Wat te doen bij een driftbui van je kind
Pittige kinderen kunnen in een mum van tijd van heel erg boos worden. Om iets wat in jouw ogen een kleinigheid is. En soms overkomt het je zomaar. Dat je denkt “Huh? Waar komt dit vandaan? Hoe ben ik hierin verzeild geraakt?” Herkenbaar? Ik geef je wat tips over het handelen bij een driftbui.
Geef erkenning
Start altijd zo snel met te erkennen dat je kind boos is. “Je wilde graag nog een keertje, hè?” of “Stom, hè, dat je niet nog een keertje mocht”. En als je geen idee hebt wat er aan de hand is “Jee, je bent echt heel boos, hè”. Soms, als je kind nog niet op flippen staat, is dit voldoende om te de-escaleren.
Hou je stil
Soms echter, is elk woord teveel. Sommige kinderen roepen ook letterlijk “hou je mond!” of ze doen hun handen voor hun oren. Neem dat serieus. Je kind is overprikkeld door de situatie en de emotie en kan er echt niks meer bij hebben. Dus ook erkenning geven kun je dan beter achterwege laten.
Alles gaat voorbij
Realiseer je dat alles voorbij gaat. Ook deze boze bui. Zie het als een onweersbui. Je hebt het niet in de hand, het komt en het gaat. Hoe minder jij je ertegen verzet, hoe minder last je ervan hebt en hoe eerder je kind waarschijnlijk kalmeert.
Kalmeer jezelf
Merk je dat de emotie ook in jou oplaait, neem dan even de tijd om jezelf te kalmeren. Haal jezelf uit de fuik waar je in zit (de stroom van gedachten als ‘dit is niet normaal, dit moet stoppen, hij/zij moet nu echt …., help wat moet ik nu, enz.) door even diep in en uit te ademen. Voel je lichaam, focus op je zintuigen. Ervaar je emotie, laat die ‘er zijn’, zonder je erin mee te laten zuigen.
Accepteer de boosheid, maar begrens de uiting ervan
Boos zijn mag. Afkeuren werkt averechts en het is ook niet de boodschap die je je kind wilt geven. Wel wil je je kind leren dat niet elke uiting acceptabel is.
Bij jongere kinderen kun je hun hand vastpakken als ze willen slaan of met iets gooien. “Het is oké dat je boos bent. Slaan mag niet. Gebruik maar woorden”. Eventueel kun je het kort houden “gebruik maar woorden”.
Wat ook kan is je kind leren het fysiek op een wel acceptabele manier te uiten. Je kunt je kind bijvoorbeeld aanmoedigen om te gaan stampvoeten. Misschien helpt het als je zelf mee gaat doen.
Je kunt ook een kussen geven om op te slaan of tegenaan te schoppen. Of een oude krant om te verscheuren. Verzin alternatieven met je kind en probeer uit.
Mijn ervaring is wel, dat ze tijdens een driftbui zichzelf niet meer kunnen sturen. Ze lopen dan niet uit zichzelf naar de boksbal bijvoorbeeld. Geef ze daarom het kussen in de hand of hou het voor hun benen met de woorden “trap hier maar tegenaan”.
Creëer een ruimte om te kalmeren
Je kunt in overleg een plek met je kind maken waar hij of zij zich kan terugtrekken om te kalmeren. Ik las eens over een jongen die een eigen ‘chillplek’ had in huis waar hij dan heen ging. Ook op school kreeg hij zo’n eigen plekje.
Ga uit de situatie
Je wilt natuurlijk het liefst dat je kind zelf uit de situatie gaat, bijvoorbeeld naar zo’n chillplek. Maar sommige kinderen zijn te boos en weigeren dat. Ga in dat geval, zeker bij oudere kinderen, zelf uit de situatie. Het voelt onnatuurlijk, want jij bent niet de ‘boosdoener’, maar je bent wel een trigger. Door weg te lopen, kan je kind makkelijker kalmeren en kun jij jezelf ook kalmeren.
