altijd naar hun zin hebben, dat is nu eenmaal nooit zo. En deels heeft ze juist ook ruimte, maar ook aandacht nodig van jou.
En het klopt ook dat (pittige) pubers heel egoïstisch kunnen lijken. Dat je het gevoel hebt de controle te verliezen is niet vreemd, dat is in feite ook aan de gang. Je verliest de controle. Maar je kunt nog wel heel veel invloed hebben.
Ik zou je willen aanraden om mijn programma te overwegen. Daar zitten meer alleenstaande ouders met pubers in en ik merk dat ze enorm veel aan het programma hebben. Je kunt ook mijn e.v. webinar volgen, daarin vertel ik meer over pittige kinderen en ook over het programma.
Is dat een idee?
Beste Karla,
Na alles hier gelezen te hebben is ons probleem van een heel andere orde denk ik, maar voor ons ook wel echt lastig om mee te dealen. Onze zoon is 16, superlief, te lief misschien, maar heeft geen vrienden. Hij gamed en heeft daar wat leuke contacten maar daar blijft het wel bij. Praat wel met gasten op school maar hij vertrouwd ze niet echt omdat hij wel eens wat vertrouwelijks heeft gezegd en de dag erna de hele school het wist (dat zijn zijn woorden). Hij wil wel meer contacten maar het lukt maar niet. Had een baantje maar nu door Corona contract niet verlengd maar ook daar hetzelfde; praat zeker met jongens maar daar blijft het bij. Hij zet zich niet af tegen ons, vindt het gezellig om dingen te doen, kletst met de buurman ed. alleen met leeftijdsgenoten lukt het niet. Hij zegt het niet maar ik ben bang dat hij vereenzaamt. Als je 16 bent moet je toch vrienden hebben om leuke dingen mee te doen? Het doet me veel pijn, vooral nu hij ook niet op school komt vanwege Corona en dus niemand ziet en maar alleen zit. Hij zoekt verdieping in gesprekken en vindt dit niet bij jongens van zijn leeftijd. Alvast bedankt voor je reactie.
San
Allereerst excuus voor mijn late antwoord, San. Je reactie was me even ontgaan.
Ik ben geen expert op het gebied van sociale ontwikkeling van pubers en hoe je ze daarbij kunt helpen.
Wat ik zou doen is om te beginnen blij zijn met alles wat er wél is en daarvan genieten. Dat is ook goed voor zijn zelfvertrouwen.
Verder is het belangrijk om te kijken of je er met hem contact over kan maken. Dat je erkenning kunt geven, met hem bespreekt wat hij zou willen en hoe hij dat zou kunnen aanpakken. En of en hoe jij hem daarbij kan helpen. En ook iets uitstralen van dat je het snapt, het begrijpt en het rot vindt voor hem, maar ook dat je altijd dingen kunt doen om iets beter te krijgen. Niets is zoals het blijft.
Wat ik bedoel te zeggen, is als jij het als heen heel groot probleem ziet, dan maakt dat het voor hem er ook niet beter op.
Wat hij kan doen is contacten zoeken buiten de school. Een club, een hobby. Sport of iets anders. Bespreek het met hem. Het is zijn leven, hij moet het oppakken. Hoe verdrietig je het ook vindt, jij kunt het niet fixen.
je kunt ook kijken of je hem kunt bewegen om hulp te zoeken hierbij.
Overigens is het niet perse zo dat je als je 16 bent, je vrienden moet hebben om leuke dingen mee te doen, sommige kinderen hebben daar veel minder behoefte aan. Daarom is het ook belangrijk om het er met hem over te hebben, zodat je weet hoe groot het probleem voor hem is.
Heb je hier wat aan?
groeten
karla
Hai Karla,
Heel erg bedankt voor je bericht. Hij heeft inmiddels as. vrijdag zijn eerste tennisles en alweer een nieuw baantje gevonden. Superblij dat ie weer een keertje naar school mocht. Ook gaat hij binnenkort met zijn rijlessen starten. We hopen dat deze veranderingen wat teweeg gaan brengen, we zullen het zien. Ook hebben we er min of meer over gesproken maar hij vindt het niet echt een probleem. Hij is verder ook (over het algemeen, want hee, het blijft een puber) vrolijk. Hopelijk lachen we er over een paar jaar om! Bedankt.
