Als je het niet eens bent in het opvoeden

Het feit dat je kinderen hebt gekregen kan een behoorlijke wissel trekken op je relatie. Niet alleen door alle aandacht, energie en tijd die kinderen van je nodig hebben, ook ontmoet je jezelf en de ander in de rol van opvoeder. En het kan zijn dat blijkt dat je het eigenlijk niet eens bent over de opvoeding. Dat kan leiden tot irritatie, verwijten over en weer en verwijdering. Wat nu?

Realiseer je ten eerste dat het heel normaal is dat je het niet eens over de opvoeding bent. Je hebt immers allebei een andere achtergrond. En hoe je zelf bent opgevoed heeft veel invloed op hoe jij het nu doet als ouder. Of je het nu net zo doet als je ouders of juist niet, je ontkomt niet aan de invloed daarvan.

Daarnaast zijn jullie hoogstwaarschijnlijk verschillende persoonlijkheden, daarom hebben jullie elkaar ooit aangetrokken. Vaak is de één wat geduldiger en de ander wat korter door de bocht. Vaak zie je daarin ook algemene man/vrouw verschillen terug: mannen kunnen vaak beter hun grenzen trekken en bij zichzelf blijven, vrouwen vinden dat veel lastiger. Het kan zover gaan, dat je als moeder eigenlijk niet goed weet waar voor jou de grenzen liggen.

In dat laatste geval levert het vaak ergernis op bij de man. Dat kan de ergernis zijn die wordt opgeroepen door het feit dat zijn grens allang bereikt is. De ergernis kan ook voortkomen uit het feit dat hij vindt dat zijn vrouw respect verdient wat ze in zijn ogen niet krijgt van de kinderen.

Hoe dan ook: als je het niet eens bent over het opvoeden kan dat veel invloed hebben op je relatie. Hoe ga je daar nu het beste mee om?

In mijn visie voed je de kinderen op vanuit wederzijds respect. Je hebt respect voor het kind én voor jezelf. Je wilt rekening houden met de behoefte van je kind, maar ook met die van jezelf. In al mijn tips en artikelen klinkt dit door. Het gaat dan niet over ‘wie is de baas’, maar ‘wat heeft iedereen nodig en hoe zorgen we dat we dit voor elkaar krijgen’.

In feite geldt hetzelfde voor de relatie tussen de ouders onderling. Ga niet uit van ‘wie heeft er gelijk’ maar accepteer en respecteer ieders behoefte en ook ieders standpunt. En ga vanuit gezamenlijkheid aan de gang om aan jullie allebei tegemoet te komen.

Dat doe je door in gesprekken over het opvoeden goed naar elkaar te luisteren. Stop met de ander te willen overtuigen, maar doe je uiterste best om de ander te begrijpen. En te respecteren en accepteren. Want pas als je je geaccepteerd en gerespecteerd voelt, ben je bereid om de ander tegemoet te komen. En dan kun je zoeken naar manieren die recht doen aan jullie allebei.

En probeer daarbij ook een laagje dieper te kijken. Stel jullie zijn het oneens over een verzoek van je kind. Je kind wil iets, laten we zeggen, je kind wil graag alleen met vriendjes of vriendinnetjes naar de bioscoop. En jij vindt het geen goed idee en je partner wel. Kijk dan eens wat er onder de redenen zit, die je opgeeft.

Wat is je werkelijk behoefte? Maak je je zorgen over je kind? Ben je bang voor de reactie van anderen? Vind je dat je kind moet leren dat niet alles maar kan wat ie graag wil, omdat ze dat vroeger tegen jou zeiden?

Dit soort gesprekken voeren vraagt tijd, moeite en aandacht. Maar het levert ook veel op. Als je het op de goede manier doet, versterkt het jullie relatie en staan jullie steviger in het omgaan met je kinderen. Waardoor zij meer kunnen ontspannen en minder de strijd zullen opzoeken.

