7 tips om te zorgen dat je kind beter luistert

Volwassenen hoor je regelmatig zeggen, dat een kind niet luistert. Bedoeld wordt dan: hij gehoorzaamt niet. Dat vinden wij lastig, want wij willen van alles van kinderen. Het is dus lang niet altijd eenvoudig om van je kind gedaan te krijgen wat nodig is (of wat jij nodig vindt…).  Je wordt ongeduldig, raakt in de stress, want jullie moeten wel op tijd op school zijn, het kind moet gezond eten, op tijd naar bed, en ga zo maar door. Herkenbaar, nietwaar 🙂 Hoe kun je zorgen, dat je meer van je kind gedaan krijgt, dat je kind beter “luistert”?

Als eerste wil ik opmerken, dat kinderen je inderdaad soms gewoon niet horen. Simpelweg omdat ze opgaan in wat ze aan het doen zijn. Kinderen kunnen nog zo echt in het hier en nu zijn, volkomen in beslag genomen door wat ze nu aan het doen zijn. Om jaloers op te worden eigenlijk. Denk dus niet te snel “Hij wil me niet horen”.  Een dergelijke negatieve gedachte roept doorgaans een reactie van irritatie of ongeduld bij je op, waar je vervolgens niet veel mee opschiet.

Het is belangrijk om te zorgen dat je contact maakt met je kind. Kijk hem aan, zorg dat zij je kan zien. Of raak hem even aan. Maar overtuig jezelf dat je zijn of haar aandacht hebt. En vertel dan je boodschap “het is tijd om je schoenen aan te doen, we gaan zo naar school”.

Laat je niet verleiden tot stemverheffing, dat werkt meestal averechts. Ik geef toe dat het wat meer moeite kost om daadwerkelijk even contact te maken, even naar je kind toe te gaan. Maar zeg nou zelf: 4 x van afstand roepen zonder resultaat waardoor je geïrriteerd raakt, kost toch in feite veel meer energie?

Zorg voor een duidelijke structuur, met vaste gewoontes. De situatie ondersteunt je dan in het gedrag wat je graag van je kind wil zien. O ja, ik ben klaar met eten, dan ga ik tandenpoetsen. O ja, het is 7 uur, de tv gaat uit. O ja, ik heb mijn kleren aan, nu moeten mijn haren gekamd. O ja, ik kom thuis, eerst de vissen eten geven, enz. Hoe meer vaste gewoontes, hoe soepeler de dingen lopen.

Als dingen niet soepel lopen overleg dan eens met je kind: wat vind hij er zo lastig of vervelend aan? Misschien werkt het wel als het op zijn manier mag. Soms bepalen wij als ouders onnodig veel. Eigen inbreng van kinderen bij het opstellen van regels en gewoontes bevordert in hoge mate de neiging om zich er aan te houden.

Wees duidelijk en concreet in je verzoek. Geef nauwkeurig aan wat je van je kind verwacht. Bijvoorbeeld een begrip als “kamer opruimen” is voor sommige kinderen te vaag. Beter kun je vragen om het speelgoed in de bakken te doen en kleren in de wasmand.

Vertel wat je wel wilt i.p.v. wat je niet wilt. We zeggen zo gemakkelijk: ik wil niet dat je … Het gekke is dat je daarmee juist de kans vergroot dat het kind dit gaat doen. Want als je bijvoorbeeld zegt: niet springen op de bank, dan is “springen op de bank” wat blijft hangen in het onderbewuste van je kind.  Je kunt dus beter zeggen: “Ga je even zitten?” Of: “Een bank is om op te zitten, een trampoline om op te springen ‘. Of een ander alternatief.

Blijf zelf rustig. Haal even diep adem als je voelt dat er ergernis bij je begint op te komen. Geef het geen kans, vertel jezelf dat je er helemaal geen probleem is, je kind kan je gewoon nog even niet horen. Wees alert op negatieve interpretaties, zoals dat je kind het expres doet. Blijf kalm en open.

Maak gebruik van ik-boodschappen. Een ik-boodschap voorkomt weerstand bij je kind en komt daardoor makkelijker binnen dan een boodschap in jij-taal. (zie het artikel Geef een ik-boodschap). Je kunt dat ook gebruiken als je een wat stevigere boodschap wil geven, bijv. ‘ik weet dat je me gehoord hebt, als je geen antwoord geeft krijg ik het gevoel dat het je niet boeit en daar word ik niet blij van. Ik wil echt nu even antwoord van je’. 

Vind je dit nuttige tips en heb je behoefte aan meer? Omdat je een kind hebt waarbij het allemaal niet zo vlotjes gaat? Ik geef regelmatig een gratis online training over het opvoeden van pittige kinderen, zoals ik ze noem. Kinderen die slecht luisteren, een sterke wil hebben en snel boos kunnen worden. Ik laat je zien bij welke benadering een pittig kind wél gedijt. Bekijk hier de gratis training en ontdek hoe jij ervoor kunt zorgen dat je kind wél luistert. 

PS Als jij blij bent met deze tips wil je ze dan delen via social media? Dan kunnen ook anderen er hun voordeel mee doen. Dank je wel! En reageren kan natuurlijk ook altijd, ik hoor graag van je.

Karla Mooy

Heb jij een pittig kind? Ik weet hoe dat is én ik kan je helpen om het opvoeden van jouw kind makkelijker te maken. Neem contact met me op als je wel wat hulp kunt gebruiken.

  • Willemijn schreef:

    Die van ons springt inderdaad niet meer op de bank sinds dat we een trampoline hebben!

  • Nellie schreef:

    Goeie tips ik ga ze uitproberen…

  • loris schreef:

    En wat als ze je horen en doen er niks mee? Of storten ter aarde in tranen.wij kunnen alles tegen ze zeggen maar het interesseert ze gewoonweg niet.

    • Karla Mooy schreef:

      Hallo loris,
      Dan hebben ze je niet echt gehoord. Het klinkt niet alsof er werkelijk contact is. Om te beginnen zou je moeten proberen om werkelijk, open, naar je kind te luisteren. Interpretaties en verwachtingen, zoals je die hier neerschrijft, loslaten. Werkelijk willen luisteren. Als je dat doet luisteren ze zeker ook naar jou. En dat is iets anders dan gehoorzamen. Naar elkaar luisteren maakt het mogelijk om samen een oplossing te vinden die voor iedereen goed is. En daar wordt iedereen dus gelukkiger van. Maar je moet het oprecht willen en erin vertrouwen. Wil je dat? Of wil je eigenlijk gewoon, dat ze doen wat jij zegt?
      hartelijke groeten
      Karla

  • Sandra schreef:

    Vraagje ; en hoe zorg ik hiervoor met 3 kinderen die elk zijn eigen aanpak nodig heeft. Met name de middelste is erg moeilijk om soms mee te praten.