San
Vast wel. Hoe vrolijk hij is, over het algemeen, is een goede graadmeter.
Het is zijn leven en hij moet het naar zijn zin hebben.
Soms maken we ons teveel zorgen. Of hebben wij een ander idee van hoe het zou moeten zijn. Maar is dat waar, is dan de vraag 🙂
Hallo
Ik heb een zoon van bijna 13 jaar hoogbegaafd en gevoelig.
Wij wonen sinds een jaar met mijn nieuwe partner samen..dat is fijn.
We hebben afgesproken dat mijn partner zich niet bemoeid met de opvoeding.
Mijn partner neemt graag alles uit je handen wat ik niet altijd prettig vind.
Als mijn zoon bv een pak drinken terug wil zetten in de koelkast zegt mijn vriend van te voren al hoe hij het in de koelkast moet
zetten. Mijn zoon wordt dan geïrriteerd wat ik eerlijk gezegd wel begrijp.
Ook laat mijn zoon de wc niet netjes achter. Mijn vriend komt dan de kamer binnen en zegt hem dan hardop dat de wc vies is. Ik vind dat niet ok, doe dat liever wat privé in een 1 op 1 gesprek.
Mijn zoon vindt ook dit niet leuk. Ik vind het ook vernederend. Wat
Vind u? Kunt u mij adviseren wat ik hiermee moet?.
Alvast erg bedankt
Erna
Hallo Erna,
ik denk dat het belangrijk is, dat dit soort dingen worden uitgesproken. Je kunt je zoon helpen om het netjes tegen je vriend te zeggen, bijv. in een ik-boodschap. “ik vind het niet prettig als je precies zegt hoe ik iets moet doen, ik wil de dingen graag op mijn eigen manier doen. Anders heb ik niet meer het gevoel dat ik thuis ben, snap je?” Zonodig kun jij je vriend ook nog wat meer uitleggen wat er gebeurt en hoe het op je kind overkomt.
Accepteer dat er af en toe strubbelingen kunnen zijn, maar stimuleer je vriend en je zoon om dat op een goede manier tegen elkaar te zeggen. Eventueel in een wekelijks overleg. Waarbij je begint met vast te stellen wat er goed gaat en waar jullie blij mee zijn.
Hallo,
Ik heb een 16 jarige dochter die niets leuk vind. Ze ziet overal het negatieve in, dat is erg jammer. Het nieuwe schooljaar begint niet goed, iedereen in haar klas kent elkaar of is stom. Ze heeft een oordeel over alles en iedereen. Thuis zit ze veel op haar kamer en hangt in het park op haar scooter. Ze is kritisch op alles, het eten is niet goed, haar bijbaan niet leuk etc. Ze wil ook niks met me ondernemen, eigenlijk met niemand. Ze komt niet gelukkig over en dat doet me verdriet. Ik heb verder een goeie band met haar en geef haar regelmatig complimenten, haar vader is twee jaar geleden verhuisd naar een plaats die best ver weg is. Hij was klaar met co ouderschap en is met zijn nieuwe vrouw en kinderen verhuisd. Ze zien elkaar nog amper. Ik weet niet of haar gedrag hier iets mee te maken heeft, maar ik wil haar zo graag wat positieve/optimistischer hebben. Ze staat niet open voor hulp om eens te kijken wat de mogelijkheden zijn.
Ik voel me hier erg naar door en weet niet wat ik verder voor haar kan doen. De sfeer wordt hierdoor in huis soms erg grimmig. Ook haar oudere zus heeft hier erg last van.
Het klinkt als een echte puber, Karen. En dat kan behoorlijk uitdagend zijn.
Waarschijnlijk heeft haar zus hier veel minder last van gehad.
Wat ze van je nodig heeft is enerzijds contact en betrokkenheid. En anderzijds duidelijkheid en begrenzing.
Toon interesse in haar en in haar bezigheden. Maak contact over wat haar bezig houdt. Luister en erken.
Probeer met enige regelmaat iets met haar te doen wat ze leuk vindt, zodat je ook goeie momenten hebt. Zorg dat je relatie goed genoeg blijft en dat ze weet dat ze altijd bij je terecht kan als ze het moeilijk heeft.
