Veel ouders (vooral moeders …) hebben, net als ik overigens, de neiging om het probleem van hun kind tot hun eigen probleem te maken. Immers jij bent, of voelt je in elk geval, verantwoordelijk voor het geluk van je kind. Maar hoe realistisch is dit eigenlijk? En werkt het wel? Het is mij gebleken, dat het niet handig is om problemen van een ander, in dit geval van je kind, tot je eigen te maken. Hoe logisch dat ook lijkt.

Daar zijn twee redenen voor. Ten eerste kan het zijn, dat jij de oplossing helder voor je ziet. Door jouw oplossing aan te bieden, of misschien wel –goed bedoeld- op te dringen, tast je de zelfstandigheid aan van je kind aan, omdat hij of zij zo niet leert om zijn eigen oplossingen te vinden. Wat ook nog eens beter zou zijn voor zijn zelfvertrouwen.

Het kan echter ook zijn, dat jij ook niet weet wat de oplossing moet zijn. Nu heb jij dus ook een probleem. En wat doe je met een probleem waarvan je niet direct de oplossing ziet? Precies, je gaat piekeren, je maakt je zorgen. Nu is bekend dat piekeren en tobben tot een vernauwing in je denken leidt. Je ziet de mogelijkheden niet meer, maar vooral doemscenario’s. Ook roept het bij jouw allerlei emoties op, angst en machteloosheid misschien.

Ben jij nu nog beschikbaar om te helpen? Nee, eigenlijk niet. Want nu word jij in beslag genomen door jouw probleem en bijbehorende emoties. Dus terwijl je intentie is om je kind te helpen, heb je jezelf juist minder geschikt gemaakt om te helpen. Het werkt dus niet zo goed. Wat dan wel?

Als je je zorgen maakt over iets m.b.t. je kind vraag je dan eerst af: wie heeft er een probleem? Het kan zijn, dat jij wel  een probleem hebt, maar je kind niet. In dat geval is het handig om ik-boodschappen te geven. Bijvoorbeeld in het geval van een puber, die wel erg lang uitslaapt: “ik maak me zorgen, dat je zo lang op bed ligt. Ik ben bang, dat je dan vanavond niet kunt slapen en je slaapritme verstoord raakt. Ik weet hoe vervelend dat kan zijn. Begrijp je wat ik bedoel? Hoe zie jij dat? “ Vervolgens kun je een antwoord krijgen wat neerkomt op “niets aan de hand, maak je geen zorgen” of “ja, daar zit wel wat in. Ik vind het eigenlijk ook niet fijn als ik ’s avonds zo lang wakker lig”.

Het kan ook zijn, dat jouw kind een probleem heeft of althans lijkt te hebben.  Dan is het handig om actief luisteren toe te passen. “Het klinkt alsof je er zelf van baalt dat je zo laat opstaat, klopt dat?” of “Het lijkt wel alsof je niet zo blij bent met je nieuwe juf, is dat zo? “ Zo kan een gesprek ontstaan waarin duidelijk wordt wat het kind dwars zit en kun je hem of haar helpen om oplossingen te vinden.

Want natuurlijk wil je je kind graag helpen. Dat mag ook, daar ben je ook voor. Maar vraag het altijd eerst even. “Vind je het fijn als ik je help om eerder op te staan”? of  “Zal ik eens met je meedenken wat je hieraan zou kunnen doen?”

Soms is het best moeilijk om een probleem bij je kind te laten. Als het je erg bezighoudt, zoek dan iemand op met wie jij kan praten. Die jou kan helpen om het helder te blijven zien. Misschien is het wel een goed idee om een paar gesprekken met een professionele hulpverlener te hebben. Dat kan erg verhelderend werken. En hoe beter jij ermee om kunt gaan, hoe groter de kans dat je je kind kunt helpen.

Ben je het met me eens? Herken je dit? Geef hieronder je reactie.

Ook fijn als je het artikel wilt delen via de shareknop hieronder, dan kunnen we samen nog meer ouders bereiken. Dank je wel 🙂