    • Karla Mooy schreef:

      Hallo Sandra,
      In principe doe je met elk kind wat ik hierboven heb verteld bij de tips. Maar misschien bedoel je, dat je het moeilijk uitvoerbaar vindt met jouw kinderen. Dat je het moeilijk hebt met jouw kinderen. Misschien heb je meer nodig dan alleen bovenstaande tips? Als je wilt, kun je daarvoor contact met me opnemen.
      Hartelijke groeten
      Karla

  • Nellie schreef:

    Helaas Karla geen verbetering….zowel thuis niet als op school….. Hij heeft een zeer sterkte eigen wil…. Hij is 5 jaar en zit in groep 2. Waarschijnlijk blijft ie zitten ondanks zijn goede Cito toetsen… Maar omdat hij niet stil zit, graag kletst en volgens de juf niet oplet( maar wel alles weet) ben bang dat dat drama gaat worden hij houdt helemaal niet van knutselen ziet ie het nut niet van in. Ik krijg steeds meer het vermoeden dat ie hoogbegaafd is of toch ADHD….

  • Laura Guijo schreef:

    Halo , mijn zoon is 6jaar en luistert de laatste tijd slecht spreekt tegen, het laatste woord hebben eet slecht ppfff enige tips grtj

  • non schreef:

    Onze dochter van 4.5 jaar luistert niet. Je kan haar roepen, je kan haar even aanraken maar geen reactie. Als we even een op een met haar praten draait ze rustig haar hoofd weg en als je dan vraagt wat we hebben gezegd krijg je standaard dat weet ik niet….
    soms lopen gemoederen hoog op…! Wat te doen…

    • Karla Mooy schreef:

      Hallo Non,
      Er moet een reden zijn, waarom ze zo doet. Wat in de eerste plaats nodig is, is dat je zelf niet zo boos wordt, dat werkt averechts. Zie haar als een klein meisje wat een reden heeft om zo te doen. De kunst is om met haar uit te zoeken wat dat is. Daarvoor is het nodig dat je goed naar haar luistert.
      Verder is het natuurlijk per geval verschillend wat er speelt, dus zou je het beste contact met me kunnen opnemen om samen te kijken wat er aan de hand kan zijn.
      Hartelijke groeten
      Karla

  • felice schreef:

    hallo ik heb een dochtertje van 5 jaar.ik heb haar eigenlijk altijd alleen verzorgd en hebben we problemen gehad met de echte vader,maar dat is nu allemaal achter de rug.uit eindelijk kreeg ik een nieuwe man en werden we een echt gezin.ze zijn gek op elkaar.maar sinds een tijd luisterd mijn dochter heel slecht.ik kan niet met haar praten als ik nee zeg doet ze het toch.ze wil vooral de baas spelen en denkt dat ze ook alles beter weet.ik ben eigenlijk een beetje ten einde raad.met vriendelijke groet

    • Karla Mooy schreef:

      Hallo Felice,
      Als ze de baas wil spelen, kan dat een teken zijn, dat ze te weinig ruimte krijgt voor eigen inbreng. Kijk eens op welk momenten en bij welke situaties ze wel zelf kan (mee)beslissen. Het kan ook een teken zijn, dat ze zich te weinig gehoord voelt, niet perse in de situaties waarin ze niet luistert, maar meer in het algemeen. Probeer eens vaker aandachtig naar haar te luisteren. Misschien ook moet je meer uitleggen over waarom ze iets niet mag of waarom ze iets moet doen. Heb je meer hulp nodig, dan kun je contact met me opnemen voor begeleiding. Succes!
      Karla

  • Siempie schreef:

    Hallo, ik heb een zoon van 6, we wonen met opa en oma in huis, hij is heel lief, op school luisterd hij goed, maar thuis…mijn oma en ik zitten op 1 lijn, maar opa doet vaak dingen tegendraads met hem waardoor ik me niet serieus genomen voel. Ik moet te veel me best doen om hem naar mij te laten luisteren. Wie moet ik nu aan pakken? Kinderen kun je nog wat leren, maar volwassenen niet. Groetjes Siempie

    • Karla Mooy schreef:

      Hallo Siempie,
      Als je met opa en oma in huis woont is het belangrijk om met hen te praten over de rol die ze hebben. Voeden ze mee op of voed jij in principe op? Geef duidelijk aan hoe jij het wilt en waarom. Het is nodig, omdat het anders voor je zoontje verwarrend wordt. Geef voorbeelden. Wees geduldig maar wel duidelijk naar opa toe. O ja en luister ook naar opa, hoe hij het ziet. Laat hem eerst praten, toon begrip en leg dan ook uit wat jij graag wilt en waarom. Ook volwassenen kunnen nog leren, zelfs opa’s, maar ze moeten wel snappen wat en waarom.
      Daarnaast zal er altijd verschil blijven, dat kun je je zoontje uitleggen en je kunt met hem ook bespreken hoe jullie daar het beste mee om kunnen gaan.
      succes

  • Mirella van Aalst schreef:

    Hoi Karla,

    Wij hebben een zoontje van 2,5. Hij luistert steeds beter maar soms ook voor geen meter. Hij maakt dan geen oogcontact en blijft weglopen of lacht en maakt er een spelletje van als ik probeer met hem te praten. Hij lijkt dan (bewust) geen cobtact te willen maken, ik krijg dit ook terug van het kdv waar hij sinds enige tijd naartoe gaat. Zelf heb ik wel het idee dat hij snapt wat ik wil zeggen. Soms wordt ik zo boos dat ik begin te schreeuwen
    waarna hij uiteindelijk luistert. Ik snap dat dit niet goed is. Hoe dring ik op zo’n moment tot hem door zonder te schreeuwen? Zijn spraak loopt nog wat achter, wat overleggen lastig maakt omdat hij nog niet goed aan kan geven wat hij wil.

    groetjes mirella

    • Karla Mooy schreef:

      Hallo Mirella,
      Ik snap dat je daar boos van wordt, dat is heel menselijk. Maar zie het als een kind wat dingen leert, wat experimenteert. Je weet niet wat er in hem omgaat. Dus het is echt van belang om afstand te houden en rustig te blijven. Je kunt wel zeggen, dat het je boos maakt als hij nu doet wat je vraagt en waarom. Het is daarnaast van belang dat je goed nadenkt bij wat je van hem wilt, wat echt belangrijk is en wat niet. Als dingen echt even moeten probeer dan fysiek in te grijpen, door zijn arm beet te pakken als hij iets doet wat niet mag of door hem op te pakken en mee te nemen.
      Dus rustig blijven maar wel doorpakken. En altijd blijven uitleggen. En ook zijn weerstand erkennen. Dus zeggen dat je ziet dat hij het niet leuk vindt en uitleggen waarom het toch even moet (daarom moet het dus ook echt van belang zijn) en evt. perspectief geven: nu even dit en dan straks…
      Kortom wees zo duidelijk mogelijk en blijf rustig.
      succes!

  • Mirella van Aalst schreef:

    Hallo Karla,

    Dank je wel voor je tips en adviezen, ze zijn me zeker tot steun. Mag ik je nog vragen hoe je denkt over het oogcontact? Ik heb daar een beetje zorg op zitten, mede doordat het kdv dit ook bijzonder lIIjkt te vinden. Wanneer de sfeer en energie goed is maakt hij regelmatig oogcontact wanneer we praten, spelen of op andere wijzen communiceren. Wanneer ik hem corrigeer of iets van hem wil waar hij op dat moment geen zin in heeft mijdt hij oogcontact of maakt er een spelletje van. Overvraag ik hem? (En is dit dan normaal voor zijn leeftijd 2,5) Of kom ik wel door op zo’n moment en wil hij dat gewoon niet laten blijken? Soms heb ik juist het idee dat hij dat (oog)contact mijdt omdat hij zich juist heel goed realiseert wat er gebeurd.