Kinderen van deze leeftijd staan meestal niet open voor hulp. Ze willen namelijk niet anders zijn of hulp nodig hebben. Ze zijn ook bang om met een vreemde te gaan praten en wat die zal vinden en zal zeggen.
Het kan goed zijn dat ze last heeft van het slechte contact met haar vader. Je kunt het daar eens met hen samen over hebben misschien. Hoe jullie daar het beste mee om kunnen gaan.
Zie het als iets wat erbij hoort. Hou vertrouwen in haar en zie perspectief. Dit hoeft niet zo te blijven, pubers kunnen het gewoon heel moeilijk hebben.
Wees wel alert op depressiviteit, daar kun je aan denken als ze bijv. ook niets meer onderneemt.
Maar een negatieve stemming op zich is iets wat erg bij de puberteit kan horen.
Probeer je er niet aan te storen en neem het niet persoonlijk.
Misschien kun je eens op een geschikt moment het gesprek aangaan. Geef aan dat je je wat zorgen maakt. Dat je graag wilt weten wat jij kunt doen om het voor haar makkelijker te maken. Benoem ook dat dit kan gebeuren op deze leeftijd en dat je het voor haarzelf ook vervelend vindt dat ze zich vaak zo negatief voelt.
Beste Karla, Onze zoon is net 16 geworden. Hij presteert behoorlijk op school nog nooit een jaar moeten overdoen. In het weekend wil hij elke avond uitgaan, het voelt alsof we dit hem ook niet meer kunnen weigeren. Hij heeft altijd al vrienden gehad die de opvielen in de klas. Echte deugenieten maar enkel kattenkwaad. Sinds kort trekt hij met jongens op die ik niet zie thuis, meer teruggetrokken. Ik merk ook dat er wiet wordt gerookt en op regelmatige basis. Hij heeft een verkeerde vriend die ik liever uit zijn omgeving wil. We maken er elke keer ruzie over. Hij roept dan de ergste scheldwoorden naar me en is al uitgelopen tot een gevecht. Ik heb zijn mama gecontacteerd en gevraagd als mijn zoon bij haar komt ze hem wegstuurt. Ik duw mijn zoon meer weg hierdoor maar ik kan dit toch niet toelaten dat hij mee doet met deze vriend. Mijn zoon gaat nooit meer mee op restaurant aan tafel eten gebeurt ook niet meer heel vaak. Hij distantieert zich van ons. Mijn echtgenoot is niet consequent en geeft hem veel vrijheid en steekt het dan ook nog soms op mij. Soms kan hij wel lief zijn en elke keer als hij dat is voelt het alsof ik de kans heb om mijn lijstje af te gaan. En dan weer ruzie. Nu is mijn vraag, moet ik een oogje dichtknijpen en hopen dat hij binnen 2 jaar het goede pad op gaat. Laat ik hem omgaan met die verkeerde jongen? Wat doe ik best? Het gebeurt toch allemaal. Ik kan er niet achterlopen. Ik moet hem lossen maar lukt me niet. Ook eet en leeft hij ongezond. Nochtans is alles is huis en hij hoeft maar te vragen… daar kan ik me ook zo een zorgen om maken. Hij ziet zijn zus heel erg graag maar zij lijdt er ook heel erg onder. Hij heeft een goed hart maar ik ben hem kwijt en dit doet veel pijn. Dank alvast.
Hallo Nina,
ik snap dat je je zorgen maakt, dat is ook wel terecht.
Je kind heeft allebei nodig. Ruimte én begrenzing.
Maar veel macht heb je niet (meer). Dus je moet het van de relatie hebben. Investeer daarin. Zorg dat je ook leuke momenten met hem hebt, waarin je niet praat over problemen.
Leer luisteren en je eigen mening te parkeren, zodat hij je niet alleen als een bemoeial ziet. Zo kun je weer contact maken en met hem praten over zijn vrienden. Op een open manier.
Het kan namelijk ook zijn dat het wat anders zit dan jij denkt. Hij heeft het ook nodig dat je hem vertrouwt en ruimte laat. Maar je kunt dan wel vragen stellen die hemzelf aan het denken zetten. Verbieden is meestal niet de handigste manier, dat weet jij denk ik ook.