Bespreek dit wel van tevoren, zodat je kind weet dat je dit niet doet om hem of haar nog bozer te maken, maar om zelf rustig te worden. Je kunt daar eventueel ook een codewoord voor afspreken, bijv. ‘cool down’ of ‘time out’ of gewoon ‘afkoeltijd’.
Bespreek na
Probeer zo veel mogelijk op een rustig moment, als je kind bedaard is, te achterhalen wat er aan de hand was. Dit geeft je informatie over wat je kind precies triggerde. Zodat je er mogelijk een afspraak over kunt maken om dit een volgende keer te voorkomen.
Als je dit fijne tips vindt, wil je ze dan voor me delen? Dan kunnen er nog meer ouders van profiteren. Dank je wel!
Heb je nog aanvullingen, dan lees ik ze graag hieronder!
Dag Karla, mooie site! Begin met verkennen, vanwege onze jongste ( 7jaar).
Wat ik me afvraag over het bovenstaande is, hoe je verder komt als het (na)bespreken niet gaat. Dat staat hij niet toe. Ik heb meestal dus ook geen benul van wat de oorzaak of aanleiding was om zo boos te worden.
Heel af en toe probeert hij het wel maar al voor ik mijn vraag formuleer haakt hij dan af met laat maar, ga maar weer weg…
Hoe kom ik dan verder?
Bij voorbaat dank en groet!
Hallo Marijke,
bedankt voor je compliment! En wat betreft je vraag, daar kan ik het volgende over zeggen.
Het is om te beginnen belangrijk dat je het goede moment pakt. Een rustig moment, voor veel kinderen is dat als ze in bed liggen, voor ze slapen gaan. Wat ook vaak werkt is tijdens een autoritje, als je tenminste alleen bent met je kind. En wat ook kan is een moment met je kind afspreken, wat hem of haar uitkomt.
Daarnaast is het heel belangrijk dat je een open, accepterende houding hebt. Als je kind namelijk denkt dat ie weer op zijn kop krijgt, ja, dan heeft ie daar geen zin in natuurlijk.
Het helpt ook als je je kind dat van tevoren duidelijk maakt. Dat je het wilt snappen, om hem te kunnen helpen.
Het kan ook nog zijn dat je kind het lastig vindt omdat hij niet graag met iets vervelends geconfronteerd wordt, misschien omdat hij last heeft van schaamte of zichzelf erom veroordeelt. Dan helpt het om zijn gevoelens te benoemen en te erkennen.
Ik hoop dat je hier wat aan hebt, Marijke.
In mijn onlineprogramma wijd ik een hele les aan hoe je deze oplossingsgerichte gesprekken voert, zoals ik ze noem.
Succes!
Karla
Goedenavond,
Ik ben u site aan het doorlezen en heb al veel mooie tips geleden waar ik wat mee kan. Echter heb ik een vraag. Wij hebben een dochter van 4 en half die sinds september naar school gaat. Ze gaat heel graag en heeft al best wat vriendinnetjes. Het liefst gaat ze vaak spelen met hun na schooltijd. Dit kan natuurlijk niet altijd ook mede omdat wij net een 2e kindje hebben van nu 9 weken oud. Wij bespreken in de ochtend al of ze wel of niet die dag na school kan spelen. Maar vaak gaat dit niet goed en krijgt ze enorme huil/driftbui op ’t schoolplein. Als we die ochtend duidelijk hebben gezegd dat het bijvoorbeeld niet kan die middag komt ze alsnog die middag al huilend naar me toe mag ik spelen met (nou een willekeurige naam) als ik dan rustig uitleg dat het vandaag niet kan en dat ik dat ook al had gezegd maar dat het misschien morgen kan gaat ze helemaal flippen. Elke keer weer nu eigenlijk dagelijks. Nu vandaag ook weer en ze gaat steeds verder.. Van mij mocht ze gaan spelen maar beide vriendinnetjes konden niet. Helemaal door