Samen mijn onlineprogramma volgen kan ook erg helpen. Je kunt dan vertrekken vanuit dezelfde visie op opvoeden en je hebt dezelfde handvatten gekregen om toe te passen. Zodat je weer voelt dat je het echt samen doet.  En dat alleen al geeft de kinderen ook weer rust.

Wil je het blog voor me delen als je het de moeite waard is, zodat we nog meer ouders kunnen bereiken? Dank je wel!

Ook hoor ik graag je eigen ervaring, wie weet heb je nog een aanvullende tip. Altijd welkom, je kunt je reactie hieronder kwijt. Bedankt alvast.

Help, we zijn het niet eens over de opvoeding

Regelmatig krijg ik de vraag voorgelegd van (meestal) een moeder: ‘Ik wil graag jouw aanpak volgen, maar mijn partner ziet het niet zitten. Heeft het dan wel zin?’ Ik dacht, laat ik er eens een blog over schrijven.

Vaak zegt de partner iets in de trant van ‘hij moet gewoon luisteren, punt’. Omdat je partner zelf zo is opgevoed. Omdat hij (het is meestal een hij) bang is de grip te verliezen, het kind teveel ruimte te geven. Of omdat hij bang is dat jullie kind later niet klaar zal zijn voor de maatschappij. Of gewoon omdat het makkelijker is. Scheelt een hoop gepraat en gedoe.

Zie dat je partner dus in grote lijnen goede redenen heeft om niet een andere koers te willen. En meestal met de beste bedoelingen doet zoals hij doet. Dat uitgangspunt maakt je zachter en voorkomt dat je in onderlinge strijd terechtkomt.

Maar wat doe je nu, als jij de aanpak van Ontspannen Opvoeden wél ziet zitten en je partner niet zo? Heeft het dan wel zin? Ja, dat heeft zin. Ik zal je uitleggen waarom en hoe je daar het beste mee om kunt gaan.

In de eerste plaats zorgt de aanpak ervoor dat je een beter contact met je kind krijgt. Dat je je kind beter gaat begrijpen en dat je in gesprek komt. Daarmee kun je je kind al een heel eind helpen en zal je kind zich in elk geval door jou beter begrepen en gehoord voelen.

Vervolgens kun je je partner uitleggen wat je ontdekt hebt. Je hoeft dus geen kritiek te hebben, niet te zeggen dat hij het fout doet, maar je kunt het aanreiken als tip. “Weet je wat ik vandaag merkte? Er gebeurde dit en dit en toen zei ik ‘lieverd, ik snap heel goed dat je daar boos van wordt, dat is ook stom. Jij wilde heel graag …., he?’ En toen werd hij in één klap een stuk kalmer. Dus dat werkt echt. Misschien kun jij dat ook eens uitproberen.

Accepteer dat je partner het op zijn manier doet en doe het zelf op jouw manier. Natuurlijk mag je van je partner vragen om op zijn beurt ook te accepteren dat jij het op jouw manier wil doen. Bespreek wat dit betekent en hoe je dat kunt doen zonder elkaar te ondermijnen.

Maak daarvoor de afspraak om je niet te bemoeien met een interactie van de andere ouder en het kind. Als je het moeilijk vindt, ga dan weg. Zolang er geen sprake is van mishandeling, kun je het rustig bij de ander laten.

Zo voorkom je dat je jezelf onderdeel maakt van de strijd tussen de partner en het kind. Als je het wil bespreken met je partner doe dat dan later, waar het kind niet bij is. Luister naar elkaar, maak gebruik van ik-boodschappen en zorg dat je partner zich niet aangevallen voelt.

Natuurlijk zou het heel fijn zijn, als jullie samen aan de nieuwe aanpak zouden kunnen beginnen. Maar als dat er nu (nog) niet in zit, begin er dan zelf mee. Stapje voor stapje. Al dan niet met het programma. En vertrouw erop dat je langzaam naar elkaar toegroeit.

Herken jij deze situatie en heb je wat aan dit artikel? Laat het weten bij de reacties. En delen op de social media is ook fijn, dank je wel alvast.