Verder kun je begrenzen waar dat kan, zorgen dat er voldoende gezond lekkers in huis is en zelf het goede voorbeeld geven.
En zorg dat het gezellig is aan tafel, zodat het de moeite waard is om erbij te zitten. Vraag hem ook eens wat maakt dat hij er niet bij is. Het kan zijn dat hij ervaart dat er erg veel op hem gemopperd wordt of dat hij veel commentaar krijgt. Beperk dat tot de noodzakelijke dingen die echt besproken moeten worden. En waardeer zijn positieve kanten.
Houd moed en vertrouwen. Succes
Karla
Hoi karla
Mijn dochter is 11 jaar en soms zit ik met mijn handen in mijn haren.
School punten zijn slecht. En maak me dus zorgen over haar houding die ze steeds heeft.
Haar juf geeft het ook aan.
Ze denkt alles wel te weten en raffelt alles snel af.
Ik kan haar maar niet duidelijk maken dat school belangrijk is. En ze moet laten zien wat ze kan.
Maar wat doe ik toch verkeerd
Groetjes van ilonka
Ik denk dat duidelijk maken niet de oplossing is. Ik denk dat ze dat allang snapt. Maar er is iets wat maakt dat ze doet zoals ze doet.
Daar kom je alleen maar achter door haar te vragen wat er aan de hand is. En te luisteren zonder oordeel en adviezen. Eerst alleen maar eens luisteren hoe zij school ervaart.
Er kan van alles achter zitten. Van niet gemotiveerd zijn tot faalangst. Pas als je weet wat er achter zit kun je kijken of je er samen met haar iets aan kan doen.
Hallo mijn dochter weet niet wat ze met haar gevoelens moet doen
Ze geeft aan dit niet leuk en lastig te vinden
We praten vaak samen en ik zeg dan dat die gevoelens er echt wel even mogen zijn
En dat ze zich daarna weer richt op iets van ontspanning
Ze zegt jij moet het begrijpen dus kan je mij nu ook zeggen hoe dit gevoel weggaat
Ze huilt dan plotseling of word snel boos
Helaas verhef ik ook wel mijn stem tegen haar uit frustratie als ze erg onredelijk wordt
Maar gelukkig maken we het weer goed en praten we hierover
Dat laatste is belangrijk 🙂
Gevoelens gaan vaak niet weg als je ze weg wilt hebben. Daarom is het goed om te leren er gewoon ‘mee te zijn’.
Eigenlijk zijn gevoelens ook niet erg, ook de zgn. negatieve emoties niet. Ze horen bij het leven. Ze komen en gaan.
Geen probleem. Als je dat doet, komt de ontspanning vanzelf.
Verder is het normaal dat een puber worstelt met emoties. Hopelijk kun je haar daar op deze manier een beetje bij helpen.
Veel succes.
Hallo, hier ook samengesteld gezin met meisje van 11 en jongen van 15. Meisje is geen probleem, maar jongen luistert nooit, houdt zich niet aan de regels, doet wat hij zelf wil en denkt dat hij God is en alles weet. Probleem is dat hij bij zijn papa aan geen enkele regel moet houden en mag doen en laten wat hij zelf wil (bvb op woensdagmiddag vertrekken om rond te hangen tot ’s avonds 23h, hij mag ook “vapen” van zijn papa, want dat is beter dan roken) Alhoewel hij heel slim is gaat hij moeten blijven zitten, gewoon omdat hij nooit iets doet voor het school. Je kan ook niet in discussie gaan want hij weet toch alles al… enkele escapades: rond 22h vragen om te wandelen, ik (de mama) zeg dat het eigenlijk te laat is en dat het donker is en zeg dat hij een beetje in de tuin kan gaan wandelen. Dit doet hij 5 min, dan gaat hij naar zijn kamer. Kruipt hij door het raam op het dak en springt van het dak van 3m hoog af en gaat hij wandelen. Als ik em dan bel komt hij nog niet dadelijk terug want hij wil even wandelen. Ook is hij al eens om 06h vertrokken naar school in het donker met de fiets zonder verlichting, hij vindt dat heel normaal. Vorige week horen we gestommel om 02h ’s nachts in zijn kamer, hij was door het venster naar buiten geklommen en zat daar in het donker te vapen op het dak…. hij zegt ook letterlijk dat hij liever bij zijn papa zou zijn omdat hij daar veel minder controle krijgt en dat hij daar alles mag. Ik probeer hem normen en waarden bij te brengen, hem goed op te voeden en krijg dit terug als dank. En de regels zijn bij ons zelfs niet streng. Ik ben enkel streng op het feit dat hij ’s nachts zijn gsm niet mee slapen neem omdat ik vind dat hij in zijn hoofd wat rust moet krijgen en niet de hele nacht op een schermpje moet kijken. En hij mag natuurlijk ook niet het dak opklimmen en afspringen. Hij begrijpt wel dat het allemaal niet mag, maar hij doet het toch omdat hij vindt dat hij niet naar zijn mama moet luisteren. Ik weet niet meer wat ik moet doen hiermee….
