Waarom positief opvoeden niet werkt bij pittige kinderen

Soms merk ik in gesprekken dat mensen mijn aanpak betitelen als positief opvoeden. Maar dat is het toch niet helemaal. Want met positief opvoeden wordt doorgaans een stroming bedoeld waar ik mij niet onder schaar. Ik zal je uitleggen hoe het zit.

Met positief opvoeden wordt meestal bedoeld dat je je kind positief tegemoet treedt. Dus belonen in plaats van straffen bijvoorbeeld. En complimentjes geven. De bekendste vorm van positief opvoeden is Triple P, het opvoedprogramma dat door het Nederlands Jeugdinstituut wordt gepropageerd.

Ten opzichte van het opvoeden van vroeger is dat heus wel een stap vooruit. Want dat werkte vooral met straffen en was eigenlijk vooral gericht op gehoorzaamheid.

Maar…punt is dat de ouder blijft bepalen hoe het kind zich heeft te gedragen. De ouder stelt de regels vast. En moet het gedrag van het kind ‘managen’ (dit staat letterlijk op de site van positief opvoeden).

Er wordt aangeraden om gewenst gedrag te stimuleren door daar extra aandacht aan te geven. Benoemen en complimentjes geven. En er zijn tips (waar best wel goede bij zitten hoor) om te voorkomen dat je kind zich misdraagt.

Persoonlijk krijg ik dus al de kriebels van het woord misdragen. Daar zit nog steeds het idee achter dat we eigenlijk willen dat kinderen zich altijd gedragen zoals volwassenen dat het liefste zien. Dat er goed en fout gedrag bestaat.

De ouder is in deze visie druk aan het werk om te zorgen dat het kind zich gedraagt. De focus ligt dus op gedrag. In de kern is het dus ‘gewoon’ een gedragstraining, hoe goed bedoeld ook.

Natuurlijk is het goed dat je kind leert om zo met zijn eigen emoties om te gaan, dat anderen er niet teveel last van hebben. Maar in principe is een boze bui of ander ‘negatief gedrag’ van je kind een uiting van dat er iets niet goed gaat. Dat je kind iets niet kan hanteren.

Om dat dan te bestempelen als misdraging en je kind met zgn. positieve middelen te trainen om dat gedrag te veranderen vind ik niet de juiste aanpak. Want ófwel het lukt niet (en waarschijnlijk herken jij dat heel goed als je een pittig kind hebt), ófwel je leert je kind zijn gevoelens te onderdrukken. Keurig aangepast.

Zoals wijzelf over het algemeen keurig aangepast zijn. Wat maakt dat we niet meer weten wat we zelf eigenlijk willen, waar onze grenzen liggen, wat goed is voor onszelf. Waardoor we burnouts oplopen en niet op tijd stoppen als er teveel van ons gevraagd wordt.

Ik vind dat een kind er recht op heeft om gehoord, gezien en begrepen te worden. Dat het daarom van wezenlijk belang is dat je leert kijken wat er achter gedrag zit. Wat maakt dat je kind doet zoals ie doet.

Want dan kun je je kind helpen om het anders te doen. Mét respect voor alles wat er in je kind leeft. Mét respect voor hoe je kind in elkaar steekt.

En dat is ook het enige dat werkt bij pittige kinderen. Het trainen van gedrag, of je dat nu met straffen of met belonen doet, lukt niet zoals je waarschijnlijk al hebt gemerkt. Simpelweg omdat je kind niet wil dat jij ‘de baas bent’.

Denk je nu: “Ja Karla, klinkt goed, maar hoe doe ik dat dan?” dan is mijn antwoord: lees mijn andere blogs, daar vind je tips genoeg. En wil je dit echt goed onder de knie krijgen, dan levert het  onlineprogramma Stap voor stap een gelukkig gezin je precies wat je nodig hebt.

PS Wil je mijn visie dan toch ergens onder scharen, plaats me dan in de hoek van het onvoorwaardelijk ouderschap, daar voel ik me wel thuis 🙂

Laat me weten wat jouw visie en ervaring is, ik hoor graag van je.

En delen op social media is natuurlijk ook fijn, dan kunnen we nog meer ouders bereiken, dank je wel alvast!