het lint ging ze. Ik heb haar mee terug de school in genomen, op een stoeltje gezet en geprobeerd te wachten tot ze stopte. Dit gebeurde niet echt en haar zusje moest inmiddels al de fles krijgen. Ze sliep gelukkig nog wel maar dat kon elk moment veranderen. Toen ze iets bedaard was probeerde ik nogmaals uit te leggen dat het van mij wel mocht maar dat de kindjes niet konden en hup weer van voor af aan.. Ik had geen tijd meer dus heb haar aan de arm (te stevig uit mijn frustratie ik geef het toe) mee genomen tot we thuis waren. Dit is 3 min lopen. Daarna heb ik haar naar boven gestuurd zodat ze tot rust kon komen want de hele weg heeft ze gegilt. Ik zei dat ik zo met haar zou komen praten. Toen ik 20min later boven kwam was ze in slaap gevallen.. Later erop terug gekomen en ze verteld dan dat ze het jammer vindt.. Hoe kunnen we hiermee omgaan? Ik verlies me zelf ook merk ik en niks helpt. Van te voren duidelijkheid bieden lijkt ze te zijn vergeten als ze uit school komt of probeert ’t gewoon ik weet het niet. Hopelijk heb jij nog een tip… Liefs Denice.
je kunt niet alles voorkomen of oplossen, Denice, dat blijkt dan maar weer.
Soms zit er niks anders op dan het te accepteren, dwz erkenning geven en vervolgens doen wat er gedaan moet worden. Naar huis in dit geval. Zou ze niet gewoon meekomen als je duidelijk aangeeft dat jij nu aar huis loopt?
Zonodig neem je haar aan de arm mee. Je kunt dan namelijk ook in een eerder stadium doen en dan gebruik je wel fysieke kracht, maar dan zit er geen frustratie achter, dus dat voelt anders voor haar.
Misschien kun je haar nog een plaatje meegeven dat symbool staat voor wel of niet spelen, bijv. in haar broodtrommel, zodat ze er nog eens aan herinnerd wordt?
Succes ermee, het valt soms niet mee en dat is dan zo 🙂
Allereerst veel dank voor alle bruikbare en korte blogs vol met goede tips. Ik heb ook al een boek gekocht en die leest erg prettig. Mijn dochter is nu 1 jr en 9 maanden oud en kan ontzettend haar eigen zin doordrijven en krijsen, zichzelf naar de grond gooien, harde vuistjes maken als ze haar zin een keer niet krijgt. Mijn man vindt het dan tijd voor een time out wat haar soms helpt maar vaak lijkt ze nog bozer. Ik zie een meisje die duidelijk nog niet haar emoties kan controleren, ze verliest zichzelf erin. Ik zou haar het liefst haar wil troosten/steunen, dat laat ze uiteraard niet gelijk toe. Wat is wijs te doen? Wel met een time out gaan werken ondanks dat ze dat als straf ziet? Haar maar even negeren zolang ze zich zo gedraagt tot ze zich laat troosten? Alvast veel dank! Vriendelijke groet, Lotte
Ik ben niet zo’n voorstander van een time-out, Lotte. Een time-out kan bij een ouder kind dienen als een manier om rustig te worden. Maar daar is ze veel te jong voor. En ze verdient ook geen straf, want ze uit alleen maar haar emoties en dat is gezond.
Wat haar het beste helpt, dat moet je onderzoeken. Sommige kinderen worden rustiger van vastpakken, anderen niet. Ik zou in elk geval in de buurt blijven en benoemen dat ze heel boos is. Erkenning geven. Emoties horen bij het leven, boos zijn ook. Het gaat ook weer over.
Ik zou haar niet negeren, wel kun je nadat je erkenning hebt gegeven stoppen met praten en gewoon in de buurt blijven en een knuffel geven als dat weer kan. Soms komt er dan nog een huilbui achter aan. Ook dat is ontladen.