    Dank je wel (weer) 🙂
    groetjes Mirella

    • Karla Mooy schreef:

      Hallo Mirella,

      Ik zou me daar helemaal geen zorgen over maken. Ik begrijp niet goed dat het kdv zich daar zorgen over maakt, want het komt echt wel vaker voor. Als hij in andere situaties laat zien dat hij het wel doet is er niks aan de hand. Je kind is ook nog veel te klein om hem daar op aan te spreken. Ik vermoed dat je gelijk hebt, dat hij wel hoort wat je zegt. Misschien is het te bedreigend voor hem. Als volwassenen kleine kinderen een standje geven, kan dat voor een kind moeilijker zijn dan je misschien in de gaten hebt. Hou het altijd bij jezelf, dus geef een ik-boodschap en wijs je kind niet af.
      Als je hier een punt van gaat maken, is dat het begin van een onnodige machtsstrijd. Je kunt wel aangeven dat je het fijn vindt als hij je aankijkt omdat je denkt dat hij je dan beter hoort. Misschien zegt hij dan wel, dat hij je zo ook wel kan horen. Of je kunt iets zeggen als “vind je het vervelend om me aan te moeten kijken”?”. Op neutrale, niet afwijzende toon.
      Hartelijke groeten
      Karla

  • Kim schreef:

    Hoi Karla,

    Allereerst nog een gelukkig nieuwjaar zo vers op 1 januari.

    Fijn dat je echt reageert naar mensen. Ik ben bekend met jouw tips en probeer deze ook zo toe te passen. Misschien doe ik het niet goed. Kun je me helpen? Mijn partner en ik zitten soms ook niet op één lijn, eigenlijk bij “luisteren” en “eten”.

    We hebben een hele mooie dochter van 4, die erg slim met een grote woordenschat. Ze gaat sinds kort naar de basisschool. Mn partner is in haar leven gekomen toen zij 2 was. Haar biologische vader is niet in het plaatje en kent zij niet, door zijn eigen keuze. Ze heeft mijn partner benoemd als papa en mijn partner vind dit geweldig en doet ook alles wat papa’s doen en is gek op haar. Nu het probleem. De eerste 2,5 jaar van haar leven hebben wij bij mij moeder gezeten. Druk gezin veel mensen (6). Veel aandacht voor haar en mn moeder is een eerste klas softie, hou veel van dr en erg dankbaar maar echt nul, nul regels en ik werkte 3, nu 4 dagen om weer op onszelf te kunnen wonen. Nu passen opa’s en oma’s nog op als partner en ik werken. Wij hebben regels over aan tafel eten, ze moet zelf eten en van de opa’s en oma’s ondanks vele verzoeken niet. Nu gebeurd er bij ons het volgende: ze luistert niet, ze eet niet tenzij wij haar voeren. Zo veel verschillende dingen geprobeerd.. Het haalt niks uit. Ze gaat ook gewoon huilen, wordt erg overstuur en dat wil je dan ook weer niet. Mn partner raakt erg gefrurstreerd en hij gaat dan van tafel voordat hij boos wordt. Heb je tips voor ons? We zijn echt een beetje wanhopig.

    Dan nog een kleine vraag. Ze luistert in general niet zo goed en kan moeilijk alleen spelen. Nu moet ik toegeven dat mijnpartner en ik niet het grootste geduld vd wereld hebben, ze wil vaak met ons samen spelen.. Maar dat kan niet altijd, dan wordt ze vervelend. Hiervoor was het wel zo dat mn partner de hele dag op de computer zat beneden omdat hij druk bezig is met ander werk, dit betekende wel dat zij geen aandcaht kreeg en dit hebben we aangepast. Hij doet dit nu in de avonduren als zij op bed ligt. Het lastige met luisteren en alleen spelen is dat ik vaak vind dat hij te streng is en ik wellicht te veel op haar gevoel afga? Hij werd ook redelijk snel boos als ze niet luisterde, hier is hij wel druk mee bezig. Heb je tips voor ons??

    Alvast enorm bedankt en nog een heel mooi nieuwjaar!

    • Karla Mooy schreef:

      Hallo Kim,
      een heel verhaal 🙂 Ik zal je een tip geven. Wat bij kleuters vaak helpt is inspelen op hun behoefte om groot te zijn en dingen te kunnen. Wat ik zou proberen als ik jou was is tegen haar zeggen: “Weet je, opa en oma denken dat jij nog niet zelf kunt eten. Maar wij weten allang, dat jij dat wel kunt. Daarom willen we jou niet helpen, want dan lijkt het net of je het niet kunt. Maar je bent al zo groot, dat je dat heel goed zelf kunt. Vind je niet?” Lukt het dan toch nog niet, dan kun je zeggen “Wat kun je wel zelf eten?” En daarmee beginnen. Dan overleggen hoe je dat zult uitbreiden. De clou is namelijk, dat je je kind serieus neemt en toch aangeeft wat jij graag wil. Het kan ook heel goed zijn, dat zij inmiddels door alle toestanden ook niet meer weet hoe ze het moet doen. Dat er al teveel spanning op ligt. Dan kun je haar helpen om stapje voor stapje wel zelf te eten, zodat ze er zelf ook weer in kan ontspannen.

      Jouw tweede vraag is wat ingewikkelder. Eigenlijk moet ik daarvoor meer informatie hebben. Het gaat erom, dat je er achter komt, waarom ze niet luistert of waarom ze alleen spelen moeilijk vindt. De basistip is wel weer in gesprek gaan met je kind en samen een oplossing zoeken. Haar helpen om het stapje voor stapje wel te leren. Als je wilt dat ik je er verder bij help, neem dan even contact met me op.

      Succes!
      Karla

  • Diana schreef:

    Hallo Karla,
    Mijn zoontje van 8 luistert niet, heeft grote mond, speelt niet alleen. Blijft discussiëren tot hij laatste woord heeft. We moeten vaker schreeuwen en boos worden tot hij doet wat er van hem gevraagd word straffen helpt niet. Hij neemt straf niet serieus en doet alsof hem niet scheelt. doet heel stoer. Ik weet niet meer hoe ik dit aan moet pakken. Heeft u tips behalven boven staande tips. Ik ga die tips ook proberen. Alvast bedankt.
    Groetjes, Diana

    • Karla Mooy schreef:

      Hallo diana,
      Om te beginnen kun je inderdaad de tips van het artikel gaan toepassen. Wat ik beluister in jouw reactie is dat je in een machtsstrijd zit met je kind. Dat is de kern van het probleem. Jij wilt dat hij doet wat jij wilt en hij wil dat jij doet wat hij wilt. Een strijd kent altijd maar 1 uitkomst: een winnaar en een verliezer. Beide wil je niet de verliezer zijn, dus neemt de strijd toe.
      De enige oplossing is hier uit te stappen. Door in te zien, dat er een derde mogelijkheid is, nl. samenwerking. Zijn behoefte doet ertoe en die van jou ook. Heb je die duidelijk dan kun je beginnen om oplossingen te vinden. Samen.
      Hoe ouder hij wordt, hoe meer hij zelf zal willen bepalen en ook moet bepalen. Nog een reden om zo vroeg mogelijk te beginnen met samenwerken. Wees niet bang, dat je kind over je heen loopt, want jouw eigen behoefte is net zo belangrijk als die van je kind. Niet meer (want dan speel je de baas) en niet minder (dan loopt je kind over je heen).
      Ga dus met hem in gesprek over wat hij moeilijk vindt, bijvoorbeeld aan alleen spelen. kijk of je erachter kunt komen wat hij nodig heeft. Ga ervan uit dat je kind iets te leren heeft en dat jij hem daarbij helpt. En stop met straffen en gedrag corrigeren, want dat werkt niet. Dat verergert de machtsstrijd.
      Als je hier meer hulp bij nodig hebt, ben je welkom. Ik heb al veel ouders geholpen om wat ik hierboven beschrijf, succesvol in praktijk te brengen.
      hartelijke groeten
      Karla

  • Karin schreef:

    Hoi Karla.