Beste,
Zoon wilde niet mee naar papa vanavond. Hij had gezegd dat zijn stiefbroer hem altijd pest.
Papa naar de mama gebeld en blijkbaar had de zoon verschillende leugens verteld. Over de week van kerst bij de papa kwamen alleen de mindere dingen naar boven en niet de leuke dingen.
Cadeautjes, spelen samen met zijn stiefbroer…over zijn eigen zus vertelde hij niets slechts terwijl de zus ook regelmatig opmerkingen geeft dat de broer niet aanstaat.
Hoe zoon is het slachtoffer van alles en de mama geloofd hem.
Hij wilt niet meer met de papa op reis gaan.
Kan je me wat ideeën geven/tips van harte welkom
Groeten
Je hoeft niet altijd alles zo maar te geloven natuurlijk. Maar het lijkt me hoe dan ook een duidelijk signaal.
Je kunt hier pas wat mee als je er een open een eerlijk gesprek over kunt voeren. Dat wil zeggen dat je luistert zonder verwijt of oordeel, maar werkelijk wilt weten hoe je iets ervaart.
Als je het zonder afwijzing doet kun je gerust vragen naar de situatie die zijn vader beschrijft. En het kan ook én én zijn. Dat ze het soms leuk hebben maar soms ook niet.
Het kan ook zijn dat hij zijn vader niet zo goed durft te laten merken dat hij het niet leuk heeft met zijn stiefbroer en daarom maar braaf meedoet als ze samen spelen.
Er kan van alles achter zitten en daar kom je alleen achter als je er met je kind over in gesprek kan komen op een veilige manier. En dan kun je dus ook benoemen als je denkt dat iets niet helemaal klopt wat je kind zegt. Maar hij zal dat alleen toegeven als hij zich veilig voelt en als er wel erkend wordt wat hij ervaart, hoe hij de situatie ervaart.
Heb je hier wat aan Lieke?
Hoe om te gaan met mijn puber van 17 die vanalles pakt,zonder te vragen kleding laptop van mij moeder en broer. Alles wat je zegt erover helpt niet en het interseert haar niets dat ze het doet.
Groetjes Willemijn moeder van mijn puber van 17
Wat in elk geval niet helpt is te denken dat het allemaal niks interesseert en dat ze egoïstisch is.
Vanuit een oordeel reageer je altijd op de één of andere manier afwijzend en daarmee kom je niet in gesprek.
Probeer je open en nieuwsgierig op te stellen en in gesprek te komen. ‘Ik snap het niet, het lijkt alsof het je niet kan schelen, maar dat geloof ik niet. Zou je me iets meer willen vertellen over hoe het volgens jou zit?’ Bijvoorbeeld.
Succes!
en als je meer hulp nodig hebt, mail me dan.
