Veel ouders geven aan dat ze meer geduld zouden willen hebben, vooral moeders. Dan bedoelen ze rustig blijven in situaties met hun kind(eren), die hun niet bevallen. Ze raken geïrriteerd of gefrustreerd, gaan dan schreeuwen en doen precies wat ze niet willen en wat ook niet helpt 🙂 Wat te doen?
Ten eerste is het belangrijk je te realiseren, dat je mens bent. Het is niet meer dan logisch dat het gedrag van je kind bij jou gedachten en emoties oproept. Dat is het leven, dat gebeurt de hele dag met alles om je heen.
Echter, wij hebben ergens diep down een plaatje zitten van de rustige, beheerste ouder, die zonder stemverheffing alle ongewenst gedrag weet te stoppen. Die nooit problemen heeft met zijn kind, maar alles met gemak in goede banen leidt. Haal dit plaatje naar boven, kijk het aan en zie hoe lachwekkend het is. Ooit die perfecte ouder ontmoet?
Accepteer je eigen emoties en de situatie. Niet in de zin van gelaten ondergaan, maar in de zin van “dit is wat er is”. Adem eens diep in en uit. Hè, hè. En stel de vraag: wat heb ik nodig en wat heeft mijn kind nu nodig?
Een voorbeeld. Je kind is erg traag met eten. Jij voelt je ongeduld toenemen. Onderzoek eens waar dat ongeduld vandaan komt. Wil je dat je kind opschiet, omdat het al laat is en straks te laat in bed ligt? Of moet je straks weg en ben je bang, dat je niet op tijd de deur uitkomt? Ergert het, omdat jij niet mocht treuzelen met eten vroeger? Of ……
Als je weet waar je welke gedachten ten grondslag liggen aan je ongeduld, kun je deze verder onderzoeken. Is je zorg of angst terecht? Is het erg als je kind een keer wat later naar bed gaat? Kom je inderdaad in tijdnood? Wil je misschien niet voelen hoe pijnlijk het voor jou vroeger was als je zo op je kop kreeg als je treuzelde met eten? Word je liever boos op je kind dan dit te voelen?
Als je dit allemaal duidelijk hebt, kan je ongeduld verdwijnen. Dan kun je jezelf geruststellen, of ingrijpen (“ik ga je nu even helpen met eten, want het duurt vandaag een beetje lang”). Of voelen hoe naar het voor jou vroeger was en hoe fijn het is, dat je jouw kind die ruimte wel kunt gunnen.
Als je ervaart dat je plotseling je geduld verliest, dan heb je daarvoor je opkomende frustratie genegeerd. Opeens schiet je uit je slof. Soms op een manier, die jezelf kan verbazen. Heb jij hier regelmatig last van, dan is het belangrijk om uit te zoeken hoe jij met emoties omgaat. Klopt het dat jij meer aandacht bij de ander hebt en te weinig bij jezelf?
Heb jij moeite met boosheid en het voelen van je eigen grenzen? Ga daarmee aan de slag. In jouw belang en in dat van je kind.
PS Het leren omgaan met je eigen emoties en die van je kind is een belangrijke stap voor minder conflicten in huis. Vandaar dat ik er een hele les aan wijd in mijn onlineprogramma Stap voor stap een gelukkig gezin.
Herken jij wat ik beschrijf? Geef hieronder je reactie, ik lees het graag!
Vind je dit artikel de moeite waard? Deel het dan via onderstaande knoppen. Dank je wel!
Jij hebt vast ook wel van die situaties waarin je denkt “Werk nou eens even mee”, “Waarom kun je nou nooit eens gewoon even doen wat ik zeg”, enzovoort. Het lijkt zo simpel en toch ligt je kind (weer) dwars. Waarom is dat? En wat kun je daaraan doen?
Gedrag heeft een reden. Als je kind boos wordt of dwars ligt, zit daar iets achter. Een veelvoorkomende oorzaak is dat je kind zich niet gehoord, gezien en begrepen voelt. Oftewel, zich niet erkend voelt.
Ik kan het niet vaak genoeg benadrukken: erkenning is een basisbehoefte van ieder mens. We willen ertoe doen. Dat geldt net zo goed voor kinderen. Zij willen serieus genomen worden in hun behoeften, hun verlangens, hun zorgen.
Vaak zijn ouders zich helemaal niet bewust dat ze dat niet doen. Maar het zit hem juist in je reactie in alledaagse situaties. Je kind luistert niet naar je en als je daar wat van zegt wordt ze boos. Of hij wordt boos omdat iets hem niet lukt.
Wat je op zo’n moment als eerste zou moeten doen is erkenning geven. Het gevoel van je kind benoemen. “Ik zie dat je boos wordt, je wilt dat niet doen hè?“ of “Wat vervelend lieverd, dat het niet lukt, daar word je boos van hè?”of “Zo te zien heb je daar helemaal geen zin in”.
Het is verbluffend om te zien hoe goed dat werkt, al zit er wel een ‘maar’ aan. Het werkt alleen als je een echte empathische reactie geeft. Het werkt niet als trucje, terwijl jij je inwendig loopt te ergeren aan je kind. Verplaats je in je kind en erken van daaruit zijn of haar gevoel, behoefte of zorg. Je kind klaart ervan op en kan daarna ook weer horen wat jij zegt.
Doe je dat niet, dan kan het een hele tijd doorzeuren zonder dat jij snapt waarom je kind zo moeilijk doet. Een kind dat zich niet erkend voelt, niet begrepen, voelt zich daardoor niet prettig. En kan daardoor nog een hele tijd ‘lastig’ blijven.
Dus wil jij een soepeler contact met je kind, minder irritaties en boze buien, probeer het dan eens uit. Stap even uit je eigen gezichtspunt en stap in de schoenen van je kind.
Probeer te begrijpen wat er in je kind gebeurt, wat hij ervaart. En laat merken dat je het ziet en begrijpt. Ik durf te wedden dat het dan een stuk makkelijker wordt met je kind. Ook, of misschien juist, als je kind een echte dwarsligger is.
Erkenning geven is één van de vele waardevolle vaardigheden die je leert in het onlineprogramma Stap voor stap een gelukkig gezin. Dit programma leert je een nieuwe aanpak in het opvoeden, eentje die wél werkt bij jouw pittige kind. Je leest er hier meer over.
Vind je dit een goeie tip? Deel hem dan op social media, dan kunnen anderen er ook hun voordeel mee doen. Dank je wel.
Heb je het uitgeprobeerd, laat dan hieronder weten wat je ervaringen zijn, ik hoor graag van je!
Door de site te te blijven gebruiken, ga je akkoord met het gebruik van cookies. Privacyverklaring
De cookie-instellingen op deze website zijn ingesteld op 'toestaan cookies "om u de beste surfervaring mogelijk. Als u doorgaat met deze website te gebruiken zonder het wijzigen van uw cookie-instellingen of u klikt op "Accepteren" hieronder dan bent u akkoord met deze instellingen.