    Goede tips die je geeft! We hebben een “probleem” met ons zoontje van 4,5. Sinds dat hij baby was, maakt hij in bed een eentoning, meestal nurient, geluid. Hij gaat dan op zijn knieen zitten en beweegt heen en weer. Een tijd ook met hoofdbonken erbij, dat doet hij nu niet meer. Maar elke keer als hij gaat slapen, of wakker wordt, doet hij dit (wij noemen het hummen). In het begin zei men “het is een fase” of “een manier om spanningen te verwerken”. Maar hij nuriet / zingt het hele gezin wakker (soms middenin de nacht, meestal ’s ochtends vroeg). Heb vanalles geprobeerd: hele tijd geen aandacht aan besteed, rustig over gepraat, elke keer erna toe en dan stopt het meestal wel (opmerkelijk verschil: als ik erheen ga stopt het meestal, als mijn man erheen gaat, gaat hij daarna vaak gewoon weer verder). Over een stickerkaart als beloningssysteem zegt hij “dat hoeft niet, want als de kaart vol is ga ik er weer mee door”. Hij kent dit ivm broekplassen wat hij sinds een tijd weer veel doet.. Driftbuien zijn ook weer toegenomen (alleen thuis en bij opa en oma, totaal niet op school) maar het “hummen” heeft hij altijd al gedaan. Heb je tips?

    Groetjes Karin

    • Karla Mooy schreef:

      Hoi Karin,
      Mijn tip is: ga in gesprek met je kind. Kijk of je samen met hem een oplossing kan vinden. Daarvoor moet je eerst goed helder hebben wat er precies gebeurt. Heeft hij het in de hand ja of nee? Als hij zegt “Als de kaart vol is, ga ik er weer mee door”, wat bedoelt hij daar dan mee? Het probleem is pas helder als je weet wat maakt dat hij doet wat hij doet EN als je precies helder hebt wat jouw probleem is. Is dat het wakker worden van hem? Misschien is er dan een oplossing waardoor jullie er niet meer wakker van worden.
      Pas als het probleem aan alle kanten helder is, kun je een goede oplossing zoeken.
      Wat ik merk met het zoeken van oplossingen is dat we vaak te beperkt zoeken naar oplossingen. In dit geval bijvoorbeeld is de voor de hand liggende oplossing dat hij moet stoppen met hummen. Maar wat als je zou kunnen zorgen dat niemand er wakker van wordt? Zou het dan ook niet opgelost zijn?
      Succes!

  • jeanette schreef:

    Vraagje:
    Wat te doen met een puber (15) die depressief op zijn bed blijft en niet naar school wilt.
    Wil je hem er uit krijgen dan komt er geheit een gevecht.

    En hoe krijg de relatie tussen bonusvader en zoon weer goed?
    Ze meiden elkaar nu.

    Mvg jeanette.
    Ps: bjz en een buddy al met hem bezig.

    • Karla Mooy schreef:

      Hallo Jeanette,
      Heftig, lijkt mij. Wat er vaak mis gaat in deze situatie is dat iedereen van alles geprobeerd, maar dat men niet echt in contact komt met het kind. Ik denk dat het eerste wat moet gebeuren is dat je weer in gesprek komt met je kind. Dat geldt voor jou, voor de bonusvader, maar ook voor de hulpverleners. Hij moet het gevoel hebben dat er naar hem geluisterd wordt, dat hij geaccepteerd en begrepen voelt. Ook moet hij weten, dat het niet abnormaal is, dit kan gebeuren in je puberteit. En het is niet gezegd, dat dit altijd zo blijft. Wat zou hij willen? Een andere school? Wat heeft hij nodig? Kijk of je met hem in gesprek kan komen. Eventueel kan ik je daarbij helpen, ik ben gespecialiseerd in communicatie tussen ouders en kinderen.
      Dwingen helpt niet en werkt averechts.
      Daarnaast is het heel fijn als hij wat in beweging kan komen. Letterlijk. Het beste medicijn tegen depressies is sporten. Is er iets wat hij leuk vindt op dat gebied? Of desnoods andere dingen die hij leuk vindt. Maar zorg dat er beweging in komt, ook al is naar school gaan dan niet het eerste.
      Veel succes en laat het weten als je meer hulp van mij nodig hebt.
      Hartelijke groeten
      Karla

  • cornelia schreef:

    Ik vind het een heel goed advies. Ikzelf zit met ontelbare problemen met mijn eigen puber van 15. Mijn gezin functioneert helemaal niet meer en de hulp van jeugdzorg die we de afgelopen 10 jaar en nog steeds gehad hebben en hebben schiet allemaal niet op. ( spirit, tripple p 2x, mdft, project aan huis.) Inmiddels relatie therapy aan gaande de onderlinge relaties in het hele gezin. daarnaast heb ik nog persoonlijk therapie welke nog op moet starten ivm symnptomen van ptsd en borderline. Biologische vaderstaat rechtlijnig tegenover alles wat binnen ons gezin gebeurd en 1 weekend in de twee weken verblijft onze puber bij hem. Stiefvader word niet serieus genomen en ikzelf dus al helemaal niet. het is triest dat het zover heeft moeten komen. En ik betwijfel ook of het unerhaupt nog wel goed zal komen. Ontspannen opvoeden is er al helemaal niet meer bij als je uberhaupt nog van opvoeden kan spreken want alle wind word mij continu uit de zeilen genomen. Toch wil ik mij uitspreken over de goede adviesen die ik hierboven lees maar vooral wil ik zeggen dat echt alles mee moet worden genomen bij jeugdhulpverlening en opvoeding.. dus ook de ouder die bezoekrecht heeft zullen afspraken mee gemaakt moeten worden en zal zich daar ook aan moeten houden anders kan je er inderdaad zoals in mijn geval er gewoon op wachten tot het mis gaat. Er is niet voldoende zicht voor mij geweest en geen controle wat er zich afspeeld en afspeelde bij biologische vader (en family) die het kind systematisch tegen moeder en het nieuwe gezin heeft opgezet.