Hartelijke groet
Karla
Ouders zijn niet van schokbeton. Je kunt niet alsmaar begripvol en accepterend reageren – je bent zelf ook gewoon maar een mens. Kinderen mogen ook leren dat je als ouders grenzen hebt, in je wiek geschoten kan raken, of gekwetst. Ik ben de jongste van 10, heb nu een zoon van 15. Ik heb twee wijze lessen van mijn helaas te jong overleden moeder meegenomen – “choose your battles wisely” (ga dus niet overal op in) en “ze moeten toch IETS hebben om over te praten bij de therapeut (oftewel, je hoeft het niet allemaal goed te doen. De laatste die ik van haar leerde was: Als je het heel erg leuk hebt met je puber, gaat die nooit de deur uit. Losmaken is nodig, en dat gaat niet vriendelijk of leuk, dat gaat met scheuren en pijn. Wederzijds. Later, als ze echt groot zijn, komen de excuses wel, of het begrip naar jou als ouder, en het respect. Je kunt gedrag afdwingen, maar niet hoe ze over je denken – dat moet je maar even loslaten voor een tijdje. Ik ben er wel bloed eerlijk over dat als hij mij niet leuk vindt, dat op dat moment ook meestal helemaal wederzijds is. Dat werkt wel – hij krijgt daarmee even een flinke reality check.
Lijkt me helemaal prima werken voor jou, Aaltje. En soms werkt het niet. Voor de mensen die iets anders zoeken, is mijn website bedoeld. Dus kennelijk niet voor jou, als ik je goed begrijp 🙂
Hallo
Wij hebben een zoon van 17. Hij is de laatste tijd heel opstandig, hij wil zijn eigen ding doen. Dat snap ik. We houden daar rekening mee.
Maar drank gebruik wordt meer en meer een factor waar ik het moeilijk mee heb. Plezier maken met vrienden gaat vaak gepaard met overmatig drinken en dan vaak niet meer weten wat ze gedaan hebben.
Ik weet me hier geen raad mee. Als ik hem iets vraag dan wordt hij boos.
Het zorgt er alleen maar voor dat ik hem dan nog minder ga vertrouwen. En nog korter op hem ga zitten.
We hebben ook een zoon van 21, hij vindt dat we zijn broer te veel ruimte geven en heeft zo zijn eigen mening. Ik probeer met onze jongste te praten over alles, maar krijg alleen maar boosheid en frustratie.
Ik ben het even kwijt hoe hhet verder moet.
Groetjes
Wendy
Hallo Wendy,
Een puber in huis kan best intens zijn. En spannend. Je kunt je zomaar zorgen maken over of het wel goedkomt met het gedrag dat je ziet.
Praten kan moeizaam gaan, zoals je merkt.
Wat helpt is om te beginnen je angst te onderkennen en te zien voor wat het is. Jouw angst. Jouw gedachten over wat er mis kan gaan.
Erkennen dat deze angst zich in jou afspeelt en je gedachten kan vernauwen.
Dat inzien helpt vaak om wat meer ruimte te ervaren in hoe je kijkt. Dan kun je beter zien wat je eigenlijk ziet.
En ik zeg niet dat er niks aan de hand is, maar dat kun je beter zien als je niet meer in je eigen vernauwing zit, snap je wat ik bedoel?
Kijk eens goed of het jouw angst is, of dat je kind werkelijk dingen doet die niet goed zijn. En zo ja, dan zul je daar iets in moeten begrenzen.
Dat is namelijk je taak als ouder. Hoewel je zoon 17 is, draag je nog steeds zorg voor hem. En bij die zorg kan horen dat je niet alles toestaat.
Nu weet ik zelf ook wel, dat je niet zoveel hebt toe te staan, als een kind van 17 iets wil, dan doet hij dat en als hij iets niet wil, zal hij het ook niet doen. Dus gezag of macht heb je gewoon niet meer.
Het kan helpen om ook dit te onderkennen. En ook uit te spreken. ‘Luister, lieverd, ik weet heel goed dat jij als je wilt, alles kunt doen waar je zin in hebt. Ik kan je niet tegenhouden. Ik kan wel proberen af en toe met je te praten, om te kijken of er nog genoeg ‘gezond verstand’ in je zit :)’. (een beetje humor kan ook geen kwaad).
Als het moeilijk is om met hem in gesprek te komen, kun je het ook gaan opschrijven, bijv. in een appje of in een mail. Of op een briefje.
Leg uit dat hij nu zo oud is dat hij zelf verantwoordelijk is. Maar dat het ook best moeilijk kan zijn om die verantwoordelijkheid te dragen als je 17 bent. En dat het dan fijn kan zijn om eens te overleggen met je ouders.
