Emoties zijn geen probleem

Als een kind blij is en vrolijk, genieten we daarvan. We hebben geen enkele neiging om in te grijpen. Hoe anders is dat als een kind boos is, of verdrietig. We denken dan dat we het kind ‘er uit moeten halen’. Maar moet dat wel?

Als ik ouders vraag waar ze tegenaan lopen, gaat het vaak over boze buien. En vaak wordt dan ergens ook de opmerking geplaats ‘en het lukt me niet om haar eruit te krijgen’. Het idee is, dat het niet goed is als het kind (zo lang) boos is, en dat je als ouder iets moet doen om dat te doorbreken.

Het gekke is, dat juist dat idee de boze bui in stand houdt. Hoe meer ouders proberen het kind eruit te halen, hoe langer de bui meestal duurt. Ik zie dat als weerstand. In de ouder is weerstand tegen de situatie. Die moet anders. ‘Kan hij nou nooit eens normaal doen, waarom wordt ze zo boos om zo’n kleinigheid, ik heb hier zo geen zin in, ik trek het niet meer, nou is weer de sfeer verpest’, dat soort gedachten.

Of je vindt het zielig voor je kind. Dat kan ook natuurlijk. ‘Het zou zo fijn zijn als hij niet zo boos zou worden, straks doet ze iets waar ze spijt van heeft, wat kan ik doen om dit te laten stoppen’, enz. Of het nu frustratie is bij jou of medelijden met je kind, in beide gevallen accepteer je in feite niet wat er is.

Terwijl: het is er al. En dat is geen probleem. Emoties horen bij het leven. Ze zijn een normale energiebeweging, zou je kunnen zeggen. Een ophoping van energie die een uitweg naar buiten zoekt. En dat kun je maar beter zijn gang laten gaan.

En daar komt nog iets bij. Als je je kind probeert te helpen door het te laten stoppen met huilen of boos zijn, geef je impliciet de boodschap dat deze emoties niet oké zijn. Dat ze weg moeten. En vooral: dat het erg is.

Maar het is niet erg. Het is niet erg om verdrietig te zijn, het is niet erg om boos te zijn. Het gaat namelijk altijd weer voorbij. Hoe minder we ons ermee bemoeien, hoe eerder het voorbij is. Bij oudere kinderen kan het wel langer duren, omdat zij al ‘geleerd’ hebben om met hun denken de emoties te voeden.

Dan kan het helpen om je kind dit uit te leggen. ‘Breng eens je aandacht naar de sensatie in je lichaam, waar voel je het, wat voel je precies? Dat heeft geen woorden nodig. Ga maar kijken wanneer de sensatie verdwijnt’. En dat is dan vrij snel, als je er niet een heel verhaal omheen bouwt.

Hoef je dan helemaal niets te doen? Nee, in feite niet. Tenzij de manier waarop je kind zijn frustratie uit, schadelijk is voor mensen of spullen. Dan kun je ingrijpen door je kind een alternatief te bieden, weg te halen uit de situatie, o.i.d

Maar dat kan dus heel goed zonder weerstand, zonder verhaal over hoe erg het is, zonder emoties aan jouw kant. Simpelweg in actie komen, omdat de situatie dat vraagt.

En dat is dus heeeeeel fijn voor je kind :). Als jij rustig blijft en de emotie van je kind accepteert, voelt je kind zich niet afgewezen. Dan is de bui eerder over en is er weer ruimte voor ontspanning. En dat maakt dat je kind ook rustiger wordt, minder gespannen en (veel) minder snel gefrustreerd.

Probeer dit eens uit, kijk eens wat er gebeurt als jij niets doet. Ook als je kinderen bijvoorbeeld ruzie maken, de kans is groot dat het vanzelf ook weer stopt. Dat is een natuurlijk gebeuren, zoals je ook bij dieren kunt zien. Even is er veel kabaal en onrust en even later is de rust weer gekeerd. Ook niet meer dan een beweging van energie, hoef je niks aan te doen 😊

Wat levert dit inzicht jou op? Vertel het me hieronder, ik lees het graag.

En vind je dit blog waardevol, wil je het dan voor me delen? Dank je wel!