    • Karla Mooy schreef:

      Dat is niet mis, Cornelia. Ik snap dat je het zwaar hebt. Je zegt, dat je betwijfelt of het überhaupt nog goed zal komen. Hoe moeilijk het ook is, toch zou ik je willen zeggen: blijf vertrouwen. Juist het niet meer zien zitten lost problemen niet op. Geloof in je kracht en in die van je kind. Focus op alle ieniemienie lichtpuntjes en stapjes vooruit. Ons denken maakt problemen vaak juist groter in plaats van dat we ze oplossen. Naar mijn idee gaat het altijd over verbinden. Echt contact, vertrouwen, respect, luisteren, dat soort dingen. En pubers hebben zooooo’n behoefte aan gehoord en erkend worden. Juist of ondanks hun onacceptabel gedrag soms. Vergeet dat niet en geef nooit op. En weet je, als het jou lukt om zo’n contact met je zoon op te bouwen kan zijn vader wel heel anders zijn, maar daar kunnen kinderen echt wel mee dealen. Als jij maar duidelijk bent in de zin van altijd eerlijk en oprecht, luisterend naar je kind en ook je eigen grenzen aangevend. Waar jij geen controle over hebt, laat dat met rust. En doe alleen wat je zelf kan. Succes!

  • Angelique schreef:

    Hoi ik zit met een groot probleem.
    Mijn dochtertje van 7 is totaal onhandelbaar hierdoor is de sfeer thuis echt om te snijden.
    Er is de afgelopen 2 jaar heel veel gebeurd waardoor dit gedrag te verklaren is maar weet er niet meer mee om te gaan.
    2 jaar terug is mijn moeder overleden dit was voor ons een grote klap.
    Het was totaal onverwacht en op een nare manier.
    Ik was op dat moment 2,5 maand zwanger.
    M’n moeder was m’n grootste steun en toeverlaat.
    Nu inmiddels is haar broertje geboren en in deze afgelopen 2 jaar is m’n dochter zo veranderd het is de hele dag strijd tussen ons
    Ze luisterd totaal niet accepteerd geen straf en tegen gaar broertje is ze ook hardhandig.
    Ze liegt veel en driegt ook vaak als ze d’r zin niet krijgt,
    Als ik een afspraak met haar maak moet het perse op haar manier of als ik haar bv beloon omdat ze iets heeft gedaan wat ik vond dat ze moest doen dan vervolgens luisterd ze weer niet.
    Ze is vaak negatief en agressief en haar broertje neemt dit gedrag over.
    En haar schoolresultsten lijden er ook onder waardoor ze waarschijnlijk blijft zitten.
    Er hangt gewoon elke dag een negatieve sfeer vanaf het moment wij onze ogen open doen.
    En wat ik ook bespreek of overleg met d’r het helpt gewoon niet, ik ben ten einde raad aub heb je misschien een advies voor me groetjes angel

    • Karla Mooy schreef:

      Hallo Angelique,
      Je geeft zelf al aan dat het gedrag van je dochter goed te verklaren is. Begrijp dan ook, dat ze niet moeilijk doet om je te pesten, maar omdat ze van streek is. Het is haar manier om jou duidelijk te maken dat ze iets anders van je nodig heeft. Namelijk onvoorwaardelijke liefde en steun. Ze moet weten dat je er altid bent voor haar. Dat ze ertoe doet voor jou. Bestempel het niet als onhandelbaar, dat klinkt alsof je het bij haar neerlegt. Het is een noodkreet van haar. Ze heeft je nodig. Geen straf, geen afkeuring, maar liefde en acceptatie. Dat wil niet zeggen dat je haar gedrag altijd goedkeurt. Maar start me opnieuw de verbinding te zoeken. Overleggen of bespreken helpt niet zolang jij de oplossing al in je hoofd hebt. Je zult moeten leren om echt te luisteren, tegemoet te komen aan haar behoefte aan liefde en erkenning. Vanuit verbinding op zoek gaan naar hoe ze kan leren haar gedrag weer te sturen.
      Ze liegt omdat ze weet dat ze anders straf krijgt. Stoppen met straffen is daarom nodig om de verbinding te herstellen. Ook moet je zeker niet accepteren dat ze haar broertje pijn doet, maar wel haar negatieve gevoelens over haar broertje erkennen. Voor haar is de geboorte van haar broertje één van de dingen die gemaakt heeft dat haar moeder er niet voor haar kon zijn. Dus logisch dat ze nu negatief gedrag naar haar broertje laat zien.
      Ik denk weleens dat een kind in zo’n situatie test of je nog wel van haar houdt: als ik zo doe, hou je dan nog steeds van me? Ja, dus. Laat haar dat weten en voelen.
      Ik snap dat jij het heel moeilijk gehad hebt. Je moeder verliezen terwijl je zwanger was. En nu is het de hoogste tijd om te erkennen dat je dochter het ook zwaar heeft. Zorg dat je weer een krachtige, liefhebbende moeder voor haar kunt zijn.
      Als je daarbij hulp van mij wilt, neem dan contact met me op. En zoek anders elders hulp. Maar laat dit niet zo doorgaan, het is beschadigend voor je dochter.
      Veel succes!
      Karla

  • Jos schreef:

    Beste Karla,
    Een heleboel tips hebben we al eens geprobeerd, maar onze dochter van 6 blijft ongehoorzaam en vooral brutaal. Vaak geef ik haar een keuze tussen iets goed doen en daar een beloning voor krijgen of de foute kant. Ze doet dan vaak alsnog brutaal of ongehoorzaam. Ze zit in groep 2, maar kan al heel veel op groep 3, soms groep 4 niveau. Ik denk soms dat ze zich thuis zo gedraagt omdat ze niet genoeg uitdaging krijgt op school. Zelf ben ik ook leerkracht en ik leer haar dan bijvoorbeeld al een beetje klokkijken.
    Heb jij hier ook nog tips voor?
    Jos

    • Karla Mooy schreef:

      Hallo Jos,
      dat zou kunnen. Maar is vast niet de enige reden. Probeer eens beter naar haar te kijken en te luisteren. Een kind wat brutaal is, is in verzet. Er zit je kind iets dwars. waarschijnlijk vind ze het moeilijk om gewoon maar te gehoorzamen, wil ze dat niet. Hoe harder jij probeert, hoe meer zij in verzet gaat. Wat ze vooral nodig heeft, is verbinding. Ze wil echt contact met jou. Begrepen worden en jou begrijpen. Probeer hier aan te werken. Heb je meer hulp nodig, bel me dan voor een afspraak.

  • meisje schreef:

    Mijn zoontje van 3,5 is soms brutaal en gehoorzaamt soms niet. Als ik hem zeg dat mama verdrietig wordt als hij niet goed luistert dan zegt hij vaak ” ik ook!”
    Soms maakt hij me zo boos dan verhef ik mijn stem en krijgen we echt ruzie. Als ik vraag waarom hij niet luistert zegt hij dat hij t niet weet. Is dit een fase of wordt dit nu erger? Is t een kwestie van concequent zijn?