Wat betreft alcohol, heb ik zelf altijd geprobeerd om ze van de juiste informatie te voorzien. En verder heb ik ook maar vertrouwd op hun gezonde verstand 🙂
Vertrouwen geven werkt vaak beter dan angst uitspreken of uitstralen. Dan heeft hij ook het gevoel dat je hem niet vertrouwt en is de kans groter dat hij zich daar naar gaat gedragen.
Dus al heb je weinig macht, toch is het goed om wel de grenzen aan te geven. Uit onderzoek blijkt dat jongeren waarvan de ouders alcohol eenduidig verbieden (thuis) en afkeuren, minder drinken dan kinderen waar dat niet zo is.
Dus enerzijds: accepteer dat je het niet kunt voorkomen, anderzijds: blijf duidelijk in je standpunt. Geef aan dat je verwacht dat hij daar rekening mee houdt en verstandig is.
Verder kun nieuwsgierig naar hem zijn, op de momenten die zich daarvoor lenen kun je eens vragen hoe hij dingen ervaart. Bijvoorbeeld het drinken: vindt hij het lekker, hoe ervaart hij dronken zijn, ervaart hij ook groepsdruk, drinkt hij weleens als hij eigenlijk geen zin heeft, enz. Stel je vragen op een neutrale manier, vanuit openheid, zonder oordeel.
Ook naar andere dingen kun je nieuwsgierig zijn, hoe ervaart hij zijn leven, zeg maar. Als hij eens iets vertelt uit zichzelf, vraag dan door op een positieve manier, laat zien dat je betrokken bent, zonder bemoeizuchtig te zijn. En luister. Hoor je oren open en parkeer je eigen mening. Dat is de beste manier om met pubers om te gaan.
Heb je hier iets aan, Wendy?
Hey. Ik worstel al een tijdje ergens mee en probeer informatie te vinden. Ik vind ook heel wat maar niet voor mijn specifieke situatie.
Ik heb een zoon van 18 en dochter van 16. Mijn zoon zie ik door toedoen van de vader al 6 jaren niet meer. Ook mijn dochter heeft hij geprobeerd te manipuleren om bij hem te blijven… Daar schuilt een enorme angst waarvan ik besef dat die invloed heeft op mijn gedrag tov mijn dochter.
Ik ben sinds 7 jaren samen met een schat van een man. Hij zelf heeft 2 nog jongere kinderen en geen ervaring met een puber. Het probleem schuilt er in dat hij het anders ziet en mijn benadering van mijn pubermeid niet snapt en niet ok vindt. Ikzelf heb al een en ander gezocht over pubers en probeer me er niet te druk om te maken omdat ze het zelf ook niet gemakkelijk hebben in deze fase van hun leven. Is het niets echt ernstigs steek ik er geen energie in. Indien wel probeer ik er haar over aan te spreken en ben ik al blij als ik begrip bij haar merk. Dat is op dat moment genoeg voor me. Als het om mezelf gaat negeer ik vooral maar omdat mijn vriend er anders tegenover staat spreek ik haar vaker aan als hij ergens niet mee akkoord is.
Mijn vriend denkt dat mijn dochter hem niet moet maar ik ben er van overtuigd dat dit niet het geval is. Tegen mij zegt ze ook vaak nee, mij negeert ze ook vaak, … Ik krijg hem helaas niet overtuigd dat dit niet het geval is en hij raakt gefrustreerd omdat hij veel moeite doet maar niets terugkrijgt. Wanneer we haar bijvoorbeeld mee naar een film vragen en ze nee zegt maar enkele weken later wel met een vriendin gaat die ze de film heeft laten kiezen raakt hij er door geïrriteerd.
Laatst was er een incidentje waarbij hij haar aanspraak om Playstation af te zetten omdat we gingen eten. Ze negeerde hem (leek het) dus hij zei het nogmaals. Daarop heeft ze de Playstation afgezet, blijkbaar langs hem door gestormd en naar boven gegaan. Toen ik op dat moment aan kwam stormde ze inderdaad ook langs mij door. Achteraf heb ik haar er over aangesproken en leek het een misverstand. Ze zou namelijk niet begrepen hebben dat het nu moest en vermoedde dat ze nog even verder kon spelen. Ik heb haar dan gezegd dat ze het in het vervolg even moest vragen als het niet duidelijk was en dat ze inderdaad was langs gestormd en dat dat niet nodig was. In mijn ogen pubergedrag maar in de ogen van mijn vriend gewoon fout gedrag. Was het bij mezelf gebeurt dan zou ik het gewoon genegeerd hebben en haar er zelfs niet over aangesproken hebben maar omdat hij er belang aan hecht heb ik dit wel gedaan. Zoals ik zei leek ze het wel te begrijpen en daar was ik al heel blij mee.