    • Karla Mooy schreef:

      Hallo meisje,
      Goed luisteren, dat is de oplossing. Hij zegt het al”Ik ook”, hij wordt er ook verdrietig van als je boos op hem bent. En als hij zegt “Ik weet het niet”, dan weet hij het ook niet. Hij heeft hulp nodig om het goed te doen.
      Het is heel simpel, een jong kind moet dingen leren. En dat is iets moeilijker dan ‘gewoon doen wat je moeder zegt’.
      Als je echt een fijne jeugd voor je kind wilt en wilt dat hij opgroeit als een volwassene met zelfvertrouwen en een positieve kijk op het leven, dan moet je je kijk op opvoeden veranderen.
      Opvoeden is niet je kind leren gehoorzamen. Opvoeden is je kind helpen bij zijn ontwikkeling. En vooral: hem respecteren. Dat betekent niet hem overal zijn zin in geven. Het betekent wel goed luisteren en begrip tonen.
      Begin met mijn gratis videoboodschap en het doorlezen van blogs, of koop mijn boek. Dat zou een goede start zijn.
      Veel succes!
      Karla

  • Spooky schreef:

    Ik heb een kleinzoon van 7, hij was altijd heel lief en logeert vaak bij mij. De laatste tijd is hij echter het gedrag van zijn vader (vaak heel negatief en bazig) aan het kopiëren als hij bij mij is, vaak wordt hij heel boos als hij zijn zin niet krijgt. Dit weekend heeft hij mijn geduld tot het uiterste beproefd.

    Ik weet niet zo goed wat te doen. Tussen de boze aanvallen door is hij ook heel lief.

    • Karla Mooy schreef:

      Het is de vraag of hij het gedrag van zijn vader echt kopieert, of dat hij toch een beetje hetzelfde in elkaar steekt. Kinderen met negatief en bazig gedrag zijn vaak kinderen die heel gevoelig zijn en problemen hebben met het verwerken van de prikkels. Ze hebben graag invloed op de zaken en gedragen zich daardoor bazig. Naarmate een kind opgroeit en zich steeds meer moet voegen naar de buitenwereld (bijv. op school) kan dit meer en meer spanning opleveren wat ze thuis, in een veilige setting, of bij oma als het daar ook veilig voelt, afreageren.
      Als je meer wilt weten over wat ik bedoel, bekijk dan eens het webinar dat ik hierover gegeven heb (staat op de home-pagina). Je mag me ook een mail sturen als je behoefte hebt aan meer contact hierover.

      • Sooky schreef:

        Hartelijk dank. Het is ook wel een bevestiging wat ik dacht en voelde alleen werd ik er verdrietig van.

        • Karla Mooy schreef:

          Ja, dat snap ik …
          Aan de andere kant, als je eenmaal weet hoe een kind in elkaar steekt, kun je je er wel veel beter op afstemmen en dat scheelt ook weer een hoop narigheid 🙂

  • Nancy schreef:

    Beste,
    Ik heb een pleegzoontje.
    Ik ben aan het scheiden, maar mijn ex ziet hem niet vaak.
    De vraag is of ik wel goed bezig ben met hem. Ik geef hem enorm veel aandacht! Ik spreek tegen hem en hij knikt dan ook ja. Hij is 2 jaar geworden. Hij doet soms moeilijk om zijn pamper aan te doen. En ook om zijn tandjes te poetsen. Het is een heel gevecht.Soms luistert hij niet maar dan zet ik hem achter de zetel, dan weent hij wel. Ik doe dit wel met een alarm van 2 min. Ik weet niet of dit goed is. Voor de rest is hij heel lief. Ik knuffel hem veel en geef hem kusjes en zeg dat ik van hem hou.
    Mvrg, nancy

    • Karla Mooy schreef:

      Hallo Nancy,
      Dat laatste is natuurlijk altijd goed 🙂
      Veel aandacht geven is ook prima. Wat daarnaast belangrijk is, is dat je heel duidelijk bent over wat je van hem verwacht. Hij heeft wel begrenzing nodig, op een goede manier. Een kind apart zetten als hij niet luistert is niet mijn manier, maar veel ouders doen dit wel en als het werkt, dan is dat jouw keuze.
      Mijn aanpak zou zijn een combinatie van erkennen (empatisch zijn) en duidelijk zijn. Meebewegen waar het kan, maar doorpakken waar dat nodig is.
      Is dit een antwoord op je vraag Nancy?

  • Suzanne schreef:

    Draakje
    Mijn dochter van 4,5 luistert totaal niet.
    Zowel thuis als op school is het drama.
    Je kan schreeuwen, belonen, praten het maakt allemaal niets meer uit.
    De juf op school kan haar niet aan, en ipv hele dagen gaat ze halve dagen naar school omdat zij simpel weg niet luistert.
    Heb er wel een keer met haar over gepraat, dan geeft mijn dochter aan dat zij wel wilt luisteren maar het heel moeilijk vindt.
    Op het moment dat zij wel luistert probeer ik dat vaak wel te belonen, door dan tegen haar te zeggen dat zij goed geluisterd heeft.
    En dan zie je haar ook even trots zijn op haar zelf.
    Ik merk wel dat zij beter naar mij luistert dan naar haar vader.
    En zo is dat ook op school, met de juf van maandag en dinsdag is het drama. Bij de andere juf luistert ze ook niet maar gaat het een stuk beter. Heb je misschien een paar tips want ondanks het niet luisteren is ze een super lief en rustig kind

    • Karla Mooy schreef:

      Hallo Suzanne,
      Dat klinkt als best een pittig kindje. Ze geeft zelf al aan, dat ze het wel wil, maar dat ze het moeilijk vindt. Vaak heeft het ook te maken met overprikkeling, dus gezien haar leeftijd lijkt me er niks mis mee dat ze nog pas halve dagen naar school gaat.
      Tips vind je in mijn blogs over luisteren. Je kunt het woord ‘luisteren’ in de zoekfunctie typen (klik op het loepje bovenaan de site).
      Hartelijke groeten
      Karla

  • A schreef:

    Goede avond,
    Mijn dochter is 7 en een heel pittige tante. Als ik haar iets vraag zegt ze nee en gaat t ook echt niet doen.
    Dit zorgt voor veel stress en ongezellige situaties heb je een tip? Ze heeft ook steeds meer woedebuien.
    GROETJES A

    • Karla Mooy schreef:

      Daar kan ik niet eventjes maar 1 tip voor geven. Het is een bepaalde benadering die ze nodig heeft. Ze is namelijk erg gevoelig voor opdrachten en dingen moeten en doen wat een ander graag wil. Dat moet ze buiten de deur al, dus thuis zegt ze dan ‘nee’. Wat ze nodig heeft is om te ervaren dat ze gehoord, begrepen en geaccepteerd wordt. Dat er dus naar haar geluisterd wordt en dat ze mee mag denken en beslissen. Bepaalde dingen moeten nu eenmaal maar je kunt wel overleggen op welke manier zij het het liefste wil.
      Meer hierover vertel ik in mijn webinar (klik bovenaan deze pagina op webinar voor meer informatie).
      Hartelijke groeten
      Karla

  • Melissa schreef:

    Goedenavond,

    Mijn zoon van 3 luisterd echt heel slecht. Als ik hem vraag bij me te komen om zijn kleertjes aan te doen gaat hij op zijn hobbelpaard zitten spelen of iets dergelijks.. ook als ik het herhaal of als ik op ooghoogte bij hem kniel en hem uitleg dat mama op haar kop krijgt als ze te laat komt op haar werk dan komt die wel van zijn hobbelschaap af maar dan rent die weer weg van me zodra ik zijn broek in mijn handen heb.
    Voor mijn gevoel heb ik alles al geprobeerd en ik weet niet zo goed waar het dus fout gaat. Als ik hem vraag waarom wil je je broek niet aan krijg ik geen reactie.

    Groetjes melissa

    • Karla Mooy schreef:

      Het klinkt alsof het voor hem een spelletje is, Melissa. Dat past nog heel goed bij die leeftijd. Het is dus tijd om ferm te zijn: “lieverd, ik weet dat je dit een leuk spelletje vindt. Ik ook, maar niet nu. Ik wil je ECHT nu aankleden anders kom ik te laat op mijn werk”.
      En als dat niet helpt, neem je hem gewoon in zijn pyjama of half aangekleed mee naar de opvang.
      Zo zou ik het doen.

  • Trystan schreef:

    We doendeze tips maar het werkt niet bij onze 2 kinderen. En nu ?????

    • Karla Mooy schreef:

      Hallo Trystan, dat klinkt als een redelijk groot probleem waar je tegenaan loopt. Ik kan hiervandaan moeilijk zien waar dit aan ligt en wat er nodig is. Als je wilt, kun je me een mail sturen met wat meer informatie. Dan kan ik met je meedenken wat er nodig is.

  • Marjolijn Hilhorst schreef:

    Hoi Karla, ik kan mezelf helemaal vinden in jou opvoedmethode, maar vind het lastig om structuur te vormen binnen ons samengesteld gezin. De helft van de week zijn mijn bonuskinderen er en is mijn man vrij ( die van de machts aanpak is )en de andere helft ben ik alleen met de kindjes en ben ik vrij en dan zijn de kleintjes ook 2 dagen bij opa en oma. Dus er is bijna geen structuur voor de kleintjes. Dit merk ik vooral bij mijn 4 jarige die heel slim en sensitief is , maar merk dat er dus niet naar hem geluisterd word en dat uit hij in gooien en woede uitbarstingen . Hoe breng ik toch structuur aan ? Ik snap dat mijn man en ik sowieso op 1 lijn moeten zitten, want dat brengt ook onrust, daar werk ik aan.. maar misschien heb je een tip.. zou graag je les willen volgen, maar heb op dit moment de financiele middelen helaas niet. Grtjes en dank voor de 7 tips iniedergeval!

    • Karla Mooy schreef:

      Hallo Marjolijn,
      ik begrijp geloof ik niet helemaal precies wat je bedoelt met ‘structuur’ in dit geval. Ik weet wel dat je kind als sensitief mannetje veel duidelijkheid nodig heeft. Dus zorg dat hij die krijgt. Dat hij weet hoe een dag eruit gaat zien bijvoorbeeld.
      En leg je man en opa en oma uit dat woedeuitbarstingen ontstaan op momenten dat hij een situatie niet kan hanteren. Dat je hem daarbij moet helpen en dat luisteren daarbij helpt. Erkenning geven is namelijk iets anders dan hem zijn zin geven.Wat trouwens op zich ook heus niet altijd verkeerd hoeft te zijn.

  • anneke schreef:

    hallo
    Ik heb een dochter van 6 jaar die epilepsie heeft en nu voir de 2 de keer haar 3 de kleuter doet. het probleem is als ze miet werkjes maken en de juf heeft het haar pers. uitgelegd. dat ze de moeite niet doet om het goed te doen als ze moet kleuren doet ze expres kriebel krabel. ze daags de juf uit lacht in haar gezicht en stopt niet met roepen naar haar tot ze haar aandacht heeft. thuis lukt dat bij mij wel maar soms toont ze hetzelfde gedrag. ze daagd me ook vaak uit en traitert.ik maak haar dan duidelijk dat dit gedrag niet hoort en ik dit niet aanvaard. zou zo graag hebben dat ze luistert naar de juf en doet wat ze moet doen. het is nu wel een tijdelijke vervangjuf. ik weet me geen raad meer.

    • Karla Mooy schreef:

      Hallo Anneke,
      Het is belangrijk om te zien dat gedrag altijd ergens vandaan komt. In zijn algemeenheid kijken opvoeders teveel alleen naar het gedrag zelf en proberen dit te corrigeren, door te zeggen dat het niet aanvaardbaar is. Maar dat weet je kind allang, ze kan alleen niet anders, want er zit iets achter.
      Dat kunnen allerlei dingen zijn: faalangst, een negatief zelfbeeld, gebrek aan verbinding ervaren, onzekerheid, enz. Het is aan jou en aan de juf om daar achter te komen. Haar te helpen om zich op haar gemak te voelen en ander gedrag te laten zien. Dus ga op zoek naar de behoeftes die achter haar gedrag zitten. En leg de juf ook uit dat het geen onwil is maar onmacht.

  • Matine schreef:

    Klinkt allemaal heel logisch maar wat als je dat stadium voorbij bent? Gewoon weigeren te doen, lief vragen boos vragen contact zoeken het maakt allemaal niet uit. Natuurlijk is het makkelijk zeggen niet boos worden maar elke dag gaan hier de stoppen eruit bij een van de vier. Net zolang totdat ie een echte draai om z’n oren krijgt.

    • Karla Mooy schreef:

      En helpt die draai om de oren dan wel?
      Zo ja, dan zou ik toch eens in gesprek gaan met de kinderen, dat jullie twee keuzes hebben:
      of zo doorgaan, met alle negativiteit die daarbij hoort.
      Óf met elkaar in gesprek gaan over situaties en samen zorgen dat de dingen lopen en dat het gezellig is in huis.
      en als je kinderen echt nog heel jong zijn, dan is het toch echt zaak dat jíj dingen anders gaat doen. Echt contact maken werkt altijd, mits je het wel op de goede manier doet. En ja, duidelijk zijn en begrenzen hoort er heus ook bij 🙂
      Als je wilt kunnen we er in een persoonlijke mailwisseling verder op doorgaan, Matine.

  • Diana ernst schreef:

    Goeiedag met Diana mijn meisje van bijna 4 jaar loopt altijd weg we hebben laatst 20 min naar haar gezocht ik word er gek van want in 1 seconde is ze weg Hoe leer ik haar aan om.bij me te blijven zodat ik ook ergens geen kan gaan want ik durft het niet meer machteloos sta ik ervoor want hoe ik haar roep ze loopt gewoon Door of rent mvg

    • Karla Mooy schreef:

      Hallo Diana,

      Wat een schrik lijkt me dat!
      Het lijkt erop dat je dochtertje nog niet beseft wat ze doet en ook nog niet te sturen is met woorden.
      Dus zal je actie moeten ondernemen. Dat betekent zelf zorgen dat het niet kan gebeuren. Bijvoorbeeld aangeven dat ze alleen mee kan met jou naar de winkel als ze je een hand geeft en zo niet, dan ga je terug naar huis en kan ze een volgende keer niet meer mee.
      Of je geeft aan dat ze alleen mee kan in de buggy, ook al is ze bijna 4, of met een tuigje. Dat is dan geen straf, maar een consequentie van het feit dat het haar nog niet lukt om bij jou in de buurt te blijven en te luisteren als je roept.
      Dus niet boos worden, maar wel heel duidelijk. Totdat ze gaat snappen dat het écht belangrijk is dat ze bij jou in de buurt blijft. Waarschijnlijk heeft ze ook enorm de behoefte om haar eigen ding te doen. Het kan dan ook helpen als je afspreekt, dat ze bij jou blijft, maar dat je daarna met haar gaat kijken waar zij graag heen wil. Als dat kan. Bijvoorbeeld.
      Snap je?
      Succes!
      hartelijke groeten
      Karla

  • Tweelingmama schreef:

    Luier verschonen is een ramp continue draaien en schoppen. En dat 2x (tweeling) elke keer negatieve aandacht trekken door te bijten en slaan… Weet je daar ook iets op?