Voor mijn vriend was dit niet voldoende. Hij vond dat ik haar had moeten vragen zich te excuseren. Ikzelf heb dan schrik dat ze dat ik haar puberbrein niet nodig vindt en dat zal negeren en als ze dergelijke vraag negeert zou ik wel moeten optreden en kan de situtatie gaan escaleren. Zoals gezegd uit schrik dat mijn meid naar de papa zou gaan en daar blijven vind ik dat een actie waar ik me niet goed bij voel.
Tussen mijn vriend en mezelf zijn door dergelijke situaties meer en meer spanningen. Ik heb zelfs veel schrik dat het binnenkort niet meer houdbaar is en hij weg wil… Ik hoop dat je tips voor me hebt?
Hallo Jo,
Ik kan me voorstellen dat je je zorgen maakt. Pubers kunnen ook erg lastig zijn en uitdagend vooral. De kunst is inderdaad om begrip te blijven hebben voor (of van) wat zich in hen afspeelt. De kunst is om het niet persoonlijk te nemen. Hoewel ze zich heel ongenaakbaar kunnen opstellen, zijn ze in hun hart vaak heel kwetsbaar. Het af willen dwingen van gedrag, bijvoorbeeld excuses maken, werkt dan vaak averechts.
Mijn idee is ‘ga met kinderen om zoals je met andere volwassenen om gaat. Respecteer je kind en vraag geen dingen die je ook niet van een andere volwassene zou vragen’. Zou hij in zo’n situatie van een andere volwassene wel excuses eisen? Of zou je dan denken ‘nou, die heeft even geen goed humeur, zeker ruzie met haar partner gehad’ of zoiets.
Voeg daarbij het gegeven dat bij pubers emoties wat heftiger opspelen dan wanneer je wat ouder bent. Het brein is nog niet zo goed in staat om dat te reguleren. Vandaar dat pubers ook best dramatisch kunnen doen en overdrijven. Al voelt het voor henzelf dan wel echt.
Ik denk dus ook dat het goed is om zulke dingen niet persoonlijk te nemen. Wat mij betreft hoef je alleen een grens te trekken bij schelden, slaan, schoppen e.d. Gedrag waarbij mensen of spullen beschadigd worden. Als een kind dat (regelmatig) doet, dan heeft het iets te leren. En ook daarbij helpt boos worden niet, begeleiden wel.
Wat ik verder ook nog wil aanstippen is dat duidelijkheid ook goed werkt. En daarmee bedoel ik heldere afspraken. Bijv. over de playstation. Zodat een ouder of andere volwassene een kind niet in het moment te sturen (doe dit, laat dat), maar hooguit een kind hoeft te herinneren aan een afspraak. Je kunt dan dus zeggen ‘het is tijd om te eten’. Waarschuw ook altijd even 5 minuten van te voren, zodat zij zich erop voor kan bereiden. En als het tijd is, en ze stopt niet, kun je nog zeggen ‘zet jij hem uit of moet ik het doen’. En dan doe je het eventueel zelf.
Duidelijkheid, heldere regels en afspraken is heel belangrijk en behulpzaam. En het handhaven dus ook.
Maar het allerbelangrijkste is dingen niet persoonlijk nemen, begrijpen dat je puber het moeilijk heeft. Liefdevol blijven. Er is geen goed of fout, er is alleen een afspraak wel of niet nakomen. En in het laatste geval kun je bespreken wat er aan de hand was.
Ik kan hier nog veel meer over vertellen, maar dat voert te ver. Als je meer hulp wilt, Jo, mail me dan. Ik kan een gesprek met jullie hebben, je kunt eens kijken bij mijn aanbod, zoals online modules of het lidmaatschap van de ontspannen ouders, waarmee je de mogelijkheid hebt om regelmatig je vragen kwijt te kunnen. Ik hoor graag van je.
Hartelijke groeten,
Karla