    • Karla Mooy schreef:

      Poeh, dat is lastig.
      Ik weet dat niet zo één, twee, drie.
      Wel weet ik dat alles waar je van baalt, meestal erger wordt.
      Het zou kunnen helpen als je accepteert dat dit is wat ze doen. En vervolgens vanuit rust doen wat je moet doen. Dus als het gespartel is, dan is dat zo. Dat is het nu ook en ik neem aan dat het je uiteindelijk wel lukt. Toch?
      Je kunt intussen erkenning geven ‘Ja, dat is stom, ik weet het. Je wilt dit niet, he” Het maakt niet uit of ze je verstaan, het gaat om wat je uitstraalt, de toon van je stem, zodat ze zich ‘begrepen’ voelen.
      Hoe minder je je ergert en je opwindt, hoe beter dat meestal werkt.
      En daarnaast kun je natuurlijk proberen je kind wat af te leiden, iets in handen geven ofzo.
      Je kunt je ook nog eens afvragen, wat het zou kunnen zijn dat hen er zo in irriteert, waarom ze er zo’n hekel aanhebben. En daar misschien een oplossing voor vinden.
      Succes, tweelingmama!

  • Vincent schreef:

    Mijn kinderen zitten nu ook in een fase waarin ze niet willen luisteren en alles doen wat verboden is. Ik vind het erg vervelend voor mijn oppas, omdat mijn kinderen ook niet naar haar luisteren. Wellicht moet ik wat meer aandacht besteden aan huisregels. Ik ga het er met mijn oppas ook over hebben binnenkort.

    • Karla Mooy schreef:

      Dat lijkt me een goed plan, Vincent. En ik zou zeggen: betrek ook de kinderen erbij. Natuurlijk bepaal jij de kaders, maar het is goed om hen ook aan het woord te laten en te horen hoe zij de regels ervaren. Afspraken waar je het samen over eens bent, zijn makkelijker te handhaven.
      Succes!

  • Izzy schreef:

    Dag Karla,
    We hebben een zoontje van 2.5 jaar, hij kan nog geen woord zeggen, hij luistert niet naar zijn naam, als we hem roepen geen reactie, er is niks aan zijn oren, als ik zijn film op zet en hij hoort stemmen dan reagert bliksem snel, hij leeft in zijn eigen wereld, voor de rest is ie super gezond.

    • Karla Mooy schreef:

      Hallo Izzy,
      het is lastig te zeggen vanaf hier wat er aan de hand is. Misschien niet zoveel meer dan een pittig kind, dat zich oostindisch doof houdt. Maar er kan ook meer aan de hand zijn. Neem voor de zekerheid contact op met je huisarts of het consultatiebureau om te overleggen wat er aan de hand kan zijn en wat je er het beste mee kunt doen.
      Hartelijke groeten
      Karla

  • Nesrin schreef:

    Mijn zoontje is sinds vorige week 4 geworden. En is begonnen op de basisschool. Maar hij luistert niet. Totaal niet. Maar deze tips! Ik ga ze uitvoeren. Hoop dat het werkt!

  • Tamara schreef:

    Hallo, ik heb een dochtertje van 18 maanden. In de crèche en bij de grootouders is ze meestal heel flink. Zodra ze thuiskomt ontploft ze. Ze staat aan haar stoeltje omdat ze graag wil eten, maar van zodra ik haar er inzet begint soms uit het niks te huilen begint ze dingen aan te wijzen die ze wil hebben en wordt ze nog bozer als ze het niet krijgt. Ze eet ook niks meer dan. Ook de ochtenden zijn een ramp ze wordt panisch van tanden poetsen of schoenen aandoen. Ook al vertel ik dat we naar de opvang gaan… van zodra ik haar afzet stopt ze met wenen. Heeft ze nood aan meer structuur. Wat kan ik doen om haar meer structuur of een houvast te geven op deze leeftijd? Helpt het om een foto daglijn te maken ?

    • Karla Mooy schreef:

      Het lijkt mij, Tamara, dat je dochtertje de kinderopvang zwaar en spannend vindt. Ik denk dat ze zich nog niet veilig voelt, en daarom direct stopt met huilen daar. Thuis is het wel veilig, dus dan komt het eruit.
      Ik begrijp wel het lastig is, want je moet nu eenmaal werken, maar het is belangrijk om te erkennen als zij het niet leuk vindt of niet heel wil. Het kan een periode van eenkennigheid zijn waar ze nu in zit. Dan heeft ze jouw erkenning en troost nodig. Zeg haar dat het goed komt, straal vertrouwen uit, zonder haar verdriet weg te willen stoppen. ‘Je bent even verdrietig, he, dat mag hoor schat’. Wat je kunt doen is samen de leidster begroeten en haar bijvoorbeeld letterlijk aan de leidster overgeven ‘zij zorgt vandaag voor jou’. En dan een kort afscheid. ‘Mama gaat nu weg en mama komt je vanmiddag weer ophalen. Nog een dikke kus en dan ga ik’. En vervolgens kun je de leidster vragen om samen met haar jou uit te zwaaien.
      Daarnaast is het ook goed om te kijken hoe ze het doet op de opvang. Blijft ze een beetje teruggetrokken of lijkt ze wel ook plezier te hebben?
      Waarschijnlijk wordt ze panisch van tandenpoetsen en schoenen aandoen, omdat ze weet wat er gaat gebeuren. Benoem dit dan ook. ‘Och lieverd, vind je het spannend? Geeft niet, gaat wel weer over’. En ondertussen zelf heel rustig blijven doen wat er nodig is.
      Hetzelfde geldt voor de avond. Blijf zelf rustig. Stel jezelf er op in. En realiseer je dat ze op is. Doodvermoeid door de dag. Dus verwacht niks meer van haar. Laat haar geen dingen meer kiezen of dingen zelf doen. Geef haar iets simpels te eten en stop haar zo snel mogelijk in bed, natuurlijk wel met het gebruikelijke (vaste!) bedritueel.
      Meer houvast in de vorm van een daglijn met foto’s of picto’s is altijd goed. Ook kan het goed zijn om je kind al ’s avonds te vertellen wat je gaat doen als ze wakker is. Of ze thuis is of naar de opvang gaat bijv.
      Heb je hier iets aan, Tamara?

  • >

    Door de site te te blijven gebruiken, ga je akkoord met het gebruik van cookies. Privacyverklaring

    De cookie-instellingen op deze website zijn ingesteld op 'toestaan cookies "om u de beste surfervaring mogelijk. Als u doorgaat met deze website te gebruiken zonder het wijzigen van uw cookie-instellingen of u klikt op "Accepteren" hieronder dan bent u akkoord met deze instellingen